장음표시 사용
491쪽
non potest, sed per unam eandemque. imperatur autem nobis vi ta tis viribus Deum diligamus, ut nobis ostendatur Deum super omnia appretiative diligendum esse. vide Scotum in 3. dist. 27. MD.Thomam L. L. quaest. 2. .art.ν.& secundo autem loco Lyranus explicans Deuteron. 6. per cor intelligit voluntatem, per animam intellectum, zr fortitudinem externa opera, quae explicatio ut optima est,ita ΠΟ- is non aduersatur. Glossa ordinaria ait hoc loco prohiberi hoc etiam nec nobis aduertatur.
Objicies quinto. potentiae ponuntur ab Arithotele in secunda specie qualitatis. ergo distinguntur ab animae substantia.
Respondeo primo argumentum, etiam in sententia aduersariorum nihil concludere, qui volunt inter praedicamenta necessario non intercedere distinctionem realem. Respondeo secundo cum Scoto in x .dis h. is. Aristotelem cap. de qualitate non asserere omnem potentiam naturalem esse qualitatem,
seu poteat iam facile faciendi vel patiendi, quae procul dubio est qualitas. aduerte ergo potentiam dupliciter sumi posse; primo pro ipso principio a quo aptitudo agendi & patiendi emanat , secundo pro ip-
samet aptitudine agendi & patiendi. si primo modo accipiatur nomen potentiae,est iubilantia ; si secundo modo,est accidens &quali- ω. -. tas. v Ide Scotum loco citato, qui hanc explicationem textus Aristotelici ex ipsemet Aristotele claris lime deducit. Objicies sexib. substantia creata non est immediate activa, sed mediis tantum accidentalibus potentiis, ut patet discurrenti per . ele, menta,quae tantum agunt mediis qualitatibus atavis, fiscitate nempe, calore &c. per corpora etiam grauia & leuia, quae mouentur me diante grauitate & leuitate. ergo an irria non operatur immediate, sed mediis accidentibus, nimirum voluntate & intellectia, realiter distinctis. hanc inductionem praeclaram censet Suarius. Respondeo retorquendo argumentum in aduersarios. anima immediate in sententia ipsorum producit potentias. ergo substantia est immediate activa. vide quaestionem Physicam nostram, Utrum substantia immediate agat, ubi fuse hanc veritatem demonstrauimus. quod decipit aduersarios nostros in instantia quam asserunt de elementis,est, quod non distinguant actionem instantaneam,sive intrinductionem tormae si1bstantialis si illas habent) quae sequitur ad alterationem praeuiam,ssique a substantia, ab ipsa alteratione quae est ab
accidentibus. vide quaestionem citatam. multa alia argumenta congerunt Zarabella, Heruaeus,&alij; sed ex dictis facile soluuntur. vide v. Fabrum loco citato, qui erudite ea soluit. s Ma etavi Dico secundo, potentias distingui ab anima formaliter, de non
492쪽
Probatur primo Aristotele L. de anima textu ubi definit an, mam esse actum corporis organici , & cap. 1. eiusdem libri pharibus docet intellectum non esse a m corporis. ergo anima & intellectus sunt duae formalitates distincte. Probatur secund0, quia nisi ponatur distinctio formalis, dissiculter responderi poterit ad quaedam loca sS. Patrum, exempli gratia Ad
sanctum Augustinum 6. de Trinitatevap. 6.asserentem animam propter multitudinem operationum & virtutum a simplicitate diuina deficere; sanetiam Anielmum citatum a Scoto lib. de concorae gratiae& liberi arbitrij cap. is. dicentem potentias esse in anima sicut membra in corpore, & lib.de casu diaboli,Mrmantem potentias , etsi non sint substantiae,non tamen esse nihil. Probatur tertio ration quia intellectus ut sic ante omnem actium proprium, & ante omnem actum voluntatis, est proprium de formale principium intellectionis, & non volitionis; & similiter voluntas ex propria ratione formali, est principium volitionis, & non intellectionis. ergo formaliter,& ex natura rei,& non tantum per i tellectum diistinguntur. alij hoc modo formant hoc argumentum. anima per intellectum est principium intellectionis,& non volitionis,& per voluntatem est principium volitionis,& non intellectionis,idque nemine cogitante. ergo nemine cogitante intellectus & voluntas sunt in ea distincta principia formaliter. confirmatur, quia potentiae dicuntur aliqua ratione quere ab animae ergo formaliter ab anima distinguntur, & non tantum ratione. plura hac de re videri poLsunt apud Scotistas citatos.
Vtrum in rarefactione acquiratur noua quantitaου. DIiscultas non est quando aliquid magis extenditur per additionem nouae substantiae quantae; sed quando virtute caloris, vel alia ratione partes eiusdem subiecti sine additione nouae sib- stantiae accipiunt nouam extensionem, sicut accidit cum aqua , verbi gratia, incommuniori sententia rarefit, & vertitur in aerem, vel lignum vertitur in ignem & fumum. item dissicultas non est quando aliquid extenditur magis versus unam partem, sed tantundem minuitur versus aliam, ut, verbi causa, cum pellis undique trestitur in
longitudinem & latitudinem, sit major, sed minuitur secundum se-Oo iij
493쪽
eundum profunditatem , tum muni aliqua partium mutatio in te
quanta, ledron augetur Vera eius quantitas. Prima in proposita controuαsia lententia est communis recenti rum Baranzani, de Raconis,Coronassi, Martinea, Bannes, Complu- tensuim,Conimbricensium, Rubis, Hurindi, & aliorum, qui volunt rarefactione acquiri tantum nouum modum quantitatis,non nouam quantitatem. dicunt enim de ratione quantitatis esse, ut tantum habeat partes oc extensionem, sed non certam dc determinatam, hoc est tantam, vel tantam extensionem, sed hanc haberi amodo stipetaddito; non quia quantitas aliqua possit esse sine certa extensione, sed quia hanc ex se non includit. Secunda sententia huic penitus contraria est, communis sere veterum, in rarefactione nempe acquirinouam quantitatem. ita ex Veteribus Theologis Scotus in .dist. . uaest. ., c primo physquaest. 3. via ut probetnuantitatem distingui a re quanta ita argumentatur. Secundo , quia illud quod raresit mutatur mutatione, praeter hoc quod mutatur localiter. tune igitur , mel illa mutatio est acquisitiua , mel deperditiua; r quodcunque detur, non est nisi quantituis. igitur quantiatas est res dictincta, quia in rares fisue non est necesse quod acquiratur mel deperdatur substantia vel qualitaου. de eadem quaestione in resposione ad sextam rationem aduersariorum, ita respondet. .. 0ω tam dico quod non est inconueniens, quod si aliquid secundum se totum raresit, quod continue sit alia,stalia quantitas; nec est inconueniens quod res aliquae permanentes durent solum per instans. eandem denique tenet ε. Phys. quaei LI . conclusione 3.&alibis epe; quein sequuntur omnes eius discipuli,ut videre est apud Philippum Fabium, Theoremate . Philosbphiae naturalis Scoti, & in .dist. ii. disput.
3 o. capite secundo, uno excepto Francisco de Pitigialais torno I .in .sententiarum distinctionei 2. quaeli. . art. q. ubi in rarefactione contendit acquiri tantum nouam relationem. Videtur etiam sententia .
sancti Thomae I de generatione in textum 33. & alibi saepe, quem ex Thomistis sequuntur Sotus .Phys quaest.2. ad i. Ferrariensis q. zontra gente. cap. 6 . Caietanus 3.parte quaeli. 77.art. I. Hervaeus quodlibeto 2. q. Is.art. 2.& alii .ex aliis eadem sequuntur Marsilius in .dist. s. quaest. 2.&I. degeneratione quaest. I 3. Gotifredus quodlibeto Ia.qu. s. Buridana Physin tex. 8 .apud Pomponatium 2. de augmentatione cap. 9.qui&eandem amplaetitur cap.ro. Cardinalis Toletus .Phys quaest .iI.ad textum 8 .dc alij. Dico primo, in rarcfactione non acquiri tantum modum quanti . tatis , prout volunt Authores primae sententiae. Probatur primo efiicaciter argumeuto, cui meo iudicio nunquam satisfacere poterunt aduersari j. vel ille modus, par quem fit maior de Duiliam by
494쪽
minor extensio quantitatis est per se extensus, vel ratione quantitatis si primum,erit ipla quantitas, cui conuenit tanquam forinalis ratio esse per se extensam, modo explicato in quaestione de ratibne formaliquantitatis. deinde contra illum modum valebunt omnia argumenta quae fiunt contra ipsam quantitatem, nam quando adderetur iste modus, vel produceretur in ijsdem partibus quantitatis, in quibus antea erat alius modus, vel in aliis. si in aliis, dabitur pars quantitatis, in qua nihil sit de isto modo, ac proinde quae non sit tanta, vel tanta. si in iisdem, primo dabitur penetratio, quae naturaliter impossibilis est,
essent enim plures partes extensionis in eadem parte quantitatis, de consequenter materiae. secundo eodem modo sicut in quantitate sequitur alteram partem modi esse superfluam. tertio sequitur extensionem intendi & remitti, quod repugnat rationi extensionis; intendi enim & remitti, dicit habere partes omnes intime praesentes& unitas; extendi vero habere partes extra partes. si vero dicatur modum illum esse ratione quantitatis extensum, sequitur non tribuere majorem e tensionem quantitati ; quod enim extensum non est, quomodo potest formaliter magis extendere alterum o idque manifeste ostendo
non posse. primo, quia hic modus non constitit in indivisibili ; facit
enim maiorem vel minorem extensionem quantitatis,& cum non sit extensus per se, necesse est intendi&remitti, Ic in tantum majorem extensiionem, vel minorem tribuere qtiantitati, in quantum masis,
vel minus intensus inexistit partibus quantitatis ; at hoc est impossibile, impossibile enim est intensionem formaliter tribuere extensionem. neque sitisfaciunt, cum dicunt albedinem non esse album, &tamen esse rationem formalem albi; nam licet forma non sit ipsum concretum, effectus tamen formalis illius, non est nisi forma ipsa in subie sto i, neque potest forma habere oppositas conditiones ipsi esse-ιstui formae. at ille modus habet conditiones oppositas; maior enim extensio dicit saltem habere magis partes extra partes,ille autem modis, qui majoris extensionis ethcausa formalis, habet omnes partes intra partes, quae est opposita prorsus conditio extensioni, ita ut non
minus videatur repugnare extensionem majorem esse ab intensione
istiusmodi ,quam nigrum esse ab albedine. Secundo, quia idem tribueret effectiim formalem sibi ipsi; nam iste modus in quantitate deis bet esse extensus, sicut reliqua accidentia quae sunt in illa. deinde vero tu quantitas magis eraeditur de plus loci occupat, etia iste modus magis extendetur,& plus occupabit loci una cu quantitate. vel ergo ratio formalis maioris exiesionis huic modo eritquantitas, oc si ita est, perinde esse poterit ratio sermalis majoris extensionis subiecto sine istσmodo.deniq; aduersatij nolunt habere quantitatem ut per se formaliter det maiore tensionem. ergo erit ipse modus, & ita ipse modus
495쪽
tribuet essectum formalem sibi ipsi, sicut si albedo serviliter se taeerat albamimo cum prius res sit in se quam det esse alteri, prius modus erit in se magis extensus, quam det maiorem extensionem quantitati, α ita redibunt argumenta quae fiunt, si per se ponatur extensus. L. ---. P batur secundo, quia si a qualitate aliqua,& ab intes epotest
quantitas habere maiorem extritonem,& occupare majore locu, non est ratio cur ponatur in materia quantitas quaesit per se extensa; satis
enim erit ponere istam qualitatem, vel similem, quae id praestet per suam intensionem; & hoc melius erit, quia magis conuenienter priis losophabimur, quam si ponamus extensionem materiae primo esse ab accidente quod per se extensum sit, & deinde maiorem extensi nem esse ab alto,quod non sit extensum, sed formi iter habeat omnes partes simul. Tertia trabaris. Probatur tertio, quia extensio,& tanta exten flauantitas, & tanta quantitas,non disinunt aetati aliter & genere, sed stilum sicut ho-. mo & hic homo, aut ad summum sicut calor,& calar,ut unum, loocto. ergo non habetur intensio a quantitare, de tanta ines arualitate, vel modo essentialiter distincto, ut voluntaduerti . comrmatur, quia si credimus sensibus,a quibus sine graui ratione rece-' dendum non est, quoniam ijdem effectus di proprietates cernuncur extensione&a maiori extensione, ut occupatelorum, esse diuisibilem, &e. ab eadem essenti & natura manare debet. confirmatur secundo, quia a quo res habet esse, ab eodem habet magis & minus,a. topicoruin capite ultimo.sed esse quantam res habera quantitate, noa amodo distincto. ergo ab eadem habet esse magis de minus quam
incisa Maria: Probatur quarto. tantitas in quantitate non dicit nisi multiplicitionem materialem quantitatis. ergo non est modus distinetii antecedens probatur, quia quantitas includit essentialiter parem, va de & de ea praedicantur in recto & formaliter. ergo vel ciu alior.
vel materialiter includit tot partes. probo hane consequenti in ni includit aliquid essentialiter & in recto, nisi vel essentialiter . ves m terialiter includat aliquod particulare illius;quod pater, quia quam, unum praedicatur de altero in recto & formaliter, debent illa duo esset idem; praedicatio enim formalis significat identitatem, quare particu laria praedicati debent esse vel ipsum subiectum, vel particulare subiecti, ac propterea vel subiectum illa particulatia includit essentialiters si videlieet ipsum subiectum est ea particulari a j vel si illa panicularia sunt particularia subiecti, includet materialiter. item, quia praedlacatio sormalis, &essentialis non est nisi cum praedicatur definitio de definito, vel superius de inferiori .si ergo praedicatu est definitio, quia definitio de definitum habent eadem particularia, dc sunt idem Π-terialiter Diuili ed by Cooste
496쪽
terialitereum suis particularibus, ut animal rationale & hoino cum hoc& illo homine, necesse est ut subjectum materialiter includat particularia praedicata. si vero praedicatum sit ali quod superius, tune ipsum subjeebim est aliquod particulare praedicatum ; quare essentialiter subjectum includet illud particulare praedicatum, nihil enim magis est de essentia, quam idem sibi ipsi, & hoc patet inductione . quare verum est quod dicebamus, nihil includere aliquid essentialiter vel in tecto, quin essentialiter vel materialiter includat particularia praeditata. sedhuiusmodi est quantitas respectu partium extensarum. ergo quantitas includit, vel essentialiter, vel materialiter, tot vel tot pa tes,quae sunt particularia praedicata. Dices tot vel tot panes non esse particularia partium, sed modum suum Sed contra, quia tot &tot partes, non dicunt nisi plures vel pauciores partes , quae sunt indiuidua partium. item , quia quod habet
latitudinem in entitate , ratione suae indiuiduationis abstrahendo a quocunque alio, debet dicere tantam, vel tantam entitatem. idque
ciunt unum,ut in substantia materiali, in qualitatibus. quae suscipiunt magis&minus, &c. neque obest quod plura sint indiuidua, quae habeant eandem entitatem Dartium, id enim vel habent ex subjecto vicum in diuersis matersis sum duae quantitates ejusdem magnitudinis,
vel ex tempore, ut cum siuccessive in eodem subjecto sunt duae quantitates ejusdem magnitudinis. determinatio tamen entitatis praecise, in ratione entitatis, videtur esse icit, vel tot partes. Probatur qinnio. tantitas in quantitate non est nisi multiplicatio partiumniaterialium& entitatiuariam, &consequentet quantitatis.
at multiplicatio ista conuenit quantitati, quatenus indiuidua est sin evito alio modo, fit enim multiplicatio per principia indiuiduantia rei. ergo tanta, vel tanta quantitas praecise fit ab indiuiduatione quantutatis sine alio modo. major illa probatur exemplo qualitatis, & substantiae cor reae. α confirmari potest, quia sicut se habet major intensio in qualitate, ita major extensio in quantitate . sed major in ten-
Iio oritur, ut alias dixi, ex multiplicatione partium materialium. ergo α extensio. haec duo argumenta sunt effracissima in principijs aduer-
Probatur denique ex Aristotele . Metaph. text. α.quod est quoddam tale quale est alterum, est differentia aliqua illius, vel essen tialis,
velandiuiduans. at tantitas est quoddam tale, quale est extenso. ergo est disterentia aliqua extensionis vel essentialis, vel indiuiduans, non autem inodus extrinsecus illius. minor probatur, quia verum est dicere, pcialitas, quae est una aliqua tantitas,est quaedam extensio,& bi
497쪽
pedalitas quaedam, & sic de caeteris . at hoc est esse quoddam tale.qua te est esse alterum, videlicet posse praedicari unum de altero in abstraciato cum signo particularitatis,sicut cum dicitur,liumanitas est qucdam animalitas, bcc. ergo &c. III. Dico secundo, in rarefactione acquiri nouam quantitatem, quae
ν iis, iis . Probatur conclusio, primὀex Aristotele 4. Phys texm 8 . ubi eodem modo docet acquiri magnitudinem quo intensionem, non quod addatur noua pars materiae, quae de nouo fiat quanta, qua ratione fieret additio secundum subjeMm , sed quia in eadem materia quanta addaturnqua magnitudo , & sic fiat additio secundum for
a. ridatis. Probamr secundo. quando augetur essestis Armalis in subjecto necessario secundum partes materiales, debet esse aucta formae sed adsensum patet effectum formalem quatitatis, partes videlicet dc ex temsionem,augeri in rarefactione. ergo dicendum est augeri ipsam quantitatem secundum paries materiai.
quens, est, quod una quantitas alteri comparata sit illi aequalis vel in aequalis . sed transacta raresectione reperiuntur nouae aequalitates de' inaequalitates. ergo reperiri etiam debent nouae quantitates , prop rie- tas namque noua sine nouo subjecto reperiri non potest. i. pMM Probatur Mniquς, quia det quantitate proportionaliter philosophanduna est ac dereliquis formis. at in qualitate, exempli gratia,augmentum fit ex additione nouae entitatis ipsius qualitatis, de non tantum noui modi. ergo idem dici debet inausmento quantitatis fieri. atque haec eadem umili ratione intelligenua sunt de condensitione. Sed i v Objicies primo cum Rubio. si in rarefactione acquiritur noua g. sis his quantitas, in Eucharisti raritate acquiretur noua quantitas. sed hoe ατ-m-ust in falsum. ergo dcc. minor probatur,quia tunc sequeretur fore in Eueharistisi quantitatem sub qua non esset corpus Enristi, quia corpus Christi est tantum sub accidentibus ranis. Respondeo concedendo id quod a Rubio insenur, in Eucharistia nimirum acquiri posse nouam quantitatem . neque hinc sequitur quod inscrt Rubius, nempe corpus Christi ibi non fore. nam procul clubio potest corpus Christi esse submultis accidentibus, sub quibus non fuit substantia panis ante consecrationem ; exempli gratia sub nouo calore , subnota frigore dcc. quae aberant tempore consecrationis, quia per se primo subest accidentibus demonstrantibus natura sua panem & vinum; unde cum haec non corrumpuntur, licet cuin illis alia noua adsint, non discedit corpus Christi. dc certe minor R Dissit eo by Coos
498쪽
PARs PRIMA. QUAESTIO UI GE S I M A No NA. 3 orbium hoe argumento uti voluisse, cum contra ipsum aeque ac contra nos concludat , cum ipse ponat raritatem terminatam ad noua accidentia.
Sed inquies. inEucharistia quantitas tenet locum subj eeti,tam respectu accidentium in fieri, quam in facto esse . sed non potest tenere in rarefactione locum subjecti, si acquiritur per rarefactionem noua
Respondeo majorem esse falsam, & negandam. & ratio est, quia alia accidentia non magis egent subjecto , quam egeat quantitas. instabis. saltem quantitas, quae in Eucharistia de nouo ab agente naturali producetur, creabitur. consequens est impossibile. ergo &c. sequela majoris patet, quia agens naturale illam ex nullo subjecto edu
Respondeo negando agens naturale creare, quia, ut bene ex Sco- to notauit Faber in . dist. it. disput. 3o. cap. 2 .quantitas quae in rare factione in Eucharistia producitur, producitur immediate a selo Deo, non tamen nouo miraculo,sed antiquo , quia ex voluntate qua voluit& dis ossiit Eucharistiam esse in Ecclesia, disposuit quoque praesenteactivo naturali circa Illas specie caulare talem muineionem , qualem substantijs conuersis si adessent causaret agens naturale , &hi
metitum fidei evacuaretur, 'uod fieret, si videremus species immuta biles 8, judicaremus enim ficile ibi non esse substantiam panis, sed aluquid diuinum. si haec solutio non arrideat, dici poterit illam mutationem fieri ab agente naturali,Deo sippiente vicem subjecti in genere
causae essicientis. Objicies secundb.sequitur ex hac nostra sententia penetratio; quod sie probatur . nulla est materiae pars, quae, prius quam adueniat noua quantitas, non assiciatur quantitate praecedente, & nulla est qui non assciatur etiam noua. ergo quantitas praecedens & adueniens se penetrant. penetratio autem naturaliter est impossibilis. ergo dec. Respondeo,concesso antecedente,negandam esse consequentiam
di ratio est,quia penetratio dimensionum est existentia duarum quantitatum trine dimensarum in eodem loco, qui singulis illarum repleri possit, quod in nostro calu non euenit. Sea inquies. saltem dabitur penetratio dimensionum in eodem subjecto. hoc autem etiam est absurdum. ergo &c. Respondeo, neque etiam sequi hoc quod infe r. ratio est, quia non dicuntur dimensiones in subjecto penetrari, nisi illi intime praesens sit plus quantitatis, quam secundum suam capacitatem admittere ac recipere possit. quamdiu ergo subjecti capacitas expleta non est, nulla dabitur penetratio in ordine ad kbjectum. addo penetrationem non dici de duabus quantitatibus comparatis ad subjectum, sed
499쪽
ad locum . denique dico praecedentem quantitatem, & aduenientem, in unam quantitatem coalescere, essicereque unam formam subjecti rapacitati adaequatam, quae subjectum ad majorem locum extendat hine colligitur quid respondendum sit ad quaesitum quorundam. quaerunt enim, Utrum tota materia sit sub utraque quantitate collectrae sumptis, vel non respondendum enim est, totam materiam non esse sub noua quantitate praecise , nec totam sub veteriera iSC, sed totam esse sub praecedente quantitate , & totam sib noua , Collective sumptis.quemadmodum enim materia est una simplex entitas, nullam habens nisi potentia partium distinctionem, ita quantitas praecedens & adueniens sunt una simplex entitas, nullam haberis par tium praeterquam virtualem diuisionem;& quemadmodum ante aduentum nouae,nulla pars erat materiae quae praecedente& veteri quantitate non extenderetur,ita nulla jam est qui veteri dono simul non extetatur. & patet, quia nulla est quae non sit apta occupare majorem locum; hoc autem fieri non potest, nec per solam praecedentem quantitatem, nec per solam nouam, sed per omnimodam actualem icientia ficationem . explicant hoe aliqui nimiliari exemplo fuime de ag
Sed inquies, qua ratione concipi potest partes corporis in rarefactione a se inuicem magis distare quam antea, nisi una extra aliam extrahatur qua Miam ratione fieri potest ut in condensatione Partes corporis minus a se inuicem distent,nisi una in aliam ingrediatrix e sed si una extra aliam extrahatur, sequitur vacuum; & si una in aliam ingreditur,sequitur penetratio. ergo &c.
Respondeo optime, & concipi, & fieri posse illud, absque eo quod
una in aliam ingrediatur, vel una extra aliam traharur,per EO C tantum, quod in condensatione partes fiant propinquiores, quia fiunt minores,& in rarefaetione fiant remotiores, quia fiunt majores. Urgebis. in rarefactione omnes partes corporis aeque a se inuic distant ac antea, & per raretiissionem non acquisierunt majorem distantiam. ergo &c. antecedens clarum est, inquiunt aduersirij. nam quocumque punino signato. dici potest easciem partes quae antea conjungeoantur immediate illi conjungi. ergo non magi quam antea )istant. Respondeo aliquos distin 'ere antecedens. in raresectione omnes partes immediate sunt aeque distantes, concedunt antecedem; siantaeque distantes mediate, negant antecedens.negant etiam id quod infertur . neque dicas non posse partes mediatas magis distare, nisi ma- is distent immediatae. ergo&c. respondent enim negando anc Cens. haec responsio, ut ingenue fatear,dissicilis est; quaproptetri j rixea Rubi dicta de quantitate, ad argumentum responaeo nTaricio an
500쪽
tecedens. ad ejus probationem, dico falsum esse easdem partes imm diate conjungi , &ad eadem puncta quae prius fuerant.& ratio est, quia cum in continuo nulla sint puncta niti virtualia.ut alibi diximus, virtualia autem puncta sint ipsa entitas quantitatis, mutata quantitate , puncta etiam mutantur ι unde quodlibet punctam necessario terminat aliam partem quam prim, & ipsummet, aliud est quam prius. videri potest quaestio , an partes sint actu in eontinuo. addo dici etiam posse in quantitate nullas Ari partes immediatas, cum assignari non rossint duae partes immediam, inter quas nihil mediet, cum,ut ex alii dictis de quantitate, constet, secundum nihil sui adaequale sumptum immediate conjungi possinti objicies tertio. si poten in eadem materia quantitas modo esse major, modo minor, ergo quantitas sescipit magis & minus; quo nihil ablataius cogitari potest. Respondeo negando sequelam. ratio negationis est, quia illa solum forma dicitur luscipcte magis di minus, quae plures, & plures sui partes habet in eadem parte materire ι quod in quantix te non fit, quia eadem proportione qua augetur quantitas , augentur etiam partes
Objicies quarto. Philosophus 4. Physci textu 8 . sic loquitur
Magnitudo oe paruitas sensibilis molis, non insuper accipiente alter id materia extenditur , sed quia materia est potentia mirissiue .sed si a quirit nouam quantitatem hoc est falsum, quia tunc recipit aliquid. ergo &c. Respondeo nihil aliud velle philos phum , quam materiam extendi, non recipiendo aliquid perappoctionem nouae materiae; non vero velle negare materiam per eductionem accipere aliquid. haec explicatio apertissime colligitur ex ipso textu. & vero hic locus aeque probat contra modum superadditum aduersariorum , ac contra