장음표시 사용
111쪽
mortalibus exhiberi, an cisi qui hunc omnem cubhum dui Deo creatori omnium d beri scunt, enque reddendum dera pietate praecipiunt, cuius
ipsi contemplatione beatuunt, nos futuros esse promittunt. Paulo post. R 'Ondeant, ait, ansscrificandum sit Dijs dei An gelis , qui sibi acri uri iubent, an isii 4ni, cui iubent hi, qui sibi, edi iritu pivbibent. At vero c. I9. eiusdem libri postquam docuit non alteri visibile sacrificium offerendum esse quam illi, cuius in cordibus nostris inuisibile sacrificium nos & apsiessse debemus. Post aliquantum adiun'git: Sed nec ob aliudfallaces ibi daemones verbe ibi hoc acrificandi munidis exigunt, nisi quia de
ro D eo deberi sunt. Non enim re dera, 't ait Porremus nonnuis putant,cadauerinis nidoribus ,sed diuinis honoribus Pudent. Qui ergo diuinitatem sibi arrogant Spiritus non cuiu libet corpo fumo ,fled pupplicantis animo deleritantur, cui decepto sebieritoque dominentur, inter cludentes iter ad Deum derum, ne sit homo liliussiorificium, dum sic rificatur cuipiam praeter illum. Sed singula seorsim expendamus, ac primo: Beatus Agustinus duplex hic nobis designat sacrificium , unum visibile, externum, & veluti corporeum: alterum spirituale & mysticum. Prioris
112쪽
generis sunt illa in veteri lege praescripta, de nostro Liturgico & externo, non est hic dicendi locus. Posterioris exemplum ut qui se Deo consacret &deuoueat. Alludit eo Apostolus Rom. Ir. Obsecro vos fratres per misericordiam Dei, ut exhibeatis corpora vestra hostiam viventem, sanctam, Deo placentem , rationabile obsequium vestrum; λατρέαν. Daemones utroque sacrificij genere nimium quanthm delectari tum
ex profanis primum, tum sacris scriptoribus, videamus. In prima illa testium acie , Magiae siue professores, siue se
ctatores collocare aequum est, quandoquidem magistrorum voluntas illis pro be cognita erat. Quanquam insgniores Magos, qui ante Christum vixerunt, apposite commemorare possem, tamen cum illorum facile principes iam attigerim supri & in immensum alioquin excurreret dissertatio, ab ijs abstinebo, licet tamen unius Pythagorae testimonium plurimum faciat ac institutam de Magico sacrificio disputationem. Ipsum autem Pythagoram Magum fuisse diserte ostendit Iamblicus in illius vita, praesertim capitibus 13. 19. 28. &id fir-
113쪽
DE 1 DoLOTA TRIAmat Tertullianus libro de Anima.Ammian. lib. ri.& hoc ia ab alijs tractatum. Ρnestat verb illos enumerare, qui post Chr: sti aduentum vixerunt. Ab lam-blico Porphyri j discipulo ducendum exordium . quem magum fuisse, non tantum Photius Bibliothecae c. ' .ua Iamblico, veru metiam Eunapius Ethnicus notat tum in Iablico,cum in ta desio. In illius vita narrat ipsum Iamblicum inter fundendum preces, magicas credo , a suis visum ab humo plusquam cubitos decem sublimen raptum, &sublatum corpus , dc vestimentum in aureolum colorem mutata , mox finitis precibus in pristinam speciem corpus redinte, actum demum in terram descendisse. Subdit aliud ,cum Iamblicusa Sacrificio magico, quod in suburbiorum uno priu tum cum discipulis suis peregerat, in Vmbem rediret, instar Sibyllae. Virgil. 6.
Non comptae mansere comae Jed pectus anhelum Et rabie sera corda tument, maiorque dideri
114쪽
MAGICA. IO' Iampropiore Dei. Ita Daemone Iamblicum agitante, animo alienato, & voce velut intercisa, atque oculis aliquando in terram defixis atque immotis, aliam viam a priore,qua in urbem reuerterentur, ineundam esse suos admonuit, quia illa altera prior, illoto cadauere, polluta esset, quod Verum esse nonnulli e suis qui istam capessere contra praeceptoris monitum voluerunt , deprehenderunt, & st nihil eorum apparuisset antea. Porro Iambliaco peculiarem fui sie instinctum illum amatumque daemoniacum,diuinum appellat Eunapius, ille ipse testatur in AZ-desio. Omitto&illud quod alijs animad.
uersum , de excitatis ex uno & altero fonte duobus illis daemonibus, qui homines hominibus conciliare solent, idque pauculis admurmuratis verbulis magicis, & quod ad rem maXime. virisque Iamblicum arctissim Evelut patrem naturalem amplexantibus. Sed in AEdesio, ad finem, cum AEgyptius quidam magus Apollinem daemonem euocasset, atque comparuisset ipse , mirantibus & attonitis ijs qui aderant, Desinite,inquit Iamblicus, mirari, esst enim
115쪽
gladiatoris qui singulari certamine interijt spectrum. Ad id certe spectat, ut illud obiter dicam, quod nos supra g. q.
monuimus ex Tertulliano libr. de Anima f. daemones nonnunquam in sp cie alicuius gladiatoris et testatur, noninodo Deos sublimes , sed etiam mortuos simulare. Maximus TLrius dissertatione 27. narrat daemonem Achillis forma apparere, iuuenem fla- ua insignem coma , aureis armis, tripudiumque militare saltantem & cantantem ad arma , visum & auditum. Quin&ipse Maximus testatur se etiam vigilantem vidisse& Esculapium & Hesculem, seu daemones AEsculapij & Her culis figura &specie. Sed ego de semita in viam: Iamblicus omnium accura-.tissime apud Ethnicos de daemonum natura, distinctione, facultatibus,actio nibus, cultu, &sacrificijs illis exhiben
dis disseruit, libro de Mysterijs AEgyp
tiorum. Quamuis Vnum summum Deum agnoscat, tamen reliquos minores Deos, & pene innumeros in varias
elasses distibuit, in Deos a Summo proximos , Archangelos, AngelOS,Dqm
116쪽
MAGICA. Ines, heroes, animas. Attamen Stobaeus
Eclogarum Physicarum libro I. citans Iamblicum , quatuor tantum genera nominat. Maximus Tirius ait, dissertatione 16. de Deo Socratis, tot esse daemonum genera, quot sunt hominum animae , sic enim interpretor illud Φυμις ανδρων Maximi , cum dissertatione sequente a7. dicat daemonem nihil aliud esse quam animam corpore solutam . quanquam , illa superiori or
tione , distinctos daemones & hominibus adsignatos' scribat, pro cuiusque ingenio,conditione & statu. Iamblicus generali distributione Deos in immateriales & materiales partitur, dc discretis sacrificijs colendos esse tradit, quod antequam explicemus, quid de sacrificandi necessitate dc sacrinciorum aucto-
. re scripserit, audiamus. Principalem cultum, qui sacrificio praesertim nititur, substantijs separatis Gnibendu esse vult, atque adeo Dijs sacrificandum esse ne cessario sic demonstrati Nihil hominibus prius aut antiquius esse debere,
quam ut bellὀ cum diis ipsis conueniant, at Vis omnis & energia Sacrifici-
117쪽
nes communione, ita ut sacrificiis ipsi sublatis iam nulla sit illa comunio Deo rum cum hominibus. Subiungit, Sacer' dotem inter sacrificandum operaris epe multa,quibus aliquid simile propriumque diuinis efficiat, qua quidem cogna tione aliquid diuinitus attrahat. Sacerdotu nomine , lire Magum intellige. Apuleio siquidem Persarum linguaui nostra, id est Latina Sacer os qui rite norit sciat atque calleat leges ceremoniarum, fas sacrorum, ius
religionum. Haec illla in Apologia, qui Platoni in Alcibiade I. Magiam nihil aliud significasse dicit quam θεῶν θεο πέαν
Deorum cultum . Laertius libro I. ex
Clitarcho, Magos dici tradit, qui Deorum vacent cultui, & preces illis ac vota & sacrificia , quasi soli ab ijs exaudiantur, offerant. Ac Magos Persarum reipsa Sacerdores existere, ut indicauit Apuleius supra , declarat Nicephorus libro 8. histor. Eccles. c. 36. Idem restantur alij , quos nunc proferre nihil attinet. Quid autem illud sit quod attrahi dixit Iamblicus alio loco eX- plicat nimirum si Dijs grata & con sentanea offerantur, pro cuiusque ista
118쪽
rum conditione & qualitate , tum illoς descendere, & moueri, & praesentes sese demonstrare , non imaginarie quidem sed pefecte. Apuleius Apologia dixit idcirco Magum, communione loquendi cum D ijs immortalibus, ad omnia quae velit incredibilia, quadam vi cantaminum, pollere. Eadem perscribit Por phyrius libro de Sacrifici s & Daemonubus. Sed ista omnia distinguit Apuleius libro de Deo Socratis. Nonnulgi
sent, inquit, ex hoc Auorum numero,qui no aurasi diurnis, promptu occultu, laetio-fibim dei tristioribm hiatu, - ceremoniis, viritibus gaudent. Paulo post. Itidem pro regionibm inscrsi disserunt longe. Nec aliter Iamblicus, & distinctionem istam adhibet Sacrificiorum, & ordinem , ut in choandum sit sacrificium Dijs mortalibus, non enim aliter patere ascensum ad Deos immateriales, tum qui Varias& discrepantes prouincias & regiones sortiti sunt, illis nec rei cuiuslibet Sa crificium exhibendum admonet , sed earum quidem rerum quae nascuntur in si s locis, quorum sunt illi rectores, siue sint animalia, siue plantae, siue animantia, & ubique Sacer homo : quod idem
119쪽
refert Proclus libro de Sacrificio MMagia. Quid sit Sacer homo permulti ubri eruditi explicarunt, & illum deno tat A. Paulus I. Corinth. q. Facti sumus omnium Ieripsema usque adhuc , alij legunt
in Apostolo eodem sensu: Ex Apostolo vocatur racer domo &pe sima qui populi scelera quotannis luebar, Neptunoque hostia in mare proh ciebatur , & mox proclamabant qui aderant: Purgamentum nostrum esto, aut
salus&redemptio. Ex Drusio descrip si Prouerb. Classe r. lib. 4. Suidas explicat in voce περίψημα ,& Bucheus maximum Galliae M. Lutetiae nostrae decus. At vero infestissimus ille hominum hostis, non tantum his lustralibus & humanis hostijs delectabatur, sed ceteris etiam hominibus mactatis ad impuras aras, de qua re multa prophani Scriptores: Et Eusebius Praeparat. Evangelicae varijs locis, ac praesertim libr. 4. c. T. MIibr. F. c. 6. vi ceteros secros auctores praetermittam. Quin nostro arvo idem.
Iactitatum prodit Petrus Martyr Mediolanens. libr. de Insulis nuper inuontis , ubi narrat homines in Insuli immolari solitos, ec daemones humanis
120쪽
MAGICA. I3 istis victimis magnopere delectari. Sed quaeret quispiam quid causae sit cur dar-
mones tam ardenter homines sibi mactari & immolari expeterent variae a nostris rationes adsignantur, ego unicam proferam ex Romanorum doctissimo Varrone libr. 16. rerum diuinarum, νpud beatum Augustinum libro I. de
Civitat. c. F. sunt autem eius verba: Neo di quibusiam pueri Saturno soliti sunt immolari , sicut a Poensi: a quibusum etiam maiores, sicut a Gallis, quia omnium seminum Optimum est genus humanum. Praeterea Iamblicus, ut ad illum redeam, narrat legem Sacrorum & ritum sacxificandi atque inuocandi a primo parente mum
di institutum, & omnia in sacrificijs symbola significantia aliquid occultis
smum, ab eodem excogitata. Scimus equidem Adamum diuinitus edoctum sacrificandi morem, & posteros ab illo hunc accepisse: At Iamblicus de suis magicis tum cogitabat cum haec scripsir,q uanquam& nonnulla admiscueri t quae e nostrorum libris deprompsit. Diabolum vero & horum sacrorum&vno no mine, totius Magiae auctorem supra satis copiose demonstrauimus. Nec mihi