장음표시 사용
301쪽
ergo nec ex parte creaturae, nec ex pane Dei, possint hac ratione aduersarij assignare subordinationem creaturarum in agendo ad Deum , ergo illa subordinatio consistit inpraevio influxu positivo, quo causa prima influit in secundam. Confirmatur,quia si creaturae propterea Deo dicuntur in agendo essentialiter suborainat quia im plicat illas operari, nisi Deo cum illis operante; pariter quo ad alique
effectum,actum nempe vitalem, fallem in sententia aduersariorum, Deus erit essentialiter subordinatus creaturis, quia implicat Deum in sententia aduersariorum producere aistum vitalem sine causa vitali. ergo quo ad asstum vitalem Deus non erit magis primum agens qua creatura, quia sicut implicat contradictionem creaturam illum actum producere sitne Deo, ita etiam implicat Deum illum producere sine creatura: Quemadmodum ergo in hoc casu aduersarii tenentur dico. re hoc non arguere subordinationem cauis primae adsecundam, sed tantum dependentiam intrinsecam actus vitalis a principio vitae; ita etiam quod causa secunda non operetur nisi Deo operante, hoc non arguit subordinationem creaturae a prima causa in agendo,sed intrinsecam tantum dcpendentiam effectus a primo agente. ergo in aliquo alio consistit subordinatio creaturae in agendo ad Deum. sed illud aliud nihil est quam praeuia motio. crgo datur praeuia motio. Confirmatur secundo, quia subordinatio quae est inter creaturam in agendo ad Deum,est subordinatio creaturae tanquam ad primum agens & primum mouens. ergo illa subordinatio consistit in praevio motu recepto a primo agente. consequentia patet, quia subordinari alicui de dependere ab alio tanquam alno uente& effciente, est ab eo
tum motum tum influxum recipere. ergo si creaturae Deo subordinetur in agendo tanquam primo agenti, deben i priusquam agant,ab eo motum de in guxum recipere; quia causalitas mouentis & essicientis, est in filixus de motus, unde quidquid ab alio in genere mouentis deessicientis dependet, per influxum de motum ab eo receptum dependet. ergo cum creaturae dependeant a Deo tanquam a primo mouente dc eficiente,dependebunt ratione motus de inquxus recepti ab illo ; quidquid enim dependet ab alio tanquam a causa,dependet ratio. ne causalitatis circa se exercitae, hoc enim est discriminis inter pendere ab alio tanquam a causa, de tanquam a conditione, quod pendentia unius ab alio tanquam a conditione,non dicat influxum a conditionet receptum,quem dicit pendentia ab alio tanquam a causa. Probatur tertiὀδα Scoto in L. dist.3 . nisi dicamus Deum praeci
terminare Voluntatesnostras,nec erit omniscius, nec omnipotens:co '
sequens est absurdum Ac contra Fidem. ergo, occ. Sequela Majoris probatur; dc primo quidem quod attinet ad primam partem sic. Deus non cerio scit actus liberos voluntatis futuros nisi pr. edeterminML
302쪽
ei go&e. Antecedens probatur. nosse actam liberum futurum meae voluntatis, verbi aetatia,est nosse,me tale quid voliturum,atque adeo est, nosse me ad illam volitionem pro certo tempore determinatum. sed Deus no nouit illam determinationem, sublata praedeterminatione. ergo non nouit quod libere sim voliturus sublata praedetermin tione. major clara est. Minor probatur. sublata praedeterminatione non nouit illa praedeterminatione voluntatis, in determinatione voluntatis suae, sed nec nouit illam determinationem voluntatis meae in seipsa,atque adeo in me, ergo &c. Prior pars antecedentis clara est, sectindauc probatur. absurdissimum est Deu scientiam suam mutu ri a creaturis,easq; illi esse objecta motiua cognitionis. sed si aliter nonouit determinationem volutatis meae, qua in se ipsa,mutuatur suam scientiam a creaturis, a mea nempe voluntate, suntque illi creaturae objectum motivum cognitionis. ergo &c. Quod autem creaturae non possitnt esse objecta motiva Dei, luce clarius est, &pater, quia etiam in nobis solus finis est ratio motiva voluntatis, media autem sunt terminatim tantum & non motiva. exemplum sit, sola Dei bonitas, mouet me ad amorem claaritatis erga proximum ; sola ratiosanitatis mouet me ad utendum potione medica, & media quae erant utilia, immutata in semetipsis fiunt inutilia, per solam mutationem t/ς κr V finis, ex quo patet salsam esse doctrinam Vatqueet r. 2. disp. . Gp x,
ubi postquam dixisset media habere propriam bonitatem distinctam a bonitate finis,super qua fundatur proportio eorum ad finem, quod verum est,subjunxit, dum media qua media diliguntur, dilisi in ipsis
propriam,&pecultarem illam bonitatem , hoc enim est, dia scio qua ratione ab illo dici potuit, cum media, qua media, dicant tantum relationem adfinem, non autem fiandamentum ipsius: praeterquam quod hoc sit contrarium puritati amoris, quo Deo inhaerere ὁebemus, ita enim amare Deum debemus,ut cum illo etiam sub illo nihil aliud amemus, sed omnia dumtaxat in illo; quia alias non
amamus illum ex toto corde. Probatur iam altera pars argumenti Sco.
ii de omnipotentia Dei. Deus tantum producere potest quod in se habet,& continet ; atqui supposita sententia aduersariorum non habet in se consensum meae voluntatis. ergo non potest illum producere , faciendo certisti me, ut velim & coniciariam. id quod ipse voluerit
minor ostenditur unumquodque est, inquantum determinatum est, sed determinatio voluntatis meae non est in Deo, cum, exaduersariorum sententia, meam non determinet voluntatem. erg0 consensus meae Voluntatis non est illo.
Neque responderi potest, Deu beneficio scientiae mediae penetrare: quid factura lit voluntas, si sub hac, aut illa conditione ponatur, M
inde illi cuidciis esse quid possit, hoc, inqua, dici non potest, quia ia
303쪽
primis haec responsio supponit Deum nosse aetas liberos sub conditione futuros ante decretum suum, quod falsum est, & ante tempora. Ludovici Molinae inauditum, ut ex ipsomet statim dicemus: Se certes Patres scientiam mediam agnouerunt, cur ea non usi sunt ad explicandam concordiam liberi arbitrij cum diuina praescientia & proui, dentia Z cum illa a Recentioribus ejus auctoribus necessaria censeatur
ad hoc mysterium explicandum; imo nihil facilius explicari posse putetur, illa scientia media suppositamihil enim facilius intelligi potest,
quam gratiam diuinam, ideo esse efficacem in uno homine,& non in alio, quia unius liberum arbitrium incipit prius ratione, sedeterminando adeste uin gratiae, quam gratia concurrat ad eundemetum; alterius autem liberum arbitrium non sic incipit, de ideo gra- riari ina fi z. tia non operatur in illo;&consequenter ideo saltem secundum ordinem exequutionis) vni a Deo decretam elle Vitam aeternam, oc non
alteri, quia ille, non autem iste, oblata omnibus gratia sussiciente, prius ratione quam illa gratia in illo bonum efficiat, sese determinaturus sit ad opus salutis, & ad perseuerandum in illo usque ad finem; atque ita decretum ei scacis gratiae, & gloriae aeternae pendere ex praescientia conditionata illius determinationis propriae arbitri j creati ante concursiim gratiae. At vero non hac facilitate Sanisti Patres sese adlisimitate illius mysterij expediuerunt , sed exemplo Apostoli ad Romanos I t. semper ad altitudinem diuinae sapientiae & scientiae recurrerunt. Iam linquit diuus Augustinus libro de spiritu,&littera, cap. 34.ὶ si ad illam profunditatem scrutandam quisquam nos eoarctet,
cur illi itaIuaketur Opersuadeatur, illi autem non ita, duo sta occumrunt interam, quae restondere mihi placeat, o altitudo diuitiarum,ctrc.es numquid iniquitvi apud Deum ' Cui restonsio ista distlicet, quaerat doctiores sed caueat ne inueniat praesis tores. Et de praedestinatione sancto- Ium cap. 9. Cur istum polim quam illum liberet, inserutabilia sent iudiacia eius,stinuestigabiles etriae eius; melim enim cae , hic audimus aut dicimus , o homo, tu quis es qui restondeas Deo es quam dicere audeamus, quasi nouerimus, quod occultum esse moluit. Et Epist. Ios. ad Sixtum. Cur ille credat , ille non credat , cum ambo idem audiunt, O si miraculum in eorum consteEctu fat, ambo idem vident, altitudo est diuitiarumsapientia, oescientiae Dei, cujus inserutabili ιnt judiacia. Et infra. Cur illum potius quam illum liberet aut non liberet, Fcrutetur quipotest judiciorum ejus tam malnum profundum, erumtamen caueat pr.ecipitium . haec Augustinus; cui, udatur scientia conditionata sue media, prout volunt Authores allatae responsionis, facile respondebitur; Qui d trepidas, quid times Augustine cur ad altitudinem sapientiae dc scientiae Dei, & judiciorum eius profundam nos remittis' quid praecipitium times: 'Ecce plana, secilis, & aperta euadendi via,
304쪽
ideo via ita suaderi, ut perseadeatur, alteri non ita, ideo ex vocatis unum credere,alterum non credere,ideo a Deo liberari unum,& non alterum , quia unus, & non alter, prius ratione se determinat ad opus salutis, quam Deus ad illud concurrat, adeoque sedeterminando ad illud essiciendum,etiam Dei gratiam determinat ad idem effciedum, di consequenter gratiam, aeterno decreto uni&non alteri praepar tam, esse effracem, quia ille praeuisus est cum his vel illis conditionibus determinaturus Dei gratiam sibi praeparatam ad effciendum, hie praeuisus est non sic determinaturus gratiam sibi eraeparatam ad eff-ciendum.Verum quia ignota erat Augustino haec scientia media, propterea apud ipsi:m locum non habet responsio. Et sane nec Augustino, prospero, Hilario,aliisque Patribtis,nec Sacro Concilio Triden. tino, ad haereses Lutheri & Caluini reprimendas conuocato, notam fuisse scientiam mediam, ultro fatetur Ludovicus Molina, qui se ejus
inuentorem non inuitus gloriatur ; sic enim loquitur in concordia quaest. 23. art. .&3. dispuLI. membro Vltimo. Quod si, inquit, ratio conciliandi libertatem eum diuinagratia exsilentia media explanata δε- perfuisset orte neque Pelagiana haeresisfuisset exorta, nec Lutherani tam impudenter arbit x ij nosiri libertatemfuissent ausi negare, obtendentes cum diuinagratia, praescientia, G praedestinatione, cohaerere non posse, nec ex Augureini opinione,inconcertationibus cum Pelagianis,tors delesfuissent
turbati, ad Pelagiano ue defecit sint acileque reliquiae illae Pelagianorum in Gallia, quarum in Epistolis Prosteri Hilarust mentis, fuissent
Et infra, ait, hancsuam rationem conciliandi sper scientiam mediam in libertatem arbitrij cum diuinapraedestinatione, a nemine quem viderit, huc et seque traditam. Quae confessio, & si nullum sippeteret argumentum quo impugnari posset scientia media, Lisscit ad illam e medio tollendam. Qtus enim credet usque ad Molinae tempora latuisse Ecclesiam Dei,modum conciliandi libertatem cum diuina prouidentia, praescientia,& pGdestinatione 3 quis credet Molinam a Deo missum, ut, post mille quingentos & tot annos,Ecclesiae, quae est columna,&firmamentum veritatis,modum illum aperiret3Verum quia haec res ex prono in Theologia examinari solet, nec huius est loci, ideo, breuiter tantum, ostendo dupliciter falsitatem scientiae mediae; α primo quidem, quia,etiam iuxta principia eorum, nulla est necessitas talis scientiae ante decretum, ad concordiam libertatis cum diuina gratia, & prouidentia, explicandam. ergo &c. antecedens probatur, quia iuxta illorum principia aliter componi potest. ergo nulla est eius
necessitas ad praedictam concordiam explicandam. Patet anteceden S,
quia ipsi asserunt Deum sua prouidentia praeparasse creato arbitrio
concurium generalem,indeterminatum,& indifferentem,ipsum vero arbitrium creatum determinare illum ad certam actionem, tam quoad speciem, quam quo ad exercitium actionis ; & ita praescientiam &prouiden.
305쪽
prouidentiam non modo non deliruere libertatem arbitrij, sed ad fuatucitionem a tus libert,etiam supponere propriam determinationem albi iiij creati,ergo aliter componi potest, juxta aduersiarios, cocordia, quam per scientiam conditionatam. Qiud ergo opus est illa etiam juxta principia aduersariorumZNulla plane est esus necessitas. Secundo juxta eorum principia impugnatur scientia media, quia non est diltin. tio sufficiens inter concurl in arbitri j creati& concursim Dei, ut concursus arbitri j creati possit esse objectum' perfectae, & propriae
scientiae, quin concursus Dei per eandem scientiam cognoscatur; nec potest concursus arbitri j creati, etiam qua talis, independens esse a concursu Dei, ergo etiam juxta eorum principia nulla datur scientia media ante decretum. 'Antecedens diras habet partes, de utraque probatur, ac primo quidem prima, nempe non esse sussicientem distin- stionem&c. Propriae perfectaeque scientiae, qua res quid litatiue, &prout vere in se est, penetratur, non potest obijci unum eorum,sime altero, quae solum distinguntur ratione , sed concursus arbitrij creati,& concursus Dei solum distinguntur ratione, per aduersarios, ergo
concursus arbitri j creati, non potest obij ci propriae, perfectaeq; scientiae, nisi per eandem scientiam, Dei concursus intelligatur. major patet; quia etiam secundum aduersarios Deus non fingit distinctiones rationis. idest, non concipit ranquam distincta quae nostra solum imperfecta ratio distinguit quia diuina cognitio, non potest non esse perfecta, S propria. minor est aduerseriorum: his vero duabus prae . missis admissis,certo certius sibi contradicunt; negantes deinde conclusionem ex lais deductam, videlicet Deum, cujus cognitio perfecta& propria esse debet, non cognoscere concursum arbitrii creati sub conditione , antequam cognoscat suum concursum futurum sub eadem conditione,ex diuinae voluntatis decreto: nam si Deus non distinguit quς non sunt in re distinista, & concursiis arbitrii creati a concursu Dei in re non est disti iustus, quomodo potest Deus unum concursum ab alio distinguere Θ adeoque unum absque altero distincte & seorsim cognoscere3Secunda pars ostenditur etiam, nempe non posse concursum arbitri j creati,etiam qua talem,esse independentem a concursu Dei; quia concursus arbitrij creati, etiam quα talis, seu ut ab arbitrio creato est, continetur intra latitudinem entis creati, ergo non potest esse independens a concursu Dei. Concludo ergo, etiam in ad uersariorum sententia, ut alia relinquam, nullam dari scientiam mediam. Solutio itaque supra allata ad argumentum,ex Scoto a nobis allatum, sustinenda non est; unde Scotus, conssequentis lime, ut semper solet, loquens, nullam talem scientiam in Deo agnouit. Omnu inquit
in I. distili.2.3 8. quaest. unica in corpore in cognitio praecedens ibi sin Deo;
actum molisntathi, est mere nauuralis. & distinct. 3 9. quaestione Vnica. 3.
306쪽
Ior . SELECT. DIS P v T. PHILOSOPHI C.
Contra rationes cognosendi, ait, quisquid in intellectu diuino naturaliter praecedit actum moluntatis diuinae, est mere naturale: ubi naturale vocat
inquit Smisingus tomo primo tractat. 3. disput. a. quaest. 3.ὶ quod opponitur libero, ut ex diu ursu Scoti ibidem pater. & distinct. 38. ad quoddam primum argumentum, ait: Iδερ necesse est ponere primam de terminationem tu moluntate Dei j rfectu facilibilium. quod fusus prosequitur quodlibem I . 3. hic intelligendum. Sed insurgunt recen tiores defensores scientiae mediae, illam manifeste haberi ex scripturis sacris, quae clare docent aliqua sub conditione euentura fuisse, quae nunquam euenerunt, vi primo Regum 23. Reuelauit Dominus Dauidi rugienti Saulem has conditionatas; manseris Ceil.e, Saul mentet , Si Saul mencrit, tradent te Ceilani in manus Saulis. Et Matth. I i. ac Luc O. testatur Dominus Tyrios ac Sydonios facturos fuisse poenitentia in cinere & cilicio, si apud eos factae fuissetu virtutes, quae a Cluistonctae fuerant in Corozaim & Bethsaida. Et multae similes praedictiones conditionatae habethtur in aliis scripturae locis, ut Genesis I i. Ecce imu est populus, num est labium omnium, Feruntque hoc facere, nec deserient a cogitationibus suis, donee ea opere compleant. Erychielis 3. AZon ad populum profundi sermonis
gnotae linguae tu mitteris, etsi ad illos mittereris, audirent te, ergo,inquiunt, datur scientia media Confirmant primo ex patribus, in quibus multa continentur, quae scientiam mediam astruere videntur ;s,pe enim docent praedestinationem esse factam ex praescientia boni usus liberi arbitri j supposita gratia, & ita significatit Deum antequam decernerct alicui dare gloriam vel gratiam qui sunt effectus prςdestinationis , sciuisse quid quisque ex parte sitia esset facturus, si tali gratia praeueniretur& excitaretur. ita videtur inter alios docere S. August. tota quaest secunda ad Simplicianum, ubi gratiam essicacem explicat illi ira esse, qua sic vocat hominem scut nouerat eum sequuturum. Praeterea idem Augustinus epist. 49. & lib. de 6. quaestionibus contra paganos,ad quaeitionem illam, cur Deus voluerit tot annis disterre post peccatum Adae aduentum mediatoris cum sciret hoc fore nocivum generi humano; respondet, Deum ideo sic voluisse, quia scilicet ante illud tempus homines non daturos locum praedicationi Christi,ergo agnouit August. scientiam mediam.
Confirmat secundo Franciscus Suarius, ex antiquis Theologis, qui ctiam eandem scientiam agnouisse videntur; moueant enim quaestiones quae supponunt contingentia conditionata esse vera vel salsa determinate , exempli gratia, an si Adam non peccasset, Filius Dei incarnatus fuisset. Verum hςc argumenta nullo negotio soruuntur.Ad primum enim Diuitiaco by Cooste
307쪽
in primis respondent Theologi aliqui, loca illa scripturae exprimere tantum conjecturam tundatam in dispositione cauta proximet,ex qua merito conij ci potuerit, effectum, qui praedicitur, fuisse sequuturum lab conditione. Alij exponunt illa loca quasi contineant solum ii
manum quendam loquendi modum, accommodatum ad exagerandas vel obseruandas res aliquas, qua ratione Doctilliinus Iansenius, cap. 47. Concord . Euang. interpretatur illud Matthariis. Vae tibi Co- visiteat aggeratio solum malitiae habitatorum Corozaim, &Bethsaidae, supra malitiam Tyriorum 8c Sydoniorum ; Et interpretari possunt alia loca, nempe ut primo Reg. 23. tantum exaggereturmalitia Ceilitarum , vel timiditas; & Ezechielis 3. extenuetur dissicultas praedicandi populo notae linguae; ac denique Genesiis I i. exaggeretur vanitas, ac praesumptio aedificantium turrim Babylonicam. Quae responsiones horum Theologum , quamuis probabilitate fortastis non careant, tamen nobis non probantur. Et primo quidem prima: quia conjecturalis scientia non satis commode Deo tribuitur, prout
significat iudicium solum probabile de futuritione ipse rerum , conditione supposita, quia talis scientia conjuncta est cum formidine de opposito, ac proinde in Deum cadere non potest : debet itaque , ut probabilis siit illa responsio, conjectum nomine, intelligi iudicium
certum de proportione rerum, & congruitate ad futuritionem, conditione posita , sic enim nullam inuoluit imperfectionem quia certo & euidenter iudicat Deus, quς cauis, conditione suae, cum quibus euentibus congruitatem , proportionemque habeant ἱ unde hoc modo haec remonsio , asserit scripturas quibus conditionales continentur, significare, Deum , certo M in fallibiliter scire quanta
sit proportio, congruitasque arbitrij cujusque creati ad volendum, id ad quod haec vel illa conditio invitat; quae scientia dici potest conjecturalis , si ad ipsam volitionem , determinationemque arbitri,
creati referatur, quamuis Deus non conjectet : neque hoc iudicium Diuini intellectus, de rerum congrua connexione quisquam negare
potest. Non est tamen scientia futuri contingentis, si rem diligenter consideremus, sed cujusdam veri naturalis: quo enim sinquit Smisin
gust talu euenim congruitatem habeat cum tali moluntate creata, positutalibus conditionibus,ex natura rei pendet, non ex moluntatis creatae lis
bertate i & ideo haec sententia simpliciter negat. Deum habere s cientiam de futuris contingentibus , eamque tribuit Franciscus Suarius opusculo descientia Dei, lib.L. cap. I. numero primo, Catharino, &Ian senio, quorum sententiam sequuti sunt multi Recentiores, inter alios Paulus Burgensis t. Regum 13. in fine , in pri inradditione ad Lyranum, Cabrera, 3. parte quaest. I.art. 3. disp. I. numero 3 82. & seq.& alibi, Ledesima disp. 1. de scientia futurorum contingentium,
308쪽
Hilation Genuensis ad Matthei cap. II. Cabeetudo pari. art. 2. quaest.2. ad I 2. quorum aliquos vidi cum magna facilitate dc plause illa sustinentes. Veru nec hac ratione explicata responsio mihi placet,primo quia loca citata certam Prophetiam sonant, ut indicat D. Augustinus lib. de bono perseuerantiae cap. 9. secundo quia noni potest facile applicari haec responsio ad locum citatum ex I. Regum, quia Dauid non petebat scire a Domino, quomodo causae essent tunc dispositae ad hoc ut Saul veniet Ceilam, Jc si veniret, ipsum traderent cestitae in manus Saul, sed petebat a Domino quid reuera essenturum esset posita conditione, ac proinde de eodem euentu intelligi debet diuinum responsium. Multo minus arridet mihi secunda responsio, quia Dauid non consulebat Dominum, quis esset humanus loquendi modus de rei eventu in tali rerum circumflantia. Res. pondeo ergo loca citata probare, quidem dari aliquas complexiones conditionatas de futuro contingenti veras, sed non nisi suppositio diuinae voluntatis decreto, de futuritione talium contingentium stibconditione. Quomodo enim aliquid esse posset, nili Deus vel .let ' Quaeres, qua scientia videt Deus futura conditionata, in decreto sus voluntatis. Respondeo videre scientia visionis de absoluta : visonis quidem, quia, ut in simili, in logicis diximus, agentes de veritate propositionum de futuro contingenti, adeo perrecte terminatur ad existentiam futuri sub conditione , ac terminaretur ad illam. si conditione posita, ipsa existentia talis futuri in aliqua temporis dii scientia poneretur, hoc autem ad visionem seu intuitiuam cognitionem sussicit, nec requiritur, ut res sit praesens i est autem absoluta, quia licet non terminetur ad futurum absolute, tamen absolutὸ terminatur ad futurum sub conditione.
Ad primam objectionem ex Patribus facilis est: responsito, primo quidem ad illud, quod dicunt pr destinationem esse factam ex praescientia boni usus liberi arbitrij supposita gratia dico illos loqui de
praedestinatione , ut secundum ordinem executionis dicit decretum gloriae aeternar : 'hoc cnim decretum supponit liberi arbitrijejusque cooperationis cum auxilio diuino usque in finem praescien.
tiam, non conditionatam sed absolutam. Ad illud quod ex Diuo Augustino adfertur respondeo non supponere illum, quod ad vocationem attinet, Deum ab eterno ante decretum suς voluntatis, scire hos vel illos esse conuertendos, si tali tempore aut modo vocentur; sed
quod, hos vel illos, si tali tempore aut modo vocentur, Deus ab
aeterno, & antequam eos vocet in tempore, sciat ex decreto sue volum
talis esse in fallibiliter conuertendos; unde illa doctrina intelligenda
est de ordine inter prouidentiam aeternam,& exequilonem tempora
309쪽
Smi singus, ad ordinem rationis inter actus diuinae prouidentiae, & dicatur Deum voluisse vocare homines tali t pore &modo, quo, si Vocentur, nouit eos conuertendos, non est accipienda nisi de icientia simplicis intelligentiae, qua ante decretum sitae voluntatis, nouit Omnes causarum proportiones respectu suorum essectuum , adeoque etiam congruitatem auxiliorum gratiae,& temporum opportunitates, hominumque dispossitiones ad conuersionem: quid tamen ex causis sic proportionatis sequuturum sit, non nouit ante decretum suae voluntatis de consequutione, seu futuritione ellectus. Et illam auxiliorum gratiae aliarumq; causarum congruitatem in s ua prouidentia, respexit aeterna sapientia,eamque etiam congruitatem,non autem in- fallibilem connexionem cum esse itii, praeciso diuinae voluntatis decreto,significat S. Augustinus lib. 1.ad Simplicianum qu stion. Σ. ubi de non efficaciter vocatis, ait: Si evellet Deus) etiam ipsorum misereri,
post ita iocare, psoniodo istis aptum esset, mi m mouerentur, c intelligerent , c sequerentur.
Ad secundam confirmationem respondeo quaestiones quas scholastici mouent de quibusdam futuris suo conditione, non intelligi defuturis praeciso decreto diuinae voluntatis; Talis est illa, an si homo non peccati et &c. neque dicas in his non peti quid futurum fuisset, quia nullo fundamento hoc pro alterutra parte concludi posset, cum reuelationem non habeamus; respondeo enim scholasticos non disputare quid congruum fuisset,sed ex rerum congruitate,quid euenturum fuisset, concludere.
Soluumur obiecta ab aduersariys. AD primum argumentiam aduersario nam, Respondeo illud fuisse objectum D. August. a Pelagianis , unde libro de correp.& gratia cap. Σ. Contra se adducit hoc ipsorum argumentum,ut quid, inquiebant, nobis praedicatur atque praecipitur, ut malum fusi. amus&bonum operemur si praedeterminamur a Deo, & ipse in nobis et elle operare operatur ; quibus resibondet S. August. Non se fallant qui hoc dicunt inedpotius intelligant sis Iu Dei sunt, Spiritu Deis agi, mi quod agendum est agant,secum egerint illi a quo aguntur, gratias aganti aguntur enim mi agant, non mi ipsi nihil agant. neque cst quod dicatur locutos Polagicanos de praemotione morali: non est inquam quod hoc dicatur, quia Pelagiani nunquam praemotionem inbra
310쪽
lem negarunt, unde dicebat Pelagius Deum perdoctrinam, Ze reuerlationem suam, dum cordis nolici oculos aperit,adiuuare, &c. Contra quem S. Augestinus. lib. i. de gratia Christi cap. 2 .hi verbis i surgit legant m intelligant , intueantur non lege atque doctrina in sonante forinsecus, sed interna , atque occulta mirabili, atque in abili
potestate operari Deum eordibis non solum mercs reuelationes , sed etiam bonas moluntates haec August. non negabant ergo mor
tem praemotionem Pelagiani, sed Physicam , quam dc negant ad . uersarii quibus cum Augultinodicamus, Non se fallant qui hoc dimis
sid polim intelligant, sis iij Dei sint , stiritu Dei se agi , it quod
agendum est agant, oe cum egerint, illi a quo aguntur, gratias agant, aguntur enim retit agant, non ut ipsi nihil agant. Idem etiam arguinentum objectum filii a Cassiano, si Sancto Prospero credimus lib. contra Collatorem, cap. 39. definitione 6. aiebat enim Cassianus, quod non libere venirent, qui preveniebantur a gratia Dei, cui egregie respondet Sanctus Prosper, quod si aufertur liberum arbitrium cum
praeuenitur a gratia, etiam dicendum auferri gratiam, cum praeuenitur a libero arbitrio, sicut ergo non aufertur a caussis naturalibus proprius modus operandi, sed potuis perficitur cum mouentura Deo,ira etiam liberum arbitrium non destruitur,sed perficitur, cum praeuenitur a gratia, nam gratia mouet secundum quod liberum arbitrium est aptum moueri, hoc est libere. Vnde Angelicus Doctor Diuus Th. I parte quaest. 8 s. arte i. ad 3.ait quod Deus mouendo causas naturales noli aufert quin actiones earum sitiat voluntariae, sed potius hoc in eis facit, operatur enim inquit, in unoquoque secundum eius proprietatem. Ad argumentum itaque in forma, Respondeo negando majo-rzm, ad ejus probation em nego minorem quae minus bene ad adue sarijs probatur, nam qui applicatur,&praedeterminatur ad agendum
potest non agere, imo potest oppositu agere, quod facile interligetur, istin memoria reuocetur quod supra diximus videlicet applicationem iillam non esse ad media, sed ad fine per media,& qui applicatur ad me. dia , inon nisi seruato ordine finis ad illa applicari, totamque illam applicationem non nisi in intentione finis consistere,inde enim fit, ut 1icut quando ordo finis exigit ad media accedo, ijsque utor, ita quado ordo finis non amplius exigit, vel etiam oppositum exposcit, abii 1 rum ope,& usu supersedeam, & si in illo casu illis adhue inhaereamineglecto ordine sinis imo cotra finis ordinem, quod est deficere, non proficere, non vi applicationis hujus cum nulla ad deficiendum exi- satur, sed per recessum ab ea, ine id facere. Tantum itaque abest , vequi applicatur,non possit se continere quin potius non possit non ces. 'sare,& media quae suit amplexus abijcere, quando ordo finis variatur.
nam quod ordine finis inuatiato, non possit nonagere, sicut ordo fi- Disi tiroci by Cooste