장음표시 사용
461쪽
Consolationum a Graecis Romanisque acripi. historia erit. 67
monstrauimus; Epicurum optima quaeque praecepta e poetis esse furatum disertis uerbis tradituri); Ciceronem videmus debacthantem in laudandis uariorum Griptorum locis in Tusculanis disputationibus: idem eum in Consolatione fecisse pro certo licet adfirmare; neque ipse Hieronymus dubitauit passim ethnicos quos dicebant et philosophos et poetas in partes suas
Qui mos nonne egregie conuenit cum consilio consolatoris, quippe qui cum maerentis animum hoc suaui blandimento aeuris suis ad iucundiores imagines avocare, tum similibus uariorum hominum dictis adserendis quibus calamitates quae in nos incidant mala non esse, immo certe et ferendas et tolerabiles esse consentiant, hoc idem maerenti persuadere studeat PHis si addideris Wyttenbaehii de Plutarcho iuuene libelli huius
auctore gententiam, si nimius uideatur consolator in congerendis aliorum testimoniis: hoc uitium non tam exprobrabis personati Plutarchi sterilitati, quam genuini ignosces iuuenili ardori. - De Crantore inter libelli sontes recensendo supra p. 38 sqq. accuratiora exposuisse nobis videmur. Quod uero uir ille doctissimus exempla cum alia tum e rerum gestarum memoria petita desiderat, non uideo quo iure ea quidem requirat, quoniam ubique et sententiarum et argumentorum adferuntur testes, quos indicasse satis habeo: Diogenes Cynicus moribundus p. 107Fὶ, Pausanias Lacedaemoniorum rex, Macedonum Philippus, Theramenes unus e triginta tyrannis 105 A-CJ, Antimachus
Anaxagoras Xenophon Pericles Demosthenes Antigonus Go- natas ill8D sqq.); quibus adduntur sexcenta exempla e ueterum sabulis sumpta: ut equidem in proserendis exemplis admodum frequentem esse scriptorem censeam, id quod ipse uidetur sensisse, cum p. 119 D post longam exemplorum enumerationem πλῆ ν πολλων οντων παραδειγμάτων των δια τῆς ἱστοριας ημἐν παρadι dotiενων τῆς τε 'Eλληνικῆς και τῆς 'Rὐμαἶ- κῆς κτλ., in adlatis tamen adquiescendum esse arbitretur.
462쪽
Venimus ad id argumentum quod primo oculorum obtutu grauius uidetur esse, illud dico quod Volhmannus petit ex
fabularum illarum narratione, absonam quam putat e8Se a memoria quam in Plutarchi nitis earum fieri uideamus. Veram tamen ne hoc quidem recte protulisse uir doctus censendus est. Ρrimum enim de Demosthene omnino minus recte docuit, cum de hoc uiro auctor Consolationis et Plutarchus in uita non modo non sibi contradicant sed potius mirifice congruant,
si quidem in utriusque narratione idem Aeschinis aduersarii dictum adicitur. Atque ne quidquam dubii resideat: Cicero III, 26, 633 eandem sabulam narrans eandem Aeschinis criminationem et plane idem de illa in die in m adicit ses ad Plui. 119 C med. , ut nos iam sciamus quem sontem uterque adhibuerit. Quod autem in eadem narratione de Philippi regis morte paulo ante nuntiata nihil additur, bene siti Nam illa quid ad consolationem adtinet 2 Quod ad historiolas qnae sunt de Periclis et Dionis constantia, hae sane aliter in Consolatione aliter in uitis narrantur, aperta tamen de causa. Fluxisse enim has sabulas quae sunt de Anaxagora Xenophonte, Pericle Demosthene e Crantoris libro et aliis argumentis et Cieeronis enm Plutarcho in his
rebus consensu supra p. 473 demonstrauimus i). Quae cum ita sint, non puto iusto audacius statui item fabulam quae est de Dione quem ζηλωσαι λέγετο Ἀημοσθένης p. 119 B med.), Plutarchum consolationem geribentem e Crantore sumpsisse. Et alios nimirum fontes consolator, alios rerum gestarum scriptor etiam aetate prouectus Plutarchus secutus est. Itaque haec potius adnotanda sunt pro exemplis quibus discatur quam uarias commutationes tales de uiris inlustribus sabulae passae sint: nam rursus eis quae in Consolatione et in uitis de Pericle et Dione diuerse traduntur unum subesse archetypum nemo est quin uideat.
Inique uero Vothmannus mihi quidem uidetur iudicasse de sabula me iudice uenustissima quam de luctus origine scriptori) De sabula Xenophontis u. p. l00.
463쪽
consolationum a Graecis Romanisque seripi. historia erit. 69saeit narrantem Arsinoae reginae τινα των αρχαέων φιλοσοφων
p. 111 F sqq.). Eandem sabulam Plutarchus Aesopo tribuens non tam narrat quam indicat in consolationis ad uxorem missae eapite VI, diuerso plane consilio et aliter si Volhmannum, si me audis plane eodem consilio et pari modo; nisi quod hodunum interest quod altero loco sabula lepidissimo ornatu uestitur, altero parcissimis quasi delineatur uerbis. Est enim utrins-que summa haec: Luctus a quo nutritur et fouetur eum colit neque umquam deserit; aut - ut Sotionis Pythagorei 3 ad sabulam eandem spectantis utar uerbis se Oτι h λυπρο παρ ola αν τρέφηται, καὶ αυξεται παρ' εκεένοις ἡ δέως και μένει i); siue - id quod eodem redit - amorem quendam Iuctus ἄγρια ποιεῖν καὶ ιι ανικα καὶ δυσεβιλαστα τα πένθ' η, contra luctum
si non colatur facile coerceri et ad minimum reduei 111 F . Brenitatis autem illius quam in consolatione ad uxorem data deprehendimus aperta ut opinor causa haec est. Eo tempore quo Plutarchus illam seripsit, neque ipse neque uxortalibus sestiuarum labellarum deliciis delectabantur utpote pau- eis diebus post siliolae obitum c. L); consolatio autem ad Apollonium et scripta et missa est aliquanto post amici orbitatem δὶ. Aecedit quod Plutarchus ad uxorem quae uidetur suisse mulier adprime sobria simplexque - ut iam Wytten-bachius monuit - omnino simpliciter et ex imo corde scribit.
Verum quod in cons. ad Apoll. τις των χalων φώκο- φων auctor uel potius narrator, altero loco Aesopus auctor
inducitur, quis hoc mirabitur qui reputauerit de talibus apud
ueteres memoriam ualae fluxam , et hanc potissimum sabulam neglecto auctoris nomine decantatam in hominum ore suisse.
Exeursus V. 13 Stob. Flor. CVIII, 59 Σωτlωνος ἐκ του περὶ ooγῆς. Mull. II, 47.2ὶ Ad ux. c. VI et ad Ap. 111 F. 3ὶ p. l02 A extr. ἐπειδο δὲ καὶ χρονος ὁ παντα πεπαίνειν εἰωθως ἐγγέγονε τρύ μμ νορα e. q. s. Etenim tum demum consolatio suo loco est ut secundum Chrysippi praeceptum cf. Heusdium p. Tl et Wyttenb. a. l. praesari solent. 4 Memor gis e. g. Demoeritet illius dicti quod a Luciano Demonsteti
464쪽
Carolus BureschEtenim no Sotio quidem habuit quem auctorem nominaret ι,
et simillima allegoria a Iamblicho ) Pythagorae tribuitur. Et quidni Plutarchi ille 'netus quidam philosophus' Aesopi fabulam in usum suum adhibuerit 7 Mihi quidem constat gub complurium nominibus uulgatam fuisse illam labellam quam Pin. tarchus in aliis scriptis et eis sortasse longo tempore distantibus aliis tribuere posset auctoribu8. At contra Wyttenbachium, qui in hoc libro sublimem et Platonicum, saepe adeo tragicum obseruauit stilum, Vothmannus potius frigidam detortam tumidam dictionem reprehendit. Per me licet: sed eum haec certe δυσκριτος sit quae8tio, ego satis habeo salua conscientia totum me addicere Wytten-bachio quoeum de pretio aurei libelli prorsus mihi conuenit. In quo equidem adgnosco dicendi et disputandi non eximam uenustatem, cogitandi summam gublimitatem, iudicandi probam sanitatem, prolandam Plutarcho haud indignam doctrinam;
contra post ipsam primam lectionem non sine admiratione animaduerti miram distribuendae materiae incuriam, quam tamen satis mihi uideor explieare e scribendi quodam inpetu et ardore. Ceterum cum fructu comparatur illa consolatio ad exulantem amicum a Plutarcho missa cuius et uniuersus color totaque ratio et singularum elocutionum indoles lectorem statim de hoe libello admonet. Quae cum ita sint, ne illud quidem argumentum quod post Bengeterm Vothmannus ex hiatus uitandi incuria repetiuit, quippe quae non in uno hoc scripto observetur, satis ponderis mihi habet ut a Plutarcho abiudicem παρ ιυθητικὰν προς Agroia νιον; praesertim cum mihi nequaquam ueri tam dissimile quam Volhmanno l. l. p. 113 uideatur esse illum eam sibi legem inposuisse uirum qua iuuenis nondum adstrictus esset. Sic olim Isocrates hiatus uitandi auctor cum προς
tum passim admisit, unde Benseter ne his quidem ut parceret
465쪽
Consolationum a Graecis Romanisque script. historia erit. 71
ab animo suo inpetrauit, ipse tamen uirorum doctorum consensu inprobatus. Quamquam hanc rem non prorsus eandem esse haud ignoro. Consolationem autem illam iuuenile esssopus ad amussim demonstrare non possum; sed sunt quae tuto liceat peritorum sensui committere.
Quod adtinet ad huius libelli sontes: de Crantore satis
dictum est, et sufficit memorasge Platonem. Ceteros autem sontes nam uarios auctores uidetur adhibuisse Plui.) uix quisquam adgrediatur aperire. Velut cum p. 113 D δια τον ἐκ των taταέων D.πldc0ν α ν α π λ α σι ιόν luctum augeri doceatur, apud Hipparchum Pythagoreum ij eandem doctrinam similibus uerbis τα δεδουένα - ἐς ἐπι τὸ βέλτιον προαναπλάσαντες κτλ.)proferri videmus; et multa alia inueniuntur etiam apud alios ut apud Senecam et Boethium, quae tamen ad certos sontes
Adicienda sunt exili adpendice pavea nomina. Inter APOLLONII TYANEI Pythagorei epistulas est eonsolatoria ad fratrem de uxoris morte missa ). Accedit multo maior consolatio ad Valerium de morte filii ), sublimitate et ampullis nimia, haud tamen indocta. In IULIANI epistulis ) pulchra consolatio quam ad Amerium quendam carissima coniuge orbatum imperator misit nobis seruata est. Exstat SYNESII episcopi consolatoria epistula ). Inter spurias illas epistulas quae PHALARIDIs tyranni olim serebantur et praedicabantur, duae sunt consolatoriae ηὶ, haud spernendae eae quidem nec doctrina destitutae, quas tamen ut primum a Stobaeo memoratas huc reieci. Idem eadit iu XENOPHONTIs epistulas quarum tertia Socraticus ille de morte Grylli filii se consolans fingitur. Neo Byzantini huic generi desuerunt: peruenerunt ad nos una PROCOPHyὶ, una THEOPHYLACTI sophistae', IV IOANNIA TZENAE epistulae
consolatoriae, quas commemorasse satis habeo. I Stob. Flor. CVIII, 81, p. l47 M. 2ὶ Epist. 5b Herch. 3, Epist. 58.4ὶ Epist. 36. bὶ Epist. 126. M Episti. 10 et 103. 7ὶ Epist. 38. 83 Epist. 259 Episti. 38. 68. 72.107. iTgelgae epistulae, ed. Th. Presset, Tub. 18bi .
466쪽
Carolus BureschAge iam breuius perlustremus rhetores, Orator 8, sophistas qui in hoc genere se exercuerint. Subito in gatis antiqua tempora rapimur longis a finibus exules. GORGIAS Leontinus princeps sophistarum scripsit Athenisque habuisse dicitur ἐπιτοπιπιον ἐπι τοῖς ἐκ των πολέμων πεσουσιν, οῖς Ad γναὶοι δημοσέρ ἐν ἐπαίνοις ἔθαφαν ij. Sed ex memoriae ipsius indole et inde quod omnino elues tantummodo ad dicendum publicum ἐπιτωIιον admittebantur Athenis', adparet ficta occasione siue in auditorio orationem illam esse
Memoratur ALCIDAMANTIs rhetoris discipuli Gorgiae 'Eγκω - ιιιον θανατουδ) quod libri quem inscripsit Μουσεῖον partem effecisse uidetur. Nam cum a Stobaeo j ex hoo Mugeo uersus illi a consolatoribus decantati
exhibeantur, adparet Alcidamantem in eo similem materiam tractauisse. Itaque saeile statuitur Museum illud promptuarium quoddam rhetoricum suisse quod declamationes de uariis rebus habendas contineret, in quarum numero esset mortis laudatio' . ANTIPHONTEM priusquam se oratoriae arti dederet scripsisse Τέχνην αλυπέας et Corinthi in foro clamitasse oτι δυναται
13 Philostr. uit. goph. I, 9. Nec Dionysius aceuratius adnotat. 23 CL Blassium l. l. I, 55. 3ὶ Cic. Tusc. 1, 116. Menand. n. ἐπιδ. p. 346 Sp. Τgela. Chil. XI, 747. 43 Flor. CXX, 3. bi Sauppii ita orat. au. II, 1 bb est speciosa coniectura quam probari uideo etiam a Vahleno squi in aet. aead. Vindob. 1863 de Alcidamante rhetore scripsit, p. li). De N et ipsa indole non ita discrepat a Sauppio Nietzschius qui in uus. Rhen. XXVIII, p. 219 sqq. ubi de Alcidamantismuseo disputat in rhetoricarum acholarum usum illud opus compositum fuisse eenset. Sed quod idem ib. XXV, p. 536 sqq. de Alcidamante certaminis Hesiodi et Homeri auctore disputans contendit in illo Musis fuisse latam illius certaminis narrationem, ex qua Stob. uersus illos χοὸν μεν
νυνm e. q. s. excerpserit quamque totam transtulerit in librum suum Certaminis quem legimus auctor Hadriano inperatori aetate aequalis: nequaquam uidetur demonstrasse.
467쪽
Consolationum a Graecis Romanisque geripi. historia erit. 73τοἰς λυπουφιενους δια λογων θεραπευειν quod traditur: quiuis ueterum in talibus securitatis non prorsus ignarus turbas odo, rabitur; unde ut nos extricemus, denuo in altum uela dare disputationem pati nece8se eSt. Certissimum est fuisse duos Antiphontes, oratorem et sophistam h), id quod praeter alios iam Didymus, qui auctor eorum est quae de hac re tradit Hermogenes, statuit e nimia diuersitate scriptorum Antiphontis nomine ornatorum ). Plerumque autem de his duobus uel potius tribus Antiphontibus, de oratore de sophista de tragico poeta omnia susque deque serebantur. Quod quidem peccatum erat in eo sonte quem exhauserunt falsus Plutarchus in uita Antiphontis et Philostratus'. Hoc rerum statu certe quaerendum est sitne adeo quartus adiciendus Antipho τεροποσκοπος καὶ Oνειροκρέτης quem eundem facit ac sophistam unus Hermogenes consilio, praesertim cum Suidas ab Antiphonte et gophista et prodigiorum interprete somniorum coniectorem secernat. Ille autem l. l. p. 4l4, 10sqq.) ἔτερος δὲ inquit ὁ καὶ τερατοσκοπος καὶ
Non est quartus ille sed idem ae sophista. Nam ut Antiphontem sophistam cum Socrate disputantem inducit Xenophon ),
ita Ἀντιφωντα τερατοσκοπον cum eodem Socrate certa880 aemulam testis est Aristoteles 3. Inuenitur igitur fidus re uera testis Hermogenes. - Tragicus uero poeta non in censum uenit, quol) Primus Saeupplus doetissima de Antiphonta sophista disputatione quae indici scholarum a. 1867 Gotti habitarum praemissa est, eius reliquias ab oratoris fragmentis Segregare et Inlustrare studuit. Quae scriptio cum Blassio librum I operis saepe a me laudati scribenti non innotuisset, non sine horum studiorum detrimento a uiris doctis neglecta est.2 H. ἰδεων II, 11, 7, p. 4l4 sq. Sp. 3ὶ Caue credas omni parto Blassio il, 82 non solum Photium sed etiam Philostratum falsi Plutarchi sectatorem lactenu. Hic enim compluria solus habet, uelut memorabito illud ν πενθεὲς ἀκροασεις; praeterea de libello υπὲρ τῆς Ομoνolας sp. 17 Κ. narrat, quem σοφιστικώτερον recte voeat, si quidem Hermogenes eundem libellum sophistae omnino adsignat. 4 Memor. Socr. 1, 6. 5 In III de poet., apud Diog. II, 46.
468쪽
Carolus Bureschniam is posteriori paulo aetati adsignandus nidetur, Dionysio maiori sere aequalis, a quo propter nimiam libertatem necatus esse dicitur xj. Quaestio igitur ad oratorem et sophistam οφυνυμους redit. Sed ut primum explicemus, qui tactum sit ut illi tam mire coalescerent: aetate erant fere aequales, uterque teste Suida Atheniensis, uterque poterat uocari sophista. Sic Lysias alii
interdum sophistae audiuerunt, σοφι-ὶν se professus est ipse Isocrates, sic ni salior uterque Antipho a Didymo uocatus est. Adtendedum Hermogenem meum: πλειους ιιιν inquit γεγονα- σιν Ἀντιφωντες, δυο δὲ οἱ σοφιστευσαντες, ων καὶ λογονανογκη ποιησασθαι. ων εἶς 3ι ἐν ἐστιν ὁ ἐητωρ, ουπερ οἱ φονικοὶ φέρονται λογοι ... ετερος ὁ καὶ τερατοσκο- ντ ος κ αὶ Oνειρ Oκρ έτης λεγόsιενος γενέσθαι, ουπερ οἴ τε περὶ τῆς cita θεέ- λογοι λεγονται e. q. s. Habes opinor omnium turbarum Originem et uiam.
Videndum iam est quae utrique scripta tribuenda sint. Nam hoc quoque ambigitur quia unius Hermogenis de hac re testimonium conruptum ad nos peruenit. Hic enim utrique δημπορικους λογους, sophistae etiam notiτικον tribuiti Illos
quidem reapse oratoris esse nemo negat. De politico dissensere. Quem una cum contionibus sophistae eripi, restitui oratori in Hermogenis textu olim iussit Taylor. Fuit cum Spengelius nihil praeter libros qui de ueritate inscribuntur sophistae relinqueret, plane suttili usus argumento quod bis sin disputatione p. 5) resutauit Sauppius et ille ipse
uidetur ualere iussisse, quatenus in textu maluit codicum conruptam scripturam exhibere. Ipse Sauppius ὁ γορικους λόγους a sophista abiudicauit solos itaque haec duo uerba in posteriore membro deleuit'; in quem inclinat quamuis de totius
1 Pseudopl. uit. Ant. 13 sq. Photi Bibl. p. 414 a Bhk. Philostr. p. 16K. Apud Suid. s. u. χντιφῶν χθοναῖος' sτερατοσκοπος καὶ ε n O n o e s ς iκαὶ σοφιστος ' ἐκαλεῖτο δὲ Aoroμαγειρος epicum poetam ortum esse e tragico iure mihi uideor concludere. Sauppius de illo Suidae loco sibi non liquere adnotauit.
469쪽
Consolationum a Graecia Romanisque script. historia erit. 75
Ioel emendatione interim desperans Blassius ). Ego mihi persuasi librarium Oculornm aberratione ut fit contiones bis, salsoloeo posuisse politicum, id est et contiones et politicum postliminio oratori restituendum esse. Quo nihil potest esse probabilius, praesertim cum talia sexcentiens peccauerunt librarii. Sio nunc Spengelii textus typothetae enlpa uitiatus est i. e. priore membro contra codices exstat illud καὶ ὁ πολιτικος ; nonne pronum ad eiusmodi errores omnino esse Operarum genus denuo discimus 2 Verum res ipsa clamat. Sophistae politicum tribuere ante hos XXVI annos non dubitauit Muppius ); XVII annis post eum in illum separatim accuratissime inquisiuisset, in hac gen- sentia satis Iabesaetus est. 'Mirum', inquit, 'cuipiam nideri posse ad sophistam illum libellum a se translatum esse' p. 15; sed et 'necessitate quadam Hermogenis locum illum diei h et exemplo conplurium sophistarum Protagoram περὶ πολιτείας, Antisthenem et Critonem πολιτικους scripsisse memor est et natura ac specie aliquot locorum Antiphontis in florilegio Ioannis Stobaei adlatorum' se dicit esse adductum ut priorem illam sententiam etiam tum teneret. De Hermogene aliquid mihi uideor extricasse quod turbas remoueat; sophistarum illa exempla per se nimirum nihil ualent; tertiam uero causam indere totam - bona pace uenerabilis uiri, horum studiorum Nestoris - demon8trare adcingor. Regest praecipue de eis Ioannis locis quos in areaea γιοις Antiphontis noluit esse III nsque ad XI Muppius quosque in politicum satis quadrare ait. Addo frg. XII. Priusquam hos locos eXaminemus, necesse est adgrediamur unum locum qui
ex Antiphontis politico ab Athenaeo disertis uerbis laudatur i. Est hic: - αν τις Sauppius in disp. p. 16 scribit ος δ' ταὶ
Haec certo consilio in certum hominem non sine acerbitate dieta esso rectissimo de Wilamowitzius 3 ex uno uerbo
470쪽
Carolus Buregehquod est κατγiστvκεν conclusit. Quod idem istum hominem esse Alcibiadem atque politicum et Antiphontis oratoris libellum qui erat inscriptus AHιβιαδου λοιdορίαι idem opus fuisse eonteit p. 298), haud displicet. Iste autem locus de ceteris IV fragmentis politiei nihil potest statui) prosecto non uidetur in eodem libro suisse in quo illi Ioannis loci suerunt, quibus omnibus, ut ipsius Sauppii
p. 15 uerbis utar, 'praecepta continentur quibus obsecuti homines uitam ita in8tituere queant ut, quantum quidem in hac tanta rerum humanarum infirmitate et Dagilitate fieri possit, deuitentur mala et dolores, tranquilla uiuendi aequabilitas obtineatur'. - Αd ipsum rei cardinem tandem peruenimus: Ioannis loei neque ad Antiphontis politicum neque ad oμωνυμου sophistae περὶ Ομονοέας libellum j, sed potius ad eiusdem TEXΝΗΝ ΑΑ ΥΠ pertinent. Sauppius quidem ut sophistam praeclare rediuiuum reddidit ita hoc unum membrum intermortuum torpere sinit; quod uide reuiuisintne sorte nostra opera. Sunt de hoc opere locupletissima testimonia ab illo tamen neglecta quamuis non ignorata. Unum est salsi Plutarchi l. l. β 18)hoc: Ἀντιφῶν ἔτι δ' εὐν προς τῆ ποιησει τέχνην αλυπέας
Quae quod de iuuene oratore narrat, nil ad rem. Ne isto liber omnino est turbarum mirum aliquod receptaculum. Repetit haec Photius '. Philostratus alio ex lante hausta tradit haeo': πιθανεοτατος δε ὁ ' ντιφων γενομενος κaὶ προ - ρηθεὶς Νέστωρ ἐπὶ τεῆ περὶ παντος εἰπών αν πεῖσαι νηπενθεὶς ακροασε ις ἐπηγγειλεν, ως ODJὲν ουτ o δεινον ἐρουντέον πιος, o μὴ ἐξελεὶν τῆς γνώμης.Primum de hac memoria ita recto iudicabimus ut Antiphontem sophistam illum librum re uera scripsisse, sortasse