장음표시 사용
81쪽
νέαν. At videtur ille, quum seribae negligentia perperam scriptum λυπηναλλην invenisset, metri caussa verba transposuisse. Nam res ipsa suadet ut o tam scripsisse credamus quod repoSui, μηδἐ προς κακοῖς τοῖς ουσι λυπην ἀλλὰ προς γ έμου λάβοι nae ad ea quae habet mala at a me dolorem accipia ι h. e. ut saltem ego eius dolorem non augeam. Scholiastes videri potest legisse μηδἐ πρός κακοι τοις οισι δοξαν προς γ έμου λυπης λάβοι qui scribat μῆ ἀναγκαζέσθω λέγειν, ἀλλὰ πραττέτω ωςπερ αυτὴ φιλον, ἴνα μη δοξωμεν αυτὴν λυπῶν. 333. Brunckius, non memor τὸ et di sibi respondere posse, male dedit συο. Recte et hoc et Schaeseri ἐν et improbat Matthiae ad Eurip. Orest. 192.
334. Triclinii recensio θω τε. 335. Membranae Brunehii et edd. vett. ἐμμείνασ'. La. Lb. Le. Iunt. 2. Triclinii recensio ἀμμείνασ'. 336. rsurditus ter posito γε ssensus, et poStoυςτινας atque ἐκμάyn otiosam esse atque ineptam ratus hanc particulam, ουςτινά. edidit, et ἐκμάθης δεῖ. Non dixerim ego quidem non recte hie dici ουcτινάς γε Sed nolim tamen ad defendenda in particulam cum Sehaesero illa adhibere, quae Porsonus in Praes ad Hec. p. 4 seq. attulit, quae exempla omnia diversissimi generis sunt, ut in quibus ocrις rationi reddendae inserviat. Hanc potius ob caussam recepi τε quod hic aperte haec duo nuntius ut maxime coniuncta oeere vult, et quae sit ista, et quem ad
finem adducta. Plane omissa est particula post ούς-
82쪽
τινας in La. Lb.ac. B. Ven et scholiis. Quod dieitScnoliastes ησαν δε καὶ ἄρσενες μετὰ τῶν αἰχμαλο των falsum est, neque tali commento opus ad explicandum nomen masculinum. 337. a. b. c. . en ἐκμάθη ari. Flor Ald aliique veti libri ἐκμάθης, . Sic etiam Iuntina prior, in qua Εrsurdi ius δ' esse scripsit, quod in solis Brubaeli ianis et Vitebergensi a. 1585. inveni. Plane omittunt particulam urnebi editio, et quae hanc sequuntur. Recte vero ut cognoscaseerte, quae te scire oportet. 338. rsurditus cum Wakefieldio κάρ ἐπιστήμην dedit. Sed reete Schaeserus monet, quod libri habent, idem esse, ac τουτων γάρ εὐ- πάν ἐπιστή
ἐπέστησας medio verbo usus est Sophocles ut alibi, de quo monuit Eustalli ius p. 806. 727. 340. Cod. Ven τῶν πάρος μυθο0.343. Groddeckius et Sehaeserus i ,οι. Vulgo
3έ4. Iterum Seholiastes mares captivis mulieri-
83쪽
ον νυν παρωτας πιος, εμπαL H7ει. bus mixtos ingerit: sed resipiscens addit, ' τοι cmo. τον ἐχαν. Nempe Lichas cum captivis intelligendus. 346. Scripsi ἀνῆ ον pro ἀτηρίδ'. 347 versus 347-466 desunt in cod. Ven. 350. Steph. Cant ex Triclinii correctione ἀγνοiα. Ceteri, etiam recentissimi, pravo accentu αγνοῶ μ352. Sequentem versum eum parte huius assert Schol. Eurip. ad Hippol. 55l ed Matth. 358. Glossae et Scholiastes: ον, τον - .Ersurditus dedit o. Sed recte monet Sehaeserus, cetiam ad remotiorem referri. Nempe refertur ad rem primariam. Is hic amor est Cetera enim obiter
84쪽
commemorantur. IIαρωσας Hesychius explicat ἐάσας, recte. Retrusit enim et dissimulavit Lichas
amorem Iolae. Quod in Plirynichi Apparat. apud
Behkerum Anecd. I. p. 4, 6. legitur αντο το παλιν λεγεις Valckenarius ad Hippol. 388 ad Sophoclis vel perditum aliquem versum, vel hunc Spectare Suspicabatur.362 Qui post hunc in libris legitur versus, τον
non posse recte iudicavit Dindorsius, sed ut eum pro inepto addidamento grammatici habeam, non adducor. Non erat enim ulla caussa cur quis adderet, quod non modo inutile esset, sed etiam absurdum. Versus videtur in antiquissimo libro, quum omissus a scriba in margine adiectus esset, non suo loco esSerepositus, qui erat post v 368. 364. Ersurditus cum Brunckio αἱ νιν edidit. Libri καὶ νυν Pronomen, quum omnis oratio ad Iolen spectet, saei te intelligi potest. 365. Brune hi duce alii doμους ἐς τουςδε dederunt Libri o ς. Valekenarius ad Phoen. 1409. semelo et pro ποος ab Sophocle dictum ait v. 533. Effugerat eum hic locus. Notissimum illud praeceptu in Atticistarum, Dista signis calione non iungi rebus inanimatis tuetur idem ad Herodotum II, 135. p. 169. et in adnotationibus ad Thom M. qua cum epistolis V. BD ad Ernestium edidit iiim annus p. 186sq. Estque haee iam pervulgata hominum doctorum opinio, in qua ego primum illud miror, quod
85쪽
plerique Atticorum proprium esse dicunt, quod commune est omnium Graecorum deinde circumspectio nem quamdam in ea re desidero, etsi veritatem observationis non puto controversam esse. Multa sunt
huiusmodi etiam aliis in linguis, atque ut Latine dices, mitti quempiam vel ire ad Romanos, non etiam ad Romam, ita nos, quum quis in regionem aliquam
urbemve mitti dicitur, 'nach, quum ad hominem, Eu, quum ad montem, fluvium, omninoque ad locum, quem non ipsum ingrediatur, an SurpamuS, excepto tamen hoc ipso loci vocabulo, in quo haec particula etiam ipsius loci ingressionem notat. Sed in particula ovidendum erat, ne ea, ubi locus pro iis, qui sunt eo in loco nominatur, recte poneretur. Id quod valde est verisimile. Eodem discrimine et nos et Romani mitti dicimus in domum, in das haus, quem introire in aedes ipsas signissicamus ad domum autem, 2 dem hause, qui ad eos, quorum est ea domus, mittitur itaque quum hic δομους ώς τουςδε possit etiam pro 6 ς υικῶς τους ἐν. τοῖςδε τοις δομοι dictum accipi, servare malui librorum Scripturam, quam eorrigere ad regulam valde suspectam. d.
3i,6. Quod Ersurditus ex mea quadam coniectura posuit, μήτι pro μηδέ, videtur postea retractasse, qui haec adscripserit ., Aeschri Agam. 888. μηδε θαυ- μασης τοδε S. h. I 042. μηδετο δο , πάλιν. Lucian. quomodo conscr. hist. p. 8 Rudolph. Cap. 4. Sed ista exempla omnia aliena sunt, ut quae copulam admittant, quia aliud adiungitur quod hic secus est, ubi confirmantur tantum praecedentia. Sic non posuit ιι δε Aeschrius in his Sept. ad Th. 1043 τουτου
δοκησατο τινὶ Recte tamen hic Sophocles μηδέ me
86쪽
exspectare quidem hoc debes. Hoc enim dicit non illam temere neque ut captivam huc mittit quin etiam si id sacere eum putares, fallerere, Si quidem non est verisimile, in eo, qui amore incensus est. Videa v. 126. όδε cum cod. Ior Ald et veti libris dedi Brunckius eum Triclinianis τάδε. 368. Hic posui versum qui post v 362. in libris legitur, ubi vide quae dixi. a. Ald et edd. vett.
deor mihi iustam scripturam restituisse, mutatam ascribis, postquam versus alieno loco positus erat. Non ut servam huc misit, inquit minime, si quidem eius amore incaluit sed dixit hane Euryti solio reginam sore. 37 l. μος μέση ἀγορα, i. e. ἐν μέση ἀγορα ut v. 423. Sic v. 5l7. τηλαυγεῖ παρ υθω. Liv. XLI, 9. praetor, qui esset apud sorum, pro in soro Cons. Ruhnk ad Ter Andr. I, 5, 19. ER-FURDTII adnot. S. Nec προς, nec πα- , neque apud est in. 372 Brunckius ξυνεξῆκουον. Et Sic cod. Flor. sed supra scripto r. Ceteri per α373. Non accurate interpretantur verba λέγχειν, quae si de Deianira intelligenda esseni, ἔστι vel παρα addendum fuisset. Beseruntur ad Trachinios: multi haec audivere, qui eum ar-
87쪽
η καρτα λαμπρα καὶ κατ ομμα καὶ φυσιν,
376. Πημονην λαθραῖον memorat Eustathius p.793, 3. 708, 10.
377. Wahesi et diu ω δυστηνος ad praecedentia trahebat, cui recte respondet Ersurditus, maior cuinxi iungi sequentibus. Et ita libri. Addere poterat, magis commodum incipiendae orationi hunc versus locum esse, quam illum, in quo Stαρα. Possunt autem verba ista ita tantum iungi sequentibus, si recte intelligitur interrogatio Deianirae, cuius Sensum quidam interpretes non perspexerunt. Non enim nomen puellae cognoscere vult Deianira quid enim nomen adiicere potuisset ad ea, quae iam audiveratΤsed indignatur, quod Lichas, quae illa esset, nescire se simulaverit. Itaque hoc dicere putanda est me miseram, ignota ne ergo erat, ut iste deierabat Τ379. Cod. Flor eum Ald et quae hanc Sequuntur, hunc versum nuntio tribuunt Brunckii codd. B. T. Iunt. Sec. et quae Triclinii recensionem habent, Deianirae. Eadem Scholiastarum dissensio. Unus:
Deianira loqui videbatur: ψ ἀντ του ἄρα τῆ θέα καιτο γένος ἐφάμιλλον Et glossa cod. T. apud Brunckium: λεέπει, δηλουσι την ταντης ευγένειαν. alckenariuSin exemplo ed. Commel quod ad me pervenit, adscripsit Eustath. Ii κ. p. 707. l. 12. videtur le-
88쪽
gisse: ου λαμπρὰ κα κατ ομνια καὶ κατὰ φυσιν.
necteto Eustathii haec verba sunt p. 792, 20. d.
Bona του κήδεσι καὶ πλεέοσι δυναται καὶ ἐκπερισσου ἔχειν τον καὶ συνδεσμον πολλαχου ει καιτουro γένεται, ις καὶ παοα Σοφοκλεῖ ἐν τῶ et λαμπρὰ καὶ κα ε' μμα κα κατὰ φυσιν. ἐκεῖ γὰοκα δίχα του πρωτου συνδεσμου ευοδουται ὁ λογος,
νοῶν τι τὰ τῆ θέα λαμπρὰ καἐ κατὰ φυσιν λαμπρά εἰσι. Canterus coniecit, κάρτα λαμπρά. eathius η κάρτα. Receperunt hoc Brunckius aliique versum cum Triclinii recensione Deianirae continuantes. Ac semininum λαμπρὰ agnoscere videtur ille Scholiastes, qui ευπρεπης interpretatur. Sed quamvis elegans sit haec coniectura, tamen quum huius ipsius Sch liastae, veterrimorumqne librorum auctoritas, tummos. tragicorum in omposito et aequabili colloquio etiam versus aequaliter distribuendi, maximeque ipsa loci natura nuntio hunc versum tribui postulat. Nam quum, ut ad . 377. diximus, non interroget Deianira, quid nomen ista puella habeat, sed indignetur Lichae, scire se, quae illa sit, dissimulanti, non potest nuntius, nisi apto aliquo transitu invento, respondere, quod non fuerat interrohatus. Has ob caussas nuntio hunc versum restitui, scripsique et κάρτα. Ita iam hie Deianirae dicenti, non ergo obscura est, ut ille iurabat, respondet: immo maxime splendens et sorma et genere, patre nata uryto Iole vocatur. Ceterum etiam Erlardtius adnotavit seri κάρτα legendum. i. 1359. Sed servabat ille divisionem personarum, quae in Brunckii editione est. Ea vero respuit η κάρτα. 380. Stephanus etiam γένεσις scriptum inveniri
89쪽
ολοιντο μή τι παντες οἱ κακοι et δε λαθραι ος ασκε μὴ πρεπον αυτο κακα.
383. cod. Hari cum Ald et veti libri μη τι. Tricliniani μήτοι. ale Scholiastes: λοιντο μητ: πάντες. λοιντο μὴ πάντες οἱ ἄνθρώπιοι, ἀλλ οἱ κακοι, καὶ ἴσοι μηχανωνται λάθρα καὶ κακουργους λογους μυτοῖς συντιθέασιν Sehaeserus, qui lineo-llam abruptae orationis indicem post λοιντο posuit, lapi comparavit Philoct. 96l. λοιο - μήπω ποὶν μάθοιμ, εἰ καὶ πάλιν γνώμην ιιοοἱσεις ει δὲ μη θα-νοις κακως. Adde Eurip. Med. 82. λοιτο μεν μή, δεσποτης γά ἐσέ ἐμος ἀτὰρ κακος γ ιν εις φιλους ἁλίσκεται. Ceterum Scholiastes,nέπονω αυτ legit, ut Stephanus, ante rus, et qui hunc secuti, edidere. Veteres libri et Turn. πρέπον αυτω, quod recte Se vavit BrunckiuS. 384. Μὴ πρέποντα non ad κακα reserendunt, sed dictum pro ιν πρέπον. 385. Iuni sec. ποειν hic et v. 390.388. Libri omnes ει μιν προς βίαν κρίνειν θέλοις, nisi Iuntina secunda εἰμι. Λ Brunckio ει νιν repositum tenuerunt editores. At sic nec στοὰς βέαν convenit, nec κρίνειν θέλοις, Sed κρίνοις dictum esset. Quare et εἰ μὴ et indicativum posui. In Antigona v. 398. και νυν, ἄναξ, τήνδ' αυτος ως ωλεις λαβων καὶ κρινε κἀξ λεγχε.
90쪽
389. Male a Brunckio et qui eum secuti sunt, απὸ γνωμης pro Veteri Scriptura απο γνου ης editum
390. Hic versus in cod. Flor Ald et veti libris Deianirae continuatur, duo sequente autem tribuuntur choro A Turnebo inde hi duo Deianirae dati, v. 389. autem choro. Hoc quidem male. Nam chorus manere debebat, etiam non iubente Deianira Facere autem hac in caussa nihil poterat, ut ineptum sit ditere eum, τῶ χρ ποιεῖν In solum haec nuntium cadunt, ut manendumne sibi sit, an aliquid se facere Oporteat, . . teste advocare, interroget. Quare huie hunc versum dedi. 39l Brunckius ις ἀνηρίδ Libri, ut solent,
393. Cod. Flor Ald edd. vett. μολουντα. At Iuturum est μολουμαι. Eo tamen hic non opus. Simili errore θανουντι in Aeschyli Choeph. 515. Μωλοντα Iunt sec. Turnebus et ceteri. 394. Schae sero placet, ειςoesς, quemadmodum alibi ορας, solum per se insertum esse. Se idterus, ut verba videndi interdum genitivo iungi ostendat, praeter loeum Platonis de Rep. VIII p. 558. A. quem Matthiae in Gr. Gr. s. 327. assert, adieeit Xenoph.