장음표시 사용
481쪽
siti magis requiratur unitas aetas quam potentiae. similiter videmus ex pluribus naturis,de unica subsistentia fieri unum per se, cum tamen
plures subsistentiae setiam posito quod subsistentia esset aliquid pota
sitiuum) quamuis terminarent eandem naturam, non possent iacere unum per se. Objicies quarto, ex nostra sententia hanc enuntiationem, caro est vivens, non esse essen tialem, sed denominatiuam, imo per accidens; quod est falsum. nam hoc praedicatum,uiuens, ita se habet ad esse ea nis, sicut esse vegetatiuum ad sensitiuum & rationale. sed hae eau tiationes sunt essentiales, sen sitiuum esse vegetatiuum, rationale esse
vegetatiuum. ergo etiam haec,caro est Uiueias.
Respondeo hanc propositionem,caro est animata, non esse esseri. tialem, cum praedicatum, scilicet esse animatum, possit separari a sub.jecto,scilicet a carne, nullum autem praedicatum essentiale possis
paratia suo subjecto. quapropter haec propositio est tantum denominatiua , sed substantialis & per accidens in aliquo sensu, Glicet
negative, quia non est essentialis , & in altero sensu non inperaccidens, primo, quia praedicatum non est per accidens, deinde quia praedicatum non conuertitur cum subiecto quacumque ratione , siue contingenter, sed per se in secundo modo dicendi per se, quatenus materia dc forma carnis continentur in descriptione animae indirecte; dicitur enim anima esse actus primus corporis organici, id est materiae habentis formas partiales, neque aliud exigitur ad naturam huius pro positionis, caro est animata. quod affertur de sensitivo, Δ vegetati. uo, est longe diuersa ratio. nam vegetatiuum est de essentia sensitivi in eodem animali,quia virumqtie est ab eadem anima totali, 8c alterutrum est ab altero inseparabile, ut cum communi, & certa sententia suppono. objicies quinto. si anima aduenit materiae iam existenti in amiper alias formas substantiat es, facit ens per accidens, supponit enim sabjectum constitutum in esse simpliciter, & non dat esse simpliciter. quod est proprium formae substantialis, & consequenter generati animati ut sic, erit motus accidentalis, habebit enim subiectum actu,& existens in loco quod est proprium mutationis accidentalis. Respondeo distinguendo antecedens. adueniret enti in actu viti mo, de completo, id est non ordinato ad ulteriorem formam, nego
antecedens; adueniret enti in actu incompleto, & non ultimo, concedo antecedens, & nego consequentiam. nomine autem entiis imcompleti illud intelligo, quod a natura solum institutum est ut paraeneis perfectioris. ad illud quod addebatur subiectum generationis
482쪽
i uentis intelligi progressum plurium mutationum, quae interueniunt usque ad formam ultimam. subjectiam autem huius totius progressus dici potest materia, quae, in sententia Aristotelis, cum sit pars aliqua incompleta ab elementis distincta, neque est in actii simpliciter, nec in loco. adde subiectiam generationis in hoc potissimum distingui a subieisto motus, quod subieistum motus sit demonstrabile,tanquam hoc aliquid sub utroque termino, subiectum generationis non item,
caro enim & ossa, quae transeunt ad esse animatum,non demonstrantur tanquam hoc aliquid idem sub priuatione animae, & sub ani
Objicies sexto. unius entis unum est esse. unum esse est ab una forma. ergo unius animalis,quod est unum ens, est tantum una sor
Respondeo cum Scoto , negando minor D intellectam de esse animalis, quod est esse magis compositum, quam sit esse rerum inanimatarum , 5: proinde plures tequirit formas subordinatas; aliter potest dici unius entis unam esse formam ultimam,&Completam, Vidustum est. sobjicies septimo. quae disserunt specie, disserunt etiam numero. ergo cum formae partiales differant specie, different numero, atque adeo immediate constituta per illas formas, nempe caro, ossa, α different numero ; ex quo sequi videtur unum hominem esse plura corpora numero,quod est absurdum; qui enim fieri potest ut pluraeorpora specie distincta faciant unum ens numero Respondeo formas partiales continuari ratione formae superioris,& quamuis differrent numero, atque adeo immediate per illas con stituta, quando tamen infertur, ergo homo est plura corpota, neganda est consequentia; homo enim non est caro, & ossa &c. ita ut
naec possint in recto praedicari de homine, sicut non potest praedicari de ligno, verbi gratia, materia prima, quae est illius pars potentialis.
similiter non sequitur plura numero esse unum numero; caro enim,& ossa, non sunt homo. sequitur quidem unum specie constare ex pluribus specie diuersis, & unum numero ex pluribus numero diuersis, quemadmodum hoc lignum constat materia & forma, aliquomodo & specie & numero diuersis, sed hoc nullum est absurdum,si praesertim non sint in specie aliqua entis vltima , sed in specie impe fecta,&intenta tantum propter aliud ens perfectum. Obij cies octauὀ. non possunt in eadem materia esse duae formae
totales. ergo neque uua totalis, de una partialis . videtur enim eadem esse ratio.
Respondeo maximam esse disparitatem, quia forma totalis non nn ij Diuiliasu by Corale
483쪽
ordinatur ad totale ut forma partialis ad totalem. dcinde duamae totales conssiluerent duo diuersa indiuidua in s e vitinis, nil, iisdem accidentibus totalibus,& ita idem prorsis inaruiduum demonia strabile esset sub duplici Becie. hoc autem non contris, cprando in
eadem triateria ponitur forma totalis de partialis, nec enim idem in prorsus individuum demonstrabile,caro,& homo. Objicies nono. in vivente, Verbi gratia, homine,non sunt ures animae, scilicet sensitiva Aegetativa,& rationalis,sed una anima rati natis eminenter continet tres illos gradus. ergo similiter potest dici iti homine no n esse plures formas partiales. Respondeo negando consequentiam. ratio disparitatis est, quia anima vegetatiua de s sitiua non sunt subiectum,&c. sicut sunt tormae partiales. secundo informant totum vivens, quia nulla sunt argumenta valida quq faciant pro distinctione istarum animarum, sicut pro distinctione formarum partialium, ut ostendemus in libris de
O bjicies decimo: si admittantur formae partiales,non possimi explicari multa dicta Aristotelis, ut quod generatio unius sit corruptio
alterius, ut habetur I.de generatione textu 17. item saepe ait Aristot Ira certum, .meteor. cap.vltimo, dccolligitur I de anima textu 3. My. quod caro & os in homine mortuo sunt aequivoce caro Ac os.
tertio,quod formae sunt sicut numeri, quod habet Aristoteles 8.Metaphys textu i o. ac proinde consistunt in indiuisbili. quarto, quod Armae sem per ita se habeant, ut semper inferior & imperseetior comtineatur in superiori, ut triangulum in quadrato, quod habet Aristoteles 1. de anima textus. unde sicut quadratum est una tantum ij ra virtute continens triangulum, ita tantum erit una forma viventis, nempe anima, virtute continens formas partiales.
Respondeo negando antecedens, de ad primum locum solutio patet ex iisquae supra diximus in quaestione de materia prima, ubi de
elementis actu in mixto. ad secundum ,respondeo carnem,& os, separata anima dici aequi uoce talia, non in ratione carnis,di ossis,sed in ratione instrumenti, dc organi, quia sub hac ratione non magis remanent talia,quam si essent caro leos pictum, aut lapideum. echine fit quod quia magis apparet ratio organi in oculo,quam in came, ut magis dicatur, dc appareat esse aequivoce oculus, oculus mortui,quam aP- pareat aequivoce caro,caro mortui, ut colligitur ex loco citato 4. Meteor. ad tertium respondeo, quando formae dicuntur se habere instar
numeri, per formam intelligiture itia quae consistit in indivisibili. ita ut quolibet addito, vel detracto, fiat notia essentia, unde carnibus, Be ossibus addita anima, fit noua essentia viventis. Ad quartum, res pondeo Aristotelem ibi loqui de gradibus animarum, vegetatiuo,
484쪽
stilicet,sensitivo, de rationali,qui ita se habent,ut priores imperiem resque contineantur in posterioribus & perfect oribus. ex quo δε- huneoncludi potest non esse in eodem vivente plures animas, quod verissimum est.
QVAESTIO VIGESIMAOCTAVA rAn potentia anima distinguantur ab anima.
OV ia haec controuersia satis celebris est inter recentiores,propterea placui tillam hoc loco examinare. Prima sententia existimat inter potentias animae & ipsam animam
intercedere distinctionem realem. ita censet D. Thomas I. parte qu. 77.art. I.&in I. dist.3.qu. 4.art. 2.quaest. de anima art.1. de spirituali Dus creaturi sart. II. Capreolus in a.diit 3. quaest .3. Caietanus, Iauellus, &alij Thomista,quos ex recentioribus sequuntur Zarabella lib. de facultatibus animae cap. . Suarius a. de anima cap. 2. de Raconis hoc loco,& alij. Secunda sententia admittit tantum distinctionem rationis inter animam dc potentias. ita Occam in z. quaest. 11. Gabriel ibidem dist. I 6. quaest. Unica art. Σ. dc reliqui Nominales, quos ex recentioribus sequuntur Hurtadus dispud . de anima sectione 4. Pererius in Genesim, de alii. Tertia sententia, media inter duas praedictis,est, non intercedere distinctionem realem, nec etiam distinctionem tantum rationis, sed formalem. ita docet Doehor Subtilis in L .dist. Is quaest. vesca, dc in .
dist. 4 . quaest. L. Rada 2.t mo controuersiarum, controuersia I 3. arr.
1. Faber in Philosophia naturali theor. . Gregorius Reisch in Margarita philosoplaica lib. I i. cap. I . de reliqui Scotillae communiter ; quos ex recentioribus sequuntur Piccolomineus lib. I. de materia cap. io. Archangelus Mercenarius in suis dilucidationibus, Ludovicus Buccaserreus apud Fabrum in fine secundi cap.citati Theorematis. ad intelligentiam huius sententiae, quam veram exillimo, Praemitto breuiter triplicem distinctionem assignari debere, revlem nempe formalem, de rationis. dillinctio realis illa proprie dicitur, quae est inter rem,oc rem asta, de quae potius respicit existentias,quam essentias,vel formales rationes rerum ; unde distinctio realis proprie est illa qua distinguntur, vel quorum unum potest existere non existente diero, ves quae existunt separata a se inuicem, tametsi neutrum
possit existere absque alio, vel quae sunt separabilia, vel quae se habentnn ii
priman Thema Capreoli, Caietani. Saarii,
485쪽
ad modum separabilium, vel deni liue quonam unum vere & propria est producens, aliud productum. 1ubdiuidi solet distinctio realis in
mutuam & non mutuam. mutua est i in qua distinguntur ea quα possunt esse mutuo sine se inuicem; & haec appellari 1blet distinctio maior. non mutua est illa qua distinguntur uc aliqua, quod unum . possit existere sine altero,non tamen alterum sine illo. distinctio GLa ' malis quae etiam media appellari solet, & ex natura reiὶ illa est,qine
sermatim. seu reperitur interdiuersas formalitates eu varias rationes conceptibiles,
& destabiles, unde respicit essentias, conceptus obiectivos,&HI- malitates rerum, & non existentias earum. collisitur haec distinctio ex Aristotele 7. metaph. textu 33. ubi ait. Simine huet tota desinitio ad
totum definitum, ita partes definitionis ad partes definiti; definitum autem nequit habere partes, nisi ponatur hare distinctio formali per quam illae partes, genus nimirum & differentia,distinguantur. praeterea idem Aristoteles 3. metaph. textu 1 o. ait genus esse extra rationem differentiarum, quas neque ipsum participat, neque ab eum ε- ticipatur. ex quo sequitur differentias esse a genere formaliter dilhin-- chas, alioquin participarent genus. contra hanc distinctionem objiciunt recentiores male appellari mediam, cum inter disti rectionem realem, & rationis, nulla mediet. verum facile respondetur, nullam
quidem dari distinctionem mediam inter realem & rationis, si realis sumatur, prout significat illam distinctionem quae est nemine cogita te, rationis autem, prout significat illam quae est intellectu cogitante; . hoc enim modo distinctio formalis est realis, quia est nemine cogitante. Verum hoc modo non sumitur a nobis distinctio realis, sed in alio longe sensu, ut constat ex dictis. distinctio rationis, prout hic illam sui nimus saliquando enim ustirpari solet pro distinctione forma-lij est distinistio formata ab intellectu; unde proprie loquendo reP
ritur tantum haec distinistio inter illa quae nec realiter, nec ex natura
rei distinguntur. potest enim intellectus inter illa quae taliter non distinguntur statuere discrimen aliquod, verbi gratia, comparando hominem ad seipsum, & formando propositionem identicam, in qua idem homo sit praedicatum & subjectum , tunc enim subjectum distinguitur a seipso ut est praedicatum. unde radix & origo hujus dilata an stinctionis est intellectus,non ipsum esse aut entitas rei. solet haec di-pimiis rati v llinctio rationis a multis subdiuidi in distinctionem rationis ratioci- distinctionem rationis ratiocinatae, vel ut alij loquΠtur, i R distinctionem rationis sine fundamento in re, & distinctionem rationis cum fundamento in re. verum huculque probare non potui huiusmodi diuisionem. ratio breuiter est, quia omnis distinctio, vel est intellectu tantum fingente, vel non. si secundum, non est disti imetio rationis,led reali vel formalis. si primum,erit distinctio rationis Disiti
486쪽
ratiocinantis, est enim ab intellectu fingente ; & consequenter, nulla datur disti amo rationis ratiocinatae a sormali diureta 1 iDico primo, potentias animae, nec inter se, nec ab anima differre
Probatur primo authoritate Aristotelis,dc primo quidem secundo de anima tex. 9.ubi ait quod si oculus esset animal, potetia visiva esset forma eius. ergo ex Ariuot. anima realiter identificatur cum potentia; quomodo enim,nisi hoc sequitur,infert Aristot. potentia fore eius formae secundo, eodem a. de anima textu i 3. diuidit gradus vitat in . species, nempe in vegetare, intelligere, sentire, & moueri secundum locum , deinde textu I . duplicem mouet quaestionem; prima, an unusquisque horum fraduum sit anima,Vel pars animae; secuda, si sit pars, vitum sit separatalis ab alio loco & subiecto,an tantum ratione. deinde soluens hanc secundam quaeitionem, ait quod de quibusdam est certum quod non sunt separabiles nisii ratione ab inuicem, ut patet in Entomis decisis, in quorum partibus decisis est sensus, phantasia. desiderium, vegetatiuuin,appetitus,& motus secundum locum. verum
de intellectu ait dubium esse, quia quibusdam videtur quod sit separabilis ab aliis, ut aeternum a corruptibili. ex quibus sic licet argumentari. potentiae animae, quae sunt vegetativa, sensitiva, moti secun- dum locum,&c. thos enim gradus vitae vocat Aristoteles potentias textu 27. eiusdem secundi de anima in sunt partes animae. sed cuius totum est substantia, partes pariter sunt substantiae. ergo cum anima quae est totum sit susstantia, potentis,utpote ex Aristotele eius partes,erunt substanti .ergo non sunt accidentia realiter distincta ab anuma. deinde quando Aristoteles de intellectu ait dubium esse an sit separabilis, certum est non intelligere illum accidens,sed animam intellectivam ; nam de hac lis erat apud antiquos, non de accidente ali quo. hic locus non parum urget Thomistas, qui ex eo colligunt Aristotelem ex illi maste animam rationalem esse immorialem. Probatur secundo authoritate S S. Patrum, & primo sancti Au- ne ρr.ιμε. gustini lib. io. de Trinitate cap. 1 i. quem locum adducit & approbat Magister sententiarum in I. di ι. cap. 8. verba sancti Augustini haec' sunt. Haec tria igitur, memoria, intelligentia, O oluntas,quoniam non 'nt tres mitae M maetata, nec tres mentes,sed ina mens, consequem
ter rutique nee tres substantiae Funt med etisa substantia. de Pulo post,
Quocirca haec tria eosunt num, quo na ita, namens, et Messen- , , tia, eo mero tria, quo adse inuicem referamur. & in fine, AEquali unt tot Nuda totis singulu, cν tota singula simul omnibuι totu,srhae tria n-, namita, amens, una essentia. Haec Augustinus, quae, uto, bene notauit Gregorius Rei scii loco citato , si una cum iis quae in aliisi: libris, praesertim s. i I. dc isdisseruit , conjungantur,ae ad intentionem Diuitigod by Cooste
487쪽
Diui Augustini referantur , glossulas eorum qui in opposita sunt sem. tentia non admittunt. Ab hac Diui Augustini sententia non disere
r. D milia. pat D. BernarduS sermone II .super Cantica,ubi sic loquitur,o damin anima intueor; memoriam, intelligentiam,m voluntatem , e sae trias Ista=-. Vseam animam esse. subscribit S. Isidorus lib. I i. etymologiae capite priamo, ubi loquens de animae potentiis haec habet, Ita autem haec omnia aduinctassunt animae, it naressit. proe scientiu enim calorum d
uersa nominasortita est animai nam mmemoria mens est, einde Ο -- memores amentes. dum ergo mirificat corpus,anima est, dum vult animia
est, dumscit mens est, dum recolit memoria est, dum rectum iudicat ratio est, dumspirat furitus est, dum aliquidsentissensu est. denique, ut alios Hud. s. i, Omittam, consentit Hugo de S. Uictore in eo quem de spiritu &ani maconscripsit libro quem&nonnulli Auguttini esse voluerunt di.
nS, AnimaIecundum sopera mariis nominibus nuncupatur, dicitur namque anima dum vegetat, sensus dumsentit, animus dum sapit, mens dum intelligit,GN. immero non disserunt in 'briantia epsemadmodum in nominibus, quoniam omnia una essentia,proprietates credem diue
se med essentia inarationalis os ina anima,in essennusimplex, in o Felis multiplex, &c.haec ille.. ortia trabaria. Probatur tertio ratione Scoti, qua post ipsum utuntur Reiscli, Faber & Rada locis citatis. illud ponendum est in natura, quod molius est ipsi, si sit possibile ex Arist. Σ.degener.textu 39.& 8.Phystrat 33. & deinceps ; & ratio clara est, quia natura semper intendit quod melius est. sed paucitas est melior multitudine in praesenti negorio, cum non sint multiplicanda entia sne necessitate i. Phys. ω exata
parte est possibilis. ergo &α quod haec paucitas sit possibilis proba
tur. non implicat ab una simplici re, realiter & formaliter tantum multiplici, procedere plures & diuersos actus; quid enim impeditilante unitate reali in causa ab eadem realiter, oriri diuersos esse has' ' ergo haec paucitas est possibilis. ergo in anima ponenda est. t , ' Probatur quarto. spotentiae animae distinguntur ab anima realiter, sequitur animam non esse beatam nisi per accidens. hoc autem est absurdum. ergo&c. sequela maioris probatur, quia si potentiae distinguntur realiter ab anima, beatitudo non persectio propria animae. ergo si potentiae distinguerentur realiter ab anima,anima non esset beata nisi per accidens. consequentia haec ultima probatur, quia illud est per accidens tale,quod est tale per perfectionem alienam ,non propriam .antecedens probatur.illa non est perfectio propria alicatus, quae non recipitur in eo, nisi prius recipiatur in alio realiter distincto ab illo, in quo etiam reciperetur si per impossibile esset separatum ab . illo.sed huiusmodi esset beatitudo, si potentiae distingueretur realiter' ab aruma. ergo &cia maior probatur exemplo. ideo siubstantia est
488쪽
mlorata per accidens, & color non est propria perfectio substantiae corporeae, quia non recipitur in illa, nisi mediante superficie, q uae ab . illa realiter distinguitur,& reciperetur insuperficie, etiamsi supersi,
cies separaretur Rubstantia,&separata maneret. sed visio Dei, vel amor Dei non recipiuntur in anima, nisi quia recipiuntur in intellectu, & voluntate, quae sunt potentiae ab ea realiter distinctae, & recizentur in ipsis, etiamsi essent ab anima separatae ; nulla enim est in e re implicantia. ergo viso Dei, & amor Dei, si potentiae realiter distinguerentur ab anima, non essent propria perfectio animae, sed intellectus, & voluntatis, & consequenter beatitudo non esset propria animae perfectio,& quod hinc sequitur anima erit tantum per accidens beata quod quam sit absurdum viderint aduersari j.
Confirmatur. anima immediate ordinatur ad Deum tanquam ad finem suum ultimum. ergo immediate debet attingere ipsum Deum tanquam finem ultimum, & non mediante aliquo accidente a se rea
Probatur quinto. idem principium reale debet velle,& cognosce--ndatis. te. sed si potentiae distinguuntur realiter ab anima, hoc falsum est. ergo &c. maior probatur ex Aristotele, definiente spontaneum de voluntarium ei se id quod fit a principio interno cognoscente singula. Probatur sexib. in contraria sententia necessario dici debet animam concurrere cum potentiis ad earum operationes, ex quo ulterius
sequitur animam non indigere potentiis realiter distinctis ad operandum. ergo potentiae non sunt realiter dilbnctae. quod autem sequatur animam simul concurrere cum potentiis pater, quia alias non possent homini peccata imputari, sed tantum facultatibus hominis, quas non determinarent, sed agere sinerent in virtute sua, nullaque esset animae libertas , a qua penderet ut unum potius fieret quam aliud,nisi remotλ quatenus haec determinatio tota oriretur ab initiu- mentis animae, immeritoque animae ascriberetur, nisi tanquam principio remoto,dc non libero per se, eo modo quo ascribuntur effectus
in sententia aduersariorum causis absentibus, cum earum viri ute ea rundem instrumenta praesentia agunt. imo nisi anima concurrat, nullus actus voluntatis potest intelligi in homine, quia voluntas distincta ab intellectu dc anima ferretur in rem sibi dc animet incognitam,&cognitam soli intellectui. neque lassicit tam intellectum, quam VO-luntatem esse in eodem subiecto,videlicet anima; quia hoc non ostendit quomodo voluntas feratur in cognitum, cognitione actui voluntatis necessaria, Zc proponente obie&m quod moueat volunrarem. denique nisi anima dicatur concurrere cum potentiis, sequetur potentias sine anima operari posse vitaliter, eo modo quo dicunt instru-
489쪽
mentum agentis naturalis, puta semen, cuius secundum illos solitu . proximus concursus exigitur, agere potest absente causa primaria. quod rursus hinc sequatur facultates risiter distinctas no esse necessarias, sed superfluas,probatur, quia si anima concurrit speciali con-
cursu de proximo in operatione vitae, quo concursu adiuuetur concursus facultatis, non video cur facultas haec sit necessaria de distincta ab anima. si enim facultas intelligi 'btest non distincta realita ter,cur distinguetur illa ' & si facultas non distincta realiter abant uanimae necessaria est, cur alia cogitabitur distincta oc nullo strida-inento' seriindo, in anima duo intellectus admittentur, alter disti stus realiter ab anima,alter formaliter tantum,quo possitaninia comcurrere cum priore,& priorem adiuuare quod lane absurdum vide- tur. concludo ergo potentias ab anima non nisi formaliter disserre. alia argumenta praetereo.
1 v Objicies primo ex Angelico Doctore prima parte quaest.27. art. I. actus & potentia sunt ei uidem generis. sed actus intelligendi & vo-
si tendi sunt accidentia. ergo potentiae etiam sunt accidentia. Respondeo primo, hoc argumentum retorqueti posse in Thomistas. existimant enim ipsi accidentia, ut alias diximus,producere substantiam, & tamen accidentia non sunt eiusdem genetis cum s stantia. respondeo secundo cum Scoto & Sectatoribus argumentum laborare manifesta aequivocatione, nam potentiae nomen aequiuO-
cum est, &diuersassignificat; primo enim potentia sumitur pro principio operante, qua ratione diuiditur in activam de passiuam ab M. stotele s.& q. metaph. & potentia hoe modo sumpta est principium transmutandi aliud ut aliud, vel ab alio, ut ab alio, neque est eiusdem gQneris cum actu, quia, etiam in sententia sancti Tnomae eiusque discipulorum, accidens recipitur in substantia ab eaque essicitur , potentiae enim secundum illos,quae sunt accidentia realiter ab anima di- stincta, in eadem recipiuntur ab eaque emanant. secundo modo ac Lipitar potentia prout opponitur actui, de hac ratione potentia Mactus non tantum sunt eiusdem generis, sed sint plane idem etiam numero,ut habet Aristoteles s. metaph. text. I3. quia quod iam est inpotentia prius filii in potentia. Objicies secundo, cum eodem Diuo Thoma. si anima ageret im-- rnediate, ergo homo semper intelligeret, sicut semper vivit qu/mdiu
habet animam. consequens est ablurdum. ergo &c.
fAm. Respondeo cum Scoto, negando sequelam majoris. 6e ratio clara negationis est, quia causaessiciens potest carere suo actu, quamuis formalis applicata non possit, ut accidit in anima informante corpus. sane si argumentum vim aliquam haberet, probaret contra Diuum
Thomam intellectum realiter in esus talentia ab anima distinctum
490쪽
semper esse in operatione ; quod tamen nisum est,&penitus absis
objicies tertio cum Suario. habitus perficientes animam sentim ter se realiter distincti. ergo& eorum subiecta sunt etiam inter se di. stincta. & confirmatur, quia actus intellectius & voluntatis, exempli gratia, fidei de charitatis, earumque habitus sunt distincti. ergo etiam eorum subiecta sunt distincta. , Respondeo negando consequentiam, quae si valeret, eodem modo probarem contra Suarium potentias ipsas, quas teli vult esse accidentia realiter distin cta, debere habere subiecta realiter distincta, de consequenter non posse recipi in eadem anima. idem dico de confirmatione,quae si valida esser,facile eodem argumento probaretur spem& charitatem esse in diuersis realiter voluntatibus tanquam subiectis; re eadem ratione lumen gloriae, fidem, scientiam, & opinionem esse tanquam in subiectis in . intellectibus. Dices haec consequentia bona videtur; habitus distinguuntur a po. tentiis, ergo potentia ab anima & ratio est, quia si opus sit accidente distincto ad determinandam animam ut facilius operetur,& ut m gis inclinetur ad suam oporationem, videtur etiam opus esse accidente, ut determinetur ad sit inpliciter operandum. cur ergo negaturi, aec consequentias Rcspondeo optime negari, neque rationem allatam urgere. primo enim retorqueo illam in aduersarios,qui dicunt animam esse causam sua nim potentiarum. sic enim argumentor. anima vi faciliter
operetur indiget habitu superaddito,quo determinetur ad facile operandum. ergo ad producendas suas potentias indigebit habitu supera addito. quid hic dicent aduersari j ὶ respondeo ergo directe negando paritatem, cuius ratio est, quia anima ex se,posita specie imprena potens eliseipsam determinare ad operandum ; non eth autem ex se determinata ad facile operandum,ut experientia constat, & iisdem argumentis probatur, quibus probantur habitus. Obsicies quarto cum eodem. Lucae io. legimus, Dilites Deum
tuum ex tota anima tua, oe ex omnisnu miribus tuis, ubi per vires intelliguntair Dotentiae. ergo potentiae distinguntur ab anima. praeterea Psal. io 2. ic loquitur P ropheta, Benedic anima mea Domino,c γ omnia civ.e intra me sumi, ubi per omnia quae intra me sunt intelliguntur potentiae. ergo potentiae distinguntur realiter ab anima. Respondeo mirari me satis non posse Suariu cum hoc argumentum directe pugnet contra ipsum negantem animam, ut distinctam a potentiis, diligere posse Deum, quod tamen hic s riptura asserit. respondeo ergo directe primb loco citato doceri tantaim Deum Opt.
Max. diligendum esse super omnia , quod per diuersis vires fieri Oo ij