장음표시 사용
141쪽
0sso asserit opus intellectuale dumtaaea et spirituale, quod abstinere se debet a Deo eiusque attributis repraesentandis signis ensibilibus licet pro adiumento accire possit nonnulla arteS, Puta cantum aut mu8icam, quibus melius eae primantur sensus inferni
et deae, quas de Unito mente agitamus quasi id quod praestant
Soni, qui certe Signa SenSibilia sunt, praeStare nequeat pictura Vel Sculptura aut intelliguntia, ut ad Deum cogitation o affectibus RSSurgat, auditu iuvari possit, oculi vero non possit. Sed rationali- Starum Sork Deo Sic sup urbis rosistento est absurditas et contradictio.
35. RoposiΤio 1'. Deo debitus est iure naturae cultus non
modo infernus, erum etiam aeterni S.
Prob. Natura lex non Spiritui cuidam, corpore experti, Sed homini praecipit ut suis actibus debitum se praestet obsequium. Homo autem animo et corpore constat, et utriuSquo in operando utitur ministorio. Si igitur humani operationibus Deum colere et Venerari deb0mu S pro et aetibus internis exturni etiam adiungondi Sunt, ut Sio homo, totus quantusque eSt, Deo laudem et venerationem exhibeat. Atque haec interioris cum extortor operatione coniunctio adeo ConSentanea et nec osSaria homini est ut eam, etiam Si velit, nequeat Scindere ae repudiare. Invitus enim et insciuS, dum interiore actu eXercet, in externos otiam prorumpit, qui operationiSinterna Sint voluti complo montum et index. Hinc est ut Xterni cultus Oxhibitio actum enorat sit et conStans iniser homineS: nullaque Sit gens sive culta sive barbara, quae sensilibu etiam SigniSobsequium Suum erga Deum non Xprimat. Praeterea, homo accepit a Deo non modo animum, Sed etiam OPPUS. Ergo Retu utriuSquo modo ConSentaneo exhibere et utriuSque
lacultates subiicere Deo dub0t, ut totum id, quo constat, divina mRncipe Servituti. Ac licet actu corporis, per se speetati, referri in Deum non poSSint possunt tamon vi actuum animi, quibuS informantur. Quare etSi non praeeipue se immediate Aeeunduri inmon et mediate Deum respiciunt Potissimum quia mentis idea et spiritualeSanimi operatione a Sensibus, tamquam ab inStrumenti et Xeita mento, pendent atque etiam eum ad actum iam proSiluerint, Sensilibus obioetis atque imaginibus Suinmopere diu VantUP. Tertio, probatur ratione . Thomae, si utentiS in Deo reverentiam et honorem exhibemu non propter seipsum, quia SeipSO S glori' plenus, cui nihil a creatura adiici poteAt, Sed propter OS quia i-
142쪽
d0licet per hoc, quod Deum reveremur et honoramuS, Θn no Strae subiicitur , et in hoc eius perlaetio consiStit. Quaelibo enim re perficitur per hoc, quod Subditur Suo Superiori, Sicut orpuSper hoc, quod vivificatur ab anima et aer per oe, quod illuminatur a Sole Men autem humana indiget, ad hoc ut Coniungatur Deo, sensibilium manuductione; quia invisibilia Dei per ea, quae saeta Sunt, intellecta conspiciuntur, ut Apostolus dicit ad Romanos . Et ideo in divino cultu neceSS0 Si aliquibus corporalibus uti, ut ei S, quasi ignis quibusdam , mons hominis excitetur ad Spirituale actus, quibus Deo coniungitur. Et duo Roligio habet quidem interiore actus, quasi principales et per Se ad religionem
pertinenteS; exteriore vero eius, quasi se undarioS, et ad intoriore aetus ordinatos 1). 36. RoposiΤio . De debitus est cultus etiam publicus, qui nimirum ab hominibus societatem formantibus celebretur. Prob. Homo , Si Deum olere tenetur , ossicium lio praeStarct debet non prout abstracto et hypotholico concipitur , Sed prout actu St, et iuxta naturalem conditionem ac Statum in quo reperitur. Atqui homo non solitariam vitam degit, sed in societate eum alii conStitutus St. Ergo culium Deo praestare debet prout Soeiali eSt, Seu prout cum alii Soeietatem efformat. Id oro aliter ossici nequit, nisi per culium Eo talem et publicum. Hinc denuo apparet noceAsitas cultus Xterni homines enim nonni Si externis ignis Segum invicem Communieant , et unitatis vinculo copulantur: In nullum nomen Religioni , ait S. Augu-Stinu , Oadunari hominos poSS , niSi aliquo Signaculorum vel
Praeterea, culius publici obligatio X legis naturalis principio Ordinem serva, evidenter insertur. Totus enim naturae ordo huc tendit, ut Deo, eo modo quo poteSt, gloriam praebeat. Homo igitur. ut eiusmodi natura ordinationi se consormet, perficere profecto tenetur, ut divina laus et obsoquium ab iis etiam, quibuSeum vivit, tribuantur. Hinc instinctu sit ration incitatur ad alios sibi sociandos in culii divino praus Hrtim quia concurSu liorum ma Ximopere pietas ut devotio privata fovetur. Hinc oritur inclinatio si obitum ad dies sestos instituondo et tem pia et ara pro divino honor dedicandas. Quod insuper propterea etiam OnVenit, quia eum rerum materialium genera ad dua praecipue
a Summa th 2. 2. 'in LXXXI, a T. 2 Coni a Faustum, lib. XIX, c. II.
143쪽
categoria revocentur, tempus et patium utriusque partem aliquam Deo sacrari portet, in cuiu dition est natura univerSa, et ad cuius raseeonium ConSonare debet, tota quantaque St,
37. Obiic. I. Inquio cum Thomasio, Deum externo cultu minimo egere Deinde. Si inter homines eXterna signa laudationis, invocationis gratiarum actioniS, nec0SSaria Sunt id propterea SSe, quia homino interno animi sensu non introspiciunt. At Deus
R. o interno quidem cultu Dous indiget. Ergo si Thomasi ratio valeret, ab ho etiam abstinendum Sset. Falso igitur Supposito laborat obieetio , ompo quod se indigentia divina dorivetur ut
officiis orga sum adstringamur. Quod non est ita. Deu enim nulla re egoi. Nihilominus, quia proviso est oetu et SapientiS-Simus, ordinis observantiam iubset ordo autem poscit ut homo cultum X ternum cum interno coniungat. Hunc igitur vult Deus; non ut aliquam utilitat0m inde capiat, sed ut homi noni ad SatiS- faciundum metis, quibus tonetur, adducat. Atquo haec responsio altor etiam dimouitatis parti aptatur. Non enim Deus, ut per exteriora signa interno animi nostri notus agnoscat, Sed ut nos iuXta ordinem naturae dirigat, ad externum ultum adstringit. Idquo adeo verum est, ut princeps etiam humanuS, etSi fingatur aliunde perspecta habere vota Subditorum animique ob Sequium tamen Xterna preces et Signa revorsentia ab iisd0m iuro exigat Etsi nim in ea hypothesi signa illa necessaria non inta notitiam ullam comparandam requiruntur amon ad integrum obSequium, qualo a Subditi praestari dobset, principi exhibendum. Obiis. II. Contra rationem ex Societate desumptam te argui poteAt ex eodem Thomasio Sodietas humana vitaeque tranquillita non laoditur, etiamsi cultu externus praetermittatur. Dein docuitu huius finis est uatitudo oturna finis contra societatighumana est elicita temporaria. Ergo cum utriusque fine sint
R. In primi argumentum nostrum non inde deSumptum St, quod cultu externus Societati ineundae aut conServandae Sit nee0Asari IIS Sed exeo, quod Omnino requiratur, ut homo, prout Soeiali 0St, Deum colat eique obsoquatur. Quare obiectio Thomasii nos diruet non impetit. Deinde, negamus omnino societatem non laudi, cultu exteriore
144쪽
140 IUS NATURAM PARS I IUS INDIVIDUALE
Summoto. Nam ipso ThomaSiu asSerit, undamentum omnis obligationi o fiducia mutuae eSse ultum Dei, saltsem internum 1). Ergo Societa , cum in obligatione et fiducia mutua subsistere nequeat, per Se et neceSSario eiu sundamentum obfirmare et, quantum in pSa St, promovere debet. At quomodo sulciri et promoveri a Societat potest cultu internus, sine externo Immo quomodo ConStare publico potest utrum civeS illum pro Sequantur negnet Ceterum, cum Societa pro fine habeat ordinem sexternum morali ordine informatum, nullo modo negligere potest id, quod moraliSordinis caput est et principium. Ad ahqrum dicimus, hominum in Societato non propria natura SPΟ-liari, Sed dumtaXat novam relationscii induor immo ad Societatem ineundam idcirco vi natura propelli, ut meliuS, qua homo St, perficiatur,ac tacilius adfinem Suae natura congruentem perVeniat. Ergo cum finis hominis in hae vita sit ordo moralis cum quo cultu exter-DUS, Ceu par Omelorum, maxime nectitur hie aliquo modo Scopum ipSum Sociotati attingit Nec sero quidquam ob0St quod cultu eXterior ad Deum roseratur, et cum aeterna beatitudine praeeipuam conneXionem habeat. Nam etsi societas solicitatem huius vita directe intendit tamen Sic eam intendat oportot, ut inde eive adiuventurreSpectu selieitati aeternae Sociis, Si hane omnino negligeret, bo num homini non curaret Si quidem nequit esse bonum hominiS, quod cum eius sin ultimo nulla ratione connectitur. ARTICULUS III.
De debito amplectendae recelationis. 38. Revelationis perversa notio optimum duxi, peculiarem huic
materiae articulum deStinare, cum in praesenti revelationiSconceptUS tantopere ObSeuretur et pservortatur ab iis, qui sapiuntos videri volunt Sed Sapientiae principium ignorant Ecloetici enim Galliae et rationa-EStae Germania nihil crebrius, quam revelatio nom, in ore habent Ri eiu nomine non aliud interpretantur, quam Spontaneam quamdam menti evolutionem, notitiamque illam naturalem, qua Deu per mundi Spectaculum Se nobis manifestat. Et quoniam seiusmodi homines iisdem sere verbi utuntur, Satis Si unius dumtaxat testimonium reserre.
Ahren itaqu0 in primo capit prima divisionis tertiae parti Sui OperiS, OStquam edixit omnem religion0m, ut solido a Stabili sun -
145쪽
CAPUT II. ita OFFICIIS HOMINIA ERGA DEUM 141damento nitatur, divina revelation sup0rstrui oportere hanc deindesce haberi docet, quod mundus cogitetur ut manifestatio naturae divinao, et Spiritus Speciatim ut subiectum, cui Deus se iugite revolet vi magnarum dearum bonitati a veritatis quas inter homine propagantur. Si revelationem nonnisi ambitu naturalis luminis
comprelisendit, SeSe per contemplationem mundi evolvontis a propria auctoritate confiSUS, ne apparentem quidem rationem adiungit cur Supernaturalem reVelationem repellat. At rem hane non verborum audacia, ut hi Solent, Sed rationum momenti declaremUS.
39 PnoposiΤio 1' Praeter eritates, quas naturali lumine dete simus, aliae a riunt, ad quas mens humana se Sei8Sumere nequit. Prob. Intelligentiae nostra lumen finitum osso ut certis limitibus Circum Scriptum, nemo niSi insanus negabit. Quid autum sibi vult in- tolliguntiam aliquam limitibus circumscribi, nisi ab illa non omnem veritatem attingi posse, Sed plura eSSe immo etiam innumera, quaeuius aciem HXSuperant SecuS, Si ad Omne Verum e porrigeret, termini in cognoscendo careret. Si igitur humana ratio torminis cohibetur anguStiore gyro comprehendatur oportet, quam sit infinita amplitudo veri, obiective Spectati. Quar omnino desipiunt rationalista et contradietoria Simul iungunt, dum mentem nostram fini tam esse eone edunt, et Simul veritate denegant qua eius actum praeterlabantur. Quam contradictionem non aliter effugero poSSunt, nisi dicondo aut mentem OStram eSs infinitam, aut erum essem nitum Sud primum includit pantheiSmum, quia rationem OStram
cum divina confundit; secundum includit athoismum, quia limitibus assici 110quit veritas, quin pSiuison et principium, nempe Deus, iis
paritur assiciatur Deu autem limitibus affectus, non est Dous. Praeterea, etSi homo, quia mente et ratione ruitur, multa doleo eiusquo rotationibus naturali lumine cognoscat tamon seiugmodi notitia non modo XeellentiSSimam illam naturam non exaequat, Sed insuper quali ea in Se Sit, non Satis manifestat. Nam in Doum naturaliis non a SeondimuS, niSi e eonSideratione rerum creatarum. Res autem eruata non aliud nobi de Deo mani stant, nisi ius
eXSiStentiam, tamquam SVPrem Re RUSRe, et en persectiones, quae e COneeptu Suprema cauSae eruuntur si Cum principium totius
scientias ait S. Thomas), quam de aliqua ro ratio percipit, sit intellectum Substantiae ipSius, eo quod Secundum doctrinam philosophi
146쪽
142 IUS NATURAM PARS I. IUS INDIVIDUALE
demonstrationis principium est quod quid e8t oportet quod Secundum modum, quod Substantia rei intelligitur, Sit eorum modus quasd re illa cognoscuntur. Unde Si intellectus humanus alicuius rei substantiam comprohendit, puta lapidis vel trianguli: multu in intelligibilium illius o facultatem humanae rationi excedet. Quod quidem nobis circa Deum non accidit. Nam ad Sub Stantiam ipsius ea piendam, intolluetus humanu non poteSt naturali virtute pertingero, cum intellectu nostri Secundum modum praeSenti vitae cognitio a sensu incipiat. Et de ea quae in SenSum non adunt, non poS- sunt humano intellectu capi, niSi quatenu ex Sensibilibus sorum cognitio colligitur Sensibilia autem ad hoc ducere intellegium nostrum non possunt, ut in ei divina SubStantia videatur quid sit, cum
Sint effectus causae virtutem non aequantes Ductitur tamen eX Sensibilibus intolluctus noster in divinam cognition om ut cognoScat de Deo, quia est, et alia huiuSmodi quae oportet attribui primo principio. Sunt igitur quaedam intelligibilium divinorum, quae humanae
rationi Sunt pervia ; quaedam ero , quae Omnino vim humanae rationis X gedunt 1). Tertio, multa Sunt quae ex libera Dei voluntat unico pondunt. Si igitur hau sint talia, ut Sensibus non pateant, aut tempullaturum vel historia praevium respiciant; non aliter ciri poSSunt, nisi ex manisse statione divina. 40. PROPOSITIO 2'. Nomen re elationis, fricte umptum, proprie conoenit eritatibus, ad quas homo naturali lumine assurgere nequit. Prob. Revelatio, iuxta vim voci idem Sonat ac remotionem veli, quo aliquid tegitur. Unde eum manifestationi veritatis applientur, subaudit oritatem illam per Se quasi quodam velamine Obtegi, Pe- spectu subiecti cui aperitur. Id vero, ut perSpieuum Si non competit nisi veritatibus iis, quae eiusdem Subiecti lumen proprium et na. turale prorSu eXcedunt. Quae enim illi congruunt, per Se nullo veloteguntur, Sed potiri patent per Semnim Sunt Cognoscibiles, modo mens, sive intuitione, Sive ratiocinio, ad ipSR Seion Vertat. Id quidem, si oritas quoad propriam sui rationem inspicitur. Quod Si non ratio rei, Sed ratio medii consideratur, nomon revelationiSconvenititiam veritatibus naturali lumini proportionatis, quatenu a De nobi manifestentur non evolutione naturalis iniselligentiae, Sed
per medium extra viros naturae poSitum; prout eSSet X. gr. Vel SupeP-
naturaliSinSpiratio,vel loquutio angelica aut hominis divinitus amati.
ix Contra sentiles lib. I, e. 3.
147쪽
41. PROPOSIT1 3' Homine ad supernaturalem fatum Decio, necessarium omnino fuit ut ipsi credenda re Delarentur, quae naturalem rationem aecedunt.
Prob. equit voluntas in ignotum serri. Sed hominis, ad supernaturalem Statum evecti, volunta ordinanda os in bona, qua illi statui respondent. Ergo ab homine, ad Supernaturalem Statum evecto, bona ne proinde vera num bonum convertitur cum oro ad illum statum pertinentia cognosci debent. Sed cognosci non OSSunt, pervire naturae. Ergo puS St ut Deu Subveniat revolatione, quae illa vera et bona eredenda et pro Sequenda proponat Ad rem . Thomas: Quia ad altius bonum, quam experiri in praugenti vita posAit humana fragilitas, homine por divinam providentiam ordinantur; oportuit mentem sevocari in aliquid altius, quam ratio nOStra in praesunt possit pertingere ut Sic discors aliquid desid0raro, et Studio tendere in aliquid, quod totum statum praesentis vitae excedit 1). 42. PROPOSiΤ1 4'. Conveniens fuit dininae providentiae, ut e ritates etiam naturales, quae Deum et mores respiciunt, homini
Prob. VeritateS, quae respiciunt Deum, finem ultimum, ordinationem vitae, utUPUm Re um, aliaeque eon SimileS, RXimopere Sunt homini nece SSariae, nee congruum est ut speculationi tantum humanae SSequendae permittantur. Ut enim Sufficienter proprio niSuobtineantur, Studio ac labore non ovi indigent multi aut0m ad speculandum Sunt inepti, multi cura rei familiaris impediuntur, non pauci etiam pigritia laborant. Immo vero illi tiam, qui impedimentis eiuSmodi vacant, nonnisi post longum tempus ad hanc
scisentiam deveniunt, tum propter diverSa cognitioneS, quae requiruntur, tum quoque propter in Stabilitatem iuventae, quae, RS-sionibus Xagitata, uti apta non eSt ad tam alta pacato Speculanda.
Ut nihil dicam do orroribus, qui investigationi solius rationi admissiori soloni, ob debilitatem eiu ingenitam et lusum phantasia0; quemadmodum in recentiSSimi etiam philosophis ploranda habe-mUS X empla opportunum est igitur et humana naturti maxime accommodatum, ut tu Smodi veritateS, qua homini Summopere intersunt, divina revelatione proponantur. Quare Sapienter coneludit
S. Thoma Salubriter divina providit clementia ut ea etiam, quae ratio in eStigare poteSt, fide tenenda praeciperet ut Sic omnes do acili poss0nt divinae cognitioni participes esse et abSque dubitation et errore 2). B
148쪽
144 1US NATURAM PARS I. IUS INDIVIDUALEHine patet, etiam pro Statu naturali, revelationem divinam consontunseam homini suisso. Quod insupor ex aliis duobus capitibus confirmari poteSt. Primum, quin congruum videtur ut otiam in illo statu dolorminati ritus atque modi, quibu Deus colendus foret, a divina voluntate doceriiserentur Reeus homo iugiter dubitare potuis-Set utrum cultuS, quem Deo praestaret, ReeeptuSne illi esSet an ocuS. Itemque culpae Xpiatio, qualis Deo placeret, ab ipso Duo do turminari obuissset Nisi onim id seret, perpetua animum sexasset dubitatio, num placari hi operibus vellet Deus necne. Hae omnia non modo possibilitatum sed etiam maximam convenientiam ovolationisostondunt, quoad pSum Statum intra termino naturae ΟSitum. 43. Ropos1Τiora: Homo osset adstringitur amplectendae re ρ- lationis, quae facta sit, et eam inquirendi, si nondum agno Derit. Prob. Deo loquenti credere, iuri naturae prReceptum Si Cum D seus sit seracissimus, o insallibilis, cui fidem nemo denegare pote St, quin continuo blasphumus et impius vadat. eo quod dogma aliquod lumen humanae rationi Superet, quemquam XCUSat. um hoc ad obsoquium se praestandum maxime pertin0t, ut intellectum nostrum ei Subii iam ii , credamusqu plura ipsum Seire, qua Vern Sint, urem quae tantula men nOStr eupere Valent. Quaros ordo melorum erga Deum it porponditur, obitum fidui se adhib0nda intust praucipuas obligationses hominis contineri patebit.
Eadum ratiocinatio alio etiam modo proponi poteSt Deu QS Summiam En S, Summum Ver m Summum Bonum. Quomadmodum igitur quia est Summum EnS, ei debetur adoratio, et quia Si Summum Bonum debetur amor Sic etiam quia Summum serum est, debetur
Fides, qua ipSi subiiciamia intellectum, prout vi adorationis subiicimu 0XSistentiam, et vi amori voluntatem. Cum vero Dous ido loquatur, ut quase credenda atque agenda Sint Sciamus, ne norma ab ipso proposita dirigamur inuiSqui revolationis luco nondum illuAtratu tonetur prosecto investigare an o laeta Sit, eamque eum laetum Com- perurit, amplecti. Huiu enim rui n0gligontia et contemptu in negligontiam se contemptum pSiu Dei et salutis aeterna redundaret. Quaro coniicitur quam longe a veritat discedat quam quo iniuriosus se sit indisserentiamus in maturia Ruligionis 1), ac si
burta erodondi quidquid bot, aut ea tantum quae a rationi naturalis sonto petuntur.
1 Indi e entismus Deliolosus in eo moratur, quod omni religio, UiUSQUmque naturae aut conditionis Sint dogmata et praeeepta, quibUS conStat, neque bona ac nudabili existimetur. Qua opinione nihil est Stultius cum nullum veri atis ab errore, aut divinae legi ab humani inventiS discrimen habeat, et utrumque Deo dignum putet.
149쪽
44. Obite. I. Cognitio naturalis Solo otiam ovelatio nuneupari. Ergo salsum St, eam denominationem Solis veritatibus attribui, quae Superant naturale lumen, ut per media Supernaturalia manisse stantur. R. Distinguo antecedens Solet revelatio nuncupari improprie, concedo, proprie nego. Cum tumon intolligentia nostra Sit participatio quaedam luminis divini, et Dous, ceu pringi pali causa, in eiu eXplicatione opseretur hine notitia etiam rerum, quam naturaliter nequirimuS, Solet quandoque appellari rovolatio. At id dicitur minus proprie, ut domon stravimus in thesi ac proindo ad ambiguitatum tollundam adiungi Solet appositum naturalis, ut te a propria revelatione diStinguatur, quae Semper, ration Saltem medii, Supernaturali 0St. Cum uulsem ea denominatio presse Sumitur , nonniSi ii Veritatibus competit, quae per divinam manifestationem innoteSeunt. Instabis D seu invisibili est. Ergo communicare nequit eum homine quoad manifestationem VeritatiH. R. Transeat antecedens, et necto con8equenS.
Omitto quod Deus, etsi in Ae sit inviSibiliS, tamen por salvificum incarnationi mysterium visibilis actu OSt in terris nisus est et cum hominibus concersatus est 1), non idontification divinitatis cum forma naturae humanae, ut imperit effutit Ahrons 2), sodiunctione utriuSque naturae in unitatem personae Sed certe Deus, congruonti modo manifestandi veritatem, quam mani Stare decernat, carere nequit. Sie, ut aliquem innuam, optime poSSot in ipsa intui liguntia homini immediato operari et ideas, quae se considorations naturae non moreSeant, Xcitare, ipSamque certiorem ossi cor sotunc divinitus amari. POSSet etiam per Angelum, sensibili forma indutum hominus alloqui, aut SenSibilia quaedam sibi Condero, aut iam conditis uti, ad aliquid innuendum, et Simul prodigii vo prophetiis, quaSi proprio Suo Sigillo manifestationem illam a s saetam obsignare. An putamu divinam potentiam, quae rerum uniVerSitatum se nihilo condidit, RSque tamquam Signa OnStituit, quibus divina idea nobis patefiorent, ita exhauStam Ss , ut si aliud Significandum nobi sit, praeter constabilitum ordinem, id ossicero non amplius valeata
1 Prophetia BARUCII, III, 38. 2 Coti s de coit natu et loco Super citato. LIBERATORE Ethic et Ius naturae. 10
150쪽
140 1US NATURAE PARS I. IUS INDIVIDUALE
Obite ΙΙ. Charactores ovolationis charaeteribus rationis adversantur. Nam hi in libortatu, inquisition ut dubio illi in subluetion omentis, in assensu Stabilitato in impoSitione dogmatum reponuntur. R. ego SSortum. Ad prob. dist In libortate , inquisition ut dubio reponuntur, doneo mon perVseniat ad motivum firmum cui innitatur, cone cum iam ad hoc motivum per Venerit, necto. Intur Rationsem et Revelationem non viget oppo Sitio, propria contrariorum, Sed tantum propria eorrelati Vorum quae proinde per Sotundit non ad exclusionem, Sed potius ad conciliationem et harmo niam. Nam Oppositio hae non alia SD, niSi ea, qua inter sedit intor subiectum perfieiendum et obiectum perfieien quae, ut quiS-que videt, mutuo non pugnant, Sed contra petunt Se invicem et amico foedere Soeiantur. Profecto ratio eum sit in potentia sespectu veritatiS, ad ius inquisitionem naturali Stimulo incitatur. Itemque, cum pro bisecto habeat Verum univePSaliter acceptum, Vim poSSidetis torquendi ad quam libo poculiarum veritatem investigandam. Cum autem reflexione ornetur, vi instruitur Xeutiendi a Se notiones, quibu Sino sum ciunt fundam sento adhaosit. In hoc tantum eiu liberta Sita est, non autem in eo quod nullis legibus tenuatur. Evidunter enim a legibus, intelligentia propriis, non eximitur, et veritatis imperio Subiae set. Hine fit ut dubium non abSolutum ei computat, Sed relativum quoad illa nimirum obiecta, qua stabili motivo ostituta offuruntur. Contra Revolatio, cum Sit veritati mani&Statio, chara ctoribus insignitur, qui oritati competunt. Hi certe sunt notitiam sui ruebore, RSSen Sum Xquirere, imperare mentibus. Iam vero ad hos oritatis charactore reducuntur auctoritaS, dogmatum impositio, fidos. Ergo vel ratio non ad veritatem ordinapi dicunda est; vel Rovolationi charactoribu non repugnat. Et Sane, revelatio, eum a Deo procedat et nomino Dui nos alloquatur, iuro sibi vindicat ut in tolligontiam nostram sibi submittat stad obtomperandum cogat. Id unum ConStot noeeSSeiSi eum nomine Dolios alloqui. Hoc ubi con Stiterit rebellionis crimen men incurreret, Si doeile aure praebere renueret. Neque carentiam videntiae veritatum, qua tradit, legitimam exeuSationem oluctandi affert; nisi praepostero ordine ratio finita ut veritati subdita, in veritatis, qua infinita est, menSuram et dominam convertatur VeritaS, Si amplior mente humana eSt, necessario dupli dem modum habui semidem manifestandi. Unu est evidentia, quotio agitur de obiecto, quod iuAlimite non excedat alter Stinuetorita S, quoties agitur de obiecto, quod illius aciem praetergreditur. In posteriore hoc eaS non ali