Sophoclis tragoediae Trachiniae

91쪽

plena ratio laret, ut ego quidem talia explicanda

Tetigit Matthiae ad Eurip. Orest. 383. Cons. Lobeck. ad Alac. 28 l. 395. Aliquot eodd. cum Iunt secunda et Cantero ταχείας praebuerunt. Ceteri libri τραχεἱας. 396. Libri καὶ νε σασθαι, insolenti usu huius

verbi. Eustathius p. 811, 20. 733, 19. oeabulum

νειον explicans: προποτροπον δε αυτῆς το νεῶν, ἔχρῆσις παρ 'Hσιο δ' ἐν τῶ θέρεος δἐ νεωμένη ου ἀπατήσει. ἐξ os κα παρὰ Σοφοκλει, ἀνανεω- σασθαι λογους et ἀνακινῆσαι, εἰπεῖν δε κυριω- τερον, ναπολησαι. Hinc a Brunevi ex Canteri coniectura illatum πρὶν ηιιῶς ἀνανεωσασθαι λογους. At καi nimis hic aptum, quam ut deleri possit. Scripsit Sophocles κἀννεωσασθαι. Eo etiam Scholiastae adnotatio ducit, apud quem sic scriptum: κα νεω- σασθαι ἀνακαινίσασθαι καὶ ἄνθις ομιλῆσαι κρι- sibi ἐκ νέον η υτως πρὶν i/ειν καινοτέρους ἀνακοινωσασθαι λογους. Multae huiusmodi contractiones

ex tragicis adnotatae sunt a grammaticis. Huic simile est Homeri ἀννειται Od. X, 192. Quinquesyllabum κἀνανεωσασθαι defendenti aut nulla aut aliquid probantia exempla sunt asserenda.

92쪽

405 προς τῆν κρατουσαν θάνειραν, ἐνέως κορην δάμαρε φακλέους, εἰ μὴ κυρω

402. Hinc usque ad . 432. quae nuntii verba sunt, in libris Deianirae tribuebantur. Errorem animadvertit h. IrWhittus, elegantissimi vir iudicii, ut merito Brunckius aliique obtemperarunt. Hinc v. 403. ἐρωτησας et v. 12 πο ἐλας Scriptum, ubi in libris ἐρωτησασ et ποικU.ασ' erat. 404. Pronuntiatione adiuvanda haec verba sunt, ut sensus eorum elucescat Iubet enim, quasi non ausuro respondere Licha. Hoc enim vult non audebis respondere, quod te interrogavi, Si integra mente uteris 'O- ἱστορ recte Hari. AId. aliique veteres libri Tricliniani α, ἱστορῶ.406. Cod Flor. δάμαρν' Ηρα, χέους quod recepi. Ceteri omnes δάμιαρτά De mensura huius nominis dixit orsonus ad Med. 75. Neque est, quod versus in tres aequales dipodias divisus quemquam conturbet Vetant enim interpunctione dipodias in recitando Servare.

93쪽

πως μῆ δίκαιος; τί ποτε ποικιλα ἔχεις;

409. Seidlero delendum videbatur signum intem rogandi. Sensus eodem redit, sed interrogatio non modo melius convenire videtur homini indignabundo, sed omnino etiam usitata est in tali genere orationis. Eurip. Orest li83. IIu,ης κάτοισθα θυγατέρ ει- δότ ρομην. 418. κάτοισθα non est nostine, sed scisne, quod est reminisci iubentis.

94쪽

ποίοις ἐν ἀνθρωποισι τίς ποθεν μολ- σοὶ μαρτορήσει ταυτ μου κλυειν παρων;

4 I9. Libri omnes, η υ Ἀγνοἱας Οας. Sch liastes: ου συ φησὶ, ταμην mi ποοςποι ἀγνοεῖν. Ωινες εἶναι Ἀλην. meiskius γνοια οτέγεις coniecit 'Oρας videtur vetus menda esse, rea ex θροεῖς, quod reposui. 42l. Edd. veti et Brunckius male τίς ποθεν. Iam Canterus τίς ποθεν Scripserat. 430. Od. Hari omittit τονδε. Id si in pluribus ibris omissum esset, videri possent suisse, qui legerent τἐς ποθ' ουτος ἐστιν λεινος.

95쪽

'ανθρωπος, ὁ δεσποιν, ποστήτω τὸ γαρ 435 νοσουντι ληρειν ανδρος οὐχι σωφρονος.

πυκτvς πως ἐς χειρας, οὐ καλῶς φρονει. οντος γαρ ἄρχει και θε- πως θελει.

. . .

434. Turn. et quae hunc sequuntur edd. ἐπιστητω quod aperte posuit quispiam prava deceptus personae notatione, de quas ad . 402. 436. Brunckius exocavit μη πρὸς σε ex codd. B. . et ed. urn Ante Brunckianam κη'Do συ. Corrigendus vero etiam accentu erat. 4έ l. Cliat hunc et duos sequentes versu Sto-haeus Serm. LXIII, 24. p. 388. Grol. 245. Ad illa, εω τι ἀντανίσταται πυκτης πως ἐς χειρας, respicii lu- tarchus in Solone cap. l. et moi του εαντον ἐπαινεῖν ἀνεπεφθονως p. 541. . ut iam Canterus Nov. lecti. IV, 7 observavit. Sophoclis libri veteres et Turn. ψ-ι,ἐν νυν rateph. Cant et quae hunc sequuntur edd. ac Brunckius μέν νυν ut Eustathius p. 792,ras. Apud Stobaeum ι ἐν γουν, sed eius A. B. μέν οῖν La. μεν γ υν, Sed correctum in μεν νυν sic bis omisso accentu P. Faber in Agonistico I. c. 12. ubi ex Sto-haeo hos versus assert, habet Ais γὰρ .

96쪽

At plane alienum est, de suo deque Iolae amore hic loqui Deianiram, praesertim nescientem an amet Iole Herculem. Hoc solo argumento uti debebat,underus, ut hunc versum ab histrione additum contenderet, qui tamen, Si vera eSi ista coniectura, non praegresso και, sed male intellectis v. 446. ετηδε ij γυναιμι, ut versum adderet videtur adduci potuὶsse. Quid vero histrione opus, ubi nescias an probabilius sit scribae negligentia omissum esse versum Recte enim et ut se dignum est, dicere Deianira τό δ';ουχι κεῖνον πρίν ποτ ει ελων εDως κἀμου νε πῶς δ'ου ἀτέδεας otae, μου Propterea praecedenti versui

signum omissioniS apposui. 445. Cod. Flor cum edd. ante Brunck. ως Dι, nisi quod ed. urn per errorem ἔς λι Brunckius coram ex codd. B. . recte. Deinde τω, τἀνδρι omnes, nec de vitio monuit Porsonus ad Hec. 1l25. ubi vocabulum μεμπτος attingens hunc versum assert.

Sehaeserus coniecit τω , ῆ, ἀνδρι Lenius Seidlerus τοῦ ω ἀνειό, ut huic τε respondeat h. v. Matthiae

Gr. Gr. g. 626. p. i502. cohaerent haec ita ut insana sim, si et meo viro propter hunc animi morbum succen Seam, aut huic mulieri, quae aussa exstitit rei quae non turpis, nec mihi aliquod malum est. 447. In margine ed. urn notatur alia lectio τῆμητ αἰτέω in δὲ est idem quod μηδαμοις.

97쪽

45l. P. Elmst eius ad Heracl. 144. αυτὰς αυτόν Scribendum putat, ubique αυτ. a prima et secunda persona, ut ad Oed.' R. 138. ait, removendum censens sed ad Bacchas v. 722 pluralem tamen excipit,

non memor, ut videtur, Aeschyli Agam. 1306 1552. Choeph. 109.10l4. Suppl. 8l3. Aut longius iusto,

aut non quo debebat usque progressus est. Nam Si deprima et secunda persona αυτὰς αυet ὀ dici volumus, cur non etiam de tertia Quodsi etiam talia, quale illud in Choephoris νυν αττόν αἰνω, quod est ἐμαυτον, removebimus, etiam tertiae personae concedendum est αἰνεῖ αυτον, se laudat. Sed haec quum dico, nolo videri defendere αυτων in Aristoph. Lysistratam 486. ab Rei sigio in Coniec t. lib. I. p. 206. introductum, aut quod Matthiae r. r. f. 489. II ex Aeschylo aD fert, oῆνον ἐμὰν τὰν αυτῆς. Nam etSi ἐμαντον constanter Attici pro O eum verbo eiusdem personae coniungunt, . c. Aeschylus Prom. 437. Sophocles Oed. n. 1080. Eurip. Hippol. 78. tamen id non posuerunt pro αυτόν, nec dixerunt ἐμὰν τὰ ἐμαυτου. Elmst ei decretum mihi videtur omni analogiae repugnare. Rectius, nisi fallor, contendat quis αυτου initio poetarum, et in his tragicorum licentia deprima Secundaque persona dictum esse inde paullatim in

communem Sum venisse, ac primo in plurali, neopu e SSet 4μων αυτων, μῶν αυτιῶν dicere ut apud

Aristophanem Eq. 505. Lys. l070 quae sola fortuSSe

apud hunc exstant exempla huius personarum commutationis. Sic etiam Philemon is ine. 11. Inde magis frequentari coepit, etiam in prosa oratione, ut sere exquisita paullatim vulgaria fieri solent. ovissime de isto usu dixit Hama kerus Lecit Philostr. I. p. 79 seq. Ut ad Sophoclem redeam, sensum huius locilia explicat Scholiastes: εἰ δε- σαυτόν εἰς τοντο vel δολογiας αγεις, ἴσθι οτι καν θελήσης nor. εἰπεῖν ἀληθές, ου δυνήση πὰ τῆς συνηθείας νικωμενος. ii

98쪽

καν θελης ἀληθευσαι, ν πιστευθήση. Posteriorem interpretationem Brunckius aliique probarunt. Utraque ab hoc loeo aliena, et ne verbis quidem apta siquidem κω, quod Scholiastes intulit, non est a poeta additum. Hoc ille dicit: si temet ipse ad mentiendo instituis, malus reperiere, hi volueris bonus esse l. e. quum bene olo animo, ne cui dolorem crees, salsa dixeris, eo ipso non eris benevolus, et facies potius, ut ille doleat. Explicat id Deianira v. 457 seq. Sed hic quidem ita loquitur, ut de quovis honesto mendacio dicat, non de eo, quod nunc dixit Lichas, quia non certo scit, qua mente is salsa dixerit. Quod si certo sciret, propterea illum mentitum esse, ne doleret ipsa, dixisset, ἐν ί θελεις

χρηστος γενεσθαι.

462. Addi potest hie locus iis, quos adversus P. Et insteium in censura Medeae ad v. 4. attuli. Nam si vera esset Elmsteti sententia, hic i& δ' di debuisset. 463. Seholiastes ἐντακείη recte demereule intelligit. Est autem ἐκτακῆναί τινι colliquefactum inhaerere alicui. In Electra v. l3ll. σος τε γὰρ παλαιον

99쪽

ἀλά, ὁ φιλα δεσποιν, πεί σε μανθάνω θνητὴν φρονουσαν θνητα κοὐκ ἀγνωμονα,παν σοι φρασι τἀληθες οὐδε κρwρομαι. 475 ἔστιν α οντως, ωςπερ veto ἐννέπει.

ἐντετηκέ μοι. Apte Waheseidius θρηνοισιν ἐντακεῖσα exarcophrone v 498. attulit. 465. Ut par est in fine versus, eod. Flor Ald. Iuntinae μεσεν. - Τurnebo illatum Doe. 473. Pro θν τά cod. Ven δοθα, quod est interpretantis Ουκἀγνωμονα Sensus est enim quoniam te ut hominem humana atque indulgentiae plena sentire video. Ἀγνωμων est non hahens respectum unde Stolidum, serum, durum, ingratum ita voeant v Siurati Lexicon Xenoph.

100쪽

1 μαρτον, εἴ τι τηνδ' ἁμαρτιαν νέμεις. ἐπει ν με πάντ' ἐπιστασαι λόγον,4 85 κείνου τε και σην ἐξ σου κοινην χάριν καὶ στέργε την γυναικα, και βουλον λόrovς,

os εἶπας ἐς τήνδ ἐμπέδως ἐρηκέναι.

Mθα- σθένος ἁ Κοπρις ἐκφέρεται νικας ἀεί s

49l. Vulgo εξαιρουμεθα. Quod Musgravius con-leeli, ἐξαρονμεθα, praebent V Ven Nee profecto aliud erat ἐξαιDουμεθα, si vera est Porsoni observatio ad Med. 848. Rectius tamen sentire puto Elmsteium ad Herael. 323. ' ακτὀ Scholiastes recte interpretatur αυθαέoeroν. Nam sensu est nec prosecto augebo morbum ultro, diis impie reluctans: sive magis proprie, nam ἐπακτον erietum notat nec prosecto morbum augebo, ut adeo ultro contractum habeam. 492. Brunckius m. Vide ad v. 202. 495. Ald et Iuni pr. κεινον. Sed κενον B. Iunt. seeunda eum Turn. aliisque. 497. Plutarchus in Amatorio p. 759. E. μεν pro τὸ posuit, ut suae haee orationi aptaret Mis , in- ph ML U.