장음표시 사용
141쪽
de pro formali. Modus intrinsecus pro materiali est necessas, contingentia, infinitas, ac alia huiusmodi. Pro sor- mali ver δ est quaedam secunda interio,rrae attribuitur necessitati, infinitati, ac ijs , quae non ingi ediuntur quiddi: tem, nec dicunt formalitatem positive Obie. distinctam . Quod si obijcias, quia ctio. tunc liber auctoris sol malitatum esset
de ente rationis, vel de ente communi . . ad ens reale,& ad ens rationis, tanqui
oluti. - ta primo subiecto: quod tamen Vide
tur esse falsum. Dico consequentiam millam esse: nam austor sori rialitatum non agit primo, sed secundario, de a . cidentaliter de tali ente rationis. Cumi itur exilientia creata , & increata nosint eiusdem rationis specific , nec Uascendentis : ideo nullum videtur sequi in conueniens,ponendo existentiali νDei importare quadam formalitatem:&existentiam creatam importare m dum intrinsecum, nec dicere so maliatatem positivam. Et cu ulterius Deus, ta creatura non conueniant in aliqua realitate, nec in aliquo conceptu com- . muni communitate roti,ut alibi habet
videri. Idcirco nullum inconueniens sequi videtur, ponendo a essentiam Dei includere in tuo conceptu formali existentiam; re hoc negando de creaturae
Secunda discultas in hoc articulo' . ἀ- . examinauda est. Quare existemia in
E ii texta Deoinde eius quidditate: & in crea Milare est tuta est modus intrinsecus. Ad hoc Hς quin, respondet Daho. prima par. q.3.art Dicitque hoc ideo esse, quoniam esse Dei, ta in nonincausatuni ab aliquo intrinc e tu a seco , vel ab aliquo extrinseco aliter ii mou enim non esset prima causa. HAEcque nisi Πις ratio communiter assignatur a Thomi Lu*- sis. & ab Alex de Ales I o. meta. cona. tex s. Et prius adducta fuit ab Avicena, ut patet in lib. destruc. Auer.in aliares . solutione primi dubii. Aliter etiam dicitus ab eodem D. Thoma . Quod essentia est de quidditate Dei, & noro est de quidditate creaturae: quia Deus habet esse per inentiam: creaturard per participationem . Quot verbmodis accipitur ens per esentiam, &cias perpalticipatioiaem: S qi o modo Deus dicitur ens per essentia ; & cre tura ens per participationem . Vide Paulum scit plorem in Primum Scoti. Enx per d. h. q. 3. in declaratione quarti princi- essentia, palis. Et Henr.a Gandatio. quol. I.c. 9. &ypar-
Aliter etiam dicitur ad hanc disculta- ticipatio tem a qui busdam . Existentiam ideo ne quotuesse de quidditate Dei; quia Deus eii pliciter.
sua inenia, de situm esse essentiae I ac Llia respia etiam in Deo idem est, esse essentiam,& habere essentiam. Non est autem existentia de quidditate substase cre tae: imo nec secundum istos, substantia Creata est suum esse essentiae. Quia in substantia cieata non est idem esse essentiam. SI habere essentiam, sicut non est idem esse albedinem, & habere albedinem e & hoc propter implicarum modum significandi verbalem. Item cum substantia creata non sit sua essentia,ideo substantia creata non est situm
esse essentiae. Non est autem sua esset
m, quia in substantia creata particulari cui insunt aliquae proprietates a suix essent iis diuersae in sunt plures essenti , quarum una dicitur habere aliam; recum essentia habens non sit illa, quae habetur; ideo ii, creaturas, substantia habens essentiam, non est essentia Huqhabetur: & ex consequenti, substantia
creata non est suum esse essentie. Huc modum dicendi recitat Heruetis Brito. I i. 8. q. I .art. 2.vide ipsum. Aliter etiadico Quod cum in demonstrationibUS Allia resp- non sit procedendii in infinitum : ideo ad eante datur aliqua propositio prima , di im- dissiculta
mediata cuius non potest assignari alia tein . ratio prior. Sicut quaerenti, quare homo est animal rationalet alia ratio novidetur assignari posse,nisi quia est homo. Similiter quaerenti primam rati nem distinctionis solis a planta , videtur dicendum esse ' ideo solem a planta distingui, quia sorma solis est talis formo,& serina planta est talis serma.
Et propter hoc doctor 2. s. I .q. 6 dic
bat : quod punia ratio, quare angelus,
142쪽
Resp. ad principale Fr. Io. Vallonis. Rones
te anima distinguntur specie, est, quia angelus est talis natura ad se; & aia est talas natura ad se. Et i a.d.3 .dicit, P exactu per se, & ex potetia per se fit unuper se,cuia eli talis actus, & talis potelia. Ad propositum igitur applicado, dico. Quod quaerenti quare existentia in Deo importat sor malitatem positi
um,non autem in creatura. Respon
dendum est, hoc ideo esse, quia eli talis existentia. Similiter quaerenti quale existentia est de quiduitate Dei,cu non ita sit in creaturis. Dicendum est,hoc Ideo esse; quia est talis essentia,& talis existentia: nec prior ratio , i de ur ass- gnari posse. Et propter hoc ScotuS I. d. 2.q. 2.dicebat, nanc propositionem, Deus est dummodo Deus omnino idesignificet,quod essentia) esse immedi tilliinam; & ad ipsam resolui omnes propositiones. AD ARGvMENTO principalia. Ad primum dicitur a Fratre Io Vallonio super fot malitates Scoti . Quod minor est vera de essentia creata, quia in eius conceptu quidditatiuo non includitur existentia : est aut falsa de esientia increata. Et ad Boetium dicitur,' loquit in crea uris,qitia ille sunt in genere, noautem Deus. Contra hanc responsione dupliciter argumentabatur praedictus praeceptor meus, simul fortilicando iulam rationem principalem, quae est ratio Tiombetae,ac fundamentalis huius opinionis. Et primo sic. Accipio dicebat ipse) essentiam in sua ratione communi , ut dicitur de essentia Dei, & de ellentia creaturarum, & exilientiam coem viriq; existentiae, scilicet creatae, di increatae : & quaero tunc de illis sic acceptis in suis conceptibus simplicissimis,& abstractissimis an se includant sorinaliter, vel non. Si sic, ergo cum secundum suas rationes sol males, ita reperiantur in creaturis, sicut in Deo ;sequitur 91 in cἰ eatura se formaliter in cludunt; di ita existeni ia erit de ratione so mali crearum: quod tamen oes Sco illae negarit. Si autem dicatur, Pnon se so: nullae: includunz: e. go nec in aliquo uno sie formaliter vn untur:& ex consequeti, in Deo existentia noerit de eius Quidditate. Item secundo. v. Ratio Si infinita essentia esset formaliter infi- Ludovicinita existentia, ergo essentia in coi es. Ruger h. set formaliter existentia in coi. Cons ouens falsum,igitur & antecedes. Fausi lascqnsequentis probatur, quia si es sentia in coi esset formaliter existentia in cois igitur cu in creatura sint esse tia,& existentia secudum suas rationes formales, essetia creata includeret formaliter existentiam creatam. Cons quentia probatur,nam Scotus 8.d primi. q. q. soluedo quaestione dicit. Quod inter perfectiones essentiales non est tantum disserentia rationis: hoc est di- . . uersorum modorum concipiedi idem obiectum formale: talis enim distinctio est inter sapiens,& sapientiam ' &utiq; maior inter sapientiam,& verit
lcm. Nec est ibi tantum distinctio obiectorum formalium in intellectu ; quias ut a gutum est prius illa nunquam est in cognitione intuitiua, nisi sit in obiecto intuitiue cognito. Ex hoc concludendo intentum suum scilicet disti ctionem inter persectiones essetiales subdit. Est ergo ibi distinctio tertia incedens intellectum omnimodo : & est ista, si sapientia est in re ex natura rei,& bonitas est in re ex nariira rei: sapie-tia autem in re formaliter, non est bonitas in re. Ruod probatur, quia si i finita sapietia esset Dimaliter bonitas infinita, Et sapientia in coi esset formaliter bonitas in coi. Cuius consequentiae reddendo rationem a t. In nitas enim non desti uit sot maliter rationem illius cui additur, quia in qu cunque gradu intelligatur esse aliqua perfectio ui tamen gradus sit gracius illius persectionis ) non tollitur ratio formalis illius persectionis pyopter illum gradum: & ita si non includit
formali er ut in communi, nec ut in Gnitum infinitum. Haec Scotus. Ex hoc
applicando ad popositum) probatur
illa conleque in t a a P aecepto e meo. H
143쪽
sapietia infinita est sormaliter bonitas infinita, igitur sapietia in communi est
semialiter bonitas in communi. Ita a simili sequitur; et sentia infinita est. Dimaliter existentia infinita, ergo eusentia in communi est formaliter ex iactentia in communi. Illae sunt duae rationes , quibus praedictus admodum R.magister meus impugnabat Vallonis responsionem: subtilissi iniq; Tromb
ἔae rationem corroborabat. His rati nibus,ac argumento principali ego re-Resp.Val spondeo. Et primo dico, respons Ionis re- nem Uallonis esse insuffcientem; nec prehendi satisfacere rationi principali. Nam tur ab au TrOmbeta tali ratione probat existenet Ore . tiam non esse de quidditate Dei per hoc, quod existentia in communi non
est de quidditate essentis in communi. Et Valsonius respondendo dicit; ex L stetiam in Deo esse de quidditate eius,
non autem in creatura. Ecce quomindo non soluit rationem, quia semper remanet dis scultas,quomodo hoc esse Potest, cum essentia in communi non includat formaliter existentiam in comum . Aliter ergo respondeo ad primum principale: Et concessa maiori, dico minorcin, ac eius probationen supponere unum falsum. Quod scilicet sicut ab essentia creata, di increata abstrahitur aliquis conceptus communis : ita etiam at, existentia Dei,& creaturae abstrahi possit aliquis conceptus communis, qui dicatur existentia in scommuni. Hoc enim est impossibile, cum existentia saltem in creaturis in sit smpliciter sim flex. Licet ergo esset tia in communi non includat existe tiam in communi, quia non datur aliquis conceptus exilientiae sic in communi : tamen ii c essentia Dei includit formaliter hanc existentiam ; cuia est talis essentia: Et haec existentia, quia est talis existentia: ideo importat sor- malitatem positivam, nec sibi repugnat formaliter positive includi in t li essentia Dei. Ex his patet quid diu Resp. ad cendum est ad rationes praeceptoris
xones Lu mei. Prima enim procedit supponcm
do, qu bd detur existenila communis do uici
existentiae creatae , & increatae ' quod Rugerii. di tumeli esse falsum. Ad aliam rationem praeces toris mei respondeo, negando consequentia. Ad cuius probationem dico. Qithis non est similis ratio de sapientia, & bonitate attribu- tali,ac de essentia, & existentia: quia boni: as in communi importat alique conceptum communem,sicut & sapie tia: at existentia no importat aliquem
Vnum conceptum communem existentiae Dei, dc creatur ae. Concedenda ergo
est ratio Scoti ; quia scilicet, si sapientia infinita esset formaliter bonitas i finita; tunc sapientia in communi es.set formaliter bonitas In communi: quia datur sapientia, & bonitas in comuni. Ex hoc tamen non possumus a simili argumentari de essentia, & existentia: quia existentia non importat nisi nomen commune utrique exilientiae: sicut & sortes importat tantu aliquod nomen comune: Et no aliquem conceptum comune huic, & illi bom. Ad secundum principale respondet Resp. LyLychetuS I. d. a. q. 2. concedendo ma 'cheti ad iotem de his, quae sunt eiusdem ratio 1. princianis specific : & negando illam de his, .
quae sunt eiusdem rationis transcendetis: modo existentia creata,& increata sunt eiusdem rationis transcendentis,& non specificae: ideo non sequitur, quod si ex illetia est de quidditate Dei, quM etiam sit de qui ditate creaturae. Et per hoc idem respondetur ad primu principale: Et conceditur, quod quaecunq; non includunt se formaliter in suis conceptibus specificis simplicisminis,&abstractissimis, nec etiam inci dunt se formaliter in aliquo uno. N gatur Vero quod,quae non includunt se formaliter in suis conceptibus transcendentibus simplicissimis. &abstractissimis, nec etiam includant se sominaliter in aliquo uno . Modo est e tia , & existentia ut est communis, illa essentiae, & haec existentiae creatae, &increatae, importat concertum tran-
144쪽
& infinito est transcendens. Igitur nosequitur, essentia, & exissentia in communi non includunt se formaliter, e
alia resp. δ nςς Deo. Aliter et respodetur LVeheu a I ycheto ibide, concedendo. Quod ad i. piin qu cunqidicunt esse eius de ronis, quia cipaleis coii ueni ut in eade realitate; sic se ha. bent, s si unu est de quidditate illius, in quo includitur: & aliud erit de quid ditate illius in quo includitur. Sed hoc postea non est verum de his, q dicut uriale eiusde ronis, quia conueniunt in eode conceptu. Mocio essentia, vel exisentia creata, & increata dicuntur esse eiusde ronis, quia conueniunt in eodecoceptu, & no quia conueniant in e
de realitate: ideo conclusio, q insertur nulla est. Contra has responnones i Rationes pdictus magister meus; quaS rones Bar ij,& et. Bargius ubi supra innuit. Et palmo I. .Ru- contra prima sic. Idem est iudicium degprij con conceptu quidditativo, siue specifico,tra te . siue generico, sue transcendentis igi- Lycheu. tur si existentia Dei, & crctaturae sunt eiusdem rationis transcendentis; seciuitur quod si existentia est de quid ditan
Dei, quod etiam erit de quiaditate eL sentiae in communi; & ex consequenti erit de quiddita e cssentit creatae. Contra aliam responsione I ycheti instant. Quia idem est iudicium de conceptus& realitate, si fit conceptus quiddit tiuus . Sicut igitur si Deus, & creat
ra essent eiusdem rationis, eo quod co- uenirent in aliqua realitate, creatu' a
include et formali existentia ,si essetia Dei includeret formaliter existentiam
ita hoc ide sequi videtur, posito quod
Deus, & creatura dicantur esse eiusderationis, quia conueniunt in aliquo co. ceptu. Sed licet istae responsiones I PLycheti cheti non videantur bonae: quia existerespon. ει creata, & increata non videntur es- ab aucto se eiusdem rationis transcendentis,nec debent dici eiusdem rationis, quia nedui . conueniant in aliquo uno conceptu Iquia existentia in creaturis est simpliciter simplex; nec ideo potest resolui in aliquem conceptum priorem, qui
de ipsa dicatur in quid; quod tame
dicendum esset si daretur existentia incommuni. Tamen rationes Bargy, &Praeceptoris mei nullius robotis viden Contratur cfe contra ipsum I ychetum: nam Bargium id, in quo rationes eorum fundantur, &Lod -
quod scilicet idem sit iudicium de , Rugc. i
conceptu, & realisate, de conceptu specifico, generico, M transcendenti non videtur esse verum . inia magis sunt diuersa, quae sunt diuersa in conceptu, & conceptu, quam ea quae sunt diuersa in realitate, & realitate. Similiter magis sunt diuersa, quae sunt di
uersa in conceptu transcendenti, quam quae sunt diuersa in conceptu generico, vel specifico: igitur magis conue- . niunt, quae conueniunt in realitatera , quam quae eonueniunt in conceptu. Similiter quae conueniunt in conceptu generico, vel specifico, magis conueniunt quam illa , quae tantum conueniunt in conceptu transcendenti: igitur non erit idem iudiciuin de reali a- te, Z conceptu: de conceptu specifico, generico,& transcendenti. Et ideo sorte non videtur inconueniens ponere, qu bd conuenientia in eadem realiutate, vel in eodem conceptu specifico, includant quidditatiue eundem conceptum communem. Et dicere ulterius, quod conuenientia in aliquo concet tu transcendenti, sic se habere posiunt: quod unum potest quidditatiue
includere aliquem conceptum communem e qui tamen non includetur ab alio conueniente cum illo in eodem conceptu transcendenti: hoc ue comtingit propter malorem, vel minotem diuertitatem eorum, quae dicuntur c uenire in conceptu specifico, vel tra scendenti . Primum antecedens patet,
quia aliqua sunt primo diuersa in rc probatio
litate, & realitate; quae tamen coni: antecedeniunt in aliquo conceptu dicto de illis iis . uiddilative. Sicut patet de materia. S
Orma, quae sunt primo diuersa in realitate, & realitate, ut scribit doctor. 2 d. I 1.& tamen sunt entia quidditatiue,
ut dicit Scotus. l.d.3.q.3. Et hoc idem
145쪽
ν obatio ni in . Similiter homo , ISt asinus dinp imae serunt specie; & tamen conuentum in Cosequo conceptu transcendenti ipsius entis. tiae. Peima consequentia prosatur; sequitur enim magis differunt quae differunt genere, quam quae differunt specie ν :ergo magis sunt virum, quae sunt unuspecie, quam quae sunt unum numeror& ratio huius alibi declarata fuit. Igitur a simili sequi videtur; magis sunt diuersa, quae sunt diuersa in conceptu,& conceptu, maxime transcendenti , quam quae sunt diuersa in realitate, &realitate, seu in conceptu specifico: ergo magis conueniunt ea, quae conueniunt in realitate, vel in conceptu specifico ; quam ea quae conueniunt In
conceptu transcendenti. Sed quicquid Resp. Au si de illa responsione Lycheti, & de setoris ad eius impugnatione: aliter dico ad si 2. Princ. cundum principale: quod supponit, quM ab existentia Dei, & creaturae abi trahatur, existentia in communi; ratione cuius haec,& illa existentia dican s tur esse eiusdem rationis. Sed hoc est fallum,ut saepius dictum est, Aliter sor, , - te etiam possumus dicere ad haec duo' argumenta principalia , . Quod illam, o iri propositio assumpta in primo argui em,li, LQ- stilicet, quaecunque in suis P φ' conceptibus simplicissimis, M. eit vera, quotiescunque illi conceptus simplicissimi non abstrahunt a racionos Propter quam unus illorum includit formaliter aliud . Modo essciatia iris communi abstrahit a ratione, propter
quam hq c cssentia Dei includit λ. in liter exsilentiam . Vnde essentia Dei non includit formaliter existentianias, quia est essentia, sed quia est talis ci- sentia . Per hoc idem ad secundumpi incipale patet quid sit dicendumQ. Ad tertium principale nego conse-Resp. ad quentiam. Ascuius piobationem di-
P in diuisionem, multiplicatur etiam hoc eo lem modo id quod est de ratione elas. Mo do personae diuinae non mul-t plicantur pet diuisionem essentiae: &' ideo nec multiplicatur id, quod eii de ratione essentiae. Quod si obiicias, Ob IN
quia sunt tres subsistentiae, ergo etiam et ionis existentiae sunt tres in Deo. Respon- dilutio. deo negando consequentiam, quia subsistentia, & exilientia disserunt, ut
alibi habet videri. Ad quartum principale neganda est Resst.
consequentia . Ad eius probationem 4 aistiti dico. Philosophum, & Averro . 7. princ. met.tex.comm.3 s.& s 3. S primo PQ 'Sintulo ster. dicere: singularium nec definitio' risitionnem, nec demonstrationem, nec scien seia, tiam esse : quia singularia mutantur, S: demonia non semper permanent. definitio au' stratio , tem, demonstratio,& scientia sunt eo 'nec demrum quae semper permanent. Unde si definiri posset aliquod particulare,seu singulare ; necesse ellet; ut illud partiaculare, seu singulare esset permanens,
ergo Deus sit semper permanens, &aeternus; ideo licet sit singularis,& existens. non tamen propter hoc dicendum est; quod de ipso non potest haberi scientI . .
R d quintum principale dico. Quod Resp.
ualis ordo est inter aliqua , Vbi sunt princ. nita; talis ordo est inter illa, si sunt '
infinita; dummodo inter illa maneat eadem ratio ordinis quando sunt in Gnita. Sed in diuinis non manet eadem ratio ordinis inter essentiain,& exul tiam; quae est inter essentiam, & existentiam creatam; quia in creaturis existentia accidit essentiae, & non conuenit ei in primo modo dicedi per se: &ideo existentia in creaturis est post mor natura essentia . In Deo autem
exilientia non accidit essentiae; sed illi conuenit in primo mo do dicendi per
se l. Et ideo non sequitur, in creat ris existentia est pollet ior natura essentia; ergo hoc idem est in Deo : qua ut dictum ess, non manet eadem ratio
ordinis. Vel aliter dici potest, illam alia resp. p opositionem Qualis est ordo,&c 3 ad s. pitii esse veram ubi finIta, & infinita sunt cipale .
eiusdem rarionis specificae, vel transcentis. Quod non contingit de exist ita ci eata, ex inci eat .
146쪽
princ . Resp. ad 7. princ. Resp. ad .. Punc.
a nobis cognoscatur Alia responso. De' quo
maiori) minorem esse falsam, non lo-lum in Deo, sed etiam in creatui a s. Qu ia in Deo existentia est de quidditate: & in cieatura est modus intrins cus : at modus intrinsecus est intimior passione, cum non egrediatur primum
exilientiae repugnet esse eadem essentialiter, I eu quidditatiue essentiae dia
Ad octauum dico, quod sicut actus, quo pro statu isto cognoscimus singulare , terminatur ad lingularitatem snon tanquam ad rationem per quam,
seu sub qua singulare cognoscitur, sed
tanquam ad rationem cognitam, quia singularitas est pars singularis. Ita satius, quo cognoscimus Deum pro statu isto, terminatur ad existentiam Dei, non tanquam ad rationem cognoscedi Deum , seu tanquam ad conditionem obiecti cosniti: sed tanquam ad rati nem cognitam. Vel aliter dico. Quod Deus non Potest a nobis pro statu isto cognosci simplici apprehensione I , quin etiam cognoscatur eius existentia, saltem ut ratio coenita. Intellectu vero componente, vel diuidente Deus a nobis pi o statu illo cognosci potest, absque noc, quod eius existentia cognoscatur . Sicut etiam tali actu potest cognosci homo, absque hoc quod cognoscatur animat: patet nam cognoscendo, hominem esse album, actu nocognosco animal. Sic etiam cognOscendo Deum esse sapientem, non cognosco existentiam eius: quia actus, qui est compositio, vel diuisio, non necessario terminatur ad id, quod est
de quidditate obiecti cogniti per tale
actum s imo nec ad id, quod est de ratione partium talis oblecti: Et notai ter hoc addo, quia obiectum compo-stionis, vel diuisionis videtur esse alia quod complexum .
Ad nonum dici potest. Duplicem esse infinitatem essentiae diuinae. Quae-
dian sumitur ab egeatia . ut est qua .
Quaedam sumitur ab essentia quanta I Infinitas seu aquatitate virtutis ipsius essentiae. essentiae Prima infinitas non est modus intrin- diuinae secus : & de tali intelligitur doctor, cu duplex. dicit, infinitatem praecedere existen- Infinitastiani. Secunda velo infinitas est po- an praece sterior exulentia . Vel aliter dici po- dat exi-test. Quod ex littera Scoti in. 8.d.pri- fietiam mi, non habemus infinitatem praec dei e existentiam. Sed tantum habere possumus ex illo loco. Quod modus, quo Deus est hic,sequitur infinitatem. An vero talis modus sit existentia, vel aliquis alius modus, non dicitur a doctore ibidem . Nos autem dicere posissimus, quod modus intrinsecus, quo Deus Deus est singularis, non est existentia; quo nam
Suia existentia in Deo non est modus est singuintrinsecus: sed est quidam modus,qui lari appellari potest singularitas. Vnde sima pinandum est : quod in Deo estruidam modus intrinsecus corresponens differentiae specificae in nobis: talisque modus appellatur infinitas. Alius est modus correspondens disse rentiae indiuiduali; & talis vocari potest singularitas. In primo signo Deus est de se sua essentia, S sua existentia. In secundo est de se infinitus. In te tio vero elide se hic,& singularis.Vide ad haec Lychetum super Scotuma. l. 8.in expositione illius litterae. Ad illud Scoti in. 4.d.ri .dico . Quod doctor ibi
concedit hanc consequentiam. Rel tio est infinita, ergo est ens per se: non . e
uia infinitas sit medium quo a priori; '' sed bene quia est medium, quo aps ς/xileriori probare pollirmus, Deum, &'RNid quod est in Deo, esse ens per se exi- R. 'R ilens. QuM autem infinitas possit es. V ψς '
se tale medium patet ex supra dictis. AConuenit enim existentiam priori, & . Ρ' infinitas in posteriori signo, saltem VO considerationis, ipsi essentiae diuinae. Vel aliter dicendum. Doctorem in. . d. I x. non dicere: infinitatem esie in dium ad concludendam existentiam. Sed vult infinitatem esse mediuin ad concludendum, relationes,& alia qui
sunt in Deo, cile entia per se, idest no
147쪽
- in alio. Vnde secundum doctore in ibidem valet haec consequentia. Relatio est infinita, ergo habet esse per se; idest non in alio. Res'. ad Ad decimum dico, non esse verum .
x princi in i subsistere,proprie sumptu, id existere quod ex illere, ut alibi habet videri. Si subsita Ad undecimum dico. Quod esse in
itere disia actu, Vel in potentia; neces e esse, vel ferunt. contingentereste, possunt acciti du- Res p. ad Plicizer. Vno modovilunt quida mo-xi. princ. seu quaeda Passiones, seu quaedam Aetii, de disserentiae entis. Et hoc modo accipiu
cesse es Actum, & potentiam esse disserentiasse.de con Valde oppositas. q, accidunt Oibus tinstet et praedicamentis. Alio modo accipi ut uresse duia ut sunt partes entis , quemadmodu ac-pliciter. cipiuntur ab Avicenna,& ab Alsareler ' in meta. cum dicunt.Qithdentiu ,aliud est necesse esse, & aliud possibile esse.
Et hoc eodem modo accipitur necesse a Phori .met. cap.de necessario,cu ait.
Necesse dicimus, quod non contingit aliter se habere . Et Auer. in principio noni mei. accipit actum, & potentiam hoc eodem modo. Ad duodecimum patet ex his, quae Resp. ad diximus supi a art. i. in responsione adia .princ. tertiam ronem Franc. Ad tertiuindecimum dico, minorem esse falsam: quia ambae illa typositiones.Deus est Deus,& Deus est, pertinent ad eandem qu stionem: quia sna I in coniensem. .p
sler. co m. r. Ruaestio si ell,& quid est Qiixstio non differunt in Deo . Ad Aue troe di- si est,& co.Quhd loquitur de qstione simplici, quid est seu de qstione si est, in creaturis. Nec in Deo ibi dicit, talem quaestionem pertinere non dis- ad problema accidentis. Sed recitat serunt. duos modos dicendi quorunda exposiQua illo torum. Nam quidam dicunt, ct quae si est, an stio de esse in creaturis scilicet col- pertineat locatur in quaestionibus generis. Et d
ad .pble- cit Commen .hoc esse velum, si sit ser- ma gnis, mo de esse, seu de ente,quod est com- et acci- mune dece piadicamentis. Alii dicunt demis. quod collocatur in quaestionibus accidentis . Et Commen. dicit hoc esse veru, si accipiatur ens,seu esie pro v
ro . Si autem suaeras, quo qua'stio de Quxilio
exilientiae collocatur in quaestionibus deesse genei is. Rei pondeo dupliciter. Et pri- exilicuae ino dico , s dicitur collocari in qstio- quo corumbus genetis ; id est in quaestionibus locatur de pi a dicato generali, esse. n. licitur in qsii praedicatum generale. Haecq; est expo nibus gestio Scott.2.poster. q. . in responsi o- neris. ne ad sin pi incipale. Aliter etia dico. Quod dicitur collocari in quaestionibus generis reductitie, quia esse existetiae reducitur ad esse essetiae. Haecq; est
expositio Alex. Alen. s. mei. com. tex. 2 3
At quartumdecimum dico. Qubd Resp. ad notitia abstractiva non ideo Masstra- i . plin. istiua, quia existentia, vel obiectu exi- Notitia flens per ipsam nequeat cognosci: na abstracticiis entia,& obiectum exiliens postat ua quare cognosci per aliquod representati uu; sic appel& ita abstractive. Sed ideo I abstra- latur. etitia, uia talis notitia non terminatur ab obiectum,ut existens, & ut praesens in propria existentia. Ad sorma igitur arquinenti neganda est consequentia. Ad cuius probationem dico : q, si es.sentia diuina non esset, & intelligeretur per aliquod representativum, intelligeretur abstractive; & si intelligeretur distincte, intelligeretur etiam eius existentia.Non tamen ex hoc sequitur,l tunc esentia intelligatur intuitiue; quia tunc non intelligeretur ut existes, nec ut in se realiter prSsen . . Ad ultimum dico. Significatum alia Significa cuius nominis esse abrainina, posse du tu nomi-pliciter intelligi. Uno modo in re. Alio nis es e modo secundum rationem. Primo mo abstractudo significatum huius nominis qui est, dii pila poseu esse, est ita abstractum, sicut siqni- teit inteIficatum nominis tet agramaton.Sed se- ligi.cundo modo significatum nominis i ta gramaton est magis abstractu, quam signiscatum huius nominis esse. Sicut etiam magis est abstracta lux, quam lucere; & cursus,quam currere. Per hoc dici potest, nomen teragramalon esse abstractissimum secundo modo.
148쪽
Virum diserentia indiuidualis, ct unitas numeralis prius
conueniant natura , qua - acuatis exisenim In Erva quod existetia prius
indiuidualisHisteretia. Quia aliter natura, & disterentia Respou.
res ab una exissentia,sed si natura prius es t existens, ου singularis, natura, di
disterentia indiuidualis non essent unares, quia tunc non haberent candem existentiam. Item Atastor som alitatu in art. de identitate, & distinctior eis reali dicit, q, quidditas, ut quidditas non habet exissentiam per se. Item Fran.de May.in eius inrinalitatibus ponendo ordinem inter modos inti ins cos, dicit. Vbi existentia ibi haeccheitas, & non e conuerso. Et ratio adducitur ad hoc . Quia sicut se habet distere , & n'n meta, quae quam existentia. Confirmatur . nam realitate, & realitate . Conie- praedicata pi imi modi praecedunt tale
queiatia probatur. Distinctio quae est natura,modum intrins m,c modus 'aliam rem seu existen- intrinsecus accidentarier, mn secuζm: 'alis,sed natura distinguitur a do, & non in primo modo dicendi per
. . t te erit realis I quia est inter aliam pars essentialis indiuidui. Ite hic homo
'Ππ- Ulia tot um ζsentia eo primo Poster.tex. 3 4.& inde datii si non distin ueretur realiter a partibus, tus in quolibet pr dicamento in
dit d. io ' in. tertio repugnat. Item uenitur supremum in tenere Og orae, .ut est. Pri r sil la rate, seu cise consideratur sub ratione esset uix di fierentia in inriduali,habet rationem imo et genera intermedia.sDecles Ic
i indisserens ad hanc, driae similiter considerata,ita nueniturh- sim 'ira sed quod est infimum,quod est simulate conside
iterens non existit nisi m ms tum absq; omni existentia actuali Un
tecti ceclarando definitionemra tia actualis est otia r et m
149쪽
pliciter considerari pol. in hoc homine, vel in hoc lapide,quatenus in ipso exi sunt, sunt unum numero denominative tantum. Tertius terminus declarandus est existent atas. Quae ut dicit doctor. 1.d.3.q.3. in fine, eii ultimus actus poscitor tota coo dinatione praedicamentali. Vnde existere est realiter extra animam esse. Et
exissens illud dicitur, quod actu, &principaliter est in rerum natu a,S nos olum in intellectu, vel virtualiter inacausa sua, vel solum volitum. Notandum tamen, ut quidam colligunt a Scoro. a.d.3. q. 3. duplicem esse existentia, scilicet communem , & Particularem, seu non vltimatam, & vltimatam. Existentia communis est existentia suae fit
haec per aliquid postiuum distinctum
ab ipsa, sicut, & natura communis fit haec per aliquid positiuum ab ipsa na- tuta disi inelum. Sed an detur cxistentia communis ala hac, & ab illa existentia absitula 'isum est supra. o. s. Notandum V existentia cois si cati ir) no fit haec per dissetentiam indiuidualem aliam ab illa, per quam contrahitur natura,quia ali e eacem ratione alteriusti alterius passionis eiusdem subiecties et alia , di alia digerentia indiuidit lis. l/er illud ergo per quod natu ara, seu subicctum contrahitur ad esse india uiduale, contrahitur etiam concomia tanto quicquid ad talem natu iam pertinet , siue sit eius quidditas, sue passo, siue modus intrinsecus. Existentia ver b raiticularis est haec, vel illa existentia sinsulari rara . Notandum etiam existentiam quadrupliciter co siderari posse, scilicet aut in esse obi
ctivo; aut in esse possibili; aut in est e cognito, 3c volitos aut in esse reali actuali. Ex illentia primo, & secundo modo sumpta capitur absolute , nec includit aliquem respectum, nec disse it ab aetii ali exilientia, nisi quia illa est in potentia, haec autem in actu: na olentia obiectiva,& actus sibi cora pondens qui est actus existentis) sui eiusdem generis, speciei, ac indiuidui, ut alibi declaraui. Exulentia tertio mo
do sumpta includit respectit m ad Deli
cognoscentem, vel volentem, quo re- speetu dicitur habere esse cogniti. in svel volitum. Existentia quarto modo importat actitatem ex illeliam, qua i es
habet esse extra causam suam. Ad haec , qnotandum ex Scoto. q. s. quot. art. 3. Pquod esse dupliciter accipi potest. Uno modo pro :llo esse, quo aliquid dicitur rsi e nerprimo fornialiter recedete a non esse: quod aliter illud autem aliouid primo recςdit uuid rea non esse, per quod habet esse ext i αν cedit ianimam,di potentiam suae causae,quod 14 cin rit is este sic entitatiuum . Alio modo Pro illo esse quod non est ordinabile auulterius esse. Et est illud esse quod co uenit alicui, inquanaim non potest es se ratio essendi alteri. Hocque ese dupliciter conuenire potest alicui. vel scilicet per se piimo. Vel per accidens A. participative . Quartus te minus Pr oritas declarandus est prioritas, quae est tri- quotu-plo, scilicet durationis, nature,& per plex. ieetionis. Priolitas durationis est qua Pitoritas alterum altero dicitur antiquius,& v duratio-tustius,ut habetur in pcstp aedicamen- nis quid. iis . Vel est qua aliquid dicitur rem tius a praesenta nunc, ut in praeteritis raut qua. aliquid dicitur p:opinquius
praesenti nunc, ut in suturis i EX. v. met. cap.de Pitori. Plioritas natinae de 'qua loquitur Philosophus ubi supra Pr or meeli qua aliqua dicunnir posse esse sine naturω, a I iis, & alia non sine ipsis. Prioritas & peis perfectionis est qua num dicitur pei etionis ieetius alio. De qua loquitur Philoso- ou
lum dico. Quod actualis existent latas comparari potest , es ad nam iam, vel ad disserentiam indiuidualem respectu
naturae. Si comparariar ad natur DO; Nam-a . pono quasdam conclusiones, Priti a non . 'quatum est; quod natu aut natura .D oti e
est prior duratione existentia actuali , --:ri
communi, vel particulari. Probatur
nam quod p:aecedit aliquid duratiore ' est actualiter exiliens, sed natura ut est 'prior actuali existentia communi, vel C: particulati non existit actualiter, sed -- 'Q est
150쪽
Duratio est conditio exia fient i S. Aeterniatas est coditio exist ei His. Aeternitas quid. Creatur in mente
est indifferes ad actum existendi, & ad
Potentiam, ergo, &c. Primum assumptum patet, duratio enim est conditio
existentis, ut exul Es est. Quod si obi j-cias, quia aeternitas cis conditio extia flentis, ut existens est, Sm docto. q. 6.quol. Vnde Boetius dicit. AEternitate esse cxillentia interminabilis vitae. Et tamen hoc non obstante, creaturae, Ut habent esse in mente diuina dicunturae te . nae, licet actualiter non exutata ergo durario potet it similiter dici conditio naturae, ut pcedit actualem ex utenciam. Dico gi ci ea tu ae in inente diuina dicuntur aeternae eodem modo quo diacuntur existentes aditialiter , no habent
aut actualem exilientiam nisi sm quid, ideo non dicuntur aeternae, nisi sin ed: Obiecti Gaut illa procedit de aeternitate sua aliquid dr aeternum simpliciter. Etiam duratio no est condicio nisi simpliciter exilientis. Vel dici potest quia aeternitas positula, quae est conditio illius , quod de se formaliter habet exuitentiam ad quamlibet distet entia Pis, est conditio exilientis. AE te: nitas aut negative sumpta, quae est conditio itilius , quod non est in tre, de includit aliquo modo, licet non de se, coexili etiam ad quamlibet partem tyis, potestes e conclitio non existetis: modo creaturae in mente diuina dicuntur aeternae secundo modo. Secunda conclusio est quod natura non est prior ori9: ne
actuali exilientia communi, vel pat cicular it & hoc proprie loquendo de pi tori atu originis. P obarar quod esterius origine se habet,vtoiiSinans respect i illius quod dr poste ius origine prioritas. n originis est ordo inter origanans, S originarum, sed naturano se habet, ut o iginas respectu actualis Oistentiae. Quia originans diliti guttur real er ab originato, quod non
eli verum de natura, actuali existentia. Praeterea nullum elle icale, & troaebi originai ab eo qa non cit in actu, sed existentia actualis cit ens reale : actu, natura voed ut prior exilientia noesi cns reale in aetii , sed est ut differens ad actum, de ad potentiam, ergo, ε
Tertia conclusio est quod natura est prior actuali existentia, t.im communi, quam particulari prioritate naturae. Probatur nam quod praesupponitur alicui, est prius natura illo, ita natura praesupponitur existentiae, ergo, &c. Ex hac conclusione sequitur nullum elle in conueniens ponere praedicamenta abstrahe e ab actuali exilietia; qui quid sit de aptitudinati,siue obiecit uali, nam prius potest abstrahi a posteriori. QuM n obijcias , quia existentia, & essentia nunquam separantur. Dico quod licet hoc sit vel iam proportionaliter sumendo uti araque, nam es sentia in esse obiectivo , possibili, cognito, vel volito non separat ab exili Elia similiter sumpta; & elsentia in esse reali actuali non separatur ab exis etiaactuali. Non tamen .sequitur ex hoc naturam, seu essentiam considerari nopol se sine existentia, & ut sic considerata reponitur postea in praedicame to . Uel dicas praedicamenta pio tanto abstrahere ab exilientia, pro quanto existentia non eli ratio prima a G per se quare aliquid reponatur in pr dicamento. inarta coclusio est, ' naturaeli prior pi toritate persectio ius actuali existentia. & nota bene ' no facio
comparatione inter naturam non existe:em.& naturam exiliente, sed inter naturam,& exilientiam. Piobatur, id
quo homo excedit in perseetione asinu, est perfectius eo quo homo in actu excedit in persectione hominem ii potentia; quia homo in actu , & mno entia su teiusdem speciei, cili shabeant eandem definitionem ; scd
homo, &asinus sunt diuersa una specieium, de quae sunt diuersa um specieiuni habent maiorem dissimilitudinein in perfectione, aequalitate νι uam illa, quae sunt eiusdem speciei, sed homo excedit asinum natura humana , quae est perfectior natura asiniana, & homo in actu excedit hominem in potentia aettiali existentia, et go natura est pei sectior actuali existentauri Haec