- 아카이브

Gulielmi Camerarii Scoti, ... Selectae disputationes philosophicae, in tres partes distributae. Pars prima tertia, ..

발행: 1630년

분량: 638페이지

출처: archive.org

분류: 철학

551쪽

PARs T ERTIA. QvΑsTI O M ARTA. o , conditio complens rationem causae exemplaris. ex his remanet esseniariam diuinam esse causam exemplarem essentiae creatae.& probari pintest ex eo,quod quemadmodum imago Caesaris depedet a Caesare in genere causae formalis, & prototypae, leu Geplaris, itavi si non posset esse Caesar, non posset esse imago quae repraesentaret ipsum, non auteἡ conuerso; ita philosophandum est in creaturis, quae secundum suum esse sunt ima sines ipsius Dei, ut patet ex Gen. I. α Patribus ac Scholasticis,ita v t si per impossibile repugnaret esse Deum, repugnarent etiam essentiae creaturarum, quia exemplatum ut exemplatum

nihil aliud dicit,quam esse repraesentativum sat exemplaris, quatenus in exemplato relucet perfectio exemplaris,& ut sic dicit dependentia ad suum exemplar. Sed, inquies nonne etiam dici potest es lentias rerum secundum esse quidditatiuum dependere aliquo modo a Deo tanquam a causa efficiente Re ndeo posse, quia si Deus non essee

causa essiciens, repugnaret exilientia creaturae. ergo repugnaret

etiam in essentia ordo & relatio ad ipsam exiitentiam, te consequenter repugnaret realitas ipsius essentiae, quam intri ecὰ consequitur ille ordo. ad rationem contrariam respondeo cum Albertino, essentiam diuinam posse considerari in triplici signo. in primo consideratur secundum suum esse absolutum,quod est tantae perfectionis , ut quantum est ex se non repugnet exemplari ab alio extrasse. &in hoc irimo signo non supponit creaturas exeptabiles ; si enim perimposis ibile nullae creaturae essent exemplabiles, adhuc Deus haberet suam perfectionem infinitam absolutam. & in hoc primo signo depen dent essentiae creaturarum a Deo; nam si per impossibile non daretur illa perfectio infinita absoluta in Deo,repugnatet ipsae essentiae creatae. in secundo vero signo concipiuntur essentiae creaturarum habere aliquam rationem positivam, ratione cuius non repugnat illas exemplari seu produci; quam rationem quia non habet Chymera , ideis repugnat illam exemplari seu produci. quod enim Chymera non possit exemplari vel produci, non Oritur ex defectu per svilonis diuinae, sed quia Chymera non habet illam rationem positivam quam -

habent entia realia,in qua ratione positiva fundatur compossibilitas . terminorum. intertio vero signo concipitur in Deo relatio, quaecittantum rationis ad creaturas exemplabiles, vel producibiles, quaerε latio supponit iam in creaturis rationem illam positivam quae erat in secundo signo. unde fit ut in primo signo contineat Deus crearuras fundamentaliter quasi remote; in tertio vero signo quasi proxime, quia iam sivonuntur habere rationem positivam, perquam Wnon repugnat esse exemplabiles & producibiles. Ad confimationem Suatij, nego nihil potuisse a Deo creari vel Nesiit in anni hilari. ratio est illa quam asteri Henricus, quia ad creationemn-

rius

552쪽

cis est quod creatura fiat ex nihilo in genere exilietitialium, non autem in genere essentialium, id et t.iecundum existentiam, non secun - dum essentiam. necessentia proprie dicenda est potentia subjectiva, seu recepti exilientiae, cum non praesupponatur existens, sed potius liabet rationem objecti reali . quod exit in aetiam existendi per ipsam existentiam. nego etiam quod Deus nihil posset an nihilare, quia ad annihil alionein sussicitii corrumpatur totum esse existentiae. rundamentum hujus responsionis est, quod, ut Suarius ipse dicere

tenetur, creatio&annihil allo, sicut ἐκ reliquae actiones omnes, ad existentiam tei minentur. Vnde Angelus, verbi gratia , non ideo minus creatur, quia antequλm a caretur possibilis erat; nec ideo minus annihilatur, quod postea remaneat intrinsece possibilis. Obiicies lecundo. nihil aliud a Deo est ens necessarium Armali ἀ ter, ut coni t ex principis, fidei s ed talis essentia est ens formaliter

necessarium. ergo &c.

Res ondeo essentiam esse ens formaliter necessarium,sed differrea necessitio Dei,tum quia illud est necessario existens, tum quia om

nino independens, creatura vero,secundum esse existentiae ab aeterno,

nihil est, & est contingens, secundum vero esse essenti est dependens modo explicato.

Obiicies tento. essentia rerum quae sunt ab aeterno, non sunt faetet' a Deo. sed quicquid non est factum a Deo, vel es Deus,vel est nihil. ergo cum essentiae rerum secundum suum proprium esse essentiale intrinsecum non sint Deus, sequitur quod hint nihil. major dupliciter ostenditur. primo, quia huiusmodi essentiae ab aeterno, non sunt factae a Deo ex necessitate, neque ex libera voluntate. non primum, quia ex Apostolo Paulo Deus omnia operatur secundum consilium voluntatis uae. non secundum, quia de hde est Deum caepisse libere .perari in tempore. secundo eadem major ostenditur, quia si esca-tiae rerum factae sunt ab aeterno,nissent ab aeterno existentes,cum Om nis effcientia ad existentiam terminetur, ut paulo ante docuimus. minor pronarur ex Patribus, praesertim ex Diuo libro pri- . mode Trinitate capite sexto

Respondeo quod si antecedens intelligatur de esse essentiae verum est uod ibi dicitur, essentiam videlicet secundum esse essentiae non esse a Deo essicienter , sed negatur consequentia, nec talis essentia est Deus, quia dependet a Deo modo supra explicato , nec est nihil, quia secundum esse essentiae est ens quoddam,ut ex dictis co nstat. . Objicies quarto. Uualdensis ponit inter errores V Uicteta, dicere creaturas ab aeterno habere aliquod esse reale distinctum ab esse DeL sed hoc sequitur ex nostra sentemia. ergo &c. . , spondeo cum Capreolo loco citato ad quartum Aureoli, con

553쪽

PARs TERTIA. 'IAEs Tio RVARTAι , ydusionem, non esse dubitandum opinionem nostram esse tutam ocprobabilem ; dc bene,inquit, ad simile argumentum respondit Henricus, cum dixit creaturam habere duplex esse, esse scilicet existentiat, α esse esientiae &c. respondeo ergo, quod error esset, si poneretue aliquod este existentiae ab aeterno, vesesiet fortassis error ponere esie .esientiae, & non dependenter a Deo in genere cauis exemplaris. addit Faber in i .dist.33. quaest. vesca cap. 3. iiumero x6. U Uiclestum Ermasse omnem creaturam secundum esse reale esse Deum,quod longo diuersem est a nostra sententia. O bj icies quin to . essentiae non cieantur, nisi quando accipiunt exi stentiam. ergo si habent aliquod esse ante existentiam, habent amocreationem. ergo habent esse quod non est aratum. ponere autem aliquoiens, quod neque sit Deus, que creatura,videtur absurdum .

α plane falsum. ι Respondeo estentias dici creatas, non quia debent oeeari in ratio ne esientiae . sed quia tales natara sua sunt, ut si debeant unquam ha

bere esse acriale extra causas, hoc acci ere debeant a Gratorec quare illud esse quod habent priusquam existant, non est creatum, hoc est per creationem acceptum; est tamen creatum, hoc est, est esse quoddam natura sita subiectum potentiae creatoris, ad recipiendum est. actuale existentiae vi Scommpotentia eius. in quo scitis si accipiatur erratam,verissimum est & omnino necesiarium,quod omne ens, aut si creatum, aut increatum, nihil enim est in omnibus entibus , quod γnon sit creator, aut non sit ens quod ad esse actuale indigeat creat α' si autem creatum accipiatur prout dicit existere pre creationem lis diti uisio bona non est, quia non quicquid aliquo modo est, existi e .vucreatum,vel increatumicerte enim quae sunt in potentia, non existunt

creata, quia nullo modo existunt. hinc colliges quid dicendum sit ad id quod objicitur ex Concilio Senonensi, nempe in eo damnatum cisini fuisse Pettum Abstardum,asieretem dari aliquid extra Deum, quod

neque esset creator, neque creatura. colligitur, inquam, quid sit diacendum ; illud enim quod ipse admittebat,volebat esse existens , non autem esse essentiam alicuius rei potentis a Deo accipere existentiam.

adde diei etiam posie, essentias rerum lut constat ex dictis in diis posse aliquid creatita, pro-creatiun dicit aliquid natura sua subim inpotentiae creatoris ad recipiendum esse,& consequeter inter creatum

hoc sensi,de inerratum,nihil dari medium. O bi icies sextα si egentiae habent aliquod esse ante creationem,uel habent in Deo, vel extra Deum. si in D eo, vel in eius intellectu eo-gnoscente, vel inpotentia eius activa, quia non apparet alius modus

quo possunt eta in Deo. sedesie in Deo cognoscente, nihil aliud estiui cognosci a Deo ,hoc autem nullum esse pirati in ipsi ta quae ot

554쪽

s ELECT. DISPUT. PHILOSOPHI C.

gnoscitur . esse autem in potentia activa, est existere potentiam actia uam a qua possit effici, Quod etiam nullam dicit essu proprium essentiae non existentis. ergo 11 creaturae habent aliquod esse esientiae prius ramexistant, habent illud extra Deum, hoc autem implicat contra- ctionem, quia rem esse extra causam etficientem, est existere. sed ecsentia creatae habent esse extra Deum antequam existant. essio existunt antequam existant, quod manifestam inuoluit impossibilita

Respondeo habere esse in Deo, vel extra Deu esse aequivocum. nam habere esse in alio est existere existente alio, quia existente causia effectus est propior alaui,qua illa non existem e. atqui si hoc modo a cipiatur esse in causa, illi opponitur esse extra Musa, hoc est, else actu, i di existere in seipso.in quo sensu si loquamur,respondeo eisentias antequam fiant habere et se in Deo, existit enim Deus, qui est crenurarum causa, creaturis non existentibus. sed hoc parum facit ad propositam quaestionem, quaerimus enim de illo esse quod conuenit essentiae. praescindedo ab existentia, quare si interro 'tio fiat ad rem, debet

esse, utrum illud esse essentiς creaturq habeant a Deo, an extra Deum.

considerandum est igitur, quod aliquid esse in alio, praescindendo ab

existentia,significare potest esse per non repugnantiam alterius, bc eL se dependenter ab alior, di si hoe sensu sumatur esse in alio, dico es.sentias rerum ab aeterno esse in Deo, id est, esse dependenter ab illo, modo supra explicato , non autem esse in illo, id est, tantum per non ugnantiam eius, sed vere esse extra Deum, id est,in propria non re pugnantia,& non tantum in aliena,id est,esuina. sed hoc nihil absur- idi est,nam quod infertur, ergo existunt in se, procedit ex aequi uocatione medij termini, qui est esse extra aliud, neque semper accipitat codem modo, ut diximus.

Obj ieies septimb. si essentiae habuerunt suum esse reale ab aeterno, quale erat illud esse λ quomodo se habebat ' denique quid agebat re sondeo friuolam esse & ineptam objectionem. dico enim non fili De ab aeterno existentiam creaturarum,sed essentiam, cumproprietatibus quae illam consequuntur. iam vero esse in loco actu, itemque agere, aut' aliquo modo se habere , non est essentia, nec pinprietas, sed merum accidens, consequens existentiam. ab aetemo igitur, proprie loquendo, essentiae rerum nullibi erant actu,in quoeumque loco potestate,quia esse in loco est accidens; nihil agebant vel patiebantur, quia actiones & passiones ad singularia pertinent,de,ut loquuntur asuersarij, sunt suppositorum. Objicies octavo. essentia existentiae,quatenus est ratio formalis constitutiva rei extra suas causas,non potest habere esse amatae ab aeterno. ergo nec aliae essentis,quia militat eadem ratio. antecedens probatur,

555쪽

PARS TERTIA. RVAESTIO QUARTA. 3

tu quia in illo existere in actu exeucito, quod de nouo adu enit esset, tiae ipsius existentiae posset adhuc distingui ratio essentialis & exilientialis in actu exercito, & sic daretur processus in infinitum; tum quia si existentia existeret ab aeterno, etiam essentia existeret ab aeterno, quia existentia est modus adueniens essentiae. Respondeo conceta antecedente, quod videlicet essentia existentiae non habeat esse adluale ab aeterno, idem scilicet esse dicendum de aliis essentiis rerum, quia in existentia cessat ratio, quam diximus supra militare in aliis essentiis rerum. ratio enim illa erat, quod essentia, verbi gratia, lapidis, supponere debet esse intrinsecum actuale, tamquam rationem formalem, perquam non repugnat ipsam essentiam lapidis existere , quae ratio formalis non potest rcperiri in Chimera, Mideo repugnat Chimaeram posse existere. at vero non est necesse supponi hoc esse actuale intrinsecum, tamctuam rationem formalem, in ipsa essentia existentiae, sussicit enim ut Hipponatur hoc esse intrinsecum amate in ipsa essentia lapidis; per hanc enim rationem formalem intrinsecam in lapide, perquam non repugnat lapidem existere, nec ipsa existentia repugnabit. u enim repugnaret existentia ,repugnaret ipse lapis, quia existit per existentiam, praesertim cum existentia sitentitas quaedam, cuius natura consistit in actuali exercitio existendi,

ita ut non possit ipsa existere, nisi actu assiciendo lapidem, faciendo

illum existere. Dices. propterea essentiae rerum sunt ab aeterno, quia sunt ab aeterno possibiles. sed etiam ipsa existentia de singularia sunt ab aeterno possibilia. ergo Scc.

Respondeo, si proprie loquendum sit minorem salsam esse,videlicet existentiam ipsam ab aeterno esse possibilem. itemque singularia, qua singularia, id est, habita ratione singularitatis. 6c ratio est, quod possibile dicitur, quod potest recipere existentiam. sed existentia ,siue singularitas, non potest recipere existentiam, quia est ipsamet existentia, idem autem seipsum recipere non potest. erSo,proprie loque-do,existentia, siue sngularitas,dici non potest possibilis,quemadmodum neque albedo dealbabilis. alij distingunt majorem. propterea essentiae rerum sunt ab aetemo,quia sunt potabiles, subiective, concedunt maiorem, terminatiuen ni maiorem.& eodem modo distinguunt minorem .singularitas siue existentia est possibilis: terminatiue, cocedunt minorem,subjecti vhnegat minorem. explicant distinctionem hac ratione. O mnis potentia passina duo denominat, iubiectum videlicet capax recipere forma,& sotitiam aptam ut recipiatur. sirbiectum autem denominatur intrinsece, quia in ipse residet potentia passiua; forma autem causaliter extrintae, nimirum per potentiam

ad se tamnaram. Meposito, dicunt positialitatem, seu capacitateS

556쪽

existendi residere in essentia, velut in subiecto apto ad existentiam re cipiendam, atque adeo ipsem essentiam denominari iubiective possi bilem. eamdem vero potentiam in mustentia & sireularitate non recipi, sed ad ipsam terminari, quia denominatur existentia possibilis a possibilitate non in se residente, sed ad se terminata, quod est selum extrinseca denominatio causilis, quae proinia non facit ut singula. tia fuerint ab aeterno. Instabis, cur non etiam dies posset possibilitatem quam essentiae tribuimus,nihil aliud esse quam vim terminandi potentiam diuinam, non in se residentem, sed ad se terminatam 'Respondeo non dissileri nos possibilitatem essentiae, prout compa.

ratur ad potentiam diuinam,esse potentiam terminatiuam, quia illam solum terminat, non autem recipit; verum si comparetur ad exulemtiam, respectit cuius induit aliqua ratione potentiam passivam , illa potentia sub illa ratione est mere subiectiva, quia recipit ipsam,de aliis qua ratione eius subieetiam,& sic possibilitas eius non est meae ter . nativa, sed subiectiva. Objicies nono. si essentiae creaturarum habent aliquod verum de reale esse ab aeterno. sequeretur essentias motus &tempinis, atque adeo,prius & posterius,fuisse ab aeterno, consequens absurditanum videtur.ergo adsurdua riter est essentias aliam rem esse ab aeterno. Respondeo parui esse momenti hane obiectionem, quamuis enim daremus motum & tempus includere actu partes essentialiter,non sc-Juitur tamen istas partes,nec prioritatem vel posteruatem illam, exibere separatim per se a singularibus ; quemagmodum licet,in probabili multorum sententia substantia quae est genus generalissimum ia- eludat actu per se subsistere inconceptu suo, non potes h ramen cier cereamialem subsistetiam a parte rei nisi in lingularibus; sicut etiam, licet habere extensionem partium conueniat quantitati incommuni,non potest tamen exercere actum talis extenta a parte rei, nisi in

singularibus quantitatibus.

VAESTIO QVINTA:suodnam sit principium indiuiduationis.

OVaerimus hoc loco breuiter, per quid natura uniuersilis eonst, tuatur indiuidua& si laris. certum autem videri des et i diuiduationem necessario esse aliquid superadditum natum; la enim natura seipsa non est potius hoc quam illud tactvduum, verbi gratia, animal rationale, se solo non est potius socrates quam Plato, n que dividia secari potest,nisi aliquid altad addatur. ex quo refelli

557쪽

PARs TERTI R. MAESTI O QVINTA. 3 9 possunt aliqui recentiores cum Suario, de Vasqueet,asserentes princi . pium indiuiduationis, esse ipsi mentitatem uniuscuiusque rei. refelli Inquam poliunt,quia principia essentialia quae in indiuiduis reperiuntur tanquam eorum pars,non poliunt esse rationes distinctio s, nee t' 'principia formalia indiuiduationis, cum sint rationes conuenientiae. 'ergo principium indiuiduationis n on est tota entitas uniuscuius' ;i ndiuidui.certum praeterea esse debet distinctione indiuiduorum non fieri per negatione superaddita, qua num non est aliud, ut existimasse refertur Henricus quodlibeto quinto quaest. S. ratio est, quia hicneta fuit 'tio, qua unum individuum no est aliud non potest poni in natura, nisi praesupponat naturam singularem, & consequenter habeat aliquod

Eundamentum ad quod sequatur, quod fundamentum non potest aliud esse nisi differentia singularis. quod sola natura non possit istam

negationem fundare, probatur, quia eam solam negationem fundare potest natura,quae consequitur eius tunitationem.sed eius limitatio excludit tantum id quod non est animal rationale. ergo non potest fundare negationem huius animalis rationalis ab illo. de certe ne intelligi quidem potest, qua ratione nihil plane sit in uno quod non sit

in alio, de tamen fundetur negatio unius ab alio; nam per totam naturam conueniunt, idque simpliciter. ergo non possunt per illam dis ferre , sed opus est aliquo alio superaddito. si autem superadditur albquid aliud illud vel est intrinsecum ,αhabemus intentum; vel est extrinsecum. hoc autem primo quidem non apparet quidnam esse possit. secundo, quia quaeram, qua ratione constituatur potius hoc am illud individuum. idem enim con notatum extrinsecum sicut ab aduersariis dicitur posse diuidere naturam, ita potest etiam esse causa duorum indiuiduorum. vel ergo in ratione essendi aliqua ratione disserunt, & habetur intentum , vel nullo plane modo disterunt in ratione essendi, & tunc cum sit idem plane esse sub eodem conncitato, erit eadem plane res. necesse est ergo superaddi aliquid ipsi es sentiae, ratione cuius fiat indivisibilis; illud autem superadditum voeamus indiuiduationem. certum tertio mihi videtur huiusmodi principium indiuiduationis non esse accidens, ut praeclare probant Scotus scit in conterraneus noster,& Cajetanus. primo quidem, quia qui ponunt aliquod accidens,communiter ponunt qualitatem,ut videre est apud Gotofredum quem refot lc impugnat Scotus in x. dist. 3. qivestione

quarta. ted hoc est impouibile tum quia animae rationales extra coria μή

Dussiunt indiuiduae,&distinctae numero ad inuicem &tamen ibi nul- ππα

la est quantitas per quam distinguantur, ergoneeesse est non quantitate sed aliquo alio iudiuidua distingui ; tum quia duae intellectinea eiusdem Angeli circa idem individuum numero, ut cum Gabriel intelligit bis Raphaelem, non potant differre plusquam numero, R

558쪽

nullam habent quantitatem in se, neque in sebi cisto suo. erviat, uiduatio non est quantitas, aut aliquid sumptum ab illa. quod si diaxeris, hoc esse intelligendum de entibus materialibus; adhuc contra est, quia idem numero subdectum cum eadem quantitate Lepius calefit &fiigefit, ut, verbi gratia, manus in hyeme. ergo Iemanente e 'dem quantitate numero, fiunt plura numero accidentia in subjecto. rego per aliquid aliud disserunt,quam per hanc numero quaricitatem. adde quod quantitates ipse numero cusserant abinuicem, de propterea quaeri posse, per quid tandem & illae indiuiduentur; non per so- . lam essentiam, quia hoc iam coniuratum est; neque per aliquid essentiae superadditum . quia assignetur quid illud se. & postquam assignatum Lerit , nos proportionaliter assignabimus idem in aliis emi-

Impurnatins - s. certum quarto videtur materiam signatam non esse principium -- -r indiuiduationis,ut voluit sinistus Thomas prima parte quaeae aret. t. Hain is iam ad tertium, primo contra gentes camie 2I.&alibIlve. quia inprinesse pro si non potest explicari quid intelligatur per materiam signatam, principium indiuiduationis, ut constat ex Tho- mistis, quoia tot sunt hac de re sententiae quot capita. inqui enim exulis volunt materiam signatam esse materiam cum quantitate a blati. alij esse materiam huius quantitatis capacem. alii esse materiam prout est radix &causa quantitatis. alii aliud secundo, quomodocumque intelligatur, impugnari potest, ex eo quod principitam indiuiduationis formaliter constuuens rem indiuiduam, debeat esse intrinsecum rei indiuiduae. sed materias nata non est intrinseca omnibus indiuiduis, exempli gratia, Anmis, animabus, &c. ergo Me. minor aperta est. maior probatur,qina rem esse indiuiduam nota est denominatio extrinseca, sed intrinseca emo&c terrici, materia signata contra listinguitur a tarmis materialibus. ergo nec tarmae materiales possitnt indiuiduari per materiam signatam. consequentia clara est,quia effectas formalis alicuiusprmcipii Armalis, non contradi stinguitur a sua causa, vel principio tarmali. antecedens probatur,

quia i r diuinam saltem potentiam possuit separari, ut alibi ostendiamus,a materia signata,non autem possent separari singulares extra illam,si essent sinsulates per illam, licuti non potest separari album ab albedine quia aBedo est de intrinseco conceptu albi, utpote ei causi formalis. denique quod nec materia. tuta possit eue principium' indiuiduationis incompositis, probatur, quia composita substantialia physica, non tantum secuniam gradum Deificum vel Mnericum sunt fissi tiae, sed etiam saeundum gradum uulividualem secun-' dum quem ponuntur in rem serie praedicamentali praedicamenusibstam . ergo non possunt indiuiduari sermaliter per materiam signatam quam te,disquin quartatas tamalueremicurreret ad cia

559쪽

PARS TERTIA. MAESTIORI ARTA.

Emendum aliquem gradum in praedicamento substantiae, quod est

impossibile. confirmatur ad hominem, quia Thomillae existimant quantitatem in haerere toti composito tanquam sabiecto inhaesionis; ex quo sic licet argumentari. compositum iubstatiale physicum prius

est quantitate,qvia subiectum antecedit in genere cause materialis ea quae sint in subiecto. ergo antecedenter ad quantitatem es,singulare & individuum. ergo ulterius non indiuiduatur a materia sigilata.

prima consequentia,in qua est dissicultas,sic ostenditur. compositum . 'substantiale eo modo est prius quantitate, quomodo est subiectum , illius. sed est subiectum illius quatenus singulare. ergo xta omitto

breuitatis causa alia argumenta,quae apud rucentiores videri possunt, praesertim apud Radam tomo L. controuersiarum, controuersia Meutissum libro a .rerum Metaphysicarum cap. . quaestione 6. & Ra- ,

gusaeum tomo peripateticarum dis iussionum disputatione 1 .his ita ἀque, aliisque senten itis,quae partim ex dictis, partim ex dicendis comnitati possunt, omissis, Dicendum est existentiam esse principium indiuiduationis. hane is δεῖ assertionem tribuit Suarius disputatione 3. Metaphysicae sectione c. He coquodlibeto 2.quaeli. dcvαe, quia expressis fatis verbis illam habet. tribuit etiam illam Carthusano in 1 .distinctione 3.quamuis ipse deinde dicat eam ab omnibus reiici, ut omnino falsamecim- robabilem,in quo vehementer errat; nam non tantum est probabbis, sed di sententia quam ipse defendit longe probabilior. Probatur autem breuiter,sed effraciter, quias principium indiui- p .iam re,eΛιῆduationis est aliquid substantiale distinctum ab existentia, aut est ps. sterior ipsa existentia, aut prior, aut concomitans ipsam, praeter hos enim ni nil dari possibile est. sed nihil horum dici potest. ergo &c. yd non sit aliqua entitas posterior existentia, probatur manifeste

clarum enim est existentiam aduenire rei habenti omnia necessaria

ad existendum . quare si indiuiduatio sit entitas posterior existentia, indiuiduatio non erit aliquid requisitum ad recipiendam existestam.

quod si ita est, dissicile videri potest qua ratione indiuiduatio siue

haecceitas futura sit necessaria ad existendum; non enim est aliquid completiuum emistentiae. quod autem complete habet rationem exis. istendi lotest separatum a quolibet alio existere,aut certe etiamsi haeoceitas sit aliquod complementum existentiae, tolli posset de potentia Dei absoluta,ita ut adhuc remaneret essentia existens,sicut tollitur in. haerentia accidentis &subsistentia naturae humanae; tune autem illa

natura existeret non indiuidua, quod est apertὸ absurdum quod si dicas ita se habere indiuiduationem ad existentiam, scut se habet Ggura ad quantitatem,sne qua quantitatem esse impossibile est; contra, quia cum prius non dependeat aposteriori, saltem existentia pi' xx iij i

560쪽

nx I ELECT. DISPUT. PHILOSOPHI C.

terit mutare hanc & illam haecceitatem; unde nulla existentia de nouo producta posset ex uno indiuiduo fieri aliud in cadem specie, ut, verbi gratia, ex Socrate fieri posset Aristophanes. praeterea si ita esset,

prius natura res existeret uniuersalis, quam particularis, & tamen in

illo priori non esset uniuersalis, quia non identificaretur cum indiuia duis existentibus eiusdem speciei; net esset particularis, quia non haberet haeceeitatem seu differentiam singularem. denique in illo priori. in quo recipitur existentia in essentia, natura nulla haberet diuisione. quando autem superadderetur disseretia singularis, aut adueniret totinaturae existenti, & iam sussicieter filisset divisa natura per existentiam ab omni alia si autem indiuiduatio adueniens, partem naturi iam exbstentis asscit, partem non assicit, reliquum aut remaneret existens non indiuiduatum,aut certe deinde corrumpereturi quae omnia plane falsa sunt & ridicula.Neque etiam dici potest entitatem illam esse priorem ipsit existentia,quia in primis existentia necessario est indiuidua in retunatura. vel ergo indiuiduatur seipsa, vel indiuiduanir indiuiduatio .

ne subjecti. si ponatur indiuiduari seipsa, iam iiij est sessiciens

principium indiuiduandi etiam naturam, neque quidquam est quod cogit ponere distinctam indiuiduationem. si autem dicatur indiu, duari existentia per indiuiduationem subjecti, ad eum modum quo quibusdain dicitur albedo extendi quantitate subj ecti, adhuc contra est primo quide,quia nulla est necessitas multiplicadi tot entitates.secundo, quia reliquis paribus major esset proportio inter et sentiam noindiuiduam & existentiam indiuidua,quam inter essentiam in druidua di existentiam non indiuiduam, quia subiectum esse magis determinatum quam sit forma quae in illo recipitur, de potentiam magi. qiuvltimum actum,videtur contra naturam actus & potentiae i 1emper

enim determinatio magis est ab actu quam a potentia. vltimis, quod haecceitas non sit enutas aliqua concomitans existentiam, tum ox dictis siti 'patet;tum etiam quia opus esset ostendere, qua ratione con nexae euent hae duae entitates ex natura sua distinae & denique cum

indiuiduatio non sit aetiis secundus entis, quare non posset esse vel actus secundus sine illa, vel illa sine actu secundo Quaeres an differen tua indiuidualis, siue existentia,recte appellerat haecceitas Respondeo recte appellari, quam appellationem Varro primum vir de eruditione & eloquentia insignis, referente Suessano lib. I.

metaph. disp. s. cap. 3. usurpauit nec inepte quidem, quia natiua communis per se quodammodo dilatata de extensii, eius interuentu coarctatur, & deducitur ad esse hanc.

in res secundo,quis sit conceptus essentiae, quis ccncepcias existentiae t

SEARCH

MENU NAVIGATION