장음표시 사용
401쪽
3 o De Ane ua GHesia DIPψ a. Patet, pauciores, Fridelicum Austriacum Im-Αrchiepiscopum, & Angliae Episcopos, nullas autem litteras dedit ad Episcopos Ger maniae, Aragoniae, Castellae, Lusitaniae, ut nihil dicam de orientis Episcopis . . In Comcilio vero pauci adfuerunt Episcopi ex Anglia , & Gallia, plerique per Procuratores, nulli Italici, Hispani, Germani, orientales,&c. Concilium composuit Pontifex cum suis Cardinalibus , paucis Angliae , ac Franciae Episcopis, & procuratoribus Regum Galliae,& Angliae . Deinde in eo nihil secundum formam judiciorum actum est, non est legi.
time ciratus aut convictus Imperator , Laiscoporum vota, & suffragia non sunt quasta. Pontifex vero solus in eo simul egit a
cusatoris, testis, & judicis partes solus αnim Fridericum accusavit , solus testimonium in eum dixit , solus sententiam proen unciavit. Denique Concilium in actis, aut inscriptionibus nusquam generale dicitur ,
nequidem ab Innocentio, aut Concilium convocante , aut in eo Pronunciante hoc nomine donatur; ubique enim leges, sacro praes n- te Concilio , non universali , is sancta S Mo. Deinde cum ad Concilium generalius Provocaret Thaddaeus, non respondet Pontifex , cc esse universale, sed tantum satis esse dicit Concilium generale multorum . Unde collititur, Concilium non simpIiciter generale fuisse, sed tantum multorum. Demum eveteribus scriptoribus , qui ejus mentionem faciunt , nullus illud generale appellavit , non Matthaeus Parifiensis, non Albertus Sta- densis, non Trithemius, non Palmerius, non malina, a quibus generalis Concilii nomine
non dona ur. Primus, qui hoc nomine ipsum
decoravit, videtur esse Onuphrius, sed quas ad
402쪽
Dssertatἰο VII. Cap. m. β. 38 ad Concilium generile conditiones requirat ' xivi. Respondent Hii , dato quod fuerie enerale hoc Concilium, errare ipsum po- tu isse in praesenti quaestione, quae Potius lasocii est, quam juris; nec enim actum est in ea Synodo de jure Pontificis , sed supposito
ejus jure, quaesitum, utrum esset ditis devovendus Fridericus ob crimina . Hanc reGponsionem confirmat Launotus a similitis, quae Bellarminus profert lib. s. ae κωmano Pontifice, Honorii Papae causiam agens, tomo septimo Epistolarum, Epistola septima. De-niuue etiamsi ConciIium . aliquid in Reges sibi auctoritatis usurpaset , non tenerentur propterea ipsi .de jure suo cedere nam nec Concilium gen*rale, nec Ecclesia tota potest Regibus jus regnandi ipsis a Deo clR- tum auferre, aut per Ecclesiam autem poruse decernere . Sed istis responsionibus , quunonnihil habent invidiae, uti necesse non ere, cum primae suificiat .
' De Ludovicι Imperatoris exauctoratione ,
. is Duodecimum, & uItimum Bellarmin exemplum est Clementis VII pri, , dovicum Imperatorem a Joanne XXI. o & Benedicto VII. excinnmumcatum de
II. Respondeo, quam iniquum luerit illuctfactum, ipsa docet bistoria . Ludovicus Ravarus a majori parte Electorum ad Impe-xium promotus est, nempe a Petro Mogan- tino , Balduino Trevirensi, Ioanne Rege Uo- hemiae, R Vvordomaro Marchione Brana hargenta Alii vero Electores numero, ut
403쪽
391 De Antἰqua Eeclesia Disthlina patet, pauciores, Frideticum Austriacram Ima lperatorem designant , Ludovici electione , cui nemo intercesserat, jam peracta . Nihilo. minus Pontifex Ioannes XXII. huic favit,& confirmatorem se promisit ejus electimis:
,, Modo, ut ait Nauclerus a copiaS suas ex
,, Allemannia ad expellendos rebelles Eois clesiae mitteret, pollicitus insuper fore, ut se s promissis staret, fratrem illius ad Adiis chiepiscopatum Moguntinum Promoveret. Vidio igitur , & in captivitatem reda cum fratre suo Henrico, Leopoldiis hu)us itidem frater , cooperante Rege Franciae, ad Ioannem XXII. recurrit, inquit Naviam Tus: is Tum Ioannes, pergit idem, in publiis co Consistorio Avenione protulit semer D tiam execrationis in Ludovicum Bavarum, is ex eo quod miserat jam copias- suas in is adjutorium Caleatii, & fratrum ejus, qui se tyrannice dominabatur , Mediolani oppo. nendo eidem Ludovico, quod non erat ei ,, licitum uti ossicio Imperatoris, quouisae esset confirmatus ab Ecclesia; deditque is D terminum trium mensum, infra quem redi, nunciare deberet electioni de se factae , D & quod veniret personaliter, si vellet lem excusare de eo, quod favorem praestiterit m haereticis, & rebellibus rictesiae M . Ita ingratiam Caroli Regis Francorum, &Ludo di inventa est ratio, propter quam depone retur Ludovicus , & quidem frivola I sam coronatio, uti probatum est a nobis antea , mera est caeremonia, quae non dat imperium, aut jus ad imperium, sed tantum supponit: ac certe non modo Imperatores Ethnici , sed & Christiani omnes ante Carolum Magnum , a Papa coronati minime sunt , &τamen eos veros Imperatores fuisse quis d ditetὸ Λ Carolo Magno mos invaluit, ut
404쪽
onis perveniebat , a Pontifice Romano inungeretur. Sed cum nonnuIli jam sine huiusmodi coronatione illud obtinuissent, eam Pontifex immerito denegabat Ludovieo Bavaro, cum a majori parte Elei horum, &Prior electus suisset . III. tiaque Ludovicus videns se iniuste a Ioanne peti, habito consilio, ,, appellavitis ad ipsum Papam, inquis Nauclerus, male ,, informatum , & bene informandum, &,, etiam ad Concilium generaIe, quando enm set Romae in stas Petri , misitque sole. M mnes oratores, qui se de praedictis exe
is farent et Postea vero, Ludovico non comis parente, Pam execravit eum, ac de hae- ,, resi condemnavit, contra adhaerentes duias, rissimos processus fulminans, a quibus om- ,, nibus Ludovicus appellavit. Isti processus,s, ut ait frater Hermannus , a quibusdams, strictissime observabantur, a muItis verori invalidi reputabantur, quia dicuntur exa s, minati a Doctoribus utriusque Iuris , quim judicabant eos non valere . Imo Ioannems, Papam magni, fle multi TheoIogi Iice α, tia, & vita probati dogmatigabant etas, haereticum Propter errores ceteros , quo D in die obitus dicitur tepido revocasse, Ms, successor hujus eos errores sertur publices, damnasse M: Iege Nauclerum gener. 4s. IV. His itaque contemptis fulminibus Bavarus Italiam omnem devastavit, ac Romam ipsam contendit , ubi Imperii sumptis inrugnibus, Petrum Corbanensem ex Franciscanorum ordine ad Pontificarum evexit , qui Nicolaus V. est dictus. Is Ludovicum IR Coronavit , iam enim ter fuerat coronatus ,
ut observat Onophrius: nempe Mui rani Lab
405쪽
394 De Antἰqua Ecelesia DUc; lina is ab Archiepiscopo Moguntino secundo, Me diolani ab Episcopo Aretino; ac demum Romae per quatuor laicos Cives, in abstentia
Pontificis eontendentes, ut ait Nauclerus , id
U. Interea de reconciIiatione Ludovici I v. cum Ioanne XXII. actum est. Rex Bohemie Ioannes Otho Dux Austriae, dc Archiepiscopus Trevirenss, articulos reconciliationis , de quibus convenerat, ad Ioannem XXILmiserunt, inter quos quartus erat, quod recognesceret se excessisse , & sententia exis
communicationis ipsum ligasse ; quintus , quod gratiae Domini Papae se osserret admissericordiam , si fides adhiberetur Ioanni ita
responsione ad Regem Bohemiae r nota men Pontifex ipsum audire hac conditione , contendens ilIum haereticum esse. Ejus a tem haeresis , quam ejurare coactus est M.trus de Corbano , qui creatus a Ludovico,
Antipapa, partes ejus deseruerat, & Ioanni reconcitiatus fuerat s haec erat, is quod scia,, sicet pronuntiabat, & declarabat sere --,, reticum , & scripturae sacrae contrarium siri dicere quod Christus & Apostoli in his , is quae habuisse leguntur , habuerunt aliud , is quam simplicem usum facti' Paula post
moritur Ioannes XX I. cui, ut refert AL. herius Argentinensis in Chronico , cui convenit Nauclerus generat. 4s. Μ successit Bla D cus quidam Cardinalis, nova ratione stiis licet sub altercatione electus: ego Nis nouis mino illum , & si ille esse non Poterit , is nomino Blancum - . Is territus postulatis Regis Franciae cum Ludovico sese reconciliare statuit. Ob eam rem Legatos misit --dovicus, quibus Pontifex significavit , quantum optaret Imperatorem Ecclesiae restitui ,
406쪽
Dissertatio UTI. Cap. III. . III.
utramque deseret Italiam a tyrannis regi. Et cum Regis Franciae , & Lumidi Legati venissmit , scripsissentque Rex Bohemiae , &Dux Bivariae se alium Regem Romanorum EIEChiasos, Pontisex mutato animo , reversiis Legatis Ioannis ait ν pro absolutione imp Ma a se in Ludovicum esse bene affectum , Leia timere, ne si ei absolutionem imperti-reriar, eadem aut graviora pateretur a Rege Franciae , ac quae fuerat passus Bonifacius III. Interim discordia inter Regem Fra ciae , Philippum Valesium, & Regem A gliae de regno Franciae mota, Ludovicus A gIi primum partes tuetur , ac deinde Phia typo reconciliatur. Inde oratores Philippi, 8e Ludovici simul adeunt ripam pro reconciliatione Ludovici. Qui hic Papa λ is Nun is quid, inquit, Ludovicum ad arbitrium Res, gi S tunc haereticum, nunc vero Christi is nissimum habere debeam & protracto va- ,, riis tractatibus negotio Franeus c ut credeon bar quod voluit , simulavit se velle ,ri Papa quod voluit, fimulavit se nolle, m, lique nihil actum fuit M. Ita Pontifex iuis se non ut rei aequitas postuIavit , sed ut res suae exigebant, modo huc, modo illuc
UL Denique ut vidit, Ludovicus, non ponse se beneficium ab Iurionis a Pontifice co sequi, ex sententia Principum franc arti data, Sc consilio fratrum minorum se innocentem esse , 8e a Ioanne XXII, immerito damnatum, emissum diplomate, eunctis o tum fecit. In eo profitetur se fidem Cath licam, & doctrinam sanctae matris Ecclesiae tenere , potestatem suam Imperialem ex mlectione habere, eam a Pontificia' auctoritate non pendere, sed a suis Deo sibi datam esse
407쪽
3ρε Da Aut qua Meti , DUeψI aera ; potestatem Ecclesiae nen esse in tem lporalia; Ioannis XXII. Processum ex falsis causis , nullo ordine servato laetum , nullius roboris esse. Et quidem istud judiacium legitimum non fuisse ostendit primo ,
quod Ioannes XXII. se , suosque odio caputati , & hostili prosecutus fuerit, quod in sua eausa judex idoneus esse possit; quod ubi ediror est in sententia, & mandato, ipso jure irrita est; quod irrita si lata post appelI, timem sententia, quodque Papa ubi de fi. de, & jure divino agitur, subest Concilio rhaec & alia multa habentur in ea Bulla apud Nauclerum generat. 4ς. VII. Benedicto successit Clemens VI. qui sententiam in Ludovicum a Ioanne latam roboravit, &Pririscipum in Italiae civitates dominatum confirmavit: nihilominus Ludovicus ad Francorum Regem , ad cujus nutum Papa regebatur ,
scribit, ut ex promisso absolutionem impetraret . Rex Galliae responsum tulit, imperatorem nunquam se humiliter submisisse . offertur ergo ei forma Neoneiliationis, Phdabatur potestas procuratori deponendi imperii , & non resumendi, nisi gratia Papae , ac confitendi omnes haereses, & errores sibi impostos . o Sed Principes, & Hectores ,s, inquit Nauclerus, recensentes articulos reis
D formationis, quos Papa requirebat, decres, Verunt in perniciem, & destructionem Im,, Perii esse conceptos , quibus nec I eram tor, nec Principes virtute juramenti im-D Perio prestiti annuere valeant Hinc
fatilone Pontificis, & Ioannis Regis Boherniae Carolus Luxemburgenfis hujus filius ab aliquibus Principibus imperator eligitur. H rum nihilominus electio a reliquis Principi.
hus irrita decernitur . Tandem Ludovicus
408쪽
DF Uatis VTL. Cap. III. . III. 3'Ivaralysi correptus in venatione ὀe equo laterram cadens eXpiravit, non sine suspicione veneni ipsi a Ducissa Austriae dati. Ita hujus morte anno Domini 13 7. finita est Ionga iIIa concertatio, quae anno circiter I 3I6. Oxtum habuerat . Ceterum ex narratione
ista Iiquet primo, Ludovicum Bavarum te nitimum fuisse Imperatorem utpote Pri xem , Sc a majori numero electum . Secumdo, & injusta, ac frivola de causa a Ioa
ne exauctoratum. Tertio, nullam , ac irriatam fuisse Ioannis sententiam. Quarto , ni hilominus Ludovicum semper ad reconciliarionem Pronum. Quinto, Ioannem aequissimas xeconciliationis leges admittere noluisse. Sex to , Benedictum ' XII. agnovisse injustitiam sententiae in Ludovicum latae, sed rebus sius udentem, & Regis Franciae minis perterri
tum, eam nou revocasse. Septimo, Clementem hujus successorem immorito sententiam Ioannis renovasse. octavo, eundem legem reconciliationis iniquissimam Ludovico dixi L se , quam ille merito rejecit. VIIL Generatim vero ex omnibus exemplis a nobis huc usque expositis colligitur , ante Gregorium VII. inauditum fuisse , ut Pontifices deponendorum Regum potestatem sibi arrogarent . Secundo , Gregorium VII.& eos , qui post ipsum id tentarunt, seditiones quidem, & bellum in Imperatores exin Citase, at eos propterea non fuisse orbato & privatos imperio consensu omnium ; imo, Plures ac saniores sententias hujusmodi irritas existimasse. Tertio, veras tentatae a Pontificibus depositionis caulas, non fuisse hareses Principum, sed aut privatas Pontificum luimicitias, aut potentiorum Regum iniugationes, ac sere semper propria Ecclesiae Ro-
409쪽
398 De Antἱqua Ecclesia D se una. manae commoda, Propter quae Pontifices si Pe eos, qui Romanae potentiae incrementis videbantur obstare , daris devoverunt , ut cernere est in omnibus exemplis allatis. Quarto, depositiones istas a Pontificibus numquam non sime magnis tumultibus, ac caIamitatibus esse tentataS.
IX. Ex his constat , hujusmodi exempli Bellarmini causae plus obesse , quam prodesse De sentatis in Reges Francorum depositionibus.
Quamquam Romani Pontifices in Reges nostros idem, quod in Imperatores aperte
statuere, aut tentare ausi non fuerint , nihilominus tamen vibrato excommunicationis
telo, videntur aliquam in illos auctoritatem sibi comparare voluisse ; at Galli miro in Reges suo studio semper in1ustis Romano. rum conatibus obstiterunt, nec quidquam Iu,ris propter hujusmodi excommunicationes Galliae Reges amiserunt, nihilque turbarum ex illis ortum est. Sed missis iis, q ad excommunicationem spiritualem pertinenci quae nos in illa dissertatione exposivimus, ea quae a nonnullis ad Pontificiam in temporesia Regum Galliae potestatem ollandendam asseruuis tur , breviter disjiciamus. II. Primus omnium Hadrianus sese rebus Franciae temporalibus immistuit ad Ηin marum scribens , ut a Caroli Calvi consentio, & communione dissederet; sed statima Gali is fesponsum tulit ,' D nunquam h D jusmodi praeceptionem ab illa Sede ulliis PMdecessorum missam fuisse , cum interes Reges sacramentis etiam Confoederatos i
410쪽
Dissertat ἰo VII. Cap. ITI. β. IV. 39s .is tres practia , & seditiones eorum temporI- ,, hus fuisse noscantur, nec etiam ab haereri licorum, vel schismaticorum tyrannorum D Imperatorum, ac Regum, quales fuerunt ,, Constantius, Arianus , &c. Apostata Iu- lianus , dic. Ecce quae fuerit tum temporis Ecclesiae GHIicanae de potestate Ponistificum in Reges suos sententia. In Philippos Ι. & II. nihil aliud praeter excommuni.
cationem, aut interdictum tentarunt Pontiis fices, & ne verbo quidem eorum in temporalia potestatem laeserunt, aut attentarunt .
Nihilominus 'tamen Adversarii dicere non verentur, ex illis eXcommunicationibus indirecte privationem regiae auctoritatis conis secutam esse, idque Gallos ipsos tum temporis agnovisse, quod ut Probent , tria nobis objiciunt . III. Primum, inquiunt, testatur Uvo reis giam coronam simul cum absolutione restia
tui debere Regi, dicitqae Epist. 66. D Le-
,, gatos ipsos Regios hac ratione usuros a. is pud Pontificem, Regem cum Regno abis ejus obedientia recessurum, nisi coronam is restitueret , & Regem anathemate solum D ret . Ergo ex ipsorum Regis Legatorum confessione per eXcommunicationem non Ium Ecclesiastica communione, sed & cor na, hoc est regnandi jure Rex privatus fumrat. Secundo, idem Yvo saepius testatur per excommunicationem coronae Regis, & regno periculum imminere , regnumque per eam fuisse diminutum, Epist. 33. & Iy. ait, ani-
ma Regis magnum setrimentum, ct cormia Regni summum perieulum imminere. Cavendum esse, nacum diminutione terreni regni regnum amitateret aeternum. Et EPist. 23. ait, se Regis