장음표시 사용
191쪽
fidelis exsiola denominatione extrinsie ,sicut gratus, Vel charsis,
eo quia a solo Deo dilectus, m ideo prima denominatio, qua quis fidelis dicitur. alis Hormaliter esse in ipso perficiens ipsium arguit,
suesit habitus , siue actus. At denominatio, qua quis Deo dicitur gratus , siae charus, non exigit, nec necessario aliquid formabierishςrens homini requirit, per ql gratus, vel charus dicatur. Sola igitur denominatio extrinseca ex dilesitione diuina consiurgens illa est, ad quam iuxta diuinu beneplacitum in nobis aliquid sequitur nos formabier perficiens. Ad tertium in opposium dicitur, quod quamuis Dei dilectio no in nobis, sid in Deoit,ex ea tamen fiunt in nurs gratiae dona, qua Deo siumus grati, π ideo licet a Deo tale tum cse, necessariogratiam habitu e non exigat, ipsa tamen ad si uinam sequitur ordinationem, Ut paulo ante diximus. Iam enodato primo quoi o, superest alterum. Quς itur ergo sicundo Vtru necesssario debeau ad merendum cora Deo habitualis gratia poni. Pro parte negativa quidam ita ratiocinari videntur. Ut si habe des ad actum credendi, ita charitas ad actum merendi, at
videtur, quod homo sine fide habituali, π infusa omnia credere possit : igitur sine charitate habituali, π infusa ,poterit homo in asilum meredi. Minor declara: nrsio, nam quidam hἴrei iciis fide
insa a carens, ex articulis multos crodit, eadem ratione omnia
cred reposset: iritur, c. Prςterea actus,quisiunt eiusdem θeciei in eFndo, siunt eius e issicaciae in agno, sed actus dilixe i D una
ex charitate, actus diligessi Deu absq; charitate, siunt eiusdems'ecici: igitur ,si unus est meritorius,salius non igitur charitas ad merendum necessaria s minor, me posset negari ,scprobatur, quoniam
192쪽
uon Iam habitus a qu si us actus prςcedentes habitus siquentibus
junis lis. Insuper in hunc motam arguitur , si charitas ad meritum,vel propter meritum requireretur, aut esset ster meritum de condigno,aut de congruo:non primo modo, a apud D sum non meremur de condigno: non de congruo, quia peccator tali' merito suam meretur iustificationem, licet gratia careate igitur charitas, vel gratia in nobis ad merendam non erit potenda. In contrarium
argui pot=c.Omnis voluntatis aetas fine gratia, vel charitate pure naturalis est tunc ex puris naturalibus, si gratia no esset necessaria, mereripossemus,3 onas bςresim Pelagianam:gratia ergo ad merendum erit necessaria ad hane hςresim fugiendam. Pro detem minatione igitur huius 'usionis charitatem increatam, oe cremtam dari,siupponere di betis. Increata en Deus, iuxta illud Io.hii. Deus charitas est. Creata dicitur esse gratia nobis a Deo collata. Nunc ad argumentum primum restondetur, concedendo similitu-ἀinem de illo, quisla de infusa credere possit, G fine charitate
Deum diligere, negandum tamen est, quod horum actussi meritorius. Possunt ergo illi m credere, in Deum diligere ,sed non meritorie absiq;gratia, π charitate infusa ex diuina ordinatione
supposita. Ad secundum dicitur, qὀ afius nostri tripliciter possunt
consederari: uno modo secundum esse natura: alio modo secunda esse moris: quo modo oe boni, m malisunt morsiter. Tertio fecundum esse meriorium, ut hic in proposito loquimur : concedi igitur potest, quod quilibet horum adtussimileont, quantum ad efficaciam moralem sibi proportionatam, σ dissimiles ex diuina ordinatione, in eo scilicet, quod Fus nostrum Deo reddunι acceptum
193쪽
ptum, Ut Uita ς terna remunerandum: ideo actus habentis chaeriatatem vitae ς terna meritorius dicitur, m alius non. Ad tertium
argumentum dicendum est,quὸd nec propter meritum de solo congruo , nec de condigno striete, ac simpliciter, vel proprie siumpto debeat poni charitas habitualis, vel gratiae at propter meritum, sol de condigno non simpliciter ,sed ecundupre suppositione ordia nationis diuinae, idest exsuppositionestatuti Auini,no aut ex puris naturalibus, ut dicebat Pelagius, possumus de condigno mereri.
PROPORTIONEM CHARITAS DETUR, ETC.
Lectio LXII. AD merendum cora Deo viso, quaesit ponendi necessitas
charitatem habitu creatum, ex consequenti nunc primσquςrendum. Utrum charitas ipsa detur, ac conferatur fecundum proportionem naturalium. Insuper, Virum in charitate existens certitudinaliter in ea esse cognoscere possit. Circa primu pro parte a 'sematiua arguunt nonnulli sic. Vt ad gloria e babet gratia, ita ad gratiam natura, at gloria sicundum gratiae modum, proportionem confertur: igitur m charitas sicundum narinae proportionem dari debet. Ad huius quoiti euuentiam est primo hiendum, charitatem a duobus pendere sicilicet a Deo influente, O siubiecto recipiente, Ppterea charitatis mensura ex his duobus considerarida, contingit etenim charitalem inςqualiter dupliciter
dari , o modo, ea parse Dei influentis supposita ramen squali
194쪽
di 'onfitionesubiecti recipientis alio modo eontingit, sesqualiternaritatem dari ex parte recipientis inςqualiterse habentis, quainς qualitas penes duo potest attendi, ilicet biecti naturam, vel eius di 'ostionem. Si cosideretur, quo ad subie ii naturam, dicendum erit, quod char itas secundum proportionem naturalium minime detur, at si conssideretur, quantum ad biecti distositio-tionem,per qua bomo aliqualiter reddit se cbaritate dignum, sub ede congruo, tunc dici poterit, ins Ibiter charitatem darisecunda
proporrionem conatus ad bonum, oe ad Dei amorem. Nunc ad
argumentumformatum, neganda est similitudo degrat ia ressiectu gloriae, de natura resspecitu charitatis, m gratia, quiagras ia mediata ponitur di stostio ad gloriam, at natura non sc disponitur ad gratiamnis mediante conatu, qui non semper est secundunatura proportionem, ut alias tacitum fit. Et hςc de primo D sto. Cusuccedit secundum, dum quςritur. Vtrum existens in charitate valeat certitudinabter se in illa esse cognoscere : pro parte as aliua tres solet rationes formari,ab Aug. prima octauo de trinitate sic dicente. Qui diligit fratrem, magis nouit dilectionem, qua diligit, quam ratrem, qHem diligit ine ratrem certitu--naliter nouite igitur m se in charitate e se. Prςterea homini nil suas de est certius: igitur a simili,nilsibi certius erit siua charitate. De Uic instatur, homo peccans certitudinaliterpotest sicire,se
peccare: igitur diligendo certitudinaliter videturpossescire,qua-dosit in charitate. In oppositum extat illud Eccles. ix. Nemo stat, utrum amore, vel odio dignus sit: quare, me. Pro certitudine
itaq; huius quoionis, debetis primo scire, qu6bonem hanc non
195쪽
esse de quid η ominis charitatis, nec quid rei, sed tantum, quia est. Vndefensius est. Utrum quis cognostere possit se charitatem habere, non cognitione quid nominis, nec quid rei sed bene 3 a, ides ut assect o quaesuo infit proprio subiecto. Post hπ coclusio ponitur
talis. Nullus, quo ad se ipsium, cognitionem haberepol de charitate per tertitudinem, siue certitudo de sumatur ab actu siue ab obiecto charitatis: maximum tamens num, nos ducere valens ingratiae, charitatis cognitionem,est costientiς remorsu carere. His pr missis ad argumenta nunc restondendum, primo ad primum, cuius maior vera dicitur,quantum ad sentiam adlus non ob id diligens fratrem nouit, utrum a tus ille acceptus sit Deo , ex quo solosciri pol per certitudinem, qJ sit a charitate. Ad sicundum, primosa militudo defide, m charitate negatur; Insiuer ,sicuti nullus per certitudinem charitatem habere infusam pol ,sic nullus certitudian aliter poteristare,sesidem habere, m licet experiamur nos credere, nescimus tamen,virum ad hoc inclinemur per habitum ins sum, nec ne; m isa ratio secunda ruit. Ad tertiam dicimus, aliud
esse scirese peccasse, vel peccare, π sitare, utrum sit primum peccatum patratum a bene concedi potest, quod quis ciat se peccasse :An vero fuerit primum peccatum, nercit: quare certitudinaliter quis scire non poterit , si primo in charitate esse, sicilicet naturalia ter, certitudinaliter: bene id poterit)cire pernatur liter ,siue ex reuelatione diuina, nec non conIe Imraliter: σ hπde duobus figmentis in initio mesermon proposivissetis.
196쪽
LECTIONES LIB. PRIMI. IsrVTRVM CHARITAS AUGERI QUEAT, ETC.
Lectio LXIII. TRia adhuc mihi quopa occurrunt declaranda, deinde ad
sesequentem accedam distinctione. Primum igitur erit. Vtrumlcharitas augeri queat. Insiuper, Utru per quemlibet aetum augeri dicatur meritorium. Tertio, Utrum in infiniatum augeri possit. Quantum ad primum, pro parte negatiua agmmentari solent quidam primo sic. Omne, quod auctioni subditur, vel motui, idest augetur,vel mouetur, quocunq; motu variari dicitur, at charitas, m uniuersaliter omnis forma invariabitis est secundum sex principiorum auctorem: igitur m charitas: quare, ero. Pr erea,si charitas augeretur, hoc esset penes gradus in effentia, vel in esse eprimo modo non, quia hoc riteciem variat, nec
secundo modo, quia tale esse simplex est, ut essentia: nullo itaque modo augeri potest. In oppositum si habet Aug. ad Bon facium,
oegios L Corin. xi quod charitas meretur augeri, ut Mnta me reaturperfici: igitur, me. Pro qu6tionis huius determinatione, velim vos scire: circa pr entem hanc materiam varias inueniri opiniones, quas ego breuitatis amator, π veritatis omittam, ut
rationibus adductis restondeamus. Ad primam igitur in ordine deformasecundum essentiam invariabiti dici potest in proposito, hoe duobus considerari posse modis, vel re 'ectu formae, vel restectusibieriti,in quo habet esse. Si primo modo, argumentum currit imnariabilis enim est forma, oecharitas, quoniam non est ubiectum mariationis: at siconfideretur variasio secundum terminum in f
197쪽
biedio, tunc nullum erit argumentum: nam, ut hic loquimur nos, habet attendi charitatis adigumerum ex parte si biesti, in quo ιharita, habet esse . Adsecundam rationem dicitur, quod charitatis augumentum attenditur secundum gradus , qui 'ecicm numme variant ; extensiue o o charitas augeri dicitur. Huic accedit β-cundum questum . Utrum charitas per qIemlibet actam meritorium augeatur. Pro parte absirmativa, primo sic arguttur. Quem- adnodam per quemlιbet actum charitate informatu homo vitam ςl ei nam mereri dicitur, ita afrιiori tenendum, qaὸd charitatis augumentum mereatur. I per a iusprimus, veI aliquid ad habitum opera ur, id st ad augumentum habitus, vel non;sifice ergo eadem ratione tertius, quartus. Si non, eadem rallane, nec secandus , nec tertius: igitur aut habitus nunquam augebitur, qvode misium, aut per quemlibet adlum a cbitur, m isa patet intemtum. In oppositu extat illud, se charitatis habitus non exa tibis nostris, sid a Deo latente proacnit: quare per nullum actum nostrum poterit augeri. Ad hanc difficultate terminandam, at bitror illud consideratione dignumsere, qualiter actus nostri ad habitus infusos si habeant: mihi enim videtur quod disserenter; nam habitus acquisiti ex a ibus nostris cosantur: i si vero a Deo. Quo flante, ad primum dici pol argumentum: maius esse mereri
charitatis augumentum, qua vitam e terna, quia per illum actum, per quem charitat is au umentum meremur, vitam quoq; mereri dicimur, m quid aliud, siciticet charitatis a umentum ,sed non e conuersio; nam nos per oem actum, per quem vitam pernam me ramur , charitaIII augumentum mereri non dicimur. Ad argum m
198쪽
tum secundum 1 sondetur, quod habitus acquisitus causiatur ex unico actu, quantu ad efntiam habitus, per ouemlibet actum sequentem augetur. De habitu aut infulse,ut est charitas, ad quam se habent aflus nostrisolum meritorie, non ita euenit, quoniam per illos actus tum meremur augumentum halitus. Ad argumentum verὸ in cotrarium probaris ex actibus nostras charitatem minime augeri, potes dici: hoc verum esse effici ue: at meritorie, di sepositive secundum conatus volentis, s operantis aliter contingit. His duobus que sitis tertium breuibus verbis qhouum addendum. Vir um charitas in infinissem queat augeri. Hic via resolutiua ut
procedam, dicam, quod sic, depossibili loquendo de potentia Dei; nam virtute diuina fieri potest hoc, ql in infinitum augeatur,fc
quod nunquam ad infinitum in aestu deducatur. At dicetis. Sicharitas augeripot, nunquid etiam minui poterit ' ad hoc dicitur, quodH, quod non, quantum ad essentiam, non, at quantum adactus feruore,flc.Nam menuitur, sed non emirgulturper Ueniale peccatum, oe qreando extingueretur, hoc nun esset ex malis aestibus nostris, nisi demeritorie, a Deo autem escitae, cir priuatiue per culpam nostram. Et hπ satis.
Dilli itinio XUI H. sectio L XIlII. EX Ut Vrus vobis in pronii distinctionem decimam ecla
199쪽
distinctionis accedam. Tertio singulis partes diuisas aperiam: quo ad primiι, ansam mihi minimeparit continuatio huius distin- citionis cum superiori, ex quo enim loquutus est Magister sent. de Spiritus sanriti temporali processione tam visibili, inusibili. Nunc intendit verba lacere de proprietate, secundum quam Spiritui sancio conuenit temporaliter procedere, πη. de proprietate doni. Post nexum diuisio siquitur nam Magister tria pollicetur, is xta quae distin tio usiuvatur. Primo docet, quo modo Spiritus sancita donum, oe datum dicatur. Insiuper, unde donum esse sumatur. Terno,quo modo Spiritin san tus,m ad quem referatur, ut datum. Circa primisi menti expositionem ita procedam: nam primo propositionem proponam ,deinde adprobationem accedam.
Propositio igitur sit talis. Spiritus sanctus, m donum, m datum dici pol. Donum merito sua P cessionis ςterna, datum ex tep rati .s. processione: an hoc verum sit, audite. Illud, quod ab ςtereo ante cem creaturam Spiritui sancto conuenit, proprie de Spiritusadio dici pol sed esse dona Spiritui sancto ante oem creaturam ex ς terna processione conuenit igitur donum debet dici, m datum extemporali proc4sione,qua connotat,m coexigit creaturarum ex sentiam . At pro maiori intellectu buim rei una cum Magistro,
forsitan quςretis, Num Spiritus auctus donum,m datum eadem ratione sit nuncupandus. Ad hoc restonderi pol, psic: na eiusdem
rationis esse videntur donum, π Lium cum Ursiq; eorum a d tione dicantur : atres te perpendenti apparibit totum oppositum, quia Spiritus sanctus alia, malia ratione donu dicitur, data: nil quatenus nobissit donabilis in tempore, qui futura eram - Dasum
200쪽
Datum insiuper ab actuab datione, eo 1 a nobis temporaliter dctur; sed dicetis: in diuinis fides no ue Predit a Patres I uper, nonne datus est nobis es certe si . Cur ergo, . donum, datum non diritur , ut Spiritus sanctus es huic cauillationi ut re Astondeamus, ita dicemus:*ium quidem processisse pernaliter, temporaliarer, ut donabilem nobis, ob id tamen donum dici minime posse, ratio assignatur,quia filius non solum ut donabilis procedit,verum et it genitus. At Spiritus nictus, ut donabolis procedit non ut genitus, ides per modum uoluntatis, m si impcr modum natur iouare ratio doni, dati Spiritui sancto aba ratione, quam Aio debet conuenire. Et hςc de primo huius distin honispuncto. In altero subsequeti Magistri intentio est aperire nobis tiam cognoscendi, undesingulariter donum sumatur: non enim videtur, cis
intus sandius ex clancunq; processione habeat donum dici ,sed tantum ab illa ςterna processione , qua proprie procedit a Patre, filio. An res itasese habeat, au te. Ut filius si dicitur ad na Φιuitat e habere, ita Spiritus sandius ad processionem,at filius ςtemnaliter nascedo a Patre recipis, ci limus: itur Spiritus an ius ςternaliter a Patre, oe filio procedendo recepit,quodsi Spiritus sanctus. Cum itaq; Spiritus sane ius exinde habeat, cis sit ilonum,mnde habet, quod sit Spiritus sandius, oe hoc non dicatur habere
ex quacunq; proce sone, sid ex Gerna: igitur ab eadem, quod sit donum. Et hςc de partibus duabus nostrisii monis. Accedit tertia, O vltima, ubi Magister sent. nititur manifestare, quo modo
Spiritus sancius sicundum doni, m dati rationes se habeat,m ad
quem referri videtur enim quod Spiritus dius in eo, cli datum