Sophoclis tragoediae Trachiniae

131쪽

αντος βαρεῖαν ξυμφορα ἐν ομμασιν πατρος δεδορκως κου κατα γλῶσσαν κλυων.

nos δ' ἐμπελάζεις ἀνδρι και παριστασαι ἰ

εἰ χρη μαθειν σε, πάντα δ φωνεῖν χρεων. 750 ο ειρπε κλεινην Γυρυτο πιοσας πολιν, νικης ἄγων τροπαια κἀκροθίνια,

ἀκτή τις ἀμφίκλυστος Εὐβοίας ἄκρον

747. Brunckius ex B. κου restituit pro και Confirmant Lb. et margo La. 750. Scholiastes καινοπρεπὴς ἡ--σις' ηλθενεὰ την Eυβοιαν, ἀκροα ριον ἐστι το κηναιον. Recte hic o F pro οτε, non pro οθι accepit quum Profectus est expugnat Oechalia, Cenaeum est, ubi sacra fecit pro his quum prosectus est, sacra fecit in Cenaeo. Ceterum vide ad . 238. 754. Verba τεμενέα τε φυλλάδα affert Eustathius

756. Brunckii membranae et eod. Hari. πολυ-

132쪽

φλὸξ αἱματηρα καπὸ πιειρας δρυος,

Υιταλ απαν κατ αρθρον Ἀγλθε ν ὀστεων 770 0απιος αντισπαστος, εἶτα φοινιας ί'. , 76 l. Verba τα πάνwoμου κατον συμμιγῆ βο- σκῆματα asser Eustathius p. 49 s. 37, 4. 766. Scholiastes ἀπο λιπαρον ξυλου δουν γὰo λέγει πῶν μεδρον Nam proprie πευκ' intelligenda. 767. Vulgo ανίει Brunckius ex membr. a prima manu et cod. Hari T. ex correctione Seholiastes et Iuut Sec ἀν, , a. ἀνήει. akesieldius, Ommate post δυωος sublato, ἀνlia ex o πως pendere vult item ΜuSgravius, in tum interpretatus. Recte Seholiastes: τι δἐ ἀπο των θυμάτων καὶ των ξυλων, φλοξ

Deinde libri,nocπτυσσετο. mendarunt Musgravius, Porsonus ad Med. 1138. Εrsurditus.768. ale interpretes cum Scholiasta τέκτονος pro να τέκτονος accipiunt. Is ita: ως πωτέκτονος καλεῖς συγκεκολλημένος το ν ἔξῆς, καὶ προςκολλητος ὁ χιτων κατὰ παν-ιέδεος ως ξυλω νεαρῶ κολλη υπο τέκτονος προπρισθεῖσα. Non agglutinant simulacris vestes statuarii, sed in ipso lapide aut ligno velata vestibus membra scalpunt, recteque in libris post ἀor.- κολλος distinguitur. 770. δαγμός Piersonus ad Moeridem p. l. Photii auctoritate, qui hane vocem ab Sophocle usur' palam scribit, restituendum ensuit quem secuti sunt Brunehius et Ersurdi ius. Confirmat grammati-Soph. UOL U.

133쪽

Λιχαν, τὸν Ουδε αιτιον του σου κακου,

δωρ μ ελεξεν ωςπερ ην ἐσταλμένον. κακεῖνος, ως ἡ κουσε, καὶ διώδυνος

cus in Bekkeri Anecd. p. 342, 22. Libri οδαγιιος. Iidem editores etiam lomo ex Piersoni coniectura pro φο ἰας receperunt. Sic saepe videas criticos, quae Latinae poesis regulae sunt, male ad Graecos transferre. Ceterum libri, plena interpunctione post ἀντiσπαστος posita, habent, re φοινίας ἐχθοὰς ἐχίδνης ας ,εεδαινυτο , ἐνταυθα δῆ βοησε Scholia-

madvertit Wakesieldius, qui recte vidit, Illum nescire, hydrae Lernaeae veneno tinctam suisse vestem, ipso poeta teste v. 932. Recte vero post ἐδαίνieto plene interpunxit, etsi eum commata, quae ante φοινiας et ἐδαίνυτο posuit, locum non recte intellexisse arguunt. Nam sive ἀδαγμος, sive, ut ille videtur voluisse, των dicatur δαένυσθαι, neutrum satis apte dictum, et comparatio illa cum veneno echidnae parum scite adiecta erit. Immo, ut saepe fit in Graecorum tragoediis, per coniecturam inscius verum dicit Hyllus: deinde eum velut echidnae quoddam virus exedebat. Qui se in Emendd. p. 84 planum secisse ait hanc rationem ferri non posse, ungere coactus suit, quod aperte resutant v 932 seqq. Non putaram exstiturum esse, qui, quod vertendo clare expreSSeram, non videret subiectum enuntiationis esse ιὀς, idque esse ιος, iaciaiδνης, tinetamque suisse vestem aliquo veneno IIIllum ex essectu intellexisse 774. Membr. Ald et Iuni pr. ἐνέγκαι In Eurip. Hippol. 393. legitur ἐνέγκαιμι Cod. B. μέγκαις. Hari.

134쪽

σπαραγμὸς αὐτον πνευμον- ανθη ρατο,μαρψας ποδος νιν, ἄρθρον Durίζεται, 780 ριπτε προ αμφικλωτον ἐκ ποντο πετραν 'κόμ ης δε λευκὸν μυελὸν ἐκραίνει μεσου

ἐνέγκας, nisi typographi error eSt. Ven ἐνέγκοις Iunt. secunda La. Lb. et Tricliniani libri μέγκοι. 778. Membr. Hari Lb. Ald. Iuntinae πλευμο- νων Ven cum ceteris πνευμονων. Vide ad . 567. Videtur hunc locum respicere Aristophanes Ran. 473. Ἀχιδνά θ' ἱκατογκέφαλος, νε τὰ σπλάγχνα σου δμασπα-ραξει, πλευμονων et ανθάψεται αDτζ-- μνDαινα. Vidit Corae ad Xenocr. p. 185. 779. Cod. Ven. ποδων.

780. Libri omnes πτεῖ. Scripsi ἐπτει. Vide ad Aiacem, 239. Vulgatam videri potest Athenaeus habuisse, cuius epitome lib. II p. 65. F seq. ita: Ἀπολλοδωρος δ' ὁ Ἀθηναῖος Ουδ ονομάζειν τινὰ των

παλαιῶν φησὶν ἐγκέφαλον καὶ Σοφοκλέα γουν, ἐν TDαχινίαις ποι σαντα τον μακλέα ριπτο υντα τον

Λίχαν ἐς θάλασσαν, ου ονομάσαι ἐγκέφαλον, ἀλλὰ

ὐ δην ὀνομάσαντα. Quibus usus Eustathius p. 757, 44. 660, 6. verba λευκον μυελον apposuit Apollodori errorem docte refutavit Casaubonus p. 36 seq.non insolenter locutum esse Sophoclem demonStranS, quum ἐγκέφαλος proprie sit adiectivum, ad quod intelligendum est μυελος. Quin Corae adnotavit, hodie quoque a Graecis cerebrum dici μυαλον et ἀμυαλον hominem saluum. 78 l. Libri habent, quam modo ex Athenaeo lectionem posui, nisi quod in Cod. Ven. μέσον scriptum. Praetereo Heathii coniecturam in ed. Elonensi a. 1786 receptam et Brunckii Eustathius p. 76 8. 964 l. affert, μέσου Dατος διασπαDisroς, et P. 8.

135쪽

lis3 li . l263, 26. κρατος ι ασπαρέντος Sch liastes διὰ δε ει κομης τον ἐγκέφαλον ἐκραένει κατὰ et μέσον cod. et ed. Rom. κατα μέρος τῆς κεφαλῆς,

Euripidis in Theseo fragmentum apud Sc soli astam

ad Aristoph. an. 476. lentatum a Casaubono ad Athen. p. l36. ita fortasse scribendum : καρα τε γαρ

Etiam Benti eius υσονται Aptissimum exemplum ex Eurip. road 1173. Sophocleo adiunxit Athenaeus. Ibi de Astyanacte est: δνστην κρατος, ῶς G εκειρεν ἀθλίως τευν πατριῆα, Λοειον πυργωματα. ον πολλ' ἐκήπευσ' η τεκουσα βοστρυχον Ἀλημασῶν, ἔδωκεν, ἐνθεν ἐκγελα οστέοιν Oαγέν roi φόνος π αἰσχρα μή

λέγω. Et his κομης quidem, pro quo Bothius non inepte κορσης coniecit, satis defendi videtur. Maior dubitatio de his est, αιματος θ' ὀι in D. Nam non modo caput et Sanguis non recte copulantur, quia non sunt partes unius rei commune quid hahentes, sed aliena etiam videri debet haec quidem sanguinis commemο- ratio, quum caput quidem disiectum caussa sit elisi cerebri, sed non sanguis dispersus. Dicere volebat, elisum esse cerebrum ex vertice crinito, rupto disiectoque medio capite, qua capitis disiectione etiam sanguinem dispersum esse. Haec in pauca contrahens, sanguinem ut rem secundariam non per και, sed per τε propriam in hoc genere particulam, additoque otion, adnexuit ex vertice comato elisit cerebrum, medio capite disiecto, simulque sanguine. 783. Libri ἀνευ νωνησεν. Brunckius res lituit veram lectionem ex Hesychio, apud quem ita scri

136쪽

T85 κοὐδεὶς ἐτολμα τανδρι αντίον μολειν.

ἐπεὶ δ' απειπε, πολλὰ μεν ταλα χθονὶ

δεινοκλῆς Te wAM: Legit hoc etiam vetus Seholiastes, apud quem ita eSt: ἀνευφωνησεν κατὰ τομαντίον, ἀντὶ του ἐστέναξε. Vide Heindors ad Plat. Phaedon p. 15. Nulla vero in verbo ἀνευφημεῖν antiphrasis Significat enim exclama re ευφη- i. e. clamare, absint male ominata verba. 787. Libri βοῶν, ἰυα κ' ἀμφ δ' ἐκτυπο- πέτραι. In Diar class. XXXIX. p. 199 relata coniectura C. Burneii hoc modo: Bos Λάκνων, Κων. Apertum est, salsa relata esse. Scilicet Diogenes

Eυβοέας et ἄκρα. Ohraeus in Aristophanicis p. 99. tres ultimas voces , inquit, has dicens, βοὴ δάκνων, ων, , non habet d. princeps, Sed Supplevit Stephanus et Aldobrandinus e SS. procul

dubio, et agnoscit versio Latina, in edit certe Sam-huel. Feliciter sane Wakesiel diu καταβιβρώκyκομε- νος βοα, λακώνν, . modo eviter corrigas λάσκων. Quod et in Laertio et in Sophocle repositurum suisse auguror Porsonum, Si suam notam Adverss. p. 175. retractasset. Λοκρῶν et Laertit edd. et ἄκοα, sed ἄκραι Sambucus. Ρων Aldob. ahe fiet dii λακὼν vel propterea, quia hic praesens requiritur, serri non potest. Diogenis, praesertim aperte memoriter ei- tantis, nulla auctoritas est.

788. Apud Diogenem Λοκρων τ . Omittunt τ' libri Sophoclis.

137쪽

790 ριπτων αντον, πολλὰ δ' huori βορον, τὸ δοςπαρευον λεκτρον ἐνδατουμενος σου τῆς ταλαίνης, καὶ τὸν Oίνεως γάμον οιον κατακτήσαι 'τμαντὴν βιον, τό ἐκ προςεδρο λιγνυος διάστροφον 795 ὀφθαλμὸν αρας εἶδε - ἐν πολλο στρατ*δακρvρροονντα, καί με προσλέψας, καλεῖ ὼ παῖ, προ λθε, μὴ purης τοὐμ κακον, μηδ' εἴ σε χρὴ θανοντι συνθανειν ἐμοίαλ αρον ω, καὶ μάλιστα μεν μεθες 300 ἐνταυθ', nos με μή τις ψεται βροτων

700. Nolui mutare librorum scripturam Dίπτων. Hic tameti aptius foret ἐιπτῶν. Vide ad v. 780. 79l. Cod. Ven. λέχος Asser hunc versum Suidas in v. ατουμενος Scholiastes quosdam legere

quod alius Scholiastes scribit: λιγν' ὁ τὴν πεδει- κεχυuένην τοις ὀφθαλuola αυτου ἀχλυν λέγει ἀπο τῆς νοσου. Apte Ersurdtius attulit Sehol. Nicandri Alex.

52. λιγνυς δέ ἐστι κυοι- το καπνῶδες του πυρος νυνδε αυτὴ ἡ φλόξ et Hesychium, λιγνυς, φλόξ. 795. Apud Suidam, qui in v. ποοςεμος hunc et praecedentem versum affert, libri εἶδεν ἐν πολλῶ

796. Ante Stephanum legebatur κάλει. 799. Fortasse με θλ scripsisse Sophoclem, adnotavit Wakesieldius. Nihil mutandum. μέθες est

depone. Dissilia πιν Corale

138쪽

θέντες σφε προ γῆν τήνδ' ἐκέλσαμεν κους

809. Cod. Ven omittit 3 eathio et ahe- fiet dio placebat, εἰ θέμις δ', 'πινχομαι Brunckius peius etiam scripsi ει θέμις, quasi perinde SSet,

utrum γε an με ponatur.

810. a. Turn. προυλαβες Scholiastes θέμις δέ ἐστιν ημας καταρασθαί σοι, ἐπεὶ συ προτέο την Θέμιν ἀπέοριψας κα παρειδες ἐὰν δε προυλαβες, ἀντὶ του φθάσασα την θέμιν Ου εξε ilέξυν εως τι κατὰ το δό-καιον ποάξειας Neutra interpretatio vera. Hoc dicit: quod si fas est, imprecor tibi ista est autem sas, quoniam tu mihi hoc fas obtulisti, Herculem necans h. e. dedisti, ut hoc fas esset. Sophocles apud Stobaeum LXIII, 6 de Venere ει μοι θέμις, θέμις ει τἀληθῆ λέγειν, ιος τυ αντεῖ πνευμονων. adem dicendi forma Euripides Herc. sur l4l. ει χρη-ἐρωτω χρη δ ἐπε. γε δεσποτης μων καθέστηχ ιστορεῖν α βουλομαι. 813. mari. ἐφέρπεις et 815. ἐφερπειν.

139쪽

αλ ερπετο χαίρουσα την δε τέρψιν, ἐν 820 6 'μφ δίδακτι πατρι, την ν αντην λάβοι.

816. dd. veteres καλως E Turnebi editione manavit καλος, Sumptum sortasse ex scholio εἴθεουρος καλος ἐπιπνευσα αυτῆ ἐπιουση, ινα μηκέτι αντην δοι - τροπικως δε το υρος ως ἐπὶ νεως, αντιτολουριοδρομεέτω. Ex MSS. nihil neque a Brunckio, unde καλος dederit, adnotatum. Scholiastae verbis, si quis sobrie iudicat, non effiei videbit eum καλος scriptum invenisse. Itaque plane nescimus an ullo id in libro inveniatur. Quumque Ουοος iam per Se secundum ventum notet, sortius videtur: pulere illa secundo vento a conspectu meo abeat. 817. Hunc versum eum initio sequentis assert Suidas in V. ογκος.

820. Vulgo et i . cod. Hari ταυτο δ . Vide Butimannum ad Philoct. 87. 821. Cod. Flor a tir habet ἔθ' suprascriptum. Ad h. v. apte attulit Waheseidius Hesychii, προςμό-ξας, προςελθων, et Eurip. r. 12qi. Apte idem comparat Homerum Od. IX, 507. ω ποποι ἰ μάλα

140쪽

TFAXINIAI. 121

τενεσθαι. Facilius credas, qui ita Scripserunt, voluisse τῶς πάλαι Φοιβου προνοίας. 824. Libri OV ἔλακεν. Quod in antistrophico poeta ον τέκετο poSuit, quum posset o ἔτεκε, indicio est primam syllabam, ut in Sequente versu debere Iongam esse. Id sentiens Triclinius scripsit , et Oportebat quod posui α , i. e. ῆτε, reserendum ad προνοίας 'Eκφέροι παρελθη Seholiastes. Recte Musgravius comparat Oed Col. 1424. ὁρῶς τὰ Ουδ'ουν εος ἐς ορθον ἐκφέρει μαντευματα. 825. Tricliniani o δεκατος c. Veteres libri omittunt x. arsurditus, δωδεκάτους ἄροτους ad τελεο- μηνος intelligi volens σε - , quod durum est. Moverat eum versus antistrophicus et adnotatio Hesychii, αροτους, ἐνιαυτους Σοφοκλῆς ραχινίαις. tiam grammaticus in Behheri Anecdotis I p. 446 6 αoo-τους, τους ἐνιαυτους. υτο Σοφοκλῆς Sed videntur

hi negligentius locuti, sortasse quod bis in hac fabulacio-οe, Sed utroque loco numero singulari, annum significat, hic et v. 69. Eustathius p. 811, 26. 733,

δηλοῖ, ἀλλὰ καὶτον ἐνι--ον παρα δεινοκλεῖ. Omnino sincera est librorum scriptura Sensum vero, in quo haeserunt interpretes, cogitantes de praedictione, cuius v. 1634s et alibi mentio fit, recte explicuit Groddeckius, illud monens oraculum intelligendum esse, de quo Apollodorus II, 4. 12. παραγενομενος

ἀθάνατον αυτον ἔσεσθαι. Nihil tamen impedit, quin, quae Apollodorus Delphie oraculo tribuit, ea So-