장음표시 사용
71쪽
ante sacrorum ordinum susceptionem peragendis , deque eorum utilitate, a nobismetipss collectat, videri, Poterunt in nostra Insiit. I . Quartum denique medium, & quidem ad intentum finem satis eis cax, illud est, ut canonicae leges de Interstitiis inter unum, & alterum ordinem servandis, prout in Concilio Tridentino praescripta leguntur cap. I i. 23. 14.seg. 23. de reform. quantum fieri poterit, diligenter executioni manden tur . Quamvis enim inicitatis Concilii capitibus Episcopo tribuatur auctoritas dii pensandi super eorumdem Interstitiorum observantia : hujus tamen auctoritatis. usus , non quidem ex mero arbitrio dirigendus est, sed habita dumtaxat ratione necessitatis, aut utilitatis Ecesesiae;'quemadmodum ab eodem Concilio expresse indicatur sequentibus verbis : Nis necessetas, aut Ecclesiae utilitas , judicio Episcopi, aliud:exposcat: qua de re a nobis etiam est achum in nosera Insiit. 38. Has omnes agendi regulas si Episcopus sibi, aliisque sequendas proponat, ea ramque observantiae, ut par est, diligenter insistat, id lane perficiet, ut neque dioecesis superfluo inutilium & immerentium Clericorum numero praegravetur, nec ipse novatoris nomine, nis per summam temeritatem , atque calumniam traduci poΩst; cum potius restauratae, atque assertae canonicae disciplinae laudem pro
. XUII. Summus Ρontifex Innocentius III. in sua Decretali, quae incipit multis, de aetat. qualit. ita scriptum reliquit: Erubesant impii, inteIligant, judicio i Spiritus Sancti eos, qui in sacris Ordinibus Pres terata
tu , Diaconatu, Subdiaconatu sunt positi, s case non vixerint, exeludendos ab omni eorumdem graduum dignitate o &paullo post: Nemo ad sacrum Oredinem permittatur accedere, nis aut virgo , aut probatae cassitatis exsat.
His concinit sacrum Concilium Tridentinum cap. I 3.θf. 23. ubi ita legituri Sub diaconi, o Diaconi ordinentur babentes bonum resimonium in mi-1iωibus ordinibus jam probati m. qui sperent , Deo auctore, se continere posse . Episcopus autem, dum Sacerdotem ordinat, ita loquitur ex prassecl-pto Pontificalis Romani : in caelestis sapientia, probi mores, diutu/na jm sitiae observitio ad id electos commendent. Auctores sane multi, qui de rebus Ecclesiasticis accurate scripserunt, hanc putant canonicae disciplinae legem usque ad undecimum Ecclesiae seculum inviolabiliter servata in fuisse , ut qui post Baptismum conscientiam suam lethali aliquo crimine, ac praea
sertim incontinentiae peccato maculassent, ab omni spe ingrediendi in Cle. ritalem ordinem perpetuo exclusi manerent I vertente autem seculo unis decimo, ex humanae , fragilitatis consideratione factum esse, ut nova sucis
cederet disciplina , per quam hujusmodi criminibus antea inquinati , ab
Ordinibus nequaquam excluderentur, dummodo occulta essent eorum deis
licta, atque ipsi vere, nitentes de illis essent: idque deducunt ex Can. Fraternitatis , dissis 3 . ut late videre est apud Haber in Theol. dogmatio' morat. tom. 7. lib. 3. de Sacram. Ordinis cap. 3. Ab undecimo igitur
seculo . Non ita pridem in una ex praecipuis. Italiae urbibus exorta aest
72쪽
controversa , utrum is , qui prava consuetudine peccandi contra castitatem eo usque irretitus. suit , sed actu dolens de admissis , ad Sacramenis tum Confessionis cum requisitis dilpolitionibus accedit, si animum i suum Consessario declaret suscipiendi quam primum ordines sacros, absolutione donari valeat, an potius debeat Consessarius illam suspendere, & in aliud tempus differre , donec hujusmodi paenitens indubia dederit experimenta sinceri, quod se habere dicit , propositi non peccandi de cetero ia Qua in re , alii quidem existimarunt , necessarium omnino esse experimentum vel diuturnius, vel brevius, prout pcen i tentis status requirere videbitur& in hanc sententiam allegata suit auctoritas Natalis Alexandri, qui in
sua Theolog. dogmat. ρο morat. lib. 2. de Sacram. Ord. cap. 3. num. Iq. ν
DI. I p. ita scribit: Nemo vi ad sacros Ordines promovendus, ni t qui veIinnocenter vixerit, vel occultas prioris varae maculas diuturna paenitentia dialuerit. Cui addendus Haberi lac. cit. & Juen in de Sacramentis dissert. 8.quaes. 7. K 2. Prodiit hic Romae Liber inscriptus diruet one per i no-Lii Confessori, cujus Auctor satis peritus, & in administratione Sacramenis
ti Poenitentiae apprime versatus, pari. 2. art. 3. docet primum, retrahendum prorsus esse ab ascensu ad Ordines sacros cum, qui sincere non credit, se posse in illo statu castitatem observare ob pravum lasciviae habsiarum Q mo se implicatum bene novit; si autem proposito suscipiendi ora dines consilio insistat, absolutionem ei denegandam esset deinde vero addit, quod , si ordinandus sincere atque ex animo credit. , se caste vivere posse, & malos habitus exuere X propon S ea Omnia praestare atque adis implere, quae suo , ac dilcreti Consessarii judicio ad emendationem vitae necessaria & opportuna reputantur, hic sane promoveri licite potest, nee Consessarius hoc ipsi interdicere valete cum .& ad Poenitentiae Sacramentum suscipiendum satis dispositus censeri debeat , & consequenter etiam ad Ordinem sacrum , ad quem dipne suscipiendum nonnisi status gratiae requiritur. Sacerdos quidam , nomine Alphonius de Ugorio, cuius m dulla Theologiae moraiis edita est Neapoli anno I 748. quaestionem hanc examinavit lib. 6- tract. I. de Sacramen3is in genere cap. 3. fusius autem in peculiari Dissertatione, quam postmodum anno 173 I. seorsim publicavit, in qua hoc denique concludit, quod, quamvis. Clericus recidivus &consuetudinarius , qui ad sacros Ordines promoveri , intendit , sinceram suam conversionem sine fraude professus, capax esse possit recipiendi S cramentalem absolutionem et in eo tamen statu non est,. ut ad sat ros O dines suscipiendos licite accedere valeat nrsit consentiat praevium aliquod experimentum praebere de propositi sui constantia , & de effectu diligentiarum , quas ad pravum habitum eradicandum habere constituit . Quod K in suscepta deliberatione permaneat ad sacram ordinationem re a convolandi, hoc ipso asserit, eumdem Sacramentali etiam absolutione inis dignum se reddere, dum Ecclesiae leges in re gravi offendens, ad eam reucipiendam dispositus minime haberii potest , In quo stamen excipit ca
73쪽
sum , quo Deus optimus Maximus extraordinariam sorte compunctionis gratiam poenitenti concedere dignaretur, deque ea validae Consessario suppeterent conjecturae e tunc enim & poenitentem absolvendum esse censet, & eumdem , piaetermisso quocumque alio experimento , ad Ordines suis scipiendos accedere posse. Interim tamen prudens Auctor in fine Disse talionis Consessario suadere non omittit, ut poenitentem, quantumvis ita compunctum , inducere studeat ad aliquam temporis moram interponendam, antequam ad sacrum ordinem ascendat, quo valeat hoc medio tem. pore de illius poenitentiae essicacia & firmitate certius judicari : eris tendum, quod Confessarius toto conatu curare debet , persuasum reddere huc jusmodi initiandum, quamvis extraordinaris, ut supra, compuncti , ut dis ferat Ordines suscipere, quoadusque probatione alicujus notabilis morae magis purgatum se praebeat a sceleribus patratis . Immo addo , consultius ese
congruentius, ut adhuc taliter contrito, quamvis ex compunctione babita
susscienter di posito non solum ad absolutionem , sed etiam ad ordinem sumendum, absolutio disseratur, ipso quoque non consentiente, se velit stati m
ordinari, ut temporis experimento frmius probetur e dummodo tamen , excia
pio, ipse ex hac dilatione ordinationis non si subiturus notam, frie proxiamum periculum infamiae a nam in hoc casu censerem cum l Crota, non possConfessarium paenitenti di into beneficium absolutionis disseree, quia tunc itale ex Confessione peracta habet jus non tantum ad absoluetionem, sed ad eam
XVIII. Porro , absolutionem Sacramentalem aliis quidem concedendam , aliis vero denegandam , aliis denique differendam esse , ex ipso Rituali Romano habetur, in quo ad tit. de Sacramento Paenitentiae lex iissa Consessario praescribitur o rideat autem diligenter Sacerdos , quando quibus conferenda, vel neganda, veι disserenda st absolutio. omnesque graviores Theolosi in eo consentiunt , ut non cuilibet poenitenti conceis
denda sit absolutio; sed iis deneganda, qui vel poenitentiam minime profitentur ,,vel fictae paenitentiae indicia praeseserunt I iis autem differenda sit, quorum poenitentia incerta, & suspecta merito habetur: quod etiam feri praescribunt Instructiones Consessariis propositae tum a S. Carolo BONromaeo, tum a S. Francisco Salesio , qui reὀulas omnes pro recta absolutionis dispensatione a S. Carolo traditas in suis Constitutionibus S
nodalibus adoptavit, ut ex earum tit. R. art. s. num. 3. Videre licet . Ιἀtaque, si incerta, aut suspecta si illius poenitentia , quem constat habituali peceandi consuetudine irretitum suisse, idque in animo habere , ut post Consessionem peractam, primo quoque tempore , ad sacrum ordianem suscipiendum progrediatur; sine ulla dubitatione dicendum est, huic differendam esse absolutionem , donec certiora praebeat conversonis suae argumenta: nec enim aliter fidelis & prudens Consessarius erga hujusmodi poenitentem se gerere debuisset , etiam remota illius cogitatae ordinationis circumstantia . Casus igitur , qui in controversiam adduci potest ,
74쪽
L I B. XI. C A P. II. vis est, quo paenitens eo usque in peccatis habituatus , ad sacros ordines promoveri intendat, simulque talia contriti cordis indicia praeseserat, ut
Consessarius illius conversionem sinceram merito existimare valeat , atque confluere , eum non amplius relapsurum esse in antiqua peccata, quorum consuetudine involutus sui te in his enim circumstantiis quaeritur,
an sicuti Consessarius absolutionem illi statim conferret, si sacrum ordinem suscepturus non esset , ita possit ac debeat id ipsum sacere , cum sciat, eumdem in limine esse suscipiendi sacram ordinationem - an vero, propter reverentiam ordini debitam, & propter periculum , ne se te in priora peccata post Ordinationem relabens , graviores & magis Mbominabiles Divinae Majestati offensas inserat , aliquid amplius a poenitente exigere debeat, quod extra casum proximae illius Ordinationis munime exigereri . illius nempe absolutionem differre, & nova ab eo pet
re experimenta, quibus veram atque sinceram conversionem suam magis
magisque ostendat. Prosecto negari nequit. , hujusmodi poenitentis spiritualem Directorem ancipiti nimium curat in hae facti specie distrahendum serer nullam vero suppetere generalem regulam, quae in hujusmodi casibus indistincte ab eo adhiberi valeat . Quare non aliud consilium eidem praeberi posse censemus, quam ut omnia personae, rerum , & casuum adiuncta diligenter inspiciat, & mature perpendat I meminerit etiam, sibi non moclo Iudicis, sed etiam Medici partes impositas esse ; Medici autem ossicium esse, eam curam aegroto adhibere, eaque ipsi praescribere remedia, quae credit illius saluti magis opportuna & proficua sere: quemadmodum lcite ad rem nostram animadvertit Cardinalis de Lugo de S eram. Poenit. dis t. I 4. sect. Io. num. Io7. seq. praecipue vero num. 17 I. Denique Divini luminis opem enixis precibus imploret , ut illius ductum sequens, neque se ipsum prodat, neque poenitentem suum , cui aliquando absolutionis dilatio salubrior esse potest , quam properata ejus dem concessio, non exactis. prius novis experimentis super illius converisionis , firmitate. Quoniam uero ejusmodi casus facilius se offerre possunt in audiendis eorum Consessionibus , qui jam in domum exercitiis spiri. tualibus destinatam statutis temporibus se receperunt , ut sacris ordinibus in proxima ordinatione initientur ; atque in his circumstantiis ad ceteras dissicultates accedit infamiae metus , quam poenitens subeundam sibi sore asserit, si in ea ordinatione non amplius promoveatur e tunc necesse erit neque id sane prudenti Consessario admodum dissicile esse poterit ) hujusmodi ordinando ante oculos ponere , non modo aeternam salutem quovis humano respectu potiorem esse debere , verum etiam nihil infamiae in eo esse, si quis dicat & fateatur , velle se maturius cogitare de ineundo ejusmodi vitae instituto , quod graviora secum fert onera , quodque semel susceptum per omnem vitam necessario servandum erit, . Haec de i proposita quaestione paucis disserenda judicavimus , quinniam & ab argumentot hujus capitis minime aliena erant , & id fuisse
75쪽
nouimus subjectum celebris controversiae , quae. elapsis annis in una ex principibus Italiae urbibus agitata fuit.
eadem novitatis nota nonnullae vindicantur Synodales consitutiones , Alatrinae videlicet, inrisponenses, . Earchinonenses , Herbipotenses, aliae ..IN civitate Alatrina hic inoleverat detestandus abusus , ut in festo Sia
Sixti I. Papae, praecipui civitatis Patroni, viri & mulieres ante Ecclesiae fores. choreas ducerent , incompositos agerent saltus , aliasque ludicras corporis gesticulationes , quae potius Bacchi orgiis , quam Christi Martyris solemnitati, conveniebant. Providus Episcopus has ethnicae ce
te superstitionis reliquias Edicto suo proscripsit . Contra Episcopi Edictum , consueto novitatis. obtentu , reclamatum est ad sacram Congregationem Episcoporum , & Regularium . Marcellus Severo lusi Romanae Curiae Advocatus , multis argumentis conatus est A latrinam consuetudinem sustentare , atque ab omni superstitionis macula pursare innixus potissimum exemplo Regii Ρmphetae Davidis qui Divino, afflatus Spiritu ante Dei Arcam saltavit . sed Seueroli conatus infregit alter ariaque doctus Advocatus Fatinellus de Fatinellis , , qui pro Episcopi Edicto stetit Etenim choreae, aliaeque corporis jactationes , propter sibi insitam turpitudinem, quae nullo religionis fuco obumbrari potest , per plures Conciliorum canones j imdiu explosae fuerant , & , ne in celebritatibus Sanctorum, ad valvas praesertim Ecclesiarum fierent, severe interridictum. Africani Patres, ut legere est can. 5o. in Cod. Canonum Ecclesiae Africanae tom. I.. Collectionis Harduini col. 898. legem Imperialem. p stulandam statuerunt ad compescenda tripudia, quibus SS.. Martyrum n talitia. profanabantur di suibus diebus , . quod pudoris es dicere, Ibitationes sceleratissimas per vicos, atque plateas exercenν, ut matronalis honor, m inis numerabilium foeminarum pudor, . devote venientium ad sacratissmam diem Minjuriis lascivientibus appetatur ' ut etiam ipsius. sanctae religionis pene fugimetur accessus . Idem consilium cepere Patres Concilii Toletani IIta anni, 589. can. 23. relat.. a Gratiano di R. 3. de Consecrat. Can. a. ubi interpo nendam pariter decreverunt Reccaredi Regis auctoritatem ,. ut eamdem pestem ex Hispania eliminarente Exterminanda es omnino. irreligiosa coninsuetudo, quam vulgus per Sanctorum solemnitates agere consuevit, ut populi , qui debent ossicia Diυina attendere, saltationibus, oe turpibus inυigia lent canticis, non solum si nocentes, sed γ Religiosorum osciis perstrepe tes. Hoc etenim ut ab omni Hispania depellatur Sacerdotum, oe Judicum a Concilio sancto curae committituν Equidem tolerare non potuit Eeci
sia, ut veris Christi Sanctis illo viderotur practari turpis.& obscoenus
76쪽
multus , qui a Paganis exhibebatur falsis numinibus uti enim ad remajebat Auctor siermon. 25s. olim 2Is. de rempore num. q. t inter opera S. Augustini rom. s. p t. z. col. 437. in εχθpend. Ui ; elices , miseνι homines, qui balationes, oe saltationes ante ipsas Basticas Sanctorum exeriseere nec metuunt, nec erubescunt , etsi Cbrisiani ad Ecclesiam venerint, P gani de Eeclesia reisnuntur οῦ quia i ta consuetudo halandi de Paganorum observatione remansit . Neque porro ad cohonestandas choreas quidquam
prodesse eqemplum Davidis, jampridem ponderavit Auctor operis de Poenitentia lib. 2. eap. 6. num. 4243. quod Ambroso adjudicandum, contra Petrum Soto, & Rivetum, omnes eruditi consentiunt. Quoniam , ut ille ait , per mysticam David ante Arcam saltationem , unice Deus praemonstrare voluit Hebraeis , quibus omnia in figura contingebant , ut unusquisque corpus adtollat impigrum, nec humi pigra jacere membra, vel tardis snat torpere vestigiis ; & propterea cavendum ait , ne quis putet nobis saltationis lubricae hi rionicos motus, oe scenae deliramenta mandari Prom. M Oper. S. Ambrosi col. 426. Sane lib. 2. Regum cap. 6. ubi Davidis saltatio refertur, illud adjicitur, quod Michol, illius uxor, non magni ncit, immo despectui habuit illius agendi modum e Michol filia Saul prospiciens per fenessam, vidit Regem David subsilientem atque saltantem
coram Domino, oe despexit eum in corde suo . Cujus judicium certo quodam modo, veIuti rationabile, approbare videtur Tostatus in dictuin eap. s. quae' I9. in lib. I. Paralip. cap. I s. quaes. 42. per' haec Verba :suodammodo rationabiliter indignata es Michol redarguens eum . Et quidem Salianus ad unnum Mundi 29sto. num. 47. θ 48. advertit , mirum non esse, si Tostatus , natione Hispanus , in Davidis saltatione quam. dam veluti levitatem reprehenderit , cum eam parum consentaneam reputare debuerit gravitati , quae apud Hispanos adeo rigide servari solet. Ex patria disciplina, quae gravitatem habey a teneris unguiculis plurimum commendatam, 'Ielitatem aspe natuν , ne merito νespuit. At, si rem penitus inspiciamus , meque verum est, Davidis factum a Tostato reprehendi I cum is propositam quaestionem sequentibus deinde verbis concludat cit. quas. Ist. David tamen excusatur , eo quod egerit omnia via ex assectu cordis I erat enim vir valde Deicola, oe nesciens qualiter Deo placeret , humiliabat se coram eo quantum poterat , m faciebat haec ex σμctu e neque vero dici potest , Hispanam gravitatem choreas hujusmodi omnino respuere; cum etiam nunc in solemnitate Corporis Christi mos iste in Hispaniis perseveret, ut in publicis supplicationibus , dum Sanctissima Eucharistia circumfertur , non pauci procedant diverss vestibus induti , qui variis saltationum generibus , animi laetitiam , & devotae mentis obsequium erga augustissimum Mysterium ostendere gestiunt isque ab Hispanis Episcopis, & Praesulibus toleretur tum propter consu tudinis vetustatem , tum propter chorearum hujusmodi naturam & qualitatem , quae non ea secum fert absurda. , ob quae Episcopus Alatrinus
77쪽
illas, de quibus hic agimus, proscribendas existimavit . Et quidem sacra Congregatio Episcoporum, & Regularium , comnibus rite perpessis, Episcopi Consti tutionem, spreto novitatis assiumento , quo impetebatur, approbavit ' quemadmodum nos ipsi retulimus in nostro opere de Can nivat. Sanctor. lib. q. pari. a. cap. 3I. num. 34. in An. II. In Synodo Ulyssi ponensi vetitum fuerat tabernariis, ne festis di bus res , etiam ad victum necessii rias , venderent iis matutinis horis, quibus in Ecclesiis solemnia peragebantur ossicia . t In Constitutionibus Synodalibus Barchinonensibus interdictum pariter fuit. mercatoribus , ne iisdem Deo dicatis diebus ullam exercerent negotiationem , omnesque sve mercatores, sive artifices, jussi sunt: iisdem diebus suas apothecas o serare . nullique, aliquid emendi causa , aditum in eas permittere. Utraque Constitutio, quamquam nihil de novo decerneret, sed Dei, atque Ecclesiae legem instauraret, & inculcaret, nihilominus insimulata ruit
novitatis, atque acerrime impugnata, sed perperam ' nam prima approbata fuit a sacra Rota decis a 383. num. 8. coram Penia, oe dec . 33, c ram Duno Retti m decis coram Galdo: altera vero confirmata a sacra Congregatione Concilii die Ig. Marin I 57ρ. & die 27. Martii i683. scuti legitur in regestis, refertque Nicollius in Prax. Canonis. tom. I. lim
III. Fridericus Carolus Episcopus Bambergenss & Herbipotensis, cum anno II o. Collegiatam Ecclesiam vistaret S. Ioaonis in Haugis civitatis Herbipotensis, parvipendens Capituli querimonias, nihilque metuens novatoris censuram, quam sibi praevidebat irrogandam , antiquam proscripsit consuetudinem, in eadem Ecclesia vigentem , quam referre , atque a sui initio repetere, neque inutile, neque injucundum fore existimamus. Perspectum, & exploratum est omnibus, qui veteres Ecclesia annales vel leviter pertractarunt, . jam a saeculo v III. auctore Crodrean. go Episcopo Metens, efformata suisse Canonicorum Collegia ad imaginem Monachorum, a quibus Canonici in h0c tantum differebant, quod regulam quidem ipsi servarent a sacris canonibus, atque Ecclesiae Patribus, Clericis praescriptam , religiosa tamen Vota non nuncuparente hoc quippe unicum discrimen inter utrosque intercessisse colligitur ex Capitulari Aquis granensi anni 789. cap. 7 I. rom. I. Capitulan Baluzii col. 237.
ubi ita cautum legimus: Simuι hoc rogare curavimus , ut omnes ubiacumque, qui se voto monacbicae vitae constrinxerunt, monachice, m regulariter omnimodis secundum votum suum vivant, secundum quod scriptum est: Vota vesera reddite Domino Deo vestro .... Similiter qui ad Clericatum a cedunt , quod nos nominamus canonicam vitam, volumus, ut illi canonice s cundum suam regulam omnimodis vivant, o Episcopus eorum regat vitam , scut Abbas Monachorum. Inde uero iactum arbitramur, ut more Mon chorum, quorum vivendi rationem, etsi voto soluti, Canonici in omni
bus imitabantur, priusquam Capitulis sive Cathedralium, sive Collegiat
78쪽
L I B. XI. . C . III. 73rum Ecclesiarum insererentur, tyrocinium subirent sub cura Praepositi , a quo morum disciplina imbuerentur , & sub magisterio Scholastici, cujus
munus erat juniores illos, & novitios Canonicos litteris, bonisque artibus informare .' quemadmodum observat Antonius Matthaei lib. 2. de no-δil. cap. 39. pluribusque exornat Thomassinus de vet. γ nov. Eccles diis scipi. pari. I. lib. 3. cap. 8. num. 2. sese m cap. 7O. num. 8. Tyrociis nil vero tempore multa ipsis subeunda erant incommoda, molestiae haud leves tolerandae, ut per dura, Sc aspera quaeque probati, ad reliquam vitam eanonice transigendam assuel cerent e etenim , si jam pridem Gregorius Magnus neminem sacris Ordinibus initiari voluit, nisi post probationem. teste Ioanne Diacono in ejus Vita lib. 2. num. Io. apud Mabillon in Act. . Benedict.sec. I. pag. 4O8. multo magis probandi erant Canonici , qui ad exactam componebantur normam Monachorum, de quibus scribit Petrus Blesensis epis. I 3. Novitiorum clausalium mentes adhuc de eriorum carnalium humoribus graυidae , m tumentes , non acceptantur in sacri cis Domini, nis prius igne tribulationis torreantur I nec paleas priorum deponunt arfectuum, nis per laborem , m absinentiam confringantur e & ad rem no. stram magis apposite Fructuosus Episcopus cap. 18. suae Regulae de novi. tio loquens , pari. a. Od. Regul. Holstenti pag. 274. ait : Monacterium sub Regula introducatur , m anno integro a cunctis Fratribus , ex induseria ,
ΙU. Postquam autem obsoleta est Crodogangi institutio, & Canonici, abjecta vita communi, ac regulari observantia , in sua quisque domo , secularium more, vivere coeperunt, quod in Germania contigi sse , fluem te secuto x. auctor est Trithemius in Chron. Eisaugiens anno 977. nonis nulla pristinae disciplinae remansere rudera, quae adhuc hodie visuntur tum in Canonico Scholastico , tum in anno resedentiae, seu clauserati , quem quorumdam Capitulorum Germaniae Canonici certa anni die auspicari debent, atque in Ecclesiae servitio integrum transigere , priusquam in Capitulum admittantur, tuaeque Praebendae fructus participent. Sed in eo etiam clarius veteris disciplinae vestigium conspicitur , quod in aliis ejusdem Gemmaniae Capitulis est in more positum I nimirum, ut qui Canonicatum adepti sunt, non statim post annum residentiae, sicuti alibi fit, Capitularibus annumerentur, sed meram expectativam habeant vacaturae Ρraebenis
dae Canonicalis, ideoque non appellentur ablolute Canonici, sed Domicellares, seu Domicelli, quasi non Domini , sed Dominuli sint , ut hac ipsa nomenclatura differant a veris Canonicis, quos jam appellatos fuisse D
minos, testatur vetus monumentum apud Lucam Dacherium tom. 3. Spiricilegii novae editionis par so I. Hi quippe Canonici Domicellares speciem quamdam referunt juniorum Clericorum , quos diximus in tyrocinio olim detentos , variisque exercitationibus probatos, ut deinde in Canonicorum Collegium cooptarentur. Equidem Patres Concilii Moguntini, amni I sqq. de iis, quae ad mores pertinent cap. 85. de Domicellariis, pe- Tom. II. Κ ria.
79쪽
rinde ac de Novitiis in probatione degentibus , in hunc modum loquuntur tom. 9. Collectionis Harduini col. 2I34. Hactenus in Ecclesis Cai-dralibus , o Collegiatis saltem in ea parte , qua majores nostri non sine
magna ratione juniores Canonicos, quos Domicellares vocant, non stat/m ut
Beneficia acceperint, ad Capitula admitti , sed ad tempus sub jugo Praelatorum detineri voluerunt in satis negligenter advigilatum esse , non sne Ecelesarum pernicie, sentimus ς dum hi, quibus ea cura incumbit, ad studia ,
mores Domicellarium parum attendentes , s modo Domicellares certum
tempus in Beneficii possesione exegissent , aut pecuniam pro emancipations con titutam numerassent , me ampliori delectu quosvis ad Capitula admiserunt, etiam eos , quos nec vitae boninate , nec doctrina satis idoneos , aut Ecclesis utiles futuros norint .... suarum indemnitati consulere volentes , Praelatorum, Capitulorum, m aliorum, quorum interes , conmentias duxismus onerandas : hisque disricte praecipiendo injungimus , ut in polierum , non secundum praetensam consuetudinem quae in hac parte , ut Ecclesiis periniciosa, irrationabilis, aut potius corruptela censenda est ) quoslibet, seis fecundum conmentiam idoneos tantum, , dignos ad Capitula, praesertim M tropoliticum , m Cathedralia admittant. V. Ejusmodi Canonici Domi cellares reperiuntur in p fata Ecclesia S.
Ioannis in Haugis; iique, cum essent in Capitulum recipiendi, hoc quasi
postremum sui tyrocinii subibant experimentum : ab humeris ad lumbos denudati transibant per medium agmen Canonicorum Capitularium , a quorum singulis virga, quam quisque manibus tenebat, caedebantur; e que experimento peracto, veluti per aspera quaeque probati , atque a Ninrocinio subducti, Capitularibus accensebantur . Hunc autem morem pr rtanasse opinamur ex illo veteri instituto, a Monachis ad Canonicos derivato, Novitium scilicet lacessendi injuriis, conviciis, & probris, sicuti
ab Episcopo Fructuoso audivimus. Alia pmterea potuit esse ejus consuetudinis origo . Antiquis Romanorum legibus, emancipatio liberorum e patria potestate fiebat cum injuriis, m alapis, ut dicitur Misit. 8 I. io praefat. & observant Antonius Perer in Cod. tom. 2. lib. 8. tit. 49. num. a. Vincentius Gravina Orig. Iur. lib. 2. num. 83. Hei nec. I. it. Justin. lib. 2. tit. I 2. Antiquit. Romanar. rom. I. lib. I. cap. I 2. s. 6 9. inter ceteros enim ejusdem ritus, quos describit Cajus Insis. ea . o. hic ultimus erat , aliorumque complementum : emancipandus , post tertiam manumissionem, servorum more, circumducebatur, quasi ei libera daretur facultas abeundi quo vellet, colapho percutiebatur I quo praestito ,
emancipatio censebatur omnibus numeris abloluta. O .
VI. Jam vero, admissionem Canonici Domicellaris in Capitulum speciem quamdam fuisse emancipationis , per quam ille liberaretur a nexu scholae, & subtraheretur a jugo Canonici Scholastici, colligimus tum ex antiquis statutis Ecclesiae Ultra jectinae , relatis ab Antonio Matthasi de nobil. lib. 2. cap. 39. in quibus ita cavetur : Si Scholaris ad Praebendam of
80쪽
assumptus fuerit , vocem tamen in Capitulo non habebit , donec vigesimum aetatis suae annum attigeris, per Scholasticum noserum Decano, , Capistulo nos, o emancipandus praesentatus ut idoneus fuerit e & rursus de licio Schola lici: Ad ipsum pertinet Scholares examinare tam in scientia , quam in moribus , aetate I , habiles reperti fuerint, Decano, Capitulo nostro emancipandos praesentare e tum ex Vetusto diplomate , quod occurrit apud Schaten. lib. II. Annal. Paderbon. ad ann. I 23 I. ubi circa finem haec habentur e Nullas Canonicorum de cetero emancipabitur , quin Ldem juret, ne numerus Canonicorum excedat numerum Praebendarum . Quocirca improbabile non est, praefatum modum , eum in Capitulum introducendi per convicia, & verbera , ortum habuisse a veteri ritu emancipationis , quem postea abolevit Justinianus in leg. ultim. Cod. de eman eip. liber.
VII. Sed , quidquid sit de illius consuetudinis origine , quam nobis
dumtaxat conjicere, certo tamen assequi non licuit , eam prudenti sane consilio extirpandam duxit laudatus Fridericus Carolus Episcopus Herbipotensis opportuno decreto, hisce verbis concepto : Sicut quae laudabiliter Olim constituta , vel ab antistio observata esse noscuntur , retinenda sunt in posterum; ita e contra , quae honestati, modestaeque Ecclesiasicae, vel bonis
moribus adversantur, sacris inimica canonibus , quantumvis vetusa , quantumvis vulgata, adeo vires non contrabunt ab antiquitate, quiu tamquam mouμs reformari debeant. Enimvero, cum hodie inter Canonicos Domicellares non soli adolescentuli, sicuti sorsan retroactis temporibus , sed viri numerentur aetate, & prudentia plerumque maturi , & quandoque etiam Episcopali charactere exornati , jure ac merito indecorum & turpe illi visum est, ut isti humeris denudatis sub ferularum ictibus in Capitulum
admitterentur. Obstitere utique Canonici novae sanctioni , qua querebantiar antiquum everti Capituli institutum , cujus initii non extabat memoria ' sed frustra, quoniam nos , quibus jam tum universalis Ecclesiae regimen obliserat, considerantes , non posse vetustatis argumento abulus sustineri, qui rectae rationi, decentiae, atque honestati adversantur, consilium Episcopi summopere commendavimus , ejusque decretum confir
VIII. Praeterea , ut a proposito de Canonicis argumento non discedamus, merito hic recensendae veniunt Synodales quorumdam Episcoporum Constitutiones , quibus decernitur , ut Canonici suarum Cathedralium , aliarumque Ecclesiarum Collegiatarum , dum Choro intersunt , minime putent, se, meram ibi assistentiam praestando , muneri suo satisfacere , sed ut re ipsa canant & psallant, suasque voces adjungant inferioribus ministris, Horas Canonicas , aliasque praescriptas preces canentibus & reci tantibus . Etenim non semel accidisse novimus , ut hujusmodi Constitutiones, tamquam novitatem importantes, in hominum censuras incurre rent I cum contra commendari debuissent , quod per eas tolleretur abu-