장음표시 사용
181쪽
DE SAeR MENTO BAPI IS MI. I 63 posse invitis parentibus baptisari, ut Capreolus in A. dist. s. qu. I. art. s. Marsilius in . q. q. arti dubio a. & alii. Lamoius Doctor Parisiensis , Dissertatione de veteri more baptisandi Iudaeosti InfideIes, plura congerit facta & exempla quibus videtur efficere posse Ecclesiam licite Infideles ab Baptismum cogere. Observandum 3. quaestionem hic institui de illis Infidelium filiis , qui non. dum rationis usum adepti sunt: certum quippe est adultos, ut volentes baptisari possunt, ita nolentes non posse nec debere baptisari.
Filii Infidelium non debent invitis parentibus baptisarii nisi sint serviliser iubjecti, aut in manifesto vitae discrimine constituti ..
mae sunt Conclusionis partes. Probatur prima pars: Quia id licite fieri non potest, quod secum importat vel irreverentiam Sacramenti, vescomae tum patriae potestatis, adeoque & juris naturalis transgressionem: atqui baptisare infantes Infidelium parentib invitis, importat secum vel irreverentiam Sacramenti, Vel patriae potestatis contemptum, ademve MIuris naturalis transgressionem . 'Namque, vel parvuli sic baptisati relinquuntur sub patria potestate, M tunc manifestumImminet periculum, &contemptusSacramenti ex parte parentum Infidelium, & subversionis ex parte parvulorum, qui praevis imbuti documentis percepto.Sacramento a fidei christianae renuntiabunt Velhabducentur a potestate parentum; &tunc jus naturale quod parentes habent in filios, violabitur; quod certe non magis licite fieri potest, uuam si ab uidem bona quae iuste possident per vim eriperentur. Probatur secunda pars: Quia tuncbaptisari possunt parvuli, cum id fieri potest sine iniuria patriae potestatis, & irreverentia Sacramenti: atqui cum parentes sunt serviliter subjecti, aut filii in periculo mortis constituti; tune si baptis antur eorum filii, nec fit injuria patriae potestati, nec irreverentia sa
. Non injuria Patriae potestati : nam qui serviliter domino subjicitur, est in potestate domini, tam ratione sui, quam aliarum personarum sibi con- unetarum , puta uxoris aut filiorum, nec ullum amplius in res suas dominium retinet; quin de potest a domino divendit loquimur enim hic deservitute pro te dicta, vi cujus dominus potestatem habet vendendi servum , ut fit apud Turcas. Ut autem possit dominus citra inIuriam patriae au&Oritatis parvulum baptisare, satis est quod possit illum a patre separare ad aliosulus quos elegerit: atqui potest dominusnlio&servorum a patribusseparare..& illis, prout libuerit, uti; ergo Sc. . Non fit etiam irreverentia Sacramento, cum supponantur illi insentes a parentibus Infidelibusravulsi , atque. bonis & christianis imbui docu
Eadem ratione concluditur infantem in periculo mortis constitutum bapti-lari posse, licet suas relinquatur parentibus Infidelibus: . quia scilicet vel tot uut periculum irreverentiae Sacramenti, per mortum mox sequuturam in
182쪽
,M DE SAc RAMENTO BAPTIS ML fantis; vel si supponatur a periculo liberari, tollitur irreverentia per prataeeptum proprium in materia Sacramentorum , ut nempe periculo exponi possit Sacramentum, quando homo in extrema necessitate positus est, quia nempe Sacramenta in gratiam hominum instituta sunt, non vero homines in gratiam Sacramentorum. Ad hoc mortis periculum respexit haud du, Mio.' bie S. Augustinus . cum Lib. de gratia & libero arbitrio c. aa. scribit: AU-
Α - G, quando fil/is Infidelium n statur bae gratia, ut bapti sentur eum Oeeulta
Dei providentia su manus piorum quomodocumque pervenι ηι. Somuntur Objectiones.
objicies r. cum Launoior Constat ex multis factis & exemplis piissimo.
rum Principum, Iure ae licite Infideles ad Baptismum compulsos filisse. V. 4bat Ex Chilperico qui, referente Gregorio Τuronensi L. 6. Historiae Franco ei cali- rum cap. II. multos Iudaeos baptisari mandavit, ex quibus plures ille ex
' Ilacro Lavacro suscepit.:i.' Ex Dagoberto qui, teste Auctore vitae S. Amandi Tralectensis apud Suriuinxnaνie die sexta Februarii, Litteras concessit S. Amando Trajactensi Episcopo, ue Rim Infideles Gandavenses cogeret ad Baptismum. Ex Carolo Magno qui, ut testantur Francorum Annales qui ineipiunt ab O ite anno 7. & desinunt ita annum 8oo. apud Duchesne Ton . a. Saxones ad Ria,Oqq. Baptismum percipiendum coegit: quod factum probavit Adrianus I. S. Pontifex Epist. 8. ad Carolum Magnum, quae extat Tomo a. Conciliorum Calliae. REO, Ex Sisebulo Hispaniarum Rege qui, reserente Baronio ad an. Christi recti it 6I . n. 39. Iudaeos ad Baptismum suoque coegit; quod certe a nullo His i 5 6. paniae Episcopo, nullo Concilio fuit improbatum. Resp. p. exempla ista apposita non esse ad mentem nostrae Conclusi nis, qliae non de adultis, sed de infantibus sub patria auctoritate constitutis loquitur. Etsi vero constaret exemplis quae profert Launotus, licitum aliqua do esse Infideles ad Baptismum motivis quibusdam timoris ac poenae adducere, sicut docet S. Augustinus Epist. 93. alias q8. ad Vincentium, non T sequitur licitum esse infantes aut a parentibus abstrahere, aut iis invitis, &in eorum potestate rei ictos, baptistare. Resp. α morem cogendi Iudaeos ad Baptismum percipiendum , nore approba ta Ecclesiam. Non approbavit Ecclesia Hispanica in IV Concilio ΤMetano an. 633. Can. 1 . ubi statuit et De Judaeis praecepit sancta Synodus, nemini dei Covi. . e s ad credendum vim inferre: eui enim vult Deus misereιur, re quem vult indurat. Nyn enim talas imiti salvandι sunt , sed volentes ; υι integra sistforma iustitiar sicut enim homo proprii arbitrii voluntate 'menti O diens p . - riis sis, vocante Dei gratia; propria mentιν conversione quisque eredendis sa vatur. Improbat igitur Concilium Toletanum , quod fecerat Rex Sise butus, cuius factum resert. Non approbavit Romana Ecclesia r S. enim Gregorius Magnus L. II. Epistolarum Epist. Is . nunc Lib. 13. Epist. ix. ad Paschasium Episcin Neapolitanum sic loquitur: . hincera inientione extraneos 4 Christiana. - Religio Diqitirso b
183쪽
'ligione ad fidem rectam cupiunt adducere, blandimentis non usspernatibus de beni liudere. Et postea: Agendum ergo est ut ratione poιius o mansuetudi .D. ne provocati, siqui nos velint, non 'gere. Et Epist. 63. Libri I. nunc ψ . 14 Virgilium Arelatensem, N Theodorum Massiliensem Episcopos, ait qui dem se laudare intentionem eorum qui Iudaeos ad fidem Chriiii adducere is a volunt, sed timere ne si coacti ad Baptismum Veniant, non praedicationis i. et suavitate, sed necessitate , ad pristinam superstitionem remeantes, inde B.
deterius moriantur, unde renati esse videbantur.
Unde his Episcopis auctor fuit S. Gregorius, ut praedicatione, suasone , instructione, Iudaeos ad Christum adducere conentur. Et Nicolaus L respondens ad consulta Bulgarorum c. I. Porro, inquit , cillis violentia, ut credant, nullatenus inferenda est. Nam omne quod ex voto non est, bonum epe non potess. Scriptκm est enιm, moluntarιὸ sacrificabo tibi. IA-Resp. 3. nequidem ex adductis lactis& exemplis quidquam posse adversus consuetudine in Ecclesiae inferri. Non ex iacto Chilperici: Quia ipse Gregorius Turonensis qui tactum refert, illud improbat: ait enim cap. I7. hoc modo baptistos, corpore tantum, ct non menιe fuisse. Non ex lacto Dagoberti: Namque licet reipsa Auctor vitae S. Amandi o,
tentas a Daetoberto Litteras memoret, non ait tamen potestate per eas
iacta usum fuisse S. Amandum; imo multa pro Christi nomine apud Ganiadavos sustinuisse, semperque verbum Dei praeiacasse, o quos ex capricitias redimebat, baptisage. Non ex iacio Caroli Magni. Namque I . non legimus Saxones ad fidem coactos fuisse, sed eos sponte Religionem Christianam, procurante Imperatore, amplexos fuisse. a. Alcvinus Epist. T. quae est prima apud DucheLne, dicit carolum Magnum sua sollicitudine, devotione o benignitate per UM F., .rae salutis conflium, per optimam voluntatem Saxones convertisse. Quae sane 668. loquendi ratio non arguit coactionem & Violentiam ; imo addit esse in struendos uι praeparati reeipi ι Bapιismum.
Porro duo ista sunt apprime distinguenda, aliquem invitum & reluctam tem baptisare, & aliquem sive minis sive blandimentis adducere, ut velit b, ptisarii prius nusquam licet, sed posterius. Utrumque recte distinguit Imnocentius III. cap. Maiores De Baptismo. Inter invisum ct inUitum, inquit, D re... eoactum oe coactum, alii non absurra distinguunt, quod is qui terroribus at- p. 1 38 . que suppruiis visenter attrahitur; θ ne detrimentum capiat, Baptismi susci
pit Sacramentum, talis sicut oe is qui De ad Baptismum aecedit o ob
ra Eierem suscipii Christianitatis impressum, ct ipse tanquam conditionaliter uoia Iens , Iiαι absoluth non velis , cogendus est ad observationem fidei.Christianae. Antea dixerat, Religioni christiana se contrariam , ut aliquis semper invitus oe penitus contradicens, compellatur ad recipiendam ct confervandam fidem cbristianam. q. denique, Adrianus S. Pontifex in Epistola octava gratulatoria ad Carolum Magnum utitur tantum his verbis, Perduxistis, d duxistis annisu vestro, nempe Saxones ad fidem quae sane Verba ma- T. s.ctionem non sonant. Gn p.
Non denique ex facto Sisebuti, quod improbatum fuit a Concilio IV. 377s,
184쪽
Objicies et . Possunt baptisari filii Haereticorum; ergo & Infidelium. Resp. nego consequens & paritatem. Disparitas est, quia Ecclesia sus habet in Haereticos, tanquam In filios perduelles; at sus non habet in Infide. les qui omnino foris sum. Quid enim mihi de iis qui foris sunt, iudicare inquit Apostolus primae Corinth. S. V. ΙΣ.
Instabis i. Parentes jus non habent in Baptismum; ergo non possunt ab illo suos arcere infanteS. Resp. dist. ant. 3us non habent directum, concedo: indirectum, nego r. quia ius habent servandi suos infantes, adeoque impediendi ne a sua lubducantur potestate ut baptisentur. Instabis r. Possent baptitari infantes dum rationis usu ua non habent; & postquam ad illum pervenerint, possunt a suis parentibus consentientes avelli. Resp. nego ant. Manifestum enim foret subversionis periculum, ne scilicet insantes sui ac rationis compotes facti, nec a suis parentibus discedere, nec fidem Christianam in Baptismo perceptam vellent retinere. Objicies 3. Obedire magis prastat Deo quam hominibus: atqui Deus praecipit omnes baptisari; ergo reclamantibus & invitis parentibus, licet eo rum filios baptisare. Resp. dist. min. Atqui Deus praecipit omnes baptisari, servato jure naturali & reverentia Sacramento debita, concedo: secuS, nego. Porro constat ex probationibus, non posse filios infidelium invitis eorum parentibus baptistari, quin violetur jus naturale, & Sacramento inseratur iniuria. Instabis 1. Potior habenda est ratio iuris divini quam suris gcntium: atqui propter titulum servitutis, quae jure dumtaxat gentium introducta est, possunt Infidelium pueri invitis parentibus baptisari; crso &c. Resp. dist. maj. Si ius divinum permittat baptisari infantes eorum Infidelium qui civiliter tantum subjecti sunt Principibus Christianis, concedo: si
non permittat, sicut reipsa non permittit, nego. Possunt quidem infantes illi baptisari titulo servitutis per jus gentium introductae, quia nempe tunc licite a parentibus abstrahuntur, qui naturali, quod in illos habent, iure, si non radicali, saltem actuali per servitutem privantur; adeoque cum elusmodi infantes sint in potestate dominorum, quibus eorum parentes serviliter mancipantur, possunt iis invitis baptisari. Instabis 2. Possunt licite infantes a suis avelli parentibus, si praVis moribus ab illis instituantur, aut si periculum sit ne ab illis occidantur; ergo a sortiori possunt ab ipsis abstrahi ut baptisentur: mors quippe animae majoris longe momenti est, quam morS corporis. Resp. nego consequens&paritatem. Disparitas est, quia prava morum institutio & vitae corporalis conservatio juris sunt publici, atque Respublica ,
cuius pax& tranquillitas ex bona civium institutione pendet, auctoritatem
suam in res hujusmodi exercere potest; Sacramenta vero juris sunt simpliciter divini positivi, & ad ea illos dumtaxat cogere Ecclesia potest, in quos
auctoritatem habet ac dominium: sed Ecclesia nullum jus ac dominium habet in Infideles; ergo &c. Fatemur quidem mortem animae longe malo ris esse momenti, quam sit mors corporis, & illam alteri esse postponen dam, modo id fiat recta & ordinata via, non verti inordinata ; neque enim facienda sunt mala, ut eveniant bona. . . Instabis
185쪽
' Instabis a. Capite Ex litteris. De conversione Infidelium. dicitur quod imfans in tala aetate non debeat manere apud ιllas personas de quibus possit esse suspicio, quod ortae vel saluti infidιentur 1llius; ergo propter necessitatem spuritualem sicut & corporalem possunt infantes a parentibus abstrahi. Resp. nego conseq. Magna quippe disparitas est casus qui hic proponitur& solvitur, & Conclusionis nostrae. Namque agebatur de infante, quem
mater Iudaea repetebat, quia minor erat triennio, ac proinde materna cura
& solatio egebat; patere contra ad fidem christianam conversus filium reposcebat. His in circumitantiis respondet S. Pontifex: Cim filius in potestate patris confidat; cuius sequitur familiam, o non matris , ct m tali aetate quis non debet apud eas remanere personas de quibus possit esse suspicio, quod saluti vel vitae insidientur, patrj eumdem filium esse as nandum. σUnde Concilium Toletanum IV. an. 633. cap. 63. statuit sufficere alterutrius parentis, sive patris sive matris, consensum, ut possit infans, altero Via. 1
Instabis denique i Possunt Reges & Principes Christiani idololatras a suis
nefandis sacrificiis celebrandis terrore legum ac supplicio capitis prohibere . Quis enim, ait S. Augustinus alloquens Donatistas in Epistola 93. alias 8. ad Vincentium, non laudat leges ab Imperatoribus latas adversus sacrificia Paganorum Z Et certe long Ibι poena severror constituta est; illsus quippe impietatis To 1 p. capitale supplicium est. Ergo possunt etiam omni falsa Religione a suis ditionibus expulsa, subditos tuos ad Veram ctiam invitos cogere Resp. nego consequens. Ista enim duo sunt plane diversa, alicui interdicere cultum impiae Religionis, & ipsum cogere ad cultum verae Religionis: prius possimi, & aliquando tenentur exequi Principes, praesertim cum dispar cultus subditos non raro ad discordias ac iurgia incitet, quos in pace ac unione continere, Officium est ac lus Principum: at non tenentur , nec debent invitos ac reluctantes Infideles sibi civiliter tantum subditos , ad Baptismum suscipiendum, oc profitendum Christianam Religionem tormentorum acerbitate compellere. Laudat citato loco S. Augustinus legem ab Imperatoribus latam, & quidem aequissimam, adversus sacrificia Paganorum; quia penes illos erat usum illorum sacrificiorum, & cultum idolorum intra limites Imperii sui prohibere: at non laudat, quod Paganos istos ad cultum veri Dei invitos compulerit, quae duo valde diversa sunt. Quam fidem in infantibus aut supponat aut producat Baptismus.
observandum t. duplicem in Baptismo fidem distingui posse, unam actualem quae precedit Baptismum, tanquam dispositio quaedam necessaria; alteram quae sequitur Baptismum, & est pars essentialis justificationis, quae solet appellari habitualis fides. . Observandum a. Cum M. Patres ajunt parvulos baptisari in fide parentum vel Ecclesiae, eos non loqui de fide habituali, sed de actuali; & cum dicimus parvulos. baptisari in fide parentum, sensus nota est, parvulos justificari formaliter, aut esse fideles aliena fide,. sicut nobis imponit iamnitius vL. ε neque Disiligod by Corale
186쪽
neque etiam sensus est, ut exponit Lutherus, parvulis impetrari fidem , qua justificentur, a fide & precibus offerentium & Ecclesiin; fidem enim iustificantem habent parvuli infusam ex opere operato, seu vi & efficacia Sacramenti, non ex opere operantis ministri. Sensus igitur est, fidem actualem quae in adultis, cum baptisantur, requiritur tanquam dispositio ad Ba- ptismum necessaria, in parvulis non esse, sed eam luppleri per fidem Ecclesiae & offerentium. Unde observandum p. triplicem hic excitari controversiam. Prima est de fide actuali; an infantes qui baptisantur, talem habeant actualem fidem. . . Secunda est de fide habituali; an scilicet illa per Baptismum insundatur parvulis, & an fide catholica certum sit eam infundi. Tertia est de natura illius fidei quae infunditur; an sit qualitas seu habitus infusius ac permanens, an quidlibet aliud ab actu fluente & transeunte distin, ctum, & quid ea de re fide catholica fit definitum. Circa quas quaestioncs. errarunt Novatores , & Scholastici orthodoxi in varias abiere sententias. Errores oe opiniones. Circa primum; Lutherus L. de Captivitate Babylonica cap. de Baptisimo, docere videtur, infantes, cum baptisantur, habere fidem actualem . . Cum enim dixisset omnia Sacramenta ad fidem. alendam fuisse instituta , atque totam iustificationem esse a fide ; sibi obiicit parvulorum Baptis. mum, qui fidem habere non possunt: cui objectioni respondet r. infantes credere. 2. eos fidem acquirere, non vi Sacramenti, sed per orationem Ecclesiae & fidem offerentium; & ita exponit quod vulgo dicitur; parvulis sci- Iicet aliena fide succurri. Quod vero loquatur de fide actuali, suadet exemplum impii quo utitur, cujus nempe cor, Verbum Dei dum sonat, potens est immutare, licet non minus surdum sit & incapax, quam parvulus. Et in Libro contra Cochlaeum ait, intolerabile se mendacium, quando baptisans dparvulo quaeris an credat, oe respondetur pro ipso, Credo. οι quid enim, inquit, interrogat an credat, si certum est eos non credere pIn Conciliabulo Uvittembergens an . is Lutherani magistri sui sentemtiam paulo mitigarunt. Tria circa fidem infantium docent. I. Reficiendum esse errorem illorum qui imaginantur Disari infantes me aliqua ipsorum actione. 2. Ela non satis assequi valeamus, inquiunt, qualis illa fit parvulorum actio, tamen certum esse 1n eis feri sanctos oe novos motus , sicuι in Joanne Naptista, quando exultavit in utero. 3 . Licet non In imaginandum quod infantes intilligant, tamen motus eorum oe inclinationes ad credendum oe diligendum Deum, similes esse motibus fidei o dilectionis, er Me intelljendum
esse, cum dicuntur infantes credere. Hanc sententiae Lutheri mitigationem communiter sequuntur Lutherant. Calvinus L. q. Inili tutionis cap. 16. ad hanc Lutheri sententiam primum R49s. inclinavid; eam tamen desendere ausus non est. Non satis, inquit para- grapho I 8. tutum fuerit hoc adimere Domino, ne sese illis quoquo modo em R. 496. labere cognoscendum queat. Et para gr. 19. Non quod eadem esse fide praeditos temerὶ af mare velim, quam in nobis experimpr, aut omnino habere notitiam.
187쪽
fidei similem. Postea addit, Deum virtute sua incomprehensa renovare inte Iba .rnu infantes. Omnes Calvini discipuli negant quoque ullam in infantibus bapti satis esse fidem actualem. Circa secundum Novatores Calvinistae rati hominem justificari per imputationem justitiae Christi, qua nostra teguntur delicta, consequenter inficianiatur sormalem, propriam, internam & inhaercntem justitiam infundi pa
vulis dum baptisantur. Tempore Magistri Sententiarum, idest duodecimo saeculo, excitata est quaestio, sicut ipse observat L. q. Sententiarum dist. q. littera H. utrum parvulis in Baptismo detur gratia, nempe interior & informans. Fuere enim qui id negarent, ut colligimus ex Clemente V. in Concilio Viennensi, & Innoc. II LContendentes, ait Vega L. 7. in Concilium Trident. c. et . nullam se iustitiam ereatam, a qua formaliter homo sit iustus , scut ab albedine en homo albus; sed perinde esse hominem justum, oe amicum, o gratum Deo, ab amore quo Deus illum amat, ct ad gratiam suam o beatitudinem acceptat, ac Petrus est Ioanni amicus oe gratus, ab amore quo Ioannes Petrum prosequitur . In hanc sententiam inclinare videtur ipse Magister, tum loco mox citato, tum praesertim Lib. I. dist. II. ubi docet, charitatem qua ditUimiis Deum oe proximum , se Spiritum sanctum , nec illam consequenter eve aliquid creatum tquae Magistri opinio tanquam nova & erronea notatur, ac reponitur ad calcem operis ipsius, inter eos articulos quos caeteri Doctores in ipso impro- harunt & rejecerunt, sicut constat ex Altimodorensi L. 3. Summae Tractatus. cap. I. ex Guillelmo Parisiensi L. de moribus cap. q. ex divo Thoma , Alensi, Alberto & aliis; quamquam Magistrum benigne interpretari conatur Scottis L. I. Sententiarum dist. I. art. I. Et revera ipse Magister L. q. dist. littera H. ait, de adultis non dubitari quin gratiam operantem o cooperantem recipiant. Et Lib. 2. dist. 27. diserte docet. virtutem esse qualitatem qua in anima est tanquam Drma, oe gratiam esse virtutem nobis d Deo infusam. Sed quidquid sit de Magistri sententia, S. Thomas 3. Par. q. 69. are. 6. testatur etiam aetate sua nonnullos dubitasse an infantibus gratia informans &inhaerens infunderetur. Fundamentum dubitandi erat, quia inutilis plane ipsis videbatur talis informans & inhaerens gratia, quam ad actum redigere, seu qua uti actu non postiant infantes. iCaeteri vcro Doctores tanquam rem certam docuere, infantibus, dum baptisantur, concedi fidem & gratiam interiorem informantem, quae non sit actualis fidei motus, sed aliquid fixum ac permanens ab actibus distinctum. Circa tertium, nempe naturam illius gratiae & fidei interioris, an sit vera qualitas seu habitus insusus, fixus & permanens, olim quidem disputatum&dubitatum fuit; at nullus jam orthodoxus absque temeritate posset istud in
controVersiam adduccre. Verum tota lis in eo est, an sit de fide certum ac
definitum, gratiam illam infantibus per Baptismum infusam, csse. qualitatem seu habitum supcrnaturalem animae inhaerentem . . .
Andreas Vega Franciscanus qui Cones Ito Tridentinointerfuit, L. i in illud Concilium c. et . existimat rem esse a Concilio Tridentino definitam, tametsi , inquit, non sub nomine habituum; adeoque rem esse fido i ,- sub poena ana. thematis tenendam & credendam . Addit ibidem , summa concordia post
188쪽
solum ut probabilem, sed, ut quidam eorum diserte tradiderunt, ut certam ω indubitatam, cris omnibus propter aucioritatem Scriptμω ρο Sanctorum amplestendam ut veritatem fidei. . Dominicus Soto e familia Praedicatorum,. qui eidem quoque Concilio intersitit, &opus suuna de Gratia eo staRte publici juris fecit, non obscure via detur affirmare, certum quidem esse de fide infundi per Baptismum gratiam interiorem, quae sit ab actibus aliquid distinctum , sed de fide non esse, eam
esse qualitatem seu habitum insulum animae inhaerentem L. a. de Gratia cap. 18. ait, ingentem quidem temeritatem esse negare gratiam hanc.ιnbaerentem non tamen esse contra fidem. Et c. 8. ait, Concilium consalio abstinuisse a vocabulo habitus, ηι rem expresse non definiret. Idem tamen Theologus scribens in . Librum Sententiarum, insinuat, jam ab Ecclesia definitum esse, gratiain hanc qualitatem esse, seu habitum permanentem, quamquam nec ex Propria sua natura necessaria sit ad iustificationem, nec olim ad fidem pertinuerit. Sic loquitur in q. dist. t. q. 3. art. I. Qui fanὸ intelligere cupit, qκomodo Sacramenta gratiam conferrant, Id primum constituat oportet, fingenio nullam eiusmodi qualitatem esse necessariam: nam profecto Patres numquam de illa disputare cogitarunt, imo res est non adeo anitiqua. Enimvero in concilio Hennensi , propter parvulos ante Uum rationis sacro fonte intinctos, sanxerunt ut probabilius, is nuper in Tridentino vi cem
tius, qualitates illas quae sunt gratia ct virtutes baptisatis infundi ; sed hoe
tantum d tempore Apostolorum docti, docereque postmodum posseros contendebant, quod Saoramenta nova Legis in hoc sensu gratiam conferrenι, quod homines facerent Dei amicos, fue per qualitatem id fiat, sive sine illa, ut inter homines accidit. Paulo tamen inferius sibi obiicit, jam constitutum esse ab Ecclesia, hominem non fieri gratum nis per qualitatem ei inbgrentem. Quam quidem objectionem non refellit, sed hac data & non concessa, solvit argumentum sibi propositum, inde scilicet male in serri, per Sacramenta seu
per creaturam illam gratiam seu qualitatem infusam creari . . Et in eundem Librum . dist. 6. q. I. art. 3. conclusione a. sic scribit: Quod gratia Baptismate ablutis infundatur, duplicem babere potest sensum i unum
quod fiant Deo grati, ct hic semper Dio babitus tanquam. fides catholica; alter vero sensui est, quod illa gratia sit qualitas ab homine distincta, dioinLιvs concreata , qua fiat homo gratus , sicuti est babitus. selenua or virtutis acquisitae: atque hic sensus non est tanquam de fide usque adeo antiquus, quoniam neque tam, plane ex sacra pagina colligitur. Hym ut distinctione I. q. 3. .
explicuimus , nihil repugnat hominem esse Deo gratum absque aliqua, sibi inhaerente qualitate, sicuti. ego sum gratus amico . eo solum quod diligor ab illo. Et pariter distinguendum est de virtutum infusione: quod enim fides, spesct charitas sint auxilia quaedam specialia Dei, quibus nos supra naturam ad credendum movet, ct sperandum oe amandum, confesso Evangelica est . . . . quod autem sint habitus distis ii potentiarum, scuti acquisiti, nec tam plane colligi-ιur ex facris Litteris, nee eri tam antiqva Eccloae confessio ; imo gradatim veritas haec est ab Ecclesia suscepta. Primum enim Innocentius in capite. Majo-' res. De Baptismo. Τanquam rem inter Theologos dubiam reliquit, utrum hoc secundo modo gratia, oe virtutes per Baptismum infundantur: postmodum verbo. concilio Hennensi pars hae αἶrmativa tanquam probabilior, dictisque san- .
189쪽
Eorum oe doctorum nialis concors recepta est, quod scit icet tam parvulis quam adultis infundantur , ut paret in CIementina fdes catholicae. De summa ΤrLnitate o fide catholica; ct hoc potis'mum propter parvulor, de quibus majus erat dubitim. Nunc anιem novis E in Concallo Tridentino tanquameerιaveritas est sub hoc verborum tenore decreta Seg. 6. can. II. Si quis dixerit Miaminem vivificari vel sola imputatione iustitis Christi, vel sola peccatorum remissione, exclusa gratιa ct cbaritate qua in cordibus eorum per Spiritum sanctum diffunaatur, atque illis inhaereat ; auι etiam gratiam qua iustificamur , esse tantum favorem Dei, anathema fit. Ηactenus Solo, qui non obscure docet doctrinam habituum infus frum ad fidem nempe explicitam olim
non pertinuisse, nunc Vero post definitionem Ecclesiae pertinere, quamquam non sub nomine seu appellatione habitus; id est, rem nomine expressam deis finitam quidem esse, non ipsum nomen. Melchior Canus ex eadem familia Praedicatorum, qui Concilio Tridentino etiam interfuit & postea creatus Episcopus Canariensis L. 7. de Locis c. a.
reponit inter quaestiones in Scholis salva fide agitata S, istam, an gratia qua p. iserruniscamur fι quaedam qualitas animo impressa.
Idem pariter docent Bannes 2. 2. q. 23. art. a. Medina in primam et . qu. Izo. art. a. conclusione 2. Ruardus Iaperus ar. 7. qui est de libero arbitrio,
Thomas Stapleton L. 7. de Iustificatione c. 8. Albertus Pighius L. f. de libero arbitrio. His historice praemissis, sit
Nulla est in insantibus, cum G ptisantur, fides pmpria actualis , sed haec per fidem Ecclesiae & offerentium puerum ad Baptismum, suppletur.
Duae sunt Conclusionis partes. Prima pars probatur: Quia fides propria
consistit in illus ratione mentis rebus revelatis assentientis, & motione voluntatis: Credere, inquit S. Augustinus L. de praedest. M. c. a. n1hιι aliud est, quam Tio.λ. cum assensione cogitare. At infantes utriusque sunt incapaces: Nescire divi- 79x. E.
na parvulos, inquit sanctus Doctor Epistola I 87. alias s7. ad Dardanum , φὰ qui nee humana adhuc noverint, si verbis velimus ostendere, vereor ne ipsis fenfibus nostris facere videamur iniurirm, quando id loquendo suademus, ubi omnes vires osciumque sermonis facillimὸ superat evidentia veritatis. Ibid. addit infantes suis vagitibus ac fletibus Baptismo potius videri reluctari, quod nia. p. certe vitio ipsis verti deberet, si uterentur rationis & voluntatis arbitrio . ἴ'ε η Dicimur ergo, pergit sanctus Doctor, in parvulis baptisatis, quamvis id ne--D. sciant, babitare Sparitum sanctum. Inde perspicuum est, quam stolidum sit Lutheri figmentum circa fidem actualem infantium , vixque ille potest e manibus Ana baptistarum effugere. Undique illum isto dilemmate conclusum tenuerunt: Vidistis aliquando infantes dum baptisantur, quam refugiant, elulent, obluctentur. Quaero igitur; vel intelligunt quid agant, vel non intelligunt: si non intelligunt, nec credunt; si non crψunt, perperam.ba ptisantur, & vicerunt Anabaptistae: si non intelligunt, sacrilegi sunt, qui sic pervicaciter Sacramenta recusant, nec tam purgantur, quam maculantur: non igitur baptisentur, & vicerunt Anabaptistae. Secunda
190쪽
TO. l.p. Secunda pars probatur ex eodem S. Augustino Lib. g. de libero arbitrio αβ I f et 3. n. 67. Satis pie recteque credimus, inquit, prodege parvulo eorum fdem is quibus consecrandus ofertur . Eι hoc Ecclesia commendat saluberrima aucto
ritas, ut ex eo quisque sentiat quid Mi prosit fides sua , quando in aliorum
quoque, beneficium , qui propriam nondum habent, potest aliena commodari . r. io.=. Et L. I . de peccat. Ner.& remiss. c. I9, probat infantes dici posse & debere fi- , . A deles, etsi sensum credendi non habeant, Quoniam, inquit, fidem per Uerba bid. p. gestantium quodammodo 'rofitenιur. Et ut loquitur c. 27. in infantibus crede-λ F re, est baptisari; non credere autem, non baptisari. Nempe fideles appetilantur infantes a Sacramento fidei quod percipiunt,
Fide catholica clerium est infantibus per Baptismum infundi sanctificantem gratiam & fidem, quae sit aliquid fixum & Permanens ab actibus distinctum , 8c quae desinente saeculo duodecimo habitus nomine explicari coepit: utrum autem sit Vera qualitas animae inhaerens , &-verus habitus, fide non constat. Tres sunt partes Conclusionis . Prima pars probatur cx Scriptura , quae hominis justificationem iis exprimit terminis,.quibus fixum aliquid& permanens in anima designatur. I. Id evincunt ea testimonia quibus affirmat Deus se permanere & habutare in justis. Ioan. I . v. 23. Si quis ciligit me, sermonem meum servabit , ct Pater meus diliget eum, ct ad eum veniemus, mansionem apud eum faciemus. I. Corinth. 3: V. I 6. Nescitis quia .templum Dei estis, o Spiritus Dei habitat in Gobis. II. Probatur ex iis locis in quibus homo dicitur regenerari, noVus crea- Ti. I. Petri I. V. 3. Benedictus Deas ct Pater Domini nostri Iesu Christi , qui secundum misericordiam suam magnam regeneratat nos. Ad Titum 7. V. Secuaedum misericordiam suam salvos nos feciι , per Iavacrum regenerationiso renovationis Spiritus sancti . Ephes. q. V. 26. Induite novum hominem , qui secundum Deum creatus est in iustitia ct sanctitate veritatis . Porro quemadmodum terminus generationis & creationis est aliquid fixum&permanens, ita & regenerationis. III. Ostenditur iis locis in quibus gratia dissufa dicitur in cordibus per Spiritum sanctum qui datus est nobis. RonM. V. . IV. Idem probant ea testimonia quibus gratia dicitur esse semen Dei , I. Ioan. 3. V. 9. pigηus haereditatis, Ephes. I. v. I . Agnaculum Spiritus sancti, ibid. cap. q. V. 3o.
V. denique probatur ex iis locis quibus dicitur , impossbile esse fine fide
placere Deo , Hebr. o. v. 6. Rom. 3. V. 28. Arbitramur iustificari hominem per
dem; ex quibus sic arguimus: Nullus Deo placere potest ac de iniusto fieri justus , absque fidet atqui infantes Deo placere possunt & fieri justi per Baptismum; ergo necsse est infantes habeant aliquam fidem: non habent porro actualem, ut per se clarum est; ergo habent fidem ab actibus distin Oam, quae habitualis, infusa, & inhaerens solet appellari. Probatur a. ex conciliis,