Sophoclis tragoediae Trachiniae

151쪽

minimum est. Nam ordinem verborum eum, quem rhetoricae leges requirunt, nullo modo potest poeta negligere. Duod si attenderis, hanc esse caussam invenias, cur quae hodie a multis carmina scribuntur, plerumque dissicilia sint ad intelligendum. Non sunt enim verba eo Ordine, quo debent, collocata. Nutrix si haec diceret, non iciniti, sed αυ αα vel βε- λεος in initio collocare debuisset. Recte haec veteres libri omnia choro tribuunt. Ti ante θυμος delexi, metro pariter ac sensu iubente. Non enim quae ira, sed trane ad necem sibi inferendam impulerit Deianiram interrogare chorus debet, quia praeter ipsam nemo est, cui potuerit irasci. Deinde verbum singulare ξυνεῖλε ostendit, continuari orationem eius, quae de ira interrogaverat. ἰχμαν mutavi in re tiare. Alio Spectet necesse est, quod Eustathius p. 243 9. l84, 10. scribit; θεν si τραγυμα τολμήσασα αἰχμην βέλεος π την οξυτητα δἰ Ου Οἰδίπους τετυφλοντο. 888. Libri ἐπιῖδες ω ματαiα. Trimetro poStum

152쪽

ελευσσες P δρασε, καρτ αν Wκτισας. lante inserui δες scripsique μάταιε, maSculina forma, ut v 863. et alibi. 889. Cod. Hari et pro ἱe. In sine huius versus cod. en addit, τίνα θυμόν εἶχεν, quae salsa intemhretatio est ad τὰ ἐν adscripta, quod est τίς ν η

89l Cod. Flor. προς αυτῆς. . ad . 4ll. 894. Id et Iuni prima xkέορτος, quo pertinet Seholiastae adnotatio, ἀνέορτος δέ, ἀντὶ του ηαἰσχρὰ καὶ ἀπρεπης Seholiastes, et νεωστὶ ἐνταυθα ὁρμήσασα Πλη. 897. Libri veteres ἔλευσσες Tricliniani ελευσας. Tum in Iunt sec. et Cant scriptum I, quasi adve hium e SSet.

153쪽

1 898 Libri veteres, καὶ ταυτ εολη ἐς χεὶρ γοα-- κεἰ κτισαι In edd. Turn. Steph. et aliis omissum τις Eo sive addito sive omisso quid sibi vult καιταντα Nam quum nutrix dixisset, multo magis miserta esses, si ipsa vidisses quae secit, nondum scit chorus quid illa secerit, ut quaerere potius, quae illa sint, debeat, quam quod profecto absurdum est, mirari, quod laeerit, quae qualia sint nescit. Et tamen hoc dicere chorum, non autem quaerere quid illud tam miserabile secerit Deianira, responsio nutricis docet. Haec qui considerabit, intelliget hos duo versus supplementum esse orationis, quae hiare idebatur, quum v. 900. παρῆλθε criptum

900. Libri ἐπεὶ παρῆλθε. Recte quidem, etsi cauSS non perspecta, Schaeserus ἐπώ γὰρ ηλθε. V.

901. Seholiastes γραφεται κοινά, et τα του θανατου, iis αυτῆς καὶ του ' ακλέους. Utrumque nemo non videt ineptum esse μῖλα μινια lectos

esse cavos culcita sunt bus laxioribus imposita, quo mollius recubet aegrotus, quam Pollux X, 4l. στρωμνην βαθεῖαν dicit, eamque sterni ab Hillo statim redituro ad excipiendum patrem, qua re monita Deianira festinat necem suam, quivis cui recta mens stat intelliget Inania commenta doctorum, qui riderexolet, serio depugnantia videat infunderi Emendd. p. ill Seqq. 902. Libri veteres στορνυνω et ἀντοίη Turn.

154쪽

στρον-γῆ errore typographi, ut videtur, pro sero ω-9 quod Triclinianorum est. In iisdem recte αν- τωη. Cod Ven ἀντευη La. ἀνroi 7. Ald ἀντoin. 904. Vulgo βρυχῶτο sine coronide et mox κλπιε. 905. Cod. Hari. που Absurdum St, quod unus Scholiastarum Scripsit η των ἐογαλείων οἷς τον πέπλον ἔχρισεν Alius naturae humanae non ignarus: τε επτετο τινος εργαλείου os ειωθεν μεταχειρ ζεσθαι συνοντος αυτ φακλέους, ιον ἱστου et τινος τοιο 1του, δυρετο λοιπον καταλιμπανουσα αυτά.

Ut Medea Apollonii Rhodii III, 13. μνήσατο ἐν

etερπνῶν, ἐν ζωοῖσι πέλονται POS hunc versum Wunde rus se primum lacunae Signa posuisse vaticinatur. idem mox οἰκέτας liberoS Deianirae esse a severanti respondebit Alcestis Euripidea v. 190 πάω-εες δ' ἔκλαιον οἰκλαι κατὰ στέγας, δέσποιναν οἰκτεό- ροντες δε δ δεξιὰν προυτειν κἀστω, κουτις ἐν Ουτυ κακος, ον υ προςεῖπε και προςερρ θη πάλιν. 908. Vulgo εἴ που Sed La. . . en et Iunt. secunda ac Turnebus in Corrigendi ει του quod probavit etiam Porsonus in Adv. 910. Codd. Iuni secunda e Tricliniani recte αυτὸ τον αυτης Aldina, et quae hanc Sequuntur, αυτ iorOὀς αυτῆς, librario obversantibus his verbis ex . 891. Deinde δαἱμον ἀνακαλουμένη inde a Tu nebo editum Ald et quae hanc expreSSerunt, ac Iunt. Sec. δαίμονα καλουμέν v. Unde coniicias δαιμον

155쪽

9 11. Scholiastae: καὶ τὰς ἄπαιδας με. μηκέτι ἔμελλε παιδας τίκτειν, ξτο σχήσειν. τι του

λοιπον ου γενησονται συνουσίαι προς τον φακλεα εἰς παιδοποιέειν. υσέας κοίτας, συνουσίας. tu

Strema plane repugnant usui, ita omnia illa inepta sunt. De adempta spe liberos ex Hercule procreandi non cogitandum esse, quum tot liberis floreat Deianira, recte monuit Musgravius. Vocabulum οὐσίαι aperte de possessoribus cogitari iubet, quumque res ipsa Ostendat, metuendum Deianirae ut matri suorum liberorum amanti esse ne illi, alia subole ex Iole nata, partem paternae haereditatis amittant, consequens est scripsisse Sophoclem verbo in novum, ut solet, significatum deflexo, καὶ τὰς δίπαιδας ἐς το λοιπον ουσόας, et dupli eium liberorum in posterum suturam rem paternam. Atque Iolen, ut v. 536. dixerat, non virginem adductam esse, sed consuevisse iam cum Hercule putabat. Aliter λπαις θρῆνος, duorum liberorum lamenta, dictum

ab Aeschylo Cho vh. 332. Apud Hesychium quod

legitur, διπάνας, τους διδυμους γεγενημένους, suerunt qui δίπαιδας corrigendum censerent, recte sorsitan. 9l3 Cod Ven ἐξορυωMενη.

156쪽

λυε τὸν αυτῆς πέπλον η χρυσήλατος

920. Barius νυμφεῖα de thalamo dictum, exemplis firmavit Wakesieldius. Hic quidem quum alanposuerit, nihil impedit quin λέχη καὶ νυμφεῖα nihil aliud quam νυμφικὰ λέχη SSe StatuaS. 924. Libri . akesieldius Schaeserus ἴconiicit. 925. Hesychius αελωπισεν ἐξεσκυλευσεν, ξε-

δυσεν.

928. Seholiastes τυ, ω et παιδὶ της τοιαυτα τολμώσης MuSgravius, cui assentitur Schae- ferus, τῆς τεχνωμέννης cum φράζω construi vult. De sensu facile accedo, modo hunc genitivum eum pronomine ταδε potius, quam cum verbo iungi memineris. Nam plena oratio est aut φραζω τάδε τῆς ἄντα τεχνωμένης aut τῆς ταδε τεχνωμένης φρα si αυτα.

933. Mirum in modum sallitur Musgravius, qui ἐφάψειεν pro ἐφαπτοιτο dictum ratus, Vertit reprehenderit, τουργον τοδε credo de nece Herculi allata accipiens. Non minus erraret, si quis stili Sophoclei immemor, Illum putaret iraeundia sua effecisse,

157쪽

ut Deianira necem sibi inferret. Nam immeritam iram, quam missurum esse recognita IIIllum sciebat, facile terre poterat 'Oργην dicit poeta dolorem irascentis sibimet ipsi, ut supra v. 727. λ ἀμφὶ τοῖς σφαλεῖσι 'ξώκοχ σιας οργῆ πέπειρα, et prorSuS, ut hic Iocasta in ed. R. 124 l. οργη χρωμένη in lecto geniali finem vitae suae facit. Itaque hoc dieit nutrix: intellexit miser, eam ira, quod Herculem perdidisset, hoc facinus molitam esse, i. e. sese interemisse. Viderat hoc iam Scholiastes qui tamen οργην ita explieat, οργισθεῖσα ἐπὶ τυληπατῆ

σθα παρα του Νέσσου.

936. δορμάτων Ουδεν ἐλείπιτ est non minimum lamentabatur, h. e. vehementi SSime. 938. Insolentius dixit πλευροθεν pro πλευρα, sed tamen ut solent Graeci admotionem ad aliquem locum ut remotionem efferre ut si dicas, a latere Deianira suum inclinavit latus.

940. Nihil aliud est αἰτία βάλοι quam ἐμβάλοι,

942. Wakesieldius coniicit βίον, quem si movit illud Euripidis in Alcest. 403. προλιποiσα δ' ἀμον

βόον ερφανισε τλάμοiν, revocare poterat quem et ipsum citavit reophron . 02 scribens, κα τηνἄννιι νον ποοτιν αρπάσας λυκος δνοῖν πελειαι ἀρτα-

158쪽

νισιώνην γονῆς. Quodsi quis eum, cui parentes moriuntur, non putat vita parentum orbari, neque exemplo ullo .probari posse ita locutum esse quemquam Graecorum, inutiliter molesteque addito ios substantivo, non videtur legisse in Euripidis Hippolyto V. 799. τεκνων μοι μή τι συλῶται βέος, aut in Phoenissis lisl ους ἀποίσεται βίον τῆ καλλιτρξω μητρι Μαινάλου κορη, et v. 1272. Uρει σων κασιγνήτων βίος, aut in Medea 1303. ἐμῶν δὲ παίδων λθον ἐκσωσαι βίον. Defendi poterat aheseidii coniectura alio minus

vano argumento.

941. Ersurditus τὰς ημέοας dedit, quod etsi recte dictum esset, tamen non opus St, quum τὶς saepiuSita repeti soleat. Vide Porson Addend. ad Hec. p. 103. d. Lips qui propter hanc ipsam repetitionem asserrii l. ab Eustathio p. 801,l. 719, 2. adnotavit, πλεiους habente, ut La. 947. Membr. eod. Hari Ald et qui cum hac faciunt, ποτε ἄν ποτερα επιστένω. Iunt. Sec et Schol. Rom. ποτε ἄν ποοtερα ἐπιστένω en Flor ποτερῶν ποτεo Turn. ποτερα προτεἀ ἐπιστένω. Steph. Cant et quae hanc sequuntur ποτερα ποτεο ἄν ἐπι

στένω.

159쪽

. H. ' ὐδ ειςιδο- ἄφαρ 950. 951. Libri ταδε ιιεν et ταδε δε μέλλομεν, nisi Ersurditus ex mea emendatione, distinctis strophis, nam primi Sex versus antea pro prood habebantur)in μελομεν mutavit. Id autem non tantum metri, sed etiam sententiae caussa faciendum erat. Nihil enim putidius foret, quam illud κοινὰ δ' εχειν τε καὶ μέλλειν, Si eadem praecessisset horum verborum distinctio. Ersurditus etia in μένομεν scribi posse adnotaverat, quod recepit Wunderus Seholiastes τὰ ι ἐν κατὰ τὴν Afῖάνειρα εξεστι θεωρεῖν ἐν τῶ omus' τα δικατὰ τον φακλέα ἐκδεχοιμεθα κοινὰ δέ ἐστιν τὰ ἀμφοτέρων κακά καὶ τὰ ἐν ἐχομεν, τὰ δε μέλλομεν. 952. Cod. Hari et pro δ omittens τε. 954. Ersurditus scripsit αποε ρος, ex Oed. R. 194. ubi hae sormae variant. Quod libri habent, Scholia Ste Ουριος interpretatur. 956. Codd. Ven Flor. Hari edd. vett. τον Λιος. Tricliniani et, ut Gaissordius eoniecit La τον Zρῖνος. 957. Coniungenda sunt ταρβαλέα θάνοιμι, peta emetu moriar, ut apud oratoreS δέει τεθνάναι. 958. Musgraxius et roddeckius μουνον pro adverbio habent, et coniungunt cum εἰςιδουσα alterdum taxat, alter dummodo interpretans. Poterat quod

160쪽

Sophocles μαυρον scribere sed credibilius est eum μανον ScripsiSSe, quod grammatici ραιον, ἀσθενές interpretantur. Id cur producto potius quam correpto suerit, exposuit . Din dorsus in praefatione Poeta rum minorum Gaissordii p. I. Ita enim haec pro cedunt utra magi gemam, nescio. Deianira mortua est Herculem morti proximum audimus quem utinam es sugere possim nemo aridum videam. 960. In cod. en desunt r. 960-1000. Membr. edd. vett. Steph. Cant πρό Miaων Cod. Flor. προ

Dicit πρόδοuον θανυα ut Λeschylus apud Scholiastam Theocriti II, 36. δέσποιν λάτν τῶν βασιλεί νπροδονιο ιιελάθρom. Sic Blom fietilius in Glossar. Sept. ad heb. 196. aliique correxerunt, quod προδρομος etiam apud Aristidem . . p. 27. Scriptum erat. Fluctuat scriptura etiam in Phoenissis x. 303.

ubi praeseram προδOMOς. 963. Libri veteres προυκλαιον Tricliniani ἐκλαιον. Scholiastes ἡρου κλαιον ὀξυφωνος ἀντὶ τον προκλαίουσιν. ὁ Οοος αἰσθάνεται του φακλέους πλησέο τεροMένου, καὶ πληθος θρηνουντων ἐπακολουθουντ- αυτ n. Male, quod docet ἄψοφος βάσις. Brunckius recte ad sensum, sed minus accurate eriit a vero propinqui mali nec longe dis-

라틴어 텍스트