장음표시 사용
231쪽
a I 2 Ex ERCITA Tro XXV.cte. Non alia ; quia , &c. Nos hic respondendum censemus
cum eis qui sentiunt , Deum agere cum creatura actione numero eadem cum ea qua agit creatura. Atque arbitror , si se
sentiamus , multo facilius expediri haud paucas difficultates , quae sese in hoc Providentiae negotio osserunt. Id certum est, praeter Deum & res a Deo productas nihil dari in rerum natura. Quod si actionem Dei cogitaverimus , prout sese habet active 1 parte principii sui , Dci, non minus eci tum est , cam nihil creaturae este , sed ipsistimum simplicillimo modo actuosummum. . Passive ergo sinctanda venit prout extra Deum tei minatur in creaturam. Atque sic consideratam nihil aliud esse posse asserimus, quam ipsam actionem causae secundae , quat nus ea a prima quoque causa procedit. Prorsus quemadmodum Creatio : quae non concipienda venit ut actio , inde a creatoris , hinc a creaturae natura distincta ; sed tanquam ipse crea- . tor , si activd spinetur, vel tanquam ipsa res creata , si consideretur passive Sicuti vero praeter isti duo tentum quodcuniaque in creatione ncc dari nec concipi potest, ita pari ratione dicendum hoc loco , illum divinae vireutis influxum, de quo agimus , a parte Dei quidem ipsum Deum esse , verum a parte
operantis causae secundae, ipsissimam actionem creaturae. Imo, nisi eadem numero actione Deus agat & creatura , non potest actio creaturae Deum habere causam sui proximam , sed remotam duntaxat: quod immediatae creaturarum a Deo dependentiae plane adversatur. Tandem , si Dei actio non eadem sit cum illa creaturae , quid ni pari necessitate illa actio Dei, qua actio creaturae ab ea distincta producitur , alia indigeat iterum cs- scientia a se distincta , qua producatur ipsa haec ' Si sic , . in- suxus influxibus cumulandi erunt absque fine. Id ergo ne fiat, in prima actione Dei quae cum actione croturae una eademque sit, erit subsistendum. Quod asserunt, seri non posse, ut actio numero eadem a duobus
ita, abes totum Vinisnam esse damus in causis coordinatis; quarum mu- euomitum tua independentia cun&m ab utroque procedintem in s luxum non Deciisiam admittit. Verum longe dispar ratio est illarum causarum, qu iis. rum una Per omnia sui omnimodam & totalcm dependentiam dicit ab
232쪽
DE DEO PRovi DENTE PER GuBLRNATIONEM. 2I; ab alteri: uti hic obtinet. Cui rei simile exemplum in rerum n, tum nullum exstare, cum jam ante monuerimus, frustra laboratur
in adserendis litic instantiis ab obviis causis desumtis; quippe quae
nimium existunt dissimiles, ad fundandam argumentationem cor ira allatae a nobis demonstrationis . evidentiam. Sta , inquiunt alii, eidem actioni cadem necessario conveniunt praedicata. Si it que Dei & creaturae actio numero una hic si, quod peccatum huic adhaeret, etiam illi adhaerere dicendum erit : quod tamen omnimodo a divina sanctitate abhorret. Ast, tametsi sit verum, ejus dem actionis secundum se spectataeosdem esse aflectiones res natura illius actionis fluentes, non tamen id quianat in peccatum, quod proprie loquendo privatio est alicujus boni, atque id o p tissimum aestimandum venit in modo quo se agens habet ad suam illam actionem, quae precaminosa existit. Iam vero parili modo& Dcum & creaturam ad eandem illam suam actionem habere sciri id in quod nego. Producit Deus actionem ; non cona producit
bonitarem moralem: at tu i non tenebat ur. Producit cinatu ra eandem illam actionem; nec comproducit bonitatem monalem : atqui haec omnino tenebatur. Negativὶ ergo sese habdi Deus, privati- vh creatura: consc lucrater, eadem in eadem actione absentia respectu hujus rationem peccati habet, illius respectu nequaquam. Verum de hisce deinceps quoque dicendum erito Nunc, ut absolvam, contentus ero demonstrasse, quod ab initio demonstrandum proposueram ; videlicet , quodcunque opus a creatura productum, etsi insistunum, duplex tamen agnoscere sui principium subordinatum Deum & creaturam; a quo utroque suat per unam & eandem utriusque actionem. Quae qui rect) pcim perit , viam ad sinumtem tractatum is stratam sibi experietur pisnam atque expeditam.
Nequaquam vero susticit, generatim agnovisse Divinam Pro- Vili. videntiam, quae in omnibus creaturis operetur omnia; nisi qum Tres j isque istius efficientiae modus statuatur ille , qui tanti Numinis Pror in- independentia atque primitate sit omnino dignus. Quod a duum negotium quo distinctius a nobis concipiatur , plurimum juvabit tria sigillatim attendisse , quae in quavis causae secunJe eursus, croperatione intellectui nostro sese offerunt. Occurrit primo Gubernatio
agentis cujusvis prima applicatio ad agendum ; hanc mox sequi- striar HEL
233쪽
2πε Exxv c ITA Tao XXV. tur ipsa ejusdem assivitas ; quam denique cxcipit actionis uni versae ad suos sines specialis determinatio. Quumque in istis omnibus dominetur Dei influxus, non male etiam hic triplicia
ter consideratur : vel quatenus primo instanti quiescentem ante creaturam potenter excitat ad agendam ἰ vel quatenus agentem jam creaturam , quamdiu agit, indesinenter promovet in age
do ; Ves tandem , quatenus in praestitutos abs se fines actionem totam sapienter regit atque gubornat. Illo modo spectata rim videntia , Praecursus; isto , concursiri ; hoc, Gubernatio dici commode potest i sumtis vocabulis aliquanto strictius ac saepe accipiuntur, quando absque discrimine singula pro unia vcrsa Dei Providentia usuipantur. Cavendum vero , ne quis hic trinam Dei actionem vere distinctam concipiat et idem enim unusque re vera influxus cst , qui variὰ conceptus cum relati ne aci actionis creatae, vel initium, ves progressum, vel finem, pro vario hoc considerandi modo , variam subit denominati
l X. Quae percipientur multo facilius , ubi de singulis diu Virium ad rimus. Suppono semper & ubique in hac dissertatione, Deum it z.ώ ς Muras inur ita viribus ad agendum idoneis , sive iacultates
h. naturales eae fuerint , sive etiam habitus : quin & eundem vis ii actis resistas in eisdem continuare suo influxu. Id tam manifestea ne ruesuf- guit creaturarum a Deo dependentia , ut de eo vix dubitetriti ncque quisquam eorum omnium, qui aliquem saltem Dei Concursum p in admittunt. Tantum saliuntur vehementer, quotquot hoc uno omnem Providentiam divinam absolvi putant, neque progrediuntur longius. Si sic , non jam Deus ipsius actionis creatae auctor foret; quem esse necessario, iam demonstravimus. Qua doquidem enim potentiae atque habitus frequenter existunt otiosi omnique actu secundo destituti, creth non is qui sicultatem
redi concessit, vel habitum insedit, ideo actionis indὰ suentis haberi potest vera causa. Quumque actio ipsa aliquid sit ab istis agendi principiis veria distinctum , etiam in actionem qua
talem , non tantum in agendi facultatem , Deum influere , et nendum est. Imb , illa Dei actio qua creaturis vires ad Op randum dedit, si accurath loqui cupiamus , non tam Provia
dentiae est, quam potius Creationis : scuti illa, qua vires semes
234쪽
DA Pro PRovior TE PER GunERNATIONEΜ. 2Iseoncessas permanere ficit, proprie non Concursusin, sed Cona servationis. Praerequisita ergo illa tantum sunt specialis istius
Providenna, de qua hic agimus. In ea sese primum offert PR AECURsus : qui quatentri naturae x ordino creaturo activitatem antecedit, etiam Praedeterminatio, 'κ rsus seu Praemotio , aliis quoque Concursus praevius vel praedete minans, dici consuevit. Designatur eo nomine , ipsi mori actiori Ea dentia Divina , quatenus creaturarum Vires , quotiescunque tinae prior sunt operaturae , c aciter ad agendum excitat & applicat. Dia 'ectam , hunc actum Praecursum dici, eo quod omine naturae activitatem creaturarum antecedat : quandoquidem enim jam ostendimus , non alia atque alia , sed eadem numero acticine&Deum agere & creaturam, per se manifestum est, trullam temporis prioritatem in locum habere posse; nisi quid se ipse
prius extitisse dicatur. Probe id observandum est adversus adversariorum nostrorum hac parte calumnias, qibus aflingere nobis solent, ac si sentiamus, primo temporis momento Deum reali essicientia creaturam ad agendum excitare, deinceps sequenti temporis articulo creaturam sic motam , istaque vi externa ini pulsam , eum aliter nequeat , operari quoque. Absina istasimi, uti a natura rei, ita a nostra opinione. Imo vero. Concursem eo omitantem Ae simultaneum , ut ipsi vocant, ab hoc concuriu praevio , ac si gemina actio sit, ne quidem re ipsa distinguimus t sed inchoatum Concursem, quatenus is or--
cine naturae creaturam agentem Praecedit . P ecursem voc mus ; qui idem Praecursus continuatus, quatenus ratione temporis cum ainiosis ereaturis prorses simul est , Concursus diciatur. Tantum ergo volumus, Deum non duntaxat simultaneitate temporis agere cum causis secundis , sed Ad prioritate nati rae agere m causas secundas. Etiamsi autem haec communis etiam opinio se plurimorum ex Doctoribus Scholasticis, qui inde Praedeterminantes appellati sunt , quales existunt prae aliis omistae & Dominicam , aduersantur tamen ei imprimis quo quot Scientiae mediae commentum sunt amplexi, quos inter e
eellunt Iesultae. Videndum iraque, quae ratio mactat, Deo tribuendam esse hanc in operando Prioritatem , quoties per ejus
235쪽
216 ExtRCITATIO XXV. xi Demonstratum jam dedimus, nihil agere creaturam, nisi i
P aerursus fluente Deo. Influente nimirum cssicacia sese digni, atque con- Divini acti- veniente cum Independentiae suae excellentia. Non sinit haec , Otum pares sacere Deum& creaturam, ita ut nulla sit causae primae prae p secunda cininentia. Atqui quae haec erit, si tantum cum creat sere , iis ris concurrat Deus ' Nam & itidem cum Deo concurrunt creaturae. d b, lya. Nihil ergo sic Deo set reliquum, praeter causae mere sociae riam, pari passii cum creatura progredientis, habentisque non nisi. divisum cum ea imperium. Imo vero, prima atque iecunda causa nomina duntaxat erunt absque re; quando primae nulla re verierit prioritas prae secunda, secundae nulla ad primam subordinatio. Adde quod suis locis nobis est ostensum iam ab aeterno suam stare essicaci Dei consilio absolutam immutabilitatem, si iam divinae praes fientiae insallibilem oertitudinem. Qui autem stet, nisi
intcntionis ordin i respondcat ad amussim eventus complementum 'Et quo pacto hoc illi respondeat , nisi provida cura Numinis ii tercedat , praevio suo imperio ad id agendum creaturas excitans, quod ipsas in tempore acturas ab aetemo & praeordinavit&p vidit Neque hujus illationis vim ignorant adveriarii: quai ebrem ad aeternae providentiae scri cum actuali cjusdem ex cutione conciliandam , quam ut agnoscant supiremi Numinis supcr suis creaturis in Ucndo primitarem , certa & ambulatoria illi decreta, ac speculantem quasi in conjectura scientiam, tribu . re malunt. Atque hac de causa universum hoc ia solium plane
ac plene consci posci ves illis rationibus solis , quibus jam dudum Divini Intellectus & Voluntatis asseruimus independentiam. Unum, quo absolvam, adjiciam. Nisi alteram tausam ab altera hic praedaci minari statuamus , scire lubct rationem & modum . istius connexionis inter actionem utriusque, qua si ut uinaque in eod opae producendo concurrat ' Non id sorte fortuna scri , clarissimiam cst. Ninue tamin extra Deum & creaturam
quicquam exi stit, cui id adscribi qucat: nisi saluissimum satum
quis inducere cupiat , cujus legibus utrumque agens, aeque primum ac secundum , sic sit strictum , ut altero operante mox cooperctur alterum. Quando emo nullum tertium impellat Deum& ci caturam ad simultaticam actionem , restat , noxis istius rationem quaerendam esse ves in Deo, qui saciat creaturam Oncu
236쪽
Ds Dio Pstoviorinv PtR GUBERNATIONEM. 2I7 secum; vel in creatura, quae faciat Deum concurrere secum. Posterius quis est qui palam ausit amplecti l Nemo enim non in nibus palpat, si causae secundae id tribuatur imperii in actiones causae primae, ut illa quoties lubitum sucrit hanc voca in operis suis ictatem, idem prorsus hoc esse , ac Numen habere non Universi gubernatorem, sed apparitorem poties; qui scilicet attentissime creaturarum suarum nutus obstruare teneatur , atque ilico praesto esse, simulac hisce ad opus quodpiam sese accingere placuerit.
Et prosecto tantum harunt demonstrationum est pondus, ut eo prcis Adversarii aperte quod res est profiteri vix ausint, sed
tutius habcant latebras quaerere in ambagibus verborum; at quOrum sensum si detexeris, detexeris pariter candcm, veriam palliatam tantum , quam nunc impugnavimus, impietatem absurdissimam. Nimirum, influxum Dei admittere videri plane v lunt : at vero ita sese mox explicant, ut non agnoscant alium, quam generalem, indisserentem , determinabilem ; specificandum scilicet & determinandum ad alterutrum oppositorum a libero rationalis creaturae arbitrio. Ut serine Deum in hoc negotio sese ho re cogitandum sit ad instar hominis, qui organi alicujus pneumatici tubos aere quidcm inflat, totam tamen hujus ad hunc vel istum sonum producendum determinationem arbitrio & actioni musci relinquit. In id fingunt, loco Praecursus iam a nobis explicati & demonstrati, concursum nescio quem, oblatum , uti vocant, quo voluntatem nostram praedeterminari no-gant; quippe qui existat talis, ut eum creatura libera se habeat in sua potestate, ut eo uti vel non uti, ad hoc vel ad oppositum efficiendum uti, queat. Qua in re eo usque progredi non vere tur, ut doceant, hominem ma posse pro suo arbitraru Dei concusesι, non aliter ac si esset babitus in mens. Atque hisce principiis suam debent originem omnia illa sentcntiarum portenta , quibus ab omni aevo haereticorum furor victricem Dei essicaciam in s lutis nostrae negotio impugnavit. Qualis est imprimis gratia illa conversionis resis ibilis, quae quidem sussciens sit, si sorsan ii cidat in piae Aspositionis animum, ea rite uti paratum ; per se tamen nequaquam cisciens, quippe quae nullo negotio S co tumaci peccator possit resipui. Nos, relictis Theologis post L e rioita XII.
Dcigener iis cir determinabitualiorum
237쪽
118 Ex ARC TATro XXV. rioribus hisee ista priora a detestando sacrilegio absolvere non possumus , propter rationes quibus praecedente articulo firmiter cuiciamus , Deum non tanquam Deum agnosci, nisi agnoscatur primus motor, qua nque causarum secundarum operationes cstic
citer sibi subordinans. Atqui per ista creaturae subordinatur creator; pars magna divini influxus irrita redditur & frustranea; independens determinatio actionis quae Dei in dependenti creaturae asseritur ; omnipotentiae divinae per creaturam ponitur obex; divinae praescientiae certitudo cvertitur ; consiliorum divinorum constantia infringitur ; omnis divinae gubernationis ordo coniunditur ; utque uno dicam verbo, sic in supremo dominati nis throno collocatur humana voluntas , divinae Providentiae nexibus emancipata , ut Deo inane duntaxat relinquatur sim lacrum imperii, quippe quod sit mancum, pendulum, cons sum , precarium , enervatum , ac mixtum cum plurima ad creatum arbitrium submissione. Quorum omnium cum exaniddictis facilis sit demonstratio , brevitatis causa cis inhaerere desino. Certe rem qua oponet attentione examinanti dubium jure merito videri possit, an non tolerabilior re veri sit Epicureismus, omnem Dei gubernationem penitus .expungens, quam tam mcra providentiae creato arbitrio sic subditae , ac ne
speciem quidem summae Majestatis prae se serentis, umbra. XIII. Duas autem prae aliis admovent machinas , ad quassandam' 'ti Divinae Praedeterminationis cenitudinem , ejusdem hostes. Al-- Dri tum ite omnia clamorem tollunt de libertate nostra, quam per seriale erra. imi omnino Vocistrantur , si divinae praemotioni humani arbiaturae conen trii actus eo quo dictum est modo subjiciantur. Nimirum,liandae diffi- necessitatem quandam agendi induci per hunc Praecursum ess--li φώς caciter excitantem , manisestum evadit. Atqui quod in ope-. rando necessitati cuipiam subest, id libere agere non posse, contendunt ; quatenus per necessitatem destruitur ad utrumlubet
oppostolum indifferentia ; quam ipsi pro anima libertatis ii bent. Atque haec illa Helena est , quae dedit, non decennale bellum , sed omnium simia seculorum Theomachiam. Nobis nunc paulo pressius cum istoc Achille in congraetendum , &num tantus sit , ad conficiendum quod isti volunt, ac vulgo habetur, cominus experiundum est. Dedero ab initio , in
238쪽
Dc Dio Pa ovi DrNTE PER CuzzRNATIONI M. 239 conciliando hoc mi cum creata voluntate Praecursu aliquid latere, quod obstat, quo minus omnem hic dissicultatem superare queam. Deserim, inquam, hoc: nequc mirum id videri poterit; n que tale , quod quicquam faveat adversariis. Mirum accidete nequit; praecipuum enim sundamentum ex quo ratio conciliandae nostrae libertatis cum divino Praecursu est cruenda , pendet a clare & distincte percepto modo illo quo causa prima in creatam voluntatem operatur : illo enim non plane perspecto, n
cessario etiam haerebimus in comprehendenda habitudine, quam ex ipso hoc operandi modo causa prima dicit ad creaturae voluntatem. Atqui quid dignius existit incomprehensibili Deo , quam incomprehensibiles fateri quas servat nobiscum agendi vias. Decentior itaque mo ac veritati magis congrua videri debet nostra sentcntia , vel ob hoc ipsum, quia aliquid mirabile in calatet, quam illa adversariorum , quae nihil dissicultatis, ut illi opinantur, hic resiquum facit. Interim in ea quam asseruimus veritate ipsi quoque minus invenirent scrupuli , si didicissent satis a sublimitate tantarum rerum humiles istos & a cetos influendi modos removere , qui nobis in creaturis sunt obvii. Id quia negligunt, nodos ipsi sibi nectunt in hoc ninotio insolubiles iquos magnam partem potuissent declinare , si attendere voluisiscnt, inde quidem nullam causam creatam tam intrinsecam esse posse alteri, quam Deus existit creatae voluntati ; hinc vero , nullam causam creatam tam ab alia pendere posse , quam a Deo pendet sua creatura. Quo observato , sponte sua evanescit praecipua hujus loci dissicultas , ex iniqua istiusmodi comparatione maxime oriunda. Sed & ab initio aliquid hujus praemonui
Quicquid sit, quod nos ignorare mirum non est , nequa- XIV. quam id creare debet praejudicium veritati, de qua sumus aliundd DKue incerto persuas. Deum non poste non omnibus civiturarum actim h-μης nibus praeesse, ex persectissima ejus natura jam demonstravimus t
creaturae rationalis voluntatem non posse non liberam esse , ipsi in m hii ob nobis ipsis experimur abunde. Nunc pone , in connectendis scindatio. istis duabus veritatibus me haesitare r num ideo non-cognita
connexionis ratio abnegare sicici alterutrum extremorum certissi-
md exploratorum N Aia vcro etiam id scire non velle debebo
239쪽
Ex ERCITATIO XXV. quod scio , quia quo pacto eorum quae scio alterum cum ait ro cohaereat , nescio ' Quin imb, ut nulli non constet, quam absurdus sit adversariorum in hoc negotio processiis , grandius quid dabo , nunquam tamen concedendum. Fingamus , d monstrasse eos, concipi non posse causae primae praedetermin
tionem qualem descripsssimus , nisi hoc ipso aliquam patiatur libertas nostra diminutionem. Quid si jam ego rationibus saltem non minus firmis demonstratum dedero uti dedi neque concipi posse causae secundae libertatem qualem illi describunt, nisi hoc ipso aliquam patiatur independens Dei dominium diminutionem' Cujusnam hic sententia alteri praeserti debeati res ipsa clamat. Nosὶ Deo initium facientes, quid ejus peifictio postulet, unice primum attendimus ; atque modum operandi illi convenientem postquam collocavimus in tuto , de salvanda demum omni meliori modo nostra libertate cogitamus. Advors rii a semet ipsis initium ficientes , id anxie primo loco agunt, ut quam amplissimam atque absolutissmam creatae voluntati asc-rant libertatem; qua in arce collocata. de Deo deinceps cogitare incipiunt, totiesque ejus decreta , praescientiam , potentiam, influxum , fingunt refinguntque , donec eam illis omnibus induerint se am , qua nihil detrahatur praeconceptae voluntatis
humanae libertati. Quis rectius hic philosophetur , judicet aequus quilibet iurum arbiter i Prosecto , quanto existit tutius in hominem iniurium , quam in Deum sacrilegum 'esse , tanto securius quis, potius quam ut Deo quicquam detrahat, aliquid suae abneget libertatis. XV. Verum enim vero neque hujus quicquam seri necessum est.
creatie cau- Stante quoque divina praedeterminatione , nobis salva manet li-sae libertin, bertas; vera scilicet ; non illa quam suo sibi arbitrio fingunt Φη , ' isti. Confundunt perperam duas distinctissimas notiones, ac si
iisti edi id a plane sint Voluntatis libertas , atque αδαριεια sive indiis sis indir - rentia ; putantque nihil huic detrahi posse , quin tantundem&νιηι , 1latui illi decedat : undd nata famosa illa , quam vulgo circumserunt,pοi6l. libertatis definitio, tanquam saeuitatis, qua quis, positis omnibus ad agendum requistis , ogere possit, vel non-agere. Sed
confictam eam totam css e , nos dicimus ac prorsus erroneam.
Nulla enim ex hac hypothes esse potest vera libertas quae non
240쪽
Da Dro Pnovi DrNTE PER GuBERNATI NEΜ. fit independens : quatinus dependens cile , & tamen tam absolutum in suas actiones habere dominium , ut , postis omnibus ad agendum requisitis c tiam ratione illius a quo dependet
agere quid pollit vel non-agere , aperte contradictoria sunt. Quisquis ergo dicere noluerit, Deum creando creaturam ii rani , eandem partire creasse independentem , is neque admittere poterit quem illi nobus cudunt libertatis conceptum. Nescio, quid hic Cartesio in mentem venerit, quando concedit quidem,
contradicitionem implicare , ut voluntatis nostrae risiones a Dei voluntare non pendeant ; interim simul fatetur , nos liberum arbitrium si ad nos tantum attenimus non poste non pu ara rndependens: eo usque , ut liberum nosti m arbitrium nos Deo aliquo modo pa- eres effiat , ejusque imperio eximere videatur. Voces prosccto
nimium ut dicam mollissime rudes in re delicata , quam ut serri debeant i Sed ad rem redeo, quae prae manibus est. Consistcre absque indifferentia liberialcm , vel id quoque evincit es.sicaci Issimh , quod quo persectior in voluntatis libertas, eo minor sit ejusdem indisserentia. Res claret in Deo ipso , nec non in bcatis coelitibus , quorum libertas persectissima procul dubio est , sejuncta tamen prorsus ab indisserentia ; quippe immobili constantia determinata ad hoc unum, ut non nisi quod bonum existit ament aut amare pollini. Est itaque indifferentia per se adjunctum duntaxat libertatis , & quidem separabile. Ex quo conficitur , rectius hic sentire , qui ad libertatem , ut sic spectatam, sussccie statuunt rationalem complacentiam, sive ficultatem agendi ex praevio judicio intellinus&concomitante lubentia voluntatis.
Quibus positis, ne hilum nostrae libertatis per praevium Dei TVI.
concursum Genitur. Sic cnim suaviter infinitae virtutis suae Aitc essicaciam intra creatum animum Deum insinuare docemus , ut V y
quam creaturam rationalem agere facit, iaciat agere non nisi iis .metim
ex rationali ductu proprii judicii de planissimo suae voluntatis determin lubitu. Quo ipso divina praemotio firmat nostram liberta- tione alictam ac verum ei addit vigorem; quatenus nil magis libere agit, ' quesi quam quod cssicaciter ad libere agendum sic est determinatum , ut non-litard agere plane non possit. Abcst itaque hinc lon' oe ahisiarissime omnis neccilitas , qua vel ex bruto ac ratione destituto sibypothoi