장음표시 사용
181쪽
sancto uisbilis missio competae,c hoc ad ni flerium gratiae gηιficandum acceptum. Nunc diluenda ueniunt argumentara primi
dubij erisfinis. Ad primum ergosimilitudo negatur de filio,inde Spiritusancto; iam sillas,s Patre minor est,hoc habet, quia naturam assumpsit humana, at Spiritus sanctus non, immὸ semperfuit distinctussen italiter a creatura, cui apparuit sic primum argumensu ruit. Adsecundum minorpotest negari, Vfalsa, quia Spiritussanctus,ut persona diuina,dicitur esse de nouo in creaturam sibili, sicut insigno manifestativo inuisbilis missonis. Et hςede primo dubio. Ad sicundum accedo, quςro. Utrum Spiritus sancti vi ilis missio debuerit fieri Christo, siue ad Christum. Pro parte negativa arguunt quidam primo ita dicentes, et bilis missosignum ea interioris missionis inuisibilis, at ad Christum inuisibilis misso minime facit uit, nisi forte in primo illo in tanti suae conceptionis: igitur postea ad ipsum ui ιlis fieri non debuit quare, me. In oppositum si habet illud quod legitur de Christor Super quemfactasuit in Jecie columba missio. Pro resto one
itur eorum ratio, quae fiunt ad finem ,siumenda arit ex fine: u vero uisibilis missonis dicitur cognitio plenitudinis gratiae in alia quo , a quo in alios debet redundare, c hocut magis ei credatur. Hinc propterea tria per ordinem apparent: primu est, ql insibilis misso ante Christi aduentum fieri non debuit,σratio a gnatur, quia ante tempus plenitudinis gratiae signum dari non debuit ,sed tempus plenitudinis gratiae in Christi aduentu incepit: igitur ante ipsium missio ui ilis fieri minime dinit. Et licet in ueteri testamento legatur, quodsibus,m Spiritus sanctus apparuerint: num
182쪽
quam tamen leguntur usiliter missi Alter u in ordine secundum tonsideratione dignum est, quod misso u is modo fri non δε-beret, σ ratio eiu quia nunc fideles sumus, delibus loquimur, qui non egent argumentis fidem probantibus ,sicut tunc temporis. Demum notandum est, quod missio uisbilis ad aliquam mulierem feri non debet, σ ne quis uestram iis in casum prolatum existimet , sic declaratur, missio enim usius fieri solet ad gratiae in alios redundantiamsignificandam per ministerium suum ,siuverprςdicationem suam, at mulieri non permittitur prςdicare, aut docere,iana illud prima ad Thim.ii. Muliere in Ecclesia docere non permitto: igitur nee missio ussilis ad mulierem debuit fieri, ni orte ex Jeciali priuilegio. Nuncsuperest argumentum Luere,deinde ad ahaproperare.Dicitur ergo adprimum,σ micirargumentum, quod missio Christo pro temporefacit uit, quo per ipsum in nos pratia dissundi debuit, . non in instanti sua conceptionis, quari ad eum misso Husilis faEla fuit. Hςc in tantum.
VTRVM SPECIES, IN QUIBUS SPIRITVs
tionem uocanda: quorum primum sic se habet. Virum scilicesecies, in quibus Spiritussanctus apparuit, fuerint uera res. In uter quςritur. Num in diuinis Paterfido malam L a. dici
183쪽
ilici possit. Quantum ad primu, pro parte sermati sic arguitur. Spιritui veritatis aliqua scito minime conuinit, at Spiritus flus est ueritatis: igitursibi non conuenicbat appareresub Jeciebus, qua non essent vera res. Deinde uox, quae audita fuit super Christum bapti tu, ue fuit,alioquin non immutasset auditum: asmiis ergo columba, qua apparuit,uer uit Gres itar; uera ferulillae sub quibus vel in quibas Spiritus sanctas visus est,sime apparuit. Ex alio latere totum mihi videtur opposium se aicendum,
nam verus ignis uere et comburit, nis miraculose ιmpediatur, ut
facitim fuit de tribus pueris in fornace ignis ardentis. At linguae ignea, quae Apostolis apparuere, aliquid minime combuserunt,no igitur uera res fuerunt. Pro intellectu huius prima discultatis duo mihi consideranda occurrunt: Primum est,in quibus usibilis misso fuerisfacita Jeciebus. Alteru est. Utrum Jecies illaesurarint uera res, nec ne. Quantum ad primum, dicitur, quod apparuit informa columbae, nubis lucidae, in Jecie flatus, minforma ignis. Primo informa columbae, in signum redundantiae gratia; columba enim animai ualde icundum aicitur. I Uuper, informa nubis imcidae, cuius est lumensuum disundere,oe 'arrere veluti Dosi rum lumen Doctrina est disundere. Informa prςterea ,sue inst ciefatus, ad gratia dissionem insinuandam, per eo acienda, perscramelorum administrationem: Unde eis est diritum: Quorum remiseratis peccata, remittuntur eis: σc. Ulterius informa..
ignis,Ut essent verbis per sui, m charitate feruidi,suam, malis. rum ηelantes salutem: m sic habetis, quare Spiritu anEti mi in prςActisfacitast, videlicet, in m de lucida, in unguis igneis,
184쪽
O in st itu. Circa secundum, Utrum fue=int vera res,nec ne, cedilitudinabier siciri non pol, m ratio a gnatur, quia qlisio est de factoo vero de psilitat oret, discite tunc temporis no esset re pondere, potuit enim Spiritus sanctus in vera columba apparere, sic in alijs. Nunc rationes diluencti sunt, pro quarum similonescire debetis, quod aliquid es vera res, duobus habet considerari modis: uno modo extra, alio modo in imaginationeψpriamo modo, tunc d bet dici, quod illi Jecies in re extra res verae fuerant sciticet eAtra existentes ; alio modo in imaginatione tantum, non in re extra, quo modo prsens quesilum non sumitur: naevra res Arra erant, licet in imaginatione tales non igni, quales apparebant. Ex his ergo,quid ad rationes dicendum par ere potest: primae enim duae υolenti primum tenere modum iam clara. Secizdum aut alium tenentes modum, tunc ad argumentum in oppositu. esset dicendum: fuisse miraculum, ql ignis, qui sidit si per disici pulos, nihil combussit Et hςc deprimo quoto. Cui siuccedit alterum , dum quςritur. Vir u Pater fusilio maior. H larius apert e,c expresie cira negotium hoc ad partem a firmativam de linate igitur erisito maior. In contrarium vero se habet in SImbolo Λ-itan us, di m dicit, qs In hac trinitate, nihil malus, aut minus. Pro d terminal one i itur huius nego ij sitire debetis: H lorij verba in arguendo inda fouisse: nam certum est, quod proprie loquendo, Patcr maiorficio dici no potest, ibi enim es unasiumma bonitas, m ionitae quare maius, minus ibi non erunt, nisi pro ut maius sonat originis authoritatem, ibi sumatur, quomodo Pater erit filio maior, quia est a Patre vel dicatis; Patrem Abo: L 3 maiorem,
185쪽
maiorem, quantum ad naturam asumptam ,sib quo si Gu Ath nasius in SImbolo loquebatur dicendo : Aequalis Patri secknrim diuinitare, minor Patresecundu humanitate. Eth c de Epositis.
DE Spiritui antii xybdimissionesubsieciebus creati
ex quo verba fecimus, consequenter nunc de eio emmissione inusibiti per charitatis infusion e pertractam dam: γ hςc de nexupresentis instinctionis cum prςcedenti. D uiditur deinde prsens distinritio in segmenta septem: in quorum primo lemma eum probatione ponitur. In altero instantia quςdam diluitur. In tertio concluso cum rationibus. In quarto altera sue- cedit prςcedenti. In quinto objciemus, solvemus. Insiexto occasione noua absimpia, adhuc instabimus ι demum qusiones duas e medio tollemus. Quantum ad primum, lemma sit hoc. Spiritus sanctus existens charitas, tunc nobis inuisibilis datur, vel mittitur, eum Dei,sproximi in nobis eskit, vel dilectonem talem operatur. Illud enim, qδ nos in Deo manere facit, ea sola charitas, ct Deum in nc bis. At hoc es maximam Dei donum, Spiritus ergo sanctus inuis ibiliter nobis dari, ac mitti dicitur, cum Dei proximi in nobis dile lionem operatur. At hic velim notetis, sit hae in parte Magistersent. non tenetur: eaistimat enim, qδ Spiritus sancitas,qui eIi amor Patris Filij,fit illa charitas, qua se adim
186쪽
uicem diligunt, oe nos Deum, o proximum diligimus, sed alii
cmatur, quoniam illa charitas, qua se diligunt Pater, m Filius increata est,s nostra creatae iccirco Magistri sint. opinio nulla. Explanato primo puncto, accedit alter u in ordinesecundum, ubi ex dictis instantia oritur talis. Si Deus est charitas, videtur hoc intelligi debere per causalitatem tantum sicut et dicitur, Deus est L es mea, mpatientia nostra,quia γ θ em,mpatientiam causatin nobis: Deus ergo charitas dicetur, quatenus sit causens charia eatem in nobis. Huic discultatι υt occurramus, modum hunc loquendi sacra scripturae cosenum minime esse, dicemus: nam licet reperiatur Deus es Ves mea, oe patientia mea, cum tali additi ne : nultibi tamen inuenitur iste modus loquelli: Deus es claritas
mea, sed bene absolute, Deus est charitas, insignum, qJ Deus es
essentialiter charitas. Accedit insuper hispunctum tertium hac conclusione contentum. Spiritus sanctus, qui charitas est, in nobis augeri, vel minui, secundum qδ in ipso proficimus, vel deficimus, Otholice non debet negari. Quo cprobatur: illud enim, quod communiter concessum est, oe in sacrascriptura reperitur, catholice teneripol, atqui Spiritum Lanctum augeri, vel minui, sicundu quod in ipso proficimus,vel deficimus,est huiusmodi, propterea catholice non debet negari. At in emo pollentes video hic uos dubitare posse, ιb tali verborum forma. Si consenum foret sacrae stria plura dicere, Spiritum sanctum augeri, m minui in nobis, hoe quoq; dissonu non esset, Diritu anctu augeri, minui, sed hπualde absurdasiunt, no ergo Spiritus sanctus dici debet auxeri, minui in nobis. Pro certitudine huius discultatis uelim latis: b. o. Κ 4 augeri,
187쪽
geri, m minui ad duo posse referri, vel ad Spiritus sancti essem
tiam, mel ad nos. Si primo modo, certum est, quod secundum se, in se, Spiritassandius nec Acitur augeri, nec minut. At si auo ad nos, tunc are eri in nobis, o minui pote= it dici. Dum vel o dicitur dari non habenti, hoc ob id minimefit, ut alichbι incipiat esse, ubν prias noni et, quia ubiq; est .sd quia abo modo incipit ibi esse, id si nouo modo, qualiter prius non erat. Pro confirmarione huius veri alis intextu Mi stri sient. extant multae aut horitates. Ethς di tribus semonii, in quarto habetur hςc positio. D. ritus sun cius diluendi adlum per seipsum sine virtute media operatur in nobis. Ad probandam quam positionem I User uti videtur eodem argumento contra prius dicta, qε Spiritus sani diusfit charitas. Si mgo dile iis, qua nos Deum diligimus, non videtur es dilecto,qua nos diligit Deus,non itaq; charitas, qua nos di i mus D um, erit Spiritus sandius. Consi quentia tenet pro tanto, quia dileLtio qua nos diligit Deus, ist Spiritus sanctus, illa,qua nos Deli diligimus,cum non sit eadem; iccirco charitas nostra non erit Spiritus san ius. Ad qdi confirmandum poset adduci beati Augo teptimonium, ut in textu Magistri habetur, nam visius est uelle dicere, qJ alia sit charitas, qua Deus diligit nos, m alia, qua nordiligimus Deum. Et hςc de quatuor pundiis In quinto adhuc co-tra idem instantia talis adducitur. Nihil est a se ipse , sed charitas est a Spiritu secto, non ergo charitas est ipsi Spiritus sanctus: minor Aug. aut boritate declaratur, quilia fatur. Dileritio ,qua Deum diligimus, si a Spiritu sincto cui fides,qua in Deum credimus. Proposita disscultate,nunc ut diluatur una cu Magistro tu
188쪽
extu dicemus: nullum csse inconueniens, idem esse abe ipso: non tamens pliciter,sed quatenus nobis asi ipse datur,sub quos MLqtiebatur D. Aug. dum dicebat, quod charitas a Spiritusanctis, m quod ipsa inai itas est ipse Spiritus sancius, diuersimoderamen . nam Spiritu iη tus cst charitas dans, m nostra dicitur data. Hisb xto loco noua accedιt dubitatio, siue instantia, nam
nulla an i a sedlio essentialiter dicitur Spiritus sanctus, sed charitas, qua nos diligimus Deum ic si habet, non ergo crit Spiritus sanEius; minor patet per Aug. ita dicentem, qδ charitas Vi animi motus. Ad hanc in stantiam dici pol, qJ charitas sis anmu motus et octiae, quatenus nos ad Deum diligendum mouet. Nec id is si vobis uideri debet, quod charitas, qua Spiritus sancius est, animi motus dicatur, cu de ipsi diuina sapientia legatur, qJ fit mobilior omnibus mobilibus. nam adhaesita Pse non. Dcmum ut manus extrema huic d inctioni ιmponatur, duae Psiones proponentur, atq; soluentur. Quςritur ergo primo. Cur Spiritus sanctus non ita bene dicatur mentis affectio ad credendii, σί'erandum ,ssicut ad diligendum ' ad hanc primam e medio tollendam Potionem scire debetis, luod Spiritus sanctus dicitur operari alios actus, virtutu motus mediate. idest mediantibus habitibus infusis, V. g. ut credere mediante habit dei,s hierare mediante habitu spei, alios vero per se, m immediate absq; habitu quocunque, ut a Iudiligendi. Nunc ad formam discultatis prima debet dici, qJ ibi non bene, π recte a lecto animi ad credendum , vel 'erandum pol Spiritus sanctus nominari, quoniam mediate operatur, at hic immediate s reditus ergo hic, quam ibi animi as eritio di bet dici. Accedit
189쪽
Accedit altera quoῖio. Utrum pei donum, quod es Spiritis sanctus, oia alia dona dentur es Magister ut re pcndeat, quod sic, videtur fateri: negat tamen, quod omnes, qui Spiritum sanctum habent, omnia dona habeant, sied aliqui illa, oe aliqui ista, qua in parte Magistersent. no probatur, nec recte alis facit dabitarioni. Dicamus igitur nos una cum Aug. in lib. xv. de trin. per donum, quod ea Spiritus sanctus, omnibus membris Christi multa donad missi, non enim pinguli quinque omnia babent ,sed hi illa, aluaba, prout lyratus vult: Et bςc de tota distinctione saris.
Lectio L XI. IN mimum induxi mesi hodierna die pio uberiori doctrina
eorum, quae tactasuere a Magistrosent. duo examinare qli sita, π primo. Virum de necestate charitas sit ponenda b bitus creatus ad hoc, ut homo Deo reddatur gratus, oe charus. Insuper, Utrum gratia habitualis ponenda sit ad merendum cora Deo. Circa primum extant rationes pro parte affirmatitia in m dium adduceda: quarum prima si e balet: Nullus de non grato fit gratus, vel de non charo charus, nisi 'er aliquam mutationem, mel in ipso,vel in alter actam, sid homosit gratus, non per mutationem factam in Deo: igitur per aliquam mutationem factam im β; atqui nulla fieret in homine mutatio, nisi gratia quid creatum poneretur in ipso: igitur charitas sue gratia, qua Deo grati, vel, v. chari
190쪽
arismus, erit ponenda habitus creatus. Deindefc a Aitur a fimiis, ut enim a fide quis fidelis , ita a charitate charus,se herprimum fides ponithr quid creatom: igitur tar charitaspropter secundum ponetur quid creatum. In contrarium dicetis vos, se
Deo gratum quid est, nisi esse diledium a Deo ' at dil/cito Dei
in Deo est diligente, non in homine dilecto: ad hoc ergo, quod homo fiat gratus Deo, non videtur aliquid in eo de nouo creatum, siue causatum, ut aritus, vel habitus ponendum. Ad hanc quoionem terminandam tria dicenda erunt, sprimo, quod homo possit Deo esse ratus, oecharh ant equam gratiam,m charitatem mi formaliter inhςrentem habeat. Insuper, ql ad ille Deo gratum, melciarum necessario necessitate ab oluta non sequatur hominem
habiturum quandoq; gratiam, vel ebaritatem sibi formabier in-hςrentem. Tertio ql ad esse Deo gratum, vel charum necessarid necesstate conditionata milicet ex buppositione diuinae ordinationis hominem quandoq; gratiam, oe charitatem habituale ommaliter inhςrentem habiturum sequatur. His ita prmissis, nulla ἡ: cultas rcθοndendi apparet argumentis. Dum ergo primo di- ecbatur, quod nullus escitur gratus de non grato, nisi per aliquam
in eo mutationem, oec. Ad minorem potest dici rhoc esse verum, quantum ad denominationem extrinsecam, at siconsideretur dii clionis actus in Deo; qui est ζternus, δ cul dubio aliter esset dicendum ; in via ergo dilectionis essedius, quantum ad donagrat is, cirnon si ςternus,propterea minoris propositionissensius,Ut diximus, erit intelligendus. Ad sicundum argumentum, negatu militu do
de fideli, ingrato, vel charo Deo: nam nullus videtur dici posse