장음표시 사용
531쪽
PARS TERTIA. RVAESTIO SECUNDA. 3t
statim dicam,respectu illorum sit praedicatum univorum. & hoc bene probant rationes quas assere Scotus in i . dist3. luest 3. numero 6. quarum prima vi, quia alioquin in disserentiis daretur processus in infinitum,quod, ut supra dixi,est contra Aristotelem. Secunda,quia in physica compositione fit resolutio inachum ultimam, oc potentiam
ultimam, ita ut actus nihil habeat potentiae, nec e contra. ergo si mi liter in coposito ex conceptu determinabilis ci determinatiui, fiet resolutio in coeeptum determinabilem tantum,& determinatiuum tantum,qui est conceptus vltimae disserentiae .unde potius debent vocarientalia quam entis, nam aliquid esse ens proprie, non est tantum non
esse nihil, ut statim dicemus. hinc colligitur solutio multorum, quae λSuario dc aliis de ultimis differentiis contra hanc nostram doctrinam de modis, disserentiis ultimis,&passionibus entis objiciuntur. Objiciunt enim primo, quandocunque intellectus est certus & aerurere dubius dealiqua re, illa res non est simpliciter simplex,sed composita ex multis realitatibus, de quarum una est certitudo, de de altera dubitatio. sed contingit intellectum esse simul certum & dubium de differentia ultima ; certum quidem quod sit ens, dubium autem quod sit tale ens puta qualitatiuum ergo disserentia ultima non erit simplex. ponendo autem illam esse compositam ex en te, & talitate entis, ratio entis de quo habetur certitudo praedicabitur de ea quidditatiue;& cum prius certum sit ipsam esse ens,quam esse tale ens, prius ens dicetur de ea, quam dicatur esse tale ens. tunc autem dicimr tantum ens de ea qualitatiue, cum dicitur esse tale ens. ergo cum ens dicitur de ea,
dicitur quidditatiue ; ergo dicimi quidditatiue de ultima disserentia. objiciunt secundo, ad quaestionem quid est differentia ultima, bene respondetur vel esse nihil ,vel esse aliquid.non esse nihil. ergo elli ens,
quia ens de aliquid conuertuntur. tertio sic argumentantur. ex non
substantiis non sit substantia 1.physicorum. sed ex differentiis ultimis fiunt substantiae primae. ergo ultimae differentiae sunt substantiae.ergo sunt entia quidditativa, quia omnis substantia est ens quidditativum.
quarto sic argumentantur. plus conueniunt inter se differentiae vitimae , dc proprietates entis,quam conueniant illaemet & nihil. sed non potest excistari aliud communius in quo conueniant,quam ens. ergo conueniunt in ente.quinto,quaelibet creatura plus distinguitur a Deo, quam ultima di Terentia a quacumque realitate creata.at non obstan te distinctione creaturae a Deo, datur aliquid commune uni vocum Deo &creaturae. ergo ultimae disserentiae,&cuicumque realitati creatae dabitur aliquid commune uni vocum quidditativum.ergo aliquid fraedicabitur in quid de ultima differentia. illud autem maxime de- et esse ens. ergo ens praedicabitur in quid de ultima differentia. denique modi entis simul cum ente constituunt varias rerum essentias,. - . ss
532쪽
verbi gratis,infinitum cum ent Deum; finitum eum enis, ervire ani ergo runt reales & positivi. si autem huiusmodi sunt,quomodo mente concipi potest Z eos non includere esseqtialiter de intrinsin
Respondeo tamen haec & similia argumenta iriuola esse. ad primum enim concessa maiore, nTo minorem , quia conceptus vltimae
differentiae est simpliciter simplex, unde cum scitur & attingitur,totaliter scitur & attingitur, &cum ignoratur totaliter ignoratur; unde circa ipsum nequitesse simul certitudo ac dubitat tu, quia non potest secundum aliquid concipi,ic secundam aliquid ignorari , ut supta diximus ex Philosopho .metaphys de conceptibus simpliciter limplicibus. eo igitur acta quo concipio ultimam differentiam , eodem concipio diam esse ens qualitatiuum, seu esse aliquid entale, quemad- MI modum eo actu quo concipio aliquid esse ens, concipio illud esse M.timo determinabile, dc propterea quemadmodum raris entis, ut sic, est simpliciter simplex, circa quam non contingit certitudo & dubitatio, ita conceptus huiusnodi entalis, ut sic, est simplicitra smplex, circa quem non contingit certitudo & dubitatio simul. ad secundumst. -. respondeo neutrum proprie responderi,sicut secundum Scotum in L. dist. S. quaest. . &alios Theologos non est bona consequentia, nee
bene infertur,pater in diuinis non est formaliter sapientia, ergo absolute est non sapientia, quia est realiter oc identice sapientia. eodem modo dici potest non sequi,vi timae differentit entis non sunt ens sese maliter, ergo sint non ens, sunt enim entia identicὶ dico ergo ad a gumentum , vltimam disserentiam, nec esse proprie nihil, nec propn. aliquid ; non enim est nihil primo, nec etiam aliquid proprie, sed eo tius aliquiddificans,ac per consequens entale,non ens. ad tertium res-- pondeo, ex non substantiis saltem partialibus non fieri substantias physicas de quibus loquitur Philosophus,fieri tamen ex non substantiis proprie substantias metaphylicas, quales sunt substantae primae; susscit enim ad earum constitutionem aliquas esse sabstantias, α abaeise substantialia aliqua esse entia, aliqua esse entalia; differentiae vltimae non si in t substantiae, sed sunt substantialia; non sunt entia, sedentalia,& consequenter ens de eis non dicitur quidduative. ens enim quidditatiuum est conceptus entis determinabilis, sive,ut alij volunt,
est illud non tantum quod non est nihil, sed quod est, vel esse potest
in rerum natura, ita ut vere dici possit, id quod existit, vel existere potest. ad quartum,concessa maiore, distingo minorem, quia duobus modis possunt in illo communi conuenire,vniuoce videlicet & quid-ditatiue,&scproprietates entis, & differentiae ultimae non plus conueniunt in ente, quam illaemet & nihil. sieut nee vltimae differentiae substantiales plus conueniunt quidditatiue in substantia, quam conς
533쪽
ueniat una earum-nihil. secundo sic, ut differentiae illie eatenus db cantur in illo communi conuenire, quia sunt ultimi termini, & extremitates illius communis vitiino determinantes ipsum,& siae ultimae
differentiae plus conueniunt, quam conueniant una illarum, & nihil; quia quaelibet ultima differentia est determinatiua entis, nihil autem non est determinatiuum entis. sed hoc modo disterentias ultimas con uenire in ente. non est conuenire in ipso vniuoce, & quid dilative. ad quintum , respondeo nihil concludere. cuius ratio est, quia defectus praedicationis in quid de ultimis differentiis non prouenit ex maiori vel minori distantia entitatis extremorum , sed ex oppositione formali rationis eorumdem extremorum distantia autem Dei ad creaturas,est distantia entitatis non ut oppositae entitati creati iraru ira, sed ut superantis in infinitum entitates creatas, quo fit, Vt nonobstante distantia illa. possit utrique extremo esse aliquid commune univocum quidditativum. verum ubi est distantia oppositionis extremorum, ut
in casu nostro,videndum est prius in quo gradu sit ista oppositio, &si
tanta sit, ut tollat omnem conuenientiam quidditatiuam, vel adhuc aliquam patiatur. in proposito vero, oppositio cuiuscumque entitatis determinabilis, 3c pure deterini natiuae, tanta est, ut nullam plane patiatur conuenientiam quidditatiuam, Ut supra probauimus. ergo,&c. ad ultimum dato, de non concesso antecedente, dico modos entis esse reales,&positivo; modo explicato, deesse entia aliqua ratione, non tamen quiddilative 3cessentialiter. dc certe cum esse modos
entis, sit potius entia esse talia, quam esse entia simpliciter, miror qua ratione Suarius cuius hoc est argumentuὶ concipere non possit ipsos uiuis. esse verius qualitatiue quam quidditatiue entia, seu esse potius entalia, siue entis talitates,quam entia. concludo modos entis qualificare em, esseque entalia, potius quam entia. ures, an ens sit univocum ad omnia plane entia,tam quidditati- , quam qualitativa.
Respondeo esse. nec valet si dicas rationes entis quidditatiui de qualitatiui esse diuersas,& rationem entis qualitatiui habere analogiam ad ens quidditatiuum ; illa siquidem diuersitas & analogia non tollit univocationem. quippe quae secum patitur unitatem conceptus entis,qui consistit in hoc praecise , quod non sit nihil, aut aliquid fictum,sed sit aliquid reale. at verb, tam ens qualitatiuum, quam ens quidditatiuum est aliquid reale,& non nihil. ergo ens estistio mad omnia plane enua, tam qualitativa, quam quidditativa.
534쪽
De proprietatibus entu, uno, vero, bono. DE proprietatibus incomplexis entis, id est de uno, veto, dc
no, duo praecipue quaeri solent. primum est, an sint verae m-prietates entis. secundum, an sint aliquid positiuum enti for tet superadditum iecne; & in utroque dissentiunt authores. dicam breuiter quid de utroque sentiam, Ut perfecitius natura entis intelliga
Dico itaque primo, unum, verum, bonum, esse veras proprieta-ρ ima tia lusi. tes entis. haec conclusio est contra Suarium disput. s. nae Esectione prima, & recentiores communiter. est tamen Aristotelis loco citiuitia .. do. Doctoris subtilis in B. dist. I6. quaest. unica ,sed ii via. de omnium fere antiquorum, quorum docuinam hac in parte arnse huntur ex recentioribus Meurissius libro L .rerum Metaphys cap. 2 .Pin. Irima conclusione unica, Fonseca 4. Metaphyscap. a. quaest.3. dc q. 3.
2.1.&alij. Prima assermni Probatur conclusio primo ex Aristotele .metaphyscap. α.Vbi do - cet quod sicut numeri prout numerus est, propriae passiones sunt, riparitas, imparitas,&c. & sicut solidi, mobilis,immoditis, grauis,leuis,. -- Sc. verit PasissioneS sunt; ita entis, utens, aliqua propria sint. ergo ens, v Vt ens,habet veras & proprias proprietates. videri possunt in huncto, in. cum citatus Doctor Subtilis,&Doctor Irrefiagabilis. s.cAIa . batis. Probatur secundb conclusio euertendo fundamentum reccium rum contrariae sententiae. dirimi enim propterea ens non habere ve-ra5 ac proprias passiones positi uas, quia nullum stibiectum debet esse
de ii trinseca ratione, definitione, & essentia suae pro alis G Arist ς ς 2. metaphysices cap. 1.textu i g. & primo polium reus . nulla au tem reperiri potest entis proprietas, de cuius intrinseca ratione ac defit iispone non sitens, alioqui esset nihil, quod implicat. ergo&c. haec autem ratio nullius est momenti. ergo ens habet veras proprieta- . tes. quod haec ratio nullius sit momenti patet ; nam ut ex dietis stipra de uni uocatione entis constat , nulla propritius entis est ens quidditatiue, sed tantum qiualitative. quapropter proprietates entis non di cunt gradum ipsumentis, sed tantum rationes aliquas quae circa in sum iunt, quas Scotistae ultimas extremitates entis appellant, dc Alexander Alensis prima parte quaest. i3. membris primo & secundopri mas de rminationes entis vocat. unde quemadmodum homo prae II.
535쪽
dicatur quidditatiue de Petro&Paulo, non autennderis bili; scens praedicatur quidditatiue de Deo & creatura, non autein de sitis proprietatibus. ratio ergo aduersariorum nihil concludit. hine Dico secundo, unum, verum, bonum, superaddere enti aliquid III. positiuum ab eo formaliter distinctii m. ita Doctor Subtilis in L. dist.
3. quaest.2.3. Concedo tritur,& 4. metaphys quaest. 1. Antonius Andreas ibidem quaestiones. irenaeus Brasauolus in uniuersalia Scoti quaestio- Ira in Bra
ne L L. & reliqui Scotistae, Richardus de Media V illa conterraneus
tra Suarium disput. . metaphys sietione prima, Fonsecam A. meta- physices cap. z. quaest. I.&alios. Probatur conclusio per partes. prior pars de uno sic probatur. quamuis ambae hae rationes, esse diuisum &esse in diuisum, videantur negatiuae formaliter, quia quaelibet illarum negationem alterius videtur significare, & ita explicare soleamus; tamen certum est alteram earum formaliter esse positivam, quia inter se opponuntur, v t immediate una ab altera destruatur. non autem immediate vita negatio ab
altera destruitur, sed negatio ab affirmatione immediate deliruitur, de haec ab illa. una ergo illarum est positiva. sed haec non est nisi indiuisum, seu vn v m. ergo esse i ndiui sum, seu esse unum; est aliquid positiuum. minor probatur. diuisio est negatio.ergo indivisio, quae immediate diuisionem destruit,est quid positiuum, quia etiam negatio su
per negationem cadens assirmat. antecedens probatur, quia rem esse
diuisam ab alia, non est nisi non esse aliam,vi docet D.Thomas prima parte quaest. Ii .art. 2. ad .&de potentia quaest. 9. art. 7. &post ipsum Soncinas Io. metaph. quaest. .&alij. probatur secundo. eadem pars de uno nisi unum esset aliquid postiuum, non esset prima passio entis. sed est prima passo entis. ergo&c. major patet, quia ratio realis& positiva debet habere proprietates reales & positi uas. confirmatur, quia nisi unum diceret rationem aliquam positivam, neque posset dicere priuationem, quod aduersiari j non concedent. sequela probatur,ria priuatio est carentia in subiecto apto nato .vnii autem non signircaret in ente tarentiam alicuius positivi, quod aptum sit ens habere; imaxime enim significaret earentiam diuisionis. plura autem sunt entia quae non sunt apta diuidi,vt Deus,&alii e res simplices, quae tamen habent unitatem. unde indiuisio in communi sumpta esset meratae negatio. Omnis autem negatio quae intrinsece rem concomitatur, per aduersarios, fundatur in aliqua assirmatione. ergo dcc. denique probatur haec veritas Theologice. in Deo omnia attributa sunt perfectiones reales & positiuae,attributum aut erri eius est unum, ubd consistit in aliquo positivo, de in unitate omnimoda illius ementiae, dc prouenit ex infinita perfectione. respondet Caietanust. parte quaest. 1 I. Γ-
536쪽
ticulo primo, unitatem non significare perfectionem. quod probat.
- V ri i, alioqui multitudo personarum in aluinis esset imperfectio. idem indicat D.Thomas I. parte quaest. 6.aIz3.ad 3.sed cotta responsionem εασθω- iacit, quia cum unitas&multitudo opponantur, Unitas quae destruie imperiectam multitudinem dicet perrectionem; multitu ero quae non unitatem necessariam ad perfectionem tollit,ninmcα imperia ctionem, neque unitas ei opposiis perfectionem dic &ita est ire argumento , unitas enim Dei sitae dubio est magna perfectio, plurali
rus tamen personarum quae tali Unitati non repugnat, noueri imperfectio sed maxima perfectio;quod nobis satis est,u t ostendamus unia ratem non esse negatione,quia saepe dicit perseetionem. confirmatur. quia unitas in ratione completa, perfecta, & vltima semper est perfe-αio,imo perfectio simpliciter simplex,ut in Deo essedgnum pellectici est, & in personis esse unum Patrem, unuin Filium, Unum Spiritum sanctam,& pluralitas his esset maxima imperiamo. unitas vero perissonae non pertineret ad perfectionem, quia ratio perserue non est completa & vltima, sed velut omnia. iac aduerte aliut esse dicere unum, aliud solum, qui ain qualibet re esse unam est a perfectione, esse non solam non est illi perfectio absolute loquendo. undePetro. . verbi gratia, perfectio est esse unum, tamen non esse hominem praeter eum ei perfectio non esset ν Deo vero perfectio est non posse ege alium Deum, quia oritur ex eius infinitate ; uni autem personae diu, 'nae non esset perfectio non esse aliam , quia personarum pluraliatas non tollit infinitarem cuiusuis personae. & hine probatum suffcienter manet unum dicere aliquid positivum. iam vero quod distinguatur forinaliter ab ente, patet; quia, Vt bene argumentatur Antonius Andreas qu arto metaph. quaest. . si ens & unum dicerent unam
naturam quidditatiue & tormaliter, esset nugatio , si quis diceret,
ens est unum. confirmatur, quia si formaliter essent unum, predic rentur de se mutuo in abstracto, veraque esset haec praedicatio, entitas est unitas. hoc autem est absurdum. ergo dcci confirmanusic ad quia haec est doctrina Aristotelis . metaph. cap. h. via docetem dc unum significare unam naturam, de realiter idem esse, se tinne,
quod Aristoteles saepissime usurpat pro formaliter in differre, nec esse synonima ; in quem locum videri potest Subtilis Doctor.
Probatur iam eadem veritas conclusionis de vero & bono facile.& primo quidem quod sint aliquid positiuum, nulla est inter autho
res controuersia, quis enim unquam probabiliter asserere potuit comceptum obieetiuum boni de veri non esse positiuum, sed n atiuum quod vero verum & bonum formaliter distinguantur abente probatur breuiter, quia eadem est ratio veri & boni ac unius. sed unitas, ut
iam probatum est , est aliquid formaliter enti superadditum. ergo
537쪽
etiam verum& bonum. confirmat hoc torum IAlensis lodo in iis metabro x .ad α. ex eo quod nisi prohibethi ratio intelligendi. qua intelligi non potest nisi verum, intellectas etiam a parte rei intolligeretens non cointellecto vero, sicut intelligitens non cointellectόmno. ergo falsum est ens,in quantum ens,ex eo pr. ecise quod tale est,absque ullo formaliter illi addito, habere rationem veri & boni. quaeres an vetum & bonum sint fornialiter aliquid absolutuna vel relatiuum respondeo controuerti hoc inter aut hores, & utrumque sustineti posse iuxta doctrinam Scoti, qui nihil hac de re statuit . ego sediluis arbitror dicere esse aliquid absolutum, quamuis fundent deinde relationes. ἰObiicies primo, dietino est unum addere aliquid positi quin supra i V.
ens. ergo necessDiὀ addit mS supra ens, quia idem est, ens esse, &esse aliquid. hoc autem plane absurdum videtur, quia enti uniuersa
liter sumpto & secundum omnem suam latitudinem, nihil potest
Respondeo hoc argumentum leuissimum esse, quamuis quidam iii agminciant. neganda eisini est consequentia, quia noc loco ali iid .iα nobis sumitur, prout utius patet quam ens; nam sumimusco ens, pro ipsa ratione essendi duntaxat, aliquid vero pro eclomni stad quinis ratione pertinet ad ipsam ratu,nem essendi, cuiusmodiunt proprietates entis , quae, ut iupra diximus, quaestione devmu
eatione emis, nolitam sunt entia, quam modificationes euiis, vel, ut loquitur Alensis, determinationes entis, quaeque quamuis non sint formaliterentia i tamen non sunt nihil, quia realiter& identi essententiai. adde si didηur ens & aliquid aeque late patere, dici adhuc posse unum lup aeris, ens addere, videlicetens qualitatiuum ad ens quid. ditatiuum; unlini enim non est ens quidditatiue, ut supra diximus, dum ageremus de uni uocatione entis,sed selum qualitatiust - Objicies secundo, ens secundum naturam suam est unum. efgo unitas non est proprietas illi superaddita. antecedens patet, quia hoc ' . ipso quod natura aliqua talis est, est sinit numerus, cui nihil addi vel
detrahi pytest quin mutetur. ergo vitalis est in in se indivisa. ergo
Respondeo verum esse, en, secundum suam naturam spectatum' vnum esse,& omnem qiaidditatem esse in se indivisam, verum alia ratione formali esse quidditatem, alia esse unam, seu indivisam ι nam . quatenus quidditas est praecise , nec est sibi eadem nec diuersa sed ab utroque abstrahit ac praescindit. similiterconceptus emis praecise dicit tantum rationem essendi praescindentem ab unitate &multiplici- tate, quia simpliciter ut est ratio entis, non est ratio entis ut unius, alioqui concipi non posset ens , quin conciperctur vi Vnum i
538쪽
quod tamen est omnino falsum. Sed inquies, unum seipsis unum est, nullo saperadditos quare ei. go ens non potest esse seses unum,nino superaddito. Respondeo, quia enseri id quod est, unum autem est id quo e est unum; propterea unum est seipsis unum, id est, nullo addito.
iquamuis ens non sit unum, nisi aliquo addito. addo unum non esse proprie unum, vel quod idem est unitaxem non esse unam, quandocumque enim aliqua sunt rationes quibus alia dinominanuit talia vel talia, rationes illae non denominantur tales.
An essentia distis vatur ab existentia ρ-- essentia
ab aeterno habuerint verum es realeelser
AGio us hoc loco de existentia solum,& essentia rerum citat
rum, de quarum distinctione non leuis est, tum inter vetaris, tum inter recentiores,controuersia. Prio Prima fiententia vult inter utramque intercedere tantum dissi Gionem rationis, Ut vocant, ratiocinatae. citatur pro hac sententia Alexander Alensis .metaph.texti . Gabriel in 3.diu.6.quaest .a. an.Lex nia; ν, Dur nd in L. dist. 3. quaest. l. Gregorius Ariminensis ibidem qu. s.
s. I. I., articulo primo,& alij; eamque amplectantur ex reeentioribus G Τr. β- re: briel VasqueΣ prima parte quaest. 6. disput. 24. cap. t. Franciscus S 1 - . . rius disput.3I.metaphysicae g. Is . Pererius,Hurtadus,de alij. Secunda sententia vult inter illas intercedere distinctionem nemus .rc ... cogitante, quamuis deinde inter se dissentiant virum illa distincto Za νά- dici debeat formalis, vel realis . hanc sequuntur Sanctiis Martyr Boetius libro de duabus hebdomadibus capite primo, vlesi insum est,m-quit, id quod est, S.Thomas de ente dc essentia cap. 3. & L. contra gentes cap. 32. Zanardus . metaph. quaest. s. Coronad trach. Mexi uentia creata qu. 2.& reliqui Thomistaei Scotus iis3.dilh.6.quaest.I.&post ipsum Scotistae. ex recentioribus Raconitas in metaphysica disp. de principiis complexis sectione 3. quaest. prima articulo 3. & 4. FOnseca .metaph. quaest. . seinone 3. Albertinus tomo L. Corolla-ν - ...hia . riorum Theologicorum in praedicamento substantiae disp.1. quaerit. distingui .. im Molina, & alij. cum quibus Dicendum existimo primo nemine cogitante distingui inter se es ima ρ Fatia sentiam & existentiam. Probatur assertio primo ex Aristotele E. posteriorum textu P. Vbi. ' scribie
539쪽
scribit aliud esse quid est homo. aliud quod sit Quita inquit, '
homo, c esse bomnem, auud est, unde paulo poli ait, quod esse nubii sit substantia, id est essentia. superest ergo quod sit aliquid supe additum essentis,idque nemine cogitante'eque enim eo loeo sermo est de diuerstate per intellectum, ut legenti patet, sed de diuersitateruae est in re, quam significat Philosophus illa voce, aliud. eandem octrinam tradit s. de anima textu 9. aliud linquitὶ est magnitudo, . magnitudini esse,c Miua,e, acuae esse. Probatur secundo. nisi essentia & existentia distinguerentur realia r Iapontis. ter, non posset Deus intelligere essentias non existere; quod dissicilius est in creaturis possibilibus,quas cap*sset Deus producere , numquam producet. quomodo enim Deus intelligit nunquam fore ut ibiae existant 3 dissicultas in eo est, quia Deus non concipit res modo imperfecto , &ideo quae in re coniuncta sunt non diuidit. unde si existentia nihil aliud est nisi entitas essentiae, videtur plane impossibile
concipere essentiam, de non formare conceptum existentiae, & consequenter quin essentiae existentiam tribuat. Probatur tertio. si essentia & existentia idem essent,nunquam pos renia tis sic
set esse vera haec propositio, essitia non existit. at hoc est aperte falsum,loquendo de essentiis oratis, de quibus sermo est. ergo non idemtificantur. sequela maioris probatur, quia impossibile est ut idem de se ipso vere negari possit. ergo si idem nint essentia & existentia, non
poterit unquam negari essentiam existere.
Respondebis cum quibusdam recentioribus, de essentia actuali nunquam negari posse existentiam, quamuis de essentia possibili negari possit ; atque ita non procedere argumentum. Sed contra est, quia ex hac responsione habemus intentum . nam Rum r. a
essentia possibilis, oc essentia quae intelligitur substerni existen tiae,non disterunt inter se. erso si essentia possibilis distinguitur ab existentia, quia potest haec de illa negari, distinguetur etiam ab essentia amisi, quod ost id quod volumus.
Probatur quarto, quia quando sunt duo quaedam,quorum unum edi υ -- habet suum esse realiter sine altero, distinguntur realiter, ut patet ex alibi dictis. sed talis est essentia respectu existentiae. ergo essentia ab existentia distin suitur realiter.minor patet . nam essentia habet quosdam esse,quod temper retinet, sitie existat,sive non existat,ut sequemti conclusione dicemus. quod iam breuiter confirmari potest ex eo quod essentiae rerum creatarum antequam existant, excludant aserationem contradictionis, alioquin numuam possent existere, quia non potest essentia,quae prius eratimpossibilis & inuoluens contradictionem,cessare inuoluere contradictionem & fieri possibilis. cuius
ratio est,quia si prius inuoluebat contradictionem haustat termino .
540쪽
destruentes se inuicem.aut ergo postea remanserunt ijdEvlla sui mutatione, & consequenter eodem modo se destruent; aut mutatum est aliquid in illis, tunc autem semper suit verum, quod isti termini, qui nunc sp non destruunt, accepti eo modo quo nunc sun enunquam se deliruxerunt. essentia autem haec non inuoluit terminos cum conditionibus cum quibus se destruebat. ergo haec inentia nunquam implicauit contradictionem; atque hoc est certissimum apud
omnes. iam vero esse non implicans contradimonem,est participare' rationementis realis. .ergo essenti antequam existant participantra tionementis realis. minor probatur, viaelicet, quod omne non implicans cotradictionem,excludendo illam sit ens reale, quia si excludi econtradictionem, habet aliquid in se ratione cuius impossibile siti
' hid unquam identificari non enti sed nihil est quod non possit identi scuti non enti simpliciter & abGlute sumpto, nisi quod habet ali-
ruam rationem entis. ergo quidquid excludit implicantiam contra ictionis est ens. Nam si heri potere, ponamus hoc,quod ex se excludit implicantiam contradictionis aliquando idctificari non enti,quo- . niam igitur non ens est contradictoriumentis, necessirio identificabitur contradictoria entis.ergo non erat ex se excludεs contradictio. Nem, vel retinensexclusionem contradictionis simul includet illam, quod est impossibile.nam si retinet exclusionem contradictionis,habebit ut non inuoluat contradictionem ubicumque reperiatur. qgo niam autem ponitur identificari non enti, necessario identificabitur contradictioni. simul igitur includet de excludet contradi mene necesse est ergo omne excludens contradictionem habere aliquam rationem entis. Et certe negari non potest,quod quae implicant con tradictione sint magis no entia,quam quae non implicant, & non existunt. iste autem recessus abente non potest esse,nisi secundum quod unum magis habet rationem entis quam alterum , clarum enim est quod non alio modo unum recedit magis quam alterum,nisi quia inter duos illos terminos datur aliquid medium,quod aliquo modo panticipat utrumque extremum, ut nox magis recedit a luce meridiana
quam crepusculum, quia crepusculum medio quodam modo seli iat inter omnino luminosum & omnino obscurum. ergo essentiaeptiusquam existant,debent medio quodam modo se habere inter perfecte ens & omnino nihil, & per consequens debent aliqua rationemrticipare naturam entis. Concludo,mentiam distingui realiter ab
istentia,cum me omnem existentiam habeat verum esse. Via n ,- Probatur quinto conclusio asiancto Thoma L .contra gentra P.
pa isto. Quaecunque identificatur inuicem, ea no vniuntur sibi inuicem ex vi cauis escientis,quia, et indicat ibidemidem Angelicus
- Doctor, quomodo fieri potest ut id quod stipis tale est,sit tale ex vi