장음표시 사용
211쪽
ponentes motum potu se ab aeterno esse. Nam hoc modo tempusecundumsui totalitatem terminos non haberet, quςlibet nihilominus pars temporis significata terminaretur. Deinde aeternu olet accipi pro eo, quod non fit terminatio, quo ad totum, nec quo ad partes, sub quo sensiu angelo aeternum competere posse videtur, potuit enim ab aeterno creari, m in aeternum permanere, qua pem manentia aeque esse totum angeli re picit, σ non aliter totum, γaliter parte, quoniam ibi non ponitur pars,m pars. Ultimo aeternum capi posse cernitur pro interminabilitate terminos habendic quo modo, qua uia nec motui, nec angelo, nec alicui creaturae interminabilitaspotes aptami: potuit enim omnis creviura de nouo
recipere esse , m de nouo desinere esse per subtractionem diuinae in entia , . talis interminabilitas, quae impossibilitas habendi terminos durationis, est de ratione ςternitatis Pprie capta. Hanc dist iens Boetius dicebat, quod aeternitas est interminabilis vita tota simul, mperfectapossessio. Ubi videtur ab aternitateprincipium excludere durationis,m finem, cum dicit, interminabilis vitae . Insuper oem in partibus ccessonem, cum dicit, perfecta
possessio, non enim persccte quidpossidetur, nis totum simul possi
deaturi hςc de primo, ex quo apparet secundu, scilicet qualiter sternitasab alijs di crepet menseris , puta avo, oe tepore: dissertenim in hoc, quod tempus rei menseram dicit siemper di formiter se habentis in se per partium successonem secundum prius, mposterius. Num dicitur mensiura motus,per quam res siemper si h
bet aliter, σ aliter. Amum et ero rei quide mensura ponitur et ni-frmiterse habentis in se: hςc tamen comPatitur varaebilitatem,
212쪽
tia mutationem adiunctam, vel sicundam locum, vel sicum dum formam fecundum locum, ut in corporibus celegbus, quo-mn es, licet in se inuaria lesiit, variationem tamen secundum locum adian Iam, o in lunasecundum forma, quota lumen, in Angelis, quoad elicitionem, cognitionem, ut quinponunt. Sed Le notetis, quia talis res variabilis est de non esse ad esse,per subtriationem influentiae perioris rare M pernitas vero mensura, vel potius duratione rei olao invariabilis inse didit, in quo dissert pecialiter a tempore, nec compatitur secum aliquam varia sit item, neq; fecundum aliquid adiunctum,neq: de es ad non est e, iuquo ab suo distret,inita patet secundum, cin ex bis propositum, scilicet, quod pernum Deo proprie conueniat, sol solus en ipse ab esse nequit deficere, nec secundum sic ne reuina aliquid sui mota lis est, vi Adaia . iii. dicitur. Ego Deus non m Dr. Alia vero OD A ipso defectibilia, quia pendent ab ipso Nunc
ad ingumentum primum dicendum est, quod pernitas non sis nomen mensurae, sied durationis diuina, ut enim primu in uno quoq; genere aliquo ui generis minime mensuratur, sed bene Horum
mensura exigi, ut as motus metitur per primum motum , nec
ipse dimeritur per aliquem alium motum ,sic primum simpliciter in tota uniuersalitate entium aliquam non habet mensuram, sed Hum mensura est, licet etherogenea. Nec dici delet, quod 'ipsemen ret, quia οιs mensura realiter,ut realis, dyert a mensurato, at hoc in divinis admitti minime debet, neq; qvid pernitas dicat ibi mensi ram, ed bene eius durationem aniati m Uaratam. Ad secundum argumentum dicitur,qJ minor est Ia ernitas enim As proprie
213쪽
proprie siumpta no est quid creatum. Dum vero Aug. dicebat, sDens eii causa ςternitatis, ibi loquebatur de quo, θὶ est Gemitas, o panicipata, cuius Deus causa est, quo modo argumenta currit, at nos hic proprie loquimur de pernitare increata, idest pro es Dei, mpro duratione esse diuini sumpta: quare glimentum ηοῦ iam s. Et b c depi positis. inu
VTRVM UNA PERsONA SIT IN ALIA, ETC.
Lectio LXIX. T nobis aditus ad fu se uehiem pateat 2 intitionem
ac lis, quatuor hodierna die paucis percurremus terc. is, primo. Vtrum vi per nasiit in alia per ista cnmincessionem. Insuper, Utrum in diuini t dare totum, aut partem ; tertio I trum veritas fit ens reale , vel νationis. Quartὸν rum veritashabeatponiin rebus, mel in intelle L. Circa priamum; Proparte negarisa,pote o primo argui . Si lius esset in Patre, tun filiatio foret in Patre, π ita Pater essetfilius, sed Mee n sum: ergo, Ge. P sterea ,si Patre in rio esse dicatur, ergo Deus in Deo, oesic ex consequenti Deus distingueretur a Deo, quod effalsum: igitur personarum ἀiuinarum circumhi essio non admintenda. I uper filius existit a Patre, non ergo est in Tarre, Fumptum patet apud Ioan. xvi. In contrariumse habet illa D. xiiii. Ego in Patre, oes Pater in me est, et na ergo diuinaper nain alia. Nunc ad argumenta re Zondendi primo ad prim iis ,
214쪽
per intima in sentiam ; βius ergo, si esset in Patre per modum formae, curreret ar amor um,ut non sic dicistir in Patre esses Aus, sed secundo modo : qu.rre argumenium ea nullum. Ad argumcni secundum ,prima con quesia coceditur, at secunda negatur, non enim sequitur: Deus in Deo: ergo Deus distinguitur a Deo, immo fasiacis co equentis comittitur,uam in prima ille ablativas, Deo , non distribuit 'r, i tamen us tribuitur in secundo, virtute Hrytisnis inclusae milio verbo dijhnguitur. Ad tertiam rationem incisur ad antecedens, qJAlias e ciuit a Patre per producitionem passuam, non per parariore calem, aut essem latim, mules noηsequitur, Sa v t in Patre , γοηiam Pater in te ipso fidum producit. Et hςe satis de primo qu sito. Veru Iade toto,ac parte, nec non de veritate in periori d tactione mentios L, iccirco Gua h e versaturi tria rupemus, o primo. Vt ram totum, π.partem in diuinis sit dare. Pro parte, ne ut tua sic arguitur. Vbi totum Gin para, i maius, mbrus ea in liuisis, nex maius,x minas, cum istum ibi ςqua itas : ergo, ta c. Pi per ea, qd partis Mationem habet, illud imperfectum es Jed in diuinis rasia datur inperfectior quare neci totum, nee pars conccania r. Ex alti tere, 'cita totum, es perfulam idem in D perfecti
215쪽
it totum. Nunc ad primum, his positis, dici potest argumentum, qδ currit de toto integrali,' 'o hic nos minime intendimus. Ad secundum re θondetur, quod pars tripliciter capitur, vel essent ii liter, vel integraliter, vel secundum possessionem: primis duobus Mossis conceditur, quod tales partes habeant imperfcti racionem, at tertio modo negaetur; Deus enim pars possessionis beatorum v catur , quatenus a beatis possidetur. Explanatis in hunc modum duobus si mentis de quatuor propositis, duo alia supersunt, primo. Utrum veritas sit ens reale, vel rationis. Pro parte mmatia ic arguitur; uniuscuiusq; rei bonus ens reale, at eteritas
bonum intellectus, qui est res: ergo quid reale. Deinde illud, snon est quid reasse, nihil videtur esse, as veritas nihil dici pol non esse, quia sisie, laborantes pro ueritate dicerentur incassum las rare, quod est ab rdum, ueritas igitur quid reale debetponi. Pro intellectu huius discultari primo quid sit initas,si do, in qu
Ius reperiatur, notaridum erit. Quantum ad primum. Veritas conformitas est,sive adequatio intelle tus ad rem, cir rei ad inte lectum, no tamen essentialiter,sed obiective, vel ubiective.Circa seeundum dici potest, ql ueritas in bis ossus inuenitur , scilicet ire, in propositione, π in intellectu. Primo in re materiali , in propositisne ut insigno, tandem in intellectu, ut in cognostetite, me obiective, vel obieritiae. Nunc ad argumentum primum pol
diei, quod ueritasse quid reale fundamentabire. Ad sic dum, maior debet sic intelligi, se non est ens reale, nihil est, ides iuva
nihil, nam qit non est ens rea ripa esse ens rationis, nam diuiditurens in ens, exetra anima, oe in anima. Sed dicetis: si e re ponsio
216쪽
LECTIONES LIB. PRIMI. Isresset bona, tunc sep rretur, quod veritas non esset ens reale,ql eucontra determinata; ad hoc dicitur, quod ueritas siumpta obiecti-ue, non est ens reale a rasus, rata, ratum, licet sit ens reale a uerboreor reris undamentaliter tamen loquendo est ens reale. Ex his quesitum quartum de ueritate, num it in in intellectu, vel in re, quid tenedum breuiter patere potest. Nam si capiatur formaliter,
tunc in intellesitu habet esse obieciliae.At si fundamentaliter, in re extra intellectum. bπ de pollicitis, quasi pauca fuerunt, ideo
Distinctio XX. Lectio LXX. PSi breuim Pidem vigesimam in ordine huius libri primiastinritionem expositura nexum in primis perpenremus, deinde ad diuisione accedomus,tertio partes,in quasvs pabitur, manifestabimus, quarto, ultimo quoiones quasillam proponemus, illa tq; terminabimus De nexu vi rem aggrediar audite. Ex quo Assis ster loquutus est de personarum diuinarum squalitate magnitudinis in essendo , cons quens erat de potestatis earundomin operando ςqualitate uerba facere. Diuidi modo hπd cito potest in sigmenta duo principalia: in quorum altero ponitur contasio. Insecundo vero P batio. Quantum ad primum, conchisio fit talis. Pater, o Filius , c Spiritus san ius in ον tentia cos uantur. An res ita sese habeat, rationibus apparebit,
217쪽
prima qzarum elicitur ex Io.xvii. licente, O D mihi dedit Pater, idest, quicquid habet Pater, mihi dedit ,sed o otentiam habet: ergo omnipotcntiam filio per generationem communicauit: omnes igitur personis diuina Aut ςquabs potentiae. Hoc id in nona ratione, cir ιn ordine cunda confirmari posse videtur. Nam si Paterfluum in omnipotentia sibi ςqualcm no generasset, hoc uti solum fmge cla potuit, sica noluit, vel g a voluit, sid non potuit,utrunq; sin iliosum est: igitur Gr illud, ex quo sequitur. Propositio itaq; prς nisse est vera. At quia minor aliquant iam siu pecta videtur, propter asc probatur. Nam Pater in Hiuinis,ffilium sibi ςqualeg nerare potuit, cir noluit, tunc inuidussit non dando filio , hi naturalis proprietas requisiuit. Deinde si voluit, σ non potuit: ergo Pater non omnipotcns se infirmus fuisset: quare dicendum est, ql Pater voluit, . potuit, immo Hi ςqualem in es olentia
generauit. Postremo rationefundata per sisimilitudine in gener trone naturali reperta, pro corroborationepropositionis prmissist ista, Deus Pater c i,s non minus communicatiuingenerando
filium Ddum, quam homo filium hominem generando, sid homo Pater,si ςqualem bifilium potuis et, δculdubio cnus te igitur
Deus, qui siumme potuit, ςquale bifluumgenuit. Et hςc de tota distinctione.Supersint modo Uta duo examinanda in boc quartos mento,d inde erit sinis. singi itur ergo primo. Utrum filius omnipotens fit, ut Pater. Insiuper, Virum ordo naturae in diuinis concedendus. Quo ad primum, pro parte negativa sic arguitur :illud qδ omnipotens est, in oem diu potes: nam potentia incitur reti edia acras ,sed filius in oem nequis actum, quia ut Pater g
218쪽
LECTIONES LIB. PRIMI. I 83neratre nonpotest: igitur, me. In oppostum tabor illud Arbanasij in S bolo dicentis, Omnipotens Pater, omnipotenssilis, omnipotens Spiritus sanctus;pro notiua igitur huius rei scire drubetiswmnipotentiam cla ressincere possibiba, nullam contradicitionem implicantia. Rusus velim notetis, omnipotentiam ab olute consideratam squaliter in tribus inueniri diuinispersionis inelative vero ut nos hic loquimur, tum in Pat re. Prςtereagenerare posse non cadit ab omnipotentia, nec dicit qui cu tantum ad aliquid, iccirco nulli miram videri di bet, si Parri non filio ascribatur: terminata enim est in filio is generatio: quare, πc. Nunc ad argumentum primum est dicendum, quod potentia adlisa dicitur proprie r 'eotu actus, per quem producitur id, quod vere est, proprie alterum, vel aliud, π non est ipsium csse agentis, utrumqu/agenerare idipsum est, quod Patrem esse, quia filius no est GPater, propter pol egenerare, tantum competit Patri, non filio. At si inueniretis apud Aug. Patrem non esse omnipotentem,
ηis ς qualem Hiposset filium generare, dicendum est: hoc diristru
tundo contra maximum hςreticu, non determinando , fuisseprol tum. Et b c deprimo quessio. Circa alterum versaturi partem negativam dcfendrntes in diuinis, ordinem natara minime admittenda, edocebimus, primos . Vbi ordo ibi prius m posterius, scd in diuinis non admittitar prius, neq; 'osterius: igitur nec natura ordo. Minor probatur per Athanasium in suo SImbolo. In-μ r. Quicquid est in diuinis, vel ere essentia, vel persona, vel notio ψ d ordo nonsignificat essentiam , neq; est aliqua perfn
Tum,aut notionum: in diuinis ergo natura ordo non concedendus.
219쪽
Tertio quicquid ordinatur, distinguitur, si d natura in diuinis non
aestinguitur: igitur no ordinatur, ρο ex consequentι naturae ordo non admittitur. Pro resstonsione argumentorum notandum erit primo, cli natura duobus capi solet modis: uno modo pro essentia rei completa, alio modo pro generatione, vel viuehi iam prod filione. Primo modo in diuinis naturae ordo non ponitur, in secum do modosic, quia una persona ex altera proccdit, σ talis naturae
ordo siumitur P principio ordinis, id si secundum origin m assis; prioritate. Nunc ad argumenta dicendum, V primo ad primam, quod ibi est ordo, ibi prius, s posterius loquin o de ordine secundo modo capto, at de ordine absolut e accito nonsse solii cnim has itido distinctortim adsie inuiccm requiratur, oe sic in diuinis reperitur: nam ibi datur prima persiona, secunda m tertia: ordo euo naturae dicens defectum in diuinis minime ponendus, sed sob illo siensiu iam dicto. Ad argumentusicundum, negatur minor, quia in diuinis ordo natura notionem orginis in communi signiscat, licet non in θcciali. Ad tertium dicitur, quod in diuinis non
sumitur ordo naturae, sicundum quod ipsa natura ordinatar ,sed tantum in diuinis attenditur secudum naturalem originem. Ad Utimum dicitur, quod natura quodam modo principi, rationem importat,non autem essemita, propterea ordo originis nomin tur , π melius ordo naturae in diuinis, quam esentiae,
220쪽
LECTIONES LIB. PRIMI. issHIC ORITUR QUAESTIO, ET C.
Distinctio XXI. Lectio LXXI. E planaturi vix fima prima huius libri distinctione de more
nostro cohςrentiam primo ι u prς edi nil ponemus, insper ad inuisione festinabimus. Ex quo ergo Moystcr sint. accurat e docuit diuinaril personaru squalitate magMiltiaenis in sedo, nec nopotatis ςqualitate in operando: consiqoe er edocturus s, qu inter exclustiae dicit Ones de Deo dicatur, o circa hoc tria inteluenda vobis propono. Nam primo inquiritur. Nu termini personales de personalibus cu dimone exclusiva dicantur. Insiper, Nu essentiales de personalibus cum exclosione vere'nuncιentur. Demu UiaquςIam,stmodus traditur certus ad prςaeci anius intelligenda.Circa primam igitur partem intendentes pro intelle tu aedito num exclusuarum ιn diuinis, hancproposition proponemus. In
diuinis propositiones illae, in quibus termini per nates de person
hibus terminis cum di di one excisiva siumptis'nuntiantur ,sunt
concedenda. Quam volens propositonem probare Magister, dubitat primo, cumsuperius dicitum sit, quod tantus sit siolus Pater, quam solusfilius, quantisiunt illi tres, num bςc concedendae, sic, Ab quo siense. Nam non videtur esse Pater sine filio, neque filius sine Patre, quo ergo modo dcbet hic modus loquendi intelligi ' rectius, m commodius, quam faciat Magister: hac in parte dist cultati ut satisfaciamus, ita dicemus, qJ illa particula, solus, ut exclusiua ad duo pol referri, vel aespersonam, ita ut unam ab