Sophoclis tragoediae Trachiniae

51쪽

quando non immemor erit. Quae sequuntur, in scholiis has interpretationes habent ἐνετεἱλατομο ιν προνοιαν ἄλλον ανδοος ποι σωμαι ἔλεγε

προς κειν ἐμ λαβειν τὴν προῖκα καὶ τὰ δῶρα λυπόρτου λέχους ἐκτησάμην. lao προνοεῖσθαι τέοου ἀνειος, et σωζει το λέχος Unde Billerbeckio legendum videbatur λέχους Otoυ. De connubio Deianirae si locutus esset poeta, non dixisset, opinor, ἱλέσθαι κτῆσιν certe hoc viri potius est, quam mulieris. Praeterea Scholiastas omnes vulgatam Scripturamor habuisse in promptu est. Itaque λέχους κτῆσις non potest nisi de dote muneribusque iis, quae in ἀνακαλυπτηριοι accepisset Deianira, intelligi, de quibus v. Spanhem ad Callim. h. Dian. 74. Sed situm diceret οτι hoc videretur indicari, nihil legari Deianirae, nisi quod ei lege deheretur. Quod abhorret a huius loci ratione, in quo amor Herculis erga suos et cura superstitum declaranda erat. Quamobrem recipiendum duxi, quod usgravius coniecit, τι quid me ut connubio partum accipere oporteret quo Sane et os, et munera ista, sed tamen etiam aliquid fortasse amplius comprehendantur. l63. d. Cant. πατρυιαν, commemoratum II.

Stephano in adnotat in Soph. p. 58. Deinde Ald.

Iuni pr. aliaeque eteres edd. διαιρετον μένειν. Ac μένειν certe etiam membranae runckii. Sed La. Lb. I. V. Iunt. 2. et Triclinii recensio νέμοι. Codd. Iari Flor. διαιρετην μένειν. ιαιρετός μοιρα com

memoratur ab Eustathio p. 793, 3. 708, 10. υιαίρετον, dixiSam, praestare monuit Lobeckius Paralip. p. 48 sq. 64. Libri τρίμηνον et κἀνιαυσιος. runckius κἀνια σιον Scripsit, Ersurditus ex aheneidii on-

52쪽

iectura, probante Schaesero, Serva it κανια 'σιος, et Scripsit τρῶμνῖνος. Nihil mutandum, ubi Omnia sana. Ἀπε. 1 runckius ex cod. B. In ceteris nix vel ἀπήει. 166. Cod. Flor. χωρω, Sed in marg. DAω. Non redundat τωδε-- ρονω, Sed hoc dicit tum eum intra hoc tempus mortuum existimari de

bere a

169. Ἐφραζε non δέ τος, ut Triclinius putat, sed Hercules, quum ista scripsit Seidlerus putabat,

τυ- φακDio, πονοι pendere ex τοιαυτα, tarελευτῶσθαι autem ex verbo εἱμαρμένα. Mihi ἐκτελευτῶ-

σθαι cum ἐφραζε coniungendum εἱμαρμμα autem propter additui πρός θεῶν pro ιμαρμένη dictum videtur talem Herculis laborum Sortem exituram dicebat. Similiter apud Aeschilum Agam.

171 nunc et sequentem versum asser Stephanus Burantinus in fragm. de Dodone respicit Eustathius p. 286, 43. 365, 13. 2l7, 10 276, 29. Docta ad h. l. exstant scholia scriptores aliquot, qui columbarum Dodonidum mentionem secerunt, citavit Biller-beckius. Omnium maxime memorabilis Herodoti narratio est II, 4 seqq. Sed quidquid tandem mythologiae scrutatores eruerint, carere eo poSSumuS iupoeta explicando.

53쪽

το νυν παροντος, ως τελεσθῆναι χρεων.

173. Hesychius ναμέρτεια, ἀλήθεια. Idem: ταμερτεα, ἀληθῆ. Videntur hanc formam tragici probavisse ut recte Porsonus in Aeschri Persis v. 246. ταμερτη pro νημερτῆ ediderit. Non alibi hanc vocem in tragicis animadverti. χρονου του νυν παροντος intellige intra prae Sen tempuS. 174. Scholiastes, ςτε ποτερον πρ Θῆναι Sei- licetως est quomodo horum veritas, quem admodum ea evenire oporteat, intra hoc tempus rata siet. 175. 'Hδέως ευδουσαν securam. Vide ad ed. Col. 307. Φόβον hic ad ἐκπηδαν, ut in Herc. s. 971 ad ρουον pertinet. 179. Libri προς χαραφλογων praeter Lb. in quo χαριν, ut Brunckius ex coniectura, valde illa quidem probabili vide eum ad Antig. 30. Recepit Ersurditus, probatque Seidlerus. Sed nolui tamen quidquam mutare. Nam eis προς χαριν λογων sensum praebet percommodum, tamen nescio an aptior etiam sit,ulgata, modo haec verba ad καταστεφῆς potius, quam ad στευοντα reseras video quem venire coronatum ad laeta verba Sensit hoc etiam Scholiastes. Similiter inmed. R. 82. ἀλλ' εἰκάσαι μεν, ηδε ς' ου γαλαν κάρα πολτσrεφῆς des ειρπε παγκαρπου δάφνης.

54쪽

182. Citat haec Suidas in ἐπίστω. 87. Veteres libri και τουτο δ d. Canter κωτου τε δ mendatam scripturam dedit Brunckius.l88. Boυθερης λειμων est, quem bove depascuntur. Aliae Scholiastarum interpretationes et Hesychii ineptae sunt. Valchenarius adnotavit Eustathii locum p. 222, 20 l68, 26); sed is potius diversam scripturam in Lucophronis v. 847. videtur continere. Deinde libri ποοςπολος, quod in eod. Flor. προπολος Seriptum. Scripsi τοὐ πολλονς. Nam quid sibi hic ποοςπολος velit, nec dixit quisquam, nec sacile dieat. Aptum oret nomen, quod praenuntium significaret. Scholiastae silent. Ieo πολλους et sidem conciliat dictis nuntii, et rei ipsi eonvenit vide v. 194Seqq. 189. Scribebatur osori sus hic copulam requirebat quare divisim scripsi. 190. Libri οπως τοι nisi quod Harteianus omittit τοι Brunckium, eo scribentem, secutuS StErsurditus Wakesieldius eo saltem non debebat insiceium dicere. Librorum Scriptura egregie con-3.

55쪽

venit moribus huius hominis Significat οπως τοι ut certe Apte indieavit Seidlerus similem Xenophontis locum, Anab III, 1, 18 αλλ οπικ τοι μη - ἐκείνω γενησόμεθα, πάντα ποιητέον. In Electra v. 1469. χαλῶτε παν κάλυμμ' α ὀφθαλμῶν, πως το συγγενές τοι κἀπ έμου θρηνων Ur .l92. Libri ειπε ευτυχεῖ. Scholiastes εἰ ευτυ-

γε ο μακλῆς, πῶς πιστιν ὁ Λίχας, καἐὰν ἰλθε ταχέως ἀπαγγέλλων sensit verum. Nihil enim attinebat, de Licha Deianiram loqui, quum illud potius in qua est spem inter metumque trepidatione mirari debeat, quid sit, quod ille non ipse venerit, si vere salius sit Hercules. At de Hercule si dixisset ευ--χεῖ, addere debebat ἐκεῖνος. x quo eonsequitur eam dixisse si res salvae Sunt Id vero St ευτυχῆ, quod posui. Absurde enim hic impersonaliter posi

194. Μηλιευς Ionica sorma dicit, quoniam Dorica nominis forma, qua Maliacus sinus et Malienses appellantur, in vulgarem uSum venerat, ob eamque rem a poesi arceri debebat.196. Scholiastes et γα ποθουν τοποθο νε- νον Musgra tu interpretatur, τον ποθον, non animadvertens se deceptum esse ambiguitate huius nominis, quod et activam habet et passivam significationem. Activae bene con enit, ποθουν, non item passivae Scholiastam Seeutu Ersurditus, quae

56쪽

exempla assert, aliena sunt omnia. Nam κευθειν ne commemorandum quidem erat, quod pro κευθε ἐαυτον dicitur. Non magis huc pertinet ορῶντα in Oed Col. 4. usitatissima translatione dictum, pro quo ne diei quidem ὁρωμενα potuit. Porro ex eiusdem sabulae v. 678. quod asseri, ὁ βακχ--ας ἀώAιονυσος ἐμβατευει, θείαις ἀμφιπολων τιθήναις hunc sensum habet, choro Maenadum pererran S. Alienum est etiam illud ibidem v 1604. ἐπελα παν- τος uri doῶντος ηδονην ubi participium pro nomine activo positum est, non illo quidem masculino, ut

quidam Voluerunt, i. e. παντος πηρετουντος sed

neutro, ut Sit πάσχῖς να ρετήσεως. Denique quod in eadem illa sabula est v. 1694 το εοον ἐκ θεου καλως

aperte activum est Ceterum qui exempla participii requirit sic positi, ut pro infinitivo vel nomine esse i

Iocum Abresellium, Sehaeserumque ad Dion Hal. de

struct verb. p. 205. Alia eaque non contemnenda cauSSa, curro ποθουν pro το ποθουμενον dictum esse non est verisimile, posita est in verbis oυκέν μεθεῖτο. Nam si dicit, καστος θέλων ἐκμαθει το ποθονμενον

consentaneum eSt addi, ου μεθίεται, quia de ipsa illare, quae tum fiebat, loquitur. Quod si υκ ἄν μεθεῖτο dicit, est haec universe loquentis oratio, ut te potius, quam καστος dicendum fuerit. Quo voe huloquum non sit usus, reliquum est, ut eum alio modo haec generali sententia comprehendisse enseamus. Idque secit, Si to ποθουν, ut est activum, ita etiam significationem activam habere putabimus: nam quod plenum est desiderii populum intelligit), unoquoque rem ogno Scere cupiente, non facile prius desistat, quam exanimi sententia audierit. Ilia, καστος ἐκμα-

57쪽

αἶ- εκτὸς αὐλῆς, ως αελπτον μιι μοι

θεῖν θελων, non sunt pro nominativis absolutis habenda, sed explicant, quid Sit το ποθουν.200. Billerbeckius opinabatur, nuntium, qui officiosior esset, avolare praeconiS arceSsendi cauSSa, ac deinde redire eum illo. Nullum huius rei vestigium video immo manero ille in scena videtur, et spectare exsultationem chori. 202. Libri εωω, quod revocavi. Brunckius ἐσω. Vide accurate hac de re dicentem Elmsteium ad Eurip. Med. 88. Legitur tamen ἐσω apud Ammonium p. 50 qui in v. ἔνδον καὶ ἔσω ita scribit: Σοφοκλῆς την διαφοραν συγχεῖ φησὶ γαρ ἐν TDαχινίως, Θαλκες ὐτ εσο στεγης, αἶ, εκτος, δεον εἰπειν , γυναῖκες

αἴ τε ἔνδον. Is locus alchenarium, iusto procliviorem illum ad exquisiia, movit, ut in animadverSionibus ad istum seriptorem p. 75. interpunctione post εκτός posita, reliqua ita constitui posse existimaret: αὐγῆς ς αελπτον διιιι ἐμοὶ φήμης νασχον τῆςde: quam insperata lux mihi ex hoc nuntio ob Oritur. Arguta haec Sunt, et parum venusta, illud etiam salsum, quod, quam interDretatu est.205. Bene scholia ad . 216 το γα μελιαριον ου ἔστι στασιμον, ἀλλ' υπο τῆς ἡδονῆς σουνται. Triclinius, podicum esse ratus, quomodo Strophas sibi respondere voluerit, non dixit, nisi primum versum ut aequaret illi, ἀνάγετ, ω παρθένοι, scripsit ἀνολολυξον δόμοQ. B. ἀνολολυ τε ceteri codd. et

58쪽

edd. vett. ἀνολολυειτε. Omnes δομοις. runckius ἀνολολυξατε, δομοι scripsit Elmst eius ad Heraclid. 782. tacite corrigebat, ἀνολολυξσα δομος ἐφεστέοις ἀλαλαγαις ὁ μελλονυμφος. At ita non bene convenirent, quae sequuntur, ἔν δε κοινος ἀρσέν- ἴτω κλαγγά, siquidem nulla esset horum oppositio, sed δόμος μελλο νυμφος iam comprehenderet mares. Praeterea futurum ad mlenti in est et languidum, neque edegans ad metrum, praesertim quum alia carmina soleant a paeonibus quartis incipi, ut in Electra 384. in Eurip. Orest. 3li et alibi. Omnino recte Brunckius ἀνολολυξατε, non etiam αμοι, ut Statim Ostendam, etsi Scholiastes ita legisse videri potest, qui scripserit ταις επὶ τῶν θυσιῶν ευχαῖς ἀντὶτου ὁ πῶς οἶκος 'Hρακλέους θυσίας καὶ ευχὰς ποιείτω.206. . . Triclinii recensio, ut in scholiis B inani Scriptum, ἀλαλαγαις, quod nulla poetarum auctoritate munitum servavit Brunckius adiecta plena interpunctione. Ceteri libri ἀλαλαις. 207. Haeserunt viri docti in verbo ὁ μελλόνυμφος. Quod Brunckius volebat, υμτος intelligi, id fieri nullo modo potest. Musgravio et Ersurdito placuit ἁ μελλο- νυμφος Ita τῆς μελλονυμφου in Antigona 633. Eisi μελλο ιι ος etiam de sponso dicitur, ut apud Lycophr. 174. vide Pollucem III, 4b. Hic vero sese ipsas dicere virgines Trachinias, vel sequentia ostendunt. Hoc illae volunt: ἀνολολυξατε δόμοις, αἱ μελλον νιιφοι, εφεστίοις ἀλαλαῖς Sensit hoc Scholiastes, ita seri

Scilicet ὁ μελλονυμφος masculino genere dictum est, quia universe loquitur, quisquis nubilis est. Nam in universali sententia, licet ea nunc ad seminam accommodetur, masculinum uSurpari consuevit.

59쪽

Ita supra v. 15l. τῆν αυτου πραξιν dixit, non την αυτῆς. Vide notam 50 ad Viger et Elmsteium ad Med. p. 2ll. κοινος κλαγγά memorata ab Eustathio p.

208. Male in libris omnibus interpungebatur post κλαγγά quae sequuntur autem, coniungebantur cum verbis ἀνάγεφί παρθένοι, nisi quod Triclinius plene distinxit post παιῶνα. 209. Aut non meminerat huius loelior sonus ad Eurip. Orest. 584 ubi Atticos Ἀπολλω non Ἀπολ- λωνα, dieere contendit, aut melicum carmen non esse adstrictum dialecto Atticae censuit. Ego quidem ne in iambis quidem Ἀπολλωνα apud tragieos sollicitem Προστατης idem, qui alibi ποοστατήριος. He-

SI chius προστατηριος. τον Ἀπολλωνα ουτω λεγουσι. παρο- προ των θυρελιν αυτον ἀφιδρυοντο. Photius: προστατηριος Ἀπολλων, ἐπε προ τῶν θυρῶν αὐτον

ἱδρυοντο Σοφοκλῆς. Falsa est haee explicatio. Nam in Electrae v. 637. quem respexerunt, Apollo non, quod ante lares statuam habeat, Sed ut defensorvo-eatur προ ματ ριος. Quin eo cognomine templum habebat Megaris, teste Pausania I, 44, 2 in quo simulacra et ipsius et Dianae et Latonae erant. Eadem ratione etiam Diana dicta ποοστατ ρει apud Aeschylum Sept. ad Th. 455. minime illa eadem cum προπυλαέα, προ Θυραία, προ ριλα, ut putabat Span- hemius ad Callim. h. Dian. 38 p. 196 ed. Ern. 210. Triclinii recensio, μου ἡ και Παιῶνα, quasi diversum ab Apolline numen significetur Alterum παιῶνα, quod plene seriptum in libris, Brunckius IIαιῶν edidit Bene vidit Seidlerus, παιῶνα ἀνά- γε Ἀρτεμιν coniungenda esse, usitata tragicis co Structione v ad . 49 asserens etiam Here fur. 687.)

60쪽

Chrestom. p. 38 i. d. Gaiss. Eadem cynstructione fletiam ἴτω κλαγγα cum πολυυνα iungi potest. Nam quum dicere vellet chorus, celebrate aedibus feminae et viri Apollinem ac Dianam, promotu animi, in quo est, primo de se cogitat, tum mares inserit, quorum est Apollinem laudare, tum iterum ad seminas redit celebrate aedibus domestica exsultatione quisquis nubilis est, unaque virorum acclamatio Apollinem, simulque paeanem, virgines, dicite, dicite alta voce Dianae. 213. Notandum, Dianam ipsam dici 'Oρτυγίαν. Sed inveniuntur etiam alia huiusmodi, et Ortigiam sororem Latonae dictam esse tradit Scholiastes Apollonii Rhodii ad I, 308. Strabo autem XIV. p. 639 seq. 948 id nomen suisse nutrici Apollinis et Dianae prodidit. De Ortygia Aetoliae non memini me quidquam legisse praeter ea, quae Scholiastes Apollonii

ad I 419. refert, huius colonias esse, quae relicuae memorentur Ortrgiae. Et hae quidem omnes, insulas dico alteram Delo, alteram Siciliae adiacentem, lucumque propter Ephesum, de quo v. HolSten ad Steph. Brg. p. 123. A. Dianae sacrae fuerunt, ut idem etiam in Aetolicam cadere videatur, de qua Nicander, cuius verba apud Scholiasten Apollonii latent, seri

videtur colligi posse, ipsam significationem nominis cum numine Dianae aliquid coniunctionis habere, quod indicare eonatus sum in Diss de mIthologia Graecorum antiquissima p. 20. Videndum vero, ne in Aetoliam translata fuerit Ortygia ex falsa interpretatione Dianae Αἰτωλῆς. o nomine Naupacti cultam refert Pausanias X, 38 6 his verbis, notatu dignis-