장음표시 사용
161쪽
per prius Spiritussarictus detur, an dona eius, distin o de priori.
duplex enim datur prius, um secundum tempus, alterumsecundum naturam. Siprimo modo de priori loquamur, dicemus,quod ibi non detur prius, neque posterius, dona enim ad beatitudinem pertinentia emper in actu suo animam perficiunt,de donis autem gratiae, gloria aliter dicendum, nam si secundum naturam privisumatur, tunc fatendum erit Spiritu anctum per prius natura dari, quam eius dona. Nunc ad argument m primo ad primum est reθοndendum: Deumme Spiritumsanctum, ad creaturam ambusse habere modis: vno modo ubiecticialis modo obiective. Hoc sicundo modo absq; sui mutatione per solam mutatione cremturae Spiritus sanctusse ad creaturam dicitur habere, non primo modo. Ad secundum argumentum dum dicebatur, si Deus seMι- dum authorem de causis, eodem modo se habet ad res ,potes dici rhoc debere intelligi, quod in Deo non sint diuersi modi reales simbiective, quitasse habeat nune aliter, quam prius, ob id non debet
negari,quin ex reru variatione, ac creaturarum, varia relationes secundum rationem circa Deum obiective non consiurgant, uti
euenit in opposito. Datur ergo Spiritus sanctus non stium in donis suis, sed et in persona sua, ut patet per authoritate Apost. dicentis ad Rom. Cap. v. Charitas Dei di usu est in cordibus nostrisper
Spiritumsanctum, qui datus est nobis.Insiper, ut donum ς tern liter procedit, ad donum aut pertinet, qδ detur non solum in alio, sed etiam instipso, ut colligitur ex Aug. hb...de trin. Cap. I g.
oe ultimo. In per bb. secundo de trin. Cap.vsed quo modo drtur ' Resiondetur, quodsimul tempore e suo efectu charita is, 2 cir
162쪽
σgratiae, ut in babente charitat patet. Datur itaq; non solum per essentia proeηtiam, oe potentiam,sed cooperando ad Jecim lem actum, qui est actus meritorius vita pernς de congruo. Hoc argo modo Spiritussanctus datur alicui, non ut forma informans, nec per ahquam mutationem in ipse sed ut obuisum supposium assistens cui datur Itecialiter ad talem a tum Hisprςmgfissubsequitur alterum enodandum. Numscilicet, Spiritus sancius darideatur a Virissanctis: pro cuius resolutione, breuibus ut procodam verbis dicam: Spiritum senectum posse dupliciter dari: uno modo per modum authoritatis, m principalitatis: alio modo per modum ministerj siprimo modo, a Deo solo, m non ab alio. Si secundo modo, m a bonis, etiam a malis hominibus instrument
liter daripotest. Et hπ deproposuissetis.
Distinctio XV. Lectio LII. V Ersaturus circa decima quinta distinctionem Mobilise.
auditores choerentiam primo cum superiori perpendam: insuper ad diuisione accedam: tertio singulaspartes diuisas exponam. Ex quo ergo Magistersint. de remporalis processionis principio egit, qua Spiritus ritus datur a Patre silio, suo modo viris sancitis, Nunc inquirere int edit, Vtrum a se is detur, vel mittatur. Habita in hunc modum Aoerentia ia
163쪽
dὰ d. stin bonis diuisione accedo, in triani; puncta diuidiposse dico: in opsorum primo perscrutatur Magister, Utrum Spiritus sancttis, a se ipso mitti debeat dici. In secundo qualiter filio mitti conuentat exponit. Postremo, Patrem non posse dicimisum inf- at . Circa primum, in uniuersum olet quςri.Utrum Spiritus sanctus posse dici dari , γὰρ ipso mitti temporaliter; mihi sane videtur posse dicendum, quodsiic. Nam est Deus, donum dicitur e igitur ut Deus dat, ut donum datur. Confirmari hocpotin hunc moilsi: opera enim trinitatis, silucet Patris, m Fiiij, e
Spiritus sancti, ad extra sunt indiuisa,sed processio, oe misso ad sanctificandum creatura es opus trinitatis ad extra: igitur a tota trinitate, o ex consequenti no Llum a Patre, re a Filio. sid et a Spiritusancto: idest ast ipsi. Rursus, quod Spiritus sanctus mittatur ,σ ase ipso temporaliter detur, triplici via probatur, mprimo sic, quia ut tetigimus paulo ante opera trinitatis ad extra
sunt in diuisa: sicundo quia quicquidpot una pesna, potest maltera: si ergo Pater in diuinis potest dare,o mittere Spiritum sanctum: igitur, m Spiritus sanctus poteris se ipsium dare, mittere. Tertio per simile de filio ἀe quo D. Aug. lib. D. de trin. dicis,quod non totum m sus a Patre, filio, sed etiam astis origitur, me. Enodato iamprimo puncto, alterum ub equitur, ubi quo modo mitti filio conuenit declaratur. Nam licet semel a tota trinitatem carnem mssessit , recliueter tamen in castas hominum mentes mitti nullatenus negatur, hoc authoritate beati Aug. dicentis, cil p rςter generatione perna duobus mota missius est via
delicet v fAbter in carnem, . inu biliter in mentem. Sed bis
164쪽
velim notetis,unam missionem digerre ab alia: nam missio in camnem semel euadia; missio vero in mentem pluries. Rursu ingenio pollente orsitan dicetis: qua via poteris P bari, a totasanctissima Trinitate missum fuisse ' huic dubitationi illud Isaiae occurrit, ibi per propheta Christus dicit: Nunc misit me dominus, stiritus eius. Deinde, ql a se ipso missus docet D.Ausib. inde trin. dum
dicit, quod Maria conceptus, m partus opus trinitatis est. Et bπde duobus punctis. In tertio, σ vltimo 2eclaratur, Patrem non posse dici misum, qui enim ab alio non procedit, ut Pater, missus, nec mitti dici poterit. Prςterea quo modo ille mitti dicetur, qui omnis missionis, ac processionis author, m principium es ' Pater itaq; cumsit talis, mitti, nec missus dicetur. Hic ex dictis apparet quorundam error hςreticorum dicentium filium in diuinis Spiritum sanctum Patre minores esse, eo quia illi duo mittantur,oe Pater noni. g. bb. iiii. de trin. illis cotradicens, his utitur verbis. Non ideo, inquit,arbitrandum ea minore 6stfilium,siam sus a Patre, nec ideo minorem Spiritum sanctum, quia Pater eum, lius misite me enim propter visibilem creaturam, siue potius propter principij authoritatem, vel commendationem.
non/pter inςqualitatem, vel imparilitatem, ve abstantiae dissimilitudinem in scripturis bςc posita intelliguntur : quare non ideo Pater dicitur misisse filium, vel Spiritam sanctum,eo quia ille maiorsit,ct ipsi minores, ii sed maxime propter principij com-
165쪽
13o IO. PAULI PALANTERII VTRVM MITTI ALICUI DIUINAE
Lectio LII LSColastici Doctores multum circa distinctionem prGentem
immorari solent considerantesprimo. Num mitti alicui diaumae persona conueniat. Insiuperizirumsu conueniat DLνitui surdio. Circa primum, mihi procul dubio videtur esse dicem dum, quod mitti alicui diuinaepesona minime conueniat: nam in diuinis nihilpertinens ad inferioritatemponendum est ,sid missiore 'ectu mittentis quandam dicitur importare inferioritatem, indi is ergo I pter hoc missio concedenda no erit. Prςterea missis, ut norunt docti siparationem misi a mittente importat, at diuinae personae a uice minime separantur, quia una semper est in alia, mi habetur apud Ioan. xiiii. igitur, me. In contrarium se habet illud Ioan. viii. m ad Gal. iiii ubi dicitur. At ubi venit plenitudo temporis, misit Deus filium suum: igitur mitti alicui diuina widetur conuenire persona. Pro intellectu itaque, ac determin tione huius quς bonis tria confideranda erunt, primo, quid nomine missionis importetur. Insiper qualiter diuinis competat personis. Tertio quo modo a processione, im a datione disserat. Quantum ad primum, siciendum est,quod in creaturis, m quibus transferimus nomina ad diuina, missio dicitur esse motus, vel extatus aliculus ab aliquo accipientis authoritatem . fuepotestatem ad aliquid agendum, vel dicendum, quo modo legatus mi Jus a Pontifice , vel nuncius a domino. Dicitur et telum mitti aproiciente,
166쪽
siue iaciente, eo ga ab eo virtute recipiat percutiendi. Hic tamen notandum est, ql in his onus imperffitiones multae inueniuntur, ut motus, m mutatio, separatio, σ autiaritatis acceptio, aut potestatis diminutior quibus onus imperfeElionibus semotis ab his, tunc in diuinis missio dicetur exitus unius ab altero absq; mutatione, m locali siparatione accipientis virtutem eandem, . Hae
perfectam ad aliquid agendum, ex quo patet sicundum in ordine, 'Mod est propositum, principale, videlicet in diuinis exitum dari
personae a persona ecundum originem absiq; omni mutatione, m locali separatione , eiusdem tamen virtutis ad creaturam sanct candam , ub quo siensiu in diuinis missio conceditur. Circa temium in ordine considerandum erit, quo modo hπ tria disserant, vid
licet, missio, dat is, m processio. Nam processio dicit exitum per sonae apersona, m hoc modo fit generatio dicitur processio, σ'Spiritus sancti ab utroq; similiter. Miso vero personae mis ab
aliqua alia originem importat, s in hoc cum processione couenit, quaesemper nouum essectum importat in creatura. Postremo, multimὸ datio non videtur originem importare in dato: nam idem
seipsum darepol modo, quo Dona diuina datur. His ita diJositis,
Grgument v mata de faciti ruent. Dum ergo primo dicebatur,qδmissio importat inferioritatem in misso, quae non conceditur in aLuisis : quare, me. Ad hoc potest dici, qs argumentum concludat in creaturis, at non in diuinis. Nam licet in diuinis mittisignum fit aut ritatis, principij in uno re pectu alterius: ibi ob id noconcediιur Aperioritas, vel inferioritas. Ad secundum argumentum,quado dicebatur missionem missiseparationem amittente im-I a. portare,
167쪽
portare, oec. Potes concedi masior de missione creatura, non gemissione Spiritus sanciti. Et hςc de primo questo. In altero solet
quςri. Virumsoli Spiritui sancio conueniat mitti. Mihi certe videtur ese dicendum, quod toti conueniat trinitati, quoniam casDei relatio ad creararas est communis tribus, at missio dicit ad creaturas relationem, quibus fit missio: venire ergo ad creaturas tribus comune erit per finis, nec no, . mitti. Pr erea, dari tribus
commune est personis, nam inquit D. Aug. quod quHibet persona dat, oe datur: igitur, ρο mitti. Pro certitudine huius aescultaru velim primo sciatis, quodsilium mitti, nihil aliud est,quam ipsum gnosii, quod a Patrest. Insuper, Spiritum sanctum misti, ea manifestari, π cognosti, quod a Patrest,m asilio procedat. Mitti ergo nil aliud est, quam manifestari, m est commune tribus diuinis personis. Alfi mittismaturo manifestari, ac procedere,
tunc tribus hoc non erit commune personis. Ulterius notetis, quod mitti, m venire mutationem in diuinis localem minime dicit, nee missia mittente separationem, qu libet enim perfna ubique est: quaine persona diuina mitti,m venire dicetur, non tamen aemendo esse, ubiprius erat, aut incipiendo esse, Giprius pliciter noerat: bene dici poterit, quod nouo modo incipat esse, videlicet per gratia inhabitatione in creatura, in qua prius per essentiam, pr sentiam, oe per potentiam erat. Nunc ad primum argumentum ut re pondeamus, minor glosenda eris,nam misso prςcise no dicit relationem ad creaturam,sed etiam connotat relationem pernam: quare non concludit contra nos. Ad alterum in ordine secundum consequentia interimitur, . ragio αδηαnr, nam venire
168쪽
dari, non sic connotant relationemprocesonis ς ternae,sicut mitti. Hinc colligere dcbetis, quod missiopas otio tantum, risui sancto conueniat, at adlisa missio communis tribuspersonis
Lectio LIIII. ΙΓudprςterea dubitatione dignum incidit, cumsiveris acta
st mentio de relatione trinitatis ad creaturas: nu relationes
aliqua reales in Dcosint ponenda. Insuper, Num missio aEtLua possis dici actio immanens,vel transiens. Adprimum sic proceditur , quod in Deo non debeant admitti relationes aliqua reales, dicit enim Boetius lib. de trin. quod, cum quis prςdicamenta iudiuinam verterit prςdicationem, cuncta mutantur in si flatiam', quae prςdicari possunt: ad aliquid uero non uidetur posse si dicari rigitur relatio realiter in Deo non erit. Insper Boetius in eodem libro dieit, od Ditis est relatio in trinitate Patris ad Filium, oris'; ad Spiritum sanctum, ut eius, quod est idem , ad id, qlest idem. At huiusmodi relatio rationis tantum dicitur: igitur relationes,quae in Deo ponuntur, ncn erunt reales ed rationis. Viaterius sic instatur. Generatio in diuinis dicitur esse secundum intel ibilis uerbiprocessionem, at relationes,qua consequuntur intellectus operatione, sunt rationis tantum: igitur in Deo noreales Ponendae erunt relationes ed rationis. In contrarium si habet veritas. Nam Pater paternitate dicitur Pater, m Rhusfiliatione ues igitur paternitas, oesiliatio non essent in Deo realiter, tunc
169쪽
'Deus non est realiter Pater, aut filius ed secundum rationem intelligentiae tantuli est hςrsis Sabelliana. Pro solutione igitur,ac quoionis determinatione, debetisscire, in diuinis dari vere σ proprie relationes reales ad cuius euidentiam cosiderandu est, in his, quae ad aliquid dicuntur, inueniri aliqua fecundu rationem tantum, oe non secundum rem,qδ tamen no ect in alijs generibus, quia alia genera, ut quantitas, m qualitas secundum rationem propriam dicuntur significare aliquid alicui inhςrens. Ea vero, quae dicuntur ad aliquid, sicundum propriam ration significant solum refitectum ad aliud, quo quidem rclectus aliquando dicitur esse in ipse natura rerum, utpote quando res aliquasecundumsi naturam adinvicem ordinata sunt , m inuicem inclinationem habent, tunc oportet iam modi relationes esse reales ,sicut in corpore graui est inclinatio, Er ordo ad locum medium. Unde re pectus
quida est in imograui restectu loci medij , oe similiter est de aliis
huiusmodi. Aliquando uero re pectussignificatasper ea, quae dicuntur ad aliquid, dicitur esse tantum in ipsa apprehensione ratione conferentis Ῥηῖ alteri,intunc relatio rationis tantum dicitur, ut cum comparat ratio homine animali,ut steriem adgenus. maut aliquid procedit a principio eiusdem natura, necesse est tune temporis ambo, scilicet procedens id, a quo procedit, in eodem
ordine conuenire ,σsc oportet, quod habeant reales re 'ectis adinvicem. Cum itaq; in diuinisprocessionesnt in identitate natura , necesse es fateri, ibi relationes dari, quae secundum diuinas
accipiuntur processiones. Ad primum ergo dicitur argumentum, et Boetius no negauit relationes reales in diuinis, nisi per modum inhnentis
170쪽
ἰnserentis secundum Ppriam rationem relationis, quo modo rectὸ dicitur de Deo no prςdicari: non tamensubterfugi debet, quin ibi sint relationes per modum ad aliud se habentes. Ad secundum re-θondetur, quod datur duplex identitas, una, in numero qua comsideratur, altera in natura. Hoc secundo modo Boetius loquutus est loco citato, m no primo: quare argumentu de identitate habet concedi penes naturam sed negari penes numerum, quo modo nos hic loquimur de relationibus diuinarum personarum. Ad tertium
argumeutum, minor Ppositio sic debet intelligi, ql illa, qua Olam
ratione ue intellectus operatione in ipsis rebus intellentis tantum consequuntur, dicant rationis relationem tantum, quia ratio eas adinvenit inter duas res intelle las. At illa relationes, qua conse quuntur operationem intellectus, quae sunt inter verbum intellectualiter procedens,milla a quo procedit, non debent dici relationes tantum ,sed rei, quia ipse intellectus, oe ratio est ρος lam res ,σ realiter comparatur ad id, quodprocedit intelligibiliter, sicut rcs corporadis ad id, quod corporaliter procedis,m ita pateranitas , σ filiatio sunt relationes reales in diuinis. Explanato iam primo dubiosuccedit alterum de missione activa.Num debeat dici aftio tranfens, vel immanens. Pro cuius intellectu arbitror d singuendum esse designificatis ipsius acitionis: tribus enim let aecipi modis: Uno modo, ut es degenere qualitatis, m se dicetur immanens, ut intellectio, π volitio, tales enim actiones sivi termini in esse reali productivae non siunt, sied tantum in esse obiective. Altera est de genere relationis, ut dictio activa quae intellectionis es prodiativa. Tertio dicitur actio degenere a bonis, ut est im-