장음표시 사용
91쪽
Lyrieae Graecorum poeseos reliquiis et historiae quicunque operam nauarunt, quantum in his rebus debeatur Athenaei Deipnosophistis, probe sciunt. Neque vero ignorant iidem de fido eorum, quae ab hoc scriptore tradita sunt, iudicare adhuc quam sit lubricum. Quo maiores enim doctrinae copiae nobis e Naucratita redundant, eo magis dolemus, quod sontium eius disquisitio vixdum incohata est. Quam etsi plurimis difficultatibus intricatam neque ita iucundam esse 8ciebam,
magnopere tamen necessariam arbitratus ad muniendam qua innitentes tute progrederemur uiam suscepi prouinciam hane fore sperans ut lyricis meis aliquando nouae lucis nonnihil inde affulgeret. Pro isto meo consilio ut par erat prosectus sum ab eis capitibus, quibus continuo ac laso sermone res ad musicam lyricamque artem pertinentes data opera tractantur.
In disputationsi illa libro quarto inserta, qua deseribuntur instrumenta musica - Ιv p. 174bsqq. -, inter Athenaei auetores primus obuius est legenti χριστοκυῆς ἐν τω περὶ χορων . Hic apud Athenaeum saepius laudatur de rebus musicis atque satis grauis locuplesque huius materiae scriptor uidetur suisse. Nec tamen tenebrae, quibus hoc nomen olim sane haud ignobile temporum iniquitate uelatum est, adhuc sunt disturbatae neque exstat fragmentorum eius plena diligensque collectio; nam quae Κ. Mlliter FHO IV p. 329 sqq. dedit, parum
92쪽
88 Carolus Albertus Bappsumciunt. Nobis quae eius sint in Deipnosophistis partes enucleandum egi.
Ac primum quidem quid ex ipso Athenaeo de Aristoelo
possit sciri quaeramus. Atque unum eundemque semper esse Athenaei Aristoclem facile cernitur. Nam ubique de rebus musicis citatur, plerumque cum titulo re. χοριυν, semel π. μου
σικγης, semel gine titulo I p. 22 a), ubi quin ex opere m. χορων inscripto uerba sint petita, nulla dubitatio obtinet. Quod uero IV p. 140 b laudatur ριστοκλῆς ἐν τεῆ προτέ τῆς Θαμ- νων notiτεέας, certissima emendatione Schweighaeuser correxit Νικοκλῆς coli. p. 140 d, ubi Persaei et Dioscuridae testimonia antecedunt Nicocli, ut supra Aristoeli. Nec denique usquam Aristocles cognomine aut patriae significatione addita ab aliis eiusdem nominis scriptoribus apud Athenaeum distinguitur.
Iam quo tempore uixerit Aristocles uideamus. Proficiscendum est ab ipso illo loco l. IV p. 174c, ubi Aristocles testis est de homine quodam, quem sub secundo Euergete h. e. Ptolemaeo Phygeone uixisse dicit. Regnauit Physeo annis 145-117 a. C. Binc suo iure Schweigh. et Aveller terminum petiuere, post quem scripserit Aristocles; nempe post a. 117 neque ita paulo post. At oboritur dissicultas ex alio Athenaei loco; nam XIV p. 636s laudatur NicoHu δωρος ἐν τῆ στρος την ' ρμγτοκλέους ἐπιστολην αντιγραφῆ; loquitur autem Apollodorus de instrumentis musicis, ita ut dubitari nequeat, quin epistola suerit eiusdem Aristoclis, qui alibi do hac materia Athenaei auctor est. Apollodorus autem, cum nihil nomini addatur, notissimus uidetur esse Atheniensis ille, qui χρονικην συντα ιν scripsit editam intra annos 144-138 a. C. uide Schaeseri QK.). Idem πολυν χρονον Scymn. perieg. 16) scholis usus est Aristarchi, qui moritur circa Ol. 159 60 suide M. Schmidtium Philol. uol. VII p. 3683. Potuit ergo sortasse senex Aristocli, etiamsi post a. 117 hie scripserit, respondere; ged propter temporum angustias non satis uerisimile est. De aliis autem Apollodoris non licet cogitare neque inuenitur inter eos qui aliqua probilitate in Atheniensis locum substituatur. Atque sulcitur nostra
93쪽
De sontibus quibus Athenaeus in rebus mus. lyr. enare. usus sit. 89
sententia etiam eo quod e Didymo laudari p. 634 Apollodorum potest demonstrari. Huius enim esse libri XIV caput 40 intra
probabitur. In praesens es Hesych. s. u. παριαμ εις' πολ- παρὰ τους ἰαμβους αὐτά φqσι πεποιῆσθαι, ας οἱ πιθαρφdoὶ αδουσιν; quae ex Didymo fluxisse periti non ne gabunt.
Nihil igitur restat ad remouendam dissicultatem nisi ut epistulam illam aliquanto ante opus gr. χορων inseriptum prodiisse sumamus. Sed quibus hoc non probatur, iis alia uia spero persuasum iri, ut Apollodorum intellegant Atheniensem. Etenim dubitatum est - idque iure opinor - num recte traditum esset apud Ath. IV, 174c Ctesibium illum hydrauli inuentorem ab Aristocle memoratum uixisse ἐμὲ του δευτέρου Εὐεργρτου. Aduersatur enim huic loco alius: p. 497d, ubi sub
Iemmate 'PYTON spoeuli genuo legitur: υδυλος δ' ἐν ἐπι
ρυτον quoddam describitur in Arsinoes templo seruatum, KτM- σεβέου Gogo ν ει ρει a. Atque cum non de inuentione huius
uasorum generis sed de uno quodam tali poculo arte eximia insigni agatur, nihil sane certi de Ctesibii aetate sequitur inde quod paulo supra Ptolemaeus Philadelphus I talia uasa narratur facienda curauisse, ut in Arsinoes sacris adhiberentur; quamquam cum Ctesibii ἐυτον in Arsinoes templo depositum suerit, secundum illud Ptolemaei edictum hoc uas lactum esse uerisimile est. Sed habemus certum terminum, ante quem uixerit Ctesibius: nempe ante Hedylum poetam; qui fuit Callimaehi aequalis suide Schneid. Callim. II p. 43, Meineh. anal. crit. Ath. p. 226, Iacobsium in Anthol. ad Callimachi et Hed3li epigrammata); Callimachus autem obiit sub Euergete Ι. Iam uero Ctesibium hunc epigrammatis μναανοποιον quis diuersum esse sibi persuadeat ab illo hydrauli inuentore, qui IV, 174 cdieitur sub Euergete II. Alexandriae habitasse 2 His causis adductum puto Ricardum Volhmannum, ut pro traditis uerbis ἐπὶ του δευτέρου Ευεργέτου postularet lici του στρώτου. Cui assentitur E. Rohde de Pollucis sontibus p. 42ὶ unicum argu-
94쪽
Carolus Albertus Bappmentum afferens illam temporum difficultatem ex Apollodori testimonio Oriundam, quam supra largius eXp08uimus. Ergo nihil iam obstat quominus Aristoclem Atheniensis Apollodori suisse aequalem credamuS. Haec sunt quae ex ipso Athenaeo digeantur. Age nunc circumspiciamus eiusdem nominis auctores ab aliis scriptoribus commemoratos, num sorte inter eos sit quem eundem esse atque eum de quo agimus agnoscamu8. Enumerantur uarii Aristocles apud Muellerum FHO IV p. 329. Atque librorum quos scripserunt argumenta 8i spectas, unus tantum illius similis est: laudatur ab Ammonio s. u. ἐπικήδειος: Dριστοκλῆς ὁ 'διος ἐν τεν περι ποιητικῆς. En simul de eadem re uide citatum Tryphonem, qui etiam apud Ath. IV, i 74 post Aristoclem de hydraulo testis producitur J. Quid igitur 3 unum esse eundemque hominem si statuerimus, num audaciae crimen subibimus γΙmmo aliter sacere uix possumus. Haec coniectura si uera est, Rhodium suisse discimus Athenaei Aristoelem. Neque repugnat quod ex Ath. IV, 174 Alexandriae eum scripsisse sortasse recte colligunt - sortasse inquam, quia istud ἐνταυθα ἐν τῆ έσπενδί 3 potest ex eius mente dictum esse, qui laudat Aristoclem. Rhodii autem Aristocles etiam aliunde noti sunt. Quorum unus apud Strabonem XIV p. 655 in claris Rhodiorum uiris recensetur inter grammaticos additis uerbis ο καθ' ιηι ιας; aequalis igitur est Strabonis neque potest idem esse atque Athenaei Aristocles Apollodori aequalis. Nam Apollodorum hic a Strabone somnolentum in modum describi neque credet quisquam neque demonstrabit. Ceterum de Ammoniani Aristoclis temporibus nihil scimus; nisi quod recentissimi Ammonii auctores Augusti et Tiberii aetate uixerunt Valchen. praes. p. XXIII, '. Neque uero est, cur Strabonis Aristoclem ab Am-1i cs. Selimidi. Did. 24 sit. 2ὶ Aelium enim Dionysium ab Ammonio usurpatum esse mihi non probauit Freyer itu Stud. Lips. uol. V p. 369 sqq. ; qui illud οἱ παλαιοί, quo nititur, iam a Didymo adhibitum esse ipso concedit. cf. Naber. prol. ad Phot. p. 78: 'Ammonius usus est Tryphone, eodem Aelius Dion. - Phot.'.
95쪽
De sontibus quibus Athenaeus In rebus mus. lyr. enarr. usus Sit. 91
moniano non diuersum esse sumamus. Nam non unum huius
nominis Rhodium fuisse sed plures uel inde conicias quod Strabo addit ὁ καθ' hsιας, ita ut a priore quodam Aristoelo item Rhodio aequalem suum distinguere uideatur. Rhodius est is quoque qui apud Erotianum in praef. lex.
δρεiς. - Verba ετι δε χρisrαπος M. Schmidi Did. p. 24 transponenda suadet post illa nerba οἱ Ῥοδιοι, fortasse recte, ut de unius Euphorionis libris, non item de Aristarchi studiis Hippocrateis scripserit Aristocles. Sed ante Didymum certe
- Chalcenterum uidelicet, nam non est, quo τὰν νε ὐτερον intellegere cogamur - Scripsisse iudieandus est propter uerba Sequeutia και ι ιετα παντος κτλ. Hunc Athenaei Aristoelem esse
puto. Commendatur hoc eo quod et apud Varronem de ling. lat. X, 74 p. 261M Aristocles et Aristeas grammatici coniuncti apparent et apud Athenaeum ωριστέας quidam, qui re. κρύλα- ρωδῶν scripserit, laudatur XIV, 623 d in Aristoclis uicinitate; unde Erotiani loeo pro tradito Αριστοτέας, quod procul dubio
corruptum egi, optima ratione υριστεας restituit M. Sehmidit. I. studiorum socios semper fuisse ratus Aristoclem et Aristeam scelerum Varronis testimonio non allato.
Rhodius denique est rhetor ille Aristocles apud Dion. iud. de Dinarcho eap. 8; sed de hoc nihil licet conicere.
Grammaticos praeterea nouimus huius nominis complures: quos, cum nihil sciamus quod commune habeant eum auctore musico, omnino missos laetamus. Reliqui denique Aristocles aut incertae prorsus aut nimis alienae aetatis sunt i). Neque quidquam potest statui de eis qui ''aDκα, m. Iγγαννων, IIαρα- dota scripSere.
1 In horum, non illorum numero est A. Messeuius: errat ouim M. Schmidit. I., eum ignotam esse eius aetatem dieit; cs. Zelleri H Plis IID, i p. 78b sq. Dissiliam by
96쪽
Carolus Albertus BappIam reputemus nobiscum quae assecuti Simus. Hoc tenendum est: nihil obstare quominus Ammonii Athenaei Erotiani Varronis Aristoclem unum eundemque esse scriptorem iudicemus ; Ammonii certe Aristoclem ab Athenaei auctore diue Sum esse uix posse credi. Alia uia augere studuit Aristoclis reliquias Val. Rose in Aristotele pseudepigrapho p. 615 sqq. Qui compluribus locis pro Aristotelis nomine Aristoclis nomen reponendum esse contendit. Atque id quidem certum est: interdum librariorum culpa Aristoclis ut ignoti eis nomen in Aristotelis notissimum abiisse se. g. D. 3 apud Uueli., D. 4. 5, Varro de l. lat. X, 10 p. 550). Vides igitur iusta ratione non carere Rosii conamen; sed cauendum erat, ne quid immerito Aristoteli abiudiearetur. Nobis Aristoclem sub Aristotelis nomine latere non licet credere nisi ubi aut additum est ὁ ' διος - nam Aristotelem Rhodium scriptorem non nouimus - aut tempora obstant, quominus philosophorum princeps intellegatur, aut argumentum loci uel libri titulus magis Aristocli quam Aristoteli
Primum illud accidit in D. 9 Rosii: Procl. in Tim. p. 27 a
κυλλiδης δὲ ΙΙλατωνα - Usener M. Rh. XXVIII p. 433; es XXV p. 614 eundem Rhodium intellegit, quem statuit commentarium seripsisse in Platonem, nescio an rectius Mueller Aristoclem Messenium philosophum peripateticum significari iudicet, ut alter addito cognomine 'ὁ Ῥοδιος' ab eo secernatur. Sed utut hoc so habet: utrum Rhodius hic Aristocles is sit de quo agimus an alius, e. g. Strabonis grammaticus, non liquet. Alterum cadit in se. 13: Behheri Anecd. p. 451, 31 υσιας 'h κιθαρα ααῖ Aσέου τινὰς καὶ 'Agla καὶ ωσιον J η curo Dissilired by Corale
97쪽
De fontibus quibus Athenaeus in rebus mus. Iyr. enarr. usus sit. 93
ant Aoυρις δὲ Αριστοτέλη aut Aoυριν δὲ Αριστοκλῆς legendum esse apparet ses Aueli. ad Aristoti D. 259j. Scimus autem Aristoclem et de instrumentis musicis egisse et peripateticorum imbibisse doctrinam, maxime Aristoxeni, id quod ex Athenaeo cernitur. Quid quod ante Apollodori mentionem apud Ath. XIV, 636 s, euius εἰς τὴν ΑριστOUIOυς επιστολὴν ἀντιγραφήν laudatur, Duridis de eodem quod Apollodorus respicit organo
Durin hie quoque Aristocli deberi in promptu est suspicari 2
Contra parum uerisimile est glossae auctori Aristotelis gententiam ex Duride sublectam innotuisse, eum in ipsis Aristotelis libris sine dubio magis pateret rerum mustearum Studio8is. Ceterum do origine huius glossae quaerentibus accuratius quam a Rosio lactum est partes eius distinguendae sunt, quas singulas per lexicographos aliosque auctores licet prosequi. Atque de priore quidem notae parte susque ad u. LIρομ έως bene uir doctus 'cithara, inquit, una commemorari solebat ab iis, qui Homericum illud Ασίου ἐν Dιμωνι Ιl. B 461 explicarent'. Iam uero quis addiderit sequentia, Didymusne an alii, dubitari potest. Fuisse in Didymi Iexico comico ad Aristophanis uocem 'Aσιας explicationem ampliorem ea quam nunc Iegimus in schol. Thesm. 121: υσι δα την κιθαραν λέγει, satis ueri est simile. Sed cum in glossa usus Aristophanei nulla fiat mentio - fit apud El. M. et Suid. - Sumendum emet illam explicationem seruatam esse ex ipso Didymi ad Aristophanis logum commentario, auctorem autem El. M. et Suidam Sua e lexi eo comico accepisse. Quae uero insunt in altera glossae parte, neque apud auctorem El. H. aut Suid. neque
Verba inelusa uneta ad uocem Ἀσία pertinere cognouit Rose;
98쪽
Carolus Alberius Bappapud Hesychium comparent. Quare Didymo neque hanc neque illam partem ausim tribuere. At deest aliquid in glossa Segueriana quod suppleri mente debet: nam qui ααῖ Timeri-
νου ADJου tis ada nominatam aiebant, quo iure nomen sic
explicarint, non dicitur. Sine dubio antem eo nitibantur illi, quod Abdia olim Aσici erat uocata. Sio enim Schol. Ap. Rhod. II, 277: Molδος ' τν ς Ἀνθέας λέγει ' IGla γὰρ προτερον ἐκα- λε iro η ADJla ' καὶ inra ρος ' tigi ρ ἐν λειμῶνι ' καὶ ρὶ κιθαρα ὰσιας λέγεται, ἐπεὶ ἐν Audiv πριὼτον ευρέθφ Hoc scholion Didymo deberi eum probabilitate per se conicias: huiusne igitur doctrina latet in glossa Behkeri 3 At haec quoque expli-eatio discrepat ab Hesychio et Εt. M. Hesychium enim cum dieat ἐν Asig, significare urbem, non Lydiam, coli. Ei. M. et Steph. Byg. manifestum est). Εt. M. t 53, 29 ωσία - ωσι αδος
Quare si quid in his Didymo tribuendum, in El. II. sex
quo Suid. et Steph. Byg., qui nescio an Herodianum receperint, et in Hesychio seruatum est, non in glossa Segueriana. Iam uideamus quid praeterea de glossae auctoribus queatenucleari. Duridis sententiam paene ad uerbum repetit non allato auctoris nomine Plut. de mus. cap. 6, quod ex Heraclide Ponti eo haustum esse satis probauit Nesiphal. Ac memorabile est quod Plutarchus uel potius Heraclides eam opinionem, quam glossa Segueriana sub altero illo οἱ δέ exhibet, accuratius pleniusque profert; quam uides cohaerere cum Duridis doctrina. Sunt enim uerba haec: ἐποιηθη καὶ το πῆsια τῆς κιθαρας πρωτον κ&τα Kriret υνα τον Tερπανδρου μαωὶτθν, ἐκληθη δὲ Ἀσιὰς δια το κεχρῆσθαι τοῖς Aεσβίους aυτὴ κιθαρ odoνς προς
99쪽
De sontibus quibus Athenaeus in rebus mus. lyr. enarr. usus sit. 95
M lv κατοικου 'aς. Turbauit igitur glossae auctor sententiarum nexum. Iam data est optio, utrum Heraclidem a Duride deseriptum an Aristotelem ab utroque sumamus. Heraclidem uero cum in eonscribenda Terpandridarum historia ipsum sontes primarios, inscriptiones dico, adiisse sciamus ii neque constet, num G αγωγιῆν suam post Aristotelis scripta mustea ediderit, nostro iure nobis videmur Aristotelem ab hae quaestione omnino remouere. Ceterum quod Rose 'cum Duride' inquit 'et de Amphione citharodiae inuentore consentiebat Heraclides', sane quae apud Plui. de mus. c. 3 cs. Plin. VII, 59ὶ et in El. M. p. 513, 23 illic ex Heraclide hic o Duride narrantur, non pugnant inter se; sed Duris cum citharam dicit nomi
κενετο, num citharodiae inuentionem Amphioni tribuit 2 Quae uero apud El. M. p. lb3, 28 de Niobe leguntur, neque ad eandem rem Spectant neque, si ita esset, Duridi ea ad iudieare liceret; nam quae antecedunt de cithara Asiatica, auctori glossae Seg. nequeunt deberi, utpote quae prorsus diuersam sequatur doctrinam. Neque quod apud Plui. cap. 15 similia de Niobe narrantur eis quae Εt. u. praebet, inde concludi potest Heraclidis esse hanc sententiam: immo Plutarchi illud caput non esse ex Heraclide haustum Nesiphal docuit p. 16. 25. His omnibus perpensis Aristoelis nomen glossae restituere non dubito. Tertium fragmentorum genus est, quorum argumenta magis Aristocli quam Aristoteli conuenire uideantur. Ex his, cum Athenaei Aristocli praeter libros περι χορων, π. 3ιουσικῆς, π.ποιητικῆς nihil confidenter tribuere liceat, non curamus nunc nisi stagm. ll et 12 Ros., quippe quibus solis de re musica agatur. Atque fragm. 12 cur Aristoteli eripiamus non uideo; nisi sorte quem Rosii uniuersam rationem iuuat probare. Sunt Procli uerba apud Phot. p. 320, 30: τον 9ρωμενον του διθυ- ραφιβου χριστοτέλης uel ova φησιν εἶναι , Oς πρωτος τον κυκLον ήγαγε χορον. Idem tradit et Suidas, quem ex Aristotele
100쪽
96 Carolus Albertus Bapptalia accepisse probabile reddidit Vothmann de Suid. biogr.
quaest. Sel. p. 12, et Dicaearchus Aristotelis discipulus. - Nec magis Rose mihi persuasit de fragm. 1l: Schol. Bob. in Cic. p. Arch. ed. Or. uol. V, 2 p. 358 'primus uidetur elegiarum carmen scripsisse Callinos. adicit Aristoteles praeterea hoc genus poetas: Antimachum Colophonium Archilochum Parium Mimnermum Colophonium; quorum numero additur etiam Solon Atheniensis legum scriptor nobilissimus'. Cur desunt, quaero, Philetas Callimachusque 2 Hoc per se patet, si recte legitur Aristoteles; perquam mirum est, si Aristocles auctor Sumitur; qui illos non magis certe omisisset quam Procl. apud Phot p. 319 b, quem Didymi doctrinam reserre constat. At Quintilianus X, 1, 54ὶ Aristarchum et Aristophanem neminem sui temporis in numerum redegisse tradit. Seio, sed uide eundem paulo infra sX, 1, 58ὶ: '- elegiam, cuius princeps habetur Callimachus, secundas consessione plurimorum Philetas oecupauit'. - Ceterum Photii et aliorum quos laudat Rose scriptorum locis id quod ille contendit Didymum esse scholii sontem non probatur sed refellitur. Itaque praeter D. 9 et 13 Aristocli quidquam ex Aristotelicis uindicare non ausim. Hactenus de Rosii commentis. Κ. Mueller uero non substitit in unius Aristotelis nomine eum Aristoelis commutando uerum etiam apud Ath. p. I, 20 dpro υριστο νικος reponi uult Αριστοκλjς. Aristonicum sane, qui de saltatione scripserit, ignoramus neque nomen alibi apud Athenaeum occurrit; contra optime quae hic narrantur conueniunt Aristoeli. Quid quod uerba inde a και τῆς σατυρικῆς usque ad Kρης γῆν ὁ Σκιννος congruunt cum eis quae XIV, 630b ex Aristoclis libro περὶ χορ υν laudantur: καλεῖται δε ηι is σατυρικη κτλ. Haec uero Aristocles descripsit ex Aristoxeni libro re. τραγικῆς ορχησεως; uide Bekk. Anecd. p. 101, 17sqq.,
Phot., El. M. S. v. σίκιννις ). Itaque aut Aristoxenum aut Ari-1ὶ Eadem doctrina apud Ammonium a. u. κόρδαξ et Rpud Eustath. ad Il. a 605 p. 1167, 23 i ex Ael. Dionysio et Pausania . Turbas mouit Schol. Il. a 617, unde Suid. a. u. -; qui perperam miscent lyricae et sceni eae saltationis genera.