장음표시 사용
571쪽
p a F A T I O. Tnistas asserere, tum illos habent ut homines opinionibus suis praepeditos, ac veluti e Scylla in Carybdin incidentes. Quae jam a me dicta sunt possunt, ni f illor , unicuique pate facere quid mihi respondendum esset variis iudiciis variorum hominum adversus Librum DE IN QPIRENDA VERITATE: ab applicatione itaque quam unusquisque potest nullo negotio, nec sine utilitate facere , supersedeo. Non me equidem latet omnes hanc applicationem non cite facturos ; Verum judex in mea causa viderer, sis me totis viribus defenderem. Jus igitur meum Lectoribus attentis qui genuini sitiat librorum judices transmitto ; SI eos obtestor ut recordentur postulati a me facti in Praefatione istius libri & alibi , Ne, scilicet, iue opinionibus meis jud, cent nisi ex resonsis claru distinctis quae ab unico hominum Mao-sro attentione seria interrogato accipient. Si cnim consulant praeJudicia ut leges decisivas circa Librum De Inquirenda Veritate , fateor istum Librum esse pessimum, quippe qui ad id de industria compositus sit ut legum istarum falsiitatem 5 injustitiam demon-
572쪽
Deus licit quicquid realis es in motibus mentis,inis deter minationibus horumce motuum , nec tamen est Author peccati. Edicit quicquid realis est in motibus concupiscentia , nec immen est Author concupiscentia nostrae.
Ο v v v L LI sunt qui existiment comparationem inter spiritum & materiam in superioribus institutam a me non satis urgeri & citius aequo relinqui , quippe qui arbitrentur spiritum non majori vi pollere ad determinandum impressionem sibi a Deo datam, quam materia. Optant igitur , ut explicem , si potis sum, quid agat in nobis , quid item nosmet ipsi agamus dum peccamus. Ex eorum enim judicio, ad alterutrum horum confitendum
573쪽
mea explicatione adigar, sci Ite et, aut hominem polle sibi nox am alia quam dare modificationem, atri Detim esse reVera Authorem peccati. Illis verb respondeo Fidem, rationem ac sensum in te inum quemde mcmetipso habeo me ad id adigere ut a comparatione mea eo loco delistam, quo ab ea destiti; omnigenis enim argumentis exploratum liabeo me habere in meipso principium quoddam determinationum mearum: nec infirmioribus sectus argumentis existimo materiam ejiis
modi principio carere. Id infra probabitur. Sed ecce jam id quod Deus
cmcit in nobis, quodque nosmetipsi facimus, dum peccamus. Primo Deus perpetuo nos impellit, idque immellione invicta ver-Sus bonum in genere. Sccundo, nobis representat ideam boni alicujus specialis, aut ipsius sensum in nobis excitat. Denique nos fert ad id bonum speciale. Deus, inquam, nos in desimenter impellit versus bonum in genere. Deus enim nos fecit & nos conservat propter se ipsuna; omnia quae bona sitiat vult a nobis amari; Primus aut potius unicus est motor. Quid moror φ Id ex numeris a me artea praedictis praet , idque apud cosquibuscum res mihi nunc est, in contisso est. Praeterei; Deus nobis repraeseritat ideam boni alicuius specialis, aut ipsius sensum in nobis excitat. Ipse enim soliis nos illuminat; et corpora quae nos ambiunt non possunt agere in mentem nostram. Ino verbo, nobismetipsis nostrum non sumus lumen, nostraque selicuas. Id tertio libro et alibi fuse a me probatum fuit. Denique; Deus nos fert versus bolium ilhad speciale ; Clim enim Deus nos ferat versus omnia bona, hinc, necessario scquitur ipsum nos ferre versiis bona specialia, cum illorum ideam aut sensum menti nos.
trae imprimit. IlIud omne est quod Deus efficit in nobis dum pecca
Sed cum bonum speciale in se includat omnia bona, mensque dum
illud bonum speciale visu claro&distincto contuet non positi imaginari omnia hona in illo incIudi; Deus nos necessarib& invicte non fert ad amorem istius boni. Sentimus in nobis Iibertatem ibi subsilendi aut ulteritis progrediendi , -- sentimus adhuc nos habete motum quo ulterius progredi pollimus : ucio verbo, impressionem quam habemus
vcrsus bonum universale, vel ut cum vulgo loquar, VoIuirtatem nostram nulla vi ad id cogi ut huic speciali bono insistat. Videamus igitur quid faciat peccator, subsistit; conquiescit; Deum
non sequitur, nil agit, peccatum enim nihil est.. Pro comperto habet praecipuam legem quam observare teneriir, in eo consistere, ut liber late sua utatur, quantum quidem potest, nec euiquam bono adhaereat nisi intiis apud se convincatur se adversus ordinem in rerum natura instittrium peccaturum si illi hono adii rere recusaret.Si hanc legem pertrimen rationis non perci'im, illam Lahem ev secretis conscientiae exprobationibus ediscir. Impressionem igitur quam versus bonum uni
574쪽
taxat uti oporteret, cogitationes sitas serre deberet. Quippe duni de aliis bonis ab eo quo potitur diversis cogitabit, tum poterit producere in se nox as determinationes amoris siti& usum libertatis admittere. Jam autem probo ipsum imprestione sibi a Deo data versiis bonum in genere, posse cogitare de aliis bonis ab eo quo potitur differentibus. In eo enim praecipue consistit difficultatis nodus. Haec est lex naturae, nempe, ideas objuctorum oeerri menti nostrae quotiescunque de ijs volumus cogitare, dummodo capacitas quam habemus cogitandi, non occupetur sensationibus vividis & confusis,
eorum occasione quae in corpore nostro aguntur natis. Jam vero possimus veste cogitare de omnibus ; quia imprellio nainralla quae noS Vide siυρ afert 'ersus bonum extenditur ad ea si ania de quibus cogitare possu-c.6 pa I xl.
muS; atqui possumus omni tempore coirare de omnibus , quia illi' unimur qui in se includit ideas rerum omnium ut supra probavi. ibouen' Si igitur constet nos posse veste cominus contemplari ea quae jam tibus. 8 videmus veluti eminus. quoniam Enti universali unimur: ac u constut juxta leges naturae, ideas rerum ad nos accedere seu nobis obusriari statim atque id volumus. Hinc colligere est ;Primb, Nos haberemincipium deterini nouuin nostrarum. Namque praesentia actualis idearum specialium ea in quae determinat praecise ver stis bonum in genere, quaeque hoc pacto amorem nostrum naturalem in amores liberos convertit. Assenses noster seu conquiescentia , ut
ita dicam, in contemplatione boni alicujus specialis, nihil est realis
aut positivi respectu nostri, ut infra sum explicaturus. Secundo, Illud princi'um deternuMatio rum nostrarum semper esse liberum respectabo/--secratiam. Ad ea enim amanda modo insuperabili non ferimur ἔ cum ea in sua is examinam , ac cum idea quam de summo bono habemus, aut cum aliis bonis aperialibus conferre possimus.
Itaque principium libertatis nostrae in eo consistit, ..d sum facti simus propter Deum & cum ipse uniam r, ad verum bonum aut ad alia bona ab ijs de quibus actu cogitamus diversa, rogitationcs nostras
ferre semper posti S. Suppono tam a nostras sensationes non occupare capacitatem mentis nostrae. Ut enim liberi simus libertate de qua sermo est, necesse est non modo ut Deus nos non impellat motu in supciabili versus bona specialia , sed praeterea ut pollimus uti imprustione quam habemus versus bonum in genere, ad aliud amandum quam quod
actu amamus. Jam autem cum nulla possimus amare objecta praetcr a.de quibus possumus cogitare, nec queamus actu cogitare de alijsquam de iis quae in nobis excitant sensationes vividiores; hi: ic mania festo patri unionem nostram cum corpore & ipsius imperium in nos libertatem nostram minuere, ac non raro omnino impedire quominus
illa uti queamus. Cum itaque sensationes nostrae ideas nostras d Icant, & unio quae nobis est cum corpore, quae facit ut nihil videamus praeter nus ipsus, cxtenuet inuonem qitam cum Deo habemus. Σ
575쪽
quae saeit ut omnia nobis sint maesentia , Cum , inquam , haee ita sint, mens non debet sinere, te distringi sensationibus eonfusis, si principium determinationum suarum perseeth liberum conservara
velit. Ex his omnibus evidenter liquet, Deum non esse Authorem peeeati , hominemque novas non sibi dare modificationes, Deus non est author peccati, eum peccanti, sive illi qui in bono aliquo speetali subsistit, imprimat perpetub motum quo possit ulterius progredi, det ipsi
facultatem cogitandi de alijs rebus, & sese ferendi versus alia bona quam versus bonum quod actu ipsius cogitationi obversetur, quodque amore complectitur; ipsi praescribat ne illud amet a cujus amore potest abstinere sine ullis conscientiae morsibus; ac ipsum secreti pr priae rationis objurgationibus ad se indesinenter revocet. Verum equidem est aliquo sensu Deum ferre peccatorem ad amandum objectum peccati sui, si objectum illud boni specie appareat peccatori : Nam ut ajunt plerique Theologi, quicquid positivi, actualis, ac motus est in peccato. a Deo est. At verb peccatum hominis cujus piam in eo non consistit, quia amet bonum aliquod speciale, nam omne bonum est amore dignum: sed in eo quod illud bonum amet unice; sive in eo qubd illud aequali aut sorth majori prosequatur amore quam bonum aliud praestantius : aut in eo quod amet bonum quo Deus ipsum potiri vetat, quia cum mens ex quo peccatum irrepsitubmittatur corpori , amor 1eu potias fruitio, ut ita loquar, istius boni augeret concupiscentiam , ipsamque I simmi boni amore arceret. Uno verbo peceatum hominis cujuspiam in eo consistitqubd non reserat omnia bona specialia ad summum, aut potius in eo quod non consideret seu non amet summum bonum in specialibus, atque se non dirigat amorem suum juxta voluntatem Dei aut secundiun ordinem essentialem & necessarium , cujus homines eognitionem habent eo persectiorem , qub arctius cum Deo uniuntur, & qub impressiones sensuum & affecAum vividas miniis sentiunt. Namque sensus nostrimentem per corpus dissipant ac veluti distundunt, ae assectsis eam quasi
transferentes in corpora circumjacentia nos removent a lumine Dei
quod nobis affulget & assunditur.
Homo quoque novas non sibi dat modificationes. Motus enim ais moris quem Deus indesinenter in nobis imprimit, nec augetur, nec minuitur, quamvis actu amemus aut non amemus; Hoc est, quamvis naturalis ille motus amoris sit determinatus aut non determinatus, per aliquam ideam mentis nostrae. Ne motus ille quidem cessat per acquiescentiam, sit verbo venia) in possessione boni, ut motus corporum cessat per quietem. Verisimile est Deum nos semper ad se ae- Νqua vi impellere, nos enim impellit versus bonum in genere, quantum quidem ad eum motum sumus idonei, jam ad illum semper sumus aeque idonei omni tempore, quia voluntas nostra aut capacitas
naturalis volendi semper aequalis in sibi ipsi. Itaque impressio aut Diuiligod by Corale
576쪽
S, EXPLICATIONES ad LIB. I. 13
motus naturalis quo versus bonum serimur , nunquam augetur nec minuitur.
Fateor equidem nos non habere ideam claram aut sensiim inter num istius aequalitatis impressionis aut motus naturalis versus bonum. Sed id ex eo est quod nos ipsos non cognoscamus per ideam , ' Vide cap. ut alibi probatum est, quodque non sentiamus facultates nostras, p xxi quum non Funt actu. Non sentimus in nobis quod naturale, ordinarium, & semper idem est, quemadmodum non sentimus calorem seq.& pulsationem eordis nostri. Nostros ne quidem sentimus liabitsis,nec N.mo fit an digni simus amore aut ira Dei. In nobis forte sitiat innumerae sa- uir.
cultates nobis penitus ignotae. more via ο-
Quicquid enim sumus nos, id sensu interno non percipimus, sed id tantum quod sentimus actst. Si nullum unquam dolorem sensissemus nullaque bona specialia appetivissemus, non possemus sensi interno
quem de nobis-met ipsis habemus comperire an apti essemus ad sentiendum dolorem aut ad Volenda talia bona, nec ne. Memoria nostra non verb sensus internus nos docet nos esse capaces sentiendi id quod non amplius sentimus, nosque posse agitari affectibus quorum nullus amplius in nobis superest motus. Nihil itaque est quod impediat quominus credamus Deum nos semper impeIlere versiis se vi aequali, quamvis modo valde differenti; ipsum due semper conservare in mente
nostra aequalem aptitudinem ad volendum, aut eandem Voluntatem, sicut in materia aequalem motos quantitatem semper conservat.
Sed dato non concesso rem non sic se nabere, haud putem quemquam dicere posse amissionem aut diminutionem motus naturalis mentis nostrae pendere a nobis, cum non possimus esse causa extensionis vo-Iuntatis nostrae.
Ex supradictis insuper eonstat Deum etiam conservare in nobis quidquid est realis&positivi in determinationibus specialibus motos mentis nostrae, nempe ideas &sensationes nostras. Illud enim est quod determinat versus bona specialia motum nostrum ad bonum in genere ;sed modo non insuperabili, clim nobis sit motus quo possimus ulterius progredi. Illud igitur est quod facimus dum peccamus; nempe; id ominne non facimus quod possumus facere propter impressionem quam habemus versus illum qui omnia includit bona: Nihil enim nisi mediante
potentia quam accipimus ex unione nostra eum illo qui omnia facit in omnibus, possumus. Causa autem praecipua cur peccemus in eo versa-inr, quod cum malimus potiri rebus quam eas examinare, quia magnam in potiundo Voluptatem , ingentem verb in examinando experimur laborem ;desinimus uti motu nobis dato ad quaerendum, num,
illudque examinaudum, & in fruitione rerum quibus uti duntaxat deberemus, subsistimus. Sed qui ad rem animum serio advertent facili negotio agnoscent in eo nihil esse realis a parte nostri nisi quod ab inquis vendo desistimus, quae cessatio inquisitionis corrumpit, ut ita dicam,
actionem Dei in nobis, sed quae tamen illam non potest destruere. Quid
577쪽
igitur agimus, quum non peccemus φ Iam illud omne agi nitis quod Deus efficit in nobis; dum vero peccamus quid agimus Nihil prorsus. Annamus equidem bonum aliquod speciale; sed peccatum in co praecise non consilit; nam bonum est amabile & debet amari. Amor noster in se bonus est;& in eo ipso quod illud bonum speciale amamus impressionem sequimur quam nobis dat Deus. Peccatum nostrum inco praecise consistit quod in lioc bono speciali sistamus i inpressionem quam
Deus dat nobis ad id omne amandum quod bonum es , aut bonum universale, tempore quo illud amare debemus S possumus. Ergo peccatum nihil cst, & quamvis Deus omnia in nobis faciat, peccatum tamen non secit. Jam autem quum bonum aliquod particulare unice aut contra ordinem amamus, a Deo aequalem accipimus impressionem amoris ac si in hoc bono non subsisteremus. Praeterea determinatio illa quae nec est necessaria nec insuperabilis, i Deo etiam nobis data est. Ergo quum p camus, novam in nobis non producimus modifica
Fateor tamen nos , dum non peccamus, & dum resistimus tentationi, dici posse, aliquo sensu , nobis dare ii vana modificationem,'uia volumus cogitare de alijs bonis quam de falsis illis bonis quae
Nos tentant. Verum quod tum facimus producitur per actionem quam Deus nobis indit, hoc est, per motum Versus bonum in genere, aut per voluntatem nostram auxilio gratiae adjutam, hoc est lumine illuminatam, &delectatione praeveniente impulsam. Etenim, si autumet quis diversas res velle , idem esse ac sibi dare varias mori sicationes , equidem fateor hoc sensit memem posse sese vari E modificare per actionem sibi a Deo impressam. Verram semper attendendum est actionem illam quam Deus nobis indit pendere a nobis, nec esse insit perabilem respectu bonorum *ecialium. Namque, cum bonum aliquod speciale nobis offertur, sensum habemus internum, seu conscij sumus nostrae libertatis ipsius respectu, ut conscij sumus voluptatis nostrae, & doloris nostri , clim alterutro afficimur. Eadem ratione nostrae convincimur libertatis. qua convincimur existentiae nostrae , sensu enim interno sive cogit tionum nostrarum conscientia quae in nobis est, nos existere docemur.
Ac si eo tempore quo libertatem nostram senti inus respectu boni alicujus specialis , dubitare debemus nos cile liberos , quia libertatis nostrae ideam non habemus claram ; certe etiam pari ratione nos dubitare oportebit de dolore nostro, ac de existentia nostra eo ipso tem p re quo infelices sumus, clim nec mentis nostrae, nec doloris ideam
De scnsu interno res secus se habet ac de sensibus 'nostris externis. Hi semper in aliqua re nos decipiunt, illi vero nunquam. Per meoX1enliis externos video colores in superficie corporum, sonum audio in aere, dolorem sentio in manu mea; & in errorem incido, si de
his rebus ex sensuvin testimonio judicem. Sed per sensum internum Disiligod by Corale
578쪽
S, EXPLICATIONES M LIB. I. rue
vuleo colorem, audio sonum, patior dolorem; nec fallor credendo me videre dum video , me audire dum audio, ac pati dum patior ;dummodo ibi subsistam. Haec sustus non explico, quippe viae Der se clara lint. Clim igitur sensum habeamus internum lib. rtatis nostrae eo tempore quo bonum aliquod speciale s se menti iacitrae objicit ;nullo modo dubitare debemus quin liberi simus res ictu illius boni. ia tamen illum sensum internum sive conscicntiam sim per non habemus, & quia quandoque id duntaxat consuli natis quod de illo nobis
supe tuli in memoria modo per quam confuso , possumus, inter coSitandum de rationibus abstractis , quae nos a sensti nostri arcent, nobis
persuadere fieri non posse ut homo sit liber. Quemadmodum Stoicus cui nihil deest ad vitam commode vivendam , quique tranquille Philosophatur, potest imaginari dolorem non esse malum, quia sensus internus quem habet de se ipso, nullo actuali experimento ipsum contrariae convincit sententiae. Potest probare post Senecam, rationibus quae aliquo sensu sunt verillimae , contraditiorium esse sapientem posse esse infelicem. Nihilominus tametsi sensus internus quem de nobismetipsis habemus non sussiceret ad evincendum nos esse Iiberos ; id ipsa ratio nos posset edocere. Quippe clim convincamur lumine rationis Deum non agere nisi propter se, nec nobis posse ullum impertiri motum qui versus illum non tendat, impresso equidem Versus
bonum in genere potest esse inviina ; Sed manifestum est impressonem qua nos fert versus bona specialia necessarib debere esse liberam. Nam si illa impressio esset insuperabilis, non amplius haberemus motum quo possemus tondere versus ipsum, chira tamen motum nobὲs
duntaxat impertiatur propter se ; ac in bonis specialibus subsistero
quiescere cosercmur, quamvis Deus, ordo, & ratio id vetent. Adsi but nostra culpa non peccaremus, Jc Deus vere esivi: causa aberrationum nostrarum, quippe quae non s cnt liberae, sed mei e naturaleς. Itaque licet libertatis nostrae non convinceremur per sensum hi ternum quem de nobis habemus i possemus tamen ex ratione ediscere necesse csse ut homo creatus sit .liber; posito quod postit appetere bona specialia, nec possi appetere illa bona nisi per seri pressionem aut motum quem Deus ipsi ii desinentur impertitur ad ipsum amaudum quod etiam ratione probari potest. Verum res eodem modo non se habet de capacitate patiendi aliquem dolorem. Ut quis comperiat an illam ha at capacitatem , nulla alia est ratio quantonsus internus uenemo tamen est qui dubitet hominem esse obnoxium dolori.
Cum non cogitoscamus mentem nostram per ideam claram,
ut id alibi a me expositum cst , frustra conamur deprehendeIe id quod in nobis est quod terminat actioncm , quam Deus nobis imprimit , aut id quod in nobis est quod se vinci sinit determinatione non insuperabili , quamque unusquisque potcst mutare Voluntate sua vel imprellione sui versus illud omne quod bo-Disiliaco by Corale
579쪽
num est, dc unione sua cum illo qui includit ideas omnium entium. Etenim nullam habemus ideam claram ullius modificationis mentis nostrae. Solus sensus internus seu conscicntia nos existent am&essentiam nostram docet. Ille igitur sensus internus consulendus nobis eliut convincamur nos esse liberos. Circa id responsum nobis dat satis
clarum sensus ille internus, cium aliquod bonum speciale possidendum actu nobis proponimus. Nemo est enim qui possit dubitare, se modo insuperabili non serri ad edendum aliquem fructum, aut ad vitandum dolorem aliquem levissimum. Verum si inconsulto sensu interno, alia
tendimus ad rationes abstractas, quaeque nos amoveant a cogitatione
nostri; tum sorte per illas abstractiones,a nobismetipsis aberrantes obliviscemur quid simus : ac scientiam Dei & potestatem ab lutam qua in nos pollet cum libertate nostra conciliare volentes ; in errorem incidemus qui omnia Religionis & Ethicae principia landitus evertit. Porrb unum adversus supra dicta objici solet, quod, ut ut levissi- .mum, negotium tamen multis facessere solet. Odium, inquiunt,adversus Deum, est actio in qua nihil quicquam est boni. Ergo tota illa actio est peccatoris, Deus nullas in illa partes agit. Ac per consequens homo agit, ac sibi ipsi dat novas modificationes, actione quae
Respondeo peccatores non odisse Deum nisi quia libere Mnisb judicant Deum esse malum t Bonum non potest odio haberi quatenus bonum. Deum itaque oderunt, ipso motu amoris quem Deus ipsis imprimit erga bonum. Iam autem judicant Deum non esse bonum quia libertatis Duae eum non admittunt usiam quem deberent. Clim evidentia plena & invicta non convincantur Deum non esse
bonum, non deberent illum existimare malum, nec proinde illum odisse. Duo sunt distinguenda in odio ; Sensus mentis, dc motus V Iuntatis Sensus non potest esse malus, est enim modificatio mentis uae in se nee bonum , nec malum morale includit. Motum quod pectat, haud etiam est malus , quia non distinguitur a motu am ris. Malum enim quod est extra nos clim nihil aliud sit quam privatio boni, hine patet manifestb , fugere malum, idem esse ac sugere privationem boni, hoc est tendere versus bonum. Itaque quicquid reale &positivum est in ipso odio adversus Deum, nihil habet in se mali; & peccator non potest odisse Deum nisi flagitioso & abominando usu actionis qui Deus ipsum indesinenter fert ad amorem ipsius. Dissiligod by Corale
580쪽
Deus facit quicquid reale es in motibin concupiscentiae ,
nec tamen est Author concupiscentiae.
CUM dissicultates quae moveri solent circa Concupiscentiam, multum habeant connexionis cum iis quas jam enucleavi; operae Haec Expli- pretium facturus videor si hic demonstrem, Deum non esse Authorem concupiscentiae quamvis ipse essiciat quicquid reale est, ac ipsς solus s. , π,j. voluptates etiam sensibiles in nobis excitet. s. Ubit De Propter rationes a me quinto capite primi libri de Inquirenda veri- Inquirenda rate & alibi etiam allatas constare ni fallor debet hominem juxta leges Verit ις
naturales unionis mentis cum corpore, etiam ante peccatum ad usum
bonorum sensibilium voluptatibus praevenientibus impulsum fuisse; ac in ipsius mente certas quastam cogitationes natas fuisse, quoties cumque certa quaedam vestigia efformabantur in praecipua parte ipsius Cerebri. Jam autem leges illae erant rectissimae ob rationes supradicto
capite memoratas. Hoc posito. Ut ante peccatum omnia ordine intemerato procedebant, homo ea necessario pollebat potes ate in corpus,
ut pro lubitu impediret formationem illorum vestigiorum. ordo enim postulat ut mens dominetur in corpus. Iam autem illud imperium quo mens hominis pollebat in ipsius corpus consistebat praecise in eo quod juxta sua desideria variaque studia sistebat communicationem motuum qui in ipsius corpore, corporum ipsi adjacentium sin quae voluntas p testatem immediatam & directam, ut in proprium corpus non habebat) excitabantur. Haud credo posse alium concipi modum quo homo impedire valeret quominus vestigia in silo formarentur cerebro. Voluntas itaque Dei, aut lex generalis naturae, quae est vera causa communicationis motuum , pendebat quandoque a voluntate Adami.
Deus enim istius erat erga ipsum, ut ita dicam, indulgentiae ut in ipsius eorpore, aut saltem in praecipua istius corporis parte, cuique mens immediate unitur , novos sine ipsius consensu non produceret motus. Talis erat naturae institutio ante peccatum: ordo ac ille proinde cujus In Obiem voluntas essentialis & necessaria semper ordini conformis est rem se postulabant. Iam autem illa voluntate semper eadem perstante; pec-ἴ,'''Libicatum primi hominis evertit ordinem institutum; quia ordo non sinit expileo id ut primus homo in peccatum lapsus absolute dominetur in quicquam, quod hic haud aequum est peccatorem posse suspendere communicationem tuum, voluntatem Dei sese accomodare ipsius voluntati; ac in ipsius gratiam dari exceptiones in lepe naturae. Unde fit ut homo sit obnoxius seeli homo Concupiscentiae; mens ipsius a corpore pendeat; intra se ipsum sentiat potestatis Voluptates inde liberatas ac motus involuntarios & rebelles in conse-qum quentia legis aequillicliae quae unit duas par S ex quibus constat, eo pu,'hi. Itaque ma formis concupiscentiae non secus ac τὸ peccati nihil est reale. Nihil aliud est in homine quam privatio potestatiS qua Disiligod by Gorale