장음표시 사용
301쪽
ut imus, secundum quid P atri et squalis filius, necfecundi, nhoc,quod ad Patrem dicitur filius, Hualis is Patris igitur squalis erit, secundum quod ad se dicitur, at quicquid sese habet. His
ad se dicitur, secundum substantiam duitur, squalis ergo Patri, secundum substantiam, stapatet, quo modo Hualitas penes ubstantiam attendenda sit. Nunc ad discultatem in ordine tertiam aecedo, π riualitatem in diuinis secundum nomen solum relatio - nem esse Leo; rea iter enim nil aliud est, quam diuinaram personarum identitas ; ed dicetis, quid desimilitudine in diuinis erit dicendtim ' An se relatiae se habeat, vel cundum substantiam'. dicatis ad hoc, idem esse iuditium ferendam de similitudine ita licet, quod dicat, . aciendi debeat secundum substantiam , essentiae unitatem ,σqd sit relat tuam secundum nomen. Insit eramore, assciendi desiderio ducili dicetis, libetersciremus,quo modo in diuinis Dile ,-ςquale habeant Νω, num postiae, aut priuatiue siue negative. Huic di cultati sic occurro, dico, lnegariue,propterea quod ςqualitas disserentem magnitudinem emcludit , oe similitudo oem diuersilai e. Et hπ deprima particula
de tribusproposiis. Subsequitur altera, in qua quorundam nominum communium sciboet approprialitiam ecandum H larium significatio detegenda. Nam videtur, quod in diuinis secundum appropriatione pernitas, i unitas L Pacre metur. De fido vero imago, σ ςqualitas, de Spiritu sancto, amborum nexus, . . charitas, quae cita ex H lario, nec non ea D. Aug. colligi possunt. D enim Aug. ait, perestatem Patri appropriari, quia cum sternit asymenis principium, ideo Pruri coaemtiqui obpi inclij
302쪽
LECTIONES LIB. PRIMI. 24 I lautionem innascibilis dicitur. Insuper fatetur, imaginem filiosi propriari, nec non ςqualitatem, IJ eciem,'pulchritudinem, propterperfectam, γ' proportionatam Patris repr6entationem. Namsibus cubumma militudine,nec non Hualitate reprsentat. Munus vero, m nexum charitatis, σ Uum Spiritui sancto artribuit, hoc ideo, quia per ipsium,m ab ipsa nobis Οιa donam tur , ad nostramq; utilitatem infunduntur. Explanatis in hunc modum particulis duabus, relinquitur tertia, in qua ratio appropriatorum prius di torum assignanda, quamuis ergo Pator , Filius, O Spiritus sanctus -- sunt, ob id minime dici debent mus, nis cum additione, ita ut dicatur sic. Vnus Deus, unus creator. Ratio assi huius natur, quia neutrum genus ad essem iam refertur, ideo cum aicitur Pater ,-Filius, Spiritus
snctus sunt unum, debet intelligi hoc essentialiter. Masculinum vero genus ad personam, seu Dpostasim habet referri: unde cum Acitur, Pater,c in Filius, Spiritu an iussunt unus,ni Meret additio,σ diceretur unus Deus,vel unus potens et unus ciens, tunc procul dubiopersionarum tolleretur Ἐμndiis, vel saltem p neretur ipsarum confusio. Et uc de pollicitissatis.
Lectio XCII. Volentei mi hodierna die dilige ter Magistri versa per
currere, tria in dubium reuocanda erunt,mprim)
303쪽
Insuper, Utris i iue, vel luatiue ibi siumenda. Tertio, Virraelibuta essentialia dimis debeant appropriari personis. Circa primm pro parte se mali sic potest argui. Illς relationes quae sese habent, q/ earum est id fundamentu, m eadem extri sint, si isa est realis, s altera quoque: at relasiones originis i nfindamentum habent, extrema eadem cum rct ri ne Hualia ratis virebiq; enim est essentia diuin undamentum m per nadiuina sunt extrema; cum itaque originis relationes sint realet igitur, σ ςqualitatis relatio erit realis. Insiper, veluti diuinae esstemtia perfectio requirit, quod a Patre filio eommunicetur, ita requirit, quo a eadem in Patre, m filio ,sed propter principium
Pater realiter adsilium originis relatione refertur,quia essentiam habet a Patre: igitur propter secundum Pater realiter referri ad filiam ςqualitatis relatione, quia eadem cum Patre essentiam h bet. In oppositum dicetis vos. Si 'ualitas in diuinis esset relatio realis, tunc plures relationies, quam quatuor, concedendaserent, ' at pro inconuenienti Me habetur: ergo σ illud ex quo sequitur. Prore 'remsione, nec non discultatis terminatione seupponendum est primo, quod Hualitatis relationes, imilitudinis in diuinis minime sint reales,sed illa tantum originis: quoposito,ad rationes formatas duas restondendum erit, m primo ad prima ic, quod relationes illa, quae habent, m idem fundamentum, π eadem emtrema sita eadem reali ratione exigentia extremorum, omnes fiunt riualiter reales,m inproposito patet: nam in essentia diuina,vi est fundamnum originis relationum, est si siciens exigentiae exirem rum ratio, Wg. nai rascunditas. At in a, ut estςqualitatis,
304쪽
fi militudini undamentum, no est talis exigentia raris, Unitas enim essentia non requirit, qJ Q a sit in pluribus supposi is, quare argumentum ruit. Ad alterum dicitur, quod Qntia diuinae perfectio, visecunda est,quiasit a Patremfilio, requirit, at diuina essentia perfectio, ut una est, nequaquam requirit, quod in ei tuna, quoniam ut una non exigit, se in pluribus sit, . ita patet, quod tota necessitas exigentia prouenit ex secunditase nasura, μcundum quam relationum orginis est fundamentum, in non ex eius unitate, secundum quam riualitatis similitudinis ponitur fundameniam. Post primam a nobis qu6tionem explicatam se quitur altera, dum quςritur. Utrum Hualitas in diuinis positia4iel priuatiue dicatur. Pro parte a semativa videtur posse Pbari. se riuale priuatiae e habeat: nam quasic priuatiae opponum naturum dici debet postiae.σalterumpriualiae at authore Aristaeie decimo diuinorum squale opponitar magno, o par o pri-μatiue, sed magnum , c in paruum pomue dicuntur: ergo ςqualedicitur priuative. Pro P ti determinatione tria eo siderand occurrunt, undamentum Hualitatis primo, q/ est ipsa quantitas, miluudinis qualitas. Insiler relationis eretrema, quaesint squalia, vel similia: tandem habitudo relativi Hualitatis, aut si mihi uinis. Quibus positis, dici potest, qu) qualitas, quantum ad Uurmalesignificatum, possine μmitur a nam fecunis rem ponitur in pussicamento, priuationes uerὸ reductis siorum Nunc argumeto adducto, π Ar .auliaritati pol isti simi in bura modum, si dixerimus: Philosophum loquutum esse de oppositione qualia magni, σparui communirer, sicie Abrinione formali
305쪽
fundamentaliter de magm, o paruo non sic euenit, findamem taliter enim identiscantur. Et hπ de duobus qustis. Quibus nectitur tertium in ordine,dum qu ritur. Utrsim attributa essenti lia diuinis debeant appropriari personis. Mihi prima fronte videtur, quod non: nam ςque communiam diuinis videntur esse attributa essentialia,sicut essentia. sed essentia nulli approPriatur: ergo, me. Prperea sic arguitur, prius sproprium, ' a appropriatum, nam appropriatu per ilitudine dicitur ad proprium, at propriapersonarsi nosiuntniora attributis essentiatibus, immo secundum rationemposteriora, non igitur video, quo modo attrialuta essentialia diuinissint appropriandapersonis. Pro intille huius ardua discultatis tria supponenda occurrunt rimum est, quod in diuinis datur appropriatio possbilis. alterum,quod utilis. Tertium , μ ratio in diuinis de diuersis lappropriasionibus reddi potest. Quo ad primum videtur non appropriari, nisi communci possibilis ergo. Quo ad fecundum utilitas patet,quia aliquo modo, per appropriata in personarum diuinaram cognitionem manuΔ-rimur. Quo ad tertium, de facili reddi potest ratio de diuersis a 'propriationibus et nam CPatri H rius ς ternitatem atribuit,
ripeciem ips filio, . Hum Spiritui cto, sic dicens. Aeternitas,
qua mensium est, exsul ratione carens principio, iure merito a'
propriatur Patri, qui est principium, non de principio. Species vero filio, qua quandoq; jumitur pro imagine, m quias Ius est imago Parris: ideo, σc. Vbus deinde Spirituisancto quia large loquedo, uti enatiquid sumere in voluntatisfacultaιλ Spiritus Uan lasper modum uoluntatis ocedit: ideo, me.Nunc diri-- gatur
306쪽
gato oratio nostra ad tutionem duarum prius allataram rationsi, quarum prima interrimitur per non es mile de essentia, o a sientialibus . . Nam essentia,eti essentia est, maiorem non Acilis habere conuenientiam cum prρprio unius per G, comproprioalterius: qra e Wipersona magis,quam alteri appr priari neq*it ,sed aeuersati ributa maiore conuenientiam habent m proprio unius persona, quam cum proprio alterius , proptereat in sei, quam alteri appropriolur. Ad rationem secundam icitur, in aruinis nihil prius, aut posterius sicildum rem dari sed secundum ragionem tantum, o hoc modo quςdam essentiata v flentur et spirio proprijspo sonarum, no tamen appropriata, nisi
ratio e Iropriorum , sic possunt dici poster a proprispers
trarum secundum rationem talis nominis ;nec inconueniens vid
tur,quod aliquid sit prius,mposterius altero secqndum rare e quantum ad Uidemtiones diuersas' Ωις sinis .
VTRVM PATER, VEL FILIUS, E TQ .
3 ur XXXII Lectio X CIII. Polpam in sup riori distinctione de nominibus communitis bus appropriabilibus diuinis personis, nec no designificatione qzorundam nominum comunium appropriabilium
307쪽
distinctionis cum prςcendenti, nuiso diuidi habet de more in tres partes, in quarumprima declaratur, qualiter perfnae diuinae Spiritui sancto secundum proprium, tr appropriatum comparentur. Insuper circa Abdi appropriatu. Tertio, π vltimὸ penes virμnq; fimul. Circa primum, ut magis intentam nobis Magistcrsint.
detegat suum qu rit. Num Pater, m filius diligant se mutuo, Spiritu sancto ab ipsis procedente. Primo a pectu adpartem n latiuum declinando sic arguit, in diuinis diligere, oe esse identificantur ,si ergo Pater, rius diligunt se Spiritu ancto, ισα ne haberent esse per Spiritum sanctam, at hoc absurdum est, non ergo primum videtur posse concedi. Hic Magister sient. ne toto videatur aberrare cςlo, itastur, Patrem, oesilium se dii gere Spiritu sancto, sumendo ibi diligere notionaliter,pro ut idem est, quod communisstiratio, σsic intuentipatebit, quo modo dialigere ab essentia sicundum rationem disserat,bformatum prius argumentum nullius ponderis existat. Et bπ pro primos mento. Huic nectipotest secundum, ubi Doctor inquirit. Vtrum Pater sapienssapientia, quam genuit, dici possis. Insuper, utrumfinus sapiens sapientiagenita,vel ingenita nuncupandus. Tertio, utrum filiussa enisapientia genita, id se ipso dicendus. Circa qusi nem in ordine primam, videtur, quod Patersit sapienssapientia, quam ipse genuit: nam amore diligit Pater, qui ab ipso procedit rigitur,c c.Hic Pso diligeter perpendite Nisib mi Auditores,
ne circa hoc aliquis ob inexperientiam contingat error. Nam hπpositio minime concedenda est, Pater est piens sapientia genita,
idest illasapientia, quam genuit, ne silui, qui es sapientia genita
308쪽
videatur esse ca se pientiae in Parre, qui septeni est apientia ingenita. Ad secundam nunc venio Vasionem propositam, paucis dico, quodsibus urcitu Pieni apsen:ia ingenita, sicut G Paser. Hic tamen notandum, qm modo hae duaesint propositi nes vera, Pater est sapiens apientia ingenita, insitus est sapiens sapientia ingenita. Nam hi Amui in eis positi diuersimode via dentur posse conserui, videlicet v no modo in habitudine formalis
principij , sub quo'seu Pater ea sapiens s lentia ingenita, mtunc huius sienses propositionis est, quia sapientia ingenita est ipse Parer, res se ipso formabier est sapiens, cum idem sibi esse, msapere snt idem, fecundum quem sensum intellectus erit falsus,
quando dicitur, quod filius: sapiens sapientia ingenita, quia ladenotat filium es ormaliter pientem Patre, o ex consequenti Patrem esse formabier filium propter identitatem sapientia, σ se insibo. Alio modo ablativus ille videtur construi posse in habitudine principiν effectioi, tunc temporis ista eriis a. Parer est sapiens pientia in enita, qaia significat Patrem esse de sapientia ingenita, oe ita est a seipso, quod esse um. Illa vero, filius es sapiens sapientia ingenita isto modo vera est, quia siensius est, quod filius sit de sapientia ingruita. Et hςc de quoionibus duabus Si perea terti uperius proposita. Vtrum filivspossit dici sapiens fripientia genita, idest sie ipso, cui difficultati sic babet re tonderi, δμ formaliter, at e pestiue non. Nam verbum non es asse ipsis esse ctive, nec sapiens a seipso Me modo potcst dici, rusi formaliter, hςc de dualus principatoribus huius distinctionibus partibus si ic ver est tertia, . Gima qua in duas subdauditurpartes, iuxta duas
309쪽
duas Psiones, qras proponit Magister. Querit enim primδ.
Virum tantum unasu sapientia Patris, o fi ij. Mibi videtur, quod non, quia alia esisapientia genita, σ i cnita: igitur non est tantum una: nam quando sumitur cum his terminis genita, ingenitasapientia, tunc temporis trahitur adstandumpropersona,
at quando simpliciter fine ulla additione, tunc supponitpro ebsem tia, oesicut in deita te datur dilectio, quae est Pater m Filius,σSpiritussanctus, cilicet ipsa diuina essentia, ita in Deo videtur una apientia esse,qua esst Pater,m Filius Spiritus sanctus, scilicet diuina essentia, mapientia genita,quae nec est Pater, nee Spiritussanctus fed filius ob id nonplures sapientiae, sed una tam tum ,σ ex consequenti sapientia ingenita est ipsius Patris, per quam ipse formaliter pit, sapientia et genita dicitur matris, nona quia ea formaliter sit sapicns ,sed quia eam genuit, nec ob id seMquitur, ergo sunt dua sapientia, sed bene una essentialiter , quare idem re,m ratione disserunt. Accedit tandem ultima Psio m nifestanda, quςrit enim Magister sent. cur ipse Pater in diuinis non dicatur aperesapientia genita, vel ab ipso procedente, cum ibi
si Mesapere, m lesimiliter diligere, G esse ' ad hoc restondereno erit dissset, pmissaprius bimembri ipsius, diligere,distinctione
solet.n capi quadoq; essentialiter diligre, qua loq; notionaliter. Si primo modo,tunc σsecundu re, secundasignificadi modicat lute diligere non est aliud, esse, diuina essentia, oesiceapiendo diligere, Pater nullo modo pose diligere Spiritu incto, seu amore procedente a se. Asnotionaliter sumatur scilicet oqiratione Iesua, licetsic non sit aliud, qua essentia diuinase,
310쪽
dum rem, non tamen secundum modum si nisi andi: idem diei debet, quod cistentia diuina, sis es, quia essentia ,seu esse absolute dicitur, diligere aut relatiae, m ideo non si quitur, Pater Spiritu sincto, vel amore diligit : igitur Spiritu sancto, vel amore procedente ea. Sicut non siequitur, Pater paternitate est CPatere ergo Pater paternitate est. Sic non sequitur, homo diligit hominem amore si ipso procedenter igitur homo amor est: cum ergo saperem diuinissemper fumatur cfntialiter, π nunquam notionabier,
Aut diligere r igitur matrem sipientia genita apere sequeretur ipsium esse apientiam genitam. Ad diligere aut nonsemper si quiatur diligere dilectione producta, σ per consequens licet Parre non dicatur sapere sapientia enita , dici tamen pas diligere di-ι citione oducente euprodacta. Et sec satis.
. ANl PATER, ET FILIUS DILIGANT s E
EX marratis in seperiori Uinctione duo inprsentifer
mone examinari posse, oculis cerno: quorum primum.
Virum Pater, o filius diligantse Spiritu sancto. Imsuper, Utrum filivspossit dicis ens apientia genita. Circa priamum arguunt quidam pro parte negativa dicentes. Aut diligere sumitur essentialialiter 'ut notionabier; nullum horu delet dici: ergo, nec primum: qgare, oec. Minor probatur, quia si senti liter eadem ratione sec uera est, Paer intecti Ibo, vi secta