Scholica Hypomnemata scripsit John Bakius

331쪽

sed reo quoque, si causa caderet, ἐπωβελίαν imponi potuisse. Diserte hoc quidem iusserat Archini lex, brevi post restitutam libertatem perlata, quo servarentur αἱ Ουνθῆκαι του μη μνηοι - κακεῖν. des niveratque' adversus eum, qui neglectis illis pactionibus quidquam in iudicio repeterent, concedi παραγραφὴν, utque tum prior in iudicio diceret 6 παραγραφομενος, tum OuoTε2ος ἄν ῆττηθη τὴν ἐπωβελίαν - Isocrat. Adv. Callimach. init. Sed nova ea lex erat, postrema duo illa constituens praeter inorem; nec nisi in illis causis valebat, quae ex oligarchiae tempore repetebantur, id quod non satis aliendisse puto Boeckhium p. 389, ubi huius legis mentionem iniicit. Sed hoc ipsum iudiciorum genus, de quo Archini lex praecipiebat, eiusmodi esse, ut simul de eXceptione et de primaria qua stione disceptaretur, quum per se intelligi potest, tum conficere licet ex his verbis Isocratis p. 372. sn.ὶ ἀποδείξω δἐ λαλλίμαρον - μονον παρα τας συνθηκας δικαζομενον quod sundamentum erat παραγρα φῆςὶ , άλλ ι καὶ πε9ὶ τῶν ἐγκλωατων

Sed de iudicio Contra Dionysodorum perperam iudieat Boeckhius, quum apud Demosthenem P. . 1284. 4 eius tantum mentio sat, quam

actor ipse, si causa caderet, Soluturus reo esset,

Dicim Coosla

332쪽

ex silentio de altera, quae a reo solvenda esset, non posse concludi hanc non deberi. Namip. 1288. fin. manifesto sic ratiocinantem reum inducit orator, quasi victus nil praeter eam pecuniam de qua ageretur soluturus esset, Certe non plus damni passurus esset, quam si in arbitrio compromissario damnatus esset, in quo nullus

locus erat ἐπωβελέι . In ipsa quoque illa Isocratis Adv. Callim. oratione p. 373. med. locus est, ex quo haud temere colligere mihi videor contrarium eius quod Boeckhius volebat. Callimachus non persecutus erat testem, cuius fide actionem contra se institutam exceperat adversarius,

huius orationis orator) εἰδως ora, εἰ μὴ

Consequitur hinc, secundum communem et perpetuam iudiciorum disciplinam, cum ea actione nullam fuisse ἐπωβελίαν coniunctam, itaque, id quod orator iam enunciaverat p. 3Tl, τον συκο- χντην ἐν τριακοντα δραυιαῖς, quae ipsa sunt prItaneta κινδυνεύειν, ἐαυτον di περὶ τῆς θυσιας απασης ἀγωνιζεσθαι. Hoc modo conditio suisset

333쪽

inaequalis: itaque maluit uti ea sorma iudicii, ex lege Archini, ut, proposita exceptione, actori ἐπ-βλαρ periculum obiiceret, itaque aequaretur quodammodo certe litiganlium conditio' quod est

ἴσου καθι ναι τὼν κίνδυνον. Λtqui, si in eo iudicio tam ipse, quam actor, damnatus ἐπωβελίαν solvere debuisset, non iam ἴσου, sed, ut antea, inaequali conditione certassent, quoniam alter, ουσίαν απασαν, alter non nisi triginta drachmas amissurus erat: et longe gravior poena, quamquam intervallo quodam, aequabat tamen periculum actoris cum reo, eoque magis, quod cum illa ἐπωβελία coniuncta videtur suisse ἀτιμία' cons. p. 378. a. Non reticebo praeterea in ipsa Archini lege ossensioni esse haeo Verba, οπουρος δ' αν ηττηθῆ, quae necessario ad utrumque litigantem pertinere evincunt, quamquam nullum aliud legis propositum erat, nisi ut audacia τοὐ μνησικακεῖν figitur actor soluminea poena reprimeretur. Quapropter suspicabar istud onoτερος mutandum esse in onoσου, hoc sensu: quantaecumque pecuniae iudicio is nempe actor victus esset, eius debere ἐπωβελίαν. Ipsa praeterea analogia meam opinionem confirmat; si quidem ἐπωβελία in his privatis causis assimilatur poenae mille drachmarum, quae actorem in pu blicis causis sequebatur si causa caderet. Po

334쪽

stremo ne Demosthenici quidem loci interpre latio apud Boechhium p. 392 probanda mihi Videtur. Restant complura in Lysia animadvertenda, quae in aliud tempus dissero.

335쪽

De emendanda Ciceronis Oratione Pro Coelio. Criticae in Ciceronis voluminibus emendandispositae qui historiam et vicissitudines brevissime notare velit, sic, opinor, assirmare poterit, arenatis inde literis primum nec diligenter codices exploratos, nec religiose iisdem obtempera tum fuisse, pleraque autem ex ingenio sic composita editaque, ut minima cum ossensione legi posse putarentur: tum successisse hanc opinionem, non tantum plura praesidia undique circumspicienda esse librorum manuscriptorum, sed nihil etiam probandum esse, nisi quod eiusmodi auctoritate niteretur, represso prorsus coniectu-

336쪽

rae, quae non nisi acumini deberetur, usu: tandem, nostris in primis diebus exstitisse, ut 0rel- lium, Zumptium, Madvigium in primis, aliosque '

horum eaemplo, qui et sontes lectionis accurate indagarent, et auctoritates ponderarent, et coniiciendi prudentiam etiam in manifesto corruptis admitterent. i. Et hodie quidem ita comparata tota res et causa est, ut intelligentes literarum fiudices non magnopere discrepent inter se, si de ffinibus, quibus critica circumscribi, deque prae- ceptis quibus regi debeat, quaeritur. Illud ambigi potest, utrum totum hoc negotium non dico in disciplinae formam, sed ita ad artis sormulam certasque leges revocari possit, ut hae non tantum inventi diiudicandi, sed veri quoque inveniendi copiam et Iacultatem praestent. Meam sententiam breviter exposui in Prolegomenis ad

libros De Legibus; quam hac opportunitate paulo idiligentius explicabo, ut occurram Viris doctis, quibus ea, quae sequor ipse, minus probari intellexi. endandi interpretandique scriptoris duplicis generis praesidia sunt: alterum positum est in libris manu exaratis usque ad seculum XV, alierum totum continetur cuiusque, ingenio ac diligentia. Horum utcumque qui asseret, poterit proseclo is praeclare rem agere, ita tamen, faci

337쪽

hus ut careat libris, quam bonis domesticis in genii et diligentiae, quorum in altero quoque illo

genere usurpando tractandoque longe gravissimae partes sunt. Video autem esse, qui totam illam causam certa ratione, tamquam artis, regi posse putant, et librorum manuscriptorum aetatibus,

stirpibus ac familiis distinguendis, harumque agnationibus et cognationibus indagandis sic absolvi munus dissicillimum, ut sic demum quis ad verum inveniendum pervenire possit. Explicuit hanc sententiam, praeter alios, luculentissime Madvigius, quum in praestanti illa Praefatione ad libros De Finibus p. XLI. sqq. , tum ante in Disputatione de emendandis orationibus Pro Sestio et In Vatinium , eae qua operae pretium est hunc locumf0pusc. Acad. I. p. 412ὶ apponere: DEst autem D tota haec res ita comparata, ut explicata ea, is de qua dixi, codicum cognatione magna pars D causae quasi tabulis consignatis et rationibus . si Μ non mathematicis, Dat historicis peragi queat, D sublatisque erroribus inanibusque suspicionibus

D certior ad veritatem inveniendam cursus teneri.

Et prosecto stolidus sit oportet, qui nec librorum auctoritates persequatur 'nec easdem ponderet singulorum4 aetate et conditione: hoc dico, temere ex illa collatione tot discrepantium inter se librorum cogitando aut computando sngi unum

338쪽

quemdam archetypum, cuius seriptura constituta ut ait Madvigiusὶ aut verum teneri, aut id, a quo omnis veri investigatio proficisci debeat. Primum ratio obstat, quo minus duorum triumve codicum antiquissimorum, si praesertim ita mullis locis inter se discrepent ut singuli totidem familiarum principes habeantur, communem eumdemque sontem suisse credamus 'quod qui sic defendat , ut dicat aberrationes librariorum esse, eumdem librum suo cuiusque more describentium, non ille acutus, sud pertinax mihi videbitur. Magna cum voluptate relegi illam Mad xigit de Sestia mae codicibus disputationem, plenam illam laboris, diligentiae, acuminis: sed tamen ea mihi asserre visus est, quibus opinio de uno archMIpo, unde.tres familiae fluxissent, non tantum non demonstraretur, Sed fere everteretur. Primum ipse confitetur de Paris. et Bern. I, talem in nonnesiis locis . scripturae esse diversitatem, ut perspicuum sit Ber h. non esse ex Parisiensi ductum, tum in Parisiensi pauca quaedam singularininterpolationis, ad Bernensem non pertinentis, manifesta vestigia deprehendi sp. 4lsi. . Iam si alterutrum verum esse potest, Vel utrumquectibrum ex eodem archetypo fluxisse, sed ita ut diversae in utroque tum corruptelae ortae sint, ' tum interpolationes additae, vel e diversis eos fontibus fluxisse; ap-

339쪽

270 paret certe cupidius defendi prius illud, quoniam

alterum haud minus probabiliter sic explicari potest, interpositos suisse ut dicamus alios vetustiores libros, nunc deperditos, qui ipsi paullatim sive librariorum stupore, sive eruditorum emendandi curiositate, ista vitia contraxerint, quae in multo antiquiore archetypo non fuerint. Operae pretium est percurrere utriusque libri discrepantem scripturam in Sextianae primis sex capitibus, quo confirmetur id, quod suspicor. Statim S 2. solus Paris. omittit puta, ut eorum. S 3. Bem. quaerellam eloguentiae et dolores. S 4. Paris. Namque, Bern. namgui. Paris. meὶ inflammas. 36. Paris. his gravisSimis. Bern. gravissimae om. his. Paris. uti uir ue. Bern. uir ue eorum

τolentiae. S T. Bern. L. Scipionis. Paris.' e 1 omnibus. ad aliquam. 3 8. Paris. nomnullus. Bern. peri se societatis. 8 9. Bern. et inde

C. me vulcanum. NON Uamram Solum. Paris. p riculumque. 10. Paris. inimi tae vestris. Bem.

ies a sem suam et dignitatem. Bern. Mutum maiesta sem suam dignit lem. Paris. exertam suo. Bern: om. pronom. Paris. hic ergo. quos' stim inlos ferrore enim apud Madvigium editum suspi

340쪽

cor. fortassis studioso. Paris. belli casumque. Bern. bellicosumque. breve dii cassi m. petrei alia manu correctum in marg. Paris. nanctus. Bern. staHuli. S 13. Paris. apsirilia, ad tribunatum. Bern. ad tribunatum abstulit. Paris.

propriora. Paris. quia ipse. S 14. Paris. diagnam fesset). Bern. digna esset . Paris. tribunatus quidemi. at certe iudices). hu potius

tempori. Bern . sed ut quam moderate. S 15. Paris. necesse festὶ. In his, pauca si minuta excipis, quae librariorum imperitiae tribui possunt, vix quidquam reper as quod merito quis ex uno eodemque archetypo fluxisse defendat. 4 t complura

alia sunt, in quibus egregrie conspirant. Fateor: sed totidem sere alia monstrari possunt in reliquis, tertiae eliam, quae dicitur, familiae codicibus, et recentioribus, et multum depravatis, quae confirmant optimas Parisiensis lectiones, neque tamen umquam quis contendit hos ex eodem archetypo manasse. Et, ne discedamus ab illa de Sextiana e codicibus emendanda disputatione,

primum ipse Madvigius agnoscit sp. A19-421.

Parisiensem, quamquam exceptis fragmentis Vaticanisὶ omnium antiquissimum et integerrimum, paucis quibusdam locis manifesto inierpolatum esse: quas interpolationes si Bernensis testimonio coarguere licet, quo modo delandi potest ex e