Sophoclis tragoediae Trachiniae

41쪽

δισσαῖσιν Λειροι κλιθεις,

punctione, quo reserri voluerint, incertum reliquere. Friget vero, coniunctum cum αἰ 674 vim habet, relatum ad καουξαι. Sic etiam Seidiero placet, qui comparat Aeschri Choeph. 90. Eurip. Hipp. 1l 12.

Alc. 37. Heracl. 745. Praeterea sic etiam numeri suadent. ὁ Ἀλκμηνας ποθι μοι παῖς ταμώ, pro τον Ἀλκμήνας παῖδα ποθι μοι αἰει dictum, aliis huiusmodi exemplis adhibuit Porsonus ad Hec. 1038. monens, quum παῖδα intelligi iubeat Scholiastes, Aldus autem ποθι μοι, ποθι μοι παῖς habeat, etiam hoc eiecto παῖς admitti posse, Sed praestare alterum. Aldi scripturam etiam Iuntinae habent et La. In Ven eSt ποθι ποθι ποθι μοι παῖς. Eximia arte haec stropha ita composita est, ut liberior orationis constructi in singulis partibus aptissima sit ad exprimendum magnum desiderium. Satis habeo id verbo indicasse non potest enim latere, si quis accuratius considerare voluerit. 100. Vulgo ποντίους et Schol. La in lemmate. Codex ποντίας Athenaeus V. p. 189. C. καλουσι δ' αρσενικῶς τοὐς αυλῶνας, ως περ Sol κυδίδης ἐντοητεταρτη c. 103. καὶ πάντες οἱ καταλογάδην συγγρα- σεις, οἱ δε ποιητα θηλυκῶς Κρατῖνος is Ἀχιλλεῖ,

βαθεῖαν εις αυλῶνα περιδρομον στρατον, καὶ Σοφοκλῆς Σκυθαις, δεημνους τε κα σηραγγας is ἐπακτιας αυ-

λωνας. Vereor ne non magis in Scythis, quam in Trachiniis homoeoteleuia praetulerit Aeschylus

Prom. 730 dixit αυλῶνα Μαιωτικον. 101. Brunckius δισσαῖς πειροις, pra is numeriS.

Ald cum plerisque codd. δισσαῖσιν ἀπείροισι quod verum est, dempta una littera Doriis haec epitritis una numeri perpetuitate usque ad finem strophae de-

42쪽

currunt. Duas continentes Asiam et Europam intelligi debere, in quas multi veterum omnem terrarum orbem diviserunt, pluribus demonstravit Schaeserus in Melet cr. p. 36, 9. λιθεὶς dictum ad exemplum

Homeri, iacens, commoran S. 102. Scholiastes o νικῶν πάντας τους θεους κατὰ τ οπτικον. Videtur haec vera interpretatioeSSe. Me μμα plerumque S coram in On-

Spectu, in os ut apud Eurip. Androm. 1065. ill8. Bhes 42 l. alibi interdiu, ut in Bacch. 469. ποτεοαδε νυκτωρ ae η κατ' ιιιι ηναγκασεν alibi etiam specie oris, ut in Trach. 379. Hic quidem dieitchorus o qui oculorum lumine emines Sol enim, ut qui cuncta videat, Optime dicere potest, ubi sit Hercules. Ita idem in Homerico hymno Cereris interrogatur quis Proserpinam rapuerit. 103. Scholiastes ad ποθουμένα ἀντὶ o D ποθουση. Defendit Eustathius p. 806, 37. 727 ll. allatis pluribus similibus exemplis. Nec repudiavit II. Stephanus de dial Att. p. 65. Musgravius quod incogitatiter coniecit πονουμένα, defendit incogitantius, asserens v 985. πεποι μενος ἀλληκτοις οδυναις et

Thucyd. II, 5 l. τον τε θνησκοντα καὶ τον πονουμενον

φκMoντο. Sophocles illic de Hercule venenata veste cruciato, bucydides de iis qui peste contabescebant loquitur. Complura inveniri poterant, quae distinetiusquam ποθου--s indicarent, cur eum avi compararetur Deianira, ut ποτωμένα, πτερουμενα, δονουμένα, πτοουμενα, στροβουμένα.

105. Fuerunt, ut Scholiastes reseri, qui legerent πιν αλιο ooνιν halcronem intelligentes. Sed hoc

metro repugnat. Diqiligo b Cooste

43쪽

πολλα αρ ῶς ἀκάμαντος

106. Male Scholiastes ἀδακρυτων interpretatur πολυδακοντων. Immo, ut saepe iaciunt poetae, in dicatur hoc verbo id, quod efficiendum est ευν

ἀδάκουσα. Vide Seidierum ad Eurip. l. 442. 108. Libri omnes φέρουσαν. Casaubonus ad Athen. p. 549. eleganter nέφουσαν, quod verbum usitatissimum est Sophocli. Recepit Brunexius quia Casa ubonus scripsit: vetuS lectio sui τDέφουσαν, vera sine dubio. egare φέρουσαν scribi potuisse absurdum est. Saepe illud verbum idem est quod ἔχειν, ut in Electra v. 286. σον μοι θυμός μνῆν φέDει et πιστιν φέρειν ibidem . 735. et in ed. R. 445. Clarissime autem docent haec in Antigona v. 1089. καὶ γνῶ τρέφειν την γλωσσα ησυχοπέραν τον νουν et ἀμεινε τῶν φρενῶν et νυν φέDει. 109. Etsi verba ita construi possunt ευμνασΤον ἀνδρος δεῖμα φερουσαν τρυχεσθαι μναῖς ἀνανδρειοις, ἐνθυμίοις odos, tamen neminem tam invenustum lare puto, quem non numeri ita in verbo inii siniti, ut etiam hiatus pausam fieri iubeat coniungendum hoc nomen cum praecedentibus esse moneant. Ex quo intelligitur, reliqua sic esse intelligenda, τρυχεσθαιενθυμουμιενην ευνὰς ἀνανδρωτους Copulum H omissam in antiquis, poS ευταῖς Turn. et quae hunc Sequuntur, addunt, etiam Canteriana, de qua salsa re tulit Ersurditus.

44쪽

114. Id et veteres libri κυματ ευρεῖ Turn et quae hunc Sequuntur, κυματα υρα Brunckius ex coniectura ευρί κυματα. At multo lenius corrigi hoc potuit, κυμα ἐν ευρει quod fecit Ersurditus.115. Legendum in. l. II, 462.475 Hernii Exc. I. ad Il. IX. Hinc explicandum ἐκπέσx Eurip. Hec. 1019. quod orsonus a Suppresso ν vel οταν pendere opinabatur Bacch. 1065. RFURDT. Libri Mοι. . Quod servans orsonus non recte scribebat

117. In explicatione huius loci haeserunt et veteres et recentiores interpretes, licet facillimus sit. A. post υτ in apodosi positum, neque αυξ. pro αυειται dictum. Nam nominativus est πέλαγο HKρήσιον. am ut quis continuos in mari fluctus videt, ita quasi Creticus quidam vitae laborum pontus Herculem tenet augetque, scili icet laboribus h. e. τον φακλέα το μἐν πολυπονον πέλαγος τρέφει τὸ δ αυξει. 118. Triclinii recensio male ωπε. 120. codd. et edd. ἀμπλάκητον HesIehius: ἀπλάκητον ἀναμαρτητον Σοφοκλῆς ραχινίαις. In scholiis Romanis seriptum: 'AMLI MON. ἄπταιστον Illud ἀπλακητον Abreschio auctore recepit Brunckius. Scribendum est ἀναριπλάκητον, ut monui in libro de em rat. r. Gr. p. 19. vel metri indicio. Usus hac voce Sophocles etiam in ed.

45쪽

B. 472. nisi quod ibi correpta secunda sIllaba est ἀναπλάκητοι. Est autem ἀναμπλάκητος idem quod ἀσφαλής.122 Libri I, ἐπιμεμφομένας ἁδεῖα μέν Brunckius άδεῖα pluralem esse voluit, contra Ieges grammaticas, certe Atticorum Defendit Butimannus: M. 2ὶqs Gramm Gr. vol. I. p. 253. sed quo assert, neuer. I, 95. apud eum ἄδεῖα semininum est, Aratus antem v. 1068 si θήλεια genere neutro dixit, ut Alexandrini solent, capiavit, quod aliquando aliquis vetustissimorum sibi indulsisset, quale St ξει α χρέμισαν, .a neglectum a Butimanno, in Scuto Herculis, 348. quod ita scriptum exstat etiam in Etrin. M. p. 814,45. Mus gravius αἰδοῖα coniecit, ad sententiam non male. Notandum tamen, hac voce Aeschrium, antiqui Sermonis Sectatorem, Saepius Sum SSe, nuSquam, quod sciam, Sophoelem aut Euripidem. At hic metrum poscit amphibrachum. Itaque eorrexi v Nihil quidem, inquit, mihi te propter querelas tuas reprehendenti metuendum est tamen repugnabo. 124 Suidas: ἀποτρυειν Σοφοκλῆς ου ἀπο- . . Duειν ἐλπίδα τὴν ἀγαθην χρῆνα σε ἀνάλγητα ἀοιου παντα κραίνων βασιλευς ἀπέβαλε θνητοῖσι

126 Scholiastes: ουδε γὰὐαλυπα τοῖς ἀνyρώποις ὁ Ζευς τ π άγματα πεποίηκε Λ Ουδ non potest postponi. Exspectes hic οὐχ sed recte tamen dixit i δέ quod ad Iovem reserendum. Doloris vacua ne Iuppiter quidem dedit mortalibus.

46쪽

πάντα κραινων βασιλενς ἐπέβαλε θνατοῖς Κρονιδας.

Sed cavendum, ne quis hoc perperam intelligat. Nam hoc vult oportet te in dolendo etiam bonae spei locum concedere: nam vacuitatem doloris etiam qui res hominum gubernat Iuppiter, non dedit mo talibus, sed voluit, ut laetis adversa temperarentur. Ceterum Ald et alii libri veteres ἐπέβαλλε, Triclinii recensio autem ὁ πάντων κραέν-. Ita ot δε v. 280. 129. Ald πημα καὶ χαρα Seholiastes legit ἐπ πηματι καὶ χαρῆ. Patet scribendum fuisse χαραν. 130. Ald et veti libri κυκλουσιν Triclinii recensio κυκλου . Ursam hic Scholiastae quidem utramque intelligunt. Id si voluisset poeta, ἄρκτων scripsisset. Habuit ille in mente Homeri notissimos

δ' ἄμμορος ἐστι λοετρῶν 12κεανοῖο, Iliad. XVIII, 487. Od. V, 273. Neque ἐπικυκλουσιν a poeta dictum puto, ut sit ἐπέρχονται, sed proprie κυκλουσ- ἐπ πῶσιν. κυκλουσι non magis quam in Electrae v. 1365. neutrali significatu dictum quasi quaedam ursae rotationes omnibus volvendo asserunt maerorem et gaudium. Nam quemadmodum UrSa numquam non supra nos in coelo vertitur, ita super capitibns nostris etiam bona ac mala perpetuo

47쪽

ia se i 1 χαίρειν et καὶ στερεσθαι. α καὶ σε ταν ανασσα ελπίσι tirco

β/βηκε.135. In antiquis libris commate poS πλουτος, colo post βέβακε distinctum. Ita βέβακε ad praecedentia, noctem, infortunium, opes referendum, περχεται autem putandum esset Sine easu positum esse, τω δε cum χα ἐρειν coniuncto, pro ἐπέρχεται δε τυι μενχαἰρειν, του δε στέρεσθαι Simplicior Seidleri sententia est, commate post βέβακε distinguentis, et ad βέβακε intelligentis τι μέν, ut sensus sit, αλλὰ τωι ἐν τα βέβακε, τω δε ἐπέρχεται, χαιρειν τε καιστέδεεσθαι Comparat ille Oed Col. 614. τοῖς μεν γα η δη, τοῖς δ ἐν υστέρω χρονε τὰ τερπνὰ πικρα ἐγνεται κα θια γέλα. Distinxi ita, sed tamen βέβακε ad praecedentia reserendum puto. Interpretor ita: nec nox manet mortalibus, neque res ad ver Sae, neque pes sed cito relinquunt, et

ad alium accedit gaudere privarique. 137. Potest quidem re simpliciter intelligi quae, repetit deinde pronomine et sic voluisse videtur Scholiastes. Sed praestat tamen, ut ego quidem puto,i interpretari qua propter, τάδε autem referre

ad ea, in quibus totum armen versatur, Herculem salvum rediturum SSe.141. Scripsi ἐπεικάσαι, ut, nisi fallor, etiam Ersurditus legi volebat. Libri ἀπεικάσαι. Eodem

48쪽

errore apud Suidam in v. ἱρον scriptum in versu Sophoclis Oed Col. 16. ubi hodie ὁ σάφ' ε&άσω legitur, quod'underus hic quoque posuit. Recte dixit ἀπεικάσω. Euripides Orest. 290. d. ore.

νης, κωκν ἐστίν, ὁ ἀπεικάσω. Comparatur enim ibi, quae audita erat vox, cum voce Helenae.142. Verbum θυμοφθοοεῖν ech. l. commemorat

Eustathius p. 575, 10. 437, 5.

143. Hari Flor Ald aliique veteres libri πα-ρουσα, quod alienum ab hoc loco. Iuntina secunda et Tricliniana recensio recte παθουσα, quod merito receptiam ab editoribus recentioribus Cod. Hari. νυν et ἄπειρος , ut Sehaeserus coniecit. At multo hic melior est vulgata νυν δ' ἀπειnoς. Hanc enim ut potiorem Sententiam, iam non ut partem cum priore coniungit sed opponit ei, quod vel vocabulum νυν arguit Aliter enim satis erat dicere ἄπειοος, εἶ.145. Vulgo χωροι σιν αυτον. Od. Flor. αυτου. Utramque scripturam commemorat Scholiastes Ape

tum St, quum τοιοῖς δε dixerit, debuisse addi, quales intelligi vellet. Ex quo quum appareat emendatione locum indigere, cavendum erat, ne in loco, in quo iam veteres critici haesissent, ulla mutatio fieret, quae non tam lenis esset, ut pro nulla haberi posset. Id mihi videor repperisse χω- ροις, , αυτου scribendo, et post ea verba commate ponendo. In antiquissimis libris nulla ibi interpunctio, in sequioribus eoli signum est. Qui similiter haec tentabat, usgravius M αυτου χλουνιν reponi volens, sanando vulnere novum vulnus secit. Sensus est iuvenilis aetas huiusmodi in locis pascitur, ubi sui iuris e st, neque aut aestu aut imbre aut ventis vexatur, Sed

49쪽

iucundam agit et ab oris expertem vitam. Confirmatur hoc iis, quae opponuntur. Nam virgo, Simulatque nupsit, paret necessitati curisque angitur et sollicitudinibus. Opportune mihi similis sententiae memoriam apud Tibullum IV, 6, 15. revocavit Hauplius praecipit et natae mater studiosa quod optet illa aliud tacita, iam sua mente rogat. Nec dissimili metaphora usus Sophocles p. Schol. Pind. Pyth. IV, 213. χωρος γἀ άυτος ἐστιν

ἀνθρωπου φρενων, που et τερπνον καὶ το πημαῖνον

φυεν δακρνῆροεῖ ναρ καὐτὰ καὶ τὰ τυγχάνων 'Eξα ρει videtur cum ἄμοχθον coniungendum esse: v si a merigit iucunditatibus, ut vacua sit labore. Saepe verbum illud ἐξαiρειν de erecto animo dicitur, neque hic quum ita erigi dicitur, id aliud est, quam alacri atque erecto spe ac fiducia animo vivere. 149. ει νυκτι non est ad λάβη reserendum, ut dicat, usque dum quae nocte ea, qua marito coniungitur, curas accipiat quemadmodum in Terei fragm. VII. ἐπειδὰν ευ φρονη tri4 bHα, aut apud Homerum Od. XVIII, 27 l. νυ δ' ἔσται O τε δη στυγερος γάμος ἀντιβολῆσμ υλομενης 4ιέθεν. Nam prima eoniugii nox si significaretur, addi debebat quae nox diceretur. Sed coniungenda sunt verba illa cum

φροντίδων, ut SenSus Sit, nocturnas curas. Vide Supra v. 29. 15 l. Codd. Hari Flor. τον, male. Masculino αντου utitur, quia universe nuntiata sententia est.

Vide ad Viger adnot. 50. Ita Seidlero in Eurip. ip- pol. 470. πεσόν scribendum videtur.

50쪽

152. Κακοῖσιν oli per attractionem dictum pro κακα oli, non pro oli κσκοῖσιν Verba κακοῖσιν λέγω βαρυνο ιαι asser Priscianus XVIII, 20 qui locus mutilus est in ed. uisch. p. 1169. Notavit Pors nus ad Aristophanem p. 184. 157. Ad παλαια recte Scholiastes sed obscurius, τι προ πολλου χρονου χρησιαός, νέμω δεδομε- νος Quae verba male relata sunt ad illa v. 155.

ὁδον ναριος. Tabellas dicit ex longo tempore scriptas Testamentum dici ipsum vocabulum Dina ατα iudicat. Id multo ante conscriptum Hercules tum demum, quum noxissime domum relinqueret tradiderat Deianirae, quippe ex prioribus itineribus se salvum rediturum ScienS. 159. Dλλους ἀγωνας ἐξιο, dictum, ut paullo ante ὁδὸν την τελεiπαίαν ωρμα ἀ οἴκων nulla cum ellipsi, sed brevitate quadam dicendi duabus notionibus in unam coniunctis, multa certamina

initurus exeundo.

16 l. Ita in Philoci l2l7 Dr υδέν ειμι. Addidit Sehaeserus Apollon. h. II, 28. Discrimen non magnum, sed aliquod tamen, sic dicas, an oυκέτι. Hoc est posthac non vel iam non illud non implius. Sic in Alcest. 195. ἐκφυγων υει τοσου