Leipziger Studien zur classischen Philologie

481쪽

Consolationum a Graecia RomanisquB script. historia erit. 87petendam censuit de WilamoWilgius ὶ recte usus salsi Plutarchiloeo' quippe quo statim addatur 'hac de causa Antiphontem a Thueydide' laudari'. Ita autem rem explicari arbitror:

Antiphontem Thucydidis praeceptorem suisse, Rhamnusium intellegendnm esse illo loco induetus coniecit Caecilius. Perperam, ut de Wilamowitetius monuit, ego demonstrabo. Sed ut statim gententiam meam dicam: certissimum uidetur Thucydidis praeceptorem fuisse Antiphontem sophistam. Quod adumbrare in animo est, sed paucissimis, ne iusto longius a

proposito aberret disputatio. Primum accipe hanc meam ob-gernationem cuius fidem praesto: fragmenta Antiphontis sophistae quae sunt librorum περὶ ἄληθειας et περὶ osιονοέας et quae ex incertis ad eundem pertinent, multa uel obsoleta uel rara uel insolentia uel inaudita continent quibus saepe unus Thuoydides gemella adicit. Haud mirum hercle, quoniam uete rum de dicendi genere utriusque tam mire inter se congruunt

iudicia ut hoc non possimus non eXSpectare.

De Antiphonte qnidem plerumque ad ea quae Eupra iam adgcripsi et ad fragmenta te relegabo: quae sunt de historieo conferam. Sunt autem notabilia certe sere haec. Videmus utrumque adamare uerba obsoleta j et positiea' et noua' , utrumque gaudere sophisticis schematibus e quibus inprimis uastiσωσις notaturi); denique apud utrumque η ἐξαλλαγη τῆς συνήθους χρησεως η; de Thucydidis artificiosa illa breuitate et obscuritate non est quod addam: Antiphontis supra sp. 80 sq. inlustraui exemplum; ille quoque εχει χαρακτῆρα ὁ πέρσεμνον

. p τορος et Hermog. l. l. Didymo auctore. Accedunt Suid. s. u. Θουκυδ. ωαμ1τὸς χντιφωντος et Anon. est. Th. 2.13 In Herm. uol. XII, p. 33b 'Die Thuyyd.-legendo'. 2 Vit. Ant. II. 33 Libri VIII eaput 68 innuit. 4 Dion. ad Amm. II, 3. Marc. b2.b Ibid., quae v. inlustrata a Poppone, de elocutione Thuc. p. 253 sqq. 6 Uterque igitur ἐστι των καινων ονομάTων Marc. 52. 7ὶ Ταῖς παρισώσεσι χαloων Hermog. l. l. de sophista A. M. Dion. ad Amm. II, 2, Marcell. 36, Popponem p. 2b7. Si Dion. I. l. 3.

482쪽

Carolus Buresehκαὶ μων estque interdum υπέρογκος καὶ ιφυλος ); laudatur eius τὼ γνωιιολογικον )' adde utrumque nonnumquam sublimitatis fines egressum tendere ἐπὶ τὰ τραχυτερον καὶ τὰ Vροτερον δὶ - et per omnes credo numeros luit comparatio. Sed hane Antiphontis sophistae cum Thucydide cognationem omnino non primus vidi: notauit olim Hermogenes adhuc neglectus decantato illo loco cui fortasse ipse Didymus subest. Audiamus. SoDκDdέδην γcio ait Aouyῶοος εἶναι του

Dicit igitur - ut explicem partem loci sortasse non Omnibus numeris integram post ea quae sunt Θουκυδω ν δέ nescio an inserendum sit τ o v τ O v, quod post πολυβι secisse iam Blassium nunc uideo), certe dissicilem -: 'et eum intellego Rhamnu8ium cuiu8 sunt oratione8 capitales, a quo quidem multum distat Thucydides qui potius multa communia habet cum specie librorum qui de neritate inscripti sunt', id est eum Antiphonte sophista, cuius notissimum opus nominare maluit. Manifestum tamen est in huius potissimum scriptionis reliquias inquirendum esse euenireque magnam prioris disputationis confirmationem, si illa similitudo adeo in paucis illis XXV fragmentis cernatur. Cernitur, et mirifice. Discimus enim eum in illa scriptione ανηκει αντὶ απλου του pi ει η ODν α νε- βιβασθη καὶ προελήλυθεν frg. VI) usurpasse. Et unum uidetur habere comitem Thueydidem qui in libri III capitis 45ν 3 docet: poenae initio molliores plerumque paullatim ἐς τον θανατον ανηκουσι, scilicet' progressae sunt', licet scholiasta interpretetur ανέρχονται. - Sophista l. l. srg. VIII) ἀπαθῆ αντὶ του τα ιινὶ ως αλ εος γεγονοτα παθη posuit: quid quod

lj Marcell. 50. 53. μεγέθους ἐφιέμενος Hermogenes de Thucyd. p. 422 Sp. 2 De A. sophista Hermog. l. I. et Philostr. γνωμολογέαι τε λαμπραὶ

483쪽

consolationum a Graecis Romanis iue script. Ustoria erit. 89

historicus in v libri capitis 16 prima Niciam α1ταγῆ ubi scholiasta adscripsit eo ῆς, propter id quod sequitur ἰξιουτο

inaudita in sermone licentia quam probauit unus Thucydides qui in libri VIII eapite 81 2 narrat Alcibiadem opibus suis

cutionis cognatione, cuius exempla quin harum rerum peritiores cumulare possint nullus dubito. Quibus consideratis si addidero ad triumuiratum illum notissimum praeceptorum Thucydidis, Anaxagoram et Gorgiam Prodicumque sophistas dico ), melius quartum accedere sophistam quam oratorem et sophisticarum artium uestigia apud Thucydidem passim re uera adparere: obseruatione illa et Hermogenis et mea ita utaris ut inter Thucydidis magistros fuisse statuas Antiphontem sophistam . Ad ealeem disputationis sere peruenimus; unum restat Nestoris cognomen. Hoc autem rhetoricae artis auctori a salso Plutarcho l. l. ο 63 et a Photio, ei qui νηπένθεις ωκροασερς professus sit a Philostrato, Rhamnusio a Suida in tertio de Antiphonte commentariolo tributum ad sophistam, qui re uera fuisse uidetur Graeca Siren, non ad seuerum illum et tenuem Oratorem spectare mecum quiuis opinor et sentiet et contendet. Sed tempus est ex hac digressione in rectam narrationis

uiam reuerti.

Isoc Tis oratio IX quae inscribitur Eυαγορας, cuius apud filium Nicoclem Salaminis tyrannum haberi fingitur, perperam a quibusdam antiquis rhetoribus επιτατιος λογος uocata mi ,1 Aesch. Suppl. 924 et Eur. Baech. 1037 D. Adiectivum, non adinuerbium intellego eum Kruegero ad Thuc. l. l. Plura situlit W3ttenb. ad Plui. Mor. p. 36 Ε.2, Dion. de Thue. iud. c. XXIV p. 809 Rsh. Marcell. 22. 36. 3 Excursus IX. 3ὶ cf. argumentum ad orationem et Menandr. π. ἐπιδ, P. 419 Sp.

484쪽

Carolus Burraeheum octo sere annis post Euagorae obitum circa annum 370 scripta esse uideatur Φ). Idem in Gryllum Xenophontis filium - do quo sexcentas laudationes lanebres scriptas esse Aristoteles in testatur - ἐγκεύμον, scilicet post illius mortem composuisse dicitur 3.

Eius discipulus Isocrates Apolloniates eum Theo- doete, Theopompo Chio, Naucrate Erythraeo de laudatione funebri in Mausolum regem habenda certamen iniit'.

AR mra ἐπιτάφιος', contra quem Menexenum suum Sescripsisse Plato p. 234 B ipse indicat, eo tempore quo hic ἐπιτάφιον suum habitum fingit a. sere 387) re uera uidetur dietns esse, id quod pluribus exposuit Κrueger' . Cuius orationis

pauca fragmenta eruit Ruhnkenius. Feruntur duo ἐμιταφιοι, LYSIAE alter, alter DEMOSTHENIS,

qui tamen pro spuriis pridem habiti sunt et, quamuis Lysianum nonnulli uiri docti defenderint Τ), hodie habentur. Cum autem haec ipsa oratio adeo distributione et compositione plane ad Platonici epitaphii exemplum facta sit, utriusque

1 u. Blstssium l. l. II, 246. 260. 2ὶ Apud. Diog. II. bb. 33 Ibid. ex libro Hermippi qui erat da Theophrasto. Suid. s. u. cf. Harpocr. p. 76,11 D. Vicit Theopompus lGeli. X. 18,6ὶ.5 Phot. Bibl. p. 487 b. 32. or. Mi. II, 166. 6 Ιn stud. histor. - philol. 1, 342 sqq. c Bat Platos Menex. eine Be- Eiehung aut d Epit. d. Lysias γ' CL Blassium II, 433 adn. 2. Cuius ex argumentia ego hoc unum grauissimum quod p. 436 adsertur libentissima repeto: 'valde mirum est quod laudationis pars consolatoria quam Plato praecipit praebetque idequo uide in in Hyperides, ita tota deest ut adeo in luctum disertis uerbis

Oxeitentur in conclusione superstites. Sic in arte sua non peeeasset

Lysias. Ceterum Lysiae ἐπιταφιοι memorantur a falso Plui. uit. Lys. I 13. Post Blasalum tamen J. Guardus in annalium qui Revue archsiologique inscribuntur uol. XXm p. 373 sqq. et XXIV, p. 4 sqq. Sur 1'authentici igde i omison funebre attribu6 a Lysias et Κluemannus in libro quem de Amagonibus scripsit il87b p. 65 sqq. defensores exstiterunt. Isocratis P negyrieum ad illam orationem contulerunt: uide nune Gimrdum et KIuePmannum I. l. p. 67 8qq. qui Premit ante Panegyricum Lysiae epitaphium scriptum esse. Isocratis Areopagiticum uno certe loco exprimi demonstrRuit Reussius ita Mus. Rhen. uol. XXXVIII p. 149ὶ ubi de Pseudolysiae epitaphio disputat, qui praeterea addidit compluria utilia. Disiti su by Corale

485쪽

Consolationum a Graecia Romanisque seripi. historia erit. 91

orationis prima pars quae est de laudibus maiorum tota e Platone pendeti). - Pseudodemosthenicam uero orationem post Dionysium et Libanium ad unum omnes damnauerunt ut partim satum et pinguem partim e Menexeno Isocrate ipso Demosthene consutam ). - Dionysio' debemus complurium nomina, Olorum Naucratem Hyperidem, qui praeter eos quos modo enumeravi in' talium orationum auctoribus ab

eo reseruntur.

Ex quibus omnibus longe maximi momenti est HYPERIDES, cuiuη orationis usque ad medium sere hoc saeculum scum tota fere oratio in papyro Aegyptio inuenta estὶ nihil nisi nitima pars quae est consolatoria Stobaei excerpto εὶ innotuerat. Hanc autem potissimum orationem inuentam esse eo magis gaudendum est, quod ita unam certe Graecam laudationem quae re uera sit dicta' possidemus. Epilogus nero ille pulcherrimus, quo propinquorum superstitum consolatio continetur, probam ueramque philosophiae scientiam prae se seri qualem in nulla alia Graecorum aut Romanorum oratione lanebri offendimus. - Transmittimur statim in I p. Chr. n. Raeculum quo Dio CARYsosTOMus nobilissimus ille rhetor genus consolatorium coluit UI orationibus quae sunt XXX, XXVIII, XXIX. Quarum in prima quae inscribitur Xαρέδημος Dio sibi

Timarchum Charidemo filio orbatum conuenienti a Timarcho consolationem quam ipse filius ille moribundus patri tradiderit recitari fingit. Proseruntur perantiquae doctrinae, pleraeqae quidem Platonicae, et Socraticoram morem') sapiunt qui in-lὶ A Platona falsisque Lysia et Demosthene eadem praedicantur: i. Amazonum ingruentium clades. 2. iusta facta eis qui eum septem illis ducibus Thebas adgressi occiderunt. 3. Heraclidae Athenis recepti.

Plato 239 B et Isocrates iΡaura. O 68. Panath. l93ὶ soli et primo loco

Eumolpi inuasionem memorant.

2ὶ CL Blassium I. l. III, 3b6. Singulis locis eomparatis hoc demonstrauit Wstatem. P. 56 sqq. 3, De stri. rhet. VI, 1. 4ὶ Flor. CXXIV, 36.b Suh hiemem a. 323, in honorem eorum qui in obsidione Lamiae cum Leosthene duco oeciderant. 6 Sic in Ariocho ip. 37l A Gobryas magus Orcum pulcherrime

486쪽

Carolus Bureaehgeruntur λογοι, alter ἀνδρος ἀγυρτου I, 335, 29 sqq. ed. D.). alter ἀνθρωπου γεωργου ἐν αγροίκου τινὶ ἐυλυῆ καὶ μελει p. 337, 20sqq.). - In libelli qui inscribitur Μελαγκομας

or. XXVIIIὶ altera parte Dio genem Melancomae mortem plangentem consolatur; hic exstat ille locus e Xenophontea Apologia transscriptus. 4Oratio XXα quae inscribitur μελαγ κo μα ς B est ἐπι-τa νιος in eundem Melancomam fictus. AELII ARISTIDIA rhetoris Marco Aurelio sere aequalis duae ad nos peruenerunt laudationes, or. XI et XII, altera in discipulum εἰς Ἐτε υνεα ἐμικοειoo, altera in praeceptorem ἐπὶ Αλεξάνδρυμ ἐπιτάφιος . Cum autem Menander rhetorii Aristidem III epitaphios scripsisse tradat, volkniannus 6ὶ hos tres periisse uno fragmento excepto contendit; nam orationes XI et XII ad consolationum genus pertinere. Quod ualde uereor ut recte statuerit uir doctissimus. Nam etiamsi orationem XI, quae post merum θρῆνον saltem epilogum graραμυθητικόν praebet, ad consolatorium genus pertinere concedi aliquo modo potest, tamen orationem XII quae ne unum quidem habeat argumentum consolatorium, sed tota in celebrando defuncto uersetur, nullo iure consolationem uocaueris. Quare tantum unam Aristidis orationem lanebrem periisse statuo δ).

deseribit. - Notamus obiter Persicum illud nomen esse: Gobryas e. g. Mardonii pater audiuit illerod. VI, 43 idemque nomen saepius apud Herodotum et Xenophontem obuiam fit. Quid sibi uelit Argentarius qui in epigrammate i A. P. X. 18ὶ Γῶβρυ cum Baecho et Venere componit plane

Sie apud Platonem In Republ. X p. 614 B D Armenius qui cum in- proelio oecidisset duodecimo die reuersus in uitam de inseris narrans inducitur. Sic illos imitatua Dicaearchus in sermone Corinthiaco, quo nihil omnino esse animum docuit, Pherecratem quendam Phthiotam senem, quem ait a Deucalione ortum, disserentem induxit tu. supra p. 35 . Solebant ueteres seueras tristesque quaestiones eiusmodi suavibus coloribus et quasi gemmis inluminare et distinguere, in primis autem et optime hi mei eonsolatores. xli l. l. c. XI p. 4l8, 10 Sp. 2) Vothmannus, Rhetor. d. Ur. u. ROm. p. 305 adn.3ὶ Inter orationes lanebres etiam Westerm. I. l. p. 43 eas enumerat; easdem Fr. A. Wolfius ad Demost h. p. 361 spurias esse iudicauit.

487쪽

Consolationum a Graecis Romanisque seripi. historia crit. 93Luc1Am mirus libellus inscribitur περὶ πένθους, quo id agit scriptor ut sacerbe simul et lepide ut eius est mos)describat 'ea quae a lugentibus agantur et dicantur et ea quae rursus a consolatoribus promantur, quamque intolerabilia lugentes ea quae acciderint putent esse, quamuis neque hilum sciant sintne illa mala luctuque digna an contra iucunda et eis quibus acciderint meliora; verum omnino consuetudini et ritui luctum concedunt' so 1 . Quod cum demonstrandum sibi proposuerit, primum ea quae ab inseris timeant homines perstringit, tum inducit patrem gementem se. 13), quem increpat respondens filius defunctus c. 16 - 19); extrema parte acerbam inrisionem suo nomino addit. Libellus igitur - ut est quaedam πα δέα haud exigui momenti est ad refingenda ea quae inridentur,

itaque hoc loco recensendus erat.

FAVORINUS Arelatensis, uir uaria doctrina instructus et Gellio aequalis, in declamationibus hanc quoque materiem

tractauit, uelut περὶ γηρως Τ) disputauit et i rei αω ρ oi λογον )Scripsit quem periisse non satis potest doleri, si quidem dubium

e88e nequit, quin argumenta consolatoria quibus de inmatura morte adlocuturi nmquam usi sint philosophi et poetae, in eo diligentissime congesta suerint. Sequitur rhetorum triumuiratus a Iuliano imperatore admodum celebratus, qui constat ex HIMERIO, EMISTIO, LIBANIO, orationum lanebrium auctoribus. Et Libanius quidem auctorii Stob. Flor. CXV, 17 DR . seruauit. 2 Philostr. uit. soph. I 1s p. ll Κ., si quidem sic pro eo quod traditur ἐπὶ ris legendum est. cf. adn. crit. p. XXII. - Sed priusquam ex his regionibus decedam, Luciant de luet. 18 init. tangam. Ibi mortuus filius inerepaudi et docendi finem sic tacit: αν ταυτα λέγkς, ω πάτερ, ovae om πολυ ἀλοθέστερα καὶ γελοι-ερα ἐκεlνων ἐρεῖν; Nempe illud καὶ γελοιοτερα expellendum aut γελοιοτερα mutandum. Neque enim ille potest praeeepta Sua ueriora et magis ridicula uocare, quia supra lῖ init. promisit: διδάξομαί σε θρονεῖν αληθέστερο ν et quia aliud in uoce γήλοῖος nec h. l. inesse posse liquot coni. I 24 extr. sinridendi fine facto i,

ubi notio aperta est: ταντα καὶ πολ , τούτων γελοιοτε ρα ετθοι τις ἀνἐπιτηρευν ἐν τοῖς πένθεσι γινομενα eqs.

488쪽

Carolus Buresehepitaphii in ipsum Iulianum lor. M scripti inmensis chartis debacchatur in canendis illius uita factisque. 'Haec certo deserta loca et taciturna querentit' Nec plus nobis inpertiunt Himerii oratio H et Themistii εἰς τον αυτου πατέρα ἐπιταφιος or. XX Dind.). His adiungo Nagian genum GREGORIUM patriarcham illum doctum et disertum. Qui licet alias haud rudem se praebeat in litteris ueteribus, in tribus orationibus lanebribus quas habuit de Caesario fratro or. X), de Gorgonia sorore or. XI , de Basilio Magno sor. XXJ et in consolatione ad matrem Nonnam do morte mariti sor. XIX , ueterum argumenta sere

spernere uidetur.

Quo doctiorem se praestat is quem ultimo loco sum memoraturus, CHORICIUA Gagaeus saeculi H sophista t). Is in ἐπιτα plo' quem habuit in Ρrocopium Gagaeum uarios ueterum sontes et consolationes non sine iudicio adhibuit. Nullius tamen pretii est eiusdem ἐπιταφιος Μαρέας conruptissimu8. Alios landationum auctores extremae antiquitatis enumerat Weste annus l. l. p. 44 sqq. Ad ROMANOS SCRIPTOREA transgressis nobis longe breuior occurrit series nominum. Ρrimas consolationes, quae quidem ad nos peruenerint, debemus Tulliae Ciceronis filiae morti, qua ita fractus est uere anni a. u. c. 709 pater ut sortunae se suecubuisse ipse fateretur. Nihil igitur eum adiuuerant consolationes quae illo tempore undique ad eum confluxerunt ), a Bllum', a DOLABELLA genero, a CAESARE' ipso, a L. LUCCEIO' , a SERUIO SULPICIO i, Et huius quidem pulcherrima

I Ed. Boisson. 1846, p. 1 sqq. 37 sqq. 2, Plut. Cic. e. 41.3ὶ Ad Att. XII, 14, 4. ad Brut. I, 9, t. Idem post mortem Hortensileonsolatori s litteras ad Cic. miserat iBrut. 96, 330 . 4 Ad fam. α, i l. b, Ad Att. XIII, 20. l. 6ὶ Ad lam. V, 13 est CIceronis responsum i Ad lam. Iv, 5 est eius epistula.

489쪽

Consolationum a Graecla Romanisque script. historia erit. 95

consolatio nobis ipsa geruata est; L. Luccei epistula e Ciceronis responso sero eruituri . Sed Tullius noster, antequam maior pars illarum con8olationum ad eum pernenit - ut erat ingenio servido - in ipso doloris aestu sedit quod ante ipsum secisse neminem paulo post mense Martio gloriatus est ), ut se ipse per litteras consol retur, id est ad luctum sedandum componeret librum nunc deperditum quem inscripsit M. TULLII CICERONIS CONSOLATIO. Ad quam restituendam qui adcingitur, in primis inquirere debet in rationem quae intercesserit inter ipsam et Tusculanas disputationes, id est sere in Tnsculanarum disputationum sontes. Eqnidem dissentio ab eis qui adhuc de hac re scripserunt, et ab Heinio qui l. l. Ρanaetium Chrysippum Platonem secutum esse Ciceronem, et a Petro Corageno δὶ qui Posidonium stoicum, et ab Hiraelio qui l. l. ΙΙΙ, p. 479 sqq. omnium Tusculanarum disputationum librorum 'auctorem uoluit esse Philonem academicum.

Totum enim me bona pace Hiraelii uiri doctissimi eis addico, qui Ciceronem uariorum philosophorum uaria Opera perlegisse et in illis dispntationibus adhibuisse arbitrari audeant:

quos quidem ille ipso initio disputationis p. 342) nno uerbonalere iubet. Et primum quidem mihi persuasi Ciceronem in Tusc. disp. eam materiem quam in Consolatione adstrictius et sine instadistributione non tam elaborauerat quam conlegerat - erat nere tumultuaria scriptio Consolatio - doloris ipso impetu, animi tranquillitate recuperata accuratius uberius latius uoluisse ita tractare ut quasi ex illius fundamento surgeret Tuscul. disputationum aedificium 3. Quae opinio ut uel propter magnam

1 Luteal epistulam quae exstat M. lam. V, 14 scriptaque est m. Iunio, Sehuletius I. l. p. 13 pro eiusdem epistula consolatoria uendit: nempe ad hane epistulam quae omnino non est eonsolatoria iam mense Aprili Cicero responsum praeoccupat sV. 133.2ὶ Ad Att. XII, 14, 3. 33 Da Posidonio Rhodio M. Tullii Cle. in I. I Tusc. dispp. et in Somn. Seip. auctore, Bonnae 1878 et in Mus. Men. uol. XXXVI, p. 506 sqq. 4, CL Sehneiderum de Cons. cie., Hesdeib. 183b. p. 30.

490쪽

Carolus Bureschargumenti similitudinem probabilis est, ita sulcitur inde quod

Cicero post consectam eiusdem anni a. u. c. 709 mense Martio Consolationem statim Tusc. disp. incohauisse uidetur i), si quidem mense Maio in Tusculano agens Dicaearchi duos περιψυχῆς ) arcessivit, quorum usum diligentissimum in primo Tusc. disp. libro eum ipse profitetur Cicero, tum nos videmus. Sed priusquam rem adgrediar, praemittendum est mihi non rem esse cum omnibus Tusc. disputationum libris sed tantum cum libro I qui est de contemnenda morte et cum libro III quo de aegritudine lenienda quaeritur: hi enim complectuntur

totam materiem consolatoriam.

Quos libros partim e Crantore, quem secutus est Cicero in Consolatione ), partim ex uariis sontibus quos scripturus Consolationem tantummodo inspexerat j ut erat inter filiae mortem et scriptionis initium breuissimum temporis spatium haustos esse, ita tamen ut complures, uelut Dieaearchi Chrysippi aliorum libros adderet: hoc probasse uidebor, si et Crantoris et ipsius Consolationis Iocos passim per Tuscul. disp. libros I et III sparsos esse partim simplici enumeratione partim singulis quaestiunculis demonstrauero. Qua in re ubi Ciceronis locos cum Plutarchi aut Aeschinis locis tacitus composui, putato me priore disputatione sultum indicare rediuiuum meum

Crantorem. Possum autem omnino iam breuius agere, quia pro rei natura grauissimae quaestiones supra profligatae sunt.

Tusc. disp. liber I.

I. 12, 18 - Cons. sin. 14 Bait. II. Cicero 9, 19-11, 22 philosophorum de animo sententias componit adnotatque in fine enumerationis β 23: 'Harum

13 Ad Att. XII. 14,3 iser. m. Hartio : 'Quin etiam feci quod prosecto ante me nemo, ut ipse me per litteras consolarer; quem librum ad te mittam si descripseri ut librarii. . . Totos dies acribo' e. q. s. 23 Ad Att. XIII, 32, 2. cf. p. 35 adn. 4 et 5. 33 u. Cons. lag. 8 Bait. supra p. 47 et 48 adn. 2. 43 Ad Att. XII, 14, 3: 'Nihil enim de maerore minuendo scriptum ab ullo est quod ego non domi tuae legerim'.

라틴어 텍스트