장음표시 사용
221쪽
nonri Iesu Christi, ex quo etiam nomen ipsum inventum esse, nemo dubitat .
Ita quoque Conc. Senonense an. I 28.
Recens non est istud Confirmationis nomen, sed jam pridem a Veterubus usurpatum: a Concilio I. Arausicano an. 92. a tertio Arelatensi an.qs s. a S. Hilario Arelatensi, qui subscripsit Concilio I. Arausicano , Ho- mil. de Pentecoste, quae Vulgo cum caeteris sub nomine Eusebii Emissent laudari solet. Et antea an.3Is. a Synodo Romana sub Sylvestro, si fides habeatur Actis quae Sylvestri nomine circumseruntur. Unde Beda qui an. 733. extremum diem obiit, Commentario in Psal.26. testatur suo tempore unctionem, quae per manuum impositionem datur ab Episcopis, Vulgo Confirmationem appellari solitam fuisse: quo etiam nomine a Conciliis Florentino& Tridentino, & a tota Ecclesia solet appellari. Definitur aut potius describitur Confirmatio, Sacrum & sensibile signum a Christo Domino institutum, a solis Episcopis tanquam ordinariis ministris collatum, in Religione perpetuum , ad conserendam homini baptisato gratiam roborantem ac confirmantem , qua Christi fidem constanter &intrepide profiteatur. Nihil in hac descriptione continetur , quod ad fidem Catholicam non pertineat; ac consulto abstinuimus a facienda mentione Vel materiae, et formae, de quibus litigant inter se Scholae Theologi . . Omnes hujus definitionis partes facile constant ex iis quae generatim diximus de definitione Sacramenti. Aliae quippe tenent locum generis, & communes sunt omnibus Sacramentis, nempe quod sit signum lacrum sensibile a Christo Domino institutum, perpetuum in Religione, gratiae productivum ;aliae vero locum tenent differentiae, nempe quod producat gratiam rob rantem & confortantem, ad fidem Christi constanter profitendam. Brevius Confirmatio definitur: Sacramentum a Christo Domino institutum, quo baptisatis datur Spiritus sanctus, ad fidem Chrilli constanter &intrepide profitendam.
In Confirmatio fit verum 9 proprie dictum nova Legis Sacramentum.
INter Veteres Haereticos soli Novatiani veniunt in suspicionem negati sacramenti Confirmationis: dico in suspicionem: rcs enim fatis explorata non est, ut pro certa & judicata habeatur. Cornelius quidem S. Pontifex in sua ad Fabium Antiochenum Epistola apud Eusebium L. 6. cm. narrat NOVa- tu ira , postquam a morbo liberatus est, ab Episcopo consignatum non fuisse ;an Vcro ex errore, aut ex sola negligentia omiseriti Arcipere Sacramem tum Confirmationis, non exponit sanctus Pontifex. Solus Theodoretus Lib. 3.
haereticarum fabularum , de Novatianis ait : Iis quos baptisant sanctissimum chrisma non praebent. Quapropter eos qui ex hac haeres corpori Eccleis coniunguntur , laudatissimi Patres inungi prgceperunt. Verum alii scriptores qui de Novatianis locuti sunt, ut Philastrius, S. Epiphanius, S. Augustinus, S. Damasce
222쪽
mascenus, S. Pacianus, de hoc illorum errore prorsus silent; nisi velis s. Pacianum Epistola 3. ad Sympronianum hunc Novatianorum errorem in Biblibri digitare , cum ait : Hessu plebi unde Spiritus , quam non consignat unctus PP. T. Sacerdos p Et ante hos omnes Concilium Nicaenum. I. Can.8. NOVatiano- η' rum errores perstringens, omnino silet erras te illos circa Confirmationem. 'p'' Dallaeus L. 3. de Sacramento Confirmationis c. I 7. non altius originem , Ve ritatem & praesidium sententiae Lutheri circa Confirmationem repetit,quam a Valdensibus, Wicientis & Hussitis. Pr.eclara vero antiquitas, quae undecimum saeculum non antecediti Praeclarum praesidium, quod a Novatoribus rogaturi talcs Dalla o antecessores ac patronos non inVidemus. Quamquam neque Valdenses, neque V victu fitas , neque Hussitas eo in errore Novatoribus nostris praeivisse facile concedimus.
Non Valdenses, qui in sua solemni professione fidei Uladislao Regi Hungariae oblata, agnoscunt septem numero Sacramenta; Sc de nostro Sacramento
Confirmationis aiunt i Fide ex divinis Scripturis sumptaprofitemur temporibus O , o r..postolorum illud observatum fuisse. Et apud Reinerum c. s. gloriantur Valdenses, quod per manus impositionem Spiritum sanctum coiiserat. Itaque non circa Veis os, E. ritatem Sacramenti Confirmationis errarunt illi, sed I. circa ejus ministrum, quem ordinarium volebant esse Presbyterum. Ita colligitur ex Reinero. a. circa consecrationcm chrismatis&aquae baptismalis, quam dicebant omnino superfluam. Ita Phitch dorsus. 3. circa unctionem, quam humanum esse inve tum afferebant. Ita aeneas Sylvius. Adde quod apud Reincrum non legi, Ualdenses Sacramentum Confirmationis reprobant: sed, non curant. Ait quidem e S omnia Sacramenta damnarer non quod omnia reiiciant, nisi velit Dat laus eos& Baptismum, & Eucharistiam pariter rejecisse, quod ille haud dubie non fatebitur; damnant vero in iis multa quae immerito inducta esse contendunt, V.gr. in Baptismo Catechismum, susceptores, & alia huiusmodi. Non mictefitas, a micleso sic dicti, Lollardi vulgo nuncupati, qui ci ca annum Christi I 3 o. exorti sunt. Namque inter articulos miclefi indi. Concilio Constantiensi Sessione 3. damnatos, semel tantum mentio fit Con-C . . firmationi S, articulo nempe 28. in quo non Veritas huius Sacramenti , sed 46. E. minister tantum impetitur. En verba huitis articuli, Confirmatio juvenum , locorum consecratio, reservantur Pape ct Episcopis propter cupiditatem lucri temporalis oe honoris. Quapropter Guillelmus Wide sordus qui cx prosesso errores miclefi constitavit , istum dumtaxat et 8. articulum circa Confirmationem carpit & impugnat. Non etiam Hussitas, qui & Thaboritae dicti sunt ; quia, teste aenea Silvio, isti eadem cum Wicleta docuerer at mictestas non circa substantiam Sacramenti Confirmationis, sed ejus tantum ministrum, quem v lebat esse simplicem Sacerdotem, erra Vit. Petrus Vallecernensis Monachus Cistersiensis eum errorcm ascribit Albi 'gensibus, Historiae suae Albigensium cae. a. sicut&Alanus ipsi coaetaneu3. Itaque inter Novatores, Lutherani & Ouvinistae aperta fronte veritatem Sacramenti Confirmationis aggrcssi sunt, quam dicunt meram esse ac oti iam Baptismi caeremoniam; seu Catechismum quemdam, quo bapti lati ab Episcopo interrogati, fidei suae rationem reddere renentur. Ex Canone I. Conc. Trita Sess. 7. aperte cognoscitur quis sit error Novatorum
223쪽
torum circa Confirmationem . Inverecunde omnino ac impie Calvinus Meum confirmationis pollulam appellat diaboli mendacio; abortivam Sacramα- i,' pii Iamam; vique inter exitiales satana praestigias recensendum G contendit. 138. Novatoribus ea quoque in parte adhaesit Antonius de dominis L. f. de Republ. iacies. c. s. Inter recentiores Calvinistra nullus majori doctririae apparatu adversus Confirmationis Sacramentum scripsit, quam Ioannes Dallaeus, editis eam in rem tribus Libris, in quorum primo totus est ut probet Sacramentum Confirmationis nulla arte posse ex sacris Litteris inferri. in duobus vero p fremis, omnia Catholicorum argumenta ex M. Patribus & constanti Ir, ditione Ecclesiae deprompta, elevare, &alio plane inflectere nitituri sed conatu plane infelici, ut in decursu hujus Tractatus ostendemus . Quod ut distinctius exequamur, duo hic seiunctim exponenda sunt. Primum, utrum veritas Sacramenti Confirmationis possit efficaciterprintari ex Scripturis. Secundum, utrum possit probari ex constanti N perpetua Ecclesiae totius Traditione. Utrum veritas Meramenti confirmationis efficaciter probari possi ex Scripturis. Opiniones Sebolasticorum. Inter Scholae Magistros qui existimant sacramentum Onfirmationis non tuisse a Christo, neque ab Apostolis institutum , sed ab iis rem Sacramentisne Sacramento Hisse collatam, ii consequenter putant, ex Scripturis colligi non posse veritatem Meramenti Confirmationis. Ita Alexander Mensis Summae parte M.f. membro I. Sine prae adicio, inquit, dicendum quod
Dominus neque hoc Sacramentum, inest Sacramentum, infinuis . nequa daspen. . e
famι, neque ApostoIi. Intelluendum est igitur , quod post Ascension Domi- i. πι eongruebat Apostolos confirmare, o klis Spiritum sanctum dari ad robur .... unde Apostoli- eonfirmati sunι d Spiritu sancto immediaιὸ, fine misisterio, o Sacramento; π ipsi deinde confirmabam fine Sacramento .... Sed postquam post OIi .... desecetγnt, institutum/uis Me Sacramentum Spiritus functi instinctu in Concilio Meldensi, quantum ad formam verborum, ρο materiam elementarem, cur etiam viritu sauctas eontulis virtutem sanctificandi.
. . - Opinionis certe improbabiliis, ne quid amplius dicam meminit Κάh. 3. Parte q.72. ait. I. ad I. Circa institvrimem huius Sacramenti , ii quit, triplex est opinio. Quidam enim dixerunt, quod hoc Sacramentum non
furi rutvlvitio me a Christo, nee ab Apostolis, sed postea processu temporis in odam Goncilio. Alis vero dixorunt, quM suis institutum ab Apostolis . Sed hoc non potest esse: quia mituere novum Sacramentum pertinet ad potestatem excrerentia, quae competit soli Christo. Et ideo dicendum ect, quod cbristus im Inun Me Sacramentum, non exhibendo, sed promittendo θ Me ideo quia an hoc Sacramento datur plenitudo Spiritus sancti, qua non erat danda ansa Christi Resurrectionem re is scensionem.
224쪽
institutum, alii negant id posse ex sacris Litteris demonstrari, sed ad unam confugiunt Ecclesiae Traditionem, ut Scotus in A. dist. . ad I Gabrieleadem distinctione q. unica. Alii putant ex Scripturis colligi id quidem posse, sed inefficaciter, ut Dominicus Soto in dist. 7. art. I. GregoriuS de Valentia Tom. q. disput. S. q. I. puncto I. Inter illos autem qui contendunt probari posse efficaciter ex Scripturis veritatem Sacramenti Confirmationis, alii probant ex c. I9. S. Matth. V. IS. ubi Christus pueris manus imponit. Alii ex cap. I. V. 2I. a. ad Corinth. ubi Apostolus ait: Qui autem confirmat nos vobiscum in Christo, ct qui unxit nos Deus, ct qui gnavit nos oe dedit pignus Spiritus in cordibus nostris. Verum dissimulandum non est, infirmum admodum esse genus hoc argumenti ex illis testimoniis depromptum, atque adversariis nostris cavillandi ac triumphos agendi locum subministraret tum quia manus illa impositio qua usus est Christus erga pueros nondum baptisatos, confirmatoria non erat, sed simplex benedictio, quae hoc ritu solebat a Iudaeis impendit tum quia Verbum , confirmare , &, ungere, apud S. Paulum usurpatur pro interna gratiae Confirmatione S unctione, ut I. Corinth. I. V. s. Colos . a. V.7. Hebr. 2. V. 3. Quam
quam dici non immerito posset, Apostolum citato c. I. a. ad Corinth .alludere ad externam unctionem , sicut revera interpretantur aliqui e SS. Patribus; sed cum argumentum istud efficax non sit ac peremptorium , omittendum duximus. Alii denique utuntur aliis Scripturae testimoniis
Neque est quod Dallaeus nobis objiciat hanc nostrorum Theologorum discordiam. Namque illi omnes unanimi consensu fatentur Confirmationem Verum esse Legis novae Sacramentum , licet disputent de materia & so ma & de ministro, & de genere probationum quibus confirmari potest dogma Catholicum. Deinde vero fides Ecclesiae Romanae non a stimari debet ex placitis Doctorum particularium , sed ex publicis fidei professi mibus ab Ecclesiatiniversa probatis & ubique receptis; atque in hoc luto semper haeret Dallarras, quod privatas nonnullorum Scholasticorum opiniones , tanquam placitλ
& decinitiones Ecclesiae Romana obis obtrudat. His premissis, sit
Veritas Sacramenti Confirmationis effcaciter probatur ex sacris Litteris.' ἰ
EX cap.8. Actorum V. Iq.& sequentibus r cum audissent Apostoli qui erant . Ierosolymis , quia recepisset Samaria verbum Dei, miserunt ad eos Petrum di Joannem: qui cum venibent, oraUerunt pro ipsis, ut acciperent Spiritum san- ctum', nondum enim tu quemquam illorum venerat, sed baptisaa tantum eranr
in nomine Domini resu. Tunc imponebant manus super illos , ct accipiebant Spiritum sanctum. EX cap. I9. V. s. His avditis, baptisati sunt in nomine Domini Jes . Et cum imposuisset illis manus Paulus, venit Spiritus sanctus super eos, ιμquebantur linguis, o prophetabant. Inde sic cffcaciter arguimus: Ad verum & proprie dictum novae Legis Sacramentum quatuor potissimum requiruntur conditiones. I. ut sit signum sensi
225쪽
sensibile. a. ut sit a Christo Domino institutum. 3. ut Vim habeat producendi seu conferendi gratiam . q. ut sit perpetuum in Christiana Religione . Atqui quatuor illae conditiones apprime conVeniunt Sacramento Confir- . mationas, & recte inferuntur ex duplici citato Scripturae testimonio. L Habemus signum sensibile, scilicet manus impositionem, o orationem. II. Λ Christo Domino institutum esse ritum hunc sensibilem, ipso tacto& exemplo Apostolorum constat: neque enim illi nisi iussi, talem ritum usurpassent, & Ecclesiis quae fundarunt, reliquissent. Ut enim recte ait Tertullianus Lib. de Praescriptionibus c. 2I. Ecclesiae ab ia postolis, Apostolia Chrim, christus a Deo accepit. ΙΙΤ. Signum illud sensibile vim habet conferendi gratiam: Imponebant manus, ct accipiebanι Spiritum sanctum, ait sacer Textus. At nemo est in sacris Litteris vel tantisper versatus, qui nesciat per Spiritum sanctum intelligi ubi de effectibus Sacramentorum agitur gratiam sanctificantem , cujus productio per quamdam appropriationem Spiritui sancto tribuitur. IV. Denique, signum illud non transitorium & ad tempus institutum fuisse, sed permanens atque perpetuum in Ecclesia, invicte demonstratur ex praxi & usu Ecclesiae nusquam interrupto , atque ex M. Patribus inferius laudandis , qui testantur idem aetate sua conferri per impositionem manuum, quod in Actibus Apostolorum collatum legimus ab Apostolis. . Ritum autem hunc non meram fuisse Baptismi caeremoniam , ut placet Novatoribus, vel ex hoc uno satis declaratur, quod solis Apostolis ejus administratio concessa fuerit, ut iis nempe, qui a Philippo fuerant baptisati, darent per manus impositionem Spiritum sanctum. At si mera su isset Baptismi caeremonia, quare Philippus, qui Baptismum dederat Samaritanis, eam cs- remoniam non usurpasset An majus quidquam est caeremoniam alicujus Sacramenti celebrare & administrare, quam Sacramentum ipsum
Sole ηIur Objectiones Dalui adversus probationem ex Seripturis. objicit I. Dallaeus Lib. I. c. 6. se in laudatis Scripturae locis nullum oleum sentire, nullum odorari balsamum, quibus tamen nostra constat Confirmatio. Resp. r. de fide non esse, oleum & balsamum, sed unctionem, essemat riam essentialem Sacramenti Confirmationis; satis ergo est ad astruendam veritatem hujus Sacramenti, quod ex Scripturis habeamus signum aliquod sensibilo, quale profecto reperitur in manus impositione; &quamquam nostri Theologi disputent inter se de illa materia essentiali, omnes tamen consentiunt esse aliquam determinatam. Resp. a. argumentum illud negativum nullius esse ponderis; certum quippe est multa secisse & usurpasse Christum & Apostolos, quae litteris conignata non sunt, ut testatur S. Ioannes c. 2 o. V.3o. Ergo licet nulla fiat in Scripturis mentio chrismatis, non tamen bene insertur eam ab Apostolis usurpatam non fuisse, nec ab Ecclesia usurpari debere, cum Traditio , quae ab-tera est fidei nostrae regula, doceat constantem fuisse illius usum in Ecclesia , sicut constabit ex dicendis infra, ubi de materia Confirmationis.
Objicit a. eodem Libro c. 9. Per Spiritum sanctum quem Apostoli imponem
226쪽
. ponendo manus conferebant, intelligi non debet gratia interior sancti cans, sed tantum donum linguarum, charismatum, & miraculorum, quod primis illis temporibus necessarium erat ad confirmandam fidem, &primordia Ecclesiae dilatanda. Probat ex cap.2. Ioelis ubi dicitur: Effundam despiritu meo super omnem earum, o prophetabunt filii vestri. Et ex cap. ultimo S. Marci: Signa autem eos qui erediderint, inquit, haec sequentur; innomine meo damonia ejicient. Et ex Actibus Apostolorum, ubi passim obse Vatur quod ii, in quos descendebat Spiri tus sanctus, loquerentur linguis &C. Resp. nego ant. Uterque enim designatur effectus Spiritus sancti, & gratia gratum faciens seu sanctificans, & gratia gratis data, seu donum linguarum, miraculorum: atque in eo perpetuo versatur Dallaei fallacia, quae a falso sup-Ponente dicitur, ut utrumque aut dividat, aut rejiciat effectum: interiorema donis separat in primis Christianis, a nobis vero utrumque excludit. Sed immerito prorsus . Prior effectus, praecipuus est, permanens ac perpetuus, id est Sacramento semper annexus, si cum legitima praeparatione Percipiatur φposterior vero transitorius fuit & ad tempus concessus, ad commendati m ο,. Dem rudis fidei, & primordia Ecclesiae dilatanda. Ita diserte S. Augustinus talis. L 3. de Baptismo cap. I 6. Neque enim, inquit, temporalibus ct sensibilibus miracv-ιis attestantibus , per manus impostionem modo datar Spiriικι sanctus , ficu antea dabatur ad commendationem rudis fidei , ct Eccleis primordia dilatanda. Quis enim nune hoc expectat, ut ii quibus manus ad accipiendum Spiriatum sanctum imponitur , repente incipiant Iinguis loqui Sed invisibiliter relatenter intelligitur propter inneuIum pacis eorum eordibus divina charitas imspirari. Igitur ex S. Augustino, etsi jam desierint dona illa linguarum &miraculorum, quae primis Fidelibus simul cum gratia sanctificante per Sacramentum Confirmationis conferebantur, ipsa tamen charitas latenter ,
id est sine signis illis conspicuis in cordibus diffunditur: quae signa , ait idem S.Doctor Tract.6. in Ioannis Epistolam primam, erant tempori opportuna. a. pag. Oportebat enim, inquit, Basignificari in omnibus linguis Spiritum sanctum , quia
68.C. Evangelium Dei per omnes linguas cursurum erat toto orbe terrarum. Signia
statum est illud, ct transiit. Male igitur infert Dallatus, aut primis Fidelibus sola dona linguarum & miraculorum data esse per impositionem manuum Apostolorum sine interiore ac sanctificante gratia, aut jam sanctificantem illam gratiam per eandem impositionem manus non conferri pquia donis illis conspicuis destituta est . Si distinxisset ille inter effectus Confirmationis permanentes ac perpetuos, & fluentes , traesitorios & tempori accommodatos, objectionem hanc tanta pompa non amplificasset. Ipsis vero primis Fidelibus cum donis linguarum, etiam interiorem seu se ctificantem gratiam concessam esse per impositionem manuum Apostolorum constat: tum quia eundem acceperunt Spiritum sanctum qui datus erat Apostolis, teste&petro Act. II. V. I . cum autem , inquit, coepissem sequi , cecidit Spiritus sanctus super eos, sicut in nos in initio . At Spiritus sanctus datus Apostolis complectebatur non sola charismatum dona, sed praecipue interi rem gratiam qua subito mutati sunt in viros alteros , & intrepidi redditi actfidem Christi profitendam. Tum quia est ille ipse Spiritus quem Christus promiserat Ioan. Iq. V. I 6. Ego rogabo Patrem , ct alium Paracleιum dabis vobis , vι maneaι vobiscum in aternum. Atqui ejusmodi Spiritus non consistit
227쪽
in sol is illis donis linguarum, quae diuturna non ruere. Tum quia ejusmodi dona & gratiae gratis datae etiam peccatoribus dari possunt: at isti manentem in se non habent Spiritum sanctum. In malevoram enim animam non infriabit sa- :I. Dpientia, nec habitabit in corpore subdito teccatis. Spiritus enim san itas disciplina Uugiet fictum. Habere igitur donum linguarum, & habere inse Spiritum lanctum, duo si ni maxime distincta. Tum denique, quia in novo Testameniri nusquam dona Spiritus sancti, seu gratiae gratis datae, simplicer&absolute v cantur Spiritus sanctus; ergo ubi legimus datum simpliciter Spiritum sanctum non sola illa dona intelligenda sunt, sed prisertim gratia interior anctificans. Instat 1 . Baptisati a Philippo in Samaria, eum Spiritum sanctum acceperunx
per impositionem manus Apostolorum, quo antea caruerant: atqui non cam
rant Spiritu sancto, prout importat gratiam sanctificantem,qua procul dubio
in Baptismo donati rueranta ergo acceperunt tantum Tatiam gratis datam. Resp. dist. min. Atqui non Umeram gratia sanctiurante regenerante , qua omnia peccata, originale & actualia, persecte mundantur, concedo et '
gratiaroborante& consortante ad intrepidam & constantem fidei professionem ordinata, nego. Hanc enim gratiam, sive specie distincta sit a gratia . haptismali, sive tantum gradu & intensione, quod hic non inquirimus, ante illapsum Spiritus sancti non perceperunt Apostest, neque primi Fideles ante impositionem manus Apostolorum. De illa autem gratia singulari loquitur Christus Act. r. v. g. Accipietis virtutem supervenientis Spiritussancti is votio eritis mihi testes in IerusHem re in omni Iudaea. k , Instata. Adventus Diritus sancti in Samaritanos exprimitur voce grateaaπα--- , quae signincat, irruere, illabi , incideme; at Spiritus sanctim cantis donatio nusquam in Scripturis iis verbis exprimitur, quaepropria sunt Spiritus prophetici. Resp. non immerito S. Lucam eo verbo usum fuisse, ut nempeutrumque gratiae genus Apostolis datum, nempe gratis datae, & gratum facientis, λgnificaret. Verbum quippe quo utitur, significat irruere, alabi, seu deste dere ; utrumque autem apprime illis donis congruit. Irruere quippeidem est ac cum impetu descendere; Spiritus enim sanctus dicitur per modum venti v hementis advenisset illabi vero est leniter ac fine strepitu descendere, quod gratiae gratum facienti recte adaptatur. Unde Iacobi I. V. I . dicitur: Omne donum perfectum desursum est, descendens d Fatre luminum. Instat 3. Spiritus ille sanctus a Philippo nec datus est, vectari potuit, ut Chrysostomus, Oecumenius& alii contendunt: atqui nulla idonea ratio flecaula fingi potest, cur ab ordinario, eoque excellenti Christi servo, dari noti potuerit ordinarium Spiritus sancti donum.
Resp. nego min. Ratio est, quod Philippus Episeopusnon erat, sellantum Diaconus; soli vero Episcopi a Christo institutisunt ministri ordinarii Mer menti confirmationis: quapropter missi sunt Petrus de Ioannes, qui manus imponerent iis qui a Philippo baptisati fuerant. Instat ε. Qui ab Apostolis dabatur Spiritus, movit Simonem magum ut oblata pecunia cuperet talem sibi ab Apostolis conseres facultatem di at si nihil aliud actum esset quam quod in Confirmatione fieri vulgo videmus',
non sta fuisset assectus Simon .ia ' ' . ιResp. argumentum istud fallaciam esse, quae dicitur a falso supponente t
228쪽
supponitenim nos concedere primis Fidelibus solam interiorem gratiam, ut modo fit, sine donis conspicuis datam fuisse, quod certe falsum est ; agnoscυ' .mnet enim utrumcne Eratin genus primis illis Fidelibus concessum. Simon am' ' inmmamas avaritia:&turpzucri stimulis agitatus, ubi vidit mira illa lingu1rum&mbaculorum dona per impositionem manus data, ea sibi oblata pecunia comparare cogitavit, nihil sollicitus de. gratia interiori, Instat T Act. iv. Apostoli d bant dona linguarum N prophetiae; e sto erat ille solus effectus impositionis manuum. ' Reso. eodem vitio laborare argumentum astud: quasi dona illa linguarum N prophetiae excluderent interιorem gratiam sanctificantem a virumque gratiae genus, & gratis date, & gratum iacientis , agnoicismus datum per Apostolos, baptilatia manus Imponebant. ,
in rum veritas Sacramenti confirmationis possit efficaciter probari /x constantio perpetua Ecclesiae Traditione. Τraditionem hanc duobusLibris integris impugnat Dallaeus, in quibus totus est, uxostendat illam tum manus impositionem, tum unctionem, cujus iam stequentem apud Veteres mentionem occurrere non dissimulat, Polt amnum dumtaxat Christi 16o. inductam esse, tanquam meram Baptismi appendicem, seu ritum&caeremoniam. E contra ex perpetua&constanti Ecclelitae Traditione ac praxi demonstramus, xitumhimc ab Apostolis ad subsequenites aetates derivatum pro Vero Sacramento habitum temper trume. 1 r-xionem vero nostram pae. . I. Ex concilii .. F . . a. Ex SS. Pontificibus,
. Ex praxi & usu Ecclesiae non interrupto,
Veritas Sacramenti Confirmationis invicte probatur ex perpetua occonstanti totius Ecclesiae praxi & Traditione .
Ex Eliberitano in Hi*apia versus annum 3os. Duobus in Canonibus meminit Sacramenti Confirmationis. Canone 38. Peregra navigantes, Inquit, Tom. 1, aut si Fcclesa in proximo non fuerit , posse Fidelem qui lavacrum suum ha-- tbet integrum, nee ' humus, baptifare in necessitato infirmatatis potum Ga- 'λ' η'.ιechumenum ; ita κι β Dpertaxeris, ad Episcopum eum producat, μι ξπ uus impositionem perfici possit. ra. C n. v. Si qui, Diaconus regens plebim, sime Episcopo veι si/. p, Pos baptifavis, Episcopus eos Rex benedici em perficero debebit. Quoa Danie de saeculo ν coorint, sub Ada Fa quis credidis, poteris esse iussu . Habemus in hoc duplici Canone, baptisatos deberς ad uncopos duc , ut Per manus impositionem &benedictionem perficiantur ὀ idest petrem Π -
229쪽
silant fiant per accessionem gratiae consortantis N roborantis, qua instrue spossint firmi & intrepidi stare adversus omnes earnis , mundi & daemonis
tentationes r at hoc ipsum est Sacramentum Confirmationis. Reponit i. Dallaeus Lib. 2. cap. 9. ejusmodi baptisatos, etiam antequam
manus ipsis impositae fuissent, iustos Bisse s adeoque illam manus imposiationem misse tantum meram caeremoniam, non Vero Sacramentum necensarium ad obtinendam justitiam. Resellitur. Quia justi illi quidem erant justitia & innocentia baptismaliquae sufficit ad vitam aeremam; at non justitia illa perfecta, quae necessaria est ad Briter sustinendas tentationes omnes & impetus contra fidem, de qua solum hic asimuS. Reponit x. in illis Canonibus altum esse de unctione sientium .
Ita est: verum aut ignorat aut dissimulat Dallaeus, non esse apud nos rem ex fide certam, illam unctionem partem esse essentialem Sacramenti
Confirmationis, de qua libere & salva fide inter se disputant Theologi . Satis est ad rationem Satramenti, quod signum aliquod sensibile cum esse-etu gratiae interioris habeamus ex duplici illo Canone. Reponit 3. citato Can. 77. innui Presbyterum, imo & Diaconum in necemtate, absente Episcopo, posse manus imponere, quod certe non permitteret Coneilium, si de vero & proprie dicto Confirmationis Sa
. Uerum ne levissimum quidem est talis licentiae Presbyteris vel Diaeonis concessae vestigium in citato Canone. Addit Spalatensis Lib. s. cap. 3. nu. 33. ista Verba Canonis 38. Qxi Iav crum integrum habet, non obscure significare Confirmationem esse ritum seu caeremoniam & complementum Baptismi. Uerum aberrat illet verba enim citata referuntur ad laicum, qui in necessitate Baptismum administrat, in quo requirit Canon ut Baptismum integrum habeat ; idest, ut nec inter poenitentes publicos recenseatur, nec sit bigamus i erat enim haee duplex causa. irregularitatis quae laicum a sacris
Ex Concilio generali Nicaeno I. an. 3I8. Can. 8. & ex Laodiceno ian. 363. Can. 68. Concilium Nicamum I. Canone 8. decernit, Novatianos ad Ece, Iam red rim ... tes recipiendos esse per manus imposivionem. Hanc Vero vere confirmato e p.riam iuisse colligi potest, quia, teste Τheodoreto antea citato, ubi deerro- 3 β ribus circa veritatem Sacramenti Confirmationis, Novatiani Sacramen-1um Confirmationis non conserebant: inde jubet Concilium ipsis redeuntibus manus esse imponendaS. Concilium Laoclicenum Canone 48. juxta versionem Dionysii exigui sic decernitr Oportet eor qui baptisantur, post lavacrum ebrima Eccιe, c- , pere, ρο βαηi Cbrista partisipes inoeniri . Non potest Confirmationis Sa*- is q. amentum clarioribus verbis designari . - α
Atque vana & futilis prosecto est Dallaei observatio, Canonem scilicet agere de baptisando, non de baptisato; unde infert unctionem illam esse Baptismi caeremoniam: namque agit Canon de unctione conferenda post Baptismum; ergo homini baptisato. .
230쪽
Ex Mausicano I. an. I. Can. 2. juxta lectionem doctissimi Sirmonssi ramex.Conciliorum Galliae. Vstiam, inquit Canon, mindirorum Oi baptisandi re cepit omium, fine ebris te unquam desere progreti, quia inter nos placansemat ebri mari. Da eo amem qui in Baptimate quacumae necessitate faciem te non ebrimatus Deris, in Confirmatione Sacerdos commonebitur .. Nam inister quoslibeι ebri aris inur nonnisi una benedιctio en, non ut praejudicaηαγidquam, sed ut non necessaria habeatur repetita chrismatis. Scio quidem graves excitatas esse contentiones inter Iacobum Sirmondum.& Petrum A relium, circa particulam negantem in ultima parte apponendam vel tollem. dam, tum circa sensum illius, de qua controversia sito loco inferius, ubi de materia Confirmationis differemus: verum sepositis jam his contentionibus. ex ipso Canone manifeste colligitur, Confirmationem esse ritum a Baptisemo distinctum, quod unum hic contendimus .. . Ex Hispalensium. 6 I9. eap. 7.ubi enumerans ea quae Presbyteris simplici T. f. bus non licet administrare, ait, Vse per impositionem manus Fidelibus bais pusulis , ve, eonversis ex hero Paractetum Spiritum tradere , nec chrisma conficere, nee chrimate baptisatorum frontes fignaro. Ex Cabillonensi II. an. 8I3. Can. 27. Dictum nobis est, inquiunt Patres .c z. 'quidam da plabebis avi ter ab Episcopis, ignorantibuι eisdem Episcopis,
11 8. eonfirmentur. unde nobis visum est, eamdem confirmationem fera nec Bapti A. mum iurari minivi debere.
Ex Parisiensi VI.an. 8a9.Lib. I. cap. 33. sic legitur: Ferulum est ad nos, oodsi 4. p. in quibusdam Provinciis plerique Episcopi post perceptionem cibidi potus so-
, Ieant per imposiιionam manuum tradere o Spiritum sanctum, quod tum e cellenti ministerio prorsus non convenire , re ita deinceps fieri non debere, omnibus nobis visum est. r. r Sicut enim Baptismus, exemta infirmorum eausa, . Manli d ieiunis ceIebratur SacerdoιUM I ita, Giam, ιraditia visitati sancti ... nonnisi a fetusis celebranda G Poentificibus. c. m. 14. Denique ex Tridentino Sess. 7. Can. I .Si quis dixerit Confirmasionem, basi-Sosc. . fatorum otiosam esse einem iam, ετ non poιnιν verum 9 proprium Sacra-Π'C mentum; am olim nihil aliud fuisti, quam catechesim quamdam , qua adolascentia proximi fidei sua rationem c M E Iesia/ exponebant, anathema ' Ita Lutheri &Calvini figmenta damnat sancta Synodus.EademSessione Can.P . de Sacramentis in genere, definit septem esse numero Sacramenta, intecquae secundo loco Confirmationem. recenset
Soeunda probatis ex summis Ponti ei s o, Ex Cornelio in Epistola ad Fabium Antiochenum apud Euseb. Lib. 6. e. an. . de Novam ait, eum postquam a morbo liberatus fuit, propter quem in le-Φ- al. ctulo iacens baptisatus fuerat reliqua non pereepisse qua iuxta Ecclesiasticat vGJ. regniam percipi debent, neque ab Episcopo eonsignatim fuisse. Hoc autem figna culo minime percepto, quomodo, inquit, Spiritum sanctum potuis accipere S gnaculum autem illudquod in Episcopo consertur, & Spiritum sanctum con- rt, nonne est ipsummet Confirmationis Sacramentum, quod, sifides Theodoreto habeatur, Novatiani suis non administrabant pM reponit Dallaeus , Ecclesiasticam regulam laudad Cornelius , non