장음표시 사용
301쪽
disputationis nostrae a nobis suscepta est, magnopere neo cessarium. Ex his ipsis interim de quibus iam dictum est. Scriptoribus probabili admodum ratione de A torum sei quos in conscribendis Historiis suis secutus fuerit A PIANus , iudicium serre licebit. Illud unum praeterea hoc loco, ubi de Auctoribus quos habueris APPIANU quae minus, ad conficiendum id, cuius caussa hanc instituimus
bus adpareat, effiarm PLUTARcΗο Auctore in suis Historiis usum esse Nostram 8 Ac non iam hoc quaero, ad verbum e M
olgabarim, quod a quibusdam Scriptori nostro obiectum
vidimus. PLUTARCHUM , nusquam laudato eius nomine,
nihil dixi quia ad huius auctoritatem non sane in assiqua hiastoriae Romanae parte provocavit Noster sed eo loco, ubi non nisi de usu nominis . Epidamni agebatur, quo nomine a at
CYDIDE eamdem urbem adpellatam resert Noster, quam Romani vulgo DF RRAcΗΙνΜ voeabant. Fragmentum που atque
xxrx apud URs1NUή, p. 37 sq. quae ex umidis A PIAurLbro decerpta sunt, ex SALLυsrI Iugurtha sumta esse, ac partim ad verbum fere ex eodem translata monuit Ursinus, in Noris ad ea Fragmenta pag. 23 sq. Quod quemadmodum minime male ab Ursino observatum videbitur ei qui eum nam xxVIII. SatLνs PI Iugurtham eap. Icia est eum Fragm. Xrx eumdem uid cap. Io3. ros.' Ios. eontulerit; sic nemo facile fuerit, qui male in ea te Appi Αμυ fecisse, an non satis probatum auctorem secutum esse dicat sed ex ipso pragmento xviii. tum vero maxime ex alio eiusdem Numidie Libri Exee is, quod apud ActsiυΜ p. 6t his verbis legitur ri Mer OtΒαγαιων ρει τὴν βοολὰ τλην , . . . collar Saltas a. e. cap. 69. satis adparet, non unum Sallussum in ea parte Risoriarum suarum auctorem hahuisse Appianum. -- Caeterum derati dide atque a Iusso non abire fuerit, hoe Ioeo adferre qnae CAELMIs SEcυNDus CuRro eum Appianwn a GELENIO
Latinitare donarum ederet, in Epissos Dedieatoria opportune ad innotavit eum, centim es inquit. ρ fAννM D edidissis aeSalis i sum O rationem Mi proposuisse at in utriusque religι fam id mem immor Iemgari elotistatem imitari Olmsse.
302쪽
i suorum librorum aliquo exscripserit Appi Amst Quod quidem si ostendi posset fateor, me non videre, quo pacto, qui id sibi permiserit, plagii erimine posset absolvi:
quamquam, si modo non puerili quadam ratione id mcisse, si ita callide LuTARCHI verba suis intexuisse, d prebenderetur APPIANU . ut apte saltem cohaererent omnia, neque nimis. facile discerni ab APPIANI stylo possent panni aliunde adsuti tum sane plurimum adhuc a esse huiusmodi genus plagi vider, deberet ab eo perquam puerili instituto, quo illud Parthie Lbri monstrum in lucem editum videmus. Sed nimirum hanc de PLUTARCHO quaestionem, utrum eo Auctore usus D ALExANDRINνs nostri ita a nobis moveri intelligitur, ut, si unius Plutam chi auctoritatem subinde in Historus suis secutus esse deprehen-M T. Livio multa passim deseripsisse Appianum contendit Dux Taus, ad Livii librum XXXVI. cap. a. Edit malenb.
m. IV. p. No. Dubi eum emendationem quamdam auctoris sui proposuisset Dux Estus , confirmar, inquit, hanc eoniecturam Appianus, quisne dubio hoc quoque, M alia ex Livio descripsis. Ac non vereor, ne magnam virorum doctorum reprehensionem incursurus foret Appianus, si quam plurima ex Pataνinis illis voluminibus in suas Hi rias transtulisse deprehenderetur. Sed, verum si quaeras, in vetustioribus rebus qualis ea fuit, de qua ibi agitur, quae bello adversus Antiochum Man. Acilio Cos. A. U. 63 gesta est, quae Liriana narrationi consentientia habet Appianas ea non continuo ex ipsius Lirii voluminibus, sed ex iisdem potius, aut consentientibus eum his, e quibus sua Lisitis hauserat, Annamus inorum temporum, de quibus agitur, hausisse putandus est quemadmodum etiam, ubi dissentit a Patarino scriptore Aiaxandrinus noster, non hunc continuo erroris condemnandum perspecte censuit eruditus Lissi Editor, ARN DRAXENaoRcurus sed in eis rebus potius ex istimanis dum esse, monuit, alios Annales LIUrGΜ, alias A pra-Μesse sextum; Draten, ad Lirium libr. XXXVII cap. 3o. g. r. Tom. V pag. 3. ad libr. eumd. cap. o. g. . pag. 7. atque etiam alibi, ad lib. XXXVIII. eap. 37. g. 6. Tom. V. pag. 29. ubi cum Lirio pugnare videbatur Appianus, conciliare inter se duos Scriptores idem Driambortatas haud inse-liei conatu tentavit.
303쪽
datur APPIANUs , pro medioeri admodum4 exiguae auct ritatis Scriptore habeam atque ipse denunciem Nostrum; qui cum e fonte haurire licuisset, proximo quoque rivo fuisset contentus atque ut porro, si in iis rebus, quae
ex eiusdem PLUTARCHI auctoritate in Historias suas transtulisse APPIANus deprehendatur, ne nomen quidem Script ris, SIBI AEQνAras , ut suadebueris, laudavit, non minus ultro equidem sim concessurus, recte alienorum laborum
Deum fuisse a viris doctis adpellatum. VII. Iam vero consentaneum videri debebat, ut hi, qui e 1νTARcΗ plurima sua vel ad verbum riseripsisse
APPIAMGM , vel satiem in suum usum eonvertisse , non dos nunt clamare, exemplis nonnullis satis claris atque planis accusationem illam suam confirmarent. At assidue equidem ea exempla atque testimonia apud accusatores Scriptoris huius requirens non sine summa admiratione, universos, cognovi, adeo consessum sese reum habere, ex si masse, ut ne verbum quidem, sive confirmandae accusationis caussa sive convincendi rei, adiiciendum purarint. Nimirum omnes id ipsum, quod primum omnium in quaestionem dubitationemque adduci debebat, pro co secto atque indubitato sumserant Parthicum tuum Libram salis superque plagii arguere convincireque APPIAΝνM. Quo posito, iam satis argumenti iisdem videbatur, si qua in re narratio eiusdem in reliqua Historia cum eis, quae de eadem re PLUTARCHus habet, quodammodo consentiret; ut non amplius dubitandum esse iudicarent, qui in ea re PLUTARCHO auctore ulus fuerit APPIANus. Quod genus argumentandi, atque mira sane ratio quaestionem
hanc de PLAGIO, euius reus agebasur APPIANNi iudicandi, quum mihi in eos magis iudices convenire videretur, qui insontem reum incognita in indicta causia condemnare secum decrevissent, quam in hos, qui sine ira in dio, sic ut ratio & aequitas postularet, quaesti nem illam instituerent coepi ipse cum APPIANO PLUTARCHumeis in locis, quibus de eisdem rebus ambo script
304쪽
res agunt, sedulo conserre. Ac fieri quidem potest, ut fallar, ut nondum singula satis adcurate inspexerim pensitarimque sed mihi ad hunc quidem diem, non modo lineam nullam, quam e Plutarcho deseri spe convinci APPIANus possit; sed ne unicum quidem APPIANI locum, ex quam plurimis, quos studiose conquisivi, deprehendere contigit, de quo cum aliqua rationis aut veri specie adfirmari contendique possit, eum locum ex PLUTARCH ab AppiANo in suam Historiam esse translatum, aut in ea re PLUTARCHI auctoritatem unice secutum esse ostrum. Quare tantisper, donec nobis contrarium planis atque perspicuis documentis fuerit demonstratum, hoc pro certo atque perspecto sumere, ex communis iuris praescripto, liacebit In illis AppIANI libris , de quibus , quin genuini sint, nullum dubium est, vestigium nullum deprehendi , ex quo adpareat, aut certa quadam natione confirmari possit , 1ντAR-- autiore usquam in suis Histortis usum esse APPIAVGM. VIII. Haec cum sint de inoribus dicta, quos in comseribendis Historiis suis APPIANus adhibuerit; nunc, quae de Ratione , qua horum seripta in usum converrerit suum , monenda supersunt, ea paucis, quatenus ad id de quo qua ritu sussiciat, expediemus Nimirum, quod si ex probatis illisis antiquis Romanae historiae fontibus, e quibus sua hausisse tantisper putandus erit APPIANUS, dum contrarium suerit ostensum , longiora subinde loca ad verbum descripsisse deprehenderetur; si id commoda quadam,
tione secit, si luculento ordine, atque ita, ut apte cuncta cohaereant, res quasque digessit; non sane ob eam rem FGcνs Menorum laborum, per vituperium, vocari mer
batur; sed eum messiferae potius aviculae ingenua ac solerti laudabili assiduitas conserenda Scriptoris nostri industria videri debebat Ac, quod nomina eorum Auctorum, quos excerpsit, non in quaque Historiarum suarum particula sigillatim & adcurate adscripserit id nos quidem, quippe nostro quodam incommodo factum, qui scire averemus. quid ex quoque auctore desumtum fuisset, dolere posse-
305쪽
mus neque tamen idcirco culpandus magnopere APPI
Nus fuerat futurus, nedum plagii arguendus quippe qui ipse in Praefatione operis sui non aliud sibi meritum trishuit, nisi id ipsum, quod illas rerum Romanarum Histo. rias, ab aliis permultis, tam Graecis, quam Latinis scriptoribus expositas, in hunc potissimum ordinem, qui ipsi peculiarem aliquam commoditatem suavitatem utilitatemque videbatur Lectori adlaturus, digesserit. Atque ipsam illam admirabilem APPIANI artem, quam in ordinanda digerendaque amplissima universae Historiae Romanae materia demonstravit, Iuculentissimamque rationem. qua modicis quibusdam voluminibus infinitum paene a gumentum inclusit, quisquis considerare ac paulo aequio. re animo aestimare voluerit; nae is, dubium non est, quin, si vel omnes illi Auctores, e quibus suum opus congessit APPiANus, integri etiamnum nostris in manibus versaremtur, nihilo secius iudicaturus esset, singularem quamdam gratiam ab omnibus Romanae historiae studiosis Script
IX. Iam vero, quod in antiquioribus Scriptoribus Mne reprehensione ac citra plagii culpam, sacere potuerat APPiANus, id eum ne in his quidem sibi permisisse facile
ostendi potest. Nam primum, quum in eorum Auctorum numero, quibus APPIANus usus est, POLYBius fuerit, de cuius Histbriis magna pars ad nostram aetatem pervenit;
e quo eodem Scriptore oster, si quidem ei solenne fuisset ex suis auctoribus maiores quasdam minoresve laciarias non laudato auctoris nomine, suis historiis intexere, eadem ratione vel in primis multa in sua transferre scrinia debuerat; ex eodem igitur POLYBro nihi quidquam in ulla Historiarum suarum parte ad verbum desenusse ALEx-ANDRINus noster deprehenditur. Tum vero, quod ad eos
APPIANI Auctores adtinet, quorum ad nos monumenta non
pervenerunt in illis non magis ei placuisse a nem eam, quae ei exprobrari solet, ad verbum allas deseribendi, neque eam rationem usquam ab hoc Scriptore, in iis quidem Li-
306쪽
hris, qui vere ei tribuuntur esse adhibitam id quidem unumquemque studiosum eius lectorem ipse ritus disiani
que ac narrarionis totius forma ac eolo satis superque poterat condocere. Nam quod si variorum Auctorum varium
sylum ac dicendi habitum suae immiscuisset intexuissetque narrationi fieri plane non potuerat, quin simile quidpiam eius rei APPIA Laccidisset quam de sua scriptionea
NARAs latetur, cum in Praefatione Annalium suorum Diactionem , inquit, esse variam nec per omnia sui similem, ne
mo miretur aut culpet orationem, aut me eius auctorem cum
enim historiam ex variis Seriptoribus, velutis em , ouisere me oporteat in multis, illorum 6 Sictione Ceompositione utendum erit. 'ar. 6. aer Paris. Atqui APPIANI stylus, dictionisque colorin habitus, sicuti sutis est Scriptorii stro atque proprius a quem quidem stylum a P TARCHO praesertim minime ei necesse erat mutuare, neque cum huius genere dicendi commutatum vel ipse APPIANus, luisset, vel APPIANI lectores magnopere cupere debebant; se in omnibus Historiarum ipsius partibus, atque etiam in deperditorum Librorum Fragmentis, ita aequabilis ac per omnia, quoad rerum varietas tulit, simius sui deprehenditur, ut in iis quidem Libris, qui nemine dubitante APPIANUM auctorem habent, adtento cuivis lectori non possit non adparere, nihil usquam alieni, nihil in quo ille nativus atque proprius APPIAN dicendi color desider tur esse admixtum. X. Hisce, is Fontibus . e quibus sua hausit APHAVUs. itemque de ratione qua suis usus est Auctoribus, praemissis; iam ad evincendum luceque clarius patefaciendum id, cuius cauta potissimum illa a nobis praeparata sunt, scis licet, Leuiuslibet potiti sive inepK Sciosi umeriaute flve L
Marii luero inhiantis libidines, quam a gravissimi Seriptoris nostr erudira innocentUsimaque manu, PARTHIc Mius LIBRTcOMPILATIONEM esse profectam, nihil aliud denique summest, nisi ut ipsum illum libellum, cuius ob flagitium immerito APPIANO plagii crimen impactum est, propius P
307쪽
dammodo cognoscendum Lectoribus nostris demus atque totius si tis compilatiom formam rationemque paulo nucleatius sub eorum adspectum ponamus. Quod revissimis quidem quoad fieri poterit, verbis, ad finem quum properet oratio, sumus saeturi. I. Primum igitur, Exordium quod adtinet libelli quum in quoque eorum Librorum, quo popaei alicuius res. quas cum Romanis habuerunt, exposuit APPIANυ , ab hoc incipere constanter consueverit quod ipsa etiam ratio postulahat, ut eius populi, de quo agebatur, pra viam aliquam notitiam lectori adferret, ac de origine eius gentis, si quid de ea memoratu dignum dicendum haberet, de eius sedibus, de superioribus eiusdem fatis, denique de statu, quo fuerit ille populus eo tempore, quo primum hellis misceri cum Romanis coepit nonnulla in ipso cui que libri exordio exponeret Pariaveus hic liber unus est ex omnibus, qui Appi ANo tribuitur, in quo ne vestigium
quidem ullum earum rerum occurrat. Sed nimirum Exodiae loco nihil aliud ibi legitur, nisi lacinia quaedam, ex
Syriaco APPIANI libro, pag. Iao. a. h. c. ubi in a thorum mentionem ill inciderat huc transscripta. Iam, quum APPIANUs, ubicumque ordinis aut perspicuitatis ratio postulabat ut ea de quibus alio loco dixerat vel dicturus erat, sive brevibus verbis repeteret, sive in transecursu tangeret, numquam non ad locum eum ablegaverit lectores suos quo vel antea de ea re dixisset vel dei
ceps fusius esset dicturus hoc loco nullum indicium adiecit compilator, ex quo suspicari posset lector, laciniam eam ene ad verbum ex APPIANI Syriaco descriptam. in Cum in Syriam, pag. reto a in impressis vitiose se legatur,
pilatione videtur laeus illa sie restituendus a
308쪽
mirum APPIANI stylo, qui in ipso compilationis illius initio conspicuus esset, apere lectores voluisse videtur callidus homo, ut ad APPIANUΜ auctorem referre hanc t tam scriptionem ne dubitarent Verendum autem erat, ne non solum in dubitationem inciderent lectores, si scirent. ex alio APPIANi libro totum illud fragmentum esse ad ve hum descriptum; sed etiam, ne quam maxime in eadem dubitatione confirmarentur, si ipsum locum Syriae libri, unde illa lacinia decerpta est, inspexissent. Sed ne non m do calliditatem suam, verum etiam rusticam plane imperitiam, iam inde ab initio suae compilationis proderet i eptus homo initium totius libri, qui nullo modo cum sine praecedentis alicuius libri connexus erat, ecce, ab his verbis secit mirus ille artisec: στὶ δε τους, Π--π-υ . . . Post eos autem Oc. Neque tamen incommodo lectorum APPIANI accidit, quod ea lacinia ex seriiseo libro in compilatione ista repetita sit quoniam ex eadem laciniat quippe e meliori APPIANI Codice pilaribus abhinc seculis transscripta) mendae nonnullae, quae vulgata Scriptoris nostri exemplaria imbriae Libro occuparunt, tolli commode possunt. 3 3ν a. Sub finem issius Exordii post verba ασχολωμένων ἔτι 'Pωρια- Misaa ἀλληλους εριφυλια, cum in Sisara Libro illis verbis haec subieeta essent, αλλὰ τάδε με ιν τελῶς τῆ μεικῆ συγγραφη λέξω horum loco, ut transitum sibi ad PLUTARCHi narrationem de civi in Parthos expeditione pararet compilator, haec Verba adiecit: Και ραρο ριὲν
λιμεTν-ατ νε ορμῶντα aut etiam, omisso verbo πολεμῶν, Iegendum fuerit, καὶ μι ρ - αυτὸν οAμοῦντα ι ιδ. E. et M. Mox in verbis sequentibus nomen Parthorum regis rectius 'Oιώδae, ut est in Parthis Libro, quam Ηιωδης seribetur. Earim reto. . post Verba αννι Tia λειων , Ἀλιξα hiat, ex Parthis Libro, addendum videtur verbum ὁμοῦ u. Ibid pro verbis, ut eta, ἄνευ im τος σχιγυπνον ἰλεTν ex Codicis Augustarii in artate Libro lectione in SH naeo etiam, omissis verbis ἐπὶ νῶ, reponendum est aras ψω i ματο ἐς λιγυ- ω βαλών.
309쪽
haec enim lectio, ex Augustano Codice restituenda est homini ubi quae Impressi habent prorsus turbara sunt
mento, quod suo ex ingenio homo noster adiecit, Igno. rantiae in astutae simul impudentiae nescio utrius magis, sed utriusque certe satis luculentum documentum deo dit. Dixerat scilicet in Syria mistoria APPIANus, se ea. n quae crasso quae Bibulo, quae Saxa, Syriam provi nciam administrantibus a Parthis gesta sint, ea copiose nariurare εντελια in Parthico Libro esse exposmirum .ia Atqui quae post Crassi interitum, Bibia Syriae Proco sule S praesertim, quae deinceps Saxa, Antonii legato, eamdem provinciam tenente, a Pantis adversus' manos gesta sunt de iis utique in Parthuo Libro, proci situla Appi AN ratione, proprius adcurate dicendi locus erat eoque etiam magis quod Saxa tempore Parthi, Lalieno duce in Syriam irrumpentes eiecto Saxa, eodemque in Cilicia profligatoin occiso ipsam Asiam usque ad Ioniam invaserant. Cf. LIvi Epitomam Crato. DI NEM CAssIUM, Lib. XLVIII. cap. 24-26. VELLEIUM P TERCULUM . Lib. II. c. 78. Iam vero quum neque eorum. quae Bibulo Syriam administrante a Parthis gesta fuissent. neque Saxae, Syriae Praefecti, mentionem ullam apud PL TARCHuM suum invenisset Compilator noster neque vero aliunde quidquam de iis rebus cognitum haberet: non modo in ea parte compilationis suae, qua illarum rerum historia, ex APPiANI quidem consilio, exponi debebat, ne uno qui-
σε Qui illa Auctoris nostri loea eonferre voluerint, eis hase ex
Auginano Codice notatas mandationes non ingratas spero suturas Pag. 432. a. pro μι μένοι, lege με τι- per quod rempus. Ibidis e. rvinas avx τε in lege, roino Ibid. ὀμι- ρέψαι, lege ἐπιτρέψαι. Ibid. e. Φθον δ' αὐτὸν lege.
310쪽
dem verbo vel Bibulum & .ixam aut quid adversus hos gesserint Parthi, commemoravit; verum etiam multo ante cavere callidus homo voluit, ne illo loco aliquid earum rerum vel exspectarent vel quaererent lectores. Quo consilio, iam in eorum verborum loeum, quibus promiserat APPIANus, sese de rebus a Parthis adversus Romanos, sub Bibulo, atque dein sub Saxa, gestis in Parthieo Libro adcuis rate esse dicturum, Veterator noster non erubuit, haec potius verba, APPIANI menti atque consilio satis clare test ficato ex adverso repugnantia, reponere sed nihil quidem magni, in quod vel memoria dignum esset, gesserunt; quippe prae donibus magis . quam bellam gerentibus hostibus similes. Cons. que infra nam s. observaturi sumus.
3. Iam ab illo Exordio quod partim ipsi APPIANO
subreptum, partim etiam contra planam eius sententiam oppido adulteratum vidimus, ad crassi expeditionem eontra Parthos , cuius historiam e PLUTARCH totam exscripsit, transirurus Compilator quum ea, quae apud PLUTARCHυΜ praecesserant, in brevius contrahere vellet turpiter rursus cum imperitiam suam inscitiamque, tum vero
etiam negligentiam, prodidit. Primum enim, caesaris p titionem consulatus cum pertrione cra O Pompeii, quae in quintum almum post Caesaris petitionem inciderat, quam eamdem non minus PLUTARCHus ipse in eadem uacr. p. 3s r. c. d. ibid. e. f. quam APPIANUS pag. 432 sq. ibid. p. 437. c. d. e. qo satis adcurate alaris petitione distinxerat confundens atque miscens homo
noster Caesarem Pompeii O crassi competitorem fecit Vide p. 334 exrr. Deinde, quoniam PLUTARCHus, de Caestris