장음표시 사용
121쪽
spurii sunt. Voluit ineptus versificator in margine explicationem subiu gerer pastorem tanto minus metu obtorpuisse, quod e somno repente expergefactus tempus non haberet de periculo cogitandi. Hoe binis versibus extulerat: Et quod erat tardus somni Iurimore remotor Hoe minus impii it dira formidine mentem. Adscripsit alius: Aeacius adopiciens; tum tertius misere explevit versum: timor ocea armat arius. Barthius XXI, 20 frustra operam ludit in loco emaculando. Heins. Utque erat haud tardus, somnι Ian ore remoto, mus, adspieiens, ut Ovid. ι is metis; ubi vid. Noti Io. Seliradeo em. Aeseιus, ad παι- t. In Voss. caeeaverat. Γ' Legebatur ita iEt quod erat tardus, somni lan ore remoto, Neseitia adspiciens, timor obeaetaverat artus pquae adeo sunt corrupta omnique sensu destituta, ut He nio omnia pro interpolatis habenti irasci nequeas, praesertim quum per tantas tenebras tamen aliquam lucem detexerit. Primum quaeramus, de quo illa verba dicta sint. Et quum NeFnius ea ad pastorem retulerit, equidem serpentem a poeta indicari contendo, quod partim ex verbo implietiit partim ex versu 199. collIgo, ubi pronomen relativum unice de serpente intelligi po est. Nemo vero mihi persuadebit, vocem quem ad usa. 193. 194. pertinere; nimis tum illi essent remos. Restat igitur ut serpentem magis inviEnia quaeramus, eumque vere ibi invenisse mihi videor. Singula iam pertractantes simul emendationes nostras, si ita dicere lieet, in textum receptas asserere conabimur. Verba igitur quod erat tardua de serpente dicuntur. Tardum rese pro morari etiam ap. Tibull. I. 4, 27. legitur. Noratus vero suerat serpens, tempus amiserat pastoris occidendi, quem sopitum facile interimere poterat; vid. vs. 1 m. sq. De Pastore autem, quod omnibus interpretibus placuisse videtur, hoe adiectivum sumi non debere, docet vf. 189. impiger. Impetum igitur tum den um anguis secit, quum languor pastoris per somnum contractus abiisset. Adeo in hoc versu nihil muta sm videtur; quod enim Scaliger inm3 ι coniecit pro omni, quae lectio est Coib. I. II. Thuan. I. 1 elmst. Rechti, retinui ut perquam probabile, Iicet haud negem, etiam codicum scripturam iam posse, dummodo productionem per argin statuas, a qua noster non est alienus; vid. vs. 181. In seqq. multa insunt, quae corruptelarum suspirionem recte movere possint. Quis est nesei Z deinde etiamsi hune norimus, cuius rei est nescius ' eadem dubitatio de voce adspiciens. Tum timor obeaecaverat artus et minus implacuit formidine mentem, quomodo inter se iungi possunt Versus 198. partim per ipsa verba partim per sententiam iis comprehensam docet, nihil in eo depravatum esse; poeta enim es s verbis dicit, pastorem non tam timidum suisse, quRm sortasse exspectari poterat. Proinde magna illa repugnantia in versu 197. insit necesse est, quam ad opinionem salebroga ipsorum verborum iunctura magis etiam nos durit, quae iam ita si non emendanda at certe coniectura qualicunque paululum sublevanda videntur ruere prius adspiciens timidos caecaverat artus.
Omnia de serpente dicuntur, qui mentem pastoris propterea minus dira
122쪽
formidine implicuit, quod tum demum impetum fecit, quum languor somni iam
esset remotus, et quod adspectu suo pastoris artus prius non caecaverat, ut timidi forent. Careare vel luod idem est obeaecare artus audacius a poeta
dictum illustrari potest per Graecum τυφλουν, de quo v. Passovii lex. Gr. Serpentem autem oculis in hostem defixis, solo adspectu reddere anxium et quasi caecum, constat; et quamquam nullum adhuc locum apud Veteres scriptores inveni, quo id diserte dicatur, tamen non dubito hanc ex historia serpentium petitam Ohservationem loco nostro adhibere. Artua
timidi per prolepsin dicuntur pro sacere ut artus timidi fiant; v. quos laudat Passovius ad Tac. Germ. 31. quibus adde Heliadors. ad Cic. N. D. I. 14. p. 40. et 16. p. 46. Bembardy Synti Gr. p. 427. sq. et ipsos artus dici posse timidos docet Ovid. Met. III. 40. oemptit artus attonitos tremor, ubi item de serpente sermo est; addo Virg. Aen. VII. 446. XI. 424. Vossit versionem me non probare posse fateor; asserenda tamen est, quod quid Vir Egregius de h. l. senserit, ostendit r d Ie mehr, ala trage des SehIUs Ermatiunx erit hn war, Ihm tintandige Furehi uor der Sehati die GIieder geblendet, Derio .eniger nun band zagende Angst die Besinnung. Bothius haec protulit: Et quod erat, tardo somni languore remoto, Ν
scius , an vectes tantum accessisset ad artus, . J198. Non minus - mortem nas. Κoeler. impIevit Voss. ap. Fris mann. ' Hoc cum reliquis meis codd. etiam Helmst. superscripto tamen non. Dicitur vero hoc pro propterea; v. Virg. Aen. IX. 492. Horat. Tu
seli. p. 278. M. Lips. 1769. - implevit etiam Thuan. I.J199. eoum, languestere cepit ms. Heimst. Helias. em. Quae, - sedit, scit. formido, vel Quae - languescere desiit, sc. mens.
200. biivgis veti. edd. ante Bemb. quatit equos, non flagrum, ut supplebat Scaliger. Idem: Iam quatiens biiuges. Nox erebo veti. edd., et hinc, quis crederet edd. Fabric. crebro. Feliciter Imins. Iamque atra b. ' Hucusque legebatur Erebo eit equos Nox interpolatione Bembina, quod pluribus argumentis demonstrari potest. Nam in Coib. I. II. Thuan. I. legitur Ereboeis, Hesmst. Vietati Erebo eis, in Colb. m. erebus equos nox. Deinde permire, quod iam Heynius pronunciavit, dicitur quatit et ei Tum est nusquam praeterea legitur sed uno tantum in loco Stat. Theb. IV. 146. exest, quem propterea iam Prisesanus laudavit, V. Struv. lat. Declin. et Coni. p. 204. Hinc Erebois restitui i. e. 'Eρεβω , quod an alibi etiam legatur nescio, sed comparatione similium vocum Emβοι v. Hermann.
ad Soph. Trach. 74. , χχελωῖς, Minois ap. Catuli. defenditur. Noctem vero ita dici posse docet epitheton Tartareae Fal. Flacc. III. 212. . Ηabitabat in Erebo Eurip. Orest. 176. Pors. ποτνια 'Eρεβόθεν ἴθι vel in Tartaro Hesiod. Theog. 744. sqq. . Bigae Nocti pariter tribuuntur atque quadrigae Columna ad Ennium p. 409. , et quatere equos illustratur iis quae monui ad Ciris M. 349. De hγperbato copulae et v. quos laudat Passov. ad Tae. Germ. 32. Ceterum Nam legitur in Thum.
123쪽
201. aurata ritav. et Voss. Vesper procedit veti. edd. ab Oeta cons. ad us. 41 supra. ab ora nas. Heimsti 'Iupiter Viecht. aurata scripsi e Coib. I. II. Thuan. I. Iletast. Viecti. Pro vulgato aurato. Eleganter monsita dieitur propter splendorem, quem ultimi radii solis in eum coniiciunt. J202. duplisantibus est pro duplicatis. ' Tum Helmst. In Vieelit.
hic versus deest. De significatione neutrali verbi duplicare monuit iam Anon mus ad Vecliner. Helle l. p. 75.J203. Noluit, puto, in reqviem dicere, ne confunderentur voces et si ret irrequiem. Ascens. et Taubm. iungunt: dare requiem in artus. ' nequiem in artus dare pro artibus; v. Bum. ad Petron. 33. Illustrari fortasse potest ex similibus locutionibus, qualis est conferre beneseia in aliquem.J204. ' et Gib. I. livor Helmsti somnos idem st m. Pr.Jm5. e so requierunt membra sopore. Magis accommodatum foret in-
207. ab eventu c. o. amaro coni. Heins.
208. Quis meritis veti. edd., etiam Aldina; unde Scaliger emendat: Quis meritis, inquit, h. quibus meritis. Nisi sorte praestat: Quis, inquit , meritis. Licentius, adeoque felicius, Helns. En, quid, ait, meritus; aut quo delatus. Sed Scaliger pergite aut quae delatus , antique, deseror aliquid. Alias, ad quae delatus , est: in quam culpam incidi
dilatus Vett., ex more. Ascens. ad quae mala reservatus. Γ' Legebatur
id meritus , quo spreto lectionem Aldinae recepi quis meritis , quum in Gib. I. II. Heliusti Viectit. Cont. legeretur quid meritis. - ad quae bene restituit Bembus. In Coib. I. II. Thuan. I. Heimst. Viechti exstat atque. De duabus interrogationibus eadem in periodo iunctis v. Cic. Mil. 14. g. 38. Quem si interseere voluisset , quantae quoties oetas nes , quam praeeIarae fuerunt 2 ubi v. Garati p. 206. Or. id. Bruti 41. S. 152. et quae quibus positis essent. Cornet. Dat. s. a quanto bella ad quam parvam rem, Val. Flacc. IL 53. quanta quotiens et Palladis arte, ubi graviter erravit Helas. Tres adeo interrogationes iunxit Cornel. Timol. 2. quem et ex quanto regno ad quam fortunam detrusisset. Disputavit de hoc usu et apud Graecos et apud Latinos Belsigius ad Soph. O . Col. 809. p. 306. - deIectus aeerbis Ilelmst. De v. inquit orationi praemisso v. Catuli. LV. 11. de cecinit - inquit per Graecismum sibi iunctis v. quos laudavi ad eund. LXIII. 77. J209. me carior ipso ν ita fuit , vita rapior vetti edd. Fertur autem
anima per aerem ad loca insera. Sic mos poetis. Eorumdem more mox
Manes sunt dii inseri, ut Ge. IV, 489. Νotabile quoque, quod vM. 214.215 trans Lethen Charon umbras vehit, non trans Stygem. ' voees Gib.
124쪽
II. me Coib. I. II. Thnan. I. - in quo legitur trua me dum Viecti. Bembus edidit mi. J210. ruptor p. i. vectus ms. Heimst. per inania Auemi ingeniose
mina. eoni. ' venti Coib. II. quod coniecturam Het ii etiam probabiliorem reddit. J212. I' Ereetiis Vieelit. J213. I ' letheas Coib. II. Ietias Hetasti a m. pr. Ietera Idem a
214. Videt, I idet et, I idet ut vecti edd. Vidi ut ras. uterque et edd. Ascens. agar et I ide ut Petav. et Voss. I ideo ut Aldina. Et si verum dicendum, alterutrum probandum est. Narrat enim Culex sibi a eunda suisse Ioea inserar adeoque I idi ut. I idis' ut alienum ab h. l. est. Vidi et Helas. , ut Aen. VI, 585 I idi et crudeles dantem Salmonea m nas. telis quoque M. Ven. 1486. 215. Lumina eum lueent Petav. et Voss. Oseetis ms. Κoeler. set Coib. II.J infernis Domit. Calder., quod miror desertum esse a sequioribus edd. inferna templa sunt Aehemata templa Ennii. Manet tamen vel sic omnia otiosa vox. Heins. Pro templis coni. DImis, quod non capio. Iaeoba Limina, ut omnia insertiorum templorum limina colluceant taedis. Suspicor versus dilatatos esse insertis ex marino laciniis diversis, et poetam tantum haec scripsisser video sagrantia taedis Lumina; Tisiphone, serpentibus undique eιncta, Et Iamnias et saeva quatit mihi oerbera Poena, h. Furia, quatit flagrantia taedis lumina saces , et Bammas et verbera flagella . ' eharonis Com. I. Thuan. I. Helmst. Vietat. eor nis Coib. II. In seqq. legebatur r- viden ' tit flagrantis taedis Lumina milueent infestis omnia templis ubi Iam Hernius recte perspexit viden ' ut plane alienum esse. ReposuIIgitur quod in Coib. I. II. Thuan. I. Heimst. Recte. scriptum est Vidi ut sequente indicativo, qui in oratione obliqua non rarus est. V. ad Catuli. LXIII. 12. add. Ruhnken. ad Rutil. Lup. II. 6. p. 98. Lachmann. ad Pr peri. p. 9. sq. Ruddis. II. p. 347. H. Deinde sagrandi ut edis Cesb. Lla va. seq. Limina restitui ex Cotil. lacobsit coli. Virg. Aen. V. 4.), quam prorsus eonfirmat auctoritas Coib. I. Collueent a Bembo prosectum esse videtur, quum in Coib. I. Thuan. I. Heluisti Vietat. prostet eum Itieent, in Colb. V. simpliciter lueent. - Infernis post Calderinum denuo coni cerat Iacobgius. Ceterum confiteor parum absessae, quin pro limina r ponerem Moenia, quod melius eum nammis componitur quam limina. Huea edit quod Virgilius in descriptiona inferorum bis hac voce utitur, VI. 541. 549. eaque cum limina saepe in eodd. confunditur aikland. ad Stat. Silv. Praes. p. IX. ed. Dr. . Bothlus coni. Didi et lagrantia taedia Lumina, quis lueent infernis omnia templis, Wakefieldus pro omnia edidit horrida l216. ' risiphone Coib. I. thisiphone Hel mini 217. poenae, prave, ut facile in oculos incurrit. Poena est Ποινὴ,
125쪽
Furia. cons. Scalig., et sic veru edd. Male mutavii Bem se poenae Cerberes. Ηeins. coni. Pomam; non video quam bene, vel poenas. t ' Legebatur poenae ς equidem scripM Scaligerum secutus Poenae. Wakefieldus
edidit It flammis - Poena.J218. Vuleo sumant. Haud dubie sagrat sulti Cerberus flagrat ora
latratibus. Dieitur autem sagrare, calere, ardere, de repetito alicuius rei actu et intentione operae. Notatum quoque sagrat vidpo e nis Koeler. et Helmst. Soliger emendat sagrans; supplendum erit: obviua sit. Io. Schrader. tentate pandens, aperit. Barthius XXI, m non nisi dura et contorta assert. At Ηeins. elmanter: Cerberea et d. flagrant l. ora. Ita tamen et stiteri versui medendum. Idem coni. Cerberus et diris aeuens Iatratibus iram: sed tum deficit verbum. Γ' Ηeynio in tractando hoc lo- eo quamquam assentiens id certe addiderim, sarrant, quod in Coth. I. II. uan. I. Vieelit. ubi est sagant defendi posse. Tum scilicet Cerberus et ora dictum est Pro Cerbera ora, quo de usu v. quae attuli ad Vs. 65. Flagrandi sensum bene illustravit Heynius. Ita etiam tepidum limen dicitur illud, quod saepe transgrediuntur homines vel in quo iuvenes amantes cubant, ut caleat; v. Catuli. LXIII. 65. Propert. I. 16, 22. Similiter etiam feruere usurpatur a Virg. Aen. IV. 4or. 4γ. Stat. Silv. I. 2, 47. quo verbo quum etiam noster uti potuisset, ipse pro more suo vocem et quae ei inulto gravior Visa vere est perquam ridicula. - Iatrantibus Thuan. I. J219. arent evi tolla vett. edd., quod eum Scaligero explicari possit, squalent. repexis em. Heins., nam et supra 216 serpentibus undique eomta. ' Lectionem huius versus, qualem eam post veti. edd. Ald. 1517. 1527. Bemb. exhibuit Hernius, confirmat Helmst. At in Coib. I. IV. Thuan. I. Vietati legitur arent, in Gib. II. hine mi stant colla. J220. orbes per se sunt oeuli, et ii mi ant ardorem luminis stanguinei. Sed Vein edd. Sangπιι neumet et quod melius. Sic orbes luminis micant
sanguineum ardorem. Ms. Ilelmfit. Sanguineique ardore micant iam lu-mιnas Orbe . Petav. .Fanguaneaque et orbos. Heius. eoni. maeant infandum.
Io. Schrader. ardentis Itiminis. ' Legebatur Sanguineique micant ardorem lumιnis orbes, quibus tamen in verbis mieant ardorem nimis est durum, quam quod ferri possit. Plerique eodd. In rebus gravissimis hane scripturam comprobant, in levioribus tantum ab ea recedentes. Sic Com. I. Thuan. I. habent Sanguineaque, Coib. II. Sanguine atque, Mecht. Urdore, Coib. I. Thuan. I. orbos. Quod nunc in textu a me est repositum, debetur Id Helmstadiensi, in quo tamen legebatur iam, quod equidem Perconiecturam in mihi mutavi, ut us. 217. Micant igitur oculi ardore luminia sanguinei. J221. Sententiam non satis exploratam habeo. gratia tamen aut i, neficium vel benevolentia, aut gratus beneficii accepti sensus est. Si prius, tum sententia est nimis sorte arguta pro hoc poetar Heu quare gratia, beneficentia et benevolentia mea, digressa est ab ossieto, ficit.
eo, quod mihi ipsi debebam. Cur mihi ipsi defui, dum alium servare
126쪽
studui. Sin alterum tenemus, queritur Culex de pictate et grata memoria , quae officio et beneficio accepto non respondet. Alterum hoc molius poni arbitror: quantopere tu ab ossicio animi strati digressus est discessisti. Taubmanniis ossicium de beneficio accipit; quo sensu reliqua, ignoro. Ascensius reddit: heu quid est gratitudo, digressa ab officio grati animi Postoriorem explicandi rationem unice Veram esse, nemo putonogabit. Expressit eam quoque Versione sua I. H. Vossius J222. lumine ab ipso Voss. et Potav. ' Ita etiam Coib. II.J223. Scaligor recte concinnius putat: Praemia tibi pietatis 2 tibἰ pie tatis honorest In vanas abiere vices. Manifesta imitatio Virgiliani vorsus ex pr. Aeneid. Itic pietatis honos 2 etc. in vanas vices eleganter pro, in vanum. Vices suissent in retribuendo. et rure, h. e. heu etiam inter ruricolas abiit, recessit, Iustitiae Mes, ornate pro iustitia: sed in reddendo, quod debetur, fides cernitur. cs. Ge. II, 473. 474. Malo Aldina et iure cum Petav. et Voss. iterumque recessit coni. Heins. Interpungobatur tibi Z pietatis honores In vanas etc. Quod ego dedi, partim id debetur Scaligero. Concinnitati et gravitati Verborum tum melius consulitur.J224. ' abire Coib. II. iure etiam Coib. II. Holmst.J225. Bene eum Io. Schrader. Iacobs om. Iustitia et priar illa Fides. Mox i. Dici vel adivi Hotns. ' Schraderi Iacobsitque coniecturam coli. Petron. Satyr. p. 591. recepi, quum antea legeretur: Iustitiae prior. Wakofieldus ad Heinsii coniecturam vici adiuvandam laudat Virgil. Aon.
227. Iam ab his inde verss., quae sequuntur, meri sunt lusus versifieatorum i in quibus tamen docti homines suere. st -st. Scaligor haoc Corrupta arbitratus pinondat: sit IVena merenti: Poena sit exitium; modo si evi grata voluntas, mistat par OLFelum. Retineo saltem illud: modo sit dum; nisi malis: modo dum sit, pro dum modo sit grata voluntas et par OLFcivm , se. ut memoriam Culicis gratus colat. Poterat tam n otserri: si poena merenti, h. mihi bene merenti; Poma si exitium; h. o. et pro poena, mercede, exitium infligitur. Quae sequuntur putida sunt. Taceri hic nonnulla putar tum pergit: sit ita: modo sit dum etc. m g. v. vett. edd. dum modo sit grata Voluntast dum modo officium par bonoficio meo existati habebo hoc pro solatio. Paullo ante malo interpungebatur plene post relinquens. Nam hoc significat: vidi alterius fiata instantiar tum ego mea sata, vitae meae periculum, relinquens, negligens, sine respectu agor ad p. e., ad eandem mortem PraeSentem Propctro. Interpolatoris tamen manum etiam in toto loco agnoscere facile est. Forte
a poeta prosecta sunt tantum illa: Iustitia et prior illa Fidest feror αὐλearpens. ' parides Viecht. In seqq. apud Heynium legebatur: si poena merenti prima si exitium; modo sit dum grata voluntas
quibus in verbis denuo pro more suo multas et magnas interpolationes invenire sibi videtur. Ego contra denuo ab eo recedere cogor, neque vi-
127쪽
deo quid indignum sit poeta nostro. modo verba recte interpreteria et inrelius quibusdam minutissimis emendes. Culex scilicet queritur, se nio tem pro pastore subiisse adeo que, quum beneficio dignus esset, poena affectiam suisse; ainuo ita clauditur va. 227. Tum pergite Ego tamen illam poenam immeritus subibo, quamviη ea adeo sit exithun, hoc unum ro-quirens, ut gratus mihi a pastore significetur animus et par olscium praestetur. Hinc pro si scripsi sit, sensu concedendi, qua in emendatio ne iam mihi praecessit Iahnius meus, tacite Eam in textu reponens. Quod sequitur modo sit dum, ferri nullo modo potest. Nunquam enim legitur modo dum pro dummodo; correxi igitur modo sit tum, se. exitium non detrectabo, sed patienter seram, dummodo mihi lum gratia reseratur. De adverbio tum post Imperativum vel coniunctivum posito v. Horat. Tu eli. p. 810. ed. Lips. 1769. Conditionem indicat, qua quis aliquid fieri vult. Verba vero Existat par qfeium appendicis quasi loco adiiciuntur, et ut saepe hoc in sententiis rem aliquam explicantibus observatur, dicuntur. Thum. I. habet Molumptas, In Viectu iterum desunt uss.
231. -- cirea. Etiam hunc versum eiiciendum censeo. Alienum essa arguit importuna iunctura et structura. Nam quem de Culleo accipiendum. Feror carpens bursu, Volatu avia loca), avia distantia, inter Cimmerios lueos, dum circa me poenae tristes densentur in omnia, h. qiiaquaversiun, undique. Sic enim Videtur posuisse. cf. ins. 240. Iacobs noster, densentur in agmina; saltem lucoo Hrea legendum arbitrer. densentur recte revocatum. Alii densantur ot paene. Describit autom Tartarum. Ceterum Scaliger hic iterum plures versus transponit, nullo ad poetam et sententiam eum fructu, me qui dom arbitro. Scilicet post 231 Qvem eirea, inserit v. 246 Atque alias alio densent puer a. t. ; tum 237 Terreor etc. ' densantur Ilolii L. Versum spurium habeas cave. Quia tamen quem a feror, quo Pertinet, nimis remotum esse videatur et praeterea culex se quasi medium inter omnes illos homines in Tartaro punitos ponit, undo inepta efficitur sententia, parum abfuit, quin scriberem Quae circa sc. avia.J232. xιcius al. moestus Petav. Mox Othon pessimo dederant. Est satis notus vel ex Od. Λ, 307. ' viritis Coib. I. II. Heimst. V ra lectio exstat in Thuan. I. othos Coib. I. u. odios Thum. I. et
233. Deoinetum lego, h. pariter vinctum. Id quoque Asillanus et Bonibus odiderant. Ilitelligit Aloidas ex Aon. H, 582. Vulgor Devictum. Edd. vetin aliquot D latus. Ceterum alligatos columnae Aloidas et alii dixere; sed sibi aversos. Ηγ n. s. 28 Qua ad inferos montur hane poe-
128쪽
nam patia ad tolumnam auerat alter ab altero serpenti a sunt deligat IEst Strix inter eolumnam sedens, ad quam sunt delegati. Postrema corrupta sunt, nisi, quod suspicor, ab alia manu adsuis; saltemr et Strix in eolumna aede . t ' Desinetum Coib. I. II. Devinctus Thum. I. Hetasti ephialtem Helmst.J234. Conati quondam cum aint ine fere Vulag., prave; natum ex in-geendere. emendere coni. Heius. In Premis erat rescindere o v. 583
Aen. VI ot Georg. I, 280. lam Io. Schraden e eod. Voss. protulit In Emendain pag. 19. Id quod posuit C eum stini quondam rescindere. Non itur recte positum est a FHsemanno, ι-endere leo in Voss. et Potav. ' Reete legituri evm sint quondam reaeindere; sed Coib. I. II. Thuan. I. Heimst. quondam eum sint, et deinde in Coib. I. II. Thum. I. insem-dere quod iam Iambrius coniecit , in Hesmat. incendere. Nolui tamen loetionem Imynianam mutare, quae parum imitatione Virgiliana, partim auctoritate eodicis Vossiani nititur, quam adeo mei codd. confirmanti Etenim transpositio verborum cum sint docere videtur, scripturam insem re serioris domum esse originis, qua Bemel recepta ne Mario requirebatur, ut quondam reiiceretur l235. tuus - aras veti. edd., quasi sit e memor iras. ' tityas Coib. I. II. Thuan. I. uetas HelmsL - tuas - iras eum Coib. I. II. Thon. I.
236. I laetibilis ira nimia 1 per parentbesin cum exclamatione dictum. De Tino eons. ibid. 595. Lectio est Benabina, Et proba. Vetti odd. non una, quod Scaliger putabat sic esserunt et L ira taeet visus alitis esea. Emendatum in Aseenss. edd. vivi alitis, in edd. Fabric. visa a. e. At Sol er inde refineebat: Implaeabilibus Divia taeet a. e. Heins. Iure inpaeati Ibris laeet alitis eua. Virgil. Xee Iibria requies datur ulla renatis. ' latet Hetast. J237. Wrreor ah tantis legendum; et edd. Fabric. beno exhibenti Vulgo a tantis. Sed pessimi postiae versus sunt. a Gib. I. II. Thum. L et Holit l238. 239. Sensum velim et hie subieEssent viri docti, qui, quantum intelligo, nullus est. At Stygiis r. aquis Voss. et Petav. Vetti edd. ad superiora trahunt interpunctione: quasi retrahatur ad Stygem Culox, Viae
ultimus amni, vix proximus laetus, Coc to vel Phlegethonti, qui tarum ambitr h. Cum vix ad amnem accessisseti Forte leg. ix vllim amnis Restat sc. ei neetareaa d. qui P. Tantalo eluso fugiens a labiis amnis vix in imo lando aluoi supererati ultimus, infima pars. amne risA., do Helns. m. Eatat eleganter, quatenus Tantalus in numine stat, vix summa sui parte eminens. Pergit autem describere phantasma Tartari, quem tamen non adiiti s ' Legebatur r- umbris, Ad Stygias reuoeatus aquas. ν ιX ultimus amni Restat, nectareas etc.
Ego Heynii et Vossit sententiam secutus post umbris pleno interpunxi, ut a vs. 238. nova incipiat sententia, et omnia ad Tantalum reserantur. Is
129쪽
Iritur dicitur Exstare ita enim logendum ost ex Hel ii certissima coniectura amni ablati v. Schnoideri Gr. Lat. P. H. p. 227. , et quidem
tittimus, quod HeFnius recte interpretatus est se vix stimima sui parte eminens. Ultimum scilicet omne id est, quod a nobis est remotissim im
Hsusing. ad Cie. OII. I. 17, 9. , et sic etiam Tantalus ultimus dici potest, utpote cuius caput sit ultimum, quod ex lando numinis eminet. Adde Ruhnken. ad Veli. Paterc. II. 111.J240. Aut foede corruptus est versus, aut, quod mihi probabile sit, margini suit adscriptus. Certe sive amnem, sive Tantalum intelligas,
nulla exit sententia commodar Tantalus reuoIvtvs in omnia, in omnes partes con eriens se, ut Rquam captet, Sensu arenti guttiιω, prae siti.
in obvia coni. Io. Schrader. Ut latina sint, audacius rosiligam: Gutture ab arenti reuolutis suminis undis. ' Arenti sensu causam indicat, qua Tantalus in omnes partes volvatur. Sensus gutturis autem pro ipso gutture dicitur. Sentit enim guttur inopiam aquae, unde aret. Bothius coni. Gutturis urenti revolutus inanis ab orsu.J241. de monte Voss. cui monte volutum Heliis. ' Qui saxum Coth. II. Thuan. I. averso Coib. I. II. Thuan. I. revolvi Gib. II. Paullo insolentius quid qui dicitur pro: quid dicam eum qui ZJ242. Quem vineit dolor eontemsisse Aumina, satis ieiune. dolor ex eo, quod deos contemsit Ixion. vincit dolor , occupat, tonet. Poterat commodius verbum poni: etsi per se non est insolens, dolorem vincere,
Superare Animum. n. v. acerba ms. ΚOeler. acerbas Voss. et Petis. Ex
Heins. notatum: Contemsisse labor quem numina sancit acerbit puto voluit: acerbus. ' acerbas Coib. I. II. Thuan. I.J2 3. Haec et seqq. misere laedata sunt. Primo veti. edd. omnes ante
Bomb. pro I os ite, sub lite vel sublite. Codd. Fblite. Voss. eeu vite, puellae; tum quaerentes 1., ut ad Danaidas reseratur, Ascons. Pomp. Sab. ms. Hulmst. et idem e Vett. edd. malebat Scaliger: Otia quaerentes frustra sub lite puellae, Ite, g., nam certati in dolia implent; dure profecto. Η ins. O. quacrontem frustra sibi. Ite, p. cum hiatu. Nec solicius in hoc loco sanando versata est Barthii opera lib. XXI, 20. quem adeat, cui placet; piget enim transcribere ea, unde nullus ad nos fructus redit. Retineo Bembitiam lectionem Otia quaerentem frustra, ut adhuc ad Ixionem reseratur. Veriam appellationem os ite prorsus alienam a loco osse vidro. Narrat enim Culex quae viderit. Forter Otia quaerentem frustra sibi p
244. Ite; accipiendum erit: discedite a mol ut aversetur Culex adspectum. Sic sere Ascensius; satis frigide. Ire ed. Von. 1486. F. Dira quod mox per tristis intcrpretatum cum esset, glossa in textum venit. Forte suit: Dira quibus taedas aeeendit pronuba Erinnys; subiecit tum alius versificator: Sicut Hymene expletus versus mox ab alia manu. 'Locus ita legebatur r
130쪽
otia quaerentem frustra Ο os ite puellae, Ite, quibus etC. quibus in verbis quaerentem exhibent Coib. I. II. Thuan. I. et paullo post sublite Diuan. I. Holuist. giblite Coth. I. Ublitae Coib. II. Priusquam tamen sententiam nostram te his lectionibus vere portentosis P seramus , paulo recedendum est ad Vs. 242. quem Ηογnius ad Ixionem rosert. Sed quum us. 241. aperte de Sisypho sermo suisset, poeta si statim ad Ixionem transire volebat, ex constanti linguae Latinae usu dicere debebat quemque nec quod iam legitur quem. Non possumus igitur, quin utrumque versum de Sisypho intelligamus, ad quem etiam omnia verba recto referri possunt. Profecto enim Sisyphus deorum numina contemserat secundum Schol. ad Iloni. I l. ζ. 153. ἐπιπέμπει ουν Zεὐς αυτω τωδεσυφωθ τον θάνατον. ὁ δε Σίσυφος αἰσθόμενος πρὶν εφοδον, δεσμοῖς καρτεροῖς αποδεσμει τον θάνατον. Iam venimus ad verba Otia quaerentem frustra, quae sane ad Sisyphum pertinere possunt, cum is saxum
in montem evehere conetur, quo ovecto se finem laborum adepturum sperat. Sed pari iuro etiam Danaides otia frustra quaerere dici poterunt, quum eae semper sperent, se tandem aliquando dolia undis expleturas esse, quo facto statim labore sempiterno liberarentur. Sed frustra id speranti Et hanc quidem sententiam ea de causa praetuli, quod, nisi haec verba de Danaidibus valent, nihil sero de iis dicitur, quum tamen de omnibus iis qui us. 232. in Tartaro puniri narrantur ea asserantur, quae poenam eorum satis declarant. Post acerbus itaquρ signum interrogandi posui. Heγnius vero iam notaverat codicem Helitasti quaerentes exhibere, unde de recipienda hac scriptura haud dubitavi. Tanto maiores sunt difficultates in verbis seqq. ad quae si Diis placet corrigenda et rectius interpretanda unus me duxit codex Vossianus, in quo est ecuxite. Hoc quidem omnibus indubitatum erit, puellae vix alia ratione explicari posse nisi si vocativum esse credas. Praecedunt enim pariter atque sequuntur accusativi. Ad vocem puellae, si casu nominativo sumuntur, nusquam verbum quod quadret inveniri potest, unde culex Danaidas quasi praesentes alloqui est putandus, cuius generis inversionibus popinosaepe utuntur. Quod igitur reliquos sacere narrat, id Danaidas sacere iubet, ad crimen forum gravius indicandum. Iam voro Aloidae vincti sedent, Ti- uos a vulturo discerpitur, Tantalus in aquis versatur, Sisyphus saxum
volvit. Quid faciunt Danaides Aquas hauriunt. Hoc igitur munus poetatis imponere debet, et illiud ipsum in scriptura codicis Vo&siani quamvis depravata latero contendo. Ex FRUSTRACEU IITE feci frustruQUO ΗΑvRite, his scilicet observationibus diplomaticis nisus. Litera qu si e
Semper eonfundi, notum est; v. ad Ciris us. 5. Remanent igitur syllabaeu vite quod ortum est ex aurite pro havrite. Ipsum vero verbum hauriendi est illud, in quo omnis res vorsatur, neque necessarium erat, aquas addi. De que Post tertiam vocem posito v. Cori. ad Lucan. IV. 679. In sequenti versu ex Ite laeto Ilite i. e. iure. Culex latetur. Danaidas merito a Fu-