장음표시 사용
361쪽
3 r DIs Q v I s I T I o μ η tribuere vim, quae re vera Potentia mihis est i quod oppido δες ir surdum esse, ac Divina Majestate prorsus indignum, nQmORUM verit, nisi nimitan ab omni ratione alienus. Nimirum jam antε ostendimus, rem contradictoriam sui esse eversivam , dum prae ' dicata involvit, quorum alterum tollit alterum ; indique, eamne concipi quidem posse, confecimus. Quid autem aliud Nihil est. quam quod nec est, nec concipi potest ' Potentia ergo nihili est, quae contradictoria potest. Atqui quae potentia nihili est, nulla
est revera. Omnis enim potcntia , omnisque potentiae exerci- . tium, cum sitquid male , realem etiam terminum , in quem te minctur , requirit. inamobrem potentiae alicujus terminum
statuere Nihil, aliud nihil est, quam quicquid realis persectionis
in potentia quapiam continetur, reipsi tollere & abnegare. D ergo Deum producere posse contradictoria, dices simul. De producere poste nihil: quod ut Omnipotentiam arguat tantum a est, ut eleganter sibi & acute concludat ex adverso Augustinus, Deum, quia nihil non potest , posse omnia. Lubet adjicere, quae non absimilia urget, Loc. est. Crocius , ubi inter alia disserit hunc in modum : is Quae combinari possunt, oe possunt habereis rationem objecti, quod cadat sub Dei omnipotentiam. Ati, contradictoria non possunt rationem obiecti habere, quod subis Dei omnipotentiam cadat. Ratio : quia quod sub Dei omni- . ri potentiam cadit, id potest entis rationem habere. Est argu- ,, mentum Thomae sic scribciatis : o autem considerandum , quod, , . cum Vnumquodque agens agat is mile, unicuique potentiae activae . ,, correspondet posisse , ut obse tum proprium , secundum rationem is illius actus, in quo fundatur potentia adtiva : 9sicut potentia calefa , , ctiva refertur, ut ad proprium Alectum, adesse calefacilibris. Ese. is autem Divinum, super quod ratio Divinae temtaefundatur, sese ,, ιnfinitum, non limit.uum ad aliquod genus entis, se praehabens in se ,, totius essepersectionem. Unde quicquid habere potest rationem entis, ,, continetur sub pol bibbus absolutis ; qnorum respecitu Deus dicitur
ν, Omnipotens. hil autem opponitur rationi entis, nisi nomens.
M Hoc igitur repugnat rationi possibilis absoluti quod subditur Disi , , omnipotentiae, quod implicat in se esse se non-esse simul. Hoc enim omnipotentiae non subditur non propter defectum D vinae tu utiae ;,, sed quia non potest habere rarionem s. Abilis, neque pos bilis. cu
362쪽
ue igitur contradictionem non plicant, sub illis possibio sc-- is metentur, restia, quorum Deus dicitur omnipotens. Ea vero quae is contris titionem implicant, sub D. M omnipotentia non continentur, risuran possunt habere pusibilem rationem I .p. q. 2 . art. 3. Optime sic, cum Thoma , Vir doctus , qui pergit Ut em sexdecim /aliis rationibus impugnare dogma wei gelianum. Nos ad nostra
Quod si sit admittendum, Deum statuere posse, ut contra ED- VI. Untsimul, ut ud nihil tam absurdum, atque ab omni ratione si contrad alienum dici poterit aut cogitari a quoquam, quod non sub Divinam potentiam cadat, ceu idoneum ejusdem oblinum. Etenim , ni, ,hi Acum contradictionis ratio in hoc stast, quod rei cujuspiam prae- flagi iam dicata incompatibilia existant δἰ sese tollant , etiam in omnibus ea- ah inmρο- dem illa erit atque uniformis. Itaquξ, admisso , Deum sua vi tute effare posse rem contradictoriam unam, admittendum erit pariter . eundem cssicere posse quamlibet. Si, V. C. ita potuerit in Deus instituere naturam , ut bu ter non sint sex, aut tres avia trianguli rem et nonsint aequales duobus restis, quid ni, obsecro, qua ista potuit virtute etiam possit sic instituere natui , ut Post bilia nunquam possint existere, aut, ut Homo non sit rationalis, aut, ut Materia non sit extensa, aut denique, ut Universa natura rerum talis cristat qualis existit nunc, & tamen simul existat pro
sus alia , quam qualis nunc existit i Haec , similiaque sexcenta, seri a Deo posse, numquis sibi persuadere possit, miror. Quod si quis nihilominus conetur, nactuendum merito, ne infinita haec insania abeat tandem in purum putum Athei sinum. Scilicet, si indiscriminatim quidvis possit Deus , saxit itaque absit dicto profana cogitatio l absit blasphemial ut Ipse non sit Indepe - .dens, adeoque no Deus. Qui d ni cuim hoc possit istiusnodi potentiat Imprimis, si quod contendunt Novatores crede dum sit ita Deum ase e positive , ut ejus existensa lentia su iaciatur in tantum , ut haec plase sit caus, cur Deus esse perseveret. sicque Ipse se V n Fua pro rio potentia conservet. Quid
ni quoque in&pendentem esse faciat creaturam , tamque ab-
solvat ab omni subjectione & reverentia erga sese ' Et quis at surditatum finis , si quaevis contradictoria Deo statuantur esse
363쪽
Porro, cum verba duntaxat signa rerum sint, nulla major ab surditas est in contradictione logica , quae notat repugnantiam in verbis, quam quae est in contradictione metaphysica, quae dicit re pugnantiam rei, ratione praedicatorum cscntialium. Imo, illa tota huic innititur , cum modus praedicandi eum qui essendi est necessario sequatur. Consequenter, qui Deus facere potest, ut contradictoria simul sint, idem ille de eadem re praedicata contraductoria enunciare quoque poterit. Quod qui absurdum non autumat, viderit, qui salvari queat, ut non omnis penitus e medio tollatur , oraculorum Divinorum indubitata Auctoritas ; cujus sulcrum unicum est immutabilis illa Dei & constans veracitas, qua
in dictis & fictis sibi semper similis adversari sibi nequit. Quanto rectius cum Apostolo credimus, oracula Dei esse non posse ναὶ
ου ; firmiterque tenemus cum eodem, ἀδυνατον Θεον rquippe qui, contradictoria revelando, non magis abnegare potest testimonii sui certitudinem, quam ἔαυτον δυνατ . V
rtim ista aliud imprimis spectant Novae scholae musterium quamvis ab hoc ipso quod prae manibus est procul dubio oriundum Deum pos assere, si sit : quod Viris pluribus doctis sinis con futatum est jam dudum. Unum addo. Frustia , si Nostris ii minibus credimus, sudarunt, quotquot unquam laborarunt Theologi maximi in conciliandis secrae Paginae locis in speciem re pugnantibus, ac vindicandis a contradictionibus Fidei Christiahae Mysteriis. Quanto secilius nodos istos uno ictu rescidissent, si sic habui sient, Deum facere posse. ut contradictoria sintsimul' At tantum non sapuerunt, quibus nondum, uti alibi loquitur profanus Philosophus S. Scripturae Interpres, Cartesianae Philosophia lux offulsereat. Qua etiam destituti in tei bris palparunt haud dubie quotquot unquam eruditi Divinam Auctoritatem derog, irunt Almoyphis Christianorum, Talnaudi Iudaeorum , Aor
no Muhammcdanorum, hoc, inter alia, usi argumento , quod contradictiones in iis reperiantum cujus omnis vis enervata atque tota acies vitrea est, si stet assertio Cartesima.
Quin per hanc thesin simul & semel reiiciuntur atque exploduntur quotquot unquam a Theologis & Philosophis quibuscunque adducta suerunt argumenta ab absurdo consequenti & manifesta contradictione petita. Etenim omnis iste argumentandi modus in
364쪽
DE CONTRADICTORIIs DEO POMIBILI Bus. 3 seo sundatur &ex hoc uno robur habet, quod contradictoria ncia nullius mo- queant simul esse vera. Facessant igitur Orthodoxi, qui passim mi rationibus inde desumptis Pontificiorum transsiibstantiationem& Lutheranorum consubstantiationem , tanquam argumentis 'vis'. omomnium captui manifestissimis, & cuivis recta ratione utenti indu- sequemipe. biis, impugnarunt. Quam enim facile ex hac philosophatione tim argu- didicerint ad illa omnia regerere , mentem suam finitam haud de- φςη bere definire, nummus ea, etsi contradictoria sint, facere poς
sit. Habent prosecto isti de quo sibi gratulentur, quod ex ipsis
nostris quidam tantam dent stragem rationum bene solidarum, quibus constringebantur nimium. Certe virorum prudentium
jam olim haec conjectura fuit, praecipuum Cartesio in asserenda contradictoriorum possibilitate scopum suisse , ut viam pararet, ad se coram suae fidei hominibus liberandum ficilius ab haereseos suspicione in negotio de Missa. Quandoquidem enim secundum suae philosophiae sundamenta panem verum illic esse negare non poterat , ubi est extensio modificata omnibus modis quibus extensio
panis modificari solet; contrarium tamen ejus credere juberet Romana fides, non aliud restabat effugium, quam tandem sateri, contradictoria quidem haec esse , atqui non ideo impossibilia Deo, quippe qui contradictoria quoque ut sint vera facere possit. Hae scilicet via incedere cum Cartesio Reformatis Doctoribus egregia laus esti Atqui, queis minus attenditur sua religio, suum saltem eis cordi esse deberet dogma. Si enim contradictoria possint esse simul, quid fiet de pulcherrimis illis Neotericorum argumentis, a contradictione petitis, quibus passim impugnare solent possibulem plurium Mundorum existentiam, duorum corporum nullo tertio interposito distantiam , Telluris quietem , &c. Omnia certe illa aliud nihil erunt quam plumbei pugiones, quibus umbonem Divinae omnipotentiae, ad contradictoria etiam se extendentis, objicere sacillimum sucrit cuilibet dissentienti. Neque praesidium hic esse potest in ideis innatis, quas alias indere debuerit nobis tali in casu Deus r quid ni namque qui contradictoria potest, possit id quoque quod idcis adversatur '
Denique, absurdissimum commentum funditus evertit scien- IX turum omnium principia & sundamenta, qualm sunt, Nonismis
365쪽
certitudinis Iundamenta. Potentiae Dei cum Voluntate riu em con-
cte. Nominatim illud primo-primum, Impossile est idem simul
esse ct non e P ; cujus contrarium verissimum est, si contradictoria simul queant esse vera. Id vero si detur , mira sese ossere oculis nostris rerum facies. Ineluctabilis nimirum introducitur Scepticismus; dum, perempto penitus omni certitudinis sundamento, nihil certi relinquitur , praeter unum hoc, Contradictoria possunt simul esse vera. Atqui per hoc ipsum sic omnia alia ponuntur i certa, ut piacmmus iam figere liceat ad emergendum ex vortice, cujus centrum necessario tandem fuerit stultissima illa persitasio, quae quondam cujusdam Rhetorii suisse dicitur, Bene semire omnes, erraire neminem. Quae cogitatio cui allubescit, plane ei m tum esse cerebrum oportet. IEt quid , obsecro , statuendum
fuerit signate de binis illis, quibus in aedificata existit omnis Novae sapientiae moles, columnis, Ouod clare ct distincte percipis est v rum, &, Cogito ergosum l Nihil certe repugnabit, salsa esse quae clarEpercipiuntur, aut, Cogitantem non existere, si Idem possit simul essest non esse , sive , quod eodem redit, si contradictoria possint esse simul vera. Viderint itaquὰ Recentiores , quantum ita philos hantes arci suae ipsi eripiant Palladium. Excipies somsan, etsi statuatur Deum absoluth facere potuisse, ut neque haec principia vera forent, non tamen eum id sacere voluisse. Verum undὰ sis certus, non etiam voluisse, si possit' quaero ego. J stissima enimdere qualibet, etsi verissima videatur, manebit dubitandi ratio, quamdiu stat thesis, Deum sacere posse ut contradictoria sint simul vel 1. Sed jam dudum nimius sum in convellendo absurdorum omnium absurdissimo : etenim bene alibi Aristoteles ) possibile non est , quempiam putare , Idem esse ac non es. Plura qui cupit, praeter Crocii Anti-m gelium , conserre poterit doctissimi Herebonii Dissut. SAU . x L. Hil. II. Meletemat. Priecipuum, quo nititur opinio de Contradictoriis Deo possibilibus, sundamentum est, quod ejus patroni nullam aliam possibilitatis radicem agnoscant, praeter Divinam volitionem. Nempe, aiunt, liberrima haec est, &, uti ad alia omnia extra se, it1 quoque ad contradictoria, prorsus indisserens; adeo ut per illam oppositum eius, quod nunc per voluntatis actum desinitum est, si lubitum fuisset Γseo, definiri potuisset. Sic V. G. Triangulum ideo tres angulos habere volunt duobus rectis aequales, eiusquz talis
366쪽
DE CONTRADIcTORIIs DEO POMI 2ILI Bus. 347 talis ideam nobis indidisse Deum,quia decreto liberrimo definiverat,
triangulum tres tantum, non plures, eosque tales & tantos, non
alios, angulos habiturum. At si voluisset Deus, addunt, cadem, qua nunc hoc constituit, libertatis indifferentia oppositum ejus potuisset constituere; triangulum scit. habiturum angu'os, qui simul sumpti duobus rectis minores sint, majoresve ; iis convenienter , aliam quoque menti nostrae indere trianguli idem, quam
nunc indidit; alium denique de saeto, quam nunc produxit, producere potuisset. Haec omnis philosophatio quid habeat solidi, omnium optimd apparebit , ubi inqui liverimus in hypothesin,
quam, ceu mρωτον , praesens assertio substernit, quaque contendunt Omnipotentiam Divinam eandem omnino esse cum
efficaci Numinis Voluntate. Suffodiendum paucis est hoc sun&mentum , quo minori labore diruatur ei inaedificata controversa thess.
Itaque ut hinc ad ista respondere ordiar salsum est, Omnipotentiam Dei a Voluntate Ejusdem nullo pacto distingui. Si quod enim inter alia Dei Attributa existat distinctionis rationis ra- ὰ 2, A
tiocinatae , uti vocant, fundamentum , hoc loco certe existit. 1lingvin Nimirum, non quaecunque mus potest ea aliquando existunt. Dilinis P At quaecunque Deus vult esstaci Voluntate, omnino vi eiusdem tini/ aliquando existunt. Quamobrem non fiustra Potentia a Volun-- tate in Deo distinguitur pro modo concipiendi nostro. Exutere aliquando omnia, quae Deus vult voluntate essicaci, per se clarum est; neque enim essicax dici potest Voluntas, quae non pariter sic stessiciens, ut re ipsa quae vult ponantur. Quod imprimis admittendum iis, qui, cum Recentioribus, nullum operum Di-Vinorum principium agnoscunt praeter Voluntatem Dei essicacem, indeque Dei ipsam Creationem & Providentiam nihil aliud ab ea esse dicunt. Restat ergo, ut demonstremus, non ea omnia alia quando existere , quae Deus potest. Id manifestum evadet, si attendamus, ab una parte solius Dei praerogativam esse, ut, que
admodum absolutissime independens est & omni suffciens , sic quoque persectiones ipse possideat nullo numero nullo gradu definitas; cum tamen ab altera parte nihil unquam creatum existat, extiterit , aut extiturum si, quod non sit finitae persectionis; quandoquidem de natura rei dependentis est certis persectionum X x x limiti-
367쪽
aliter Potentiae aliter Voluntatis Disinae
3 8 DIs Q v I s I T I olimitibus, ex arbitrio causae a qua pendet atque esse suum accepit . circumscriptum esse. Nunc D conseramus Dei persectiones infinitas cum persectionibus rei creatae finitis , clarillimum est , nullam prorsus harum ad illas esse aut unquam esse posse proportionem. Unae sponte sua sequitur, Deum infinitum , propter ipsam persectionum suarum infinitatem , nunquam ita creaturae finitae has communicare posse, quin modis & gradibus infinities pluribus &majoribus eas communicare adhuc queat. Viden , nunquamcxistere posse , quaecunque Deus absolutὰ potest ; posse tamen quin debere exi stere, quaecunque essicaciter vult Atqui tam diaversa objectorum latitudo nisi sit sussciens & idoneum inter Potentiam Dei & Voluntatem distinguendi fundamentum , quid erit tandem' Adde, exercitium Potentiae esse actionem transeuntem , quae per se ponit veram rei, hactentis mcre possibilis, existentiam extra Deum; quum actio Voluntatis immanens sit, nullamque talem rei coexistentiam ex sese inserat. Ab aeterno nimirum recte concipias Deum actuosum volendo, i. c. decernendo de sutura rerum exbstentia: at non recte loquor de modo concipiendi nostro actu sum concipis efficaci potentia; quippe cujus exercitium connotat actualem rei possibilis extra Deum existentiam , quam aeternam concipere nec possumus nec .lcbemus. Atque istis convenienter Theologi & Philosophi passim bene dixerunt Voluntatem Dei in rerum productione scha re ad instar principii imperantis, Potentiam aci instar exequciatis. Eod que sundamento iidem distinxerunt metu inter Potentiam Absolutam, qua Deus, seposita omni cogitatione de Decrcto, attendendo duntaxat ad absolutissimam Uusdem Sussicientiam, ea posse dicitur, quaecunque velle potest;& inter ordinatam , qua , aeternum Decretum supponente , ea potestinus, quq pro liberrimo beneplacito ipso facto aliquando titura voluit. Unde&, praeeunte quoque ipsa S. Scriptura, plura semper iisdem habita possibilia , quam quae Imus aut secit unquam , aut facturus est. Neque , ut verum falciar, video, qui queant, salvis suis hypothesibus, hanc Potentiae Divinae divisioncm, & per consequens ejus a Voluntate distinctionem, retice, re, qui tuentur, Deum mim se statuere, ut conti adictoria sint simul, non tamen idpsse , ponto quod has non alias nobis indere
368쪽
DE CONTRADICTORIIs DEO PossIBILI Bus. s 9 luerit rerum ideas. Ecce i potuit Deus absoluid , quod idem nonpotest, ex hypothesi quod sic voluerit, non aliter. Saltem, si Potcntia Dei a Voluntate neutiquam sit distinguenda . peribit pla-ndelegantillimus ille Cartesii conceptus, quem dictat Pan. I. Epist.
exv. Mentem nostrann esse uam, atque ita creatam, utpossit concripere tanquampossibilia ea quae Deus REVERA voLuiT es epossibiluri, non ita, ut possit et sm concipere tanquam possbilia , ea quae Deus PoTu Iss ET QUIDEM pq itia reddere , sed quae TAΜEN IPs EVOLUIT reddere impossibilia. Capiat mysterium qui potesti Sed simul absolvat, obiecro , a crassa contradictione , si nulla inter Potentiam, qua talia potuisset quidem Deus, & Voluntatem, qui .
eadem non tamen revera votait, intercedat distinctio.
Neque pro confundenda Divina Potentia cum Voluntate qui XIII. quam facit, quod contendant, plurimum persectionis Voluntati Neque, Divinar detrahi, nisi ea per sese sussiciens agnoscatur ad ea produ- ρμ δε ει- cenda, quae existere vult Deus : qualis procul dubio non agnoscitur, quando indigere statuitur Potentia exequente. Speciem enim aliquam ista habere videri possint, si Voluntas in productione iis, id orerum penderet a Potentia, ut a principio quopiam revera a se di- minus es-stincto. Verum, quandoquidem omnis naec Potentiam inter 3c fica aut . Voluntatem distinctio, consequenter & ordo inter easdem, tantum rationis est, & pro modo concipiendi nostro quamvis con UVους ceptu in re sundato, respectu objectorum & cffectorum, uti d
monstratum dedimus nulla utique metui hinc potest vel umbra impersectionis; quum aliud nihil sic indicetur , quam Deum res ipso facto extra se existentes producere , non praecisὰ qua Volcntem , sed qua Potentem. Certe , & ipsi disicivientes non illubenter agnoscunt, res creari a Deo se aliter , non per Intellectum, sed per efficacem Voluntatem. An vero & ipsi ideo multum persectioni Intellectus Divini detrahere dicendi erunt, quod Deum, non qua intelligcntem praecise , sed qua volentem res producere statuant ' Nimirum, persectio cujusque Attributi Divini
aestimanda est in suo genere; non ex collatione corum praedicatorum quae aliis Attributis, non huic, sormaliter conveniunt. Quis V. G. Visum persectiim dici non debere autumet, si non sonos percipiat; aut Auditum, si non videat colores. Itaque, quem
admodum persectissimus est Intellectus Divinus, eo quod pers
369쪽
Iso D Is c u I s I T I octissimo modo intelligat omnia omnino quae intelligi possunt, etsi interim tantum sit principium operum Divinorum dirigens , non se aliter imperans, uti est Voluntas; ita quoque Voluntas Divina persectissima suerit, eo quod liberrime & independenter velit
quaecunque vult, etsi rerum creatarum tantum sit principium impcrans, non exequens maliter . quale es: Potentia.
XIV. Assine isti est aliud , quod pro tollenda inter Voluntatem &Prodin ' Potentiam Dei distinctione adserunt. Passim, inquiunt, qui
an busvis Auctoribus, Philosophis& Theologis, ipsisque imprimis
iavi D i sb. Sacris Scriptoribus frequens est & solenne dicere , omnia esse stpere βω- . creata 6 per Holuntatem Dei, sic ut Ipse Mente res exigat. Uniatur, nulla supersuum esse concludunt, in operationibus mi transeuntibus fuct i m Potentiam concipem tanquam principium earundem proximum,
- - ' a Voluntate per nos distinguendum. Sed frustra sunt, quando
sic arguunt: neque enim ea pugnant, quae ordinem aliquem inter sese dicunt. Sunt omnino res conditae , ut jam dixi, per Divunam Voluntatem, tanquam per principium imperans ; at non id obstat, quominus eaedem creatae sint per Potentiam , tanquam per pri ncipium exequens. Etiam in Sacris non semel Deus dicitur extendi is coelos , aut formisse terram , per Intellectum. Quid ni ergo, si ista consequentia firma sit, abundet etiam atque expungatur ipsa Voluntas. Possunt igitur creata omnia referri jure meis rito, & ad Intellectum Divinum, quatenus ex amussi aeternarum in mente Divina idcarum messormantur; &ad Voluntatem, qu tenus Oporatur Dcus omnia secundum immutabilis consilii seu
decreti propositum; & ad Potentiam , quatenus suam sic exeris suffcientiam, ut ipso ficto res existant. Quod interim res Deo jubente Messe dicantur, haud caret sua emphali. Non quas jussu Dei sint immediatum exitantiae rerum, nulla intercedente ejusdem Potentia, principium; sed quod absque mora res existat, ita V lente Deo. quoniam Volitio talis comitem habet Potentiam plane irrcsssibilem , ac vim insuperabilem , quae sic operatur absque omni labore & conatu, ut nihil ei obicem ponere queat, quominus, simulac vult Deus, res existat, qualem vult: quo sensui te inter Antiquos, melle Dei, posse est. Caeterum tamen non QNstra in Sacris Maism Dei cum Consilio Ejusdem conjungitur ; sic ut Manu sua implere dicatur , quae , juxta praedictiones operatur se
370쪽
consilium Voluntatis. Quae ipsssimam nostram sententiam hac parte exprimunt. Nunc ista evincendae distinctioni rationis ratiocinatae inter Potentiam Dei & Voluntatcm sussiciant. Ea vero admissa, quaecunque adversa hypothesi nituntur, mo- XV.
te ruunt sua.. Nominatim, quandoquidem possibilia quae vis sunt possibilia, & talia denominantur, propter dependcntiam a potemtia alicujus cauta agentis , patet etiam quae Deo possibilia dicuntur selasisset,
reserenda esse ad Divinam Potentiam tanquam ad radicem suam : Dias 1 non autem ad Voluntatem; unde volibilia seu volita rectius dix cimtia, ciris, qualia sunt ea, de quorum suturitione ab aeterno per decretum definitum est penes Deum. Clariora haec evadent, si, quid per Divinam Potentiam intelligi debeat, verbo explicuerimus. Ni- gitationcm. mirum, Deus, tanquam Ens persectissimum, omni persectionis genere abundans, hoc ipso omnisufficiens est. Neque sibi tam tum existit talis, sed &quibusvis quae extra Ipsum concipi queunt alia. Attendentes igitur duntaxat ad meram hanc Dei sussicie tiam , tam eam sine mensura superabundantem intelligimus , ut hinc facili via ducamur, ad cogitandum, ex inexhausta plenitudine entis ins nise boni staturire prose hos istos participatae bonitatis . rivulos; jucta tritum illud, omne bonum communicativum sui.Sie ut Potentia Divina aliud nihil sit, quam infinita ejusdem persectio, seu sufficientia, quatenus ab ea persectiones quaedam finitae 3 pa ticipatae fluere aptae sunt. Quae eaedem persectiones , spectatae ut
dependentes 3 prima persectione, sunt ipsa possibilia. His itaque
concipiendis nulla opus esse de Divina Voluntate cogitatione, res ipsa monstrat, nisi inde pcrgas meditari, Deum, tanquam summam rationem, etiam sibi in suis persectionibus placere; quin&placere in hoc , quod quaedam suarum persectionum , quae ante erant merὸ expressibiles, ipso facto quoque aliquando sint exprimendae. At cum illa voluntas approbans sit, haec decernens, neutra ad ipsam rerum possibilitatem sese extendit . verum utraque hanc supponit; nempe non per indifferentem Voluntatis determinationem Deusomni sufficiens est, sed ipsa sua natura. Quid c gb t Uti Deus antecedenter ad omnem suae liberae Voluntatis actum loquor de modo concipiendi, quo nos ordinem inter Attributa Dei constituere solemus omni sufficiens est, sic& anaecedenter ad eundem est Omnipotens, seque Ipsum tanquam talem re ve