장음표시 사용
211쪽
Iis in gaudi m Domini sui. Unde merito hanc propositionem damnavit Innocentius XII. Datur habitualis
statres , amoris Dei , qui est Charitas pura, s sine tiIIa admixtione motisi proprii interesse . . . Neque timor poenarum , neque desiderium remunerationum habent amplius in eo partem. . . Non amatur amplius Deus propter meritum , neque propter perfectionem , neque propter felicitatem in eo amando inveniendam. 2G. llatio est : Quamdiu vivimus, non desunt tentationeS, corpus aggravat animam, caro concupiscit adversus Spiritum : ergo
scuto Fidei, & galea Spei salutis, quae timorem Secuna habet, ne Summum Bonum amittatur, & malum poenae sugiatur, opus est. SchoI. Quietistae volunt, eum statum amoris in hac vita dari, qui sit omnino sine omni timore &Spe: sed de his inferius agemuS . g. 576. Porro timor, qui Spem comitatur, non est timor mundanus, utpote qui malus est . . Nam illum Imo. prohibet S. Scriptura, Matth. IO. v. 28. Nolite ti-' mere eos, qAi occidunt corpus s .animam autem non possunt occidere. NInc S. Augustinus Serm. 16 I. ait: 2 emor Uanus yst omnium hominum, timentium amittere temporalia quandoque migraturorum, oe migrare tre-pliantium ... hinc inerepandi, hinc objurgandi, hine Iugendi homines, timentes mori, i, nihil aliud agem res , nisi serius mori. Ido. Ratio est: Timor mundanus eSt, quo quis propter malum temporale paratus
est Deum offendere g. 5 L Scho i quod utique sem
g. 57 . Similiter Spes non habet Secum timorem serviliter servilem, qui etiam malus est. Nam timor serviliter servilis timet poenam culpae annexam, ut Summum, & principale malum, ita ut Si non esset poena, culpa committereaur: sed hoc est malum, tum quia linordinaetum .est, plus timere minus malum, quale est ycena, quam majus, quale est culpa: tum quia homo non timet poenam ut principale malum, nisi quia b mum proprium habet tamquam principale bonum, &
ultimum finem f. 574. Schol. ) ; quod perversum est.
g. 578. Timor vero servilis secundum substantiam suam cum Spe subsistit , & bonus est. Sic Imo. Luc. Irum. 5. Christus ait: Timete eum, qui postquam occiderit , habet potestatem mittere in gelennam: ita dico vobis, hunc timete. Innumera certe ex S. Scriptura proferri possent testimonia, quibus Deus peccatores m tu poenarum ad frugem se recipere compellit a blasphemum autem seret, dicere, Deum uti malis artibus, sci
licet timore Servili , ad bonum finem . ado. S. Augu ib
212쪽
sus in Ps. II . de timore servili ait: Bonus est .iI
, ιθ timor, utilis est, sed nondum est ille castus per manens in saeetitum saeculi. Et S. Thomas 2. 2. q. I9. u. a. 'Timor serυilis secundum suam substantiam bonus est, sed servilitay ejus est mala. Hinc Patres communiter in Sermonibus suis timorem judiciorum Dei populo incutiunt . 5tio. Ille timor est bonus, quo tonstringitur mala voluntas , ne in exteriora peccata prorumpat, continentur homines sub disciplina, peccatores disponuntur ad justitiam, justi incitantur ad perseverantiam i sed talis est timor servilis t. r. g. 574. & g. 574.
Schol. : ergo est bonus. Sehoi. I. Ρrotestantes non distinguentes inter servili Isu tatem timori adjunctam, & ipsum gehennae timorem 'fr ω ς' essentialiter spectatum, absolute dicunt, 'imorem servilem esse malum & peccatum : quibus etiam favent Jansenistae. Ι. I. Joan. 4.υ. I 8. dicitur: Timor non est in claritate, sed perfecta charitas forar mittit timorem . Et S. Augustinus tr. 9. in ep. Joan. ait, timorem tormentum habere. Et Serm. I 6 I. timentem ardere igne sempiterno; cujus ratio.est, quia timor servilis provenit ex amore proprio : ergo malus est. Resp. In omni
bus his locis sermo est de timore serviliter servili, non vero de servili simpliciter secundum suam substantiam spectato; qui provenit ex amore sui, ordinato ad Deum ultimum finem, non vero ordinato ad seipsum. II. Tumor poenae peccata multiplicat ; nam , mala 'voluntas, quae nullo torrente sopita jacebat, praeceptorum minis lacessita in prava desideria exardescit. Resp. Hoc plane est per accidens ob malam nostram voluntatem. IILMmor poenae cohibet tantum manum ab opere e terno, licet internus affectus in natum vehementissime exardescat. Resp. Μalus internus affectus sensim intepescit
& omnino extinguitur, si illi per timorem peccandi
materia subtrahatur. il i. Schol. 2. Timor serviliter servilis non remanet cula, praμνω
Charitate, quia servilitas repugnat Charitati . 577.) : ra etitimor vero servilis simpliciter manet cum Charitate .
Deinde timor servilis . est initium Sapientiae, Seu quasi
principium extrinsecum disponens ad sapientiam , in quantum aliquis timore poenae discedit a peccato, & per hoc habilitatur ad eflectum sapientiae. Denique timor servilis non est proprie virtus, quia principaliter est de malo ; est tamen habitus ad actus bonos .... g. 5 s. Timor filialis, & castus est optimus : hic enim TImo oriturin ex Charitate, adeoque esseelus ejus est, & consequeΠter ab optimaa causa, optimus esse debet. π m
SMOI. Timor filialis est enectus primus sapientiae, &
213쪽
181 Caput XL. -ὴ ;, hoc modo ejus initium ; cum enim ad sapientiam spestilis. Elet, ut vita humana reguletur secundum rationes Divinas, ab eo debet sumi principium, ut homo Deum revereatur, & sic secundum Eum regulabitur. Item timor initialis non differt essentialiter a filiali, sed solum secundum persectum, & imperfectum. Item timor filialis numeratur inter septem dona Spiritus S.. non vero servilis, qui tamen hoc sensu est donum Spiritus S. quod fit a Spiritu S. Crescente Charitate crescit timortitialis, quia semper homo magis timet Deum ossendere, & minuitur timor servilis, quia magis confidit homo de praemio, & minus timet de poena. Denique in patria non remanet timor servilis, quia Beati de perpetuitate suae beatitudinis sunt securi; manet vero timor filialis, qua lim ad actum, qui est revereri Deum :Ps. 18. Timor Domini sanctus, permanens in saecia msaeculi.
Astii g. 58ο. Ex dictis colligitur, quid ad Actum Spei Theo-
spes logicae requiratur, . qui est expectatio cum firma fiducia qui ' aeternae futurae beatitudinis, & mediorum illius assequem
dar per Dei auxilium g. 569.).
Asia, f. 58i. Actus Spei Theologicae est necessarius adultis spei est rmo. necessitate medii ad salutem. Νam S. Scriptura .. V., sere semper Fidem & Spem conjungit: ad Hebr. it. satia .m. fideS dicitur, sperandarum substantia rerum: & ad Eph. 2. υ. 2. increduli vocantur, filii di dentiae. Ergo cum actus Fidei sit necessitate medii necessarius ad salutem g. 556.), etiam actus Spei erit. Deinde Spes est dispositio necessaria, tum ad veniam peccatorum obtinendam: matth. 9. Confide, fili, remittuntur tibi peccata t. I. g. 574O; tum ad caeteras gratias impetrandas c. I. υ. 7. Non ergo aestimet homo ille qui haesitat dith sentia ) quod accipiat aliquid a Domino. Accedunt VP. S. Clemens Alex. I. I. strom. Fides est ad salutem inclinatio, post quam, timor , spes, o par
nitentia . S. AmbrOSius I. I. de poen. c. I. . Nemo poteSthene agere paenitentiam, nisi speraverit indulgentiam.
Ex quibus sic : Illud est necessarium necessitate medii ad salutem, sine quo remissio peccatorum, & Salus obtineri nequit: sed talis ex dictis est Spes Theologica:
ergo est necessaria necessitate medii. udo. Actus Spei est etiam necessarius necessitate prae- cepti. Quippe praeceptum Divinum habetur Ps. 65. Θ rate in eo, omnis congregatio populi: Eccl. II. Dirige viam tuam, O' spera in illum: I. Pet. I. Sperare in eam, quae vobis offertur, gratiam. Ideo Alexander VII. merito propositionem hanc proscripsit: Homo nullo unquam vitae suae tempore tenetur elicere actum Fidei,
214쪽
De Virtutibus 2 geoIogicis . . I 85Θεi Charitalis, ex υi praeceptorum Disinortim ad
eas virtutes pertinentium. Item datur praeceptum naturale; nam recta ratio dictat, ut media ad Salutem necessaria amplectamur. Sed Spes est medium ad salutem necessarium. Ergo eam amplecti debemus. Coroll. Praes. imo. Certo definiri non potest, quo determinato tempore praeceptum Spei obliget. Communiter i. Obligat sub initium usus rationis, quando homini per Fidem aeterna beatitudo sum cienter eSt Proposita. v. Quando quis vehementer contra Spem tentatur, Ut aliter resistere non possit, maxit ne in articulo mortis. 5. Per accidens, quando urget praeceptum alterius virtuti S, V. g. Orationis, poenirentiae &c. fideles tamen de impletione huius praecepti angi non debent, cum paSsim in exercitio bonorum Operum, oratione &c. frequentes actus Spei eliciant. 2do. Si quis renuntiaret juri ad coelum, dummodo sibi liceret bonis temporalibus semperfrui, graviter peccaret, quia ultimum finem in iis constitueret, & aeternam beatitudinem ac Deum ipsum sperneret . Itio. Speranda Sunt a Deo primario bona supernaturalia, & spiritualia ; temporalia vero non aliter , nisi quatenus conducunt ad salutem. 4to. Ut Spes sit utilis ad justificationem, & salutem, supernaturalis. beatitudo promissa, omnipotentia Dei, ejus bonitas, &fidelitas in promissis, ceu motiva Spei in praxi per Fidem Supernaturalem proponantur, quae actum Spei dirigant : qui proinde 5to. hoc modo elici potest : Spero, mi Deus, per merita Jesu Christi remissionem peccatorum, gratiam vitandi peccata, praesertim gratiam finalem, & vitam aeternam, quia Xu infinite bonus ac misericors , potens & fidelis promisisti. Item peto a te humillime & spero hoc vel illud bonum temporale, v. g. Sanitatem, quia tu vis, potes, & promisisti dare, si
conducat ad Salutem animae meae.
g. 582. Non quodlibet peccatum Spei opponitur; unde spes manet in omnibus fidelibus viatoribus, etiam
peccatoribus, qui non desperant, vel praesumunt. Ita Tridentinum Sess. 6. cap. 6. requirens Spem in peccatoribus, qui ad justificationem se disponunt. Ratio est: sundamentum Spei, scilicet Fides, remanet in peccato ribus adhuc fidelibus 3. 56i.), nec omnia peccata Spei
contrariantur ; imo in peccat Oribus manet motivum sor- male Dei: ergo etiam Spes . Schol. i. Quia in haereticis destruitur Fides ceu sundamentum Spei, destruitur etiam Spes, & Spes eorum non est Theologica, sed humana, & falsa. Neque Spes manet in damnatis, qui certi sunt, Se aeternam beatitudinem assequi non posse. Neque Spes manet in Beatis,
215쪽
' quibus beatitudo non amplius est sutura: mnet tamen in aniniabus Purgatorii, quibus beatitudo absens per gra-
An rup- Schol. 2. Immo, cui facta esset revelario Divina suae: br, damnationi S., posset quidem adhuc concupiscere , & i G2 A. I. ficaciter desiderare beatitudinem : sed non posset, necennario deberet Sperare, quia Voluntas non potest sperare bo-- , num, nish quod intellectus prudenter judicat esse sui is dis,. rum : sed supposita revelatione Divina suae damnationis si ν p. non potest homo prudenter judicare, beatitudinem sibi esse suturam , cum non possit revelationi clarae disse tire: ergo eam non potest sperare. Non obstat I. quod cum certa revelatione aeternae salutis stet adhuc timor,iuti patet in . S. Palilo, I. ad Cor. 9. U. 27. & stante I velatione salus adhuc sjt possibetis, utpote quam reve latio velut aliquid extrinsecum non mutat: ergo etiam Spes Rem. S. Paulus claram revelationem suae salutis
non habebat ; hinc timere poterat. Deinde ad objectum Spei non sufficit, quod Sri possibile, sed quod prudentecfuturum & consequendum judicetur. Ita Si cui Deus re,
velaret suum peccatum, non solum illud vitare posset, sed sperare deberet, se iliud vitaturum: ergo a pari. Resp. Non posset Sperare, se vitaturum quia evitatio non speraretur prudenter futura; conari tamen deberet, peceatum evitare, quia objectum hujus conatus , scilicet . peccatum possibile Vitatu, adhuc manet, & praeceptu vitandi turpetv . t m pH- g. 585. Spei igitur per desectum opponitur Despera o Jρ tro, quae est actus voluntatis 1 quo quis abjicit omnem e ' Spem consequendae beatitudinis , & media ad eam con- 'sequendam necessaria; & quidem ex odio saltem virtua li vel aversione beatitudinis, & mediorum; cuia apparent obtentu impossibilia, vel nimis ardua, vel nunqualm .
mo/- g. b84. Desperati plena & deliberara est peccatum otio mortale. Noni immediate opponitur Divinae bonitati , ac misericordiae : & hominem avertit a fine suo ultimo,
monile. eStque causa gruVlsSimorum Scelerum, quia facit, ut
homo abjecta salutis cura, sine timore se in quaevis crumina praecipitet .. Re .L Corollar. Praes. I ni Desperationi saepe conjungitur cri-vuntur men- haeresis, specialiter in Consessione explicandum, quando procedit ex judicio erroneo contra Fidem, quam
do quis desperat in quia adlualiter & deliberate jud
,jDaum non esse Omnipotentem ; & in hoc peccato non datur parvitas materiae, sed sola indeliberatio excu-- sat. Ido. Si quis consormando se Divinae voluntati ce saret rogare Deum pro obtinenda v. g. Sanitate , usu
216쪽
De Viris ibus Theologicis . peccaret: Si vero ideo cessaret, quia Deum erga se ini misericordem, & non potentem juvare judicat, graviter peccat. 5tio. Si quis timeat de sua salute, quia dubiatat an Deus facienti, quod est in se, sit desuturus, peccat contra Fidem, & Spem: secus, si ideo timeat, quia nescit, an peccata sua ex suo desectu sibi sint remissa. Nec ille contra Spem peccat, qui vitio alicui deditus viribus suis diffidens; putat, se non pOSSe abstinere ; nisi sorte Spem Divinae misericordiae abjiceret &media negligeret. 4to. Remedia contra desperationem sunt: I. Consideratio infinitae Dei bonitatis, & fidelitatis in promissis implendis. 2. Exempla conversionum gravium peccatorum. 5. Parabola de ove perdita & nlio prodigo. 4. Devotio erga Beatissimam Virginem. 5. Fuga acediae & melancholiar. g. 585. spei per excessum opponitur Praesumptio, quae est inordinata & temeraria fiducia obtinendi a Deo aliter beatitudinem, quam ipse statuit, vel propriis viribus, & mediis pure naturalibus, vel sine propriis operi bus per solam fiduciam in meritis Christi. Schol. Ad praesumptionem reducitur Tentario Dei, quando quis temere vult experiri Dei misericordiam, ex- perundo miraculosum Dei auxilium. Blasphema prae sumptio cb Dei tentatio est, si quis per bona opera, Sacrificium Missae, preces &c. petat & speret a Deo
consequi quae per Se mala sunt.
CoroII. Prarii. imo. Qui peccat cogitans: volo confiteri: Deus facile in una Conseisione remittit; si propositum Consessioni , & fiducia veniae obtinendae habeant serantum concomitanter , vel consequenter ad peccatum , non peccat peccato praesumptionis ; unde suffcit, in Consessione ipsum solum peccatum exprimere eum hac circumstantia pygravante , non vero speciem mutante , quia
haec potius significant propositum non recedendi a Spe,& se converεendi : si vero hoc propositum sit ratio mo tiva peccandi, esset peccatum praesumptionis, quia musericordia Dei detorqueretur in occasionem, & causam
peccati . udo. Bemecsa contra praesumptionem Sunt: I.
Consideratio Divinae Iustitiae. st. Longioris vitae incerti ludo. 5. Dissicultatis verae conversionis. 4. Pinnarum praesumptuosis jam multoties a Deo justissimo malorum vindice infictarum . g. 586. Tertia virtus Theologica est Charitas , quae proinde est virtus Theologica supernaturalis Divinitus infusa , qua Deum super omnia diligimus, & proximum ac reliqua propter Deum . Schol. Charitas tripliciter sumi potest: I. Pro quo
vis amore naturali & civili, quo de bono alterius gam
217쪽
et 86 Caput demus. 2. Pro amore benevolentiae , quo quis alteri bene vult & facit, quantum in se est, non sui, sed illius gratia. θ. Pro amore concupiscentiae, quo quis alteri bene vult, sui ipsius amantis gratia. Dein Charitas ratione objecti, alia est Charitas Dei, qua Deus super omnia diligitur : alia Charitas proximi, qua proximuS diligitur propter Deum. Rursus ratione persectionis &modi, unus altero plus diligi potest vel objeEliυθ , quam do volumus ei majus bonum, quam alteri: vel appre-riatise, quando unus pluriS aestimatur, quam alter, &amans plus refugit ejus quam alterius inimicitiam : vel intensive, quando unus intensiori conatu & aflectu diligitur , quam alter. Denique Charitas alia est habitum
g. 587. Objectum Charitatis materiale primarium, &attributionis est Deus; Charitas enim primario, & per
se circa Deum versatur, & ad illum caetera refert. Objectum materiale secundarium sumus nos ipsi, & proximus; quia Charitas per se secundario versatur circa illus personas, quibus Deus & nos amore benevolentiae volumus summum bonum, & caetera, quae ad illud conducunt, & quidem in gloriam Dei; sed Deus, qui est Charitas, hoc modo nobis, & proximo bene vult, &nos ipsi nobis, & proximo : ergo nos ipsi & proximus sumus objectum secundarium Charitatis. Denique indirecte & reductive objectum materiale Charitatis sunt res
omnos, Sive naturales, Sive Supernaturales, quatenuS cedere possunt in gloriam Dei, & nostrum, ac proximi commodum; quia omnes creaturae sunt res Dei, in gloriam ejus prodinctae, & conservatae, & diligentibus Deum
convertuntur in bonum. Achol. Proximus noster est Omnis creatura Supernaturalis beatitudinis capax, sive sit Angelus, sive homo, justus, aut peccator, fidelis aut infidelis, haereticus, excommunicatus, Paganus, amicus, inimicus ; quia hi omnes non solum sunt res Dei, sed etiam ex amore benevolen-giae vocantur a Deo ad aeternam beatitudinem : daemones vero & damnati non sunt nostri proximi, quia illis vitam aeternam Velle non possumus ; cum tulis amor repugnaret Charitati erga Deum, qua approbamus ejus justitiam. g. 588. Objectum formale Charitatis terminativum &motivum est Divina & increata bonitas, prout est in se, & propter se amabilis, lumine supernaturali cognoscibilis . Nam Imo. Charitas est amor Dei: ergo est de Deo sub ratione boni Divini, quia amor versatur circa bonum, & est gaudium de bono. Ido. Est amor non concupiscentiae, qui generat Spem, sed benevolentiae .
ergo est de Deo sub Tatione boni Divini, non ut nobis
218쪽
De Virtutibus Theologicis. I 87 utilis, sed prout est in se, & propter se amabilis. 5 o. Debet esse lumine supernaturali cognoscibilis , quia diligere Deum propter ejus bonitatem naturali lumine cognoscibilem , esset amor naturalis . . Schol. 1. Objectum formale motivum Charitatis est Bonitas Divina , prout involvit Essentiam, Attributa, & Personas, seu prout transcendens omnem Dei perseel io nem; quia omnia haec, non SecuS ac natura sunt bona per se Divina, increata, infinita propter se amabilia amabilitate ultimi finis . .. . Schol. 2. Eadem specie Charitatis diligitur Deus, & Ais chis. proximus, Deus propter seipsum, & proximus propter Deum, quia etiam ratio formalis diligendi Proximum, ,, . Deus est : hoc enim in proximo debemus duligere, ut tino ,pe. jn Deo sit, illique tamquam ultimo fini adhaereat, inde- rie. que Deus ametur, laudetur, & glorificetur, propter infinitam suam bonitatem, ut ita motivum 1 Ormale diligendi proximum sit infinita Dei bonitas in se, & propter se ambabilis. Hinc si cuis diligat proximum propter accepta ab eo beneficia, Vel propter egregiaS eJus qualitates naturales, aut Supernaturales, eSt tantum amor naturalis, nisi hae qualitates considerentur ut participationes Divinae persectionis, & sic ipsa Dei persectio in
illis ametur. Quare Charitas est una Virtus Specie atoma . g. 580. Proprietates Charitatis Sunt treS. Primo. Cha- chariaritas habitualis est quid creatum in anima . Sic ad Rom. ν . φεν s. Charitas dicitur dis su in cordibus nostris per Spi- ritum S. qui dattis est nobis . Ubi Charitas aperte di- ,tim .stinguitur a Spiritu S. tamquam effectus a causa. Et Tridentinum Sess. 6. cap. 7. ait, quod per Spiratum S. Charitas Dei diffunditur in cordibus θorum, qui justificantur , atque in ipsis inhaeret. Ergo a Spiritu S. distinguitur . Ratio est: Λ cstus Charitatis est quid creatum ergo etiam forma, seu Charitas tamquam principium actionis, debet esse quid creatum. Schol. I. Magister Sententiarum docuit, quod Chari- DIDumtas habitualis sit ipse Spiritus s. mentem inhabitans immediate movens ad actus dilectionis, nullo habitu mediante . Haec sententia a nonnullis Theologis censetur esse erronea, ab aliis remeraria. Non Obstat Ι. quod I. Joan. . dicatur : Deus charitas est, s qui manet in charitate, tu Deo manet, Deus in eo. Resp. Deus dicitur
Charitas increata, qua ipse nos diligit: reliqua verba loquuntur de Charitate, qua nos Deum dilisimus, & perquam Deus manet in nobis; quia Charitas, qua nos Deum diligimus, est effectus Charitatis increatae, qua
ipse nos diligit, quo ipsi similes, amici & grati efficimur. Non obstat ΙI. S. Augustinus in pluribus locis do-
219쪽
. cet, , charitatem staternam esse Charitatem irrcreatam & Deum , I. 8. de Trin. c. 8. Rem. S. D. vult, esse Charitatem increatam non formaliter, Sed enestiue , quia esua Deo, & Charitatis Divinae participatio. Ancisa- Schol. 2. Charitas est vera, & proprie dicta amicitia --. .' inter Deuiaa & hominem . Nam Christus, Joan. i5. Ap - ὸ;,ι. stolis suiS dicit : Vos amici mei estis . Fi : Iam nom ter dicam υos servos, sed amicos meos . Per nihil aliud a P tem, quam per Charitatem, homines sunt amici Dei ..h;-ω Deinde Charitas habet omnia ad proprie dictam amicutiam requisita nam I. est amor benevolentiae, quo homo diligit Deum propter Deum ut ultimum finem, & Deus diligit hominem propter se, non tamquam prompter ultimum finem, sed propter ejus utilitatem , &tamquam propter subjectum, cui vult artornam beati tuadinem; & sic utrinque est amor benevolentiar. I. Est amor mutuus; diligimus enim per Charitatem eum ἡqui nos diligit: Ioan. i4. Qui diligis me, diligestur a
Patre meo, .s ego diligam eum . S. Est communicati oebeatitudinis hic per gratiam in jure, & in spe; in patria vero, in re. Non obstat Ι. quod Daus hominem .diligat propter se, & inter hominem, & Deum nulla a quali ras, inter servum, & dominum nulla amicitia detur Resp. Deus diligit hominem propter se, ita ut ly pro pter dicat finem, cujus gratia, non vero finem , cui νnam Deus diligit hominem, illique sua bona communiacat, non ob suam utilitatem , sed ut homini bene sit in Deo tamquam ultimo suo fine. Deinde inter Deum& hominem per gratiam ad dignitatem filiorum Dei& consortium Divinae naturae elevatum saltem datur pro portionis aequalitas, quas ad amicitiam Sufficit. Eadem aequalitas datur inter dominum, & servum. ad dignita tem filii, vel servi honorati per gratiam elevatum . Non obstat II. Leges amicitiae sunt, ut mutuus amor inno. tescat; quod nescit homo relate ad Deum . Item amici debent simul convivere , quod non tenet inter Deum &hominem. Amicitia est inter multos, non vero Char, tas. Per amorem amicitiae alteri bonum volumus , quod Deo nullius boni indigo velle non possumus. Deniqua nulIa est communicatio hominis ad Deum, cum nonnisi servi inutiles simus. Rssp. Sufficit, ut amoν mutuus' moraliter certo innotescat . Deus & homo convivunt per vitam spiritualem& conversationem mentis dicordis. A micitia Dei porest esse inter multos suia Deus omnia nOVit, S scit, quinam eius amicitia digni sint. Deo velle bonum possumas, gratulando interna, procurando externa , nosque illi subjiciendo. Servi suismus inutiles ex nobis, utiles Sumus ex gratia Dei b
220쪽
lantior aliis virtutibus in specie moris. I . Ad Cor. 15. Nune i r ero autem manent Fides, Spes, Garitas, irra haec o major a iem horum est Charitas. Et ad Gol. 5. Super omnia Chari- ossis ratem habete, quod est 'Vinculum perfectisnis. Ratio est: vrννυρῆ-
Inter omnes virtutes CharitaS persectius attingit regulam εμε primam, seu Deum, quem ita attingit, ut in eo Sistat, . Non ut ex eo aliquid percipiat: unde , imperat aliis Nirtutibus, est radix meriti, & inseparabiliter con)ungitur
SMOL i. Lutherani cum dicant, nos justificari per solstiω- fidem t. i. g. 576. ), eam Charitati praeierunt, quia F des per dilectionem operatur riaci Gri. 5. Ergo Fides est nobilior in genere moris, sicut dominus est nobilior
instrumento, quo operatur. Verum Fides non operatur per dilectionem, tamquam per inSILumentum, sed tamquam per sormam propriam. f. ' . Z. Sehol. 2. Charilax etiam in eSSe physico est nobilior chis Dis omnibus. aliis virtutibus, quia nobilius habet objectum ris p formaler hinc sine Charitare potest quidem . esse vera rπώνi virtus, sed imperfecta, quia non Ordinatur ad ultimum sne in , nec est meritoria vitae aeternae. Igitur 'Charitas est serina aliarum virtutum non intrinseca, alias omnes virtutes essent ejusdem speciei; Sed extrinseca, quatenus per Charitatem omnes reseruntur ad ultimum finem s
per naturalem 4 c . Alg. 5si. Tertia proprietas Charitatis est, quod Cha- ωινῶνοι ritas viae sine terminoaugeri possit . Ita docet imo. ς -mper Scriptura: ad Eph. g. IA Claritate crescamus t ad Phialan.
oc. ult. UMi justus eo, justificetur a Mo'. Idem de- Enivit Concilium Viennense in Oem. Ad nostram, is haeret. & Tridentinum Sen. 6. cap. Io. ait : Hoc justia .riae incrementum petit Ecclesia, cum orate Ea nobis Fidei, Spei s Charitatis augmentum. Ido. Subscribunt ΡP. S. Hieronymus I. u. coni. Joυ-. S. Athanasius in Vii. S. Antonii o S. Augustinus tr. 5. in m. Joan. ubi
. Charitas meretur augeri, Mi aBcta mereatur persei . Seio. De ratione viatorum est, ita tendere ad terminum, ut magis, ac magis ad illum appropinquent; alioquin cessaret processus viae. Sed hanc appropinquationem sicit Charitas: Ergo semper sine termino 'augeri ., Meuia ' : V. Scio ria. Charitas non augetur exten ve, quia etiam ctiam minima Charitas se extendit ad Omnia, quae sunt ex με- charitate diligenda: solum ergo intensive augetur. Item ε μεμ ' haritas viae in eodem .homine non potest superare Vel