장음표시 사용
211쪽
etiamsi instructa tota diaboli acies, firmo manent, et stabiles, et minime evertu
4. Sit oratio frequens et perseverans. Fre quentiam orationis ita commendat Apostolus Iacobus cap. 5. ep. cath. V. I 6. Multum valet deprecatio justi assidua. Rusdem po severantia suadetur discipulis in Evangelio Lucae cap. I T. V. 3. Ibi namque Christus oparabola hominis, qui, cum ab amico sibi necessaria constanter petiiset, haec propter importunitatem obtinuerat, veluti argumento paritatis concludit: Et ego dico oobis: petite, et dabiιur vobis: quaerite, et in penietis: Pulsata et aρerietur vobis. Item inserius
cap. I 8. V. I. Rit: Oportet semper orare, et
non dejicere si . Duplicem hanc frequentiae,
ac perseverantiae conditionem, qua orandum a nobis est, una complectitur D. Gregorius M. in expositione Psalmi sexti poenitentialis N. a. dicens: se vult Deus rogari, Vult
1 Ut probo intelligantur Divini Servatoris verba, quibus
semper orandi asseritur necessitas, adnotamus, iisdem non praeipi, ut singulis momentis Orationi studeamus, quod sano fieri non posset. Iuxta Basilium oratione in Iulittam aemper orarant I aliud significat, quam per amorem et desiderium eum Deo saepe mentem eonjungere; vel etiam idem est ae orare opportuno et assidua, videlicet, ut inquit Augustinus ep. I3o. ad Probam, eap. 9. N. 27. , -- per eerta intervalla horarum, ae tem- ροτum ne quod tep scere coeperat omnino frigescat, et penitus extinguatur, nisi crebrius inflammetur - . Aeque cum Augustino sentiunt Anselmus in comment. ad eap. 5. ep. I. .d Thessalonicenses, at Beda in commant. ad Luea. cap. 13.
212쪽
ao9 cogi, vult quadam importunitate vinci Esto ergo sedulus in oratione, esto in precibus importunus, cave, ne ab oratione deficias. Si dissimulat audire quem rogas, esto raptor, ut regnum coelorum accipias: esto violentus, ut vim etiam ipsis inseras Coelis.
Quid hac rapina Iocupletius p Quid hac
gloriosius violentia p Bona violentia, qua Deus non offenditur; sed placatur: proximus non laeditur, sed juvatur: peccatum minuitur, non multiplicatur. Bona, inquam, violentia, qua non quaeritur lucrum cito periturum, sed regnum acquiritur . sine fine
5. Fiat oratio cum fiducia impetrandi quod poscimus. Id potissimum nobis insinuat hisco verbis D. Iacobus ep. sup. cit. AP. I. V. s. et 6: Si quis oestrum indiget sapientia, postulet a Deo, qui dat Omnibus assuenter. . . . et dabitur ei. Postulet autem in fdo nihil haesitans: qui enim haesitat similis est suctui maris, qui a vento mope tur, et circumfertur. Accedit auctoritas D. Pauli, qui capiti A. epistolae ad Hebraeos ita finem imponit: Adeamus ergo cum fi
ducia ad thronum gratiae, ut misericordiam consequamur, et gratiam inoeniamus in auxilio Opportuno.
6. Oratio denique fiat in nomino Servatoris , ei usquo meritis penitus innitatur.
213쪽
Mediator est enim Dei, et hominum homo Christus Iesus si e per Ipsum, qui nostrae reconciliationis, et pacis est auctor, habemus accesum .... ad Patrem sal. Tanti porro Me- diatoris ope intercedente, nec dubitandum, quin postulata consequi valeamus, cum ipse dixerit Ioannis cap. I 6. v. a 3: Si quid petieritis Patrem in nomina meo, dabit vobis.
Generatim adorationis nomine designatur actus, quo aliquem ob ejus praestantiam Veneramur. Halo I. ratione ipsius actus vel interior dicitur vel exterior. Consistit interior adoratio tum in actu intellectus co gnoscentis praecellentiam objecti, quod colitur, tum praesertim in actu voluntatis, quae sponte, et obsequenter eidem objecto se submittit. Sin autem intellectus et voluntatis obsequio adjiciantur capitis inclinatio, genu flexio, prostratio corporis, aliaque similia reverentiae signa, tum adoratio exterior vocatur.
u. Ratione causae religiosae vel politicae,
214쪽
propter quam colendum est objectum, in sacram, et citatem adoratio distinguitur. Prior alicui desertur ob excellentiam, qua gaudet, supernaturalem: sio Iosue pronus in terram cecidit Angelum adorans si . Altera iis impenditur, qui imperio, nobilitate, scientia,
strenuitate, ceterisque donis naturalibus inter homines clarescunt: hoo pacto noscimus,
Abraham adorasso filios Heth sal; Iacob sa-stigium sceptri, quod gerebat Ioseph l3 ;Iudith Holofernem svi .
3. Ratione maioris, vel minoris dignitatis objecti, quod cultum sacrum promeretur, adoratio dividitur in latriam, et duliam.
Latria est cultus uni Deo tamquam supremo rerum Domino tribuendus, quo increatam atque infinitam Eius excellentiam testificamur, nostramque debitam servitutem Eidem exhibemus i 5 . Dulia est honor, quem creaturis ob earum excellentiam supernaturalem impendimus. Haec porro duplex; communis et avrema. Dulia communis e est,
si Iosue eap. s. V. 25. a) Geneseos cap. 23. V. 7. 33 Ep. ad Hebraeos cap. II. F. 22. 43 Iudith cap. 1 . V. Roa 5 Brevem, et aoouratam latriae definitionem traditam I gimus a D. Augustino lib. Io. do civitate Dei eap. I. En S.
Doetoris verri r Latria secundum eonsuetudinem, qua Iocuti sunt qui nobῖa divina oloquia condiderunt, aut semper, aut tam frequenter, ut Peno semper, ea dieitur servitus, quas paxtino ad Deum colendum - .
215쪽
qua Beatos, sive Angelos, sive homines, uti Dei servos et amicos prosequimur ob spiritualia dona sanctitatis et gloriae ipsis a Deo conlata. Suprema dulia, quae Hyperdulia nuncupari solet, nec specie distat, sed gradu
tantum a communi, ea est, qua Dei parae Virgini ob eximiam ejus dignitatem prae 'ceteris creaturis peculiare defertur obsequium. 4. Postremo ratione modi, quo colitur objectum, ad oratio vel absoluta esse potest, vel respectioia. Absoluta tum erit adoratio, si quid revereamur ob intrinsecam ejus persectionem : respectiva appellabitur, si rem propter se non colamus, sed propter excellentiam prototypi, ad quod illa resertur.
Hisce principiis ad rerum perspicuitatem in antecessu positis, firmanda nuno est in primis doctrina catholica de adoratione: quod ut ordinatim fiat, ad plura distincta capita
Prop. I Supremo cultu latriae Deus O. Μ. adorari debet, nec non Christi humanitas hypostatice divinitati conjuncta si .
si Cum da Christi cultu in praefantiarum agatur, ah T. non erit hale pauca historico adnotare. ApoIIinaristae ceu vitiosam inficiabantur Catholicorum fidem, eosque per injuriam hominicolas appellitabant, quod in Christo Derem et hominem uno .odemquo Iauiao cultu prosequarentur. Da hiseo vido Na- ianzeni orat. 5a. , quae est ep. a. ad Cleonium. Item Ne t
216쪽
Demonstratio propositionis quoad priorem
partem luculentissime constat ex iis, quae tradidimus lib. Institutionum a. Seet. u. CaP. I. art. I. de primo Decalogi praecepto. Demonstratur pars altera triplici Scripturae S. Conciliorum, et Patrum auctoritate. Nam x. Divina oracula Christum Deum,
et hominem latria colendum esse testantur.
Prae cunctis illud seligatur Ioannis in Apocalypsi cap. 5. V. I a. , in quo et Angeli, et
seniores, et animalia eodem cantico simul clamasse dicuntur: Dignus est agnus, qui OcciSus est, accipere virtutem et dioinitatem
et sapientiam, et fortitudinem, et honorem, et gloriam, et benedictionem. Nil profecto clarius desiderari potest, ut Veritas ostendatur. Siquidem Agnus occisus, de quo scribit Apostolus meretur accipere divinitatem, cultum nempe divinitati congruentem. Ergo Agnus occisus dignus est supremo latriae cultu. Sed hic Agnus occisus non est nisi
Christus homo, non enim ut Deus pati po-
xius duplicem adorationem Christo decernens, divinae tantum naturas absolutam Et directam latriam tribuebat: id eruitur ex ep. Synodiea Cyrilli AIoxandrini. Errassa quoque videtur Gilis hortus Porro tanus in schoIlia ad Psalm. 98., si Gaufredo Cla Tavallonai monaco fides habeatur. Hic ep. ad Card. Athanon em asserit, Gilbertum non latriam, neque duliam, sed medium quemdam cultum inter utramque Christi humanitati contessisse. Heio tandem silentio praetoreunda non est Alonsis opinio, qui 3. p. q. 3o. latriam quidem Christo congruera docat, non tamen absolutam, ad raspeatium.
217쪽
terat, vel occidi. Christus igitur Deus et homo latriae cultu est adorandus. a. Trium quoque Conciliorum Oecumenicorum sanctionibus hoo dogma firmatur. Ex iis primum obtinet locum Synodus Ephesina, cui praefuit nomine R. Ρ. Coelestini I. Cyrillus Alexandrinus. Synodicam hujusce
Patris epistolam ad Nestorium cum universum Concilium recepisset, simul etiam duodecim in ea contentos anathematismos ap-Probavit, quorum octavus haec habet: - Si quis audet dicere, assumptum hominem coadorari cum Deo Verbo oportere, et conglorificari tamquam alterum cum altero, .... et non magis una reverentia veneratur Emmanuel, unamque ei glorificationem dependit, juxta quod Verbum caro factum est, anathema sit - 1 . Definitio accedit Synodi Chalcedonensis, quae act. 5. eandem
Cyrilli epistolam admittit lal . Pariter in
quinta Synodo collat. 3. capit. 9. sio decernitur. - Si quis in duabus naturis adorari dicit Christum, .ex quo duas adorationes introducunt, separatim Deo Verbo, et separatim homini. . . . et non una adoratione Deum verbum incarnatum cum propria ipsius carne adorat, sicut ab initio Dei Eccle-
rὶ Aeta huiuseo Concilii, gnod est Oeeumenicum 3. vidoantur in toni. 5. Labbeanae collectionis ad an.
218쪽
siae traditum est, talis anathema sit in si . 3. A Sacris Literis, a Conciliorum decretis nec latum unguem deflectunt Epiph
aliique Patres, qui omnes unica, suprema, divinaque adoratione carnem Christi, hoo est, naturam humanam cum Verbo colendam esse unanimi sensu declarant. Ceteris missis auctoritatibus, unum audire praestat Ioannem Damascenum, qui lib. 3. de fide orthodoxa ita diserte scribit cap. 3. - Unus igitur Christus Est, Deus perfectus, et homo persectus: quem adoramus cum Patre et Spiritu unica adoratione cum ejus immaculata carne, nequaquam carni ipsius adorationem denegantes. Adoratur enim in una Verbi hJpostasi, quae hypostasis et sacta est. Ne
que tamen hoc agentes creaturae Servimus. Non enim velut nudam carnem adoramus,
sed ut divinitati conjunctam, et quatenus in unam personam, unamque hTpostasim Dei Verbi duae illius naturae redueuntur M. Prop. a. Sancti cum Christo in Coelis re-
3 Ηaee apud Labheum est. op. tom. s. ad an. 55.. a In Anchorato 3ὶ Ep. ad Adelphium Episeopum. 4ὶ Ep. Nestorium, ad Μonachos Aegypti, at alibi Passim. 5ὶ Lib. a. d. Spiritu S. eaP. I . 63 Enarratione in Ps. 98.
219쪽
gnantes absoluta dulia colendi sunt, M suppliciter invocandi si . Demonstratur Propositio quoad cultum
Probatio 1. In Scripturis Sacris praecipuum hujusce thesis fundamentum habemus, ac praesertim in libro Iosue cap. 5. V. I S., ubi refertur, hutio pium Israelitarum ducem pronum ceviisse in terram, sibique occurrentem Angelum adorasse. Quo pacto sic argumentum instruimus. Adoratio Iosue religiosa fuit, non eloilis; ille namque tum tantum Angelo detulit honorem, cum roseiavit, eum principem sore militiae coelestis. Haso adoratio fuit absoluta, non relatipasnam Iosue, nullo ad alterum habito respectu Angelum, quem adorabat, interrogavit, dicens: Quid Dominus meus loquitur ad
x Dogma catholicum de eultu, et invocatione Sanctorum oppugnarunt quam plures. IIuie primum adversati sunt Ethniei et Iudaei, testa. Eusebio hist. Ecel. lib. 4. cap. I5. at lib. 8.eap. 6. In illud impetum quoque fecerunt gaee. 3. et 4. Porphy-xius philosophus, Eunomius. Vigilantius, et Manichaei, de quihus visendi sunt Hieronymus lib. eontra Vigilantium, et Augustinua
Ith. ao. contra Faustum cap. a I. Aera bellum indixerunt etiam cultui Sanctorum duo supremi imperantes Iulianus vulgo dictus apostata. et Constantinus Copronymus. Impium foedus cum v taribus hariomachis iniera sexti decimi saeculi novatores. Lutherus prae ceteris lib. ad Waldenses, Calvinus lib. I. instit. Magdeburgenses cent. I. lib. a. eap. 4., et Joannes Dallaeus Iib. da cultibus religiosis I tinorum, criminationem antiquorum hostium renovantes, idololatrista notam Sanctorum cultoribus impudenter assigunt. Verum haec ealumnia quam injusta nobis opponatur, ex objectionum solutionibus infra Palehit.
220쪽
a17 seroum suum 8 Haeo tandem latria certe non fuit, sed dulia, secus eam Angelus reprobasset. Cum itaque adoratio, de qua hio agitur, fuerit absoluta dialia, cumque nul- tibi hujusmodi cultus in Sacro textu reprehendatur, jam . sponte consequitur, An-εelis hanc speciem adorationis apprime congruere. Sed Angelorum par omnino est, hominumque beatorum conditio; hi enim sunt
Angelis aequales juxta Christi verba in Ev.
Lucae cap. ao. V. 36. Sanctis igitur convenit absoluta vilia.
Probatio a. Divinis Literis persectissimo
consonant Sanctorum Patrum auctoritates
et exempla. Ut a graecis ordiamur, Basilius ep. z5 a. ad Ponticae Dioecesis Episcopos ait: - Martyrum honores omnibus quidem
in Dominum sperantibus summo studio esse debent, sed praecipue vobis virtutis cultoribus, qui vestra erga claros et celebres com servos Voluntatis propensione amorem incommunem Dominum ostenditis in. Huio
Nyssenus accedat, qui in oratione de S. Theodoro Martyre ipsius cultum ita commem rat: - Cui regum talis honor habetur P Quis ex iis, qui supra modum inter homines excellere visi sunt, tali memoria celebratur pQuis imperatorum, qui urbes munitas no Perunt, nationes innumeras subegerunt adeo decantatus, et fama celebratus est, ut hic