장음표시 사용
171쪽
gis II Cap. I. - Ο clesiae idque sine fastuvi superbia administrasse,ae voluisse ut suo
loco supremum hoc spirituale Ecclesiae regimen Vicarius suus administraret sine fastu,ac libidine dominandi. t Danaeus praefatus Solem in meridie lucere, Bellarminum tam vere negare posse, quam vere negat eo loco sublatam voce Domini ab Ecclesia Monarchiam. Neque vero si Regem Petrum Dominus iam tum signa siet, clam daturum se ei claues pollicitus est, iterum interrogaturos fuisse Apostolos, quis eorum videretur esse maior, cum sibi eum iam ante praesectum fuisse scirent. Haec inquam praefatus, quibus
satis ostendit, loqui se de spirituali Monarchia, atque de Ecclesiasti-Co, non de temporali politico regno, haec subiicit Excipit Bella minus Abristus ipsi Apostolis p uit , verum respondeo,non tuonam chara ux terrenus,leste ipsemet Christo, Dan. Regnum meum non uide hoc mundo Quollaco,si negat temporale, atque politicum subse Christi in Ecclesiam dominatum &s non magnopere comtendo, tamen extra rem loquitur, neque enim de eo dominatu sermo est. Si autem negat, tam plenum ac supremum habuisse Christum spiritualem Ecclesiae Principatum, quam plenum, atque supremum in suis regnis obtinent Reges gentium politicum dominatum,prosect blasphemus,&impius est. At id voluisse sibi Danaeum,&ea,quae ante ab eo dicta iam memorauimus,&ea quaes
quuntur, satis indicant. Et ut Christus, inquit, sicut Re uae Ecclesiae
praesit,σpraefuerit aliorum tamen non e Peaaempotestas. Hoc est,etis iam si concesserimus, Christum tanquam regem Ecclesia praefuisse, di nunc praeesse, non tamen id reliquis concedemus. Quid est autem,tanquam Regem praefuisse politicam ne ac terrenam administrationem habuisse minime verb, narre neque id in controuersia
est,& satis constat nihil eum temporale, aut politicum administranse: Quid igitur sibi vult, nisi hoc petiamsi concedamus,Christum ita plenum,ac supremum habuisse spiritualem Ecclesiae dominatum, quam plenum,&l supremum habent reges gentium in suis regnis
politicum,&temporale imperium. Hoc igitur primo negauit a solute Danaeus, deinde disputationis causa permisit aduersario, aut certet ita loquutus est, ut hoc videatur negare voluisse. s. Impia denique, atque blasphemae Danaes in Petrum eatumniarintque adeo totum hoc caput, claudantur iis, quae ad caput Is. scribit,quo eapite Bellarminus, tertiam Petri praerogatiuam numerat ambulationem super aquas. At Danaeus: Temerita uit, inquit,
172쪽
tertia hae petrἰpraeruatiaa idelicet quod Petrus christ mIraeula --tari voluit, viressu idei experiri, exiguas illas quidem, ignoranspluae rise,quam sibi in perpraesumere. Itaquesuper mare ambulare voluit, Ῥbipen sa temeritate periit. Quid aliud Danaee de homine nequam, planeque perdito diceres Z Si quid ea in re Petrus peccasset, hoci
men tanto Apostolo debuisses, ut verecundius eius peccatum accusares. Nunc autem temeritatem, arrogantiamque facto pulcher
rimo assingis,eumque in aquis non periisse propemodum quereris. credo, quia superstitis potestas in uniuersam Ecclesiam negotium vobis facessit. Iam quid in illo facto reprehendas videamus. temere
se eum,&arroganter gesssse dicis, qu5d Christi miracula imitari voluit,plus sibi de se pollicitus quam inesset. At ille, non quid ipse
Posset, experiri voluit, sciebat se luper aquas ambulare suis viribus nequaquam posse, postulauit a Domino , ut ambulare se super aquas iuberet, nune usque vacat Petrus omni non modb crimine, verum etiam criminis suspitione Eum quidcm certe eon mine Dominus non reprehendit, sed dignum existimauit cui concederet quod postulabat. Respondit Dominus,Veni Petrus, DO-mino iubente, ut super aquas graderetur, ingressus est. Quam tu
hic temeritatem inuenis censor Apostolorum priuia ne credidit, posse Christum sub pedibus suis undas sistere ne mergeretur an quia vocanti Domino nihil haesitans obtemperauit' est ne hoc miracula Christi velle imitari, an in se potius experiri λ ambulauit alia quandiu super aquas, prius quam mergi inciperet, Petri ne illud miraculum, an Christi fuit m Petri, fide profecto non caruit,cum ambulare coepit, neque temere se gessit. si illius ardore fidei, quae
per aquas etiam iter ambulanti praebere potuit, rem est aggres f.CH R IS Ta, quod igitur CH Ras Tet miraculum Petrus,
luit imitari an ille consultius facturus fuisse tibi Danare videtur, si accersent ad se Domino, quod ea res dii scilior videretur, se per aquas ingredi noluisset Assirmabis opinor,hate est enim vestrae Caluinistarum sidet norma, nihil ut credatis, nisi quod vo- bis arriterit, at Apostoli in spem, etiam eontra spem credere didiscerunt; quia fili sunt promissionis Abrahae. At fides eum postea ambulantem defecit. Vitium igitur, si quod est non in eo positum est,quod vocanti Domino paruit, sed quod iter ingressus, vi dens ventum validum,timuit;quare non id reprehendit Dominus,
quod aut postulasset, aut iussus per aquas ingredi esset ingressis ,
173쪽
Lib. II cap. I. II sed quod cum fideliter coepisset,locum postea dubitation dedissethuniani aliquid passus.
Iam illud etiam horribilius, quod, quartam Petri praerogatiuam extenuet,quae in eo posita est,qudd Christi Diuinitatem, Patre reuelante didicit confessus est; eam confessionem comparat cum Diaboli confessione,eamque blasphemiam,visis blasphemus sit,tribuit beato Augustino Imὀ,inc it, Mustinus,sermo.33. d. eris his Apostoli, ex Marci i. v. I . traditiam de Christo confessum pene esse
Diabolum, quod Petrus Matthaei I 'taugustinus eo loco non Peistri Apostoli, monorum Christianorum, sed impiorum,di Cauuini starum fidem, ait esse fidem Daemoniorum. Verba eius proinfero, locum integrum describo, ut omnes videant quantum interlit inter Augustinum vel ein catholice disputantem,in Darinatum Caluiniace blasphemantem In eo igitur sermone, non multum ante isnem se stribit: Nolite esse tana uam desidesecuri, adis
nitefidei rectae, itam rectam, ut christum eonfiteamini in carne snise,s verbis vera dicendo, O facti bene γiuendo. Nam si eo te mini verbis, factis negetis,sides talium malorum prope es fides Da moniorum. Audite me chari simi, auite me, ne si, obis testis sudor hiemein, audis me Iacobus inpostolus, cum de fidei veribus loquer
eur. aduersus eo , qui sibi putatant fidem rimere, G opera bona huis
here nolebant, ait Tu credis, quia unus eis D Eus, benefacis, ET D mones Gedunt, erisontremiscunt. Nunquid ideo Daemones ab aeterno igne tiberantur, quia, edunt, contremiscunt Ecce modo quod audistis in Evangelis, quod ait Petrin. N CHRIs Τus, FiliM DRI uis legite ereinuenietis dixisse Daemones, Scimus quia sis Fibus D EI, Petrus tamen laudatur, Daemon compescitur; na vox, facta diuersa, nde peparantur istae duae confessiones laudatur amor damnatur timor non enim amore dicebant hoe Daemones, Tu es Filius Dei, timore hoe
dicebant,non amore.Denique isti in confessione dixeru quid nobis,m tbst Petrus aut, cumsum usq; ad mortemisti Petrus ipsi indefiatros mei, nde isti diceret ex amore, Tu es Christus filius Dei vivit dinde illi Zita ne de μοῖabsit, caetera. At Dansus, ne vel in eius confessionis laudatione eum Christo consentiat,viqicam beatitudine Petro deneget,quam eius sider reuelationis acceptae causa, Christus ei tam magnifice tribuit, Petri confessionem cum Diabolico parat confessione,quam Christus ne admittere quidem in aures voluit. Hanc videlicet pie talem,hanc religione,hanc in Deum, ac sanctos eius venerationem
174쪽
docet Euangelium Geneuense, Sanctps maledictis proscindere, in Apostolos furere, in Christum debacchari, nihil sacrumae sans ctum dueere,fiae demum sutit Caluinianae delitiae,hi flores, his eanais Ia, quibus Geneuensis Satan; sponsi languens amore fulcitur, atque stipatur.
QE inanem plane operam in scholis Haeretieorum posuisse, ac
L nihil tam multis annis,apud BeEam.&Gene uae Danaeus pr fecisse videretur, non Haereticus m Odh. sed haeresium etiam esse voluit Architectus. Itaque aut in aliarum Sectarum errores abiit, aut nouos ipse commentus est, ut cuius eum Sectae fuisse dicas, aut quo haeresim eius appelles nomine nescias. Tres proprias eius, atque a Caluini placitis abhorrentes haereses libro superiore obiter notainuimus, cum eius mendacia num raremusrhoe capite, & de iis ahquid,quia bic est proprius earum locus,4 de non paulis aliis disju
r. Christi descensum ad inferos, libroq. 2.controuersiae, negat ullum plane post mortem nun eamque sententiam Caluino suci falso tribuit, ut tam ante probauimus. Caeterum haeresime m esse satis probatur ex eo, quδε Apostolico Symbolo, & Se ii pluris, &sensui communi veteris Ecclesiae repugnat. Et quidem veteris E desiae consensum probant lueuienter admodum ea Patrum testimonia,quae ex ipso antiquitatis flore collecta protulit Bella tminus libro . cap. I .2. controu dum probat, Christi animam ad liberandas inferno carcere sanctorum animas ad inseros descendisse; qui enim doeent in inserno ad diem usque resurrectionis vasatumini ne dubio docentipost mortem in inferno fuisse; quanquam tot,tant rumque Patrum iudicium,nihil moratu pro Caluiniana sua in P tres obseruantia, sapere eos ex Scripturis negauit, ut eapite superio renotauimus Apostolicum vero Symbolum aperte hane Danaei impietatem damnat videmus enim ea, quae de Christo tradustur in Symbolo,eo ordine collocari, quo gena sunt. Ita primo numeratur Conceptio,ium Natiuitas,fum Passio sub Pontio Pilato, quae poenas Omnes complectitur, quas eo tempore protulit Christus; deinde nominatim cruci affixio mors, sepultura, descensus ad inse-
175쪽
ros, resurrectio, ascensio in coelum, sessio ad dexteram patris: denique etiam secundus eius aduentus ad iudicandos uiuosvi mortuos. Cum ergo in caeteris omnibus ordinem rerum gestarum tam religiose seruauerint Apostoli sancti, profecto aut manifesta aliqua causa assignanda est,cur post sepulturam descensum ad inferos conlocarint,aut post sepulturam aliqua ratione cotigisse dicendus erit. id quod Caluinus explicare aliqua ratione potest,quia,&si iam inde ab horto descendere coepisse ad inferos, Christum docet tamen
post mortem etiam in eo versatum existimat, quare dicere potest, post sepulturam descensum ad inferos numeratum, ut significar tur, in inferno etiam post sepulturam fuisse. At Danaeus,quid respondeat, plane non habet,cum velit ita viventem Dominum, in infernum descendisse, ut morte corporis esse in inferno desierit. Neque vero potest ad putidam Beetae explicationem confuger Itdicat inferni nomine eo loco sepulchrum intelligi, non solum quia sepulturae eius fidem verba superiora satis adstruxerant, neque erat cur,quod Apostoli aperte iam docuerant, id repeterent obscurius. Sed etiam,quia effugium illud sibi ipse Danaeus sustulit, cum ad caput i . ea S,mboli verba,de ipso ad inseros descensu, non de sepulchro intelligi, ipse docuerit. Scripturarum denique oraculisti Danaei noua haeresis manifeste eonvincitur. Nam verba illa concionis Petri, Actorum et quibus Christus dicitur solutis inferni doloribus surrexisse, Danaeus ipse ad caput 8 lib.q. cum impugnat responsionem Bellarmini ad s. Caluini argumentum, intelligit deinferno in quem anima Christi descendit, atque ea diei de Christo iam mortuo, libro superiore satis probauimus ex ipso Scripturae
Altera haeresis, quam suprὶ numeravimus, ea est, quod docet. piorum animas,qui ante incarnationem mortui sunt, statim vidisse Deum; ciua in re,non solum aduersatur Caluino suo, qui suspensa omnia,ad diem usque iudicismanere existimat, sed etiam veteri E clesiae uniueris,quae sensit iustorum animas, non modo non statim ad Deum, ut in se est, contemplandum euolasse, sed etiam inferni carceribus detentas, ad eum usque diem fuisse, quo a Christo edu-etie,ac libertate donatae sunt:quo nomine Danarus errorisarguit ad caput 4.libri ad triginta illos Patres,quos ibi Bellarminus numerat pro fide catholica Neq; ver,desunt testimonia Scripturarum. quae diserte nouum hoc Danaei commentum refellant. Vnum pro
176쪽
feram ex epiliola adHebraeos, quod rem hanc Solem et IdIano clarius explicat. Sic autem argumentor Repromissio, ad quam sanctu veteris Testamenti anhelabant fuit patria coelestis,&merces ea, quam Dominus Abrahae promisit, clim egredi eum iuberet e cpatria, hoc est, Deus ipse clare, atque ut in se ipse est visus essedi promissionem sancti illii 5 sunt adepti, usque ad tempus N. Testais menti ergo visionem Di I ad illud usq; tempus adepti non sunt. Maior propositio probatur ex Paulo ad Hebraeos, versic. Io ubi de Abraham loquens reddit rationem, cur tam libenti animo in terra promissionis peregrinatus sit cum Isiac,& Iacob, non tanquam dominus, sed tanquam hospes,&aduena Exspectabat enim inquit, fundamenta habentem ciuitatem, cuius artifex ,,
conditor Deus B verti c. I . docet omnes illos, quos ant Enumera
uerat ita versatos in terra, ut confiterentur, se esse peregrinos, &hospites super terram, iisque verbis satis significasse, patriam se quaerere, non quidem in terris; nam si natale suum solum patriam appellassent,futurum illis fuisse non difficilem in patriam reditum, nunc autem inquit vers43. meliorem inquirunt, id est, coelestem; haec igitur erat ea repromissio,ad quam viri sancti Delecti Dei anhelabant, quamque quaerebant, dum peregrinarentur in terra. Minorem porro propositionem conceptis verbis scribit Apostolus eodem capite vers. 39 ubi cum prius numerasset veterum sanctorum, inprimisque Prophetarum ex ilia, cruciatus, mortes; hi omnes, inquit, testimonio fidei probati, non acceperiint repromisisionem, Deci Melius aliquid prouidcnte pro nobis, ut non sinen his consuri marentur. Vbi vides repromissionis adeptionem ad nouum usque testamentum dilatam. Sed ego hoc capite non disputo
aduersus Danaei haereses, sed eas enumero.
Tertiam eam haeresim supra notauimus, quod libro quinto ad eaput decimum dixit, naturam diuinam deuendisse, ac formam serui accepisse,&ne quem excusationi aut explicationi locum relinqueret, id dixit de natura, ut a persona distinguitur. Ait enim Caluinum loqui de persena verbi, quam negat eguisse, ut sibi aliquid mereretur: Bellarminum verbagere de natura Verbi diuina, quae descendit,&formam serui assumpsit. Hanc autem haeres messe,pluribus demonstrare opus non est,ctim explosa iam antea veteribus fuerit.
Reliquas Danaei proprias haereses, ex secunda controuersia colli-
177쪽
Lis. II. Cap. II. eolligam Aus; quddea controuersia, ut in argumento dissiciliore
versatur ita homini, qui praeter Elenchorum nominain humaniorem non exquisitissimam literaturam nihil sciret, errandi Ἀ- pius praebuit occasionem tum ver,ex prima etiam nonnihil adiiciam Lib. I. ad Io. duo consequentia capita. Probationem fides,quae ex signis ae miraculis ducitur, reiicit, atque infirmam esse ait, ac reprehendit Bellarminum, quod contra Arrianos eo probationis genere utatur. At quamuis nobis satis esse debeant eloquia scripturarum, neque quasi increduli signa quaerere debe
mus: signa enim infidelibus, non fidelibus data sunt tamen negare fidei nostrae veritatem miraculis bene probari, haereticum est, atque a Scripturis alienum. Namin veteres Prophetae hoc argumcntum ad confirmandam veritatem eorum, quae pridicebant,alia quando arrerebant,ut Isaias retrocessione umbrae valetudinem Reingis, quam futuram praedixerat, confirmauit. Moses signis atque prodigiis,missim se a Deo Pharaoni probauit; Samuel subito coeli gemitu ac concitatione procollae usus est. Dominus ipse clim a Ioannis Discipulis quaereretur , utrum Christus esset, miraculorum ostensione respondit. Idem dixit futurum fuisse,ut peccatum Iudaei non haberent, qudd praedicationi suae non crederent,nis signa fecisset, quae nemo alius fecerat. Comminatus est atque interitum praedixit iis oppidis, in quibus virtutes fecerat, quod iis via sis non redissent ad poenitentiam. Idem, signa, inquit,eos qui cre
diderint, haec sequentur, In nomine meo Dcemonia eiicient, linguis loquentur nouis serpentes tollent, si mortiferum quid bib rint, non eis nocebit, super aegros manus imponent,& bene habebunt.Illi autem profecti,inquit Euangelista, praedicauerunt ubique
Domino cooperante,& sermonem confirmante, sequentibus signis.Ioannes cap. Ia.Iudaeorum duritiem xececitatem arguit,qubdcum Dominus tanta signa secisset coram eis; tamen non crediderutin eum Denique Phariseorum hic Spiritus est, ut miraculis fidem
mirum Haeretici, cum vera miracula non sperarent, ab eo, qui,
uoniam veritas ipse est, non potest adstipulari mendacio, in con-rmationem perfidiae suae simulare miracula non semel aggressi, ac vera Dei ultoris experti miracula, hoc demum coepere consili j. ut miraculis fidem abrogent, ae negent quicquam ea ad probatio/nem confirmationem fidei facere. Ad eius
178쪽
Ad eiusdem controuersiae libri a caput'. ait rela ones diuinas, paternitatem,& filiationem esse accidentia Neque videt,ea haeresi, causam se eam prodere, quam tuetur. Quia satis liquido demonstrassent Arriani, quorum argumentis, eo capite respondet Bellar- minus,non posse in Deo esse tres personas, si demonstrassent sine accidentibus esse non posse; cum ipsa natura doceat, accidentia in Deo esse non ocisse: tum quia Deus, vel ipso teste Danaeo, ad caput eius libri decimum,merus actus est, i compositionem nullam admittit,&accidens in substantia esse line compositione non potest; tum quia accidens natura sua, imperfectionem aliquam habet admixtam,cum alieno adminiculo, cui innitatur, indigeat at notio ipsa increati,&diuini, nullam plane imperfectionem admittit; quare aut eae relationes esse increatae,5 diuinae non poterunt, sed creatum nescio quid quod acciderit Deo aut accidentia esse nonpos. sunt quamobrem si eb nos Arriani redegissent, ut confiteri cogeremur relationes diuinas accidentia esse Trinitatem iam ipsam expugnassent. Deinde verb, aut vult Danaeus relationibus personas diuinas constitui ac distingui, aut aliquo alio absoluto, quod sit relationum illarum fundamentum. Si prius malle se dixerit, profecto personarum numerum tollit; nam quemadmodum idem homo,
qui est pater unius, potest esse filius alterius hominis, neque quia habeat duas distinctas relationes; ideo habet duas personas distinctas, Midem homo frigidus,non est persona distincta a seipso calido, ita
neque in diuinis multiplicatio accidentium &relationum consti
tuere posset,ac distinguere persenas. Denique persona nihil aliud est,quam prima substantia naturae rationalis, at nulla substantia potest accidente constitui, quare si personae di uinae, nulla re alia, nisi accidentibus differunt, non possimi plures esse personae, sed una.
plura habens accidentia. Sin autem vult Danaeus absolutum aliquid esse, id, quo constituuntur, ac distinguuntur personae; urget rursus argumentum Arianorum, quod eo loco soluit Bellarminus.
Id enim, quo Pater differt a persona filij, vel est substantiale, vel est accidentale,si est substantiale, ergo aliquid substantiae Patris non est
insilio; si accidentale, ergo per nae accidentibus constituuntur. Quare Danaeus multo secimet consultius, si quod inscriptis Bellammini non intelligebat,omisisset inlaetiim,quam ut causam fidei aduersariis proderet. Porr5,midd obiicit Bellarmino,negare eum eas restationes esse.vel accidentia, vel substatias; calumnia est,cum enim
179쪽
Lib. V Cap. II. V doceat de essentia relationum esse diuinam ipsam essentiam, qua
ratione negat relationes ellia substantias λ sed hominem, neque ingeniosum, neque harum reria intelligentissimum decepit, id quod Bellarminus ad finem capitis addidit prelationem secundum suam formalem rationem abuti aherea substantia,&accident quod ne cui forte Danaei simili facessat negotium explicandum breuiter est. Aliud est enim loqui de relatione diuina, Vel creata, ut diuina, aut creata est aliud loqui de natura relationis, ut significatissam rationem relationis diuinae,&creata communem; si de relatione diuina loquamur, substantia est quia diuina,&increata est; si de relatione creata, accidens est, quia in substantia est, ut in subiecto Si autem loquamur de relatione, ut est comune quippiam creatae,a que increatae relationis; ea neque sobstantia, neque accidens est, atque ut ait Bella inus abstrahita substantia,&accidente4 si enim accidens esset, nulla unqua relatio, posset esse substantia, at in Deo substantia est; si elset narii rassia substantia, nunquam posset esse accidens rat in creaturis accidens est Sicut ergo communis illa relationis notio, et reata, mincreata, secundum formalem am rati nem abstrahit ita etiam abstrahita substantia,&accidente. Ad eius libri II.&quiinque consequentia capita, docet, cum ij ex Patre manatio, generati ,πnatiuitas appellatur Filius quoque δογω,πVerbum oeatur,mper modum eum, quo intelligendo aliquem conceptum producimus, ex Patreprecedere dicimus tia sinuati nes, crveces, quibus tanti steria explicantur plane esse tropicas figuratis, translatas eodem modo eum de Spiritus saneri ex Patre, e Filio emanatione agimin, inquit, Guam processionem vocant, σper modum pirationis, Gramoris feri olant; me omnis rerum tam augustarum explicatio erbis tropichfigurate, e translatiriesumptis sit idque non semct postea repetit, neque videt totum se mysterium sanctissimae Trinitatis funditus euertere si enim Pater vere non generat, Filius vero non generatur, neque hic vere Pater neque ille vere Filius est nulla enim alia his vocibus notio subest,quam quod hie, regenuerit, ille vere genitus sit. Pater, inquit Basilius Iibro. r. conistra Eunomium, circa medium, Pater, inquit, est qui alteri prines-
pium visit, iuxta similem sibi naturam exhibuit Filius vero, qui ex alio per generationem principium, ut sit habuit. Quare, qui veram Fili generationem, ac natiuitatem exTrinitate tollit, is eadem opera verum Patrem, ae verumFilium tollit: quod idem devirit
180쪽
sancti ex Patre, MFillo processione dieendum est, si enim vere hi non spirant, ille non spiratur profecto neque hi spirantes, neque ille vere eorum Spiritus esse potest. At semper sides christiana docuit, id, quod in tractatu de fide, his verbis praedicat summus
Theologus , Gregorius a Zianzenus. Quis Catholicorum ignorat. Patrem vere esse Patrem, Filium vere essesbum, G Spiritumsanctum vere esse Spiritum sanctum sicut ipse Dotmnus ad Apostolos suos dicit, euntes baptizate omnes gentes in nomine Patris, Tribj Spiritvi sanesia Et beatus Basilius loco paulo ante citato fuse probat, nomen generationis, non abusive, non improprie, non translatities; sed vere,& proprie ac magis proprie Deo, quam creatura conuenire. Et vero qua ratione vere diceret Paulus ad Ephes. 3. v. IF ex Patre Domini nostri Iesu Christi omnem Paternitatem in coelo, . in terra nominari, si is vere, ac proprie Pater non es et,&quidem magis. quam reliqui omnes Patres, ad quos ab eo paternitas derivatur aut qua ratione Pater esset, qui Filium verenon gigneret Vel qualis tandem Filius is esset, qui metaphorice esset, ac non proprie Filius3 cum tamen eum non solum salium, sed verum filium Dei scriptura vocet prima Ioannis. S. v. 2o scim ut inquit, quonia tilius Dei venit &dedit nobis sensum, ut cognoscamus verum Deum, simus in vero filio eius Nimirum caluiniana haec ad tropos omnia reuocandi libido, vel vesania potius, veru Danaeo Patre, ac vera
filiu Dei, quanquam scripturis reclamantibus sustulit ex Trinitate. Ad eaput ar libri ciusdem secundi, reprehendit Bellarminum, quod doceat, quandoSpiritus sanctus mitti dicitur in scripturis significari, quod non solum dona creataSpiritus sancti dantur, sed et iis aincudonis ipsa daturSpiritus sancti persona quodque manifestus sit error, si quis contrarium asserat. Imo inquit saepe verius de ipsis Spiritus sancti donis, quam de ipse Spiritusancto, id est deissius persiona.ώaephrasis, ineiusmodi misit intelligitur Melut o I VII. I v. 3 atque adeo i emetisse, v. 26. m. e. Ic Ioannis, de donis Spiritus Iancti Ἀ- selligitur, quem hoc loco abfert, in uet Bedarminus. Videri posset, hoc loco non negare, mitti per ira Spiritus sancti, sed solum negare exij seripturae locis colligi lianc iplius per nae missione, quaeBel tarminus urget initi ea, quae subiicit, sententia atq; impietate eius plana facerent. Praestentia quidem, inquit. Spiritussancti, per ei modi donaraombesa per quae tunc extraordinarie agit equeprofert iritus, ligustrior apparet, o clarior, quemadmota cum in rubo apparuit Modisi