Sophoclis tragoediae Trachiniae

71쪽

Eustathius p. 692, 12. 570, 30. οἰνωθεὶς ex Sophocle assert, hunc, ut videtur, locum respiciens Mirum vero, dubitari a quoquam potuisse, an οἰνωμένος de Euryto intelligendum esset Levis haec laret culpa, maleque conveniens ἀτηρα ρενὶ Neque sobrium quisquam ausus esset Herculem eiicere, sed ei ieere ut posSet eum, prius vino debilitare debebat Elms-leio ad Eur Bacch. 686. scribendum videtur εὐνω-

μένος.

269. Cod. Ven. αυτόν ἐκτος, quod non praeseram. Commoda enim verbo gravius pronuntiando sedes est secundus trochaeus.

271. Fons huius sabulae est in Odrss. XXI, 22

seqq. 272. Membranae runckii codd. Flor. Hari. Ald Iuntinae θ τέore Cod. Ven. . cum vulgatis θατέρα. Tacent interpretes, neque explicavit Valchenarius, qui ad Phoen. 1427. simile loeos, in quibus de mente alio intenta sermo est, attulit Seholiastes ἀλλαχόσε τον νουν χοντα καὶ υει δεινονπε. σεσθαι προέδοκουντα ἀπό του ρους ἐδίσκευσεν.

Bene, si non legit ἀτέρα. phitus enim equos quaεrens ad hos simul et oculos et mentem attentam habebat. Itaque quis non hoc potius exspectet: το

άκοας ἐκ πνονωδους πλακυς Sed tamen reet Sehabere librorum scripturam intelliget, qui viderit cur non μέρα sed θατ ψα, quo alterum de duobus designatur, dictum sit. Nimirum quum nusquam equos conspexisset Iphitus, totam mentem in ea ipsa cogitatione, quo acti essent equi, defixam habebat,

72쪽

FGονουν, αἴσθησιν Ου ποιουντος, quae sunt Plutarchi verba a Valekenario opportune adhibita. Declaratrem narratio Diodori IV, 31 τουτον μὲν ἀναβιβάσας μακλῆς ἐπί τινα πυργον ψηλον ἐκελευσεν ἀφοδεῶν

που νεμομεναι, χάνουσιν. ου δυναμένου δε κατανοῆσαι του Ιφιτου, φήσας αυτον ψευδιυς κατητιῶσθαι την κλοπην, κατεκρημνισεν ἀπο του πυργου Hic e rixa

praecipitatum dicens Iphitum, minus dolosum feeit Herculem quam Sophoetes et Pher ecudes, cuius haec est narratio apud Schol ad Odyss. XXI, 23 τον M' ακλέα μηχανῆτιν κα στρατηγία συνε νελκυσάριενον αυτον ἄγειν εἰς ωἰκοημνον τειχος και κατατρώιναι Sic pro καταστoέψαι seribendum.

275. Brunckii cod. T. Steph. Cant et quae hanc sequuntur ονλυμπιος Notandum, quod ed. Turn. cum veti libris in 'Oλχυιπιος consentit. 281. La in lemmate scholii υπερχλέοντες. 283. De construetione, usitatissima illa, Por- sonus ad Orest. 164b. Verba Ἀλβ- - προ σέ affert Suidas in v. κηλον.

73쪽

287. Errorem Scholiastae, sacra lustralia propter caedem intelligentis, iam alii notarunt. Ex voto sieri, supra dictum erat v. 240. 288. Proprie τωτρωo dii sunt, qui paterni

neris auctores habentur. Sed latius extensa significatio tum omnino, a quibus qui genu Suum repetat, tum etiam nominis auctoritatisque paternae defensores complectitur. De Iove πατρυμ omnium accuratissime disputavit Io Graminius homo pereruditus,

in Historia deorum ex Xenophonte p. li seqq. qui ne SophocΗ quidem locum neglexit. Etsi igitia proprie

patri suo Iovi sacra saceremercules dicendus erat. tamen non dubitavit poeta et hic et v. 753. magis infinite dicere πατρωω γενέθλων intelligens, i. e. enitalem. Mira Porsoni ad Med. 1314. coniectura est, quum Athenienses non colerent Iovem πατoωον, tragicos, corrigere huius religionis omissionem cupientes, Saepe ingessisse Θία πατρυῖον Persuasit tamen

Heindorsio ad Platonis Euthrdem p. 404. Utrumque resutavit Lobeckius in Aglaopham p. 770 seqq. 289. ιν additum, quasi interrupta praecedente

oratione, ut saepe et Graeci et Latini. Neque ab ulla hoc lingua abhorret. Comparavit hunc locum cum Oed Reg. 246 seqq. Porsonu Praes ad Hec. p. X. ed. sec. sed male ille ἐν propter αντον redundare ratus, quum propter ἐκεινον dicere deberet. 290. Vix opus est, ut moneamus λογον πολλου καλῶς λεχθέντος dici pro πολλῶν λεχθέντων καλῶν.

74쪽

ο ς δ' ἔνεστι το ν ε σκοπουμενοις λογων. Iam Scaliger, ut reser Porsonus inadvers. p. 174. τα δε eorrexit, quod denique etiam Τοupio ad Suid T. I. p. li4 in mente in venit. Debui hoc recipere etsi suspicor Sophoclem Scripsisse, των ais

vas intelligit, documentum rei bene geStae. 295. Membranae Brunckii aliique libri eum Ald. πολλή - ἀνάγκη. B. T. πολλη, . . et arietiniani non male πολλῆ δ Ersurditus dedit πολλή, ἀνάγκη, quod placuit alexenari ad Phoen. 1668. Quanta soleat scripturae fluctuatio in hac formula esse, docuit Elmsthius ad Med. 98l. Non dixerim tamen cum Porsono ad Med. l008. promiscue usurpari πολλη μἀνάγκη πολλη. ἀνάγκη πολλη 'στ ἀνάγκη. amut quibusdam in locis nihil reserat, qua harum sormarum utare, in aliis non licet iis promiscue uti. Confitentis et concedentis esse πολλη, ἀνάγκη non est dubium. Quare nolim id ex coniectura mutari in Alcest. 378. Affirmantis est omissio particulae restrictivae, nunc posito pronomine, ut in Phoenissis 1667. et in Medea l0l3. nunc ipso verbo Amadiecto. Quod si quid video, requiritur πολλη - ἀνάγκη in Hecuba v. 395. quod tamen neque in libris, quod sciam, neque in scholiis est. Recte id runckium dedisse puto etiam in ed. Col. 293. et habet in Electrae v. 309. a. Deianira si statim diei sua confirmat, πολλη δ' ἀνάγκη dicere debet; sin postquam paullum subdubitavit, πολλή 'στ ἀνάγκη quod hic

aptissimum. Pro συντρέχειν V. Ven. συμπDάττειν. 296. Hunc et sequentem versum asserunt Sto-haeus Serm CV, 4l in rotii Dictis Poet. p. 439. et

75쪽

αἰ πρὶν μεν ἐσαν ii ἐλευθέρων ἴσως

προ τοὐμὸν οντι σπέρμα χωρήσαντά ποι, 305 α δ δε τι δρασεις, τῆςδέ γε ζ rq ετι.

Suidas in v. ταρβει, cuius edd. veit pro λιως Maabent κα μην et τοι pro τοισιν Cod. Suidae Leid. κα. μὴ et τοῖσι - σκοπουμένοις pro εἶ σκοπουσιν

attigit Eustathius p. 806 57. 727, 2.)298. Quae v. 303 seqq. addit Deianira, hoc eam dicere ostendunt quamvis gaudeam re viri bene gesta, tamen est etiam, quare metuam res secundas. Qua enim, has intuens, Ortis earum miseratione tacta sum, ea utinam ne meis olim ab aliquo contingat. Egregie vero hac captivarum opportunitate utitur poeta ad metum impendentis mali in spectatorum animis excitandum, ubi nondum in iis, quae aguntur, quidquam est, quod malum Herculi portendere videatur. 301. Non intelligo, quo pacto Sehaeserus hic et v. 314. ἴσως de re certa diei velit. Et Deianira hieeoniicit tantum, et illic Lichas, ut qui nesciat, lo- quitur. 304. Cod. Hari. πη. Recte se habet vulgata, cuius hic sensus est, ποὀς τουμου σπέDματος τινα. Apte Schaeserus: ποι quoquam Optat Deianira, ut Iupiter nulli non suorum pareat. 305. Supple ράσης ex δοάσεις. V. Porson ad Euripid. Orest. v. 1035. SCHAEFER.

76쪽

commemoravit Eustathius p. 806 58. 727, 3. 307. Elmsteius ad Heracl. 567. iungi vult dδυρτάλαινα νεανιδων Cons. obraei Aristophanie. Addend. p. 133. 308. Ald et edd. veti. τεκνουσα embranae Brune hii et pauci alii codd. σαουσα. Sed membranae in margine γρ τεκνουσα, ῆτοι τέκνα χητα. εκνουσα seribi volebat etiam oupius ad Suid T. II. p. 36. Sed recte runckius τεκνουσσα, quo Spectat etiam πολισσα ex Callimacho a Scholiasta allatum, etsi male scriptum παιδουσα. Quae sequuntur, ita intelligenda: nam quod ad aetatem, nihil horum nec puerperium, nec virum experta es. 313. Quum ceterae stupidae magis adstent, ut minus afflictae amissa libertate videantur, haec perpetuo et sentire se magnitudinem insoriunii sui, tristitia autem et silentio adversa cum dignitate serre ostendit Sehaeserum Οονημα hic non φρονησιν Iolae dici putantem ad Demosth. I. p. 745. vel additum ova cohibere debebat.

77쪽

316. Vett. libri, μη των τυραννων Κυρντου σπορατις ην B. . μή του τυράννων. tque ita Canterus edidit Brunckius insigni temeritate, τον νοαννευοντος Γρυτον σπορα Praeclare locum sanavit Schae serus apta interpunctione. Non satis tamen

liquet, quomodo intelligi voluerit, qui nihil aliud

adnotaverit, quam vocis τυραννος significationem passim latius patere: nam dici de omni stirpe regia. Non est hic de stirpe regia, sed de ipsis regibus Oechaliae cogitandum. Neque enim hoc dicit an cuiuspiam ex regia stirpe Eur Itine aliqua lilia est haec mulier sed hic sensus est: an regum Eurytus ecquam prolem ha

huit Ceterum non fraudandus laude sua Ersurditus, quem in eamdem cum Schae sero coniecturam incise disse haec eius adnotatio S. ostendit: Leg. μὴ των τυραννων numquid ex regio genere Vid. not. ad Eurip. Hecub. v. 552. d. Lips. 1803. Sic Liv. II, 2 quo adiutore rege eiecerat, i. e. regium genus. V. Schaeseri Glossar. Liv. in Rex. Gronov. ad Tacit. Ann. XII, 4. 320 ε σαυτῆς, a te et tua ponte Sch liastes ἀπο σαυτῆς καὶ μὴ o D p im ἰν ῆναγκασμένη. 32 l. Ald. και ξυμνοράxosa mi εἰδέναι σέ, et τι et εἶ

78쪽

V. Omittit τοι. . . pro eo τις La. αἰδέναι Inmari. omissa σέ, i ScholiaSteS: συμφορα γαρ lor το μὴ γιγνωσκεσθα σε ξτις 'γχάνεις τουτο δέ φησιν ac μέλλουσα αυτη δεξιπιῆς δεησασθαι, εἰ γνοίη τὰ κατ αυτην. Postrema vera Patet enim commodi alicuius

spe ostensa dicturam putare Deianiram quae sit. Id potuit tribus modis dici, καὶ ξυμψοοον τυλι εἰδένω aut καὶ ὀμιις ορ ατ ι εἰδέναι, aut, quod et propius ad veterem scripturam accedit, et ad sententiam humanius et blandius est. ἐπεὶ κἀξύ μφορ ἐστι μὴ εἰδέναισι ιι η τις M. Quare hoc posui. 322. Bis in scholiis Romanis o ἰρωτο γε Seriptum invenitur. Permira est Scholiastae explicatio:

ἐών αἰδουμένη σε φθέγξηται, κατ υδεν cio Boii τῶ προσθεν χρονω προκομίσειεν αντης τὴν γλυπταν τον γαρ προ ποντον χρονον ἐσιώπα, καὶ Ουδεν προς ἐιιλτων καθ' αυτην δημοσίευσεν, υτ μικρον οντε μέγα παντελως. Omnino male διοέσει γλῶσσαν etiam alii 'edet vocem interpretantur. Conturbavit eos oυδέν medium inter et is γε προσθεν ἐξ ἴσου χρονιη poSitum. Exspectabat Deianira, responsuram esse Iolen fit illa tacet. Id videns Lichas: υτἄρα οὐδε διοισμγλωοοαν ἐξ ἴσου τυ γε προσθεν χρονω nihil ergo disseret ab se ipsa loquendo, i. e. Semper

eadem erit constanter servando silentio) aeque ut antea fecit Plato de rep. X. p. 604. A. ποτερον μῶλλον αἰτον-ιει τη λυπη ιαχεῖσθαί τε καὶ ἀντιτεό-

Moiσει. τα ορῶται. Non dissimile illud erentii Andr. II, 6, 3. S. quid Davus narrat D. aeque quidquam nunc quidem. 323. Cod. Flor. υδαμῆ. Vulgo ουδαμῶ. OD-δαμῶ et μηδαμῆ a diverbiis alienum puto. Quae forma

79쪽

sicubi invenitur, in fine versus est, ut nullam a metro auctoritatem habeat. In medio chori iambico dimetro est ου ui in Antig. 874. et μη usi in trimetro medio ap. Aeschri Prom. 58. contra ori uἀ et u η- μα ultima brevi in melicis apud Aeschrium Prom. 525. et in v. I. Pers. 431. apud Sophoclem in Antig. 830. Oed. Col. 517 1698 et in diverbio apud Aeschri. Suppl. 89 l. Discrimen ad sensum non magnum: ουδαμα nihil, ουδαμῆ nulla ratione significat. Hic Ουμμα scribendum duxi. 324. De sortiore negandi formula υτ υεῖζον ουτ αττον dixit Sehaeferus ad Didnrs de comp. verb. p. 7 l. 326. Λακρνωοεῖ Brunckius pro κονωομ. Cod.

327. Seholiastes διήνεμον. ημον, φηλην ην 'ληρος ηνεαοεσσάν φησιν Hinc Brunckius colligit, quum hodie nusquam apud Homerum ventosa dicatur Oechalia, Scholiasten meliorem lectionem secutum

esse Iliad. II, 730. ubi hodie est, ore ἔχον Οἰχαλίην, πολιν Meυτου Οἰχαλιῆος Fallitur. Stabile Euriti epitheton ab antiquioribus poetis acceptum servavit Homerus et illo in loco et versu 596. Οἰχαλέηθενώντα,αὐαρυτου Οἰχαλιῆος, et Od. VIII, 224. Seho- Iiastes nihil aliud voluit, quam urbes in editis locissitas ab Homero hνεμοέσσας dici. Sophocles si λή- νεαον ita intelligi voluit, ut v 354. τὴν ψιπυργον Οἰχαλιαν et v. 858. ἀπ αἰπεινα οἰχαλίας dixit, non collocavit illud nomen ea in parte versus, ubi otiosa vocabula colloeari minime possunt. Multo facilius serri posset, si essent in fine versus posita verba πώ-τoαν δι νεαον Lexicographi praeter hunc locum at-

80쪽

330 οτως πως ἡ διστα, μηδε πρὸς κακοῖς τοῖς Ουσι λοπην ἀλλα ποος μου λαβοι

tulerunt Philonis retantii verba, tumidi ineptique scriptoris, qui in libello de septem orbis miraeulis cap. I. ubi de hortis pensilibus refert, ita scribit:

κα τὰ πέταλα τῶν δένδο- απαλοῖς τοῖς ἀκρεμοσιν ἐπιπεφυκοτα δροσοπαγῆ καὶ&ηνεμον χει την φυσιν. ἄνεμονσθαι est vento agitari, ut iubam equi

dixit Philippus in Brunckii Analectis T. II p. 225. epigr. 50. et vestem Lucianus Imag. 7. T. II. p. 465,66. Sed haec alienissima sunt a solitudinis significatione. Tamen aut hanc, aut aliam similem hieloeus requirit. Itaque sic demum διηνεμος pro Dημος dici potuit, si ferro ignique vastati turrium atque aedium muri, patulum ventis iter praebentes, cogi

tantur.

328. Vulgo et δέ τοι τυχη κακη με πυτὴ . Seholiastes αντη scribe αυτη δε ἡ τυχη, κα ηνσι-α, ἐπιβλαβης ἐν αυτη ἐστι, καθ' o ου τυγχάνει τῆς πα- σου δεξιοτητος ο μως συγγνωμην ἔχει. Quod Sehaeserus ait, αυτῆ γε non magis emphaticum quam ἔμοιγε, οἰγε Oedip. col. v. lli 8. quibus ad amussim respondet, non persuadet. In ed. Col. scripsit Sophocles, καὶ σοι τε τουργον του ἐμοὐτωται βραχυ Becte cod. Ven. αυτη γ.331. Vulgo ουπην ποον ἐμου λυπης La. λυπην ποος γ ἐμου λυπην Β λοiπην πDος γ ἐμου λυπην Vulgata etsi defendi potest, ut ad Orest. 90 dixi, si λυπης pro ἀντὶ λυπης dictum putatur, tamen hoc ut arcessitum repudio. V. et en μηδ ποος κακοῖς τοῖς Ουσιν αλ-λην προς Ἀμου λυπην λαβοι, quae quamvis eorrectio esse emendatoris cuiuspiam videatur, tamen, Si quis

nihil aliud requirit, melior est quam λυπην ἐξ ἐμου