장음표시 사용
61쪽
Ipsi Galliae Episcopi, quando consecrantur, hoc se iuramento obstringunt: Decreta, ordinationes , sententias ct mandata Apossolica totis viribus obse uabo, di faciam ab aliis humiliter obseruari maudata Atos olica humiliter recipiam,c quam diligentissime obsequar. 3.1krnardus praeclarissimum Ecclesiae Gallicanae Iumen aliquorum obiectionem praeueniens .sa) Sed dicit aliquis debitam Fontisci reverentiam exhibetodi nihil amplius; erio, fac quud dicis: quod si exhibeas debitam et olenam, Plenitudo siquidem potesatis fi per Universas Orbis Ecclesias pngulari praerogatiua A solicae Sedi donata es, qui igitur huic potessariressit , Dei ordinationi res it. Haec quondam Reregum Praelatoriurique Galliae sententia fuit, postdique infinitis exemplis confirmari, si vellem totius iam a dicta , libris vulgata repetere . A quibus quantum distet Lauardini exceptio promulgationem causan iis, nemo non videt. Prohibent Romana Diplomata Galliae inferri, prohibent recipi; di postea causantur, non esse recepta, non esse vulgata , non esie
nota, hoc nimirum Carolus Magnus Moluit, hoc Ludovici, hoc Bernardus, hoc ipsi Episcopi iura, runt, cum Sacramento poriciti sunt e Totis Miribus
vinolica mandata recipere, O quam diligenti me
exequi . Quamquam frustra consumor rebus probandis tum claris, tamque indubitatis , quaeque iamdudem ipsi Lauardino perspecta sunt viro tanta rerum experientia claro: sed maluit aliquid dicere, quodcunque illud esset, quam seipsum silentio damnare more Athletarum etiam in casu luctantium pidque praeclare quidem, si lusus, non res stria ageretur; aut lucta cum alio aduersario, quam cum veritate & iustitia esset. i
62쪽
fine forma, sine causa, fine ratione, non auritum , non defensum, ' pro Excommunicato declatratum esse. Gallis nihil videtur, quidquid Lauardinus Romae deliquit: at aliud non tantum Pontificis Romani, sed etiam totius Europae iudicium est. Si ergo
Causa quaeritur, ob quam excommunicari meruit,
dico non unam , sed plures imo grauissimas fuiste; videlicet quod contra Pontificis Bullam sub poena
excommunicationis latae sententiae , ipsoque facto incurrendae, ius Asyli, de inarteriorum,ut vocant, usurpaverit ; quod non minimam urbis Romanae partem armis occupauerit,armisque retinuerit:quod contra omne ius Gentium non Legati, sed hostis &bellatoris more urbem inuectus sit, Principe coram, ac magno publicae quietis periculo et quod Palatiore vicinae regioni excubias, circitores , armatosque Cum tessera militari circumfuderit, id quod nullibi terrarum, & a nullo Legatorum hactenus factum ,
solique Principi licet: quod Iulij III. Pij IV.Gregorij XIII .alloriimque Pontificum Bullis crimine laesae Maiestatis se obstrinxerit: quod publicanos & Principis Vectigalia non paucis millibus fraudauerit, soluique prohibuerit. Praesertim vero quod ingenti urbis offensione ac Religionis contemptu sacra profanauerit, idque tanto fastu, tantaque ostentatione ,
ac derisu supremae in rebus Ecclesiasticis Pontificum auctoritatis,ut post Attilae & Alarici aetatem,auisalie post irruptionem Borbonii nihil simile Roma cospexerit, fueritque periculum tam peruerso exemplo totam urbem, Italiamque corrumpi. Hoc nulla aetas
Lauardino ignoscet; quidquid enim litis cum Pontifice fuerit , non ideo Religio in discrimen vocari,iudibrioquc infidelium exponi debuit. Haec ergo tam multa, magna, cum Lauardinus deliquerit, innocenti tam cia, &admiranti similis quaerit : suam ob cassam Ponti cis indignationem meruerit I Plane si
63쪽
non dico omnia, sed vel minimum eorum, quae Rommae peracta sunt, Parisiis ab aliquo Legatorum conmtigissent,num illum vel montento Rex ferret Eminuero nunquam Lauardinus praepotentium reorum
more causam & delictum fatebitur , sed hoc nihil morari Pontificem debuit: iusta enim, an iniusta sit causa, ob quam anathemate punitus est, non Lauardini, sed Orbis terrarum, aliorumque Regnantium exemplo (qui Asylo cessere ac praesertim Pontificis iudicio decidendum fuit, qui more aliorum Principum, rerum, urbiumque suarum solus Iudex & moderator est; tam enim Pontifex Dominus Romae est, quam Rex Parisiis. Si ergo nullius Principis Legatum ea ratione ParissiSRex pateretur, qua Lauardi nus uti voluit Romae, nec suarum Legum causas ab aliis, quam a se uno examinari ferret, quid tandem
deliquit Innocentius, quidue commisit iniusti, si id Romae fecit, quod Rex Parisiis fecisset pexcommunicare non debuit. At multo minus debuit Lauardinus excommunicationem prouocare, imo extorquere. Repetantur enim memoria, quae Romae peracta sunt,&nemo inficias tuerit, ex industria & velut studiose a Gallis
curarum esse, ut inuito ac tergiversante Pontifico censuras exprimerent. Quae enim necessitas fuerat, cum constaret de Pontificis voluntate, aliorumque
Regum exemplo Asylo abstinentium, Legatum mittendi Sam Gallicis negotijs Est reus Cardinalis su ficere poterat, imo abundare urbemque armis non militariter tantum , scd hostiliter etiam implendi Inam quod nec pugnae, nec caedes contigerint, non
humanitas inuadentium , sed modestia Pontificis fuit arma prohibentis .i Rursus quid oportebat Lauardinum nocte Natiuitati Saluatoris sacra tanta cum pompa, cultuqUe ac apparatu insultantis in Ecclesia comparere, sacri sque
64쪽
contra Apolagictam Laum l. frpalam defungi, quae non ignorabat sibi a Pontifice,
anterdicta i Si tanta , ut inquiunt, pacis cupido , cur non expediatum I cur Legatio non aliquandiu dilata, dum mitescerent animi, dumque tempus remedia,
suggereret, aut saltem dum sinis Turcico bello imponeretur , quod plane Galli praeuidebant ingenticum damno Religionis Christianae abruptum iri, si
pergerent Pontificem, Italiamque turbare. Vnde multorum sententia fuit, studiose a Gai Iis hanc occasionem captatam esse, ut bello Italiae illato , aut saltem belli periculo, Italiae Germaniaeque Princi
pes, ac ipsum Imperatorem a Turcis auerterent, cogerentque finem victoriis ponere, ac Imperio Otto- mannico iam cadensit requiem , pacdmque concederensi , idque non tam Barbari amore ( quod nefas de Christianissimo Rege cogitare quam metu Austriacae Potentiae tot victorijs, tot Prouincias auctae. Sed absit a me creditam aliena a pietate, & magnitudine Ludovici Regis, cui nulla maior cura, quam Religionis , quique alienis damnis non eget, ut crescat, viribus ac potentia sua tutus. Illud verum est , denegari non potest , multo gloriosius, utiliusque Resiam indignationem in Barbaros Turcasque , quam in Pontificem conuersum iri, cum causae de iniuriae non desint longe atrociores. Nota sunt , quae Gallico Oratori Constantinopoli euenere, quando tam indigne a Turcici Imperis Ministris habitus est, eiectusque aula, mancipi j more,& tamen quam clementer a Gallis dissininlatum Idem ergo sperari pro Pontifice poterat, praesertim cum nihil tale Lauardino contigerit, dc saltem Innocentis aetas, merita, sanctitas, curaeque delendis Ottomannis tam feliciter impensae veniam , aut saltem moras aliquas memretentur . Petimus pro Innocentio , quod Turcis spontc concessum.
Quod vero dicitur: Pro re mere temporali, qualis
65쪽
ga De Musu Franchitiarum et immunitas a Gallis praetensa , non debuisse Lavaracinum excommunicari. Facile ignosci potest Adum eato Lauardini, quippe sacrorum Canonum , Ecclesiasticae disciplinae, &idiomatis, quo sancti Patres ab initio florentis Ecclesiae semper usi sunt, ignaro idiistrenim semel Ecclesiae, Deoque donata non pro rebus mersi temporalibus, sed pro rebus sacris, ac Christipatrimonio habuere,& ideo istorum usurpatio etiam1n ipsa Gallicana Ecelesia pro sacrilegio semper habita est , abstineoque exemplis, utpote ina eclara is, ac in omnibus saeculis nota. Plane hanc Theologiam Unorarunt antiquae Ecclesiae Patres, quando ita causis etiam temporalibus non Reges tantum , sed Or his totius Imperatores ahathemate peistrinxerunt.Sic
Ambrosius Theodosium ob cladem Thessalonicem sem . Sic Stephanus VI. Carolum Magnum, si nuptias cum Longobarda iunxisset Desideris filia. Sic Dasileense, & Constantiense Concilia toties a Gallis Iaudata, Ac Gallicis Praesulibus plena in causis meretenmoralibus Principes excommunicant ut videmes sessionibus 2o. I.3 . & vltima. At iue ne Gabhjs, de argumento, de quo agitur , exeamuS, pla-ecat ea tantiim audire, quae Parisiensis, &Turonem sis Conciliorum Patres in hac causa decreuerunt: a) Placet, inquiunt Parisienses, ac omnibus conuenit, ut quicunque res Ecclesiae iniuste possidens praesumpserit retinere, ab omnibus Ecclesjs segregatus , dfan ia Communione habeatur extraneus, neque aliud mereatur remedium , nisi culpam propriam rerum emendatione purgaverit. Indign- enim ad altare Domini properare p. mittitur , qui res Ecclesiasticas audet rapere, di inius e possedere. Et infra e Perpetuo anathemate feriatur, qui res Ecclesiae confiscrare , aut conterere, aut peruadere praesi mpserit . Nota sanctissimos, praecipuaque doctrina huic Concilio in
66쪽
Contra Apolagissam Laum .eerfuisse quorum Ainceps S.Germanus Eoiscopus Parisiensis. Patres obncilis Turonensis Il. Iasiliter seruandum censemus, ut quirunq; iam Ecclesiae,quim Episcopi res proprias peruadere, competere, vel coxi came praesumpserit,' pertinaciter in veruam hone pertiuerit, i vere fit super eum maledictio, qua
super Iudam venerit, ut non solum excommunicatus, sed etiam anathema moriatur, c coelestigladio fodia-sur. En sententiam Gallicanae Ecclesiae,tunc videlicet temporis, cum doctrina, Ac sanctitate florebat, accum omni adulatione, ac ambitu procul, veritati,
non gratiae scribebat. Scio omissis infinitis aliis haec duo testimonia sufficere , si tam facile Gallia persu deri posisset, quam facile convinci; sed illud molestum est, quod ratione superati ad potentiam, vires que appellante nec istis opponi aliud potest, quam
Diuina protectio, omni tandem humana superior; hic Innocentius acquiescit, paratus experiri, qui, quid aut Gallo, aut Deo placuerit; nec enim Innocentij causa , sed Dei agitur; vincet, aut cadet, ut 'cunque Coelo videbitur.
At citari, moneri, audirique 'ius debuit. Non ignorat Roma, quid in huiusmodi causis fieri, omittiue oporteat; plane infelix sit & rudis, si Ecclesiasticos ritus, formasque Censurarum discere a Regibus, militibus & Advocatis debeat. Neminem pruis fidelium communione arcendum ess , quam monitus , auditusque sit, res est certa , ac millies in sacris Canonibus repetita, ac praesertim in Parisiensi ac Turonensi synodis, quas paulo ante citauimus. Sed aeque certum est, quoties Censurae non ab homine, sed a iure,& Lege feruntur, nulla alia monitione opus eM, cum satis ac semper ipsi lex moneat; in notorijs quoque, Ac quae nulla tergiuersatione celari , negatiuc possint, non oportet, ut
67쪽
monitio aut citatio declarationem praecedat . Praesertim cum Excommunicatio non est comminatoria, sed latae sententiae; & non in genere tantum, sed in particulari casu, de contra particularem Personam inflicta . Consilium quoque Lateranense, S ipsa Conuentio , seu Concordatum inter Pontificem Leonem X. Regemque Galliae Franciscum I. clare disponunt , cum de Excommunicatione ita constat, ut ea nulla tergiversatione celari possit, sine alia d nuntiatione pro Excommunicato habendum, vitandumque esse. Hoc com Collegium Ecesesiae S. Ludovici non obseruauerit, merito interdicto supponi debuit, de simul Lauardinus pro Excommunicato declarari. Haec sunt comperta & millies nota, nec atauardini Theologis ignorari poterant, sed oportuit aliquid dici, quodcunque illud esset, ne viderentur culpam silentio fateri. Notum erat Lauardinum Romam intrasse, nolunt quoque armatis, excubiisque Palatium eiusque regionem obsedisse,ne IustitiaeM,nistris pateret, notum quoque natalitia Christi nocte sacris Mysterijs procuratum esse ; quid ergo in re tam
clara, tamque indubitata, totaque Roma inspectanis te facta, citari illum, interrogarique oportuit pXII. Septimo, (a pergit Anonymus dicere: Honores , quibus in Ecclesia S.Ludovici Lauredinus assectus est, dignitati Gallici Oratoris annexos esse, quippe Gallici Aegis Maiestatem repraesentantis 3 non ergo aut a Fontifice, aut ab Ecclesia pendere , neque hane ob causam potuisse a semano Pontifice Lauardinum excommunicaTi , aut Ecclesia S.Ludovici interdicto supponi.M. Utinam Lauardini Satellites & Advocati deo
armis potius & castris, quam de excommunicationere Interdictis loquerentur, quae non intelligunt.
Nec enim Ecclesia S. Ludovici interdicto subiecta
68쪽
Contra Apolagistam Lauardini. 6squod eius Ecclesiae Sacerdotes Lauardino ho nores detulerint Legato debitos quamuis & hic pec catum, cum reuera Legatus non fiterito sed ut loquitur Edictum: seuod ausi fuerint ad Diuina oscia re Parricipationem Sacramentorum admittere , cum constaret, notorip excommmicatum esse, Si ergo non patitur Lauardinus Pontificem decernere de honoribus Legato debitis; aeque Pontifex non patitur Lavivaxdinum dc Ecclesiis,&: Censuris iudicium ferre, quae a solis Sacerdotibus cogn'sci debent, Rome praesertim, ac in Regia Pontisicis. Similis fere est
Lauardini querela, cum in Apologia dixjt: ' glachristiani t Miniseros , mole qui personam ac Maiestatem ipsius Regis retrant , mullis censuris
hiacere. Maero enim a quanto tempore potiri Reges hoc priuilegio caeperi ip mihi enim historian, Ecclesiasticam percurrenti infinita Exempla occv xuiit Regum, quos non tantum Pontifices, sed etiam Galliae Antistites excommunicatione perculerunt.
Pauca egumultis libabo . S. Chrysostomus de Resibus uniuersim ita locruitur' oo. Et ad vos Sacerisores alloquitur sermonem convertere cessarium aes , Ut cum multo studio haec Ionas sacram videlicet Eucharistia disribuatis: non parua vobis imminet ultio, si quemquam ultim culpae conjicium , huius mensae participem esse concedatis, Drauis eius de manibus vectris exquiretur , sue quis Dux miis Iitia sit , sue Praefectus, De Princeps diademate coronatus; indigno autem accedat, prohiber maiorem illo potestatem habes, hoc vestra dignitas est hoc fecuritas, hoc corona. Ex prima Clodoutei Mero uingica stirpe, S. Germanus Episcopus Parisiensis Charisertum Regem , & Manouelam , quam incestis nuptijs duxerat, anathemate ferit: b Cumque verba E sunt
69쪽
M De Abusu Franchulamnsunt Gregorii se uronensis ) eam Rex relinumere nollet, percussa iudicio Dei vi t. In secunda Caro
lina stirpe Stephanus I v. Romanus Pontifex Creola recentibus adhuc in Aposto icam Sedem me-xitis excommunicationem (bJ intentat , nisi concinuo nuptias cum Desiderij filia abrumpat, tantum- eme abfuit indignari Carolum, aut id Maiestat Francica indignum ducere, ut potius quam primum raruerit, Longobardi eiecta. In eadem secundae stirpe Caro um simplicem foedus cum Nesthmannis infidelibus parantem S. Fulco Rhemensis Archiepiscopus suo& omnium Galliae Antistitum nomine, his verbis absterruit: U Cum omnibus Episcopis meis
ego vos Omnes vereos excommmitans , aeterno anathemate condemnaDO. vides, quae tunc temporis
non unius Fulconis, sed totius Gallicanae Ecclesiae mens & sententia fuerit. In tertia Galliae 'Regum Dynastia Bybertus Hugonis Capeti filius , quo I incestas nuptias iunxisset, a Galliae Episcopis sacris exclusus, adeo omnibus hortori fuit, ut via tres famuli obsequio superfuerint, anathematis reuere tia , profecitque seueritas, pellice paulo post palatio pulsa. Rem Damianias ta & Pithaeus narrant . Ex eadem Dynastia ob similem causam Philippvs Ro- belli Nepos primum in Concilio Lugdunenti, deinde ab Urbano II. absolutus, teste luones e)Carnotensi. Philippo II. aeque Francorum Regi, quod legitimam uxorem dimisisset, anathema intentatum , ae Galliae Regnum interdicto subiectum est , idque Galliae Episcopi adeo non improbarunt, ut quam- plurimi eoru in exilio puniti sint ,(s quod Pontifici paruissent. Tandem resipuit, petita ab Innocentio
70쪽
nisi , receptaque in Thalamum Regina . Ex stirpe,-WDDastia ' Valesia Henricus Ire a Sixto v. mon qui Bolbonium ordinaleni, di Archiepiscopumaeugdunensem carceribus liberet, ni faciat, pro excommunicato declaratum iri 3 fuitque monitorium in Galliis, Carnutis Melibue promulgatum, &quia eodem anno mors Henricum praeuenit, eius cadauer publico funete , solitisque iussita js supra
duodecim annos caruit quod crederetur excommunieatus decessiste donec sub Henrico I v. avnt ouato sa) Cardinali & abstitutioraem Henrici Id
nomine , ac Elisabethae Raetae viduae infinitis argumentis vrgenti , tandem a Clemente VIII. impetrata est: Agnouit ergo Gallia ae Reges excommunicatione puniri. Idem Henrieus Rex per Cenom nensem Episcopum , Cardinalem Iojosam, ac Pisanij Marchionem Legatos, ac in genua prouolutos abia solui a Censuris rogauit,quas ob caedem Cuisiij Ca dinalis incurrerat et (b nec tamen obtinere potuit, quippe Boibonio Cardinali , de Lisdunensi Archi piscopo necdum carcere eduliis . Ex stirpe Borbonica Henricus Nauarrae Rex obhaeresin , quam semel abiurauerat, iterumque profestius fuerat, a Sixto v. diris percussus est, idque rite a Pontifice factum Clerus Gallicanus agnouit , habuitque Regem pro excommunicam di quamuis Henricus vehementer excommunicationi aduersaturum sit , nunquam tamen priuilegium obtendit, quod Reges excommunicari mon possint: scd solum quod haereticus non esset, qualis a Sixto arguebatur. Ipsa Sorbona inter alias propositiones ( quas Henrico addicti vulgauerant hanc quoque in publico Senatu decima Februarii damnauit. 'Ponti icibus Romanis ius non es Reges excommunicandi .