장음표시 사용
151쪽
bri siccioris , quod autem id sequeretur,manifestepatet, quia valenti bus memoria promptius recurrunt specieS coordinatae, quam ijs qui
Misi i lii . Probatur sechmdδ alia experientia, ea facilius appraehendimus. t si M'Ham. quibus de nouo dedimus operam, quam ea de quibus habemus habitum inueteratum, & tamen lias facile assentimur, illic cum dissicultate. ergo signum est praeter id, quod faciliorem reddit appraehensionem, debere poni habitum aliquem ad assentiendum facile. Probatur con sequentia, quia species non concurrunt ad assensum,nisi mediante v praehensione, quandoquidem ergo cum dissiciliori appr hensioneas tensius,nihilominus sequatur facilius, conseques videtur habuum non esse referendum in species antecedens etiam clarum est , quia Logici facilius appraehendunt terminos Logicos, quam appraehendant illi,. qui iam a longo tempore docuerunt Logicam, & tamen hi claritis αfacilius assentiuntur conclusionibus Logicis quam illi. Confirmatur praeterea alia experientia; quia saepe euenit,ut propositiones de quibus habemus habitus appraehendamus valde remisse de obscure, & tamen ijs ficile assentiamur. Probatur tertio ratione, quia per scientia habitualem habetur magna facilitas & habilitas ad operandum circa objecta scibilia, sed haec
habilitas non potest esse a solis speciebus coordinatis. ergo &c. minor probatur,quia etiam ante scientiam actualem species sunt eodem mmdo ordinatae, quia alioquin non elicerentur actus scientifici,& tamen tunc nullam experimur facilitatem ad operandum. ergo nec post
actus, aut conclusiones dedue has.
Probati ir denique omnes alij habitus sunt facilitates inclinantes ad facile operandum,ergo & habitus scientiae debet esse talis habilitas, Mnon sola coordinatio specierum. fateor haec argumenta potissimum
facere contra coordi irationem specierum incomplexarum,faciunt tamen etiam contra species complexas, ut consideranti patebit. Deinde quo jure multiplicantur illae species complexae eodem possunt multiplitari habitus, per quos facilius explicatur promptitudo, illa quam habet intellectus ad assentiendum conclusoni scientificae. VIII. Ad soluenda quaedam argumenta,quae contra hanc conclusonem obijciuntur, aduerte, quod si quae detur major radicatio specierum vel intensio,ita tamen faciat ut termini facilius & citius apprςhendantur, non per habitum, sed, ut multi volunt, per augmentum potentiae aut per meliorem illius dispositionem naturalem;per augmentum potentiae, sicuti quando calor augetur facilius potest caleiscere lignu. Aduerte praeterea multos vocare species intelligibiles habitus & dic
re habitum scientiae praesuppositive, & secuniari δ, consistere in spe- ciebus uitelligibilibus, primario vero in qualitate superaddita; certum
152쪽
enim est quo melior est apprehensio terminorum, eo citius formari judicium caeteris paribus, non quod ipta species immediate facilitent ipsum j udicium, sed quia iudicium non potest fieri,sine appraehensionibus quae quodammodo approximant objectum,& quo melius objectum appraehenditur, eo melius approximatur, & consequenter eo citius formatur judicium, non propter habilitatem quadam ictivam, sed propter meliorem dispositionem materialem , aut augmentum
potentiae; propter is positionem, inquam, materialem, sicut ignis eo facilius cale Mit, quo magis illi est approximatum lignum. sed praeter illam approximationem objecti, debet adhuc poni qualitas aliqua in intellectu effective facilitans ipsem assensum, quia,ut dixi, saepe fit ut
apprehensiones bonae sint, & tamen non sequatur facilis assensus,&fieri potest ut appraehensiones debiliores sint aut tardiores, & tamen facile assensius eliciatur. Ex his poterit lassicienter responderi, tum ad illa argumenta quae videntur probare ex coordinatione specierum oriri aliquam facilitatem,tum etiam ad illa quae ducuntur ex Aristote lis& B.Thomae aut horitate.
Dico ultimo scientiam habitualem & totalem,nihil aliud esse quam IX. aggregationem plurium habituum partialium specie distinctorum,
conuenientium tamen sub una ratione formali generica objecti, & in uno modo genetico definiendi, demonstrandi, & procedendi circa sua propria objecta. Probatur haec conclusio ex refutatione aliarum sententiariim ve-E 'trabatis. rum aduertendum est illos habitus partiales distingui specie , qui ge- 'nerantur ex conclusionibus demonstrativis specie distinctis, unde quot erunt conclusiones hoc modo distinctae, tot erunt habi tus par
tiales specie distincti, generati ex illis conclusionibus. Quod autem tot sint habitus specie distincti,quot sunt coclusiones specie distinctς, probatur facile , quia quot sunt actus specie distinisti, tot sunt virtutes producendi specie distinctae;a virtutibus autem specie distinctis, procedunt essectus specie distincti. deinde actus non habent vim producendi , nisi eum habitum qui inclinat ad producendum actum sibi similem. ergo unusquisq; actus specie distinctus producit habitum
specie distininum. Denique habitus diuersiarum conclusionum a se timuicem separari possunt. ergo non sunt una simplex qualitas. Conse quetia est clara. Antecedes patet ex dictis,potest enim quis scire unam conclusionem, & alteram ignorare, imo ordinarie quando quis dis cit scientiam,prius discit unam conclusionem, deinde aliam, & aliam,
donec omneS nouerit. Adverte praeterea ut conclusiones sint specie
distinctie,ex quibus generantur habitus partiales, opus esse ut praemissae, vel principia propria illarum conclusionum sint distincta essentialiter, habentia scilicet media essentialiter distincta , vel certe media
153쪽
sint ita distincta, ut ex illis non ita facile possint colligi distin ctae con clusiones; etsi non desint, qui dicant quascumque conclusiones distinctas generare distinctos nabitus, de quidem fortassis non sine
probilitate. Denique aduerte objecta adaequata scientiarum totalium necessariὰ postulare modos quosdam partiales, qui debent obseruari in definiendo, demonstrando, & procedendo circa suarum specierum& principiorum cognitionem . verbi gratia , objectium Pthysicae postulat ut in illius cognitione a notioribus nobis ad notiora natura procedamus, & quando aliquid Physice explicamus , de hanc ob causam diximus in scientia totali, debere esse unum modum pro cedendi,&c.
In quibus possint esse habitus.
Suppono hoc loco contra Guillelmum Parisiensem lib. de fide M
legibus folio 1 . cujus sententiam Major nostras probabilem reputat in .dis . . quaest. prima,dari habitus.Potentiae enim quae priis non poterant aliquid. & nunc de nouo possunt, per aliquid de nouo positum, vel ablatum possunt. sed potentia, verbi gratia, motiua in Cytharedo, post frequentationem actuum pulsandi cytharam, potest actin cum facilitate elicere, quos cum facilitate prius non potera P. et go per aliquid vel de nouo positum , vel ablatum. sed non per ali-q id de facto seblatum . ergo positum , quod communiter Uocatur habitus, qui est qualitasAnsensiditis non ingenita, natura sua permanens , per se primo ordinata ad juvandam & facilitandam potentiam operativam. hoc posito, de subjecto habituum grauis est apud authores controuersia, quae tamen facile dirimi poterit, si aduertatur duabus de causis dari habitus. prior est ut facultas indisserens ad hoc vel illud,determinetur ad unum eorum; quo fit, ut in facultatibus ad
ρωνἀ- ea ι- aliquid unum definitis non reperiantur habitus, exempli gratia, in fa-- - cultate , quia est determinata ad unum actum, eodem modo circa suum obie tam, nempe visibile, exercendum. secunda causa est ostendisκri ut dissicultas tollatur,quam facilitates in operando patiuntur, ut fici-LALE .. ' te nempe operari queant. Neque dicas facultatem volitivam esse determinatam ad bonum, &consequenter , supposita hac nostra doctrina, non indigere habitu, quo determinetur . ne, inquam, hoc dicas, Respondeo enim voluntatem non esse omnimodo determinatam ad bonum , dicemus enim in disputationibus Morat posse ferri in malum qua malum. Sec do ponamus ita esse, id est, voluntatem esse
154쪽
definitam ad bonum in communi, est tamen indifferens ad hoc vel illud particulare bonum . unde ut tollatur difficultas in diligendo de prosequendo hoc potius bonum quam illud,requirit habitum, ut determinetur ejus beneficio. Sed inquies nos paulo ante dixisse visum non indigere habitu, cum tamen visus sit indefinitus ad colores particulares percipiendos, possitque errare circa illos , percipiendo nimirum unum colorem pro altero, Vt multi quotidie faciunt. ergo neque voluntas requirit habitum. Respondeo deceptionem visus circa colores percipiendos in particulari,non oriri ex indifferentia potentiqvisivae, sed vel ex distantia nimia inter aspectum & rem visam, vel ex medio nimis crasso & opaco , vel ex dispositione mala organi laesi, debilis, obtusi ; uno verbo, facultate videndi minus recte affecta, alioquin nunquam error poterit accidere in singulis coloribus percipiendis , ut experimur ῆ at voluntatis error ex eo desumendus est,
quod voluntas sit indefinita ad hoc vel illud amplectendum, ut aliquando saltem prosequatur malum, quod boni fiabet speciem, loco veri & re ipsa talis, unde in voluntate , non autem in usi ponendi sint habitus. sed, inquies, si habitus tollunt voluntatis indifferentiam, tollent quoque libertatem. hoc autem est absurdum. ergo, &c. Respondeo habitum non tollere libertatem,tum quia per actus libe rimos acquiritur, tum quia habitu utimur pro libito, neque illo imclinamur ad operandam necessario, saltem quoad illius usum de exercitium. Ex his patet potentiam visivam non esse capacem, S: cons queliter neque subjectum habitus. patet praeterea voluntatem ensuri echium habituum . his praesuppositis, Dico primo , in intellectu sumano esse habitus , non tamen ra- I Ltione primae operationis, seu simplicis apprehensionis qua res ipsas percipit intellectus,nullum judicium Hrmativum aut negativum de oly b tis. illis ferendo , quia lassiciunt jecies intellectuales , quibus res intel-
Iectui tanquam in speculo representatur; sed ratione secundae operationis, nempe ad aliquod judicium de rebus facilius ferendum. Pro- P iamcomtu batur, quia rusticus eodem modo apprehendit, atque doctius, & tamen de rebus nequit j udicare, cum sit expers scientiae,cuj us proprium est judicare. Emo,&C.
Dico secundo, insensbus internis posse esse quosdam habitus salia III.
te iri improprie,quos melius vocaveris habilitates. Probatur,quia memoria sensitiva munus ex sensibus interioribus; at docet Aristoteles habitis; libro de memoria, capi tertio, memoriam consuetudine & exercit tione confirmari, unde cerium etiam permulta bruta intellectu &voluntate carentia, solisque sensibus interioribus praedita , quaedam distere ab hominibus, domari quoque ac sicurari, quae omnia non
155쪽
tum localem, qualis est duntaxat in membris externis, nihil acquiritur praeter ubi. Sed contra est, quia licet ars scribendi, verbi gratia, & caeterae artes Immat. sint in intellectu, quibus ipse inclinatur ad actiones arti congruas, &ad dirigenda membra externa quibus utitur , tamen ex parte membrorum requiritur facilitas,quae exercitatione acquiratur,& cujus beneficio facilius & melius intellectum ac diligentius sequatur ; quae facilitas artis nomine nequit insigniri, licet arti subordinetur & subi j eiatur,sed habitus nomine est appellanda;vnde fit ut quantumvis Cy tharedus calleat artem cytharizandi, nisi tamen fides pulsare consueuerit, unde facilitatem mouendi digitos acquisierit, tantium in ea arte proficiat. Deinde secum pugnat praedicta re 5 ,nec enim intelligi potest, quomodo per consuetudinem impedimentum membrorum exteriorum tollatur,nec tamen aliqua dispositio &.habilitas compar, 'tur,quae in illius locum siccedat; ut enim docet Aristoteles, corruptio' uni contra ij est generatio alterius. ergo quando deperditur dissicultas in membris externis,facilitas acquiratur& Seneretur necesse est. Quod autem obi jciunt permotum localem nihil acquiri, intelligendumest de motu Iraturali locali, praeter ejus terminum,non autem do
Virum habitus ad actus eliciendos essemue, an vero dispositive tantum concurrat. QVaerimus, ut ex titulo proposito constat,utrum habitus ad actius L
.eliciendos effective , an vero tantum dispositive concurrat, ita ut quando producuntur actus, vere ipsi habitus attingant substantiam & entitatem actuum,an non. qua in re Prima sententia est concurrere eflective.est B.Thomae, I. 2. quaest. prima semiratia 49. art. 3. Bartholomaei Mediae prima Σ. Cajetani, & aliorum Tho- 'mistarum,quos ex recentioribus Iequuntur Suarius disput. sesst. . D. rh-Rubius,& alij communiter. Secunda sententia est praecedenti contraria non concurrere effecti-ue ad stibi tantiam actus vittantum ad modum illius,id est ad facilita- σπη-- μ λ tem quandam,qua producitur actius ab habete habiriim .hanc ut probabilem sequitur Scotus nostras,in I. dist. 17. quaest. L.&ut absolve ve- r-- tam tuetur Durandus in 3. dist. 26. quaest.x. α 3. & optime
quaest. Is Paladanus,&alij veteres,quos ex recentioribus se
156쪽
quuntur, Vasqueet, Hurtadus, de alij. Dicendum existimo,habitum non concurrere essective ad substan. tiam actussed tantum ad facilitatem, modo explicando.
II. Probatur assertio. frustra fit per plura, quod fieri potestaeque bene per pauciora. sed Ala&nuda potentia naturalis, verbi gratia, intel- , L stati. lactas aut volunt , est suffciens principium productivum substan -- M. tap amas. go seustra illi superadditur habitus ad eandem substantia. liter producendam. Minor probatur, quia actin praecedentes ipsimhabitum, &ex quibus generatur habitus, sunt ejusdem speciei cum illi saetibus qui procedunt a subjecto & potentia post acquisitum ha bitum. sed illos aeris substantialiter producit sola potentia naturalia sne habitu . ergo tabitus nuc vere efficit substantiam actus , nec est necessarius ad illis, substanxi liter & entitatiue essiciendam, sed tantum ad facilim esciendam. Haec ultima minor probatur, quia a temperantiae, quibus qui post acquisitum habitum temperantiae utitur,sciens, valens,& propter honcitatem virtutis sis enim sunt con ditiones actus virtutis secundo Ethicorum capite quartoὶ sunt ejundem species cum illis qui praecesserunt habitum temperantiae , & ex quibus temperate sectis, icienter scilicet, libere, &propter honestatem virtutis, est acquisitus ipse habitus. Consequentia coibit, quia inter causam immediatam essemis, de ipsum essetiam, non potest addi alia causa influens in ipsum esseetiam, quia cum totus effemis secundum omnem sei rationem ab immediata illa causa defacto producatur,nihil plane in effecta ipse respondebit alteri causae superadditae, de
consequenter erit omnino frustra. quare dicendum est, habitus non concurrere essective ad substantiam actus producendam, sed tantum
ad modum quo fiunt ipsi amas , qui quidem modus consistit in hoc, ut actus fiant & producantur ab ipsa potentia, facile, delectabiliter,dei expedite;&hunc modum operandi praestat ipse habitus, determinans& secilitans indifferentiam & dissicultatem potentiae in operando, tollensque alia impedimenta illius. sed III. Dices. non p otest intelligi qm ratione habitus modificet & determinet potentiam ad ope andum secti φ,delectabiliter,& prompte,nisi μ-ἡ- μώ.. concurtando emistiqe 4 ipsos actus ponendos,hic enim modus ope- mentum. randi cum facili te & delicta M , videtur esic aliquid in ipsis acti
Misim . . Rς p Gabrielem Vasqueet existimasse, facilitatem esse modum quendam realem in ipso ctu, a quem concurreret habitus. Di Daras in cQ tmen, cum durando in tertio risi. citata quaest. qua ta,iacilitatemo randi ni l omnino pon re in ipso actu, de conrequenter noni Πας se exp/rte ais, qui ctus pr*cedens habitum ,& actus subse-Mςn liabitunt, posscdx es , omittara , quoad omnia quae sunt
157쪽
PARs PRIMA QUAESTIO DECIMA OCTAVA. r 3
in illis intrinsece . & si illa facilitas esset aliquid in ipso acha, vel opere,
vi conditio illius, sequeretur aperte habitus virtutum moralium diminuere meritum actus & operis; achis enim,vel opus bonum, natura
sua difficilius, caeteris paribus habet majus meritum. ergo si per habitum tollitur ista dissicultas operis, dc ponitur in illo facilitas, habitus minuet meritum boni. quod nullo modo est dicendum. facilitas e go operandi proueniens ex habitu, ponit aliquid in ipsa potentia. vel in ipsis operante,& tenet se ex parte operantis,nihilque aliud est,quam determinatio, & major quaedam inclinatio ipsius potentiae ad ope. randum ; quae inclinatio prouenit,eo ipso quod habitus informet potentiam , absque eo quod ullam omnino habeatefficientiam distin - cham ab effcientia potentiae, eodem plane modo, quo idea determinat agens artificiale, licet agens artificiale nul lam habeat escientiam distinctam ab essicientia attificis circa ipsum opus artesectum ἔ sicut etiam eodem modo, in multorum sententia, praeuia appraehensio in tellectus dicitur determinare de inclinare voluntatem ad volendum effective, & tamen nullam habet essicientiam circa volitionem distinctam ab essicientia voluntatis. Verum quidem est, quod quemadmodum hujusmodi res determinantes ipsa agentia principalia reducuntur ad cauus effcientes, quia tenent se ex parte earum , siue habeantessicientiam aliquam distinctam ab essicientia pon*-um, siue non habeant i quam obeausam idea dicitur causa e eiu respecta operis arte facti, de apprehensio intellectus a quibusdam dicitur escere u litionem ) ita eodem modo habitus potest dici essicere actus, quia scilicet est aliquid tenens se ex parte potentiae, determinans activitatem
illius, etiamsi nullam habeat actionem distinctam ab actione poten
res, an habitus effective ab actibus producatur IV. Respondeo actus ad habituum productionem effective concurrere. Responsio est contra Durandum. sed probatur, quia si actus non concurrunt effective ad productionem habituum,nulla alia causa sufficiens assignari potest. sed hoc est absurdum. ergo & id unde sequi tur. Majorem sic ostendo. duae tantum possunt esse causae productivae habitus, potentia scilicet, &actus . sed potentia sola non potest essesiissiciens causa productionis illorum, alioquin Producerentur sine actibus. ergo si actus non concurrunt essective ad habituum producetionem, nulla causi lassiciens productionis illorum assignari potest.
158쪽
In quo eo flat Beatitudo suematuralis. 'VONIAM vsus obtinuit ut post Logicam, Logicae studiosis
tradantur A ristotelis Moralia,nos communem morem sequuti,
post disputationes Logicas, praecipuas morales disputationes subjicimus. Aggredimur autem primo loco quaestionem de beatitudine; quae, inquit Philosephus, est summum hominu bonum, vel, ut post Diuum Boetium Angelicus Doctor , status omnium bonorum virgatione perfectum, &, ut inquit Tullius in Tusculanis quaestionibus, secretumatis omnibus, cumulata bonorum complectio. quae definitiones beatitudini completae conueniunt; & non tantum essentialia, sed &quae consequuntur essentiam , inuoluunt. diuiditur autem beatitudo informalem,&objectivam. Objectiva est bonum illud, cujus posses sione creatura rationalis beata dicitur. formalis est ipsa soni illius possessio. inter has duas beatitudines, formalem nempe & objecti-uam, formalis potiori jure nomen beatitudinis meretur. Cujus ratio est, quia magis proprie possessione rei, quam re ipsa beati sumus; a re enim ipsa tantum extrinsece & objective, non autem extrinsece, beatidicimur. Hinc sit vi beatitudo formalis a Theologis dicatur vera oeessentialis beatitudo ; obj ectiva vero non beatitudo proprie, sed bea ritudinis tantum ipsius formalis objectum. haec de diuitione beatitu dinis. superest controuersia grauis, virum beatitudo formalis siue essen tialis consistat in operatione in tellectus, siue in Dei visione, an vero in operatione voluntatis, siue in amore Dei, an denique in utroque. id est, tam in visione quam in amore Dei. Dixi controuersiam esse de beatitudine essentiali siue formali, quia de objectiva supernaturali beatitudine nulla est inter authores controuersa ; omnes enim fatentur Deum Optimum maximum esse objectivam nostram beatitudinem; de sormali vero tota est controuersia. D na sententia est eorum qui volunt beatitudinem sirpernatura- una tantum operatione consistere , & quidem in visione. Ita Doctor 3. contra gentes cap. 21.&-de de malo quaest. art. 6. dc i. parte quaest. 26. art. 2. M alibi saepe, Capreolus, Hispalensis, II. Duiliet Cooste
159쪽
PARs PRIMA QVAEsTIO DECIMA NONA. id lensis, solus, C eranus, Medina, Ferrarensis, & caeteri Thomista: ε .ex r. p. communiter . ex recentioribus eandem sequuntur Putean I. 2. qu.
3. cap. 4. Vasque Conimbricenses,& alij. Secunda sententia est illorum , qui existimant beatitudinem nO- i. f.,n,isia stram supernaturalem consistere in actu voluntatis. sed diuisi sunt ino scit M usistister se huius sententiae authores; nam quidam ex illis volunt consistere in amore. Ita Scotus nostras in . dist. 42. qua l. 3. 4. & 3. Melchior a dabo e. Flauius in 4. dist. s. quaest. . Gregorius Mys in 4. Controuersiaris. Iohannes de Rada in Controuersiis fuse,& caeteri Scotistae communiter . ex Thomistis Agidius quodlibeto 3. quaest. 19. & probabilem existimant ex recentioribus AEgidius de praesentatione, S. alas,Valentia , &ut talem defendunt. alij existimant quidem beatitudinem pertinere ad voluntatem, sed non consstere in amore, sed in gaudio vel delectatione de Deo clare viso. tribuitur hoc communiter Aureolo in A. dist. 49. ut videre est apud Dominicum Sotum & Media
Tertia sententia est illorum qui existimant beatitudinem consiste- --
re tam In Vilione , quam in amore ; imo etiam aliqui addunt gaudium
α delectationem. Citantur pro hac sententia D. Bonaventura, Al- , Μ- bertus Magnus, Richardus & Major conterranei,Argentina, Altisiodorensis. Massilius, Buridana, estque complurium recentiorum, Vt ,-LVdi, seri, Lessi j, Busiri, te aliorum.
Dico primo essentiam beatitudinis consistere in contemplatione, III. seu actu sapientiar, si sermo sit de beatitudine secundum viam origi- ω crusis. nis, seu generationis. Probatur conclusio, quia sola contemplatio primo reddit finem ε disti.. vltimum homini praesentem. ergo in sola contemplatione,&c. Confirmatur conclusio,quia noc probant & nihil aliud loca Scri' GMmatis turae sacrae, &authoritates quae asseruntur a Thomistis, quales sunt
rum,m quem sisti um Christum. &i. Iohannis 3. Cum apparu rit similes eierinam, quia dia in eum sicivis. Iohannis is Oste de nobis patrem,m se cit nobis, id est erimus beati. Matheis. Beauimumdo corde , quoniam ipsi Deum iidebunt. Mathgii 3. Angeli eorum
Iariem Patru meriae . Hinc status viae primae ad Corintllios Is. Vocatur status pueritiae; beatitudo autem status perfectae aeta tis. M siubj ungitur causa, quia iidemus nunc per Reculum in aenigmή te, tunc autem facie a d faciem. His Locis sacrae scripturae accedita ilioritas Patrum,dc primo quidem Augustini lib. i. de moribus Eccle--.AUUim . . siae P. ι . a ternamita es ipsa cognitio et eri , piae est perfectorum praemium. Secundo Bernardi sermone s. assumptionis , explicantis id in Psalmiss. Ibunt deminute in virtutem. haec est, inquit, merces,
160쪽
εσὶ seu μιλι nostri laboru , misio stilitat Dei. Denique accedit his
mediam μι- omnibus authoritas Concili j Franco tardiensis,epistola ad Episcopo, se Hispanos infine.'aediramis eumstiritu sancto Christum merum Deum et eum filium Dei, it ad ejus nauistimam misionem peruenire mereamur, n qua mera beatitudo beata aeternit M.
Dico secundo cum Scoto essentiam beatitudinis consistere in amore, Per quem Voluntas perfecte fertur in bonum per essentiam praesens,li loquamur de beatitudine secundum viam perfectionis. Probatur conclusio primo authoritate Diui Augustini sermone 33. de tempore, ubi ait charitatem omnium ese arcem istutum, promissionem regni, praemium sanctorum in caelo , quia in perenni regno nia hil gratiis, nihil dutam habent sancti, perfecto amore Dei. Et epistola 3r. Vna mirisu eris, m id imum mir-,praemium que mirtutu. quid erit in Ianctis eloquiis homo qui hoe amat ' mihi autem adhaerere Deo bonum' est. Piadmo t. Haec tibi erit plenam sempiterna sapientia, eademque meraciter mita jam beata, peruentio quippe est ad aeremum ae summum ιonum, cui ad rere in aetemum est sinis nostri boni. Et I. de doctrina Christari a cap.3α .Summa merces hae est, i Deo fruamur. Frui autem,s cth sinis. I. est amore adhaerere alicui rei propter seipsum.' Idem videtur etiam sentire D. Chrysostomus homilia 64. ad populum; Capiamur hoc amore i scilicet Desὶ huic enim par nihil,stpropto praesentia,'propter futura, quoniam per ipsam amoris naturam Γι rasimur c . praesentis istae, a futuri saeculi Iuppliciis , m regno 'e' --. Veruntamen neque gehennae absolutio , neque regni delectatio magnum aliquid est ad id quod est dicendum di, hoe enim omnium est maximum Christum sima amatum m amatorem habere .si enim hoe in homini ι contingens superius omni moluptate est , cum haec miraque circa Deum euenerint, quis sermo, quae mens exprimere poterit hujuου animae beatitudinem' nusta profecto,sed experientia uela. νribam a. Probatur secundo ratione, quia solus amor reddit hominem cum ultimo fine quodammodo perfecte unum , ita ut homo qui amat. suam naturam quodammodo exuat, dc naturam ultimi finis quodammodo induat . quomodo perfecte Deum amans, vocarur Deus. J. N-- sicut amicus alter ego. Unde existimo D. Thomam nobiscum hac in re sentire , nam ii parte quaest. 43. art. s. ad a. docet cognitionem gratuitam quae non prorumpit in affectum , non suffcere ad perfectam smilitudinem cum Deo, ac proinde nec ut Spiritus sanctiis dicatur ad animam mitti &in ea habitare. Idemque tradit in I. dist. Is quaesti 4. art. I. ad 3. sed qui habet essentiam beatitudinis, perfecte est umilis Deo,& habet Deum in ipso inliabitantem. ergo,&c. Et ita secundum. Angelicum Doctorem amor inde essentia beatitudinis. Unde locoritato I. sententiarum ait Delicitatem contemplativam tunc haberi, IV.