장음표시 사용
211쪽
am Cuput x. . debet intregra esse causa; vitiosi suspicio ex M
S iii aliquo libro depreh/nditur imitatis ruenti ris. interpolatus es sane, aut non hujus, cu-
Sic Epy ola S. CLEMENTIs Romani ad Cori thios, quam Patricius Iunius ex Bibliottica regia Britannia anno I 633. grace, a latine Oxonii emist, judicio Criticorum habetur opus indubitatum. Atqui in hac videmus vestigia clara imitationis quorundam locorum CLEMENTLs Alexandrini, longe junioris. Nam cum prior decesserit anno Chrsi eantesimo , iste anno ducentesmo vigesmo secum do elausit supremum diem. Librarius nempe, cum codicem priorem brevem videret, e re sua esse duxit, si ἱllum quomodocunque extendisset. Ergo ex cognomine scriptore quaedam petiit, et cap. 46. 'inter alia versiculum, quem Scripturae putabat.' Rursum duo loca sacra, quae Alexandrinus suo more conjuncta profert, et ipse verbis iisdem conjungit. Quam vero fidem superet, ut daci seriptores intervallo tanto temporum ac regionum casu Scripturam mutarent, non simili verum aequa li, ae ipsissima ratione, etiam illi vident, qui Crii leae arti nunquam litarunt. MaIim credere, quamvis et hoc ineredibile videtur, Clementem posteriorem Evangelia allegasse ex superiori. Superest, ut, quidquid extat apud utrumque C
212쪽
Cognitio operum verorum quidem, etc. ΣΟΙ mentem conceptum iisdem sive sententiis sive ve
bis, si Alaxandrinus Romanum non laudat diserte, .sumptum ex Alexandrino habeatur. Nam certum est o diverso, in hoc multa esse ex Romano hau. sa, praesertim Libro IV. Stromatum. Ut ergo ge mana sit Epistola prioris, interpolatam tamen auctamque constat. Quo ipso habes, quam mira audacia hoc sumerent sibi scribae, ut sententias proferrent latius in exemplari, et carius Venderent quando hoe ausi sunt in gravissima Epistola, ab Irenaeo, Eusebio, Hieronymo, Photio laudata mirifice habitaque tanto pretio apud majores, ut in sacris conventibus eodem modo, quo libri divini, recitaretur.
Ubi nota sunι partium studia, mutatio in eodic Stadia Μ bus sat contra hos, qui se suspectos magis
reddiderunt. Inde his maxime prouoeandum ς' ut is ad Oxemplarium vetusatem. Est hoc e media Philosophia, ac hominum eognitione desumptum principium; cujus cum sint innumera exempla, paucissimis pro more contentus ero.
RUFINI interpretationes nullo discrimine suai spicionem praebent; quod sciam aliunde , quantum voluerit sibi licere in laboribus alienis. Ut in i solis Origenianis sistam, tam merito, quam elemi genter de hoc queritur clarissimus Huetius origo.
213쪽
vianorum Libro L. cap. I. g. 3. non alium quemquam Origeni tantum persdia sua, et temeritate nocuisse, quam Rusnum imum; quippe qui ejus scrιpta interpretatus , ita additamentis, et det mombus vexaverit, et corruperit , ut Origenem in Origene desideres. Nimirum cum ejus cause et personae studeret nimium , ut videbat illi prodesse , codicibus utebatur : atque hoc ipso utramque his prodidit, qui non pro affectu judicabant.
Isaacus Vossius Refyonsone ad tertiam objectionem Alchardi Sinonis, pronuntiat assirmato, in quibusdam Manuscriptis, quae essent nullam vim pem pessa , in Chronico Eusebii, ab Hieronymo verso, a que aucto ad annum MM. CCC. XCII. i sta legi: Basilius C arienses, Di copus Cappadocia, clarus habetur. Qui multa continentia eι ingenii bona uno superisbia malo perdidit. Itaque Vult posteriora verba a
nostris hominibus resecta esse amore Basilii. Ego, si possent haec verba Eusebii ipsius esse s nam ante Basilium vixit) darem facillime, quam petit Violationem. Est enim Ariante factioni nimis exosus Basilius ; neque post Athanasium alius quis invidia tanta apud hanc flagrat. Verum hac ipsa de causa appello aequitatem omnium lectorum, quibus sunt illa tempora perspecta. Iudicent illi, an eodieibus id additum potius ab hostibus quam detractum ab amicis videatur. Unde enim Hi ronymus tanto viro, cujus alibi praesert summam existis nationem, tam fuerit insensus, ut tot alii, im innumeri apud haereticos fuerunt 3 - Eodem
214쪽
Cognitio operum verorum quidem, etc. 2 Eodem voluntate magna delatus Ioannes Clericus ', Patrum praecipuus obtrectator, Basilio genuinum infigit, cursim confirmans, ex Carminibus, et DisoIis NaZianzeni, summi eius amici, hoc satis liquere. Quam rectius protulisset locos, qui tantam doctoris superbium ostendunt, ut bonaeetera infuscarinti Ego qui utrumque trivi uiligenter, asseveratione magna assirmo, cum fit ver
sutus , ac vafer Clericus, conjectandi qualibet arte, tractisque cunctis in deterrimam partem , elicere hinc non posse, quod sit satis ad infirmandum tot laudes, quibus Basilii sanctitatem eum alibi, tum in funebri Concione Gregorius ornavit. Quod autem illum locum Hieronymi spellat, ipsum relativum qui, justo remotius , neque junctum' . particulae sed velat, ex genio Latinae linguae mihi persuasit, illum Versiculum fuisse adscriptum ab Ariano, ac post in seriem chronici intrusui . Verum de Glossematis proxime dicam.
Plusculum largiar Clerico in alio exemplo Ram te III. Artis Criticor, semona I. cap. I . num. IS.' ubi contendit cum Simo R, septem Epistolis Can nicis addi um Prologum in gratiam Trinitatis, ad . modum ceterorum Hieronymi. Qui tamen vel
cum formula Sed tu virgo Christi Eustochium sit certo certius impostoris; volentis dictum Poannis in prima Disola auctoritate veterum firmare. Vide Adnotationes , quas sive Benedictini , sive Haronenses in sua editione ad id loci posuerunt. Oncid
215쪽
Quod autem monui in hae Regula de fide eo. dicum antiquorum, praeclaro exemplo S. CYRIL. Lus ALEXANDRiNLS 'sola ad piarinem Autio. he.'. ' num declaravit. Cum enim accepisset, Athanasii ιitteras ad Epictetum, quae habent plurimum momenti ad rem Omnem orthodoxam , quibusdam expunctis vel intrusis vitiatam esse, nil duxit praesentIus ad patrocinium veritatis, quam si se , vata Alexandriae vetusta exemplaria proferret: ri- . teque descripta mitteret Antiochiam. Quo facto sincerae scripturae suus honos ei. nstitit: hominumisque imprudentium et detecta impostura, et repressa audacia est.
Ognitio Glosmatum, quae sublata e mar gine miscentur Uerbis Auctorum.. S. I. Praevia quaedam in eum finem.
T Tie quaedam praemitto, quae non egent expli-plicatione.
M β Et primo quidem, eodices plurimos habere
tisse ιisset idcirco relictae sunt, ut possent quaedam ambigua, ais i vel obscura notari: et si hodie papyro tam multa adscribuntur, quanto pronius membranig, quae
216쪽
mec bibulae erant . nec tam parabiles, ut spatia acua nollent in usum vertere Secuη do: saepe vel intra vers culos leguntur notationes , cum est amplius relictum spatium Tretio: inde librarii sumpserunt occasionem has eximendi e sua sede, ac inserendi in corpus ipsum. Putabant enim sui se omissa inter seri-hendum. Quod si relecta suit pagina , errrorque notatus, reponebant de integro ad marginem, ad quem spectabandi; ut etiam deinceps legerentur,
Quarto: id maxime contigit, quando incolumi sententia poterant immitti in vicinam ora
Quintor quidam nasutuli haec conspicati, putabant esse veras temones, adjectas ideo, ut, quando res postularet, reciperentur eo, quo per tinerent ; quae autem contextus sermo haberet, Omitterentur. Si e est eliminata lectio prisca; et nova, quae hujus explicatio tantum fuit, ejus loco adoptata.&xto : idipsum contigit, cum Notas ad mar ginem haberent pro Lection bus variantibus; uti proinnum est inter acceptiones diversas ejusdem vocis, quarum apertior saepisi me solet orae adscribi a legentibus.. S ptimor hine tanta diversitas exemplarium,
tam in prosanis, quam ecclesiasticis codicibus. Imo in ipsa exemplaria divini Codicis menda plurima hoc modo irrepserunt. Animadvertit con fusio
217쪽
fusionem HIRRONYMUS , quando chartas consere. bat. Q dare Prasatione in Eoangelia id candide professus est: Magnus hie tu nostris codicibus errae inolevit; dum quod in eadem re alius Evangetisa plus dlxu, in alio , quia mimus putaverint . addiderunt rvel dum eundem sesum alius as ter exprebsit, illa qui unum e quatuor primum Iegerat, ad ejus exemplum ceteros quoque aestimaverit emendandos. Unde aecidit. ut apud eos misia snt omnia: et in Mareo plura L ea atque Matthai; rursus in Mattho plura adoannis, et Marcir et in ceteris reliquorum , qua aliis propria sunt, inveniantur.
His praemissis ad regulas Venio, quibus possint Glossemata ab auctoris sermone intemOsci.
obser eis Regula I. Incidens, et resexa, ut se dicam observatio. quales saepe fiunt inter legendum, cum plane redundat, merito movet suspicionem Gl
sentiatis inferti. . . Nempe hominibus ineptis omissum videtur, quidquid auctor poterat, nolebat tamen adjunge re, sive studio brevitatis, sive quod nosset ex nunc, vel supra dictis suam mentem jam intelligi. Quare subolet Critico , eamdem sententiam ab alio aliter reddi, non ab eodem praesertim cum praeter necessitatem, et consuetudinem videt hoc fieri. illegum
218쪽
Cognitio Glasmatum, quae sublata ete. 2o7 Regula II. Sulpicio alienorum verborum ingra- 2 se:
inscit, sti continent laudem. reprehensonem, tum objectionem, repugnantiam ς θυα cum antecedentibus, ves consequentibus orore eontili tur. Tum enim habet rationem sentientis diversa, aut respicientis alio , aut dubitantis , aut omnino obloquentis. . 3 . '
Regnia III. Etiam istud Gyat odore gravi Vitium
juorcionum, ac opinionem sinuiram praebet; s illa, quae videntur alterius , non cohaerent cum ceteris p ac velut hiatum espiciunt, quem ideo Iacunam solemuy vocare. Nam sic tria conveniunt, quorum quodvis sossieit ad odiosam conjecturam , quid extrinsecus advenisse.
Regula IV. Porro dillidentia i o iure eoηβα- Sententia
tur, habetque jummam crquitatem, si In ver pugnam.
bis aliunde suspensis, aut ambiguis quid illi
repugnet, quod auctor tradidit alio loco. Ratio asserti ipsissima est, quam Capite superiori dabam pro spuriis libris. Si enim opposita sententia alienum librum arguit,quanto magis locum alienum Regula V. Uertissimum es Glossema, quando insevela in verba ejusmodi in aliis codicibus, aut te ii
monio veterum non compar nt; sed tantum
isue, quod in speciem obscurius horiri possit.
Tum nempe germana lectio argumentum pro se multiplex habet, cui minime licet refragari. Sed eminet istud; quia illa notatione omissa, in auctore hoc ipsum remanet, quod obscurius VLdetu
219쪽
detur, et cui illa volebat lucem agundere. Noe S. HIERONYΜUs Praefatione jam laudata in IV. Eva gelia usus est. Cum enim admonuisset, in transislatis tot saepe lectiones, quot codices esse: nee apparere probabilem rationem, cui plus sit tribuendum ; infert prudenter, si esset numeri harubenda ratio, tanto Magis ad fontes, ad originem reduci nos; ut facta collatione corrigantur, quae interpres , librarius, censor adjecisset.
Reg ita VI. di habetur intus interpretatio libri, cui putas inesse aliena; ibique omittuntur. quae dubium movent, facile transigitur de additamentis. Idipsum dicas versa υice ,3 eum apud interpretem, licet curatum . quid reperis, quod deest in autographis veteribus.
Rationem dat S. HIERONYMUs Prassationa ea. dem. Ait enim , trita a paucis non habere tantundem auctoritatis, quantum reddita variorum
linguis. Hoc multiplici usu doceri, qui pertineat ad rem, quidque illi sit adjectum. Et quid cla
rias ostendat appendiculam interpretatione recentiorem, quam si interpres hane praeterit 7 quid contra, si codex, Versione antiquior, quod ista, assumpsit, nusquam redhibet inter vertendum
Regula VII. Cum codex phrasin, vorem imultatam, antiquatam, obsolitam habete isque eodex es vetus, locutio ex se proba, sis laque reliquo respondens, compertum si, antiquioribus loco mi s Decesse a novam, verus planiorem, Iectionem. Non
220쪽
Cognitio Gla stematum, quor sublata ele. 2 9
I , ' Non enim erat ratio, cur lectio perspicuat mutaretur in obscuriorem, vel usitata in insolenisi tem contra pronissimum, ut facilior substituel retur. Ecce oppositam superiori s rationem in mente auctoris extundenda l Nam, ut dixi de codice prisco, debere hinc lucem peti; sc velim ex eodem nunc umbras repeti, auctori familiares. Consulto autem codicem priscum postulo; recen- tior enim, eum habeat voces, quae loco pulsis successerint, nec in serie jam, nec ad oras tellionem veterem repraesentabit. In quo est par conis ditio cetera imparium; videlicet Glossematum, Lectionumque variarum.
Regula Vlli. Cum Deus disseisis, qui Glossema videtur, de his agit, quor sunt inter erudito, t '
controversa, clamorraque muttoI civerunt, po
rit firmam suspicionem, qui in eum laetas Uderit, voluisse suum facere, vel tui ossundere
Est lia e lex Historiae antiquissima, quae debet Iocum et in ceteris habere. Usu enim perpetuo scimus, quam multa studio partium jam assuantur scriptoribus, jam detrahantur.
Regula IX. Si concurrunt duae sententia Ani feantes idipsum, quae Glossema es , disin- ptisandam. guitur facile ab altera, votibus auctoris consante. Quod enim simplicius es, atque aper- 'tius. habetur pro Glossemate implexioris., Nempe ideo appositum fuit in margine, ut sacilius alterum perciperetur. ' i