장음표시 사용
381쪽
ne Ani ua me a Doe'nsa S: ante hac inauditum fuisse agnoscunt et de ex his non pauch Gregorium crudesitatis , Scambitionis arguunt. VII. Sic Petrus Lumianus Cardinabs , qui Hildebrandum, sub Alexandro II. CarRin
Iem tantum noverat di nam antequam Papa fieret V mortuuς erat Petrus : is , inquam V Damianus Epist. I Q. lib. I.. v ad eum Thmannum Neroniana pietate condolentem . Iaphia fando demulcentem , aquilino ungue palpantem Et in fine: Epistolar : ille m serum Parrum deman Lus; eruit Hildebrandi . ad euius imperium
magno Retro patuit carcer Herodis ..
ctissimus , lib. 3. C. z . vocat eum elatione turgidum , S c. 48ὐ accusad eum perfidiae rquod post reconciliatum sibi Henricum Ma-tildae consiliis V quemdam: e suis ultrae mouistes dirigens coronam imperii illii miserit j dc ei adversiis. Imperatorem. rebellionem
IX. RoduIphus ipse qui in locum Henriaci suffestus fuerat , vulneratus . in Psaelio νPaulo ante mortem fassus est , se injuste in Henricum ex jussione, Sc mandato Pontificis
rebellasse e rideris , inquit , manum meam δε vulnere Duciam, hac ego iuravi Domino Henr ν ut non nocerem et , neu insidiaret gloria riui , sed jusso Apostoliea , Pontificumque petitia me ad id deduxis , ut iuramenti transgressor h norem ndebAtum usurparem . mis igitur finis
nos acceperis videtis , eum in manu, rende jur menta violavi mortale hoc vulnNs accepi via derint ergo' ia k qui . nos ad hoc suaverunt ν, qualiter πον duxerune vi forta deducti simus in praespitiu- atema damnatianis . Haec is
sert HemoIdus. Chronicis Sclavorum , lib. Im
382쪽
Proximum m eorum ν- quae contra Heiaricum 1Vtentaverat. poenituisse refert Sigibertus Chronico . Quis non videat pluris neri debere morientium: Henrici adversariorum verba Eo' tempore' prolata, quo verae tum demum excutiuntur pe re VCces, detrahitur Quoe persona , manez reS , quam quae ipuomis., & ambitionae impulsi, scripserunt , auta
XL: objicit primo Bellarminus , ur P Eeti Gregorii: VH de Henrici IV. depos xi cici- sententiam justam' fuisse , Concit, rum , quae Pontifices celebrarundi Dec ta ,- e . qui. Bus probata est Gregorii in Henricum II sententia. H c autum iuud, Romanum II L. 8e VII: sub Ciegorio Beneventanum sub victore III. Beneve manum , Placentinum dc Claromontantun sub Urbano. II. M Romanan
NIL Respondeo primo , maJoris neTI naevdebere istoritur Conciliorum aucto1Matem quam: ipsovum Pontificum , quorum' auctoria. intct convocati. ss,nd , usque o pati posse Concilia; ab Henrico convocata , Qua in Pomtificem sententia tulet unt: ν , ormatienis
scilicet, Papiense, Moguntinum , Brixienses,& Moguntinummauerum , in quo Brixiensis Concilii, sententia. est confrae in . . Quod iνὶ
in auelaritatem, admitti, noline l. quae. ab i se Impera ore, sunt convocata , fueruntque: Episcoporum , qui, ipsi favebant cur nona iisdem rationibus, nos Conciliorum a Roma nis Pontificibus convocatorum' auclaritatemirejiciemus P . XIII. Respondeo, secundo in Romanis; duobus, a solo Gregorici, pronunciatamin m Henricum, sententiam: depositionis', in cet
383쪽
31x Da Amἰqua melesia DiseἱplInaa ii excommunicatum esse Henricum , non autem depositum'. XIV. objicit secundo Bellarminus eos auctores , qui Gregorii VI. factum approba-Tunt , Marianum , Scotum , Lambertum , Sehaianaburgensem , Anselmum Cantuarie sem , & Lucensem, Geberhardum Salinu gensem , Stephanum Alberstaten siem . Leo, lnem Ostiensem , Othonem Frisinagensem, Duodechinum, & Αbbatem Uspergensem. XV. Verum qua de causa Bellarminus Bennonem Cardinalem , & alios scriptores, ut suspectos rejicit , eadem nos plerosque ex istis, qui Gregorii partes sequebantur, in auctoritatem admittere non tenemur. Quis-pe hoc tempore omnes fere scriptores Imperatoris vel Pontificis partes acriter tumbantur , nec liberum erat hinc , & inde mentem aperire , ut testis est anonymus invita Henrici IV. De his , inquit , vera scribere, periculum , falsa, crimen , hac lupus , hareanis urget. Unde non mirum, si prudentiores judicium non interposuerint , ceteri vel in Henricum , vel in Gregorium stylum suum direxerint , cum e contra potius stadio , quam Historicorum animo; sed de singulis scriptoribus pauca dicam . Et Primo, quod spectat ad Marianum Scotum , ejus auctoritas nuIIius est momenti, cum faverit ipse rebellibus , Saxonibus , 8c desectionem eorum probaverit , non solum eam , quae Gregorii sententiam secuta est , sed etiam illam , quae antea contingit sub Alexandro II. sic enim de hac loquitur: Euod audiens,
inquit, pradictus Otho Dux, gravius quam em di porest dictum Regis s rapit , collocutusque Principibus Saxonia , rebellare omnem smul fuit
Provinciam , O rito Lucensis Anselmus
384쪽
Gregoria Vl. fuit Patronus, ut testantur Spebertus & Trithemius , ideoque eJuk a ctoritas non majoria est Nomenti, quam irsus Gregorii . Giber hardus quoque. eodem
munere Unctus est, s cum Vicelone Mun
guntino. Arctaiepisco disputavit , non is 'ergo ei credi debet partes Pontificis tuenti , quam Viceloni partes Imperahoris
XVI. .Lambertus Schalanaburgentis , Malii scriptores ob investituras, & tentata in
Gregorium Imperatorem d'mnant , at elus exauctorationem non omnino Vprobant, Iea tantum . historice reserunt. Multi vero auctores Henricum etiam Post hanc exauct rationem Imperatorem appellant quales Λ-nonymus Historiae Franciae Scriptor apud Duchesnium t. q. qui praeterea Observat eX- communicationem a Gregorio latam, contra voluntatem totius pene Concilis lactam , totum Ecclesiae statum turbasse. Albertus A nuensis lib. I. c. 7. Guibertus Novi gentipus lib. a. c. 2. Guillelmus Tyrius lib. I. cap. 13 lib. s. cap. . lib. 9. cap. 8. Otho Bambergensis Epistola ad Paschalem ΙΙ. data anno IIo2. Sugerius in vita Ludofici VΙ. ,& alii alias a nobis laudati , qui lactum Gregorii velut novum , & inauditum repre
XVIl. objiciunt ultimo exautiorationem Henrici omnibus , atque ipsi Henrico terrori fu sie, & quamvis nonnulli existimarint , injuste hanc a Pontifice latam , nullum tamen fuisse , qui d*bitarit potestatem esse Pontifici Reges deponere, quod & ipse Hen- ricus in Epistola quadam agnovit, in mate- ria haereseos fieri posse eo tempore , quo re- gorio inaxime insensu exδx' i
385쪽
3 4 Da Ani qua Melsa OUeἱplina. XVIII. Respondeo ex dictis constare sua plurimos non umodo injustam , sed 3c illiciatam existimasse exautorationem Hemici, ita Anonymus in historia , seu apologia vitae Henrici gelatus inter veteres rerum - nicarum .historicos uua subreptione , im
desusus Apostsicus si l , Se hon ,, re creandi Regis, quem sibi fallaciter ob
,h tulerant , d uisus , Regem hanno ann ,, davit , absolvit omnes , qui fidem Regio, juraverunt , i a juramento, quod factum
,, unestis displicuit, &a sserebant, tam ineLficaciter , sum illicite factum meipsum agnovit Gregorius qui consultus ab
Heri manno Metens quomodo novam i1lam,& inauditam auctoritatem quam sibi asserebat, probare posset, respondit his verbis Ep. 2I. lib. 8. , , Quod autem inquit, Postulari sti quasi scriptis nostris juvari ac praern D niri contra illorum insaniam qui refandos, Ore garriunt, auctoritate sanctae, & Ap ,, stolicae Sed is non potuisse Henricum e
D communicari, nec quemquam a Sacramen
,, to fidelitatis absolvi , non adeo necessa- is rium nobis videtur , dic. Irim Ep. 3. IAE ,, 7. Quotquot , Aquit , latini sunt, omnes,, caus in Henrici praeter admodum Paucos , , laudant, ac defendunt, . & duritiae ac M-
,, pietatis circa ipsum me redarguunt. XIX. Nec vero attendendum est ad ea squae Henricus aut alii Imperatores rerum suarum necessitate coacti dicere, promittere aut facere potuerunt . Sciunt enim omnes siniquum omnino esse ex hujusmodi condiationibus per vim extortis aliquid juris assumere. Non est ergo quod a d versarii urgeant Henrici ad extremas angustias redacti Pro
386쪽
D Fertatio VTL. Cap. LII. m. 37sHas enim semper extorsit necessitas . Sicinitio dissidii cum ejus opes , & copiae se Eta omnino forent , coactus est iniquas su-hire paeis Conditiones , atque in Italiam proficisci & ibi .a Pontifice miserabiliter absolutionem dc Veniam .deprecari. Sed, ait observat Lambertus, omnes Italiae Priaricipes factum Imperatoris omnino improb runt , ipseque Hemicus poenitentia ductus
eas ut nullas, S extortas revocavit.
XX. Quod vero additur Henricum ipsum eo tempore, quo maxime Gregorio infensus erat , agnovasse 4n casu lineseos Reges , &Imperatores deponi posse, non omnino verum
est. Id enim tantum ille dicit dabitanter ,& per quamdam concessionem aliunde proiabans id minime fieri debere , & in Ecclesia factum non ess e, sic enim habet in Epistola post Synodum Briacensem scripta a se Et ,, nos quidem , inquit , haec omnia sustinui., mus dum Apostolicae Sedis 'honorem coninis servare studuimus , sed sic humilitatem is nostram timorem forte intellexisti , ideo- is que in ipsam Regiam Potestatem nobis at Deo concessam aexurgere non timuisti , is quam a Notas auferre ausus es minari , ,, quasi nos a te Regnum acceperimus, quasiis in tua , di non in Dei manu sit Regnum D vel Imperium, quia Dominus noster Chrisse stus nos ad Reguum , te autem non voisse cavit ad Sacerdotium s &c. Me quoqueri licet indignus inter Christianos sum ad
,, Regnum vocatus te teste, quem sanct is rum Patrum traditio soli Deo judican- ,, dum docuit nec pro aliquo crimine , nisi ,, a fide , quod abiit , exorbitaverim , dein ,, ponendum asse uit et cum etiam Iuliam num Apostatam Prudentia sanctorum ta
387쪽
m piscoporum non sibi , sed soli Deo de
D ponendum commiserit . Ipse vero quid verus Papa Beatus Petrus clamat Deumn timete es Regem honorificate , tu , imm quam, quia Deum non ι times , me Chr D stum ejus inhonoras . Ex his videre est Henricum per concessionem tantum , & ad mentem ac secundum principia Gregorii , di Romanorum fateri ob fidem depona poΩse Reges , at a quo possint deponi non ducit , imo statim addit eos non ab hominibus, sed a Deo deponendos; idque Probat, tum exemplo Juliani Apostatae , tum dicto beati Petri , quare ex ejus testimonio probari non potest , Reges deponi revera posse , cum a fide aberrant . Sed tantum , si quando deponi possent , maxime in negotio fidei, quod tamen verum non est. Henricus
scilicet, & Episcopi, qui ab illius partibus
stabant, exautiorationem a Gregorio factam duplici ex capite arguebant e Primo ex eo, quod hujusmodi potestatem non haberet tifex, deinde ex eo quod etiamsi aliquando Reges deponi possent , fieri id non posseu nisi in casu haereseos , quod tamen faciendum non esse probabant exemplo Iuliani 'Apostatae , & beati Petri testimonio . Fatiauntur ergo qui istud per concessionem diactum , Reges non poste deponi nisi a file
exorbitaverint , affirmate dictum esso aut mant . Non advertentes haec verba , quae Praecedunt , te reste , quae manifeste probant
id tantum ad mentem Gregorii dictum fuisse ab Henrico, & Episcopis , qui ab ipsius partibus stabant:
388쪽
m Decimum exemplum , inquit Beliarminias,' ,, est Innocentii III. qui Othonem IV. simi- , , Iiter deposuit, ut Patet ex Blondo Decade a. lib. 6. II. Respondeo, Othonem nunquam legitismum fuisse Imperatorem : Nam post mor-- tem Henrici VI. Imperatoris , qui filius fuit Friderici is obarbi , Imperium de ju-ι xe pertinebat ad Fridericum II. Henrici VII. filium adhuc infantem , vel si non vis deretur is Imperio idoneus , Philippus Duxi Sue viae Friderici .Enobarbi fiIius Henriei VII. frater, cui administratio Regni ab Hen-
Tico moriente fuerat commendata , ut testis est Blandus , erat eligendus , vel si aliter seri non posset, Imperator eligendus ea Iem , ut eo mortuo Imperium ad fratris fi- Iium rediret. Iuri accedebat electio Principum, nam vivente adhuc Imperatore, is He ,, rico VI. eoque procurante , is ait AbiasM Uspergensis, Principes Allemanniae pene -- , , nes filium parvulum ipsius Fridericum II., , adhuc in cunis vagientem assumpserunt in D Regem, eique fidelitatem juraverunt , &is litteras de hoc facto cum sigillis suis Im-m Peratori transmiserunt . Post mortem vero Henrici plures Philippum elegerunt , Otho vero Dux Saxoniae a paucioribus est electus, nam in Epist. electionis hujus, quae est apud Baronium ad annum 996- unus ex Electoribus suscripsit AduIphus Colonienss , qui postea ad Philippum transiui , Sc cum eo duo tantum Episcopi Paderbonensis , &Μindensis , unus Dux Henricus aeotharin-gie , & Brabantiae , Comes unus Mnricus meis . m. v. R. de
389쪽
3 8 De Ausiqua Ecclesia Ἀρἰρlina . de Κuke , at in electionem Philippi consenserunt Archiepiscopi tres, Spiscopi novem, Abbates quatuor , ReX unuS , Duces ς tuor , Marchio unus cum Nobilibus Ali manniae, qui litteris consensum praebuerint. Philippo favebat cognominis Franciae Rex ,
Othoni Innocentius III. qui in cap. vener bilem hujus electionem confirmaverat ; Philip-Pum, quem olim excommunicatum dicebat,
ita exosum habens , ut , teste Uspergensi , dixerit , se ablaturum Philippo Diadema , aut sibi Papae ins gne detracturum nihilominus Philippus Imperio per decem annos Poti Ius est , repugnante primum, ac deinde ceclante Othone, cum quo pactus erat Philippus , ut post mortem suam filiam e3us duceret, & Imperium obtineret. Itaque post mortem Philippi iterum electus Otho Impe. rium invasta at nec electio ista quamquam Gncordibus Principum votis facta rata ha- heri debebat, nam Fridericus 4 I. Henrici VII. filius legitimus erat Imperii haeres , eique fidelitatem ipse juraverat, ae Proinde nec potuerat Philippus de Imperio ad se ad tempus tantum pertinente cum inhone Pacisci , nec Principes electione in rrritum missa fidem violare. Cunietae iam adolesceret Fridericus , erat is in Imperio confirmandus , non efigendus otho . Itaque cum Henricus VII. moriens , ut testis est Blondus, uxorem, & Friderisum filium commendastet Pontifici , potuit & debuit ille ipsius
causam agere, eumque legitimum Imperato-xem declarare, Othonem vero, ut nihiΙ juris ad Imperium habentem, rejicere. III. Verum uti , quod veritas habet, libere dicamus , non id habuit in mente Innocentius , ut Friderieum injuste spoliatum
390쪽
Dissertatio radi Cap. IV. g. III. 379 restitueret , nam Othonis electionem ipse probaverat , & Philippum a patre Friderici Henrico curatorem electum proscripserat , sed in Othonem exarsi , quod vellet ille , ut testis est Matthaeus Parisienss , jura , & possessiones Imperii a Pontificibus usurpatas recuperare , vel ut alii volunt , quod Regnum Siciliae, quod Ecclesiae laudatatarium esse Pontifex arbitrabatur, sine inum Bitura ejusdem Ecclesiae vellet occupare, sed sive hac , sive illa potius de causa deposuerit, fatebuntur ipsi Bellarminus, Baronius , de alii, neutrum istorum ad deponendos Reges suffcere , cum causam solam haereseos 'vulgo afferant ut legitimam. IV. Quanquam vero Otho IV. sententia Innocentii dejectus seret, & Fridericus Imperator II. a Principibus Imperator electus,
nihilominus tamen nec confirmatus, nec cΟ-
Tonatus ante mortem Othonis , ut testis est Albertus Stadensis ad annum I 29. Ceterum
ex dictis manifestum est , Primo, Othonem Imperii potius invasorem dici debere, quam
Iegitimum Imperatorem. Secundo, Innocenχetium Philippo legitimo Imperii curatori ininjuste obstitisse. Tertio, eundem Othoni pediperam favisse , & electionem ejus immerita
confirmata . Quarto, eum non causae aeqai- latct, sed rerum suarum promovendarum studio motum Othoni postea Imperium abrogasto. Quinton, Fridericum legitimum Imperatorem non fuisse vi abrogationis hujus , sed electionis principum , & jure haereditatis , Othonem vero non idcirco illegitimum Imperatorem, quod fuisset a Pontifice dejectus , sed quod nullum jus ad Imperiumhλberet, nec legitime fuisset electus.