장음표시 사용
561쪽
PARs TERTIA. RVAEsTIO QVINT A 111 Respondeo essentiam esseaetiam primum,& rationem essendi un, cuique rei in ea ratione in qua est ens; existentiam vero esse id quo unumquodque entium ultimo est, siue esse actum ultimum rei in
Objicies primo cum Suario. haec & illa existentia conueniunt in ratione existentiae, & disserunt in ratione talitatis. ergo habent alia iquem conceptum communem. ergo potest intelligi existentia incommuni, quae si applicetur essentiae,constituet essentiam existentem
non indiuiduam. sed hoc repugnat indiuiduationi, quia effectus formalis indiuiduationis est reddere rem indiuiduam, id edita hanc,ut non possit diuidi in aliud infinita. Respondeo retorquendo argumentulata suarium. individuum minhoe & illud conueniunt in ratione indiuidui, & differunt qua tale dc tale individuum. ergo potest abstrahi conceptus communis omnibus indiuidui tune autEillud comune individuum diuidi poterit in illud di illud individuum, quod repugnat naturae δέ conceptui indiuidua.
nis. ergo aut neget Suarius-concurum communem indiuidui,& tunc nos idem negabimus de conceptu existentu aut cene qua ratione Bluit in indiuiduo,solvemus& nos in existentia,quandoquidέ in nostra sententia, existentia & indiuiduatio idem snt. Respondeo ergo directe non posse dari ullum communem conceptum onmibus existe iij s. ratio colligi potest ex supradictis,praesertim da vaeuocatione entis, ubi ostEdimus differentias ultimas essesimpliciter objicies secundo ex Aristotele pro Thomistis eontendentibus Amateriam signatam esse principium indiuiduationis. ait enim Arist. s.
metaph. textu Ix. illa esse unum numero, quorum materia est una, M
.metaph. text.31,ait singulare esse illud quod est ultima materia,&s. de anima textu 9.vult quidditatem abstrahi posse singularitate,quia singulare dicit materiam ergo in sententia Aristotelis materia estii meipium indiuiduationis. Respondeo haec loca parum urgere, quia,ut bene notat Rada eo-
mo L. controuersccint. 3. in Alut.argumentorum initio controuersiae
positorum, materia dupliciter sumitur apud Aristotelem primo si mitur pro altera narte compositi, di sic ad illo usurpatur L ph siem rum & 7. metaph e. iam ait m teriam esse de demittione compo-PL -ndo aceipitur ab illo materia, prout opponitur quidditati, α ignificat differentiam indiuidualem, qua ratione illam accipit Philosephus .metaph. capite de inutibus definitionis, ubi qui talem formam vocat, & partes definitionis,formales; materiales vero partes esse, quae sint extra rationem quidditati inexistentia autem, vel quod idem est disserentia indiuidualis, est extra totum esse quid- ditarium, ac propterea merito ab Aristotele vocatur materia. quo
562쪽
s ELECT. DISPUT. PHILOSOPHI C.
posito ad argumenturii,dico locis citaris Aristotelem intelligere pet materiam digerentiam indiuidualem. patet ex dictis. alia argu menta objici lent, sed leuissima sunt, di ex dictis nulla negotio
d suppositum, vel persona, sevia naturam
simularem addat. L A D propositae quaestionis intelligentiam, praemitto in quolibet a Lindiuiduo substantiali completo plura spectari posse. primo
enim considerari potest essentia,seu praedicata quid ditativa. secundo, considerari potest existenti per quam Socrates est aetii positus extra causas,& singularis. d enique considerari potest ratio per quam ita est unum individuum per se perfectum , & completum . nnulli alteri communicari possit, & de hac quaerimus in proposita quaestione, quid sit, non autem de ea quae constituit suppositum increatuta de
diuinum. prima furentia Prima sententia est eorum qui dicunt esse aliquid reale positivum 'r sistinctum modaliter, ut loquuntur,anatura existente. ita Caietanu in articulum 2. quaest. 4.3. partis, & post eum Medina ibidem, Suarca disputatione , .metaph.sectione L. Praepositus 3. parte quaest. 4. Va lentia, Vasquea, Mendora, Bagneet, Florauantius, Albertinus,a:
Secuta semςt Secunda sententia est praecedenti omnino contraria, aitque sep positum non .eraddere naturae existenti quicquam reale positiuum a natura realiter aut modaliter distinctum, sed tantum duplicem negationem, actualis videlicet. 6c aptitudinalis dependentiae. dicunt igitur huius sententiae authores, ut natura dicatur subsistere, dum q uiri , primo, ut actu non sit in alio terminante; se Mo, ut etiam aptitudine non sit hoc modo in alio. prior negatio, vocatur neg tio actualis dependentiae ., posterior, negatio dependentiae aptitudinalis. si alterutra negatione natura careat, non subsistiti hanc sententiam sequuntur autores , auctoritate, numero, & antiquitate authoribus superioris sententiae longe superiores. ita enim sanctas Martyr Se -- rinus Boetiis; nam lib. de duabus naturis pag.3. personam definii, Rationalis turioiastantiam individuam. quae definitio per nalita ti ac subsistentiae modali stuperadditae neutiquam cisumit,ut expreidiatetur Vasquea 3. p rte disput. α cap 3. numero I . ubi nouam deii
563쪽
nitionem,BOEtio, & omnibus antiquis incognitam, cussit. ita etiam Richardus de S. Victore lib. .de Trinitare cap. 6.7.a . & Σ3. M alibi, Mubi de ratione persenae esse ait visit substantia sola;&cap. IS. xi. Σ1. & αι. eiusdem libri, ubi personam definit, Exi tiam incommunicabilem. ita praeterea Hugo Uie otinus tomo 3. Apologia de Verbo m- N PUM rim . carnato quaestione 7. 5: I9.& opusculo deVerbo incarnato collatione secunda, qui priori loco humanitatem Christi nullius realitatis iactura, sed potius solius diuinitatis verbi aduentu, faetim esse personam verbi.ostendit exemplo lampadis,quae noctu sola ardens Δ: lucens intemplo, lumen templi dicitur , de die autem, propter superueniens maius lumen Solis, amplius nec est , nec dicitur lumen templi. an hoc in recentiorum Modalistarum sententia dici potest 'Magister Sena Meti 'σμωμtentiarum in s.lae .ubi cur anima rationalis unita corpori non sit persona nam a corpore separatam, quia est substantia separata, putat esse personam; in quo comuniter reficitur a ceteris Theologis, qui negant animam a corpore separatam esse personam . quia natura sua est
Lbstantia imperneta, & pars alterius, & per consequens non habens negationem aptitudinalis dependentiae in hanc solam assignat causam, quod in homine sit unita corpori, & non sit per se, & lola. similiter , cur verbum diuinum humanam naturam non personam acceperit , hanc solam reddit causam, quia accipiendo iraturam humanam, eam sibi uni uiuit, & uniendo accepit. itaque ex mente Magistri, neutra, idest anima unita corpori, de humanitas Christi, est persona propria, non quia carent modo aliquo, sed quia sunt unita alteri. Guillelmus Altis orensis lib. 3. sent. capit. i. quaest. 8. ubi postea- σκω - quam praemisit in ratione personae includi tres determinationes,ut loquitur,nempe singularitatis, incommunicabilitatis per modum partis, de dignitatis , uius solius tertiae defectu assirmat Isuitatem ut
loquitur; id est humanitatem Christi, carere subsistentia propria, Quoniam I sistas inquit in coniungitur digniori formae inflio Dei dia ,
mnio ad deitatem excludit tertiam distin tionem, in determinationem quae exigitur ad esse persὸnae , propterea non spersona Irumana. Alexan- -exa ἐσder Alensis s. parte quaest. .membro 6.in corpore,idem prorsus habet quod Altisiodoresis, personam nempe dicere triplicem distinctione, singularitatis,panis, o dignitatu incine Glutione ad s. ista tria importari voce indiuidua in posita in definitione personae. S. Bonaven- S. Braia tura. tura in .distin. 3. art. 2. quaest L. ad I. M .dc 3. per Voceml indiui dua positam a Boetio in definione petibne, supradictam triplicem distinistio item, singularitatis.&α importari asserit; quod & fecit D. P. mar. Thomas scripto 2. in 3.sent. dist. 3. quaest. unica art a. ad 3. de mente V. Thomae ins a plura. ex Thomistis Armandus de Bello Uisu Ma- A mo, d.
gister sacri Palatij eandem sententiam amplectitur libro de declarara ,
564쪽
tione dissicilium terminorum Theologi Philosophiae, atque Lo -
ἡ- -. Scotus nostras in s. disi. puma quas . I. numero s. ex Scotistis istis. Melchior Flauius in j. diae s. quaest. 1. Nicolaus de Orbellis in s. dist. r. quaest. i. Bassolius gentilis noster in s. dist. I. art. I. quaest. I. Petrus de Aquila Scotellus in 3. diae i. quaest. I. Maturinus te Bret, Paruus Scotus in 3. dist. I. quaest. r. Guillelmus V Vori long in .
dist. I. qviest. r. art. I.&3. Zerbus 7. metaph. quaest. Ia. Francistus de
σαο -- ω Pyti ianis in 3. dist. i. quaest. i. Cardinalis Sarnanus in directorio. Theologico pag. 3 18.editionis Lugdunensis anni Isso. Faber Fauemr DF- δε tinus ins .di EI.quaest.I.disput. α. Meurissius lib.3.rerum Metaphysica- euiscitatis 'quaest. - Ο ndo, re iij scotistae communiter. ex aliis Salme .a--. ron in haec verba Pauli ad Hebraeos x. Nurietuam Angeus an ian-F ,er hendit ,sed semen Abrahae avraehendit, Luaovicus Molina t. parte quaest. 19.art. 1. disput. 3. Clicntovaeus commentario in cap. s. librio. d. . ge fide orthodoxa Sancti Damascent, Faber Stapulensis in commentariis in libros de Trinitate Richardi Vi rini capitibus supra citatis clis . , libri quarti,&alij, cum quibus
ε .er Dicendum est,simpositum, siue personam supra naturam existen-II. tem, nihil realepoutiuum addere, neq; aliud esse suppositum,quam GH .. naturam existentem , connotantem dictis duas negationes, itari duo dicat, unum in recto, nempe naturam existentem, alterum in obliquo, nempe duplicem negationem. P ma n baris Probatur conclusio primo authoritare Aristotelis, quem non 'r'' agnouisse ullum realem positiuum modum , quem suppostum supra naturam addat , vltro concedit nobis maxima pars aduersariorum , Suarius loco citato , Cajetanus loco etiam citato, quamuis sibi contradicat, sui immemor; nam paulo ante in eadem
quaestione contendit Philosophum sensisse subsistetiam esse modum realem, quem naturae superaddit suppositum. sed contra eum ficile est hoc falsum esse ostendere. nam sui alia omittam ὶ euidenter hoc ostenditur ex praedicamentis cap. de si1bstantia, ubi Philoseph in substantiam diuidit in primam, de secundam, de . Ut sitemr Caiconus, per sibstantiam primam , sappositum ci hypostasim intel ligie , de qua tria dicit ibidem . hisnum , eam esse proprie.
primipaliter, de maxime sebstantiam. secundum, nee dici de suris sto, nec esse in subj ecto aliqua. tertium, extera omnia vel in ea M. ranquam in subjecto , de ea dici tanquam de subjecto. haec autem tria non iubstantiali alicui modo, seu ipsi seli substantiae priamae, idque perse,vi non ratione ullius modi adjuncti, conueniunt. sub ilia eniit articularis&indiuidua ut Petis verbi satia. pα Ride onrat in illi modi realis ci diti infroprie dc moi-
565쪽
xime substantia,& niagis substantia,qua vel partes ex qui biu componitur, vel ipsae secundae substantiae. Perseitem, di non ratione ulliusmodi, neq; est in subjectomore accidentium,neq; dicitur de subjecto more secundarum subitantiarum,neq; est in alio ut pars in toto. quia enim de mysterio incarnationis nihil cognouit Aristoteles, non existimauit ullam substantiam primam quae siit hoc aliquid, posse esse in alia digniore, ut humanitas Christi est ut verbo. Eidem denique substantiae primae sine ullo modo cettera omnia vel insunt v in iubiecto, xt accidentia, vel dicuntur ut desubj echo, ut secundae substantiar. Probatur secundo ex Apostolo ad Philipenses L. Semei sum exia sec- ρυι iis navit forma erui accipiens, insimilituditum hominumfactus, o habitu inventis mi homo; di ad Hebraeos 2. Qitia ergo pueri tammunica nerunt carni oe sanguim , m i similiter parricipauit esem ac paulo
post , ubi ex professo agit de ipso mysterio incarnationis, quam inquit in Angeloi appraehendit, sed semen Abrahae appraehendit.
inde debuit per omniafratribi usimilari. haec in prima sententia vera
non sunt , si enim ilippositum supra natura addit reale aliquid positiuum, si Absistentia est aliquid reale a natura existente distinctum, illud Christus non assumput, de tamen nihil clarius, omne reale quod pertinet ad naturam, assumpsisse. Qua enim dicit omnia, nihil .
prorsus eripit. nam in fratribus, hoc est alijs a Christo hominibus, si quae est entitas, si quis realis & positiuus subsistentiae modus natur iis,qui non sit in C isto quomodo humanitatem habens tali modo destitutam, ab Apostolo vere & proprie dici potuit per omnia simi lati fratribus ; factus in similitudinem hominum& similitet ac illi' participare carni&satauini praesertim cum subsistentiae modus ab aduersariis dicatur esse rummum & vltimum coplementum substantiale, tantaeque virtutis& praestantiae, ut sine eo quaelibet natura particularis maneat sabstantialiter incompleta, nec possit agere aut pati, actiones enim Iuni suppositorum. quomodo Christus a SS. Patribus vere dici potuit homo perfectus, oc aeque persectus homo, ac est per fectus Deus 3 quomodo habere plenitudinem perfectionis Sc consummationis humanae ; habere omnia quae in nobis ab initio Deus condidit ; omnia quae humana sunt,sola peccati malitia excepta 'quo
modo denique dici potest tenere in eo humana natura sine defectu
Probatur tertio ex sS. Patribus, & Conciliis, in quibus multa ρ--i habentur ex quibus euidenter deducitur fessitas contrariae sena tentiae. in Symbolo Athanasij , ab Ecclesia uniuersa recepto, D-ntum habetur, Persemia Devi.,m persectus homo. In Concilio Calcedo--nensi actione s. in definitione hiat, sprentes n. Patres confitemur reiam. cum
eundem Dominum nostrum Iesum Christum perfectum in Deitate .
566쪽
eundem perfectum in humanitate , eon stantialem Patri secundum Deitatem eundem consubstantiadem noιuseeumdum humanitatem, per omnia no similem absque peccato; eundem christum Flum Domi num i genitum induasus natum ineonfuse, immutabiliter , indiuiu, insiparabiliter agnoscen π ,n quam si lata essent m propriarum propter αmionem, magi luesalua proprietate miri sue natura in rimampersenam concurrente. In s in synodo generat quae est Con-e.. ilium finia cilium tertium Constantinopolitanum sub Agathone, actione 11. iii st timi t/- desitatione fidei, mas linquiunt Patres in elis naturaspraedicamin, di Mnam,sebumanam, ex v ibu , m m pub- , etiam post admiratilemynionem ,subsistit oe m Mammu eι- naturae proprietatem natura lem habere eo temur, m diuinam habere omma quae disinasiant, m h ma ram omnia p/ae humanasunt, absque peccato. ibidemque asseritur,
de Acepha lorum haeresina, ubi damnati sunt eius defensores Cyrus Alexandrinus,Sergius, Paulus,& Pirrhus Constatinopolitani Patriarchae. Conastitationes. in definitione fidei canone s. ita habet;
SS. Patres nan constet proprie in secundum veritatem, nam naturam
Dei Verbi incarnatam, per hoc quod incarnua Mitur nostra substantia perfecte in rim Deo m in diminute, absilue tantummodo peccato,segnificata, eondemnatur. α Canone 9. Siquissecundum SS. Patres non confitetur proprie , insecundum meritatem, naturales proprietates Deiatatis e , m hamanitatis, indiminute meo,insne deminoration aluatas , tandemnatus sis. quid es artus & exprestius dici potuit, aut quis neget modum subsistentiae, si datur, esse de naturalibus & maxime intimis proprietatibus&perfectionibus humanitatis 3 neque dixeris, per proprietates solummodo intelligi intellectum, voluntatem, earumque facultatum operationes. nam uniuersim Concilium loquitur de proprietatibus, postea canone Io. 3I. & I 2. aliisque cons quentibus speciatim di expresse definit duas in Christo esse voluntates, duasque operationes, diciturque Anathema iis qui unam tan tum in Christo voluntatem & operationem assirmant. Post Concilia s Ma se PapAE. quuntur Patres, Ed Pontifices, e quibus Damasus Papa epistola t. ad
Paulinum Antiochenum Episcopum de fide & formula, quam qui
inhaeres reuertuntur debent profiteri, quae habet tomo I. Concultorum ρος 97. hac habet; Confitendinenlius Dei humanumsuscepisse corpus, animam enseum dest integrum Adam, o it expressus dAδ.I eam, totum meterem nostrum sine peccato hominem. S.Leo serm. 3. de
Natiuitate, Tenet sinquit insine defectu proprietatemfisam miraque natu sed sic am Herutfrana Dei non adimis, stafranam Dei forma
saluata triusique natiarae proprutare, ein in unam personaoncilium Late-jubstantiam concurrere. Concilium Lateranense Roman
se orum sub Martino primo contra Monothelitarum
567쪽
pΑχh TERTIA. R PAESTIO SEXTA. 31, servi non minuit. &paulo post. In integralisur meri hominuperfecta-
Ρωuasura me natus est Dein, totium suis, totin in no bis rostra autem dirimus suae innuis .finitio Creator condissit, o quae reparmidas cepit.haec ille.qui eadem repetit in admirabili de diuina illa epist. io. ad Flauianum cap.3. Agatho Papa in epist. ad Constantinu Heraclium Ps.& Tiberium Augustos,scripta contra Monothelitas,lecta & approba: ta in sexta Synodo ; Si in nullo inquit) disserentia naturarum Dominino i Iesu Christi sablata est necesse est, me in omnibus proprietαι
eandem disserentiam eonsimemus. Athanasius trach. de I ncarnatione Christi tomo 3. Θωnp e i e se volutitate in natura formauerat, ea, Damoluntate ι ei um recepit. R tractatu de aduentu Christi aduersus Apollinarium 3 Exictens ante saecula Dem Vratam ex Narbareth, homo vim estgenitus ex Maria Virine e semine sancto in Bethbem Iudae, exsemine Daulia, Abrahae, cr Adae, miseriptum est, omnia de lumem ex Virgine , quae ab initio Dein ad hominem constituendum infingendosaetendoque adhil erat, exoptopeccato, mi ait Apostolus, adsimilitudinem citra precatum. haec ille, qui idem habet tractatu de natura humana assumpta. Ambrosius libri 7. epist. 47. epistola, Cum est inquit; inplenitudine Diuinitatis,exinanivisse, maccepit plenit.
dinem natura mi perfectionis humanae seut Deo nihil deerat , ita nee hominu consiummationi, vi et perfectus incia traqueforma. Cyrillus Alo,
xandrinus,quem merito Bella in lib. de scrip. E es it specialiter x M. Aux. edoctum a Deo circa mysteri u Incarnationis, de cuius capitula omnia scripta contra Nestorium approbat Synodus s. generalis collations 8. in definitione fidei canone I3. ubi anathematizae omnes qui contra eius capitula scripserunt &senserunt, in tali impietate usque ad mortem perseuerantes; hic igitur in libro de recta in Christum fi
de ad Reginas ita scritit; 'fectin Dein eum esset , fad spe fectruquoq- --, nepse quid'm omnino quod humanae naturae eognatum esset ,praeter inam malitiam, reliquit. & opusculo secundo ad easdein RedmMPesimum est et lenitum, corporea sumpto, eodemque mi Mificato,in informato anima ratio praedita,eadequeperfidia, hominem
factum esse. Necesse enim fuit mi omnibus ,siae ad animam ,sue ad cor m pertinenti 5-,nobis imitaretur. Nicephorus Constat tinon. Epist. ad Leonem Porit. Max. quae habetur in Concilio Ephesino tomos cap. 12.Per Spiritu Sanctus inquit) animum' me M adaptant,
totamaue nostram naturamquemadmodum hominem in principio sex rat ,sibi adserissens, prodist Deus inearnatus. August. in Enchiridio cap. Metinisus. 3 4. Verbum carosectum Diuinitate ea esuscepta,non in eamem Dinianitate mutata. Nihique sinquit paulo post )natura humanae in istasius reptione fas est die ere defuisse. Damascenus lib. 3. de fide orthodoxa P.masi. i. cap 3. Nepve enim Dein Verbum incseu Diquam eorum qua, eum
568쪽
nos initio fingeret , naturae nostrae inseruit, prHermisit, omnia alR-psit, corpia, animam intelligentem, . ratione praeditam, eorumqi e primprietates. cap. II. Dominum nostrum Iesum chrictum ,-μ festiam Deum, perfectum hominem eo tentes, hoc dicimns, eundem on nia hasere quae Pater halet, excepta ingeniti proprietare, o omnsa item ' quanimus Adam, peccatum duntaxat excipio. occaep. 2 .Hominem totum, atque omnia quae hominis natura fera ,sifcepit, peccato excepto. Esomnia linquit paulo post sanitatem omnibus asserere. Cutissimα s. Misistinis, natem, & disertissime, multisque locis hoc idem testatur&Maximus siloati p. Constatilinopol. cuius opuscilla ante paucos annos interprete Tuttiano x Gretscio in lucem edita sunt. Epist. ad Nicandum pag. to L.& io3. Nihil linquit in i arum, idest naturarum diuinae humanae,
praetextu diuinae inson ecundum postasim, minuere aut prorsuw n gare oportet, eum Γiammunione secundum lypostasim nihil eorum qua naturalissunt laedere scut nec naturas jsu, tametsiMε per fimam minumsecundum postasim euit c eoniungit. Hae et one o inquit palato post non uisente res, neque disserentiam earum, v in potis a commodate ad ipsam appellationem nominis in inum copulante ; quae copulat omnino sine diminutione, aeperfecte quae secundum naturam ipsam Domini in rima ima clisione saluata seunt, nullam deprauationem neque eonfusionemsubeuntia,nec insubstantiis Vsis, nee in moluntatisin, nec in operationitas eis a uapiare naturali. & Epistad Marinum Praesbyterum. Magnum oeconomiae Usterium pro nobis impleuit supte Verbum ) nihil penitus quod naturale est earni assumptae detrahens , prater peccatum. de paulo post ait, Christum fuisse Deum m hominem in utraque natura perfectum, habentem perfecte omne quod ambasus nar risinsitum est, mepto peceato. quod saepius repetit Epistola ad G eorgium Presbyterum & Abbatem, & opusc. ad Marinum discipulum pag. 7i .
7α. Si proprietatem ambarum naturarum DP Itὶ nonseruat Ane mintatione mila, excepto precato, sicut SS. . tratant,adiquare deficitur Deuι, m rursu aliqua re deficitur homo,siquidem totaliter homo imminutione naturalium habuit.non potiergo occasione etmionis neutram se turam laedentis, sed solvim ambas in um secundiam h podasim copo tantis,earum essentisim miolare , sublata naturali moluntate . operatione. non emisi ut ait postea pagina 76. lenit mi naturam aduere- raret, quam jse condiderat, sed menis it naturam ex toto defcaret, quam ime molens, bona moluntate Patris, operante pariter Spiritu sancto,seeum secundum inam in eandem h postasim evulauit, eum omnibus quae nisi raditer in ea insisnt, praeter pereatum. Cuius rei probationem, meo quide iudicio,optimam, & velut a priori, subiungit paulo . post his verbis; Nihil enim naturiatumsimi nee ipsa prorsu natWa, au oti naturae niuam repugnat; mi si suis forte kieat alloid romm 33 a
569쪽
PARs TERTIA. Qv EsTIO s EXTA. 3st antsecundum naturam repugnare Deo , i in Dei pot- quam natur crimen in quidem bestum ruraliter imposuerit rel- , ratat contra eum, contra se siditionem c pugnam concitarent. Euod enim naturale Deo contrarium nihilsit, ex eo pervicitur, quod haec naturalia ab itfocum
generati sumus, factasunt. Plura videri possunt apud eundem auth rem huiusmodi testimonia, quibus tam aperte significauit, humanitati Christi nihil omnino positiuum ac reale deesse quod sit in alijs hominibus, ut dubitare nemo possit, quin plane ita senserit, sicut de alios P P. sensiisse ex citatis ipsorum verbis patet. nam ijs verbis &lo quendi modis utuntur,quibusnis solum damnant haeresesValentini, Ebionis, Manichaei, Apollinaris, aut aliorum qui Christo vel corpus humanum, vel animam rationalem detrahebant, eumque verum esse homine negabant; sed quibus diserte significant sacro sanctae humanitati Christi nihil omnino positiuum , siue ad eius essentiam, siue ad perfectionEsubstantialem&accidentalem pertinens, deesse.& certὸ cum contra Monothelitas disputat, perspicuum est eos loqui xantum de ij s quae sunt extra essetiam. ex quo facile est animaduertere, T heologorum ac Philosephorum recentiorum,qui humanitati Christi per incarnationem decessisse aliquid putant, opinionem, non carere periculo , siue temeritam, ut pote quae a tam graui & expressa scripturae
α Conciliorum auctoritate, tam certo &constanti SS. Patrum consensu discedat, siue erroris in re grauissima, aut etiam iniuriae humanitati C hristi, violata eius integritate, per imprudentiam irrogandae. nam, ut egregie admonet Camanus lib. I. de Incarnatione cap. 1. non minoris erroris est Domino Iesu Christo impropria addere, auam propria derogare quod enim de illo non ita dieitur mi est, etiamsi ιonormideatur, iniuria est.
Probatur quarto rationibus Theologicis. prima fundabitur in verbis S. Maximi citatis, & in hunc mo)um formari potest. gratia habitualis, & caetera Dei dona supernaturalia, naturam non laedunt, sed illaesam perficiunt. ergo, a fortiori, gratia increata unionis hy- postaticae naturam non laedet, quicquam ab ea auferendo dum it lamassumit. sed potius perficiet. confirmatur. Humanitas Christi sutest in collecta Ecclesiae in matris integritatem non minuit, sed secrauit. ergo potiori iure id credendum le dicendum de diuinitate Verbi erga eandem humanitatem. confirmatur secundo. filiatio adoptionis quae gratiam sanctificantem in alijs hominibus necessario comit tur , & ab ea, utpoterelatio intrinseres adueniens in ea fundata realitate existentiae, no distinguitur) abest a Christo, nihil procliis immutata eius gratia habituali, sed solo aduentu filiationis naturalis. ergo poterit desimere propria hypostasis humanitatis selo aduentu diuinae,& nulla depositione ullius realitatis positivae, pereunte solum perse
570쪽
sedate, solitudine,&priuatione unionis cum alia. secunda ratio. harenostra sententia clarissimas facit definitiones Patrum di Concili rum. ergo &c. Sed de hoc argumento hoc modo formato plura imfra dicenda sunt, ideo aliter propono hoc modo. posita sen tentia aduersariorum , sequuntur muIta absurda circa mysterium Incarnationis. primo, sequitur humanitatem Christi carere aliqua per fectione maxime connaturali, nempe subsistentia illa oositiva naturali,qua volunt constitui persenam creatam. sequitur Lcundo, non posse verbum dimittere naturam humarum, nili aliquid de nouoiIliaddendo nempe subsistetiam illam positivam. sequitur tertiὀ,aliquia
defuisse naturae hunaanae in Christo, neque totam entitatem naturaehu manete assumptam,quod,Vt Vidimus, eth contra minimem consem
sum PP. de Conciliorum, & in particulari contra s. Danascenu lib.f. de fide cap. s. ubi ait verbum assumpsisse naturam humanam cum omni eo quod Deus in illa plantaverat. deinde ait non esse mederiunam allatam ei quod assumptum non est; ac proinde sequitur aliquid esse in nobis, imo in ipsis etiam Beatis, cui medicina Muta non est quaab, sequitur naturam humanam esse violenter in Verbo, quia in V erbo careret aliqua perfectione naturali quam hiaxime exigit, dc lucet habeat subsistentia Diuinam, illa tamen no est illi connaturalis tacommensurata. tertia ratio Theologica erit ex mysterio Trinitatis, quandoquide ex illo mysterio contra nos argumententur aduersarii. subsistentiae creatae cum proportione reddere debent eundem effectum formalem quem subsistentiae diuinae. sed hae non reddunt nat ram incommunicabilem alteri suppositio. ergo neque effectus DG malis subsistentiae est reddere naturati, incommunicabilem; vel dicendum est nobiscum, aliter philosophandum esse de essectu formali subsistentiae creatae, quam subsistentiae increatae. Probatur minor. quia natura diuina suppositata paternitate, est etiam tertiuitabilis j, ratione passiva. Probatur quinto rationibus Philosophicis, quarum prima est hu jusmodi. Effectus subsistentiae est reddere naturam incommunicis lem alteri supposito, te ab illo independentem. sed per negation actualis&aptitudinalis dependentiae redditur formaliter naturai commutabilis, deindependens. ergo ad facietidum quod facit se sistentia, praeter illas negationes, non est opus ullo positivo supe
Dices effectum subsistentiae non esse reddere naturam incommunicabilem, & independentem negative solum , sed etiam positive, idest esse tribuere naturae istamentum proximum illius utriusque
Sed contra est; nam sine ullo fundamento postiuo saperaddiuo