Euripidis Tragoediae recensuit Godofredus Hermannus Orestes

81쪽

518. Libri εν ουν. Ssensit schaεseriis pariteolam desiderari, sed non recte conieeit ἔ, γ' ουν. Requirimus hie δ' oυν. b I9. Vulgo ρεισὴ γε. Porsonus μισει τε. Sed quum ιιισεῖ πρὸς θεῶν et τίνεις μητρὸς δίκας magis verbis quam re diversa

sint, multo potior est scriptura quam N. praebet ιισει GN.b23. Ald. et plerique eodd. ac scholiastes Apollonii ad II. 253. μὴ πρασσ' ἐναντι , . λελειν τουτον θέλων. Mosc. a. Aug. d. Havn. ἐναντία τέ-oν. Aliquot alii ἀφελειν αὐτόν. 524. Libri: εα δ' on' αστων καταφονευθηναι πλοις, ξ μὴ 'πίβαινε Σπαρτιατιδος χθονός. quos versus Brunckius, quia infra v. 612. 613. redeant, ut illine retractos, eiecit, Porsonua autem utro. que loco genuinos putavit, nisi simul duo qui hic praecedunt deleantur: quod ille quomodo dicere potuerit, fateor me non intelligere. Nam quod Tundarus ὸieit, ως οεν ἄν εἰδῆς, quum aperte signiseet tιaque uι seias quid ego genitam, salis ea gententia declarabitur his: τοῖς θεοῖς μὴ πρῶσσ' ἐναντία. Brunckium quidem temere iudieasse ogisndit

versus libi. ἐφ' οἷς δ' ἀπειλεῖς εος πιτρονθῆναι με δει. Quod ne

Porsonua quidem, nec magis Schaeserus videtur animadvertisse, qui se plane assentiri Porsono hoe argumento professus est, quod senex Menelaum non potuerit graviore comminatione t rrere, quam interdicendo terra Spartana, si Oresten adiuvaret: quam cum minationem aptissime summaqite ad permovendum vi iisdpm vprbis geminari. Hoc vero ille iudicavit perversissime. Nam quia ista gravissima est comminatio, ad hiberi debuit eo lore, quo res in summum discrimen adducta est, non illo, ubi Menelaus etiam sine illa comminatione videbatur sola ponderatione iustitias in sententiam coni essurus esso Tyndari. quo loco aieum Tundarus terrae Spartanae interdictione terrμt, insea, ubi maxime

opus erit argumento eui ille resistere nequeat, nihil habebit qnod fortius sit: ita ut, si repetat quae iam dieta erant, parum efficax et inutilis potius atque inepta sit lictatio minarum, quibus prius ille non si ierat permotns. quod si hie in plas sunt istae minae, lapidationis autem mentio non potest abesse, aperium est pnfiteriorem horum versuum,

quod infra cum priore coniunei iis legitur, hie in margine adscripturi esse, atque ita deinde esse textui illatum. Itaque hune solum delevi. Dujliam by Corale

82쪽

525. Omittunt δ' Fibr. 6. s. II. 18. 3I. Mose. d. Aug. b. e. 528. L. πλήν γ'. s529. Vulgo ηυτυχησεν. Plerique codd. ευτυχησεν. en. a. ευτυχηκεν, nescio an recte. Apud Stobapum LXXV. I 0. Diogenis nomine adscripto legitur: ζηλυντος, υςτις ευτυχησεν ἐν τέκνοις, κώμὴ 'πισήμοις στειποραις ἄδυρετο. 532. Vulgo: onoti σε ιιέλλω σνην τε λυπι πειν φρένα. H. M. R. Onoυ γε. Itaque Musgravius recte iudicavit seribendum esse: οπου γε μέλλω σήν τι λυπησειν φρDα. Porsonus quum vulgatam hoc Sophocleo in Ai. I 147. defendi putaret: ουτω δἐ καὶ si καὶ τοσὸν λωβρον στομα σμικρου νέφους τ ' αν τες ἐκπνευσας μέγας χροιμῶν κατασβέσειε τὴν πολλὴν βοην, non reputavit hanc ira commoli orationem osse. Vide quae dixi in disseriations de ellipsi et pleonasmo p. 205. sive in Opusc. vol. I. p. 224. Ea in mente , hens Schaeteriis, non libero a cupiditate animo aptissimo a Porsono citata esse Sophoclis verba dixit, φρένα hic non simpliciter animum, sed pectus commotum et ira lumens interpretans, atque adeo et τι in Mus- gravit emendatione misere languere, nec hoc Ioeo aptum videri fin. gens. Ad λυπησειν in Mose. a. Aug. d. adscriptum γρ. λυπῆσαι, quod nescio an ab Ailicissis sit in λυπησειν mutatum. De auristi in-snitivo cum μέλλειν coniuncto qui dixerint, memoravit Matthiae. 533. Vulgo: ἐγὼ δ' ti νυσιυς εἰμι. In altero Regio ad δ' au. perscriptum μέν, quo Sehuliasiae in explicandis his verbis utuntur. Aug. e.

ἐγω ι ἐν δ'. Guel f. ἐγω δ' ανυσιος ιιέν εἰμι. Ut defendi possitiris δέ, iamen parum apte posita est particula, quum praecesserit ἐγωτοι. Selli edi nihil ost hoe ἐγὼ δ' quam depravatio genuinae scripturae hiἶδ'. Id est enim concedentis. Vulgatam tu nil proderit Med. 526. Diuitiam by Coosl

83쪽

τί χρῆν με δρῶσαι; δυο γὰρ αντίθες δυοῖW

536. Vulgor o μ' ἐκπλησσει λυπου. Ash. I. Mose. a. Aug. b. Flor. II. 34. pro λογου. Τhovias M. p. IM, 6. O ιε' ἐκπλήσσει φόβου, quod Matthiae scriptum eoniecit pro eo quod apud seholiastam est: ἐξίστησι, ἐκβάλλει μεrta v όβου. Idem ex interpretatione ortum putat λόγου. At quum glossema sit in Gueis. λογι- σειον, scholiastes autem ad v. 537. interpretetur o m κωλυει του λέγειν, non minus probabiliter etiam λέγειν pro interpretatione haberi potest. Aug. d. λογους per compendium quo ους significatur: sed in eodem glossema: οπερ καὶ ἐκβαλλει αnὸ του. 539. Flor. 10. omittit μέν, si ἐφisυσέν με scribatur, recte: eerte Viet. ἐφίτευσεν. Flor. 25. γαρ pro μέν.540. Vulgor το-έρμ' ἄρουρα παραλαβουσ' ἄλλου παρει. Νoneonvenit simplici ratiocinationi haec figura prosopopoeiae. Quare αρουρ' ως scripsi. Metaphrasies: η ση δὲ παῖς ἐγεννησεν, ως ἄροτρα τοσπέρμα παρ' αλλου λαβουσα. Praeivit Aeschylus Eum. 66I. seqq. i non potuit obiici illud, ἄνευ δἐ μητρος πως, καθαρμ ειροπίδης de quo dixerunt Porsonus et Mailhiae. 545. Flor. II. 34. Aug. b. Ven. οὐχὶ pro κουχι 547. Rarius ale ἔζερειν. Sophoclea El. 98I. τοιαυτά τοι νῶπυς τις ἐξερει βροτων. 549. Vulgo μητέρι. Taur. Aug. b. e. Havn. Viet. μητέρα, quod Brunctius restituit. Unus actoliastariun non recie rem narrare Ore-Diuitiaco by Corale

84쪽

ire monet, quoniam primo matrem, postea autem rare venienteni AP.gisthum ineundum Sophoclem intersecerit. Apud Euripidem seu vera seu salsa dicit Orestea, ex re eius est prius interseetum diei Aegisthum. vota non decorum verbum esse observat fictoliastea.

MI. Quae de ἐφ' οἷς ἀπειλεῖς seripsit Matthiae, perplexa eteontorta sunt. Coniungenda ἐφ' οἷς πορευθῆνω. Vulgo χρη. Ρldirique codd. δεῖ.560. Aeactylua Enm. 628. - γάρ τι ταντον, ανδρα γενναῖον θανεῖν διοςδοτοις σκηπτροισι τιμαλ POLμενον. 572. Ex Homeri iliad. V. 875. ut observat actoliastis: σοὶ πάντες μαχόμεσθα ' οὐ γὰρ τέκες ἄμφρονα κουρην. Duil jZ Corale

85쪽

χος. Et sic interpungunt Par. A. atrue alter Regius ae scholiasies. Quare Brunevius non male scripsit ου νιν εκτανε, praesertim quum alter ille Regius Ουκ απέκτανε, Aug. e. autem Olκ Iκτανε praebeat. Novissimi editores cum Musgravio: Oρ ῶς; 'Oδυσσέως αλοχον ου κατέκτανε. Veram esse antiquam interpunctionem, nisi quod interrogatione

non opus est, v. 578. ostendit. Nec prosecto aptum hie botic: 578. Vulgo: ορας δ' 'Anoλλων', oe. Omittunt δ' Regii duo Brunckii, Flor. 6. 9. 17. IS. 2I. 34. Aug. b. e. Ven. a. b. Porsonus vero, quod nec dativi tota recte elidatur, accusativus autem Alii eis Anaitia sit, scripsit: Ορας; Ἀπολλων ος μεσηιgάλους ἔδρας. Atque Ἀπολλων habent 1. N. et, si quidem accurate cum ed. Mus avii collati sunt, de quo vehementer dubito, Florentini omnes. Sane, alv. 575. Ορας; scriberetur, non potuit hie ορας δ'οῦ admitti, quia ορας et ορῆς nun possunt inter se opponi, nec sine di scribi oρας; quia hic ista quaestio etiam magis inopia est quam v. 575. Recie tamen vetus scriptura δἐ servat, modo id suo loeo restiluatur: ορῶς Mnόλλω δ'.579. Vulgo: στοια σαφέστατον νέμει. Plerique codd. me. liore positu: στομα νέμει σαφέστατον. Clemens Alex. in Protrept. p. 65. assert: ος εισο ιπαλους ἔδρας ναίει βροτοισι στόμα νέμων sacpέστατα.581. Clemens l. e. qui versus 581 - 584. omissis tantum τί χρην με δραν asseri, κεD ρ πιθομενος, quod P sonus recepisset, si unus codex accessisset. Bonum laetum, quod nullus aecessit. 586. Libri omnea εἰ μν ο κελευσας, quod reete revocasse Bois. sonadum arbitror, postquam Brane ius ex Martilandi eoiaeeiura pessime Diuitiaco by Coos e

86쪽

εἰ μὴ ουγκελευσας dederat, Porsonus auietii deleverat articulum, ut δθεὸς repeteretur ἐκ κοινου, quod est durissimum. Non video mo quid obstet, quo minus μὴ o eodem modo quo μὴ αδικεῖν, μὴ αμελεῖν et

similia, coaleseere potuerint. 589. Flor. 2. οσοι. Flor. 25. καθεστῶσι. o. Flor. I 0. πίπτωσεν.

ρεστερον. Selioliastae sere δυςτυχέστερον legerunt, unus autem δε ς-χερέστατον, quum reddat per δυςκολώτατον. Praetuli δυαερέστερον, ut exquisitius. Sic Suidas duraερασμάτων interpretatur ut εχη- μάνων. 595. Vulgo φρένας. Ven. a. b. eum aliis et optimis codd. φρένα. 596. Vulgo ανα ρεις. Par. A. Flor. 2. 25. Τaur. Ven. a. ἀνάξεις, quod L. Dindorsus recte seripsisse videtur δναζεις. Sie in Oppiani Cyneg. I. 107. hodie legitur ἀ- εν τε φέβεσθαι aetiva potestate. Scriptura variat etiam in Medea v. I07. b99. Cant. Flor. 2. Taur. et v. l. Flor. 6. χορον pro vulgato λον. contra in Taur. γρ. OHOν. Diuitiam by Gorale

87쪽

ἐκουσαν O- ακουσαν ἐπισείσω πολιν 600

καὶ τουθ' o mσήσειαν Αἰγίσ9ου λέχος οἱ νερτεροι θεοί, καὶ γαρ ἐνθάδ' νιν πικρον,

600. Par. A. ἐκπιίσω. adseriplo ἀνασείσω, quod alterum duo Brunetiit eodicea cum Mose. d. Aug. b. e. Gueis. Flor. 6. s. l8. 2I. 34. habent. Hevehius: ἀν-είοις. υναπείθοις. Flor. 33. ἐπιπιωω.

Ceterorum librorum aeripturam Brunerio probatam ἐπισείσω servavit Porsonus, qui non sublata post noλιν inlρrpanetione δουναι δικην hierarissimo usu tua dare vel reddere significare statuit. Meliorem viam

quum ostendisset Elmsteius ad Ilerael. 852. distingui iubens post σῆ τ' ἀδελφῆ, ut δουναι δ&ην esset ιυςτε ἱ ιας δοιναι δίκην, tamen Porsoniim defendendum sibi esse existimavit Sehaeserus eo, quod pilam λα ισάνειν δίκην de eo qui puniatur dieium sit. Id vero aliis demon. si rare exemplis debebat, quam lectorem ad Baecharum v. I 3II. 1326. remittendo. Nam quod ibi v. 13II. legitur, δίκην γαρ αξίαν ἐλάμβανεν saeillime ad usitatam loquendi rationem revorabitur, si ἐχαιιβανες scribemus. Alterum autem expmplum, in quo est σὸς δ' εχει δι-κην παῖς παιδος, nihil ad probandum valere aperium est. 2. Libri omnes θανειν δετ' ἀξία. Nihil tribuo Elmsteti ad Bareh. 246. decreto, ex quo ἐπαξια scribendum est. 607. Horum verborum. καὶ γαρ ἐνθάδ' ἐν πικρόν, ineptissi. mas interpretationes exeogitarunt scholiastae, quorum duo tantum viderunt quae subesset sententia. Eorum alter: ἐνθάδ', ἰγουν ἐν τοις ἄνω, alter autem: καὶ γὰρ τοῖς ζ νι πικρον ην η μοιχεία et in quibus verbis addidi ην.

609. Aug. b. d. δράσω δὲ πρός.

88쪽

619. Quidam libri κυκλοῖς. Ποδα non est eum acholiasti a m laphorice accipiendum, sed putandus Menelaus vere trepidare delibera. bundusque huc illuc pedes Feriere. 622. Vulgo Ony. Multi codd. onοι, quod tui tua est Eliust eius ad Herael. 591. 630. Seholiasses: του-- ἐηθμος ωρουσιν οἱ υποκριταὶ του Μενελά- αγωνιῶντος μήποτε λθει ἔτι παρακα- Diuitiam by Corale

89쪽

632. Nullus liber σώσεις. Nam etsi fortasse planior videatur oratio, si dieatur, χρηιιατ', ἐν ψυχὴν ἐμην, σέυσεις, tamen con Sue verunt Grapei verbum in primaria polius, quam in secundaria sententia omittere. Pauca de multis quae congeri possunt exemplis attulerunt Pomoniis et Seliae seriis ad v. I 035. Corruptus in hoo genere est Thuevdidis loeua l. 26. οι δε 'Em δυμ νιοι Ουδἐν αὐτῶν ΓΠήκουσαν. υλλα arρατευουσιν ἐπ' αυτοῖς οἱ Κερκυραῖοι τεσσαράκοντα ναυσίν. RMele gelioliastes κ&ὶ ἐκσrρα Ιευουσι κατ' αDrων, sentiens στρατει ot cya non posse nisi de Epidamniis dictum esse. Nimirum aeripserat Thueydides: οι δε 'En ιδυ ινιοι Ουδε, αυτων υπῆκονσαν, αλλα orρατειoεσιν ἐπ' ἄντους' es di Κερκυραλι τε Μαράκοντα ναυοίν, ad quae repetendum Irρατευουσιν. 633. serit batur αδικως eum signo interrogationis. Hypothetice

talia diei ostendit it findorfit monitis Matthiae. 634. Flor. II. omittit πατηρ. Seholiastes, memoriae sortassia errore, καὶ γὰρ 'Arres θινων ἄναξ.635. Vulgo εἰς πλιον. Porsonus eum Brunckio ἐς Ἱλιον.

Porsonus.

90쪽

642. Intrepunelionem Bari ii et aliorum ταυτό, τουτ' ἐκεῖ λα- βων, correxit Matthiae. 643. Male Porsonus eum Brunckio post υnis distinxit. Coniungenda sunt risιων ὐniρ σtiam ριος στάς.614. Vulgo et apud Tlioinain M. etli φιλων. Sed τί δει νιλων Porsonus ex L. et Plutarcho vol. II. p. 68. E. atque Aristotele Etli. IX. s. 657. Vat. I. ad λέγω et γρ. λογον. 658. Interpungebatur: et αυτ ἱκνονιιαι α'. εἴ μέλεος ἐμων κακέον, εἰς ωον ῆκως τί di ταλαιπισμεῖν με δεῖς Ven. a. N. χρη.

Iulla milli uni tir in linius loci explicatione interpretes. Si dieeret Orestes, quod uni scitoliasiarii in visus est, εἰς omν κακον si κω το εἰς ἱκεοιαν προβαλλε συαε- Ελε, ην, offenderet Menelaum. Itaque alius: Diς δεχθαι και ιιὴ εἰςακουεσθαι : quoeiiiii congruunt haec: