장음표시 사용
101쪽
pretium pro illa accipi videretur, districte vetuit , quidquam ab eo exfigi , cui monasterium necessaria ad victum stipendia subministrare potest. Hactenus Suareet . Investigat deinde Thomastinus ejusmodi Ecclesiastica prohibitionis initia, & pari. 3. de vet. in . Eccles discipl. lib. I. cap. SI. num. 8. observat , septem prioribus seculis plures quidem latas fuisse leges ad compescendam Monachorum avaritiam , alimentorum obtentu, pecuniam ab iis extorquentium , qui se se Dei , ac Religionis obsequiis mancipabant' sed simul notat, unicum earumdem scopum fuisse , arcerea Religiosis immoderatum divitiarum studium , & fovere monasticam paupertatem, non autem impedire simoniam , quam nulli adhuc in mentem venerat posse in hoc negotio committi . Omnium prima , septima Synodus , quae est Nicaena iecunda , celebrata anno 787. ejus criminis reos in simoniacorum classem retulit: nullum quippe inter ipsos , ac sacrorum ordinum nundinatores discrimen faciens , ca)3. I9. tom. 4. Collectionis Harduini col. 4ρ8. ita statuit.' In tantum inolmis avaritiae facinus in Rectores Ecclesiarum , ut etiam quidam eorum , qui dicuntur Religiose viri, atque mulieres, obliviscentes mandatorum Domini, decipiantur, o per
aurum introitus accedentium tam ad sacratum ordinem, qMam ad monasticana
vitam efficiant. . . . Si quis ergo inventus fuerit hoc faciens, si quidem Episcopus, vel inbbas extiterit, vel quilibet de sacrato collegis , aut desinat, aut deponatur, juxta secundam regulam sancti Chalcedonensis Concilii. .abbatissa vero ejiciatur de monasterio, o tradatur in alio monasterio ad subjecti nem . At alii canones, per idem sere tempus editi, eamdem ceteroquin prohibitionem instaurantes, nullam simoniae secere mentionem. Sic Synois dus Francosordiensis anni 79 . can. 15. ibid. eol. 9O6. ait e Audivimus, quod quidam Abbates, cupiditate ducti, praem/a pro introeuntibus in monas rium requirant. Ideo placuit nobis, m sanctae Sinnodo, ut pro 'scipiendis imsancto ordine Fratribus nequaquam pecunia requiratur. Neque simoniae meis minit Alexander III. in Concilio Lateranensi cap. IO. et ii eumdem abuissum proscribat, inquiens e Monachi non pretio recipiantur in monasterio .... Si quis exactus pro sua receptione aliquid dederit, ad sacros Ordines nan ascemisar. Is autem , qui acceperit, officii sui privatione multetur. Posteriores tamen Pontifices, praecipue Clemens III. p. 23. & Innocentius III. Cap. 3o. γ o. de fimonia , Nicaeni Concilii canoni adhaerentes, simoniae labe foedatum pronunciarunt, quicumque' pro Religionis infressu pecuniam ex pacto aut recipit, aut solvit in commodum monasterii, quod ceteroquin nulla premitur ese state e cum enim monasterium potest suis sumptibus Religiosi indigentiis prospicere , illa pecunia dari praesumitur tamquam pretium ingressus, & admissionis in Religionem: quando autem lex Ecclesiae aliquid fieri vetat ob praesumptionem simoniae Iuris Divini, simul eia ficit , ut ejusdem legis transgressor fiat reus simoniae Iuris Ecclesiasticiuquemadmodum explicat , atque exemplo Beneficii Ecclesiastici illustrat
102쪽
V. Cum itaque versemur in simonia, quae ortum habuit e sola lege Ecclesiae , mirum esse non debet , hanc potuisse nunc severius accipi, nunc justis de causis aliquantulum emolliri, prout vel augetur , vel minuitur praesumptio venditionis rei spiritualis, seu verius animi illam nundinandi, in qua praesumptione fundatur. Atque, ut mi sta faciamus anti qui ora hac in re particularium Ecclesiarum inter se discordantia statu ta, quae videri possunt apud citatum Thomassinum ; Concilium Came racense anni Is 63. tit. I 8. cap. I 2. rom. IO. Collectionis Harduini es.sqq. nullam pecuniae pactionem in Monialium ingressu tolerandam sta. tuit, nec praetexendam permisit coenobii inopiam, ad aliquam recipiendam , quae in monasterium conferret dotis subsidium o Abesse s ait ) omnino vult sancta senodus a Religionis ingressu labem , etiamque speciem detestabilis semoniae. Quocirca praecipit serio sacros canones insecuta, ne Monachi , vel Moniales, aliquem, vel aliquam ad professionem recipiant, meis
diante alicujus pecuniae, ani muneris pacto ' ne es quidem ex causa, quod
plures alere non possint sene aliquo subsedior ubi tamen notanda sunt illa uerbae Abesse vult a Religionis ingressu labem , etiamque speciem dete bilis simoniae : ex quibus apparet , dotis pensitationem non damnari a Concilio tamquam simoniacam, sed prohiberi, ad longius avertendam omnem simoniae speciem. Contra S. Carolus Borro maeus, quo certe non alius solertior sacrorum canonum custos, purioris disciplinae tenacior, &Concilii Tridentini fidelior interpres , in Concilio Provinciali Mediola nensi I. ejusdem anni Isos. pari. g. veluti jam certum ponit, a singulis Monialibus in ipso monasterii limine aliquam pecuniae summam peis
nes probum virum deponi, prosessionis tempore monasterio tradendam, inquiens pari. I. Act. Eccles Mediol. pag. 47. suod , professione facta, eleemos nae gratia ad Profestam susentandam monassieris datur, id quo remis pore puella Religionis habitum suscipiet, apud virum , Monialibus , m ea. rum Superiori probatum, deponatur, ut nullo impedimento tum Monialibus praesio eiqe posit: & in Concilio Mediolanensi II. anni Is 59. eap. 2. inister capita quaedam ad Moniales pertinentia pari. I. ges. Eccles Mediol. pag. 7s. ab Episcopo praescribi voluit eleemosynam dotalem a singulis Monialibus, alimentorum nomine , monasterio pensitanda in , inquiens: Episcopus praeterea tum impensas Uimet , quae ct in Religionis ingressu, tempore professonis feri Iolent pro vestitu , aut pro aliis rebus , ad Lpsus puellae , vel monaserit usum , commoditatemve peritnentibus I tum p cuniae etiam summam prae cribat, quam puella alimentorum nomine monasse. rio det ς nis census, aut alia bona immobilia , quorum annui fructus , ejusdem judicis , ad ea alimenta satis snt, monasterio attribuantur. Mediam viam iniit Concilium Turonense , habitum anno I 383. quod eap. I p. tom. IO. Collectionis Harduini col. I 43 I. insinuat, Moniales , intra praefixum ab Episcopo numerum, gratis omnino admittendas ' ultra numerum vero, cum justa dote. Sed Concilium Aventonense anni Isq4. ritii Tom. II. N SO.
103쪽
so. de Sanctimonial bus, ibid. col. I 853. idem Prorsus servari jussit, quod
S. Carolus sanciverat. In hac opinionum varietate, diu anceps haeserat sacra Congregatio Concilii , & quandoque propenderat in Turonensium Patrum sententiam, sicuti a Fagnano accepimus il sed, cum experientia didicerit , nullum reperiri adeo opulentum Sanctimonialium coenobium , quod ad reparanda quotidiana suorum redituum decrementa , non egeat novarum dotium accellione. firmiter tandem amplexata est S. Caroli d creta, eaque religiose observari voluit e quod non solum constat ex allegatis ejusdem decisionibus, sed adhuc clarius ex alia , quae resertur in Bibliotheca Praemonstratensi pag. 336. cujus Verba sunt Non vestiantur M niales, nec admittantur ad habitum , uis prius parentes, vel liti, ad quos earum cura spectat, promptam habuerint pecuniam pro dote , vel eleemos ua consueta, oe illam deposuerint solυendam monasterio post emissam professionem . Etenim, uti ad rem perpendit Cabasses ius in theor. prax.Jur.
Canon. lib. S. cap. S. num. I 3. non est expectanda , sed praecavenda aracta, & extrema monasteriorum necessitas, ne secus ea sequantur gravissima mala , quae in animarum dii pendium gravem monasteriorum in
piam plerumque comitantur: Videmus inquit Cabassutius ) in permultis Virginum monasteriis, ad gravem inopiam redactis, fuisse eo quandoque
νedactos Praelatos, ut soluta clausura , Virgines ad proprios parentes transemiserint nutriendas, Dasque opero , ne a propriis parentibus repellerentur , famolitia , m opificio pro pane apud eos quaerendo locaturas. Vidimus multoties , facile distaris monasteriorum exiguis facultatibus , necesse fuisse, quas in communi naufragio, ut fravia Moniales privatim suo victui consuerent , suas operas externis pretio ad vitae sub tum exbiberent, proprietatem rerum , quascumque corradere possent, Mi ad vitae privatae nectimates assererent, tempora orationi, vel lectioni desinata, manuum labori insumerent , colloquia cum externis , a quibus sub tum aliquod sperabant , miseerent ' ex quibus contingeret, omnem interiorem , m exteriorem disciplianam prorsus evanescere.
VI. Si haec secum animo revolvat Episcopus , non statim illicitum,& simoniacum pronunciabat dotale subsidium , quod a puellis se se in Religionem recipientibus exigitur, neque faciles aures praebebit suasionibus Jominum, qui, ut propriae parcant pecuniae, suasque filias, sine ul-
Io sumptu, Religioni alendas tradant , monasteriorum opulentiam exag. gerant, novamctue pecuniam illis collatam, in inutiles , ac voluptuosos sumptus erogari, clamitant. Non idcirco tamen negamus, interdAm exinpedire, dotis suantitatem imminui , & quandoque etiam prorsus remitati: sed, quod in peculiaribus circumstantiis, & consulta prius sacra Coningregatione Concilii, fieri decet, non poterit Synodali Constitutione generatim, atque universm faciendum decerni. Illud autem curabit Episcopus , ne ultra praefinitam dotem, monasterio pendendam , alia pec niae summa a puellis extorqueatur, in Monialium commodum , aliosve usus
104쪽
L I B. XI. CAE P. VI. 99 usus impedienda, qui ad puellae sustentationem nequaquam pertinent: id
quippe cum nulla ratione cohonestari valeat , adhuc remanet sub censuisra Extroag. I. de smonia , inter comm. ubi Urbanus V. utriusque si
xus Regularibus districte inhibuit, ne ante, aut post cujusquam in Religionem ingressum , quoscumque passus, prandia, seu coenas, pecunias, i
ealia , aut res alias, etiam ad usum Ecclesiasticum, seu quemvis pium usum alium deputata, vel deputanda , directe , vel indirecte, petere , vel exigere quoquo modo praesumant . VII. Modum quoque imponet sumptuosis apparatibus , musicis concentibus, comessationibus, aliisque ejusmodi , quae cum magno familiarum impendio alicubi fieri solent in Monialium ingressu , & professioner omnem siquidem mundanam pompam , omnem profanum luxum dedecere spirituales nuptias, quas eligit puella, quae Deo, & Religionise devovet, scite ponderat Navarrus in tram de reditibus Ecclesiasticis, in fine quaestionis primae, pag. Is O. edit. Romanae anni I 384. ubi haec ad rem scripsi te Quid quaeso dicemus ad prodigas Alas expensas, oe profanos rapparatus feri Iolitos ex pacto tacito, vel expresso, dum puellae vel ingre-Biuntur in monasterium , vel professionem emittunt Τ ΓΡid aliud moderarius, quam ut haec υebe neuter interdicantur, oe culpentur, m puniantur illae , quae taliter faciunt Τ Et semul etiam doceantur, quam bonestor apparet cun-jIis haec inspicientibus, modesa quaedam , humilisque temperantia, spirituali juncta contemplationi, quam pompose profanitas, mundanae cuidam admixta voluptati, in funeralibus ejus, quae per professionem moritur mundo, di nascitur, vel excrescit Deo . Videatur etiam Tournely in Theologia Morali
in nend. de smonia cap. 4. sect. 3. ubi praedicta omnia amplissime
VIII. Non multum dissimiles iis praestationibus, quae nomine dotis a Monialibus persolvuntur monasteriis, in quibus professionem emittunt, sunt aliae quaedam , quas Canonici solvunt vel ex consuetudi e , vel ex antiquis Ecclesiarum Statutis , cum primum ad suorum Canonica tuum possessionem , aut cum ad fructuum & distributionum participationem admittuntur. Hinc , sicuti Moniales in primo casu de nulla simoniae labe notari possunt, & falleretur, si secus judicaret, Episcopus ita idem dicendum est in secundo, si dehitae circumstantiae concurrant. Gregorius IX. in Cap. Jacobus, de smonia , consuetudinem reprobat quorumdam Canonicorum, qui Fratribus in eorum Collegium recenter admissis quos-dim peculiares proventus capere non permittebant , donec eos in prandio laute tractassent. Sacrum etiam Tridentinum Concilium fess. 2 . cap. I . de reform. st piscopis hanc curam committit . ut diligenter cognoscant de hujus generis consuetudinibus, atque statutis , ne forte aliqua si moniae, aut avaritiae labes in praescribendis, exigenditque ejusmodi soluti nibus se ingerat. Idque confirmat, & latius declarat Sanctus Ρonti sex Pius V. in sua. Constitutione 5 . quae incipit Durum nimis, Bullari R
105쪽
man. ton . 2. quae Constitutio resertur, & innovatur in altera recentiori Innocentii Papae XII. incipiente Ecclesie Cat bolicae, quam videre est num. 5 I. in Bullario peculiari ejusdem Innocentii XII. Cum vero harum Legum sanctiones tunc locum habeant , cum aut hujusmodi solutiones recens inductae, & sine debita facultate sunt institutae, aut, si ab antiquo tempore in usu sunt, cum nec in Ecclesiae utilitatem, nec in aliud opus pium erogantur, sed inter Canonicos dividuntur, ut recte jam observa-runb Doctores scribentes in cit. Cap. Jacobus, videlicet Ioannes Andreas num. q. Butrius num. itidem 4. Ostiensis num. 2. Zabarella num. 3. Boichnum. 8. de simonia , & colligitur ex ipso Concilio Tridentino loc. cit. ibi: in usus pios non conυertuntur: utque etiam optime advertit sacra Congregatio Concilii, nobis in Secretarii munere tunc constitutis , in caula Cassanen. proposita , & resoluta die 3. Decembris I 7I8. cujus summam videre est rem. I. Thesauri Resolui. pag. I 3 S. &in alia Ianuen. Pactionum proposita die I9. Decembris I 722. decisa vero die I 5. Ianuarii I723. de qua tona. 2. praedicti Thesauri pag. 23 5. γ 25 I. cui jam in eadem sententia prae iverat S. Carolus Borromarus , dum in executionem Tridentinorum Canonum Conciliaria sua Decreta ederet, relata a Thomassino de Teneficiis pari. 3. lib. I. cap. 6 I. num. I 3. aut denique cum eaedem λ-
tutiones convertuntur quidem in utilitatem Ecclesiae , & in usus pios,' sed excedunt valorem fructuum , qui ex Praebenda Canonicali sex mensium spatio proveniunt o quod vetitum est in citata Constitutione S. Pii V. q. q. hinc est, quod, ubi ejul modi solutiones ab antiquo tempore legitime inductae , & justam quantitatem non excedentes , utiliter & pie impendantur , si eas Episcopus , ob praetensum simoniae vitium , reprobandas abolendasque statueret, inconsulto potius novitatis studio, quam restaurandae disciplinae Zelo, flagrare se ostenderet. Sane in cit. Cap. Jacobus , expresse reprobantur etiam convivia & prandia in Canonicorum ingressibus paranda, & merito quidem; cum haec neque in Ecclesiae, aut Sacrarii beneficium, nec in usus pios cedant, sed privatorum solatio &voluptati deserviant. Verum, cum magnae plerumque dissicultates Occu rere soleant in receptis usibus abolendis, ubi praesertim antiqua consuet dine nitantur I haud inopportunum erit hic adnotare, quod, praeter Veterem quamdam causam Polinianen. in dicta Congregatione Concilii judicatam anno 138 q. de qua lib. q. decretori pag. s. altera quoque, cujus titulus erat Brugen. majore partium studio ibidem proposita fuit die Iq. Augusti 17 29. dc die q. sequentis mensis Septembris definita, in qua dictum fuit, tolerari posse consuetudinem ab immemorabili tempore vigen- Iem, ut novus Canonicus ceteros Capitulares convivio excipiat; dummodo id lponte ab eo fiat, & moderatae frugalitatis leges serventur: ut videre licet tom. 4. Thesaur. Resolui. pag. 336. pag. 342. item tom. s. pag. 34. q. Consuetudo. Et in eamdem sententiam resoluta suit alia
causa Leodien. proposita die I 8. Julii 1733. Sc relata in ejusirim I besauri
106쪽
L I B. XI. C A P. VII. Io Itom. 6. pag. I 4 I. Quorum decretorum aequitati magnopere suffragatur
tenor Cap. Sane, inter Extra g. commvn. de simonia.
CAPUT SEΡTIMUM. De aliis quibusdam Consiliis a probis Viris optimo sane sudio propositis,
quae tamen in isnodalibus consitutionibus adoptata odiosam novitatis sporiem induissent: ubi de Cantoribus Eunuchis, ac de musica, ct intrumentis musicalibus, in Ecclesia tolerandis, vel probibendis r item de imcte infantibus praebendo: de Sectιone Caesarea.
Hoc etiam procul dubio ad Episcopi ossicium pertinet, ut Synodali
bus decretis Ecclesiasticae musicae rationem , quatenus in dioecelisua opus esse cognoverit, ad certas regulas exigat, atque componat; ut corda Fidelium ad pietatem excitet , non aures solas, sicuti fit in theatris, inani voluptate demulceat. Quae hac de re in nonnullarum dioece. sum Synodis constituta sunt, collecta leguntur apud Van-Espen Iur. Eccles univers pari. 2. tit. s. cap. 9. nis m. 27. m. seq. Quid autem in tua Ecclesia servandum instituerit S. Carolus Borroirinis, videri potest in illius Concilio Mediolanensi I. q. uer . tom. Io. Collectionis Harduini col. 587. De hac ipsa re in Synodo Aventonensi , anno Isst . habita, tit. 33. decantu Ecclesiastico , haec leguntur cit. tom. IO. col. I 83 5. Musices numeros ud pietatis sensum permoυendum salubriter adbibet Ecclesia . Quapropter ejus sudium in cunctis Ecclesiis non solum permittimus, verum in dies augescere optamus . Ea tamen observatio babenda erit . ut non ad modulos promianarum cantionum tum Psalmi, tum cetera Ecclesiastica occinantur. Nos
autem in una ex nostris Epistolis encyclicis, quae impressa est Bullarii nostri tom. 3. num. 3. plura congessimus, ex Patribus, Conciliis, & E clesiasticae Historiae monumentis desumpta, quae ad materiam hanc illustrandam opportuna judicavimus , quae sane plerisque piis viris haud in- .srata fuisse accepimus; sed tum ante illius Epistolae editionem, tum etina am deinceps nonnullos suisse novimus, qui pietatis studio incensi, summo conatu, licet hucusque irrito, Episcopis luadere curaverunt, ut Synodalibus Constitutionibus novam insererent sanctionem , qua eunuchi cantores ab Ecclesiasticis concentibus excluderentur ; quod & irregulares plerumque sint hujul modi homines , cum nemo sere eunuchus fiat absinque peccato; & ex tali prohibitione facile eventurum esset, ut tolleretur abusus evirandi pueros I cumque praeterea dicerent, molles eunuchorum Voces. plurimum in causa esse, ut Ecesesiarum cantus ad theatrales modulos maxime accedat; neque vero impossibile esse, eorum Vocibus alias, puerorum praesertim, voces Ecesesiasticis Choris magis aptas su
. II. Celebris profecto est magni Nicaeni Concilii canon primus, qui lic
107쪽
habet e Si quis a Medicis propter languorem defectus es, aut a barbaris abisscissus, hic in Clero permaneat. Si quis autem se ipsum sanus abscidit, huneo in Clero consitutum absinere convenit , deinceps nullum debere tatium promoveri. Sicut autem hoc claret, quod de his , qui hanc rem ctant, audentque semetipsos abscindere, dictum sit; sc eos, aut barbari , aut domini easra-rimi, si inυeniuntur alias dignissimi, tales ad CD-rum suscipit regula. His consona omnino sunt, quae statuta leguntur in antiquissimis Canonibus, qui Apostoloruin dicuntur , can. 2 o. tribus sequentibus. Ubi nempe cuilibet intelligere licet, casum a casu distinguidni mirum eos, qui, aut Medicorum praecepto , & morbi necessitate sic exigente, evirati sint, aut qui hanc violentiam a barbaris perpessi fuerint, neque dejici a Clericali gradu, quem obtinebant, neque ab ingreLsu in Clerum arceri: contra vero, eos, qui ultro se absciderint, aut abscindi permiserint, si Clerici fuerint, expellendos, si autem 'ordinari se postulent, nusquam promovendos edici. Hoc ipsum aperte jubent plures decretales Epistolae Romanorum Pontificum , quae extant in Collectione Gregorii IX. tit. de corpore vitiatis ordinandis, vel non. Neque desunt in corpore Iuris Civilis severissimae Leges adversus eos editae, qui sibi sponte, aut aliis, injuriam hanc in serre ausi fuerint. Videantur l. 3.ssi hominem , & i. q. Idem, 1f. ad L. Cornel. de sicar. Pluraque de hoc argumento videri possunt erudite collecta a Christiano Lupo, a Joanne Cabassutio, & recentius a Iosepho Catalano Presbytero in notis ad cis. canonem primum Concilii Nicaeni . εIII. Nihilominus inter Auctores morales proxime praeteriti seculi omta & agitata fuit controversia, an, posito hujusmodi casu, quo pater filium eunuchum fieri permittat , neque filius dissentiat , & Medici nullum in eo vitae periculum sore affirment, id autem in eum finem unice fiat, ut filius inter Ecclesiae cantores adscribi , & majore vocis suavitate officium hoc exercere valeat, atque ita honestum sibi victum parare, an, inquam, his omnibus circumstantiis simul concurrentibus, talis filii eviratio sine peccato fieri possit. In quo Pa squaligus qu s. 498. assirmativam sententiam amplexus fuit. Sed vicit apud plerosque, & s cta est communior opinio negans. Inter Theologos morales legi possunt Cardinalis de Lugo de Iustria oe Jure tonn. I. disp. IO. ΡEI. I. num. 23.
Hurtado Resol. morat. tom. a. tract. Ιχ. cap. I. discul. I. num. 737. , seq. Gibalinus de universa negotiatione rom. I. lib. I. cap. q. an. 3. Num. 33. . ses Thesaurus de poenis Ecclesiae pari. 2. cap. I. in veta. Mem
hrorum mutilatio Amplia secundo , Theophilus Raynaudus Oper. rom. I . in illo cui titulus Eunuchi nati, facti, moici, cap. S. S. per toti
Diana in edit. coord. tom. I. tradi. 7. resol. I 8 . num. 3. Coton. Contra versar. lib. s. cap. 3. num. I 3. oe IO . Leander Operi morat. tom. 9.rracit. 3. disp. q. quaest. Iet. Praeterea videri possunt Canonis re scribentes in Cap. Ex parte, de corpore vitiatis oec. ut puta Gonetalea ibi num. S.
108쪽
IV. Et quidem validissima est ratio , cui horum sententia innititur. Homo enim non ita membrorum corporis sui dominus est, ut assentiri valeat abscissioni alicujus ex illis, praeterquam si totius corporis salus &conservatio aliter obtineri nequeat: ut de leprosis testatur Aetius lib. I a. cap. I 23. quod per Virilium amputationem ab exitiali hujusmodi morbo liberentur. Ita docent Theologi, duce S. Thoma a. z. quae. 63. art. I. quem egregie illustrat Sylvius in Commentar. ad eumdem ara. I. conclus a. Quare nec praetensa necessitas parandi sibi victum, nec laudabile propositum inserviendi Ecclesiae in cantoris officio, satis justam rationem , aut causam suppeditant, ad excusandam a peccato ulcroneam hominis evirationem . Gravissima porro censura damnatum olim fuit Leontii Presbyteri factum, qui apud Episcopum suum Eustatium accusatus, quod cum liuella quadam, nomine Eustolia minus honeste ageret , ideoque ab ilia ius consuetudine abstinere jussus, ut se ab omni turpitudinis suspicione vindicaret , se ipsum abscidit οῦ uti testantur S. Athanasius in pologia de fuga sua prope Mn. Socrates Hi ior. lib. 2. cap. 2I. Theodoretus lib. 2. cap. 24. Nec aliter judicatum est de Origene , qui verum sensum non assequutus Euangelici illius textus: Sunt eunuchi , qui se ipsos castraυerunt propter Regnum Caelorum: quo sibi liberum & tutum esset mulieres etiam sacris disciplinis instruere, medicamine sumpto, eunuchum se redis
didit, itaque Demetrii Alexandrini Episcopi sui judicio a sacra Ordinatione repulsus fuit; quamquam deinde, falsis ejusdem Demetrii testim nialibus litteris sibi procusis, ad Caesariensem, & ad Hierosolymitanum Episcopos se contulit , a quibus sacros ordines , & Presbyterium obtinuit, quod simultatum & dissensionum inter hos & Alexandrinum Episcopum causa fuit, uti narrant Eusebius Histor. Eccles lib. 5. S. Epiphanius haeres 54. lib. a. S. Hieronymus de Scriptorib. Eccles i. in Alexanis dro. Plura de hac re collegit Bingliamus , Auctes heterodoxus, origia. seti Antiquit. Eccles tom. 2. lib. q. cap. 3. h. 2. Inter Pontificias Decretales relatas sub titulo de corpore vitiatis , una est Alexandri Ρapete III. quae incipit Si ni aυit, ad Archiepiscopum Ravennatem conscripta, cui permittit Pontifex, ut misero cuidam Presbytero , qui stulte putans obsequium se praestare Deo, secerat sibi virilia amputari , Sacerdotalis o Lficii exercitium, excepto tamen Altaris ministerio , concedere valeat
quod ita intelligitur, ut benedicendi , & Sacramenta Baptismi, Poenitentiae , ac Extremae Unctionis administrandi licentiam ipsi impertiri posset: sed an , ex ejusdem Indulti vi , officium Diaconi, aut Subdiaconi in Missa exercere posset, controvertitur inter Canon istas ; quorum tamen plurimi negativam opinionem tuentur , ut videre est apud Layman in Comment. ad cit. Cap. Significaυit. Videatur etiam Thomassinus de Benesc. tom. 2. lib. I. cap. 83. num. 7.
109쪽
est Ecclesiae disciplina , quae irregularitatis notam inurit eunucho, qui existra necessitatem 1 alvandae vitae, muti lationi suae assensum praebuit neque a peccato immunis, juxta communem sententiam paulo ante expolitam, habendus est ille, qui, praeter ejusmodi necessitatis casum, id agit , etiam ad conservandam vocis suavitatem , & ut idoneus Ecclesiae cantor evadat. Unde, etiamsi adhuc in usu esset , quod olim servatum fuit, ut nemo castrari posset , nisi de licentia Episcopi quemadmodum eκ Theodoro Balsamone colligitur , & refertur per Ianum a Costa adris. Decretal. de corpore vitiatis, ac per Thomassinum de Bense. pari. 2. lib. I. cap. 82. num. s. crederemus, Episcopum nequaquam hujusmodi licentiam concedere posse ob eum finem , ut idoneos cantores sacris Ecclesiarum concentibus compararet: urget enim semper in oppositum adducta ratio, nunquam licitam esse membrorum humani corporis amputationem atque jacturam, nisi cum totum corpus alia ratione ab interitu vindicari nequit; nec sum cientem esse causam ad id faciendum, sive mandandum, aut permittendum , quod Ecclesiae Chorus acutis vocibus opus habeat. Uerumtamen, quod hic quaerimus, hoc demum est: an in praesentibus rerum ac temporum circumstantiis, cum . nempe secularis potestas , quidquid civiles leges contra statuerint , haud infreuuentes puerorum evirationes impune neri, saltem dissimulando, permittit, nec amisplius ad id Episcoporum licentia postulatur ' cum in Ecclesiis jampridem invecta est ea musicae ratio, quae ViX, aut ne vix quidem , absque euinnuchorum vocibus sustineri valet I cumque istorum voces in Ecclesiarum concentibus , & quidem in ipsa Romani Pontificis Cappella , a multo jam tempore audiri consueverunt: an, inquam, in his circumstantiis prudenter se gereret Episcopus, qui Synodali decreto a Choris musicis Ecclesiarum suarum eunuchos cantores eliminaret ' an vero per hoc in hominum reprehensionem & odium , non sine publicae tranquillitatis petaturbatione, tamquam importunae novitatis at Sior merito incurreret. VI. Ad hos itaque terminos' redacta quaestionis summa , non a modum dissicilis videtur esse responsio I eaque , pro nostra quidem judicandi agendique ratione , piorum ejusmodi virorum studiis atque consiliis, de quibus initio dicebamus , contraria esse deberet , hac saltem de causa , ne Episcopus , cui populorum amor ad munus suum utiliter gerendum maxime necessarius est, eorum animos a se ultro abalienare , sibi. que molestias & offensiones sine causa parare velle videatur. In hac nos sententia duae res confirmant, de quibus in citata nostra encyclica Epistola susus egimus. Una est, quod, cum in Concilio Tridentino a quibusdam Episcopis Ecesesiasticae disciplinae studiosis propositum fuisset, ut
cantus muscus ab Ecclesiis omnino tolleretur , nec nisi Gregorianus canendi modus in ipsis retineretur; cum tamen alii recte animadvertissent,
per hujusmodi novitatem innumeris querelis atque perturbationibus adu
110쪽
L I B. XI. C ' P. VII. Iostum apertum iri , hoc denique consilium captum suit , non ut musici eantus in Ecclesiis prohiberentur, sed ut , certis propositis regulis , ad pietatis & gravitatis normam reformarentur . Altera est, quae paucis abhinc annis examinata suit quaestio de usu organi , aliorumque instrumentorum musicorum ; quae scilicet ab aliquibus optimo zelo ductis , ut in. prisdicta nostra Epistola innuimus , ab Ecclesiis removenda esse dicebantur: in quo quidem Pontificii Sacelli nostri, ac Metropolitanae Lugdunensis Ecclesiae, aliarumque Ecclesiarum , in quibus eorum usus nunquam receptus suit, exempla ipsis favebant . Sed eum alii pro organo, aliisque instrumentis in Ecclesiarum musica retinendis , pari studio ceristarent; & satis appareret , , quam dissicile futurum esset eorum usum tollere ab iis Ecclesiis , in quibus jam pridem invectus erat, satius visum est, mediam viam tenere; nec omnia scilicet musica instrumenta in Ecclesiis permittere, nec omnia prohibere ς. sed, organo , aliisque nonnuulis instrumentis retentis , ea dumtaxat ab Ecclesiarum choris eliminare, quae theatralibus ludis potius, quam sacris locis & actionibus , conveni. re visa sunt: ut in eadem Epistola nostra distinctius declaratum per nos fuit a VII. Ab his duobus exemplis sapiens Episcopus colligere poterit , optimum omnium consilium fore , non ut ab Ecclesiarum musica eun chorum voces removeat, sed ut potius caveat , ne theatrales modi ad Ecclesiasticos concentus transferantur , neve theatralibus instrumentis Ecclesiae personent . Contra vero . si qui ex Ecclesiae Cantoribus Clerici sunt, ne hi in scenam alcendant; quod relisiosissime observatur a musicis Pontificia: Capeellae . Denique , si eam in dioecesi consuetudinem imvenerit , ut musici in Ecclesiis, etiamsi Clerici non sint , superpellicio induti, ossicio suflgantur, vel eam, ut hominum aspectui canentes non pateant, sed post transennam, seu cratem choro praefixam , se se contineant, laudabiles hujusmodi mores inviolatos servari , studiosissime e
VIII. Illud denique cavendum est Episcopo , hac praesertim aetate, qua revixisse videntur viri illi Athenienses , de quibus iactorum cap. I7. dicitur: Athenienses autem omnes, O advenae hospites, ad nibit aliud -- cabant , nis aut dicere, aut audire aliquid nomi e ne scilicet istiusmodi hominum suasionibus ad ea attentanda inducatur , quae licet Ecclesiasti. cam disciplinam non respiciant, civilis tamen rei publicae instituta, comis munemque vivendi rationem invertunt. Rem enarrabimus , quae paucis antea annis nobis contigit. Infantes spurii , quos projectos dicimus, ad hospitale domicilium civitatis Bononiensis delati , Interdum a nutricibus alebantur, celtica lue, aliisque contagiosis morbis, insectis.' ex quo fiebat , ut miseri illi pueruli luem una cum lacte sugentes, aut cito in t rirent, aut perpetuo aegrotarent. Ad prospiciendum tot innocentium infantium indemnitati , alium non suppetere modum , suit nobis insinua.. Tom. II. O . tum,