Scholica Hypomnemata scripsit John Bakius

51쪽

quinrenda est. Propterea enim quod nulla γρατο exhibebatur apud magistratum, nequo ea ad tribunal deducenda erat, sed repente in ipsa concione Proponebatur ea querela, SP

tis aliis, quae praesto erant, delicti persequendi actionibus, hoc consilio, ut reus popuIi

odio obiiceretur, itaque praepararetur violentius iudicium, nomine totius civitatis exercem dum, intempestivum fuisset poenae aestimationem petere ab actore, quippe in qua aestimatione necessario et modelationis et legum ratio habenda esset, quorum utrumque nunc omitti cupiebat actor, quum ne certa quidem etiam

nomina essent, quibus ista delicta designarentur, nihilque aliud in προβολῆ obtinere studeret actor nisi reum dδικειν περὶ την ἐορ- τὴν. Itaque Pariter ut είσαοελια, instituebatur quidem προβολη ex lege, sed actori nullam aliam potestatem lex concedebat pra ter ipsam denunciationem; poenam et petebat, et aestimabat ipsa civitas, indeque

κρινεσθαι hoc dicebatur. Satis multa, celeberrime Hermanne, aut somtasse nimis multa etiam nugari tibi videbor

52쪽

de illo genere actionis. Sed hoc certe obtinere mihi videor, perperam a viris doctis huius iudicii indolem exponi, ut esset non nisi Praeiudicium populi, quo laetus actor ipsam dein actionem deserre posset. Contra, institui censeri oportet actionem per ipsam προβολὴν, de qua prima sulli agia ποτερον ὰδικειν δο-

κει b φευγων) tulerit concio, altera reservata fuerint tribunali, in quo Poena aestimaretur, sed simul etiam causa ipsa denuo limelaretur

cons. IIussier. Iudic. Ath P. 231.), unde,

quod supra ex Demosthenis verbis consuci, haec vero demum κρίσις appellabatur. Quae quum citra actoris γραφην, nec nisi Ox conci nis pronunciata sententia scolas. Hesister. ibid. tr. instituet tur, ideo δηαοσια fieri dicebatur μημοσία κρινειν, P. 523. init.) Τum hoc erat, quo horum iudiciorum severitas distinguebatur a reliquis publicis actionibus, quod in his actoris libido et malevolentia coercebatur mulctae periculo, sive quum institutam actionem non esset Peraecutus, sive quum in ipso iudicio quintam suffragiorum Partem non tulisset, in illis cimtra numquam ἐπὶ

53쪽

certabat actor: idque tam in εισαγγελια , quam in προβολῆ valebat, id quod non attendit, ali , credo, Secutus, uuierus Lit. Att. III. p. 269; nec, ut mihi videtur, rem bene Perspexit Schoemannus ibid. IV. p. 734. Sq., Π Boeckhius Oecon. Civ. Athen. I. p. 406. Sqq. Plus apud me valet hac in re ipsa iuris a disciplinae publicae ratio, tum Hyperidis, apud Pollucem VIII. 52 auctoritas οτι ὁ εισαγγε λας καὶ ουχ εστι), quam Τheophrasti, ibid. 53, quem inscite adeo defendit Lexicographus, quaSi postea ea Poena legi adiecta esset δια του ραδι- είσαγγελ- λοντας, si quidem in his quoque actionibus

ipsa vera κρισις instituebatur demum ex PO-puli aut ex Senatus decreto, quo uno solutum omni periculo suisse actorem aequum est. Eademque ratio suadet ut τιν προβαλλδμενον mulcta mille drachmarum, quam debebant οἱ Ουκ επεξελθοντες, liberatum suisse existimem: cons. quae Supra monui P. XL. ex Demosth. p. 515. 5: et tum multa alia sunt in Hudt-walcheri Diaetet. p. 159. sqq. disputatione Prehendenda, tum perperam ipse Mechhius

54쪽

1. c. p. 406, in Demosthene, quum causam adversus Midiam non persequeretur, indicium exstare legem illam non Perpetuo servatam esse, statuit. Neque Aeschines, si ita in ατι- μαν incidisset Demosthenes, hoc commemorare neglexisset Ctesiph. p. 44l: neque ulla

causa erat, quare hanc PoenRm Commemora

ret idem in Τimarchi negotio P. 131. , quod

quale fuerit prorsus non intellexit Uivit al- cherus p. 163. I imarchus enim, quum in διαχρηφισει demotis persuasisset Philotadem αποφηφισασθαι, itaque dicitur δετιστας τῆκατηγορια ἐπὶ του δικαστηριου, id est, suscepisse accusandi munus in tribunali, si ea causa per εφεσιν in iudicium adducta esset, non ab ipso, sed a Philotade, non tamen prodiit accusator, sed acceptis 20 minis πρου-δωκε τον ἀγωνα, id quod longe diversum est ab actione instituenda eademque non Persequenda : itaque peccasse dicitur Τimarchus contra iurisiurandi religionem, quod in demo.

tarum illo conventu Praestiterat.

Restat aliud quid notandum in illo, quod arguere studui, παρεμβληματι. Quid enim,

55쪽

XLVI

quaeso, hoc sibi vult, quod verbis, 5 ι δ'ανγροφωνται γραφὰς ἱδίας additur κατὰ τον νομον Quam legem intelligit 3 Peculia remne, qua iStae γραφαὶ ιδιαι regerentur Ego novi nullam. Et, ubi in ipsa legis sormula alia lex commemoratur, fieri hoc solet, ut decet, quum certo indicio, tum necessario: velliti in Euagori lege apud Demosth. Mid. P. 518. init. καθὰ περὶ τι- ὰλλων ὰδι--- των γεγραπται. Tisnocr. P. Tl0. sin. κατατιν νομον 5ς κειται, έών τις μη μιτηδειον θῆ νόμγν. ibid. P. 713. P. κατὰ τους

νομυς τως κειμένως. quae Omuia valent ad regendam actionem aut poenam; sed tam

indesinite, γράφεσθαι γραφὰς κατὰ τιν νο-

μον. nemo Umquam locutus est.

III. Hoc praeterea mihi concedas, celeberrime Hermanne, ut, quantumvis loquax tibi videar, conseram hanc, quam apposuit Demosthenes, υβρεως legem, cum ea, quae exstat apud Aeschinem Timarch. p. 41. Nosti sane controversiam fuisse inter Petitum et Heraldum, utrum duae essent illae diversae leges,an Una eademque esset habenda. Postremam

56쪽

sententiam probat ueterus I. C. P. 321. sq. , ingeniose sane ex utroque loco unam continuamque legis sermulam constituens. Dicam quid mihi videatur. Primum tenemus hoc, leges illas non ab ipsis Oratoribus interpositus suisse actionibus suis, sed Postea a grammaticis insertas. In Aeschine autem hoc factum esse negligentissime ostendere conabor. Primum ne necesse quidem erat legem ipsam apponi. Praecesserant haec: καὶ ποῖον αUλον; γ ν τῆς υβρεως , ὼς ἐνὶ κεφαλαιω παντατα τοιαυτα συλλαβων έν ω διαρρο- δην γέγραπται Βέαν τις υβοιζη εὐ παιδαρο

χεις τουτων τινα, V rc αφὰς υβ γεως εἰν πεποίηκε, καὶ τιμημα επεθηκεν ὁ τι χρὴ παθεῖν η ἀποτισαι. Aθε τον νομον. His subiicitur haec legis sermula, quamquam Pram Cipua capita, quorum causa memoratur, iam accurate exposita erant: ἄν τις 'Aθηναιωνεωθερον παῖδα γραφέσθω ὁ κυ- ριος του παιδος προς τους θεσμοθετας

57쪽

τίμημαα μιγραφώμενος, ω ὰν τι δικαστυ- ριον κατα νηφισθῆ, παραδοθεὶς τοις ἔν-δεκα τεθνώτω αυθημερον ειν δὲ εις ἀργυ- ριον καταχρηφισθη , ἁποτισώτω is ἐνδεκα ημεραις μετὰ τὴν δοκην, ων μὴ παραχρωπικδυνηται ἀποτινειν. ἔ- δε του ὰποτ σαεείρχθη ros. ενοχοι δἐ εστωσαν ταῖσδε ταῖς αἰτιαις καὶ οἱ εις τὰ οικετικὰ σωματα αμαρτώοντες. In his dubium mihi non est, quin turbata Sit series rerum. Statim offendit hoc. quod, quum modo, legis argumentum commemorans, iusto ordine et continuo posuisset παιδα, ἄνδρα, γυναικα, ταῖνελευθερώον τινα, τῶν δουλων, nunc initio non nisi παῖδα habet Iex, et istud de sereas tamquam appendicula persectae legi adiicitiis. Tum, quare γραφὴ tantum Conceditur πω κυρίω, quum aliunde constat τον βουλομενον instituere potuisse 2 Neque enim, Puto, ταῶ κυριου in lege mentionem vindicabit hoc, quod orator p. 43 legem ita interpretatur, ut dicat eam διαλεγεσθαι τοις περὶ τ- παιδα, πατρὶ, ἀδελ pH, επιτροπιΠ, διδασκάλοις, καἰ5λως τοῖς κυρίοις. Putavit enim, quum o

58쪽

XLIX

βοωλομενος diceretur, usurpari tamen solitam se eam Potestatem accusandi ab iis, quos proxime laesus attingeret. Rursus, locutionem τιμην η μιγρασγαμενος , quamquam rectam

per Se cons Isaeus Pyrrh. hered. 9 2. ibique

Schoemann. , vehementer suspicor a legis sormula alienam esse. Diversum est enim id, cpiod in lege apud Demosthenem Macari. P. 1076. 21. dicitur, quo regitur forma actionis ab ipso archonte instituenda et ad tribunal deducenda. Neque usquam, quantum memini, haec poenae aestimandae lacultas actori concessa in legum verbis ipsis memoratur, nec nisi tribunalis potestas poni solet aestimationis definiendae, τιματω η 'Hχιαια, Sicut tum alibi, tum apud Demosthenem I im rat. P.

720. sin. et 733. 14. Quae sequuntur, ψαν το δικαστηριον καταφηφισθῆ sal. κατα νηφι συται , nolo nunc urgere ipsa corrupta Iuodammodo et truncata esse, de quo monuerunt Interpretes: sed inseruntur haec abruPte, praetermissa ea aestimatione του παθειν et

ἀποτισπι , qua tribunal uti oporteret, neque etiam δικαστ=γριον, sed 'mιαια solet in le-

59쪽

gis formula poni. Apparet tamen hoc voluisso cum, cui haec lex debetur, optionem suisse

Heliaeae cuius reum condemnaret, mortis an

pecuniae. De altero, mortis damnatum tradi Oportuisse undecimviris, nihil repugno: in altero vitiosa est locutio εις αργυριον καταφαγνισθηναι, Pro ἁργυρίου ' tum ridicrata prorsus est haec sanctio, Solvi Oportere mulctam intra undecim dies μετὰ την δικην, nisi statim solvere possit, adiecto, donec solvisset carceris poenam esse: Satis enim hoc postremum erat, et illud de undecim diebus prorsus otiosum. B Ahius tamen I. c. I. p. 416. probasse hoc videtur, qui veram ac simplicem clausulam post demum exstitisse arbitratur, in lege Midianae p. 529, et istius undecim di rum προθεσμίας rationem explicans, quam perquam dubito aliunde confirmari posse. Ιpsum quoque ειρχθυτω non est eius sermonis,

quem leges Atticae servant: ειργειν quippe de ea custodia dici solet, quae privati fiat auctoritate, publice dicebatur δεδεσθω. Sequitur, ενοχοι - αἱτίαις. quae locutio ipsa per se quidem bene Graeca est cons Lysias I heomnest. 3 22.

60쪽

τανοντες est communis orationis vocabulum, Deo decet pressum et accuratum Iegis Sem

nem , in qua requireretur h. L υβριζοντες. Gravissimum Omnium est, quoa Οὐετικὰ σω- μεατα appellantur, cuius appellationis perquam velim mihi alterum exemplum Ostendi, et, si esset, non tamen huius legis suisse manifesto inde conficitur, quod Orator ipse subiicit, δη ποτε τω νομευ τω τῆς υβρεως προ γραφη τουτο το τι τῶν δουλων, et paulo inserius, προσεγρα με μηδ' εἰς τους δουλους υβριζειν quod tamen ipsum vocabulum quum suo loco posuisset, nunc in ipsa lege n0n adesse videmus. Fieri potest ut et aliis, et, quod maxime tamen nolim, tibi, celeberrimc ΙΙormanne, audacior videar: nec