Sophoclis tragoediae Trachiniae

61쪽

simis ἔστι δὲ καὶ ἱερον Ἀρτέμιδος, και αγαλμα λευ- κου Hyom σχῆμα δε ἀκοντιζοίσης πα9χεται, καὶ ἐπίκλησιν εἴληφεν ιτωλῆς. 214. SS. Harhator Ald et ceterae edd. veit. ἐλαφοβόλον Cod. B. et Triclinii recensio ἐλαφηβόλον Apollonius in libro de adverb. p. 602, 22. παρατο ἔλαφος ἐλαφοκτονος Aoτεμις, ἀλλὰ καὶ ἐλαφηβολος. La. V. ἐλαφαβόλον, ut meliores libri θανατα γόρα Oed. R. 18 l. et στεφαναφοριαν in Eurip. Electra

862. Diana ἀμφιπυρος benigna materies sapientiae mythologorum. Inepte quidam de plenilunio cogitarunt. Non utilius est quaerere, an Sophocles Dia nam cum Hecate confuderit, quae utraque manu sacem gestans singitur vide Spanhem ad Callim. h. Bian. 11. Saepe huiusmodi epithetis illa continentur, quae ubique Simulacris licebat expressa videre; sed quid significaretur insignibus illis, nemo curabat. Diana φως φορος dicta videtur vel metaphorice, quod lexaret periculo parturientes, vel proprie, quod

Lucina esset, partum in lucem producens; ἀμφὶπυρος autem et πυρωνία, quo cognomine Pausania auctore VIII, 15, 4. apud Pheneatas colebatur, quod doloribus parturientes uruntur. Has πυρφορους Ἀρτέμιδος αἴγλας Sophocles in Oed. R. 207. adversus pestem in auxilium vocavit. 2l6. HesIehius: ἀείρομαι, ανω αιρομαι. O PO-κλῆς ραχινίαις. Quum v. 201. Deianira mulieres, quae extra aedes et quae intus essent, acclamare iussisset, eidlerus Suspicabatur, quae intus fuerant, audita chori exhortatione foras progressas, his verSibus respondere. Et sane alias, quam quae priora cecinerant, hic loqui, valde est verisimile. Credibilius tamen puto, horum in partes divisum SSe, quam illas ex aedibus soras exiisse.

62쪽

εὐοῖ μ ὀ κισσὸς ἄρτι Βακχίαν

217. Triclinii recensio, d τυραν ἐμῆς φρενος. Scholiastes αυλέ. yd Hoάκλεις. y Λιονυσε. Vix credas, Musgraxium verba poetae interpretari potuisse, o mata, o dilecta. Recte in alio scholio: d αυλε τῆς ἐμῆς φρενος τυραννε ἐρεθici γα ὁ αυλος τὰς παρθένους προς τὴν χορείαν ' αντὶ του, κοατῶν τῆς ἐμῆς φρενος ἐν δε τυλταυτα λέγειν ορχουν- τω υπλχαοας. Nam, ut ait Aristoteles de rep. VIII, 6. ἔτι δ' υκεστιν ὁ αυλος ήθικον, ἀλλὰ μῶλλον ὀργιαστικον. Et cap. 7. ὁ δ' ἐν τη πολιτεὶα Σωκρατη ου καλως τὴν Ουγιστὶ μονην καταλειπε μετὰ τῆς ι ριστι καὶ ταυτα ἀποδοκιμάσας τῶν οργάνων τον αυ-

λον ἔχει γαρ τὴν αυτην δυναμιν et Φουγιστἐ τῶν αρμονιῶν, ενπερ αυλος ἐν τοῖς οργάνοις αμφω γαρ ὀργιαστικὰ καὶ παθητικά. 1λοι δ' η ποίησις πῶσα γὰο βακχεία καὶ πῶσα et τοιαυτη κίνησις μάλιστα των ὀργάνων ἐστὶν ἐν τοῖς αυλοῖς. 219. Scholiastes ἀνατάρασσε ευ ο ιι ό

et Brunckius ευοῖ με coniunxerunt, verbum esse rati ευοῖ. Duplex με nullam habebit ossensionem, si reputaveris, ἰδου et ευοῖ, quum utrumque exclamandi vim habeat, pariter si hi adiunctum pronomen e vare, ut quaevis alia repetita vox velut in ed. R. 1098. τίς σε, τέκνον, ἐς ' ετικτε , V. Frit2Schium Q. Luc. p. 14. Sed male Brunckius comma post ἀνα-ταοάσσει posuerat, quod ante hoc verbum ponendum erat. Itaque sensus verborum hic est: en me, perturbat evo me hedera, illico convertens ad aemulationem Baccharum. Non ut volunt,

hedera dicta pro thyrso, ac postremo pro surore et motu animi, sed, quae praeclara est poetae audacia,

63쪽

videntur sibi virgines prae gaudio exsultantes hedera coronatae SSe aemularique Bacchas unde etiam exclamant e voe. α ἐαν,μ.λλα noto usu accusativi additum est, eonverten me ad aemu landum Bacchas. Vide Matthiae r. Gr. I. 432. 4. Ceterum libri Πακχείαν, quod cum Brunexio et E furdtio, quoniam metrum ita suadere videbatur, in Βακχέαν mutavi.

222. rsurditus cum Brunckio M edidit. Libri Ida, M oliae haec canere videntur virgines. Et insteium, qui in Diar Edinb. XXXV. p. 181 scribendum censuit ἰδουὰ ideo quod Me numquam pro interiectione poneretur, non addit accuSativo, notavit Matthiae ad Eurip. Orest. 1535. Neque inte lectio est Me neque indiget accusativo. 23. Hesychius ἀντίπρωρα ἀντιπρος-α πρωρα

226. Triclinii recensio, παμλθ' ἐς τονδε Valde probabilis est Musgravit coniectura φρουραν, Sed necessarium esSe non contendet, qui exquisitiora captare Sophoclem Sciat, memineritque ομμα etiam adspectum significare, ut v 203. et Electr. 903.227. Recte veteres libri et Suidas in v. τον habent προυννέπω, duplicata littera, siquidem

64쪽

detur.

228. Id et alia vett edd. χαρτόν ad praecedentia reserunt. In ed. Turnebi et quae hanc se quuntur, ante χαρτον posita est distinctio, idque te nuerunt etiam alii Abest interpunctio apud Suidam, apud quem ut in La. φέρω legitur, quod recepi pro Sophoclis librorum seriptura φέora. 230. Verba κατ εογου κτῆσιν ambigua sunt. Nam aut significant κατὰ to γον, ὁ κέκτησο, pro nuntio

aecepto, aut κατατο seroν ο κεκτημεθα, quae Stexpugnatio Oechaliae. Hoc aptius est personae praeconis, gaudio ob rem bene gestam pleni. 232. Infra v. 476 in sine trimetri φακλῆ.234. Ersurditus, intolerabile ratus ζων - quum ἰσχυοντα praecessisset, ex Schaeseri coniectura σων τε ediderat. Mutavit sententiam Schaeserus in ed. Soph. adductus exemplis quibusdam, in quibus40-tior de duabus rebus per particulas τε et καὶ coniunctis priorem locum tenet. At saepe etiam poSteriorem tenet, ut in ed. Col. 68. 793. Malim ego quidem his uti argumentis, primo quod sine cauSS tam Subtiliter per particulas τε et και distingueretur ἰσχροων ab eo, qui σῶς τε καὶ θάλλων esset; deinde, quia inepta foret talis distinetio, ubi omnia verba

65쪽

idem significant. Ersurditus in nota S cῶντα praeclare defendi puta loe Aristophanis in Av. 731 sq. ubi chorus bona, quae daturu Sit enumerans, ita dicit: πλουθυγιείαν, ευδαιμονἰαν βίον, εἰρήνην, et relicua. Sane hic locus comparari cum Sophocleo potest, Sed non propter vocem ἐον Obliviscuntur nonnunquam philologi eorum, quae nemo non quotidie audit et ipse loquitur. Ubi multa consimilia enumeramus, ut Aristophanes illo loco, quis ordinem in his certum requirat Eodemque modo quum asseverantes aliquid plura idem significantia coniungimus, quis non vim potius omnium verborum, quam rationem singulorum ponderet Quin saepe etiam, quae coniuncta esse Solent, invertuntur, ut τρέφε

et τεκεῖν.

238. Membr. Ald. Iuni prior et aliae edd. vett. τελεῖ et quod Servavit Brunckius. Ceteri MSS. et edd. cum Iunt sec. τέλη et et id habuerunt Seholiastes atque Eustathius p. 789, 17. 702, 50. Dcuius non memor alchenarius in diatr in Eurip. p. 144.

βωμους θ' λη- εγκαρπα scribendum coniiciebat. Eustathius comparat παγκαoπα θυματα in lectra v. 634. ad mentem Scholiastae, qui ita scribit: τέλη. θυσίας εγκαρπα ε θωπιάματα τὰ ἄπο ἀνθῶν η καρπῶν. Mira vero Iovi sacra ab Hercule, urbe capta. Valekenarius recte vidit, de luco sermonem Sse Iovi consecrato, quum poeta de eadem re v. 753. scribat: νθα πατρυ- α βωμολοῦ ei, τεμενίαν τε φυλλάδα Ilio quoque in oeo pravae interpretationeSallatae sunt Scholiastes: τον ἀπο των τεμενων στέ-

66쪽

αυται δε προ θεων, ου πό εἰσὶ καὶ τίνες; οἰκτρια αρ, εἰ μ/ ξυμφοραὶ κλέπτοοσί με.

245 είλεο αυτο κτῆμα καὶ θεοις κριτον.

φανον, et τέμενος πολυφυλλον Hoc poStremum verum. Dubitanter Musgravius τέλη intelligi posse προςοδους dicit, arpocrationem afferens in v. ἀπο μισθωμάτων. Atqui hanc veram interpretationem esse certissimum est. Ita Harpocratio Aiδυμος νησιν ὁ γD--ματιμος ἀντὶ του ἐκ τῶν τεμενικῶν προςοδων ἐκάμον γαρ θεῶ πλέθρα γῆς ἀπένεμον, ἐζ ων μισθουμένων αἱ εἰς τὰς θυσίας ἐγίνοντο δαπάναν ου γαρ α ευσέβειαν μυον τὰ ἱερεῖα, ἀλλὰ μισθουμενοι. Praeclare

illustrant Sophoclis utrumque locum tabulae Heracleenses, ex quibus et Oeae ν atque ρισταὶ propria esse verba de finibus constituendis regundisque, et mercedem locati agri certa copia frugum pendi solitam intelligitur.

239. Φαίνων idem est atque rata faciens Oed. Col. 72l νυν σοι τὰ λαμπρα ταυτα δεῖ φαίνειν ἔπη.213. Libri consensu οἰκτρα γαρ Scholiastes: οἰκτραὶ γαρ δυςτυχεῖς γα δοκουσιν εῖναι, εἰ μὴ αρα με σφάλλουσιν αἱ κατ αυτὰς συμφοραν τουτέστιν, εἰ μὴ ρα διὰ τὴν τυχην υπεδυσαντο τον ικτον. Sic seripsit Scholiastes. Odex δυςγενεῖς, quod in ed. Rom. perperam in ei γενεῖς mutatum. 245. Amat vocem ασκοπος Sophocles, quae apud

Aesebilum his legitur, Agam. 470 activa, et Choeph.

67쪽

814. passiva significatione. Apud Sophoclem notat quod non conspicitur Oed Col. 1680. quod non intelligitur Ai. 21. Philoet illi. quod obtutu comprehendi nequit, immensum, l. 864. incredibile, ibid. 1315. Respondet itaque Germanicis un Sichthar, una b Sehbar unbegre istich. Et hac postrema ratione, ut sit incredibile, hic dictum vi

detur.

246. Cod. Ven ἀοέθμον, quod ut alia lectio adnotatum in cod. Flor Erlarditus coniecit ἀνήριθμος, non ineleganter. Sed praeter necessitatem, si memineris, i ιερων ἀνηριθμον, ut V. 239. ἀνάστατον, et plurima alia alibi id, quod essectum sit, indicare. Hoc voluit an ista urbe oppugnanda illud incredibile tempus consumpsit, ut in uulnerabile dierum fieret 25 l. Cod. Ven. Zενς ν ὁ τουτου πρατωρ φανεὶς, Scholiastes: Dison, σι ιιέπινεσθαι oli ἀν ποάξ ζ πιυς. δἰ ' γὰρ λογισμῶ, πάντα ποάττει, ως θέλει. 7 υτι ς' ου χρη παο τεισθαι λεγειν et πα- του Aιος γιγνομενα, κἀν ὐ χαλεnά. Prior interpretatio

vera.

252. Libri κεῖνος quo laetum ut Wunderus hos duos versus, ut iam dicta repetentes et Deianiram magis etiam laesuros ab histrione adiectos putaret. A debebat Lichas declarare quid esset quod diaerat,

68쪽

δευς οτου ποάκτωρ φανῆ. Aliter enim vana dixisse ei videretur. Ex quo apparet κείνου scripsisse Soph elem Testata res est. Schol ad Odrss. XXI, 22. λεγεται δε εος ἀγανακτησας ὁ Ζευς ἐπι τῆ ξενοκτονία προςέταξεν Ερμῆ λαβοντα τον' ακλέα πωλῆσαι δίκην

των ε Brορια παρὰ Βερεκυδη. Ceterum Scholiastes: ὁ φοδοτος τρία ἔτη λεγε τον ἐνιαυτον. Brunsvius edidit ὁ δε φόδωρος τρια ἔτη λέγει, mi SSi τον ἐνιαυτον Triennium memorat etiam Apollodorus II, 6, 2 sed Sophocles etiam supra v. 69. unius tantum anni spatium dixerat 'moδωρος apud Scholiastam coniecerat iam Valekenarius in exemplo d. Iohns. quod penes me est. De eo Herodoro, qui res He eulis perscripsit, v Ηeyn ad Apollodor T. II p. 356. 256. Ἀγχιστῆρα, assi nem, proximum culpae interpretantur P. Burmannus ad Phaedrum I, 10, 5 et alexenarius Animadu ad Ammon. p. 4. Recte videtur Seidlerus active dietum velle, qui admovit hoc malum. 257. Codd. et edd. vett. ξυν παιδί. Inde a Tu nebo obtinuit ξυν παισί. evocandam duxi antiquam Scripturam, non quo Iole intelligenda sit, quod Obsonum foret, sed quia sic loeutos puto Graecos, ubi vel non constaret vel non quaereretur, haberetne quis liberos, aut pluresne haberet. Quod idem nos facimus, mit, ei und K in dicentes, eademque ratione utimur etiam in aliis formulis, ut de navi mersa, it Μ an und Maus Praeterea vulgo κῶ ν ααι. Sed quum in cod. Flor desit και Har-

69쪽

Ieianus autem habeat, ξυν παιδ γυναικά τε, num

quisquam dubitabit, qui Sophocles scripserit ξυνπαιδι συν γυναικέ, eo modo, quo notissimum illud ξυν Moietii ασπiδι dicitur. Ceterum in non redundare, ut putat Scholiastes, sed aliquando signifieare, praeeunte Doruillio ad Charit p. 98. 259. d. Lips. monuit Brunckius. Ita nos quoque minantes

259. Quem στρατον ἐπακτον dicit Sophocles, Areades suisse et alienses et Locros Epicnemidios perhibet Apollodorus II, 7, 7 Solos Arcades nominat Diodorus IV, 37. 260. Toνδε, uritum dicit. Notandum μετα

stincta propria verbi significalione, quae participem laeti intelligi postulat, sed vel maxime servata, Siquidem non is indicatur, qui auctor rei est, sed qui occasionem dedit. Vulgo caussam remotiorem dicunt. De re ipsa v. Apollodor. II, 6, 1. 2. ibique Hernium. Alii haec aliter narrarunt, pro diversitate vel auctorum vel consilii. 262. ale Abreschius ad Aesch. p. 79. ἐς δόμους ἐφεσtiους scribi volebat Librorum scripturam Brunckius et hie defendit, et ad Apoll. Rhod. I, 909. non ille tamen eo usus argumento, quo maxime uti debebat, quod δομοι ἐφέστιοι non Euryti, Sed Herculis domum significaturi essent. 261. Insolentius, quum δεγοις dicendum esset, ἀτηοα φοεν posuit, mala mente meditatum saei nus

70쪽

τά, ων τεκνων λείποιτο προς τοξου κρισιν, φανεις δε δουλος ανδρος αν ελευθερουραίοιτο ' δειπνοις δ' nixta ην οἰνωμενος,

intelligens, quod ebrium laetum Herculem domo eiecit Male in Aldina nulla distinctio est post φρενί. Nam λέγων, pro quo S. Hari. λέγω, ad sequentia pertinet. 266. In Codd. et in scholiis Romanis λίποιτο scriptum, quasi non imperitiam Herculi exprobraret, sed victum arcu a filiis suis diceret. Sed Scholiastestamen victorem dicit Herculem Ald λε ἐποιτο. QuoS ad h. l. Scholiastes asser versus Hesiodi, tanta fuit Benileii auctoritas in Epist ad alii l. p. 5 seqq. 503. ed LipS. ut eius emendationem et Brunckius reciperet, et ais sordius fragm. Hesiod 4 l. At si quidquam ertum est, hoc puto certissimum SSe, non dedisse Hesiodum, Ἀντωπη κρεέουσα IIDλωνος ναυβολόδαο, sed post κρειουσα intercidisse aliquot verba, in quibus nomen suerat patris, sive ille Pylon, ut Hrginus sab. 14 ait, ne aliter appellatus fuit, ultima autem verba Hesiodi fuisse παλαιου Ναυβολέ- Mo ut apud Homerum est παλαιου Λαρών. o. Tum in tertio versu, qui in edd. veti ita Scriptu eSt, του δ' υἱεις ἐγένοντο Ληιων Κλυτιος τε, vix dubitari potest quin Μολίων τε Κή, etiara τε scribendum sit. Molionem certe pro Deione nominavit Diodorus Siculus IV, 37. 267. Libri φωνει δε δουλος ανδ ος ως ἐλευθέDODραἰοιτο. Apertum est haec corrupta esse. Sed mulio leniore medela sanari poterant, quam quae mun-dero et a G. Wolssio ad scholia p. 250 adhibitae sunt. Quum φανεις in φωνει mutatum esset, additum est ως, expulsumque deinde αὐτό. 268. Homerus Od. l. 25. ἐπεὶ πάυος ουποτ