장음표시 사용
521쪽
Consolationum a Graecia Romanisquo script. historia erit. 127
ετ' ciκιιαζούσης avτω τῆς βασιλείας καὶ τῆς τοσαυτης γενε ῆς Πῆν ἐθρηνεl. Dein argumentationem illam quam apud Ciceronem et
Plutarchum legimus item ad Callimachi epigramma pertinere cogor statuere conlato Propertii loco II, 13, 45 sqq. B.) quem ad p. 1l3 Ε olim alio consilio adnotauerat Wyttenbachius. Quem cum seriberet Propertio Callimachi sui illud epigramma obuersatum esse ausim adseuerare. Vide:
Atque utinam primis animam me ponere eunis Iussisset quaevis de tribus una sorori Nam quo tam dubiae seruetur spiritus horae 7 Nestoris est uisus post tria saecla cinis, Cui si tam longae minuisset fata senectae Galliens Iliaeis miles in aggeribus, Non illo Antilochi uidisset eorpus humari, Diceret aut: O mors, cur mihi sera uenis γNunc eat aliquis et iactet cum Gerchio argumentationem illam non decere poetam; hoc credo resutaui. Neo quod de Propertio conieci inprobabis: Callimachei carminis certe eadem sententia erat. Excursus IT. ad p. 67 adn. l). Sextus ad inlustranda Epicuri furta e. g. eius quam supra exposui de morte sententiam OH Ουδέν ἐστι στρος ηιιας repetit, perperam uidelicet, ex Epicharmi hoc uersu deprauato
quem sic ab illo non esse prosectum etiam e Ciceronis interpretatione Inso. 1, 8, 1 b) adparet: Emori nolo; sed me esse mortuum nil aestumo', unde Αhrens emendationis periculum fecit quam uide apud uult. l. l. I, 146 a. Eadem ad amussim sententia legitur et in Ribb. Trag. Rom. Dgg. ine. ine. 203 haec: Mors misera non est, aditus ad mortem est miser', et, si lectionem traditam prudenter seruas recteque adgnoscis Disiti oc by Corale
522쪽
Carolus Bureschenuntiatum optatiuum quo cognito apage Omnia conamina), in
Utinam', inquit, 'sine morte, i. e. ita ut mors non sit Obeunda, liceat uitam fugeret' Totius enim lepidi epigrammatis argu mentum hoc est: tot molestiae iuxta paucissimas delicias in uita obuiam sunt ut haec sit fugienda; sed nec φυγεὶν εὐΩαρές. - In talibus enuntiati8 optatiuis, quae a mὼς, τω uel a similibus surgant, posteriore graecitatis aetate potuisse omitti particulam αν discimus his locis: Anth. Pal. V, 246, b καὶ τίς irrorλαiq; IX, 359, l LDirν τις βιοτοιο τ ι O ι τρέβον; sic enime codice pro Stobaei quod etiam Duebner recepit τὰ ις restituendum, ut docet Agathiae parodia V, 302, l): IDi γ τις
προς εροπας IOι τρψyom, - Theocr. XXVII, 24 Καὶ τi, τέλος, ρι ictitit; ut uel inconstanter se gerant editores cum XV, 51 id quod recte traditur: Adiστα Γοργοὶ, τι γεν Ol/ιεθα eum Sehaesero conrumpant in id quod exhibent γεν υμθα. Proinde etiam Anth. Pal. XI, l33, 5 IDi τις απώ.θ ο ι λοιοῦ ων, non agr- ἐλω; quod iterum habet Stobaeus), eruamus e cod. conrupto
Hos locos Schaeser in metet. p. 97 sqq. non potuit tollere. Excursus T. ad p. 69 . In Pythagoreorum caterua per me licet recenseat hunc Sotionem Mullaebius l. l. II, 47. Ex tribus enim illis Sotionibus qui omnino distinguendi sunt es. Zellerum l. l. II 2, 93ladn. 3 et III 1, 676 adn. 3) de eo h. l. cogitandum est qui Senecae praeceptor Sen. ep. 49, 2. lI8, tr. 20. Lactant. diu. instit. VI, 24) et Sextiorum quasi interpres Sen. ll. ll.) erat, natione Alexandrinus. Quod sic euincitur. Seneca de ira libros III scripsit. Cum autem sciamus illius praeceptorem Sotionem quendam suisse, inueniamusque περὶ οργῆς 8cripsisse Sotionem, illum et hune unum esse concludemus. Sic olim Nietsehius in Mus. Rhen. XXIII, p. 639. Cuius suspicioni fundamentum dedit Dielsius in Doxogr. prolegg. p. 256 conferendo Sotionis
523쪽
Consolationum a Graecis Romanisque script. historia erit. 129
fragmentum πωτίωνος Iκ του περι οργῆς β apud Stob. XX, 53 cum Sen. de D. II, 10, 5. Habeo quae addam. Primum perperam in Meinehiana Stobaei editione l. l. sub lemmate LIV duae Sotionis sententiae prorsus diuersae inter se componuntur. Sunt duo fragmentae satis diuersis libri II partibus, id quod per se manifestum adeo Senecae comparatione demonstrabo. Distinguenda igitur sunt lemmata LIV et LIVφ'. E quorum priore radicem ducit imago quae et in Senecae libro II obserua interuallum quo ea ab altera illa sententia dirimituri et in Plui. περὶ Οργῆς libri quem uix iure eundem ac superstitem περὶ aοργγέας librum censuit esse Treuius l. l. p. 37 ad catalogi titulum XCIII περὶ Οργr unico stamento Stob. Flor. XX, 70ὶ legitur haec:
γαλοι καὶ ανδρεῖοι. Sen. de Ir. II, 10, 8 Numquid ille cuius nauigium multam undique laxatis conpagibus aquam trahit, nautis ipsique nauigio irascitur 3 oecurrit potius et aliam excludit undam, aliam egerit, manifesta foramina praecludit, latentibus et ex occulto sentinam ducentibus labore continuo resistit. nec ideo intermittit, quia
quantum exhaustum est subnascitur. Lento adiutorio opus est contra mala continua et lacunis da, non ut desinant, sed ne uincant. Plui. ἐκ roυ π. οπῆς Aoγον ουν vγεμονα χρ i
τα προσφερόμενα. εστιγουν ovae ἔλαττον ro
His tribus locis sane non ad amussim geminis manifesto ut eadem imago ita una sententia subest: variare amant ueteres
dum imitantur. Post haec et apud Sotionem et apud Senecam leguntur l. l. 54h et de tr. II, 17, l):
524쪽
Carolus Bureschsab ira esse abstinendum exponitur. Orator' inquit iratus aliquando melior est'. Immo Yποκριταῖς μὲν ovν κH ιιξ οργιζοιώ-limitatus iratum. nRm et hiis νοις υποκρινομένοις οργην συνννεγκεν. Oὶl striones in pronuntiando non δὲ σπουδαῖοι ανδρες, ονδ' ἐαν ως άAvθωςlirati populum mouenti sed ira- ὀργιζωται, ουτω χρῶνrαι rip πηιιαει. tum bene agenteg.
Videmus igitur, si quidem e librorum congruentia et Iocorum singulorum ordine sad librum ΙΙ utriusque loci pertinent, et apud Stobaeum 53 - Sen. II, 10, 5; b4' - II, 10, 8;54h - ΙΙ, 17, 1) licet coniecturam facere, Senecam in libris de
ira praeceptoris scriptionem - ut Tullius ait - secutum esse'. Ercursus VI. ad p. 70ὶ.Mυθός τις, ait Sotio, περιφέρεται γυναικος. Oτι h λυπνὶ e. q. S. Quod uocem γυναικος conruptam esse ratus Meinehius
praes. ad Flor. IV, p. X) scripsit usit -ς prosectus a Plut. cons. ad nx. c. VI, ubi eadem sabula Aesopea uocatur; Berghius hanc coniecturam pro librorum testimonio uendidit in hist. liv. gr.
νω ς inserendum proposuit Λυαρίας, ut labella illa adeo in Cyprium μυθιων genus relegetur; Mullachius uero sortiter αστε ioς substituit: parum prudenter egi88e omnes uidentur. Neglexerunt enim locum Plut. ad Apoll. consolationis sp. 112 A) quo idem ιῆθος qui a Sotione et in consolatione ad uxorem indicatura uetere quodam philosopho Arsinoae reginae narratur. Ex hoc Ioco quippe quo mulieris in usum sabula dicatur ficta esse, Sotionis uerba sic explico: 'Fertur de muliero siue ad mulierem sabula qua discimus luetum apud eos manere a quibus colatur. Obscuriorem loci breviloquentiam satis explicari ex consuetudine qua nos quoque in rebus tritis elocutionis diligentiam remittere solemus dudum mihi persuasi. Sed interim ipsi ueteres geminum exemplum suppeditant: AAκένου απουτρος prouerbii loco dicebant de nimis uerbosa narratione. Sic e. g. Plato in republ. X, p. 614 B, ubi nido doctum schol. es Diogen. prou. cent. 1, 79 et locos quos praeterea indieat Spengelius ad Arist. Rhet. ΙΙΙ, 16. Nimirum 'Ἀλκίνου
525쪽
Consolationum a Graecia Romanisque seripi. historia erit. 131
cirro λογος proprie erat longa illa Ulixis ad Alcinoum Phaeaeum regem narratio quae Odysseae libris ΙX - XIII continetur. Perinde e8t μυθος γυναικος sabula quae mulieri narratur. Quis postulat exempla quale est ανέρος αἴθονος αγγελia alia quae omnino liberiorem genetiui graeci usum testantur 3 De uno tamen exemplo paucis. Plutarchus p. li8Feelebratam illam de Periclis in morte filiorum constantia sa
υἱέ ων animo tranquillo in contione uerba secisse non dubitauit breuissime dicere. Nam iniuria haec uerba Hereberi obelo notata esse recte monuit Dingius Belu. g. Kriti k d. Trostschr. Plui. an Apoli., in libro miseellaneo qui inscribitur Festschr. g. dritten Sacul.-Feier d. Beri. Gymn. g. gr. Κloster, 1874,
p. 150 sq.) qui genetivum illum insuper Thucydidis l, 61, 1. IX, 15, l) et Xenophontis exemplis u. Mem. II, 7, 13J firmare
non supersedit. - Idem Dinsius p. 146 se ex genere dicendi libelli ingenuitatem probaturum esse pollicetur, huic meae qualicunque opellae certe aptissimum supplementum additurus. Excursus VII. ad p. 823. VOX φρουρά non 8olum τον φρουρουντα statio, custodia)sed etiam go H φρουροίιιενον fearcer, captiuitas, custodia
denotat, ut apud Plat. etiam in Gorg. p. 525 A. Phaedonis locum illum spectans dicit Cicero Tusc. 1, 30, 74ὶ de sapiente: nec tamen illa uincla carceris ruperit'. Dio uero sor. XXX, p. 550 R8k.ὶ επὶ τι Hoetu inquit γεγοναφιεν ἐν φρουρῆι di οντες εν τεν gi . Deinde ἐφήμερος Antiphontis l. l. non ualet proprie id quod est 'diurnus' sed praegnanter 'temporarius, breuis, Zetilich', uelut Thuc. II, 53, 1, quocum tam mire tu exquisitis ille concinit. Adde quod Aeschines loco illo p. 80 adn. 3
exscripto de eadem re dicit θνητον φρουριον, poetae autem pa88im ετη ιεροι pro eo quod est θνητol usurpant - et quod Hesychius ἐφωιερα explicat ενιιετMyoλα ευφλtρτα. Sie enim recte olim conrexisse codicis quod sensu caret ἀsιεταβολα Musurum quamuis a Schmidtio inprobatum disco ex Etymologico magno ubi legitur ετ 1 ιερέα. .. λέγεam δε κωὶ η τῆς Oιέρας
526쪽
λειτουργέα δια τὰ ευ /ι ετ α ον προς τι ν εκάστης υι ερας κατάστασιν. - Unice uero placet Photii ἐν uερος ' προσκαιρος. Habes denuo delicatum meum sophistam. Qua data occasione non sino conruptum manere aliam Hesychii glossam:
O ἐστι reo λεMoe, inquinatus ille quidem ab indocto interpolatore qui cum διαφορων ualere 'inimicarum' non 'diuersarum') perperam putaret, illud lo ἐστι πολε ιod inculcauit. Illa autem interpretatio recta est; etenim eaptiuus chorus dicit eam necessitatem quae inde fit quod ex alia urbe oriundus est, i. e. Servitutem. Voluisse autem scholiastam diuersas intellegi urbes certissimum est; aliter non addidisset εος ἀ1ιτιι άτορας κορο υς τ σινὁ Ευριωέδω. Dicit autem Androm. 465 D, ubi rursus recte interpres adnotat τους ἐκ δ ιacpo ρων si τέρων, ἐς ἐνος δε
cursus I III. ad p. 85). Antiph. ine. seg. LVI admodum memorabile paucis commentari lubet. Narrat Pollux 1, 98 nauis ducem ab aliis aliter, ab Antiphonte uoce modoχ ὼν significatum esse. Erant autem qui grammaticorum ueterum sere omnium ipsiusque Pollucis in his rebus ignorantia inducti crederent uocem ποις non modo eum funem quo velum regitur spedem, Sehoteὶ sed etiam posse notare gubernaculum sol a , duobus ut uidetur locis nisi, uno Odysseae κ 32) et Pind. Nem. VI, b T. Sed utroque loco illud uerbum signiscare funem quem diximus, nil amplius, ad amussim nunc demonstrauit Breusinius uir harum rerum peritissimus in libro quem de ueterum re nauali inscriptum nuperrime edidit Die Nauti k der Alten, Bremen 1886, p. 59 sq. . De hoe lane eis quae ille p. 58 - 60 conlegit haec habui addenda. Eodem uerbo quo Antipho, metaphorice usus est Aeschylus in Persarum v. 656 ubi chorus Dareum praedicat: θεηιν στ υρ
527쪽
Consolationum a Graecia Romanisque script. historia erit. 133
δ' l ἔσκεν ἐπεὶ στρατον ευ ποδούχει, quod duce Tanaquilo Fabero Dindorfius Andem reduxit sono&Λει M). Idem uerbum testatur grammaticus in Beis. Anecd. 1, p. 297
catio est eui similem praebent schol. ad Lucian. Charoni. 3 et primus schol. ad Odyss. ε 260 u. apud Breusingium l. l. p. 59J. Quae pro illis quae ego posui leguntur του ἱστου τὰ αντέον
sensu carent. Verum ut ad Antiphontem reuertamur: ποδοχέον est gubernator, non quatenus ὁ ἐπὶ τῶν οἰακευν καθ' ημενος est,
ni Pollueis inscitia uult, sed quatenus is qui nauem regit simul ueli pedem ναος ἐγκρατῆ reo da Soph. Ant. Tib) tenet uel seruat ἔχει). Neque enim gubernandi et regendi ueli officium distingui potest: pedem tenet; ita gubernator est. cursus IX. ad p. 89). Miratus sum cum Bothium, qui 'de Antiphontis et Thucydidis genere dieendi' disputationem Marburgae h. s. a. LXXV
edidit, Antiphontis sophistae omnino nescium oratoris et sophistae fragmentis ex toto neglectis illorum scriptorum dictionis comparationem ita inuenirem instituisse ut tetralogias et orationes susque deque serret. Eece inuitus iste tetralogias illas non oratoris sed sophistae esse mihi nnne probauit. Nam ex Antiphonte quaecunque aut inaudita aut insolentia et poetica adtulit et quaecunque eiusdem notae cum Thucydidis propriis contulit, ea non ad tres illas capitales orationes sed ad declamationes tetralogias quas vocamus pertinenti Et ea quidem ad amussim quadrant ad sophistam cuius imaginem effingere studuimus. Quae ex orationibus ad instituendam cum Thucydide comparationem deprompsit talia sunt qualia eiusdem aetatis scriptores et soleant et debeant habere communia. De insigni uerborum notione et usu agitur. Hue pertinent qualia sunt haec: ciνθρωπινον
ποινη II α 3ὶ, πρακτορες UI ' 6 i. e. 'qui aliquid exsecuntur',
528쪽
3 3. IV γ IJ, συλληπτιορ III γ 10ὶ partim semel partim excepto
Antiphonte a posterioris tantum aetatis scriptoribus admissa sunt. Elocutiones autem αωρος τελευτὴ et ai0ρος συιιπορα i III α 2. β 12) atque totum tertiae declamationis primae orationis praemium, nisi sophistam illum quem in disputatione enarrauimus ex toto spirant, latores me lauisse dico. Accedunt iterum ab aliornm consuetudine remota quae declamationum scriptori cum Thucydide communia sunt. Sic hi soli inter- laetorem dixerunt αἰθέντην III γ 4. 11. 3 4. Thuc. III, 58, 5 . Vocem poeticam quamuis neque a Platonis neque a Xenophontis usu alienamὶ ri ραιος utrumque adhibuisse Poll. II, 13
memorat: IV α 2 τῆς γηραιου τελευτῆς, ut adeo generis masculini forma seminino seruiat, et Thue. VI, 54, 2 γηραιου τελευτησαHος legitur. Multo memorabilior est apud utrumque uocis ἐνθί Hος mirus usus quem illa aetate praeter Herodotum et poetas nemo admisit. Luna deficiente Athenienses cessant ἐνει ιιον ποιοίμενοe Τhuc. VII, 50, 4. schol. : αποδειGιδαιιιο- νησαντες η ἐκλογισά1 ροι, κατα νοεν ποντες τὰ τῆς σελι νζς,
seil. 'religione obstricti'); Antipho II γ 30ὶ minatur iudieibus
mortuum ἐνθυμον γεννὶ σεσθαι i. e. eum conscientiam illorum
uexaturum esse; III a 2 τεὴ ἀποθανόντι okδὲν ἐνcti tito ν ualet mortuo non curae illud est'; III J 9 το Lyistio ν substantivum bis factum ualet sere 'mala conscientia'; ibidem mirifice gubstantivum προστρόπαιον formatum, quod ualet sere 'contagium caedis'. Ceterum uox lini stiος bene comparatur cum illo κα- ταμ ιιος quod pariter a poetis mutuatum esse Antiphontem sophistam sine. lag. VII) supra exp0sui. Aceruum translationum elocutionum Schematum poeticorum ex Antiphonte declamationum auctore et Thucydide congessit Disiti by Corale
529쪽
Consolationum a Graecis Romanisque script. historia erit. 135
ἰατροὶ τῆς ara χέας et alia multa. Sed haec nunc sumetant.
Excursus X. ad p. l04 adn. 3ὶ. Aegre sero quod adhuc Boethii carminum pulchrorum multi
loci conrupti iacent. Vide egone nonnullorum medicus existam. I. Boeth. cons. phil. II, carm. 1, 8. Hoc carmine et quae antecedit pedestri oratione demonstratur neminem sanum de inconstantia fortunae queri debere cuius in mutabilitate summam sitam esse constantiam. Itaque
in fine increpat: 'At omnium mortalium stolidissime, si manere incipit, sors esse desistit'. De eadem re est carmen, cuius conclusio haec est: Sie illa ludit, sie suas probat uires Magnumque ' suis monstrat ostentum, siquis Vigatur una stratus ae selix hora. Futtilia medendi quae exstant conamina, prosecta ea quidem ab eis qui totius disputationis sumamm Omnino non ceperunt, bene ad inferos editor relegauit, ubi uideas. Flagitatur: Magnumque stultis monstrat ostentum' e. q. f., i. e. nisi stultis nemini uidetur mirum secisse, si eum qui modo selix splendebat in pulverem' detrusit. Sic poeta supra stolidissimum
uocauerat qui sortunae uices miraretur.
Positionem neglexit poeta ad exemplum poetarum Augusteae aetatis et Horatii qui cum passim tum h. l. n. 3 Boethii menti obuersatur et exprimitur. Omnino autem facile et saepe propter sibilae exilitatem ante uerba quae a sp si se sqὶ incipiunt ab
omnium aetatum poetis praecedentis uerbi breuem exitum non productum esse notissimum est; nempe ualde facile in uocula 'que'. cs L. Muellerum de re metr. p. 317 sqq. Unde exempla quae huc pertinerent e re uisum excerpere haec: Disiti oc by Corale
530쪽
Lueil. VII, 28 segetem immutasse statumque, Lucit. XXVIII, 52 pro statura Αectu' status. Lucr. IV, 772 L. Inde statu prior, Luer. VI, 943 manantibu ' stillent. Hor. Sem. Ι, 2, 30 fornice stantem, Hor. Sem. I, 2, 71 Velatumque stola, Hor. Serm. I, 3, 44 fastidire strabonem, Hor. Serm. I, 10, 72 Saepe stilum uertas, Hor. Serm. II, 3, 43 Quem mala stultitia, Hor. Serm. ΙΙ, 3, 296 Baec mihI Stertinius. Prop. IV, b, IT B. Consuluitque striges. Stat. Ach. 1, 348 sparsosque studet subi utinam tenero admodum colori ne intrusissent crassum illud 'tumet' 3. II. Sequentis carminis quo hominum insatiabilis auaritia perstringitur uersus 19 et 20 ut sensus restituatur sic emendandi sunt: Numquam diues agit quin trepidus gemens
Sese credat egentem cum praesertim optimus omnium cod. Τegerns. superscriptam
praebeat litteram qui). III. Pessime Peiper in sequentis earminis III, 3 uersu is
eiusdem libri optimam scripturam a conrectoris manu non spernenda cui adstipulatur antiqua eod. Goth. manus) 'Donis', quae et exquisitior est et spondeseam basin format, postposuit ceterorum librorum lectioni 'Bonis', sic iambicam basin statuens
qua abstinuit prorsus Flaccus, sere Catullus sXXXIV, 2 et 4 puellae et ib. t Duinae) et Seneca, Boethius frequentissimus in glFeoneis caret uisi quod ter III, 12, 29. V, 4, ll. 13 et 38
notisi inuitus eam admisit. IV. Sequentis carminis in v. 18 sollemni cuidam errori indulsere librarii, cum id quod poetam scripsisse contendo aethera' conrumperent in id quod legimus 'aequora'. Nam eum de periculoso mari uu. 4-8 dictum iam esset, u. I 8 repetitio inepta suisset; contra si h. l. reponimus aethera, uersus 22 Ridens aetheris iras' habet quo respiciat. V. Ad subsequens carmen pergo. In eo inertem temporum suorum luxum conquestus selicem praedicat frugalitatem aureae aetatis: Facili quae vera solebat u. 4)Ieiunia soluere glande.