Leipziger Studien zur classischen Philologie

331쪽

Do glossia lerici Hesychiani Italicia.

Graec. p. 171 , ex eis est, quae magis cum Italicis quam cum Graecis laciunt. Cf. Lat. caneellus, Umbr. sm peda. Eiusdem sere notae est κορνος ' κεντρο ιυρσίνη. ΣικελOl

cs cornu s.

De κορώνα, κορωνές etc. Vide p. 274 et 298.

mentario.

Elym. Gud. p. 363, 18: Λατῖνος. ''o uata η υβις. λaτυς γὰρ rrλατυς κέκληὶται Anastasius, Elym. M. p. 828, 10). Quam originationem nuper impugnauit Baecheler Umbr. p. 37. Ad eundem Lycophronem, quem non iniuria βαρβαρο- γλωσσον dicit Τgetetes ad u. 276, pertinere puto: Μάμερτος ' χρ ης. Lycophr. u. 938 seum nota Bachmanni). 1410. 1417. Os Elym. Gud. p. 379, 12: Μάμερτος ἐνγταλέ& ὁ χρης, ἴθεν καὶ οἱ ἐν

a glossa ναρθ s seclusit Schmidi in epecdosi. Italicum deae Hebes nomen hic latere suspicatur Bueeheler Umbr. p. 58. s. Osc. nerum, Umbr. ners, Lat. Nero etc. MOmmgen, unierit. dial. p. 353. Νηρίν ς, θεας ουτω τη Σαβίνων γλώσσ17 προσαγορευομέν ς mentionem laeti Lydus de mens. IV k 42. Λαρι- uidetur ordine flagitari etiam in Hesychio. Itaque malim: Nαρένα ' η 'φη. Addit Buecheler ναρούς φυλακας), νε ρίται si εγαλοί , νέρον ιιθαὶ. Qua tamen in re cautissimo opus est iudicio cum ne Graecis quidem desit stirps nar Curtius β p. 306). Πάμπαν OH ar Bris ιητηρ ἐν ' ακλείψ. Siquidem omnino Italicorum Heracleotarum glossa est, conferendum uidetur Lat. pampinus, cuius de propria ui uide Curtium β p. 511. Dissiligod by GOoste

332쪽

knnde I p. 543 not. b. Haec omnia artissime inter se cohaerere scurtius k p. 270ὶ non uideo cur neget Ahrens II p. 393.

terminari solebant agri, landi ete. 'Hanc tibi fossam determinauit ipse', inscr. Orelli no. 4794.

ωαὐνος' 'Ιταλικος θεως. Quoniam non suo loco comparet, coniungendam existimo glos-8am cum ea, quae non longo interuallo sequitur, in hune modum: φαυνος ' galνέυν sat τον cs ταίω, πι- ναυ-σκω , 'Daλικος

θεος. Subest originatio nominis diuersa a Varroniana l. l. VIIo 36 'a sando Fannos dictos'. C) Incerta quaedam aut male intellecta. Varia. Ἀβολεῖ ς' περιβο ὶ ὁπο -ικε ν. abollae. Quod temptauit Schmidi, cum in epeodosi ipse uideatur reliquisse, omnino missum faciam. Graeca uocis origo patet ex α-βολεῖν, α-βολος Vanicek et. Wb. I p. 2133. Inde Siculi λείς ses. ἀμνι-βολεύς), plur. ἀ-βολεὶς, uestes quae 'coeunt', quae totum corpus quodammodo ambiunt uel includunt. Quapropter in glossa Hesychiana mutatione omnino nulla opus est. Romani nero cum Siculam uestem abollam dicerent, deminutivae alicuius nocis speciem subesse uoluerunt. Quod non perspexit Saalseld, tensauri p. 3. Refragatus autem est uocabulum, uidelicet ut Sicilismum es. p. 2733, sermo urbanus ).li Eodem modo pauem πανα dieit Plui. quaesit. symp. VIII c. 6, 5.2ὶ omnino saepius lactum est, ut quaedam ex Italiotis aduenticia uocabula lingua uulgaris uel rustica exciperet, cum aspernaretur elegantiorum hominum sermo. Unde sunt in Romanensium linguis uocabula quae-

333쪽

De glossis texies Hesychiani Itali eis.

Varro in saturis abollam dixit uestem militarem Non. p. 538), deinde utuntur uerbo Martialis et Iuvenalis. Purpurea abolla est apud Sueton. Calig. c. 35. Horatius uero uitauisse uidetur uocem. Dicit enim ep. I, 17 u. 25: 'contra, quem duplici panno patientia uelat'. Duplex autem pannus nihil est nisi abolla, quae duplex est, sicut et chlamys', Serv. ad Aen. V u. 42 l. Ex Graecis auetoribus utitur uocabulo solus Ps. Arrianus peripi. maris Erythr. c. 6, et quidem forma αβολος. Cum autem tiβολος teste Hesychio ἄβολος ' νεος, οὐδέπω ἐδενας odorici uestem non gignificet nec obstet quidquam, quin a Romanis Graecum uocabulum recuperauisse peripli auctorem statuamus, seribendum erit illo loco αβoλλαι, ueluti scripsit Mueller geogr. min. I p. 26 l. ορνος ' λιιιην ζ λέιιν l. De λι ιην et Sehonii et Sehmidtii dubitationes exemit Mei-neho Philol. XII p. bis, ex cuius explicatione simul patet non ante Augusti aetatem glossam esse scriptam ). Vocabulum ipsum ab origine puto Graecum esse. Subest enim a priua

Curtius β p. 344. Macedonicum uocabulum etiam Italiolis Graedam, quae ab origine Graeca in tota Latinitate per litteras nobis tradita

laustra quaeruntur. Adeas e. g. Hesychium: u υ στ α ξ' αἱ ἐπὶ τ si ανω χεέλει τρίχεε ies. μυττακα . Elym. M. p. 808, 23 su. ἔν δη καὶ μυστακα προσηγορευον 'Vωμαῖοι. Adde his It. rec. mustacchi, Franco-Gall. moustache. Similis erit ratio glossae κουπῆro Q καμψα ἡ ἐπὶ τῶν πυαξιυνγινομένη, quaeum componit Lobeck path. proll. p. 242 not. 10 ex Graecis κυνόλη, ex recentibus conin, cope. Potuit autem addera etiam coupe, quamquam recentissimum, tamen prorsus consentiens cum Hesychio.lὶ Potest autem esse aut tragica i Sophoclis lBekher anecd. I p. 4l4, 2J, Lycophronis Iv. 704 cum paraphrasil aut, ut ita dicam, paradoxographica.

334쪽

Otto Immischcis in usu fuisse docet Oscum arent suis, ultrici, quod attulit Bueeheler Rh. M. XXXIII p. 6.

et birrum, unde, quod concedendum est, recentiores Graeci sibi finxerunt sua: Mρρον, βηρίον, βιρρέον, 'Mos ροι etc. Esse autem et βειρον et βερρον nocabula mere Graeca docet Macedonicum meροζ δασυ). Idem sere ualet de burra βυρριον 'I/ιατιον 'nos atκον, Suid.), quae est a πυρρος Loe e prodr. p. 75J, quaeque promisguo sere usu cum birro posthac ita coniungebatur, ut in glossis legamus uel: 'birrus: rufus' Loewep. 74), quod pertinet ad burrus, et uice uersa in epigrammate aliquo a Salmasio ad seripi. hist. Aug. p. 515 allato: 'nobilis horribili iungatur purpura burrae', ubi horribili est hirsutae, naue speetatque proprie ad biram, non ad burram. - nieeh et. Wb. II p. 566. Saalseld, tensaurus p. 174. 194. Βράσκη' κραιι Mq. Ιταλμῖται. brassica. Brassicam eum a praesecando dictam esse Varroni l. l. V l 104 et Festo p. 31 crederet Mueller, 'Graecos Italiotas eam appellationem ab indigenis populis adoptauisse' censuit not. ad Festit. l. , sed perperam: aduenticium Romanis est uocabulum. una re nollem Saalseld in tensauro id omisisset. Proficiscendum puto a radice reis, viast Curtius k p. 542), cuius hoc mihi uidetur stemma:

335쪽

De glossis lexi ei Hesyebiani Italicis.

bὶ Latina: rac-emus non - ραζ, Sanser. δεῖ Bho, ni noluit Κuhn ΚΖ VII p. 66. Solent enim seruare de in initio uocabulorum Graeci, cf. Corssen, hiit. belu. p. 144 . Racemus autem uel gignificatione hue reuocatur. Dicitur enim proprie de horridulis illis ramalibus, quae sunt intra uuam, unde pendent Singula acina. Videntur autem et haec tamquam orispa uel hirsuta. Veluti Graecis βοστρυχια et de capillis et de racemis in usu est. r in initio pro Wr positum in lingua Latina non caret exemplis: rodis sβρέσδαὶ, rigare βρέχειν , alia. Vide Cors- seni krit. beitr. p. bi b. ru-mus, ru-malis. De quibus non sine dubitatione iudicium fert Curtius β p. 352. Procul tamen dubio aliena sunt rumenta et radula, quae laciunt cum radendi uerbo.

b) Latini: lacer 'nlucer , lacinia, Curtius V p. 542. Meam rationem si sequeris, iam utramque in utraque Iingua radicis formam habes.' B Mυκανησε ται 'Oησετο, play.σει. Mutauerunt βρυκανήσεται suppeditante Hesychio βρυκα σouαι Ioησομαι , βρυχανg σαλπιγγι καμπυλα), βρομοι isto polo. Cf. βρυχασθαι, Delbrlleli, stud. I, 2 p. 136. De bucina, bucinare cogitare nos uetat Hesychii explicatio. Dicam tamen data hac occasione mihi quoque uideri bucina 'bouicina) Graecis, non Romanis aduenticium uocabulum s Saal-feld, tensauri p. 68 . Dicebant autem illi βυκανα prorsus eadem rati0ne, qua απιανα cs. p. 3lb , analogiam secuti uerborum suorum ιιοχανα smachina), τρυτωνα trutina) etc. Ra μ eo ς' lacnoδρομος, ΣικελOl. Noli de eampo cogitare, licet id uocabulum bene nouerint Graeci explicantes eius ope nomen Campaniae se. g. Eustath. ad Dion. Per. u. 3bT). Nouit autem Herodotus VII c. 158 genus quoddam Siculorum equitum, quos uocat ἱπποδρομους ψιλους. Itaque καμπος non est locus uel campus, ubi equitant, sed

Lelpriger Studian. VIII. 22

336쪽

ost ipse eques et quidem 'eques, qui equum gyros uariare cogit' Lobech, rhem. p. 48ὶ, a κυιιπτειν. Similiter Latini

Oδερος ' γαστήρ. Comparat uterus Guyet. bech path. p. 410 non sine cau8a suadet Odερος. Cognatum enim υστρος ' γαστηρ cs υστριαὶ cum sit pro ' υτ-τρO-ς, Latinorum autem uterus pro 'ut-teru-s uel potius 'usteru-s, quod suppeditat Sangor. utara-m Curtius p. 2283: aspero lacile carebit od-ερως, sorma dialecti alicuius propria, cuius o uergebat ad u n), itaque lanasse Italiotarum, cf. p. 295 not 2. IIo λυντρα ' αλ ιτα Sehmidi cur Aeoli enm dicat, causam non uideo: rectius Salmasius Mannowski l. l. p. 42ὶ Lat. polenta contulit. Grauior uero cum sit terminationis immutatio, uetustioribus his adiungere malui gloggam quam noviciis. Quamquam rem incertissimam esse ipse congedo. 2. Latina. Α) Comparatiua ut ita dicam studia grammaticorum Graecorum. Latina aut a Graecis ducuntur aut cum eis comparantur aut eorum opera explicantur. CL I si l0.νὶ πρῖνος, ως Ῥιυμαῖοι καὶ Μακεδονες.

Non agnouit glossam Stura de dial. Mac. p. 41, sed mutandam censuit cum Musuro rλεξ. Iam cum Draco Stratonicensis teste Sehmidtio dieat: τὰ Παξ τo i καὶ τὰ α μακρον εχει, lueramur aliquod Lat. sistae, quod iuxta se habet ilex eadem ratione, quae intercedit inter mordax et mordex Bueeheler, Woelfflinii arch. I p. 104. . Corasen II p. 195. 204. V. κεκαφηοτα legitur Ηom. E 698ὶ:

337쪽

De glossis lexIci Hesychiani Itali eis. 333Ηaeo etiamsi prorsus insulsa Meinehio Philol. XIII p. 559ὶ

iure sunt uiga, tamen ex eis, quas supra p. 299 uel optimorum auctorum in hoo genere nugas non sine consilio apposui, apparet in expellendis huius notae ariolationibus cautissimo opus esse iudicio. Accedit, quod καπουτ iam bonis temporibus in Graecorum notitiam peruenit: explicabant enim eius opera Capuae nomen. Strabo V p. 242 Eustath. ad Dion. Per. u. 357 . In itacismo, qui est in καπηλατος non κατηλατος, uide Buumanni gramm. d. neutestamentlichen sprachgebrauchs p. 6 not. 23, noli offendere. Videtur enim grammaticus καπηλατος

Speciosissimam hanc et quaesitae do trinae glossam cum Sehmidtio textu expellere prosecto priuare, non restituere egi Diogenianum. Res ipsa satis nota. Liu. VII o. 2. Dion. H. IIc. Ti. Appian. Libyca e. 66. - Mueller Etr. II p. 198.

enistanden und eine alte doppellarm Faρ-ν, γρα-ν angunehmen sein. Die gweite form ist als ἐήν bei Aptiteren autoren und inden abieitungen- ,- ωρνακές 8chaassell, Ῥηνεια erhalten'. Addo quaedam, quae uel omisgo Romanorum nomine in eundem censum uocanda esse mihi uidentur: 'Iν Ουλεους -ους cod. et edd. ' νεβρος νευρος cod. .

ἐνικῶς. hinnuleus , inuleus. De ipso Lat. hinnus, hinnulus post uirorum doctorum iudicia, quorum conspectum exhibet Saalseldii tensaurus p. 556, nihil habeo, quod addam. Cum Helinio hultumss. p. 516 aduenticium voeabulum esse Latinis et ipse persuasum habeo. Sed pugnandum mihi est contra Schmiduum, qui Callimacheam glossam statuens scripsit in 1ine ἐθνικως. Glossator enim ἐνι-

338쪽

κωe addidit, nimirum ut indiearet, quod indicare etiam debuit insolentius reddens Lat. -- per-Otς, non per Oς, gingularem subesse numerum, non accusativum pluralem. Cum autem tar-betur hac glossa ordo litterarum, ego additis uerbis καὶ παρα ει μαέοις 1νουλενυς νεβρος Dικως coniungam cum priore, qua docte et prolixe explicatur ἔννος θέννος). Omissis igitur illis, quae modo guppleui, uerbis lacuna exstitit, qua factum est, ut pro additamento euaderet glossa singularis in. l. Ῥεκτος ' ανδρεIος ri del. Salmasius) χιτ ον 2. θεκτέσπι απομακτρων. ῆ ἱματέων. nnowski eum aliis v. l. p. 279) in gl. 1:ὐέκτης ' ανδρεiος

Neque tamen puto quidquam mutandum esse nisi ρεκτος. Est voeabulum ρέκτρο i. q. ὐεκτήριος, δραστήριος, es. Plui. Brut. c. 12: Ουκ oria ρέκτνὶν ODdi θορρaλέον. Inde est etiam nomen proprium Stentorum 'κτας cf. ad CIO III no. 5643). 'ακτηci, ὁρέ ' τεὴ πρακτη, Suidas. Hoc igitur ρδετης explicanti grammatico in mentem uenit, quod nunc legimus in Festo p. 277: 'rectae appellantur uestimenta virilia, quae patres liberis suis conficienda curant ominis causa. Ita usurpata, quod a stantibus et in altitudinem texuntur' Salmas. ad seripi. hist. Aug. p. 400 D. Inde illud ῆ χιτων. Iam glossam alteram ut expediam, proficiscendum est a

Habemus hic, quod Latini dicebant honorium. Comparet autem in uocabulis Graecis uaria forma sρπ-, ρεκ', Puri ρο- ροὶ, eoγ-ὶ thema, quod egi in Lat. rvere, in Graecis Oρ ἐγ-ω, οριγ

339쪽

De glossis lexici Hosychiani Italicis. 335

να-O-ιιαι, ορογυια, in illo Siculo si oroς, de quo diximus supra p. 316. Curtius k p. 185. Potest igitur etiam ρεκτος, cuius gen. plur. ρεκτων laudat Hesychius in gl. 2, hostorium fuisse. Eadem tamen sorma eum esse posset a sicoqς, quod modo explicauit, addidit grammaticus utriusque linguae peritus xl istaτέων. Pωμα ήῶμα Schm. ' ρυόμην, ἰσχυν. Oρ ἐζ ια. ως γνῶμta,

Prorsus mihi certum est hic latere Romae originationem, cuius gratia fietum est illud ρωιια. Voluit Latinam nominis formam explicare, qui bene sciret in usu esse Graecis 'PUmr os Hesych. u. ι ωμη). Cf. Elym. M. p. 705, 48 auctore Oro, Milter melanges p. 263). Etiam Favorinus glossae addit: ἐπὶ δὲ τῆς στολεως cino 'Pώιιου καὶ 'α ι λου τοὐ Αἰνείου παίδων.B, Aptus fit transitus hac glossa ad eas, quibus explicantur nomina propria Romana. Nam cum inde a Varronis aetate Onomalologica studia Romae florere numquam desierint LoeWe prodrom. p. 387, gloss. nom. p. 1433, nihil habet miri, quod Graecos quoque eis operam nanasse )ὶ in Hesychianolexi eo non incerta uestigia indicant. υβι ολη ' σπέρφια ἐειφερες .... σπέρ ια τι, Favorinus . Latinum nomen Auiola sensit Lobech path. proll. p. 131. Est autem quaedam herba, quae auia dicebatur, tamquam ' oggmiliterchen', ni nos in alia planta 'stietalliterchen'. Columelia VI c. 14, 6: 'Celsus quidem tumenti ceruici herbam, quae uocatur avia habia codd.), ut supra dixi, contundi et imponi iubet'. Ipsa uero quae sit auia, libenter Schneidero script. r. r. II p. 329ὶ concedam non satis constare. Nec tamen uideo, quid obstet sententiae Facciolati, qua uult auiam e88B Senecionem, quem 'quia uere canescit', erigerontem uocare Graecos Plinius nat. hist. XXV c. 13, 106) docet, cuiusque flores

παπποι uocabantur secundum Apuleium de herb. c. 75. Nonne omnia bene consentiunt, avia, παππος, senecio, erigeron γ

1 Feruntur in glossariis An, ατωρ: Salinator, Bλεσοπους : Scaurus etc.

340쪽

Tertium comparationis in promptu est: comparatur marcidus flos cum canescente capite senis. Scripsit Hesychius sortasse: σπέρμα ἐφιπερὲς ἰριγέροντι ses. s. u. σησαuOερδης). Aviola cognomen fuit Aciliorum De Vit Onom. p. 590eol. b). Maximi autem documenti est cognomen, Herennio quod fuit, Senecio Tac. Agr. 2 . Unum restat, in quo offendi possit, in Hesychii explicatione positum esse σπέρ ια pro ipsa herba uel eius flore. Cuius tamen usuη unum galtem affert ex glossariis exemplum Stephanus: σπέριια ἐodo calta calthM.

Philoxenus: 'caesaries: ανθρώπου κο ιη'. Explicari eiusmodi glossis Caesaris nomen solitum esse uel infimae aetatis testis est Constantinus Manasses, quem Du Cangius citat: λλοι δὲ παλιν λέγουσιν τῆς κεφαλῆς νῆν κηιην Ῥωμaέους λέγειν κοσαρην. Raiσαρ γουν ἐμεκλi e r

Sehmidi cum Vossio cogitat de Lat. litura mutatque κηρίνζ, quod quid sibi uelit, non satis adsequor. Ut dicam, quid sentiam: Hesychio deest glossa Meiνος Quirinus). Vide enim Lydum de mag. I c. b: Romulusὶ KDρIνος προσπορευθq, οἱονεὶ κυριος, καν εἰ Λιογενιαν ii τεῆ λε ξογ ρ αν ε ' sic) ἄλλευς δοκῆ cs Plut. Rom. c. 29, quem fortasse respiciebat Diogenianea glossa). Itaque uidetur iam pridem uocabulum Κυρῖνος in lexico obscuratum esse aliqua litura, notauisse autem doctus quidam, quod legere sibi uidebatur, ita fere in margine: λιτυρα ' κυρίν l, quod laeta lexici illa diorthosi tamquam glossa in ipsum textum migrauit. Neque enim raro fit, ut ultimi aeui scioli cum Graecis adnotationibus misceant quaedam Latina, qua de re uide Lehrsium, Pindarscholien p. 97.

l, Quorum tamen planta nulla uidetur tamquam insigne fuisse. Vide nummos eorum in Mommseni 'rdm. mlingWeseu' p. 63l. Cf. eiusdem 'rsim. soraehungen' I p. 44.

라틴어 텍스트