장음표시 사용
581쪽
tamen nullo modo admittunt. Quarto, Cibstantia cieata de se in ta tione substantiae limitata est. & finita, natura autem diuina illimitata est,&infinita. unde non opus fuit sebstantiam creatam habere alia quam entitatem positivam a se a parte rei distinctam, quae illam limitaret, cum per seipsam limitata sit , natura autem diuina debuit habere aliquid positiuum a se saltem ratione distinctum , quod illam constitueret inesse Patris, esse Filij, esse Spiritus Sancti. unde patet
alia omnino munia exercere persenalitates in diuinis, quae non exercent personalitates in creatis & humanis. nam, secundum aduersarios ipsos, personalitas in humanis complet substantiam in esse substantiae, ita ut natura humana, verbi gratia, sine personalitate non dicatur completa substantia; natura autem diuina, praescindendo a personalitatibus. est completa substantia. Quod dicitur suppositum esse aliquid commune Deo & creaturis, concedi potest ; & ratione illius communitatis potuit afferri a Boetio una definitio, complei hens tam t suppositum creatum, quam increatum. Concludo igitur, aliter omnino philosophandum esse de suppositis creatis & de suppositis diutianis, , suppositum creatum supra naturam tantum connotare dupli .cem negationem , uicquid demum sit de suppositis diuinis. Objicies secundo ex mysterio Incarnationis hoc pacto. Verbum suum uri diuinum non assumpsit personalitatem humanam, & assumpsit na- turam humanam. ergo humana personalitas non est humana natura. antecedens est fide certum. consequentia clara, quia si idem esset per sonalitas& natura humana, non potsset natura assumi, quin assum retur personalitas, quandoquidem non possit simul assumi & non ansumi. Rspondeo, naturam humanam & personalitatem non esse idem, quia personalitas stapra naturam humanam connotat negationes actualis & aptitudinalis dependentiae; ac proinde potest natura humana assumi non assimpta personalitate, quia hoc ipso quod natura assumitur, natura habet amatem dependentiam ab eo quod assumit, α consequenter non habet personalitatem sibi connaturalem, quae necessario in reat nutionem actualis dependentiae. Inserma itaque ad argumeri tuiti re pondeo. erbum diuinum non assumpsit personalitatem humanam,& assumpse naturam humani; concedo antecedens. ergo humana personalitas non est humana Irarura; concedo consequentiam. si ulterius inferatur, ergo persenalitas humana addit aliquid positiuum distinitam a natura humana, neganda est haec ultima consequentia; quia satis est ut personalitas distinguatur a
natura, quod necessario comotet negationem quam non connotas natura. Adde, exaduersariis ipsis Bagam I. pari. quaest. 3. art. . conc
dereliri argumentum nihil aliud Probare, quam distinctionem ra-
582쪽
tionis inter naturam & suppositivin. nam quod unio linquit Bagner sit facta in persona & non in natura, & quod terminus assumptionis sit persona, suffcienter siluatur per illam distinctionem rationis,ergo
de illa veritas, filius Dei assumpsiit naturam, non suppositum. Secundo , inquit Bagnez, probatur. nam sicut in hac propositione, persona diuina immediate assumpsit, & non natiua diuina, saluatur veritas per solam distinctionem rationis inter personam & naturam diuianam; sic etiam in hac, natura humana est assumpta , α non per-- Objicies tertio ex eodem mysterio. Si vera esset nostra sententia, multae loquiiones Patrum & Conciliorum essent ineptae & ridiculae. Dr Ee Concilia docent Verbum diuinum assumpsisse natu humanam, non personam, assumpsisse humanitatem , non hominem, unionem hypostaticam non fuissa factam in persona ho- minis, sed in natura. secunduem opinionem nostram illae dehnitiones haberent hunc sensum ; Verbum diuinum sibi univisse naturam humanam non relinquendo illam; sime unione Verbum no assumpsisse negationem; unionem hypostaticam non filii se factam in negatione. qui sensus videntur inepti, nec potuerunt esse caussa tantarum dissentionum,ut ad hoc definiendum opus fuerit cogere Cocilium.perinde enim videtur esse cogere Concilium ad hoc ceterminandum, ac HGalliae omnes regni status cogerentur ad deliberandum de summa
totius regni, &post haec omnia determinaretur hominem sedemein non stare, de quiescentem non currere. nam si vera esset nostra opinio, quod personalitas supra naturam utum dicat negationem dependentiae, Concilia&Patres, quando determinarunt Uerbum a1- sumpsisse humanam naturam, deterivinarunt sibivmuisse naturam liumanam; quando determinarunt non assumpsime perlona, m Finione nostra tantum determinarunt, quod ii natura humana me unita Verbo, non fuerit relicta svie unione ad Verbum. in quo quiduuaeso est dissicultatis, ut oporteat concilia conuocareὶ tam enim apertum est, naturam . si
rum, hominem,ssit albus, nem sine albedine, si quiescit, non currere. Deinde, heretici cum asserebant naturam buram mi Lse unitam Verbo, de tamen in Verbo, sect unione, asserebant duo esse personas, non volebant asserere facta unione humanitatem esse Unitam, de non esse unitam, quia hocn pranire. ergo aliquid aliud volebat,& Ecclesia in illis aliquid aliud damnauit. non potest igitur nostra opinio probiuilis censen, nisi concidatur multas loquutiones Patrum & Conciliorum reddi ineptas α
583쪽
riorum indamentuin, finite esse, & nullius plane momenti, velint R nolint Cajetanus, Suareae, Hurtadus, &alij. Hoc ut intestigas, uerte hanc propositionem, Verbum assumpsiit naturam humanam, non pers Iiam humanam, a Patribus contra Nestorii haeresim fiuile probatam dicebat enim Nestorius, Verbum assumpsisse&naturam ct personam humanam, duasque in Christo esse personas. Quare addictae propositionis intelligentiam , praecognoscenda est: tota ratio haeresiis Nestorianae, quam recte explicauit Angelicus Doctor s. pari. quaest. 1.art. 6. bi ostendit quod Nestorius,& ante eum Theodorus
Mopsuestenus, ita duas in Christo hypostases&personas,unam fili j
Dei, alteram filii hominis, asserebant, ut tamen eas dicerent aliquomodo unitas esse. primo, unione per inhabitationem,quod Verbum Dei in Christo homine ut in templo habitaret. secundo, per unionem& conformitatem affectuum & voluntatum,quod voluntas Christi, seu hominis ex Maria nati, semper esset conformis voluntati Verbi Dei. tertio, uniona instrumentaria, & operationis , quod Christias esset instrumentiun , separatim tamen, Verbi, ad multa operanda.
quarto, volone &societate dignitatis & honoris, itavi honor qui exhibetur filio Dei, exhiberetur etiam Christo homini , perinde ac eum honoramus Deum in alijs Sanctis. quinto .aequivocatione, hoc est communicatione nominum, quod Christus in scripturis dicatur Deus, vel filius Dei, eo modo quo viri sanisti interdum Dij, vel fili j
Dei, appellatur. quos omnes modos, inquit s.Thomas, manifestum est non importare nisi unionem accidentalem. itaque duplex disti guenda est unio, seu assumptio haec enim duo pro uno ccipimus, tametsi aliquo modo differant , ut pluribus explicat S. Thomascuaestione citata art. 8.) una Nestoriana, & accidentalis , alistasse stantialis , hypostatica , & Catholica. accidentalis est, qua Daturae& su bstantiae ita unitae dicuntur, ut tamen sint actu Sc realiter diuisae, solumque unitae vel loco de intima praesentia, ut Angelus corpori; vel voluntatum & sensuum concordia , quomodo qui
idem sentiunt & volunt unum dicuntur ', vel societate, consulti,& applicatione ad opus aliquod, quomodo instrumentum ingr-tifice asiami dicitur, α Petrus. Iacobus,&Ioannes a Christo binx-thaei l . omnes Apostoli ab eodem Matthaei io. Paulus ει 3a nabaΑ Domino Act .i3.Titus a Paulo ad Galatii. Marcu. a Dinina Ach. iue. Christus a Diabolo Matthaei &septem spiritus nequiores ab immundo spiritu Matthaeiri. assumpti dicuntur; vel simul dictis omnibus, aut etiam similibus aliis modis accidentalibus & extrinse is ita uniuntur,ut assumens ab assumpta sit realiter Marata,proindequedus sint hypostas es, vel persenae. vnio vero & assumptio substanti ali. ca est, qua duae aut pliues naturae substantiales non solum sunt Mi
584쪽
inuicem intime praesentes , sed realiter & substantialiter indiuisac
adeo ut vel unam aliquam hypothasim totalem constituant, ut cum duae aquae in unam coniunguntur, vel una nempe assumpta, transrae
in hypothasim assumentis, ut nebim est in Christo, cuius hypostasis non est allia quam hypostasis Verbi ,&inquo humanitas, sua ex
ta hypostasii propria, induit diuinam. Utriusque unionis de assumptionis non solum meminit Concilium Epheunum anathematisino Cyrilli, sed insuper primam exclusit, retenta secunda &substantiali,
his verbis ἐδε quu in uno Christo diuidisubstantias post adunatismem Aia emulans era coniunctione quae secundum dignitatem quandam mel a ctoritatem est,melsecundum potentiam, oe non magis concursesecundam
adunationem naturalem,vel ut alij vertunt, ρ sicam sustantialem, anathema sit. His praenotatis, facile est dictas Sanctorum Patrum propositiones verificare, tae exclusione ullius entitatis substantialis ab humanitate Christi, sed sola exclusione negationis unionis climalia substantia. Etenim cum in nostra sententia persona humana aliud nihil sit quam humanitas separata, vel, ut usitatis in definitione personae terminis utar, naturae sumanae indiuidua substantia, id est
Gla&separatim existens; clarissimum est quod assumptio personae humanae, est assumptio humanitatis separatae, ita ut post assumptionem maneat separata ab assumente. quae assumptio est accidentalis,&Nestoriana. Igitur,non assumptio personet humanae assumpta natura. est assumptio substantialis, seti naturae humanae indiuisae ab assiumete, x assumere natura humana non assumpta persona est humanitatem habere sibi substantialiter unitam a se aetii indivisam.at ita se habet humanitas Christi erga V erbum, imo ipsissima eius cum Uerbo unione&assumptione suostantiali, praecise&formaliter exclusa ab ea est diuisio seu negatio unionis cum alia est intia. Cum igitur haec negatio sit de ratione intrinseca personae humanae,eamque ultimὰ compleat, hac ab ea tarmaliter exclusa, excluditur persona humana.si exclusa est persona, ergo non assumpta, idque sine ulla reali aut moda lientitate eiecta. Constat igitur quod, hoc solum posito quod humana persoria sit natura humana,seu cum negatione unionis substan tialis cum altera, non modo verum est Verbum assumpsisse naturam
humanam, Ac non assumpsisse personam humanam, sed impossibilo est aliter fieri. ergo absque deposita ulla entitate modali, Gil negatione unionis ab humanitate exclusa, manifeste verificantur liae Conciliorum de Sanctorum Patrum loquutiones,Ouod Uerbum assumpsit naturam humanam, & non assumpsit naturam humanam. Itiabuero si in Incarnatione exclusum esset aliquid positiuum ab humantitate Christiad prorsus se haberet per accidens,iam ad Incarnationem, quam ad veritatem di eurum propositionum Quemadmodum enim Disitiroci by Corale
585쪽
expulsio frigoris ad calefactionem, & uniuersitin ejectio sormae dis Iaratae, & incompatibilis cum noua quae introducitur, omnino se
abet per accidens ad mutationem naturalem, cum tria tantum sint
principia per se cuiuslibet mutationis, Philosophorum omnium consensu, materia, forma, & priuatio, iisque non adnumeratur, nisi pelaccidens, forma quae ejicitur, si quae tamen ejicitur nam in illuml- natione, visione, intellectione,&similibus mutationibus accidentalibus,sicut in prima substantiarum , Deo creatione,nulla fotitia ej , ei turὶ ita ad Incarnationem tria tantum per se concurrunt, Verbum,
natura humana. & ipsa negatio, seu priuatio Verbo opposita, exclusa per ipsam substantialem unionem Uerbi cum natura, siue haec illi
unioni praeextiterit, siue non. Itaque, si quae entitas creata a natu .ra humana recedit, vel ei adesse per Incarnationem impeditur, haec omnino per accidens se habet ad Incarnationem, seu assum'ionem naturae numanae non assumpta persona humana. Adde quod quemadmodum Nestorius, ex hoc solum quod negaret unionem substantiale humanitatis cum Verbo, solamq; admittetet accidenta
lem, in qua naturet manent actia diuisae necessarib duas in Christo ponebat personas ; ita ὸ contra doctrina Fidei Catholici, hoc ipso quod
realem&substantialem humanitatis cum Verbo unionem affrmat, duas quidem in Christoriaturas inconfusas contra Eutychetem tetinet , non tamen duas personas, sed unam tantum retinet, nempiri
uinam filii Dei, humana per unionem humanitatis cum vel Maclusa. Ex dictis perspicuum est, quod dictae loquutionis Sancto tum
Patrum, Verbum non assumpsit personam humanam , sensus non est, quod assiimpta humanitate exclusus sit modus aliquis realis,quia,
ut dictuin est dictae propositionis veritas id nullo modo requirit; sed sensus est, primo, quod assumpsit aliquid, vel quod non assumpsit nihil ; quod falso Cajetanus ineptum putat, cum duplex haec negatio, non assumpsit nihil ,huic uni affrinationi,assumpsit aliquid, qui polleat.secundo, quod tale aliquid assumpsit, nste naturam humanam. tertio, quod eam tali modo a tam it,nepe assumpsitione substatiali, excludente accidetalem & Nel orianam, & diuitionem humanitatis averbo, proindEquἡ pelsonalitatem humanam ex quo si ut in Chii sto una tantum sit persona; quae est verissima fidei Catholire doctii. na.Nostra igitur sententia nis vanas & ridiculas,ut obij est Suatius, sed serias Sc maxime orthodoxas facit Sani horum Patrum loquutiones nec ex hac doctrina nostra, sancti Patres eum in Concilijs decernunt Verbum assumpsisse naturam humanam, non persenam humanam, sunt Status Gallic decernentes sedentem non state aut sedentem non currere, sed adeb formaliter, praecis ,&ad rem loquuntur, nihil vivatus, breuius,&expressius dici potuerita viris Spiritu sancto plo
586쪽
3 2 SELECT. DISPVΤ. PHILOSOPHI C.
nis, ad fidem Catholicam de mysterio Incarnationis declarandam, de
Nestorij haeresim excludendam. N eque vero usquam reperiet Hu ν γή tadus, quod ait disipui. I i. metaph.sectione 3.3., .Ecclesiam damnasse haereticos, quod admissa unione naturarum duas in Christo pers nas assererent ; sed contra, quod negata reali naturarum unione duas in Christo personas assererent; in Christo enim duas esse personas,&naturas noni esse substantialiter unitas,iunt bynotarna, differuntque tantum ut definitio & definitum, duae enim personae sunt duae naturae sabstantialiter non unitae. ex his abunde aduersariorum argu- ento, ex mea sententia, satisfactum est; abundantioris tamen do. 'reditur νει- ruinae gratia, aliquas alias solutiones subjiciam. prima. supposita ' nothca sententia. definitiones Conciliorum & loquutiones patrum
M tam certae redduntur,ram euidentes sunt, ut de illis nemo dubitato ii possit. signum itaque est, sententiam nostram valde fauere definiti nibus Conciliorum Sc loquutionibus Patrum, quae illas tam evidemtes reddit. Sed instant; non debuit res tam clara tanto apparatu δεῖ
niti. Re*ondeo, bene quidem hoc dici, si Haeretici veram petianae notionem intellexissent, nec ita fuissent hallucinati. ut non intellectavera notione personae, statuissent in Christo duas esse personas; contra quos definierunt Concilia, non esse in Christo duas persoria non fit ille assumptam persona creatam,non fuisse assumptum hominem. qua definitionemEcclesiae nostra sementia clarissimam de euidentis imi reddit,si illa haeretici recipere vellentiSecundo.Patres Sc Cotilia non determinarunt in particulari quid esset persona, & in quo distia gueretur a natura,an adderet aliquid positiuum distinerim,riem in genere,quicquid demum sit perse Meterminarunt in Ch ristomaesie admittendas duas personas. Aduersatij autem ostendentes ridiculas fore loquutiones Patrum de Conciliroum, praesupponunt terminate veram esse sententiam nostra, quam non praesupposterum eo modo Concilia; ac proinde etiamsi loquutiones viderentur reddi
ridiculae,supposita nostra sententia quod tamen vidimus lim e videntur tamen reddi ridiculae, si posito aliquam1od non praes--
posuerunt neque Concilia neque Patres, nempe ne nostramis tentiam determinate veram esse. nam Patres statuerunt, nulla pi--
supposita certa sententia circa distinctionem persenae a mnua , non esse admittendas duas personas in Christo. undeta algumentum d ex Patribus & Concitas sic responderipotest in forina. Suppo sita sententia nostra loquutiones Conciliorum & Patrumredduntur
ridiculae&ineptae, distinguo illud antecedens. Silposita nostra semientia, si suppositio fieret abaesis Conciliis de Patri Meddanturn dices trans antecedens; si fiat a nobis loge post Atermination
587쪽
Conciliorum,nego antecedes. Subsumantiam aduersarij, sed suppo nitur a Conciliis lententia nostra, vel nos supponimus Concilia determinasse nostram sententiam de fide , priusquam stlatuerent in Christo unam tantum esse personam; nego illud subsumptum, quia Concilia circa illas duas sententias nihil determinate statuerunt, sed confuse loquendo, quaecumque d emum sententia teneatur,siue ii se, siue illa, statuerunt non esse concedendas duas personas in Christo. Tettib. exemplum quod adducitur de conuocatione statuum Gallie non est ad rem, quia non pertinet ad statum Regni determinare an sedens stet, aut currens quiescat; quid enim hoc ad bonum publicum' deinde, certum est apud omnes esie sedens importare nefationem stationis, neque de hoc disputatur .non est item certum personam supra naturam tantum con notare nefationem dependentiae, ac proinde in exemplo allato est magna disparitas. Quarto, quandoquidem aduersarii adducunt exempla, adducam aliud, in quo clare patcbit non fidisse ridiculas Conciliorum determinationes. Supponamus nondum esse definitum ab Ecclesia tantum esse unam personam in Christo, Ec tamen disputare nos cum aduersariis, uti nunc disputamus, quid addat persona supra naturam. hoc posito, exurgant haeretici, qui asserant in Christo duas esse personas, quod refiigiunt &aduersarij & nos, & ex vinostrae sententiae multo magis nos quam aduersarii, si Ecclesia nihil determinando de eo quod addit persona supra naturam silc statueret. Quicquid demum persona addat supra naturam, siue sit possitiuum, siue negativum,quicunque dicit in Christo duas esse personas, anathema sit, an ideo censeretur Concilij determinatio sutilis de ineptas' hoc certe nemo dixerit, quia non supponitur ab Ecclesia in particulari quae sit vera sententia, an nostra, an aduersariorum, sed utraque relicta in sua probabilitate, statuitur nequis admittat duas personas in Christo. quod si ex nostra sententia luculentius de euidentius sequatur in Christo non esse, nec esse posse duas personas,quam ex aduerserium sententia, in eo dicenda est nostra sententia magis fauere Conciliorum & Ecclesiae decretis. Quod si etiam nos, praesupposita nostra sententia, agamus de loquutionibus Conciliorum de Patrum,non examinamus illorum loquutiones ut ab iis fuerunt profectae, quia non sunt loquuti praesupposita determina. ta nostra sententia. Quod urgere solent aduersarii, loquutiones Patrum non ita commode explicari in nostra sententia, responderi potest explicari commodissime , verbi gratia, cum dicitur, Verbum aD sumpsit naturam humanam, non personam,assumpsiit quidem nat ram, sed non assumpsit illam cum negatione dependentiae. Eodem modo,assumpsit humanitatem, non hominem,id est assumpsit quidem humanitatem, sed non assumpsit illam cum negatione depen-
588쪽
deii ,imo cu depedentia humanitatis. hoc ipso enim quod huitian Ita filiassupra,facta est depedens a Verbo. Similiter dicitur unio hypollatica facta esse in riatura,id est,facta est quidem in natura feci non in
naturari concitabat negatione dependentiae.Aduertendu autem hieest, nos non solu dicere Uerbuin non assumpsisse negationem nam
euidens est negatione, quae nihil est positivi,assumi non posse j sed di.
cimus, neque assumpsisse naturam ut con notat negationem , quod diligenter est attendendam. Nec hoc mirum videri debet, quia idipsum in omnibus connotatiuis substantialibus contingit, ut multa
conueniant toti connotativo,qu. Tnon conueniant Connotato, aut
etiam ei cui connotatuni aduenit , verbi gratia, quando dico, sumpsi caenam, non volo dicere quod sumpserim tempus Vespertinum con- noratum acaena, quia tempus vespertinum comedi non potest magis quam negatio assumi; nec etiam volo solum dicere quod sumptori in cibum, quia cibus etiam sumitur in prandio, sed quod sumpse rim cibos tempore vespertino. Eodem modo assumae personam, nec est solum assumere naturam, quia natura assumi pol etsi non assumatur persona; nec est etiam assumere negationem connotatam - a persona, sed est assumere naturam, ut substat illi negationi. Mo- . dus igitur ille loquendi tantum abest visit extraordinarius, ut in no-suaria, em alii minibus connotatiuis substairitalibus sit maxime ordinarius. Ex his
quae ultimo loco attulimus, lolui potest aliud argumentum quod objiciunt aliqui, dc nunc pergo 1bluere. Obj icies quarto. si persona supra naturam adderet solam negationem, sicut recte dicimus, aer tenebrosus potest illuminari , dicere quoque possemus , persona creata potest assumi a persona dicit quod tamen absurdum est,& nullo modo admittendum. Respondeo inprimis, illud idem argumentum cum eadem escacia fieri posse contra aduersarios, ut optime notat Vasqueet,quicquid in contrarium dicat Meurisius loco citato. nam si persona supra naturam addit aliquid positiuum, sicut recte dicimus, aqua frigidaρο- test calefieri, ita recte diceremus, suppositum creatum potestassumit aut si est in utraque propositione disparitas, illa quam asserent aduersarij, poterit eodem modo asserit a nobis. Respondeo igitur directe, magnam esse disparitatem inter duas illas propositiones, quia haec propositio, aer tenebrosus potest illuminati, facit sensum diuisum,defensus est, aer qui modo est tenebrosus, pulsi, tenebris illuminari potest, altera aute propositio, persona creata potest assumi, facit sensum
compositum, hunc nEpe, natura manens cum negatione communiacationis potest assumi ; qui sensus inanii in falsis est. Ratio autem cur una propositio faciat sensum diuisum,altera compositum,in quia tenebrosus est concretuna, & connotativum accidentae persona autem est concretum, & connotativum substantiale. vade u natura &
589쪽
hitio dependentiae sumerentur etiam adiective hoc modo, natura non communicata alieno supposito potest a Uerbo assumi sensusesset diuisus & verus. Objicies quinQ. subtantia in genere si inantiae non potest com--a - Plori per nogationem. ergo &c. m. hi ''
Respondeo, non potest compleri per negarionem, tanquam per δήruitur. formam positivam aduenientem naturae, concedo antecedens , non potest compleri tanquam per connotatum,nego antecedens sicut caeria in ratione caenae completur per tempus vespertinum. Objicies sexto. Pars aquae coniun S alteri aquae non est supposi . Somm asu. tum , dc tamen non dependet ab aliqua altera aqua. ergo negatio dependentiae non complet suppositum in ratione suppositi. Deinde, quando una aqua est separata ab alia, semper retinet aptitudinem veilli coniugatur. ergo non habet negationem aptitudinalis dependentiae, quae tamen requiritur ad suppositum, ex lententia nos ra. Respondeo ad primum,aquam,quando est coniuncta alteri aquae, habere se ut partem in toto, ac proinde non esse suppositum nisi inpotentia, quia non est quid unum per se, sed pars unius, neque est cvnum individuum perfecte, sed pars unius indiuidui; quod alias ex professo ostendimus, quando statuimus partes quantitatis,& uniuersaliter totius homogimei, non distingui inter se ama. Ad secundum, respondeo aqua eparatam non habere naturalem inclinationem, neque exigere ex essentia sua vi coniungatur, sed tantum habere non
Odjicies septimo. natura diuina praecise per intellectum a relatio. nibus personalibus, nullam habet dependentiam ab alio, sed potius δε,-.- illius negationem; nam in Deo nulla est imperfectio, nec magis dependet natura diuina a relationibus, quam hae ab illa. sed natura sic praecisa non est suppositum. ergo suppositum non constituitur petnegationem dependentiae, nam si communis suppositi conceptus es.set ille, natura diuina sic ut est independens esset suppositum. Respodeo, naruram diuinam praecisis relationibus nullam habete dependentiam ab alio, nec posse habere ; habete tamen communicabilitatem, rara comminitaru tribus personis diuinis; illam autem communicabilia viti impedite hominussit suppositum. Et licet illa communicabilitas non secum dependentia, tamen hinc tantum sequitur, aliter philosephandum esse in diesinis, aliter in creatis. In summa , dici potest communicabilitatem, qua aliquid communicari potest supposito, impedire rationem suppositi; eam autem communicabilitatem vel communicationem in creatis esse cum depedemtia,in diuinis esse sine pendentia. Uvjiciei octavo. lavit ex nostra sententia Verbum non possc in m adare. - bbb qDiuili od by Corale
590쪽
hypostatice sibi unire hunianitatem; quod est manifeste fultum. Se quela probatur. Verbum supplet vices hypostasis, α personalitatu creatae,tribuitque humanitati effectum formalem, & denominatio nem quam tribuit hypostasis creata. sed non potest conceptias realis Verbi praestare formalem effectum, & denominationem negationis. ergo &c. Minor probatur quia Verbum cum Vnione hypostatica,& negatio illa dependentis,opponuntur contradictorie ; non potest autem effectus unius formae suppleri per formam illi contradicentem. deinde, n tio in nullo conceptu conuenit physice cum ente; quo ergo pacto ens illius vices supplebit e
Respondeo, negationem dependentiae constituere rationem pedisonae, non tanquam formam positivam, sed tanquam connotatum. non debet autem eodem modo concurrere ad personam constituemdam suppositum diuinum & illa nepatio, quia sicut in diuinis alia est
ratio suppositi, ita quando extraordinario modo natura humana su positatur,alia est de admirabilior ratio suppositandi,quia estu glae. nus suppositi. nec dicitur Verbum diuinum supplere pellanalitatem creatam, nisi quatenus sicut persensitas creata personam constitae-bat stomodo connaturali, ita personalitas diuina constituat pers nam etiam, sed suo modo, eoque supernaturali & admirabilimec solum facit quod faceret persenalitas creata, ut ab aduersiciis etiam dici debet, nam persenalitas creata non constitueret naturam humana filium Dei,Verbum autem suppositans naturam humanam consti
tuit Christum filium Dei. Aliud igitur facit suppositum diuinum,
aliud suppositum comaturale. Objicies nono. natura humana in Christo retinet utramque Π gationem,quam nos dicimus connotari a supposito. ergo, si vera est nostra sententia, sequitur in Christo duas rue per nas, cum in eo sint duae personalitates. antecedens probatur. natura humana in
Christo habet omnia realia,per quae si dimitteretura Verbo subsisteret sine dependentia a Verbo in ratione suppositi. ergo per eadem natura humana in Christo est etiam indeperinens in rationesiuppositi. consequentia probatur. realia illa quae habet narim humana dimissa a Verbo, tam sunt Uicacia ad illius co rationem in erbo, quam extra illud. Confirmatur.humanitas non dependet a Verbo,nisi in ratione suppositi. ergo Verbum debet eficere in humantate quod essiceret co naturale suppositu. sed a connaturali supposito humanitas non depe- det, quia non dependet a negatione. ergo neque dependet a Uer . quod si connaturale supposituin esset principium a quo penderet humanitas, tunc quidem penderet a verbo supplente vices illius. sed in sententia nostra Uerbum nou supplα vicesalicuitum a qua pendως