장음표시 사용
231쪽
Respondebis pro aduersarijs hane potentiam esse qualitatem necessario abessentia materiaequentem, ac pmpterea ad illam recipien- r se si . dam non esse necessariam aliam qualitatem. Sed contra est, quia illud posse recipere, vel potentia receptiua, aut c si aest qualitas Physica,aut non, si non, ergo potentia receptiua formasa subitantialium non est Physice & realiter distincta a materia: si est, ergo cum materia habeat potentiam receptiuam ad illam qualitarem realiter distinctam, debet habere qualitatem ad illam qualitatem; potius igitur dicendum esset potentiam receptiuam, esse idem realiter cum materia, sicut priuatio quae est idem realiter cum aptitudine materiae, est idem cum materia ex Aristotele. Denique ut se habet forma
ad posse in formare, ita materia ad posse informari; sed formam posse
informare, non est qualitas superaddita realiter ipsi formae, ut omnes, concedunt, ergo nec ma teriam posse informari erit qualitas superaddita materiae. Probatur secunda. pars conclusionis, qua negamus potentiam ma' prim hisbatis. teriae formaliter sumptam esse illi Metapnysice essentialem, Proba - α rur inquam primo, authoritate omnium fere antiquorum, qui docent m 'nullum relatum esse essentiale absoluto; ac de Aristotele clarum est ex his quae diximus in Logicis , dum impugnaremus relationes es sentiales rebus absolutis. Aristotelem secuti stant omnes interpretes, Themistius in sua digressione de potestate materiae primae , qui ait materiam natura sua tae quid absolutum , assci vero potestate, qua- τι mi M.ten us ad formas refertur. Averroes multis in locis, quamvis in libro de substantia orbis videatur dicere potestatcm hanc esse de natura materiae primae, quod recentiores tamen ejus assectae praesertim Zimara interpretantur, non quod sit de natura absolute, sed quod sit de natu. ra quatenus ad formam refertur, quemadmodum de natura hominisquitenus refertur ad filium, est visit pater. Idem docent Simplicius. Alexander, &alij qui clarissime asserunt materiam in suo primo & eL sentiali conceptu non includere potentiam, quod potentia sit ad aliud, materia vero substantia , licet eam comitetur tanquam proprietas quarto modo , qua scilicet redditur materia poteris ad recipiendas omnes formas , sicut ex natura cerae oritur ilexibilitas qua cera redditur potens ad recipiendas omnes figuras. Secundo ratione probatur a. Prentis.
eadς secunda pars conclusonis , quia omnis substantia prius dicit 'ordinem ad sequamad aliud , omis enim substantia debet per se existere dc habere existentiam absolutam ; existere autem perti, & in se, prius est quam referri alio , cum quo existat; atque ideo referri alio,
irrateriae ut substantia est, accidentarium est, non essentiale , cum non
pollit aliquod ens Metaphysice&essentialiter conssari ex absoluto Δ:reuco, cum haec duo sibi contradicant, hoc ipso quod dicunt, esse ad
232쪽
aliud, &non esse ad aliud. Confirmatur priino, quia materia est ens ab lutum quod, omnium sententia prius conitituitur in se , quam ad aliud ; quod autem
constitutum est, cx genere Ac dist rentia cons iturum est ergo materia antequam intelligatur respicere formam, habet genus &differentiam suo modo: ens autem absolutum prius in se constitui pater, quia hoc ipso quod abiblutum est, includit quod sit sine omni alio, nocenim foetii ficat nomen ablbluti. Confirmatur secundo. quia materiam referri ad formam, est ordinari ad illam tanquam causam receptiuarn vel sustentativam ad effectum quem sustentat, seditius res habet esse in se quam referatur ad aliud tanquam causa ad eslcchum, ut patet inductione per omnia
Confirmatur deliique. potentia est post bilis prius ratione quam eius actus vel effectus, ergo in illo priori ab eo non pendet, & sine eo potest concipi. Videri possunt quae dicta sunt in Logicis disputationibus contra relationes essentiales rebus absolutis.
Obij cies primo. potentia praedicatur in recto & essentialiter de
materia; recte eri in dicimus nec raro apud Aristotelim reperitur, materia est potentia, ergo potentia dici debet essentialis materiar. Respondeoctiam recte nos dicere, materia est potens, est apta ad recipiendas formas, & tamen si materia est essentialiter potentia, id
dici omnino nequa, & falsa esset praedicatio, sicut falsa est haec, albedo est colorata, quia illa est essentialiter color : utraque ergo praedicatio recta est, quatenus vel formaliter . vel fundamentaliter intellia gitur potentia Inateriae.
Obij cies secundo. non potest intelligi materia prima in ratione materiae qujn concipiatur, ut potentia passiua formarum ad quas a natura ordinatur tanquam pars ; unde si formae essent impossibiles, materia receptiua illarum esset etiam impossibilis. Respondeo posse intelligi aliquo modo abistulam naturam mat riae , quae fundat relationem potentiae, & qua necessario prior est; cumfundamentum prius sit omni respectu in eo fundato : Quod sperfecte concipi nequeat illa , adscribendum est imperfectioni status nostri, in q u o fere rerum essentias latentes, per accidentia venamur; Vnde & a Platone dictum est , ut recte notauit Simplicius primo Physicorum textu s. materiam a nobis adulterina quadam ratione apprehendi , id est. non propria intellectione, sed per comparationem ad alia cognosci &si vero illa a natura ordinata sit ad formam , & per Ordinem ad formam , concipiatur; tamen non minus secundum se cognosci potcst madmodum, inquit Zabarella, etiamsi consilium naturae in dando animalibus caput non fuerit ut esset species en-
233쪽
tis, quae per se existeret , sed sbium ut esset pars animalis ; non inde ta men sequitur , nullam aliam esse capitis tantiam, quam quae in illa
relatione consistit, & caput esse vere & mere relationem ι idipsum enim Atit teles expresse negauit. Dicimus igitur caput esse substantiam secundum se . & hac ratione habere naturam absolutam , quae absolute & secundu se, sine ullo respectu, cosiderari & cognosci possit quoiat fructuram & temperiem ipsi debitam , hanc tamen stabstat tiam factam esse a materia propter animal, &vt esset pars animalis; Ideo ejus considerationem in scientia naturali, totam esse animalis gratia: sic de materia prima dicendum est, in qua ponenda, consilium naturae non fuit, ut esset species entis existens distincta ab alijs, sed solum ut esset pars & principium omnium entium , id tamen non obstat , quin possit secundum se absolute cognosci, ut a nobis cognosceretur, si omnes rerum naturalium formae, artemar & immutabiles es.sent, tunc enim nemo consideraret materiam per ordinem & relationem potentiae ad formam. Obiicies tertio. materia prima, etiam praecisa potentia formaliqua formas respicit, ut sua complementa, remanet essentialiter incompleta & complebilis; atq; adeo cum potentia passiua,ab essentia illius indivisa. Respondeo non posse pr scindi realiter potentia a materia, cum sit
eadem omnino entitas cum materiat, est enim materia realiter ens par,
tiale & incompletum quod ex se petit compleri: Caeterum praecisa per rationem potentia , non remanet amplius formaliter potens; Mipsum esse incompletum materiae quod remanet, non formaliter, sed fundamentaliter sumi debet in ratione potentiae , quod mirum vi. deti non debet.
An totum distinguatur a partibus. τbi etiam
agitur de unione. OVAERIΜvs an in composito praeter materiam & formam Vnbras. detur tertia quaedam entitas distincta a materia & forma non solum secundum sedc solitatie sumptis, sed etiam ab ipsis unitis.
Prima sententia est eorum qui dicunt torum non distingui nisi per ν ima μεα rationem a partibus unitis. Est sententia Suarij, Rubii, Hurtadi, &aliorum recentiorum, qui pro eadem citant Nominales,& quosdam ' '
234쪽
veteres Peripateticos. Misi a sciti. Secundasententia& vera,el eorum qui existimant totum nemii e
cogitante distingui a partibus unitis. Est scoli in s. diit. Σ . Rapinaei in . . . Nucleo disput. Phys disput. I. quaest. v. est etiam diui Thoma siere Capreolo in s. dist. h. quem sequitur idem Caprolus ibidem,
- cum Hemaeo quodlibeto I Caietano, & aliis veteribus Thom. quos vide apud Aquarium dilucidatione i8. 7. Met. Et Perrerium lib. 7. mina m. Physicae quaest. I 8. qui eandem problematice tuetur. Dicendum est, cum hac α. sententia totum distingui nemine eod.
Se entia M. tante a partibus unitis.
- - . t Probatur primo auctoritate Aristotelis T. Metap. texmultimo ubi ait compositum esse syllabae Ba. simile, non autem cumulo; syl' labana vero, ba, ait non esse ipsa elementa, nec idem quod b.&a; nec carn em esse idem quod ignis & terra; & insta est ergo, inquiti Lian Ba aliquid,non solum elementa localia oe muta sputa simul unita id enim importat particula, edi ; sed etiam aliquid aliud , raro non solum ignis in terra aut ealidum m frigidum ; sed etiam aliquid aliud&Σ. de anima texm 2. numerar compositum vidistinctium a materia& forma , male autem sine addito distingueret totum a partibus nisi esset a partibus distinctum. & 8. Met. textuis. assirmat totum esse adicillud praeter partes. omnium namque quaecunquae partes habent, inquit, eoaceruatio sed . ipsum totum est aliquid aliud praeter partes. Similia alia loca afferi possunt ex Aristotele quae breuitatis causa omitto Probatur secundo conclusio ratione, quia partes etiam simul sumptae alicujus totius non dicunt formaliter unum ens , sed potius multa i totum vero dicit formaliter unum ens , ergo totum & partes saltem formaliter & nemine cogitante distinguntur, nam compositum est vere unum ens indiuisum & perfectum I partes Vero ut sic, nullam dicunt in diuisionem, & per consequens neque unitatem substantialem ; immo neque etiam quatenus unitae sunt, quia cum haecvnio sit relatio realis necessario requirens extrema realiter nemine cogitante distincta, etiam quatenus unitae sunt, nullam dicunt unitatem Urbstantialem, sed sunt extrema distincta.
3. Praιaris ex Probatur tertio. argumento Scoti. partes unitae componunt to- ς Ρηρ --, ergo partes unitae non sunt realiter totum. consequentia patet,
inita nihil componit seipsum , alioqui idem esset prius de posterius seipso, simplicius, & magis compostum seipso. Antecedens patet. Dixi autem in Antecedente, et nitae, quia totum non fit ex partibus separ tis & disiunctis , ut per se patet, sed conjunistis, ergo parte4 Vnitae sensi,, non sunt realiter totum. Hraebiam. Dices cum Conimbricensibus eludi posse hoe argumentum,& reG
235쪽
ponderi, partes non collectim sumptas aut unitas, sed divisim & scitilatim consideratas componere totum ; non quod partes illae non lintvnitae cum conficitur totum, sed quia ut unitae, non conficiunt, sed ut sigillatim accipiuntur. li Sed contra, quia partes illae quamvis singulae cumponunt, cum sigillatim sumptae non componant; quia non componunt nisi cum θ' si 'aliss conjungantur, alioqui Una tantum pars componeret Nesset totum , quo nihil absurdius t at singulae partes cum aliis junctae stat
partes votae, ergo tantum ut unitae componunt sicque semper manet vis arsiumenti.
Dices secundo cum Suario, quan vis non componant nisi unitae tamen singulas etsi unitas componere, quia inunitisssent singulae. Sed contra, quia haec Suarij responsio non est ad rem; nam contro- furatur. uersia non est, an singulae componant, fateor enim ingenue singulas
componere, sed dico cum partes singulae, & Partes unitae differant, singulas non componere sigillatim sumptas, ted componere tantum
ut conjunctas cum alijs,& consequenter ut unitas; unde juxta nostrum argu mentum, semperaballis viatis, ut a partibus componentibus, nemine cogitante differet totum.. P robatur quarto, argumento etiam Scoti. si totum Physicum non euisti differret nemine cogitantea partibus unitis, totum Physicum esset to- tum per aggregationem, in quantum totum est simpliciter multa, vel
quod idem est totum Physicum non est unum ens perse , sed esset multa ; etenim si totum Physicum sit realiter suae partes, erit simpliciter multa; quia illae partes sunt multae, etiam ut unitae sint;cum etiam unitae distinguanturin ter se, vidi hium est; distinctio autem multitudinem demonstrat dicum itaque totum per aggregationem sit simpliciter multa, totumque Physicum, si non disserat nemine cogitante a partibus via itis, sit etiam simpliciter multa, sequitur totum Physicum non distingui a toto per aggregationem,quod est ridiculum. Dicerisuqrsa melle rationem utriusque totius; siquidem paruum in toto Physico, viracstachiis, altera potentia, quae aptae sunt facere 'U Vnum per se; at in toto per aggregationςm partes non ita seliabent
ideoque tota illa non distinguntur. U I lo
Sed contra, quia hcc responsio non prodest aduersarijs, quamviseni in admittatur discrimen illud, non minuiti men vim argum tiquo contendebamus toxum esse simpliciter multa; quia partes corympositi Phy sici,quamvis sint actas de potetia, tamen non desinunteucsimpliciter multa, quia, ut dixi, semper etiam unitae disti guntur inter se, & si torum Physicum n eo conuenim cum ente per aggregario
nem, quod sit multa simpliciter, sicut illud. quod autem dictitru est in Sumento patac scompositi PhysicisD Iptas fac A unum, verum i
236쪽
est. posito ouod istud unum nempe compositum disserat nemine eo gitante ab illis, sed falsum est si sit idem nemine cogitante cum illis; potius enim dicendum esset paries esse totum, quam facere totum. Deindeqqomodo facient unum idem realiter cum seipsis, cum ipsa non sint unum sed multa. lati. - .. Probatur denique. in generatione naturali &substantiali producitur aliqua entitas compolita distincta realiter a partibus vitatis, quia tartes produci non possunt; materia enim, ut constat , est ingenera-ilis & in eorruptibilis forma vero, ut docet. Aristoteles 7. Metaph.
text. Σε. proprie non fit, sed compositum,&quamvis fieret proprie, fieret tamen tantum una pars non compositum neque torum. Decide quamvis forma proprie generaretur, tamen de forma humana, nempe anima rationali, iddici nequit, cum illius productionem non attingat agens namrale, quod tamen Vere generat, ergo tertia quaedamentitas distincta realiter ab istu partibus generari debet per veram substantialem generationem. De corruptione etiam hominis idem argumentam heri potest;vere enim substantia aliqua corrumpitur in morte; at nec materia, nec forma, ut per se patet, ergo tertia quaedamentitas nemine cogitante distincta ab istis partibus. Adversm.rum Dices generari unionem partium substantialium, ideoque genera- tionem esse substantialem, nec tamen illius tertiae entitatis distinctae a
partibus: corumpi etiam in morte eu ditates, unionem partium se, stantialium; & hoc pacto coruptionem & interitum esse substantialem
nis. Sed contra est ἱ Vnio illa est accidens, ut pote relatior & accidens non est terminus generationis & comptionis substantialis , sed substantia, ergo aliud quippiam, quam ista unio, tam genori, quam. Corumpi, debetir si 'sis, Dices sijs , non unionem ipsam simpliciter generari, se artes unitas.
Sed contra est, iram cum partes unitae supra seipsas, nihil aliud dicant quam unionem quae est relatio, si partes per se non producantur, neque etiam producentur cum tali unione, quia unio illa non producitur proprie lecundum aduersarios, cum sit relatio. in remuli. Dices denique cum alijs, hominem sin cujus genera ne vim
Reimust generare hominem , nihil aliud esse , quam per disposi
tiones in materiam introductas formam humanam cum ejus m retia conjungere; vως quamvis homo genitus non sit, tertia quaedam res a materia & forma, quae non generantur, simul jumctis, distincta ; adhuc tamen verum erit hominem ab homine ge
I PTM r. 'ς Sed contra est, quia aliud est loqui de actione, aliud loqui de actionis
237쪽
nis termino siue totali siue principali; quamvis ergo daremus actio, nem hominis in generando hominem nullam aliam esse s quod tamen falsum est in quam actionem disponendi materiam ; tamen ejus dispositionis terminus totalis est ipse homo genitus qui resultat ex
conjunctione formae humanae cum materia humana , non autem materia, nec forma, aut unio partium vel aliquid aliud simile. . Obij cies primo. cum aduersariis Aristoteles 2. de anima cap. io. HL ait corpMG animam esse animal, sicut pnpillam sin sent oculus, er- εισπωπη- 44-go per A ristotelem totum quod est animal, non distinguitur nemine cogitante a partibus unitis. Simile quid habet alibi saepe. 2. D. Augu-mouar. stinus 7. de Trinitate capite . sic loquitur , homo nihil est aliud quam anima m corpus. dc sanistus Athanasius in symbolo, anima rationalism caro inus est homo. dc Clarius D. Dionisiius de coeles . hyerarchia c. . mors in nobis non est substantiae consumptio, sed itorum separatio. ergo secundum mentem patrum totum non distinguitura partibus
Resp on deo quando A ristoteles ait corpus 3c anima esse animal intelli gere ipsium causaliter, id est , corpus& animam esse causas cominponentes animal, & ex quibus inexistentibus animal result t: cum autem addit, sicut pupillam missus junt oculus, certum est nolle ipsum, paritatem illis verόis stignificare; clarum enim est quod animal & corpus faciant unum per se,pupilla vero dc visus unum per accidens: comparatio ergo in hoc solum est, qnod sicut fit unum per se ex anima te corpore, ita fit unum per accidens εc per meram aggregationem ex pupilla de visu. hoc pacto intelligendus est Aristoteles ubicumque videtur dicere totum esse suas partes. Eadem etiam sis lutio adhibenda est ad loca citata ex patribus , nempe intelligendos esse patres , nori quidem in sensu identico, sed causali & quidem interno & compin nelue. Quod spectat ad D. Dionysium, tantia vult mortem hominis non esse substantiae consumptionem, non hoc sensu, quod totum non pereat, sed isto, quod neutra ejus pars qua ejus essentia constitui- itur, pereat in ejus morte, contra eos qui volunt animam nostram interire in morte; quod confirmari potest ex verbis D. Dionysij, in no
Obij cies secundo. quae realiter distinguntur separari possunt ab inuicem, dc separata conseruari per diuinam potentiam ; nequc enim aliud potest esse signum distinctionis realis quam ista separatio possibilis: de non ita se habent totum & partes unitar,ergo&c. iii Respondeo negando majorem,quamvis enim sequatur ea distin- gui tealiter quae . diuina vinute separari possimi, ita ut euidens senum realis dimoctionibus sit separatio , non tamen sequitur ea quae non possimi separari non distingui realiter, praesertim quando unum n-
238쪽
' , ELECT. h Is PVT. PHILOSOPHI Qtinet essentiam alterius, Vel unum ex altero componitur; at totum ex partibus unitis componitur, ipsaeque partes continent essentiam totatius. Confirmatur quia si quae realiter distinguntur, debent separari posse ab inuicem,sequeretur neque a singulis partibus totumdistingui realiter, quia neque ab illis separari potest. sequeretur etiam hominem, verbi gratia , non distingui realier ab minia , quia non potest diuina etiam virtute homo separari ab anima quae tamen omia absurda sunt; ridicula ergo est illatio argumenti. Obij cies tertio. si totum esset realiter distinctum a partibus, ve bum diuinum dimisisset in morte Christi entitatem aliquam quam ita incarnatione suscepisset, quia corruptum fuisset illud totum, &eonsequenter,sublata fuisset illa unio verbi diuini cum natura humana; at istud consequens est contra omnes Theologos asserentes ex D. Dumasceno quod verbum nunquam dimisit quod semel assumpsit. Respondeo verbum diuinum in morte Christi totum hominem dimi. sisse, eumque in reserrectione denuo accepisse; totus enim homo disse lutus fuit in morte , ac Christus in triduo mortis desijt esse homo, quia vere mortuus est, ut fide profitemur. quare dictum D. Damasceni intelligendum est de partibus integris per se pertinentibus ad comstitutionem humanet natura ita ut neutram istarum partium Uerbum diuinum dimiserit in morte Christi, sed perpetuo unitum fuerit, cum anima in Lymbo, & cum corpore etsi in lepulchro jacenter at non negat D. Damascenus totam humanam naturam dinusiam fuisse,quia illa natura perijr, ergo dimissa fuit a verbo. Obi scies quarto. quidquid aduenit enti in aetia est accidens, facieque cum eo tantulo unum per accidens, ut docet Philosophus i. Phy sicorum cap. g. atq; tertia illa entitas quam vocamus totum adueniretenti constituto in actu, materiae videlicet conjunctae cum forma quae est actus, ergo ista entitas est accidens. Respondeo cum Herueo tractatu de unitate formarum quaest. Ii.
dichium istud Philosophi intellisendum esse de forma informante,
quale non est totum, cum non sit forma materiae dc formae unitarum,
sed per se subsistat. Obiicies quinto .si totum realiter differt a partibus, vel se toto,vel per aliquam sui partem; neutrum dici potest, erSo dcc. non primum, quia cum aliquid differt se toto ab alio , nihil debet esse in uno quod sit in alio, alioquin non se toto sed per aliquam sui partem differret:at
in toto sunt omnes totius partes etiam unitae , ergo ab illis non differt
totum se toto. N eque secundum, quia alioqui pars illa per quam diseferret totum, non esset pars totius quod est contra hypothesim; vel certe differret realiter a seipso, quod est absurdum ergo occ.
Respondeo duobus modis ntelligi quod res aliqua seipsa tota dis
239쪽
ferat ab alio, primo sicut illa quoium unum non solum non est alterum, sed neque unum est aliquid alterius, quomodo differentiae sp cificae differunt se totis. Secundo aliquid seipso differt ab alio, non quod illud aliud non sit aliquid ejus , sed quia cx entitate sua reali desermali habet quod non sit illud, vel contra ; & se se toto differt i tum a partibus unitis, verbi gratia, homo, ex sua entitate habet quod non sit partes unitae . hinc patet ad commune aduersariorum quaesi- 'tum rei ponsio, videlicet, utrum totum addat aliquid stapra partes,vel an sit aliquid praeter partes : fimili enim modo respondendum est ad hoc quaesitum quo ad superius argumentum respondimus. Scio Ia- ι- .uellum respondere neutrum esse, idest, neque eue aliquid supra partes, nec aliquid praeter partes. Uerum apertius & melius alij nobiscum respondent; unde cum ab illis quaeratur, an totum a partibus vestis distinguatur, & quomodo ' distinguunt, si enim sensus sit, an totum distinguatur a panibus unitis per aliquid additum partibus unitis, conced ut addere aliquid, addit enim seipsum: si vero sensus sit an distinguatur a partibus unitis per aliquid partibus unitis additum, quod non sit ipsum totum, negant quicquam addere sepra vel praeter partes unitas. & vero id quod durum videtur, est, quod quando dicimus totum distingui a partibus , existimemus totum esse entitatem ita distinctam a partibus, ut illas excludat, ut cum dicimus Petrum a Paulo distingui, quod tamen non dicimus, sed dicimus solum totum
ruod inuoluit partes, ab illis se ipso, quod superaddit partibus vestis, istingui
obiicies sexto. secundum nostram sententiam numerus ternarius esset quaternarius, quod probatur nam unitas addita ternario facit quaternarium ; sta si ternarius qui est totum distinguitur a suis panibus , quem d modum habet propriam entitatem, habebit etiam propriam unitatem,ergosi haec unitas totius simul cum Trinitate ternari, conjungatur, ruiet quaternarium Ierit ergo numerus ternarius qua-
Res Meo negando sequelam . ad probationem cum dicitur unitatem additamir pus iacere quaternarisi, distinῖ si sit unitas ejus dem rationis cum pr-dentis ius,concedq ; Si sit unita diuerse rationis, nego. Ter autem entitas que dieitur urnarius,habet quidem unitate sed instendentalem, idest, unitatem entis, caeterae a te munitates semuni transmericie ; cum ergo non sint ejusdem rationis, quarta addita tribus non facit quaternarium. Obiicies septimo. totum non potest mncipi sine pinibus, προ totum non distinguitura palaribus. Respondeo causim esse cur non possit concipi sine partibus , non quod totum non differat, sed quia impossibile est concipere totum
240쪽
aliquod compositum sine partibu componentibus a quibus intrinsece dependet: & certe si argumentum Valeret , concluderet nec ab unaquaque parte totum distingui, cum sine singulis concipi non pos
Obij cies octavo. totum non habet diuersam essentiam a partibus, ergo &c. antecedens patet, quia si hominis, Verbi gratia, essentia,Phy. sice definiatur, definienda est per materiam & formam. Respondeo negando antecedens. ad ejus probationem respondeo id nouum non esse , quia cum definitiones tradantur ad aperiendam& declarandam rei naturam & essentiam quae non nisi per partes quibus constat explicite & distincte traditas innotescit; fit ut talis essentia per materiam & formam definiatur. est autem hic animaduertendum, quod in istis definitionibus semper ponitur loco generis aliquid quod idem sit cum ipso toto,ut cum dicitur,homo est subsumtia constans corpore & anima.
Obijcies ultimo. vel totum est diuisibile,vel indivisibile; neutrum videtur dici posse, ergo &c. Respondeo esse indivisibile secundum se, sed aliquando diuisibile
ratione partium. exemplo illustrari potest, palmus enim,exempli gratia, quamvis diuisibilis si ratione partium, in esse tamen palmI, non est diuisibilis: eodem modo inci potest tertiam illam entitatem quam totum dicimus, ratione sui, & in esse totius, indivisibilem esse, quamvis sit diuisibi is aliquando ratione partium. res, supr* dictum est unionem esse relationem,quomodo hoc
Respondeo ex eo hujus rei veritatem Opraehendi, quod relationis . definitio illi conneniat: Est enim relatio id cujus totum esse est ad aliud se habere; atque totum esse monis est hujusmodi, ergo dec. minor patet, quia impossitate est esse vel intelligi unionem, nisi soaliquorum unio ; sicut relatio est alifluorum relatio. Confirmatur; quia omne quod est unitum, vel est alicui, vel nulli unitum: non poserest dici quod nulli; qui quod nulli unitum est non est unitum, ergo
quod est vilitum, alicui v*tum, ergo &c. Confirmatur secundo, quia nulla potest assignari disparitas inter unionem & relationem; nam imprimis se relatio requirit utrumque extremum amraliter existans , ita id unio, quae non tantum extrema existentia requirit, sed& indistatuta decundo, quemadmodum relatio non est AEntialis fundamento neque termino, ita neque unio, ergo dec. I nc refclluntur Suarius, Vasqueet, Legitis, Albertinus,&alij,qui dicunt unionem esse modum substantialem absolutum, secundum essentiam suam diacentem relationem ad materiam & formam : refelluntur, inquam,