Praxeis tōn Hagiōn Apostolōn, kata to theion archetypon

111쪽

Γοιουτοτρόπως ὁ Ἀπόστολοι οἶτος Αιὰ θρ εις Αντιόχειαν - συναγαγοντες ννει πνευμα μετριότητος, προσεχων να μη το πληθος, πεδωκαν τρο επιςολ . γενη βλάβη υτ ει τονδεουδαῖον, ἴτε εις l. Ἀναγνόντὴς δε εχάρησαν επι τητον Ἐθνικόν πασχίζων, ὁσον δυναται, να παρακλησει. 32 1ουδας δε, Σίλας, ευχαριστηση καὶ τα δύο μερη, χωρὶς ν κ' αὐτοὶ προφηται οντες, δια λογουπαροξίνη μνεν. πολλου παρεκάλεσαν τους δελφής, rara G επες ιξαν. 33. Ιοιπαντες δε

πρεσβυτεροι δει δελφοι, τοῖς ληαίαν, καὶ ἐκείνου τῶν Ἀποςολικων εργα- τα τημ ντιοχειαν και Συρια και τῶν. Κιλικίαν δελφοῖς τοις θvων, 1. Ἐκεῖνοι οπου άλσαν αιτία τα χαιρειν. 24. Ἐπειδη κύσαμεν ἔτι της της συζητήσεως, καμαν μεγα δικον τινες ε ημων ξελθοντες τάραξαν εις τους Ἀποςόλους καὶ ὐπηρέτας ει Ἱερου-ὐμας λογοις, ανασκευάζοντες α λεγοντες τι λαβον παραγγελίας ψυχας μων λεγοντες περιτεμνες μ - τρὶ λα- φρ' cra ον τελετ ν

112쪽

του, οὐδε ους δωκαμεν τὴν παραμικρὰν

2. Περὶ δε ων δ ος ολικων εργα Tων γράφου με το πλεον φιλόpοργον και τιμιονυφος. υτο εινα ἄνθρωποι, ἴτινες --θησαν περίφημοι εις την πηρεσίαν του Xρι οὐ, ὁθεν κα πρεπόντως ἡ ξιωθησαν ὁ ντων κκλησιων της γάπης. ἱναι ἄνθρωποι, ο ὁποῖοι παρεδωκαν τὰς ὀυχὰς αὐτωνυπερ τογονόματος του Κυριου μων ησοῖ ι οὐ διὸ εἶναι διπλασίας τιμης αξιοι, καὶ κανεὶς δε εμπορεῖ να τους ποπτευρῆ, οτι ζήτησαν κοσμικήν τινα φελειαν διαλόγουτων' πειδη παρεβλεψαν λα των διατιναρι ὸν ἀνεδεχθησα οχι μόνον πιπονους, ἀλλα καὶ τὰς πλεον πικινδυνους πηρεσίας,

ω καλοι στρατιωτα το Xρι οὐ Δεν εἰναι πιθανον, τι τοιοῖτο πιςοὶ ὁμολογηταιἡθελον εἶσθαι πιστοι κήρυκες οἱ ναγκάζοντες την περιτομην, το καμνον δια

κατηγγείλαμεν τον λογον του Κυριου πως χου . 37. Βαρνάψας δεεβουλεύσατο συμπαραλαβεῖν τον 1ωάννη τον καλύμενον Μάρκον. 38. Παυλος δε ηξ, τονάπος ιτα

ετο ἡ παροξυσμὸς ως ἀποχωρισθ

λος δε πιλεξαμενος Σίλαν ἐξηλθε,

παραδοθει τη χαριτι του Θεου πο

των α

O Ιαῖλος νθυμεῖται, τι et διορισθεν εις αυτον εργον το να πάγη μακρὰν εις τα 'Eθνη διὸ μελετα δίυτερα ἀποδημίαν προ αυτὰ, δια ν κάμη το ἴδιον εργον, χων προ φθαλμων τὰς αὐτὰς δυσκολίας. οδραστικον πνεῖμα του δεν δυνατο ν ὐπομείνη ἀργίαν πολυχρόνιον. 'Aκουσας ον σκοπόν του ὁ Βαρνάβας θελε ν λάβη τον ἀνεψιον αυτο Ἱωάννην, στις πωνομασθη Μάρκος, μαζήτω ει το ταξιδιον Αὐτος απεφάσι σε ν τον λάβη, πειδὴ το συγγενής του, καὶ πιθαιον τι αὐτος ἀνετραφηυπὸ του θείου του, στις τον γάπα καιεζήτει τὴν πρόοδόν του .-Mμεῖς πρεπε γὰ

προσωπίας, καὶ εἴμεθα προσεκτικοὶ καταυτῆς, προκρινοντες τους συγγενεῖς μας. ὁ Παὐλος ναντιωθη εις τοῖτο δενεκρινεν ευλογον τὰ τον λάβωσι μαζήτων. Δεν τον κρινεν ἄξιον τοιαύτης τιμῆς, οὐδ' ἀρκετο διὰ τὴν ὐπηρεσίαν επειδὴ εχωρίσθη ἀπ αυτους, ἡ χωρις ει δησίν των ἡ χωρὶς την συγκατάνευσιν αὐτων, πο ἡ Παμφυλίαν. κεφ. I3. Καὶ κεῖ δε ἡκολουθησεν ει το εργον με αὐτων η διότι ἡτον ὀκνηρος, καὶ δεν θελε νὰ πομείνητους αναγκαίους κόπους ἡ δειλος, καὶ δενἡθελε νὰ ψοκινδυνεύση.Bλεπομεν απὸ τοῖτο τὸ παράδειγμα, οτιοι πλεον ἁγαθοὶ ἄνθρωποι εἰναι πάντοτε ἄνθρωποι, ποκειμενοι ις τὰ μοι πάθη, ως ἡμεῖς καθως obro οι δύο Ἀπό ολοι μολόγησαν φανερὰ περὶ το εαυτο9των, κεφ. ιδ . 15. καὶ τωρα φαίνεται πολλα αληθες. Πιθaνὸν τι πῆρχε λάθος ως κολουθεῖ

113쪽

πολλάκις ει τοιαυτας φιλονεικίας, και εις τα δύο μερη Ισως ο Ιαῖλος το πολλααθ ηρὸς προ τον νέον, καὶ δεν συγχωρε εις το σφαλματου την επιδεχομε:ην συγκατάβασιν, ουδ εκαμνε τὰς παραβλεψεις κείνας, τας ποια εδίνατο να κάμ εις την φυσικὴν φιλοςοργίαν του Βαονάβα. τον σφάλμαομως του Βαρνάβα, πειδη καὶ δυσηρεστηθη, νω et προκείμενον το συμφερον της βασιλεια του ρι οὐ και ἀφέθη εις τῆς προσωπολη λίας την κυοiευσιν. Καὶ οι δυο βεβαια σφαλαν φθάσαντες ει τοιουτίν Θυμ ν ως ν ἀφήσωσι την φιλονεικίαν ναεξάψη καὶ το χειρότερον ἴσως, να πεμενον

χωρει εις προ τον ἐτερον Ἀμαρτίατω οντι, ἔτι δεν εὐρεθη μεταξύ αυτων νας φρόνιμος ἄνθρωπος δια να ζητήση όλη ἰλυχηνα ζισάση την διαφορὰν ταύτην, . και νατους εν μίση οτι χ μόνον ι ουδαῖοι καὶ Eθνικοὶ ἀλλα καὶ οι ψευδεῖς αυτων α δελφοὶ εμελλον να εὐχα γηθωσι απὸ την ξαψιν τοιαυzης φιλονεικίας. υτως αἱ διαφοραὶ αὐται καταντουν πολλάκις ει τοιαύτηνυπερβολὴν, ως προξενοῖν διαι μεσεις. Παυλος καὶ ο Βαρνάβας, τους ποίους δενεδυν ἡθη ν ἀποχωρι η ἴτε ο διωγμος των ἁπί ω Ἱουδαίων, ουτ οι δι αγμοὶ ων επις- ραφέντων Ιουδαίων, ἀπεχωρίσθησαν ἀπο τηνδυςυχη μεταξύτων ἀσυμφωνίαν. 's πόσου κακου γινονται πρόξενα ει τον κόσμον, καὶεις τὴν κκλησίαν, αυτ τα λείψανα της υπερηφανεια καὶ του πάθους, α ποῖα ευρισκονται καὶ ις αυτους τους γαθοὸς ἄνδρας l- To μόνον χωρὶς κηλι Ἀντιτυπον εἶναι του ρι οὐ et παράδειγμα lTοιουτοτρόπως ἀπεχωρίσθησαν οι δυοώτοι συνεργάται, ἴσως δια να μὴ ενταμω-

θωσι πλεον πάνω εις την γη Κανεὶς ὁμως ἐξ αυτων δε ἡλάττωσε ποσως το ζηλ0ν καιτην επιμελειά του, αιτία της δυσαρεσκειας ταύτης ου δ' ἀκούομεν τι ο ει εἰπε τι προς καταφρόνησιν του ἄλλου ' στε δυο ἀποστολαὶ πεστάλησαν ἀντὶ μ ας. Ἀμ-φότεραι εἰναι πιθανον, ὁτι συσταθησανεις τον Θεον δια των προσευχων των δελ- φων ἄλλα τα σημειουμεν ενταὼθ λογια φαίνονται πλεον μεσως οἰκειοτερα εις τον ΓΙαυλον του ποίου ἡ διαγωγ εις την περίστασιν ταύτην στάθη φρονιμωτατη.-

Εἶναι ει πάντα καιρὸν εὐδαιμονες, καὶ μάλιστα εν καιρω συμφωνίας και φιλονεικιας,εκεῖνοι οῖτινες δια της φρονίμου διαγωγη των

M' ὁλα ταῖτα φάνη πειτα ὁ Ιαῖλος πως εἰχε συλλάβειν, ε περαιτερ δοκιμων, καλητερα ἱδ εα περὶ του Ἱωάννου Μάρκου, παρὰ την οποίαν εἰχε τώρα διότι γράφει πρὸς τον ιμόθεον, β . ιμ δ . 11. Ἀνάλαβε τον άρκον κα εχ αυτὸν μαζ σου,επε ιδ μοὶ εἰναι ευχρηστος ι την διακονιάν. Γράφει καὶ προς τους Κολοσσαεῖς περὶ του Μάρκου υἰοὐ της αδελφης του Βαρνάβα, ὁτι α αυτὸς θελεν πάγειν πρὸς υτοὐς νατον δεχθωσι φιλοφρόνως. Κολοσσ δ . 10. Tο ὁποῖον μας διδάσκει, τι καὶ κείνους, τοδ ὁποιους καταδικάζομεν δικαίως, πρε- πει ν τοὐς καταδικάζωμεν με μετριότητα, καὶ μετὰ μεγάλης ἡμερότητος διότι δενεξεύρομεν ἄν, μεταθεωρήσαντες το πρῆγμα επειτα δυνάμεθα να συλλάβωμεν περ αλτων καλῆτερα φρονήματα καὶ ακολούθως φανωσι πιστότεροι πρεπε να τούς δεχθωμεν μετὰ χαρῆς, συγχωροῖντες καὶ

λησμονοὐντες τὸ πταῖσμάτων.

114쪽

τινος 1ουδαίοις πιστης, πατρὸς ε Ἐλλφος 2. ος μαρτυρεῖτο υπὸ των ε Λυςροις Ἱκον Ἀδελφων. 3. οῦτον θελησεν ο Παυλος συν τω ξελθεῖν - λαβων περιετεμεν αυτον, δια του Ἱουδαίους του οντας ἐν τοῖς τόποις κείνοις ηδεισαν γαρ

παντες τον πατερα αὐτου οτι Ἐλ

λην πηρχεν 4. TZ δε διεπορεύοντο τας πόλεις, παρεδίδουν αὐτοῖς φυλάσσειν τα δόγματα τα κεκρι-

πρεσβυτερων των ε Ἱερουσαλημ.

ω κα

'O Παῖλος et πνευματικος πατηρ, καὶ ως τοιουτον τον Θεωροῖμεν ενταυθα υἱοθετοῖντα τον ιμόθεον, καὶ επιμελούμενον τηνανατροφὴν πολλων αἰων, οῖτινες δεχθησαντοναρι οὐλότης υπηρεσίας αυτου Κατὰ πάντα δε φαινεται, τι εστάθη πατηρ νουν- εχης, και φιλόςοργος.

τον θελησε α συνερχεται με αυτου, να

τον ἀκροάζηται, καὶ να λαμβάνη δηγίαν

παρ αυτου, καὶ να νωθη με αυτου εις του υαγγελίου το εργον να κηρύττηἁντ αυτου χρείας τυχουσης, καὶ να μενη κατόπιν εις τόπους, που αυτος φύτευενεκκλησίας. Παῖλος λαβε μεγάλην ἁγάπην προ αυτόν οχ μόνον διότι το νέος

ἀγχινους και με μεγαλα προτερηματα, αλλεπειδη το συντετριμμενης καὶ ταπεινης

των με μεγα σεβας με το ν ησαν γυναῖ

κες μεγάλης ἁρετης καὶ υσε ειας, παινων αὐτὰς ξαιρετως δια το ἁνυπόκριτον της πίστεως των, r. ιμ ά. 5. καὶ . 15. καὶ την ιλικρινη ποδοχην καὶ προσκόλλησίν τωνεις την διδασκαλίαν του ριστοῖ. Ἐπειδη καὶ η μεταξ των δελφων Xριστιανων διαγωγήτου το τιμία, καιυπηρχε στολισμενος με χρηστων ελπίδων χάριτας, κλεχθη παρὰ του γίου Παύλου δια ν τον συνοδευ εις τα ταξίλακα εργασίας του ἄλλα με το ν ητον πατήρτου θνικος ἀπερίτμητος, το γνωςρνοτι καὶ αυτος δε περιετμήθη εις την νηπιότητά του διο εκρινε πρεπον Ἀπό ολος διαυτον, δεχθη την περιτομην πρὶν εμβηεις την δημόσιον πηρεσίαν του. λλα δενε, τάχα,αθη εναντίος ὁ Παῖλος μολην του την δύναμιν εις κείνους, ἴτινες ζήτουν νὰ

διορίσωσι την περιτομην εις τα επιςρεφοντα

εθνη Δεν εἰχεν εις χεῖρά του τον καιρον τοῖτο τὰς ψήφους της εν Ἱερουσαλημαυνόδου, αἱ οποῖαι την ἀκύροναν; Ιεριετεμενομως τον ιμόθεον, χι ως οἱ διδάσκαλοιεκεῖνοι οἴτινες παρήγγελον την περιτομην με σκοπον ν τον ποχρεωσωσιν εις του τελετικο νόμου την ἡρησιν, αλλὰ διὰ νάκατα ἡση μόνον την συναναρροφην καὶ λα- κονίαν του εἴκολον, καὶ δεκτην μεταξ τωνεις εκεῖνα τα μερ ευρισκομενων παμπολλων 1ουδαίων. ἴτω αυτος Ἀγινεν εις τους

Ιουδαίους ως Ιουδαῖος, διὰ νὰ κερδήση τους Ιουδαίους, καὶ τα πάντα ει ολους, διὰ νὰσωση του πάντας ' χυτος ἐναντιουτο

115쪽

εις κεινους, ιτινες φρονουν την περιτομην

ἀναγκαίαν διὰ την σωτηρίαν την μετεχειρίζετο μως, ταν αυτη γίνετο οικοδομης πρόξενος.

6. Διελθόντες δε τη Φρυγίαν ἐ

τν Γαλατικν χωραν, κωλυθέντες ὐπο ου Ἀγίου Πνεύματος λαληται τον λογον ν η rta, T. λθόντες κατα το Μυσίαν, πείρα ν κατατρο Βιθυνίαν πορεύεσθαι - ουχ ει- ασεν αὐτὰς το Πνευμα. 3. Παρελ

θόντες δε τηρ υσίαν, κατέβησαν

λεγων Διαβας εἰς Μακεδονίαν βοηθη ν μῖν. O. Ω δε ο ραμα εἰδεν, εὐθέως ζητησαμεν ξελθεῖν εις την Mακεδονίαν, συμβιβίζοντες τι προσκε κληται μας Κύριος ευαγγελίσασθαι αυτους.

Εἰς τουτον τον καιρον περίπου σαίνεταιοτι ὁ Παυλος κήρυξεν εἰς την Γαλατίαν, mχ. 6. και θεμελίωσεν κεῖ τὰς τόσον ἀνθιζούσας εκκλησίας τας πριας, μετααλλους τρεις χρόνους, πεσκεφθη τακτικως,

Φθάσαντες ως εδω ο Ἀπόpολοι, ησαν εμποδισμενοι απωτο νὰ κηρύξωσι το Εὐαγγελιονεις την Ασίαν, διότι ηθελεν Ἀρι ος να διορίση τον Παυλο ει εν εο εργον το ποῖονητο, να κηρυξ ει μίαν Ῥωμαῖκην ἀποικίανεις Φιλίππους, διότι εως τότε οι εις τους οποιους εἶχε κηρύξειν Εἴνικοὶ ησαν 'Eλληνες. ι Ῥωμαῖοι ἐσαν περισσότερον μισητοι απο ους ουδαίους παρὰ τα ἄλλα θνη τὰ ρατεύματά των ησαν το βδελυγμα της ερημώσεως Mατο. κδ . 15. οθεν τοῖτο μεταξ των ἄλλων εἶναι παράδοξονεις τηνίκεῖ πρόσκλησίν ου, τι εμποδίζεταινα κηρύξ το Εὐαγγελιο εις την 'Aσίαν, και ἄλλους τόπους, διὰ να το κηρίξη κεῖ.

το οποῖον δηλοῖ τι τυπως του Eυαγγελιουεμελλε να διευθυνθη κολουθως, πλεον παία πρῶτον, προς το δυτικόν. υκ εἴασεν αυτους το νευμαV αὐπάγωσιν εις την Βιθυνίαν, ἄλλη εκ τωνεπαρχιων της Ἀσίας. Ισως λαβον περὶ τούτου εμπνεύσεις εἰς τον νουν, ας ποιας οταν αὐτοὶ παρεβαλον, εὐρον συμ2ωνως εις το αὐτο ἀφορωσας. ο δε καθαρωτερον μήνυμα et το ξιοθαύμαςον ραμα του Παύλου συνοδευθεν με τα λόγια, χιαβας ει Μακεδονίαν, βοήθησο ημῖν. Δεν εμεινεν εἰς τον νουν των αμφιβολια, αλλ υθεως ζητου να εξελθουν εἰς την Μακεδονίαν. Φαίνεται δ οτι ο Λουκἀς νταμως εἰς την ρωάδα μετὰ του Ιαύλου, και νωθημε αυτου διότι κτοτε ς πιο πλεῖ ον,οτα αυτος ὁμιλη περὶ των ταξιδιων του Παύλου, ἔτει το εαυτόν του ει το ἀριθμον της συνοδείας αυτου, λεγων, εἰς το πρωτον πληθυντικον πρόσωπον, μεῖς ευ- θεως ζητήσαμεν,-εὐθυδρομήσαμεν, κ. T. λ. ' Ἐντευθεν γνωρίζομεν, τι αυτος κολούθειτον Παυλο ει το ταξίδιόν του και πιὐανον ει πολλὰ συνακόλουθα εργά του μ λονοτι αυτος παρετρεξε μετριοφρόνως το ν ἀναφέρη διαίτερόν τι περ εαυτου. Ισως καιε Ἀστάθη- ἄρχη της γνωρημίας του Λουκα μετὰ του ιμοθεου.

Δεν εχομεν ημεῖς ελπίδα νὰ δηγωμεθα αποίμεσον ὰποκάλυψιν εἰς τὰς διαφόρους πράξε: της ζωης μας διάγοντες ὁμως κατὰ

του λογικουμα την ἀκρίβειαν, πειθόμενοι εἰς τον λόγον του Θεου, και ἀφιερονόμενοι ει το Ἀγιον Πνευμα, Θελουν εὐρεθη περιράσεις, τυχηραὶ κατὰ το φαινόμενον, ἁ ενεργωσιν ως παγορεύσεις καὶ παραγγελίαι, ἀνατρεπουσαι τὰς βουλάς μας, καὶ κατασταίνουσαι ἀντ αυτων ἄλλας ' κρατων τους επτὰ στερα εν τη δεξιῶ αυ- του ' κατευθύνει τους πηρετας του ει λα- φόρους τόπους, που βούλεται νά του μεταχειρισθη καὶ τουτο πολλάκις ναντίον

116쪽

των σχεδίων καὶ των φρονημάτων των Πληροφορούμενοι δε δια τινος μεσου περ της διημῆς βουλης του Κυρίου πρέπει ν παρασκευαζω μεθα με εὐπειθείας, δι ποιαν-δ ποτε ταλαιπωρίαν, ἁγωνα, και κίνδυνονηίελε αυτος μαιεκθεσειν καὶ οι μεταβαίνοντες ε καθαρότητι, πίστει, καὶἰγάπη, διανα κηρύξωσι προς τους αμαθεῖς η μεριμνους αμαρτωλους το Εὐαγγελιον, τους κάμνουν την πλεον μεγάλην βοήθειαν και ἀγαθοποιίαν την ποίαν δυναται να πράξη ἄν

θρωπος αν και εἰναι σπανια η κλίσις των τοιούτων ει το α τρυς προσκαλωσιν.

ἀξιοδάκρυτος μως κατάστασις των μαρτωλων εις πάμπολλα του κόσμου μερη, καιαυτὶτων 1 αναισθησία του δίου των κινδυνου και η ἀθλιότητος, πρεπε να μας παρακινωσι να του φέρωμεν, η στελλωμεν

ἀληθινὴν βοήθειαν, βοηθοῖντες με του κόπους, συνεισφορὰς, και προσευχάς μας παν τε- τοιον επιχείρημα. οὐδε πρεπε νάλησμο- νωμεν μεῖς OPEυρωπαῖοι, ὁτι αὐτ η γενναία καὶ φιλάνθρωπος συμπάθεια πρὸς του κατοίκους του μερους τοὐτου της γης, χωρίς τινος πιθυμίας η ζητήσεως εκ μερους μων, ἡτων προγόνων μας, ὐπηρχεν κεῖνο το ποῖον προετρεψε του Ἀποστόλους καὶ εὐαγγε- λιστὰς νά ἱψοκινδυνεύσωσιν ελθόντες αμας βοηθήσωσιν εν τωρ προσκαλε ημῶς

ταύτη τη πολε διατρίβοντες μέρας

βάτων ξηλθομεν , της πόλεως

παρα ποταμον, γενομίζετο προσευχ ειναι κα ισαντες λαλουμεν

ταῖς συνελθουσαι γυναιξί. 14. Καὶ ΑΠΟΣTOAΩN. Σ. E. M. τις γυν τονοματι Λυδία roο2υοόπωλις πολεως Θυατείρων, σεβομεν τον Θεον, κουεν ης ο Κύριος δινοιξε την καρδίαν, προσεχειν τοῖς λαλουμενοις

λεσε, λεγουσα Ε κεκρίκατε με πι-ςη τω Κυοι εἶναι, εισελθόντες εις τον οἰκον μου, μείνατε Και παρε- βιασατο μας.Tελος πάντων φθάνου ει Φιλίππους, πόλιν ἴτω καλουμενην απὸ Φιλίππου, βασιλεως της Μακεδονίας, πατρὸς του μεγάλου δελεξάνδρου Αὐτη τον αποικία. ι

Ῥωμαῖοι χι μόνον εἰχον φρουρὰν εις την

πόλιν ταύτην, ἄλλα και ι κάτοικοίτης ησαν Ρωμαῖοι. Ἐκεῖ εὐρίσκοντο περισσότεροι και διάφοροι ἄνθρωτοι διὸ το πιθανωτα- τον, τι δύνατο ν ληφθη Θερισμος μετάλος ψυχων. Abτη ιναι ἡ πρωτη μεταδοθεῖσα εις ημῶς στορια, πως το Ευαγγελιο εκηρύχθηεις την Εὐρωπην' ὐόλον ὁτι εἰναι πιθανὸν, άτ η εν Ρώμη εκκλησία το στερεωμεν πολλα πλεον ἀρχέτερα του κα:ρου τούτου. Ei τὰς περισσοτερας, αν οὐχ ει ολας τὰς πόλεις, τὰς ποίας πεσκεφθησαν οι πόστολοι καὶ ι ευαγγελπαὶ κατωκουν Ιουδαῖοι - καὶ φαίνεται, ἔτι διετριβον πολλαιολίγο ει Φιλίππους Φαίνεται δ οτι αυτοὶ δεν ἶχον συναγωγην, οὐδ' ἀρχισυναγωγους παρ' εξ της πόλεως τον εν μικροτιερὸν πλησίον του ποταμου, που συνήθιζον ν συνερχωνται ἔκαστον σάββατον μερικοὶ

ἄνθρωποι, διὰ νὰ λατρεύωσι τον Θεον. κεῖηνταμωθ ο Ἀπόrολος μετὰ των φίλωντου, καὶ λαβεν εὐκαιρίαν - ὁμιλήση προς τὰς γυναῖκας περὶ του Ευαγγελίου του ρι τοὐ διότι δε φαίνεται, ὁτι με αὐτωνῖπηρχον ἄνδρες Μεταξ δε των γυναικων τούτων το καὶ μία ε Θυατείρων, πόλεως Ἀσίας, τις διετριβεν ει Φιλίππους, -- πορευομεν κόκκινα ενδύματα, τὰ ποῖα

117쪽

ησαν τότε εις μεγάλην ὐπόληψιν. Abτη φαίνεται, τι το ε Ἐθνικων μεν προσήλυτος δε ει τηνδεουδαῖκὴν θρησκείαν και Κυριος ευδόκησε να διανοιξ την καρδίαν

της ει το ν ἀκροασθη, καὶ πιστευση την

διδαχὴν του Ἀποστόλου. οὐτο δηλοῖ, οτι η υπερηφάνεια, πρόληψις, λαγάπη της αμαρτίας καὶ του κόσμου, κλείου την καρδίαν ναντίον των ληθειων του Θεοῖ εως οὐν τα εἰσάξ η χάρις ει των ανθρωπων τον νουν καὶ την φεσιν. Ψαλ ριή. 18. Λουκ. κδ . 45. Oυτως αὐτη δηγήθη νὰ ναγκαλισθη το 1 ὐαγγελιον, καὶ εβαπτίσθη μετὰ του οἴκου αυτης. Oταν δ εβαπτίσθη- Λυδία, προσκάλεσεν ενθερμως τους 'Aπο όλους, ὰ διατρίψωσιν εις τον οἶκον της Αὐτη πεθυμει την εὐκαιριαν να ομολογέση την προ αυτους εὐγνωμοσυνηντης, λινες ε άθησαν τὰ ὀργανατης θείας χάριτος ι την μακαρίαν ταύτην μεταβολήτ. Oτα η καρδία της νοίχθη εις τον ρι ὸν, ἡνοίχθη και οἶκος της ει τους ὐπηρετα αυτο δια χάριν του καὶ αὐτοὶ ελαβον την πλεον πρόθυμον καὶ φιλόφρονα δεξίωσιν, την οποίαν αὐτη δυνατο ν δωση,

ως ἀνταπόδοσιν των πνευματικων γαθων,

τὰ ποῖα ἀπήλαυσε τόσον ἀφθόνως παραὐτων. Oχ μόυον τους δεχθη μετὰ χαρῆς,

ἀλλα και τους παρεβίαζε νὰ πάγωσιν εις τον οἶκόντης ἐξ οὐ γίνεται δηλον, τι Παῖλος το ἀπεποιεῖτο καὶ ἀπέβαλλε, φοβουμενος μην θελε γένειν βάρος ει των νεοεπις εφόντων του οικους, καὶ θελε γὰο που ζ ν κάμη Ἀδάπανον' το Εὐαγγέλιον του ρι οὐ ά. Κορ. r. 18. Πραξ. . 34. διὰ νὰ μην θελον δωσειν εις υτρυς

λίου του κήρυκας ως ἄνθρωπους διοτελεῖς, καὶ διὰ νὰ μην θελον παρακινηθην οι σω ὰπαραπονωνται διὰ της Θρησκεία των τὰ ιξοδα Ἀλλ' ἡ Λυδία δε Θελε πις εύσειν,οτ αυτοὶ την νομίζου εἰλικρινη ρι ιανὴν, αν δεν θελον την ποχρεωσειν με την εις την οἰκίαντης παρουσία των. θτ εζήτει

ἀκόμη εὐκαιρίαν ν λάβη μεγαλητερα οδηγίαν Ἀνίσως δυνατο ν του λάβη λίγον

μόνον καιρον εις την οἰκίαν της, θελε τους ἀκροάζεσθαι καθ' ημεραν, ΙΠαροιμ ἡ. 34.)καὶ χι μόνον τὰ σάββατα εις τον διον οἰκον της δυνατο χι μόνον ν του ἀκούη, ἁλλα καὶ νά του κάμνη ρωτήσεις καὶ δυνατο νά τους εχ νὰ συμπροσεύχωνται μεταὐτης καθ' ημεραν, καὶ εὐλογωσι τον οἰκον της 'Oσοι γνωρίζουν λίγον τι περὶ του ρις οὐ, πιθυμοῖν βεβαια να γνωρισωσι περισσότερον, καὶ ζητουν εὐκαιρια ν αὐξήσωσι et ην περὶ του Εὐαγγελίου αὐτου

γνωσιν των.

16 Ἐγνετο δε πορευομενωνημων εις προσευ , παιδίσκην τινὰ εχουσαν πνεῖμα Ιύθωνος, ἀπαντη- σαι μῖν, τις εργασίαν πολλην πα- χε τοῖς κυρίοις αὐτης μαντευο- μεν . i. υτη κατακολουθησασα τω Παυλω 'μῖν, κρα , λέγουσα οὐ τοι οἱ ἄνθρωποι δουλοι του Θεουτουίψίς ει ν οἱ τινες καταγγέλλουσιν μῖν οδον σωτηρίας. 18. ζ-

ψας, τυ πνεύματι εἰπε Παραγγελ-

της ερνασιας αὐτων, πιλαβόμενοιτο Παυλον καὶ τον Σίλαν, εἴλκυ

τας. O. Και προσαγαγόντες αὐτους τοῖς ρατηγοῖς, εἰπον ουτοι οἱ ἄνθρωποι κταράσσου ν ημων την πο-

118쪽

εκέλευον αβδίζειν. 24. Πολλας τε ἐπιθέντες αυτοῖς πληγὰς εβαλον εις

24. O παραγγελίαν τοιαυτη εἰροληφως, βαλεν αὐτους ει τρο σ- ωτέραν φυλακην τὰς πόδας αυ- των ησφαλίσατο εἰς το ξυλον.

Abτη IIυθωνισσα εἰχε τοιουτο μαντείας πνευμα, ς' της παιδίσκης κείκης, διατης οποίας δίδοντο οι χρησμοὶ το ε Δελφοῖς Ἀπόλλωνος Αὐτη κινεῖτο ἄπο ν πονηρον πνευμα, το ποῖον διοεν ἄμφιβόλους αποκρίσεις, εις του συμβουλευομενους αυτην, ,πιτηδείας εἰς το α ρυχαρι ωσι τη ματαίαν αὐτων επιθυμίαν του να γνωρίζωσι τα με λοντα πολλάκις ομως τους πάτα. Κατεκείνους τους καιρούς της ἀμαθείας, ἁπι ίας καὶ εἰδωλολατρείας, ο διάβολος ε Θείας

παραχωρησεως, ὐπεδουλονε ούτω τους ἀνθ ρώπους κατὰ την Θελησίν ου' και αυτος δενεδύνατο να λατρευθη τοσουτον π αυτους, ως λατρεύθη, αν δε ελεγεν, τι τους χρησ- μοδοτεῖ ουτω γὰρ τηρεῖται η τυραννία του, ω Θεο του κόσμου τουτου G παιδίσκη αυτ εφερεν εις τους κυρίου της μεγα κερδος μαντευουσα πολλοὶ ρχοντο δια να συμβουλευθωσι ταύτην την μάντισσαν δια τηνὰνακάλυψιν κλοπων, εἴρεσιν πραγμάτων καθεντων, και μάλις δια να τους προειπητην τύχην των κανεὶς δε δε ὐπηγαινε χωρὶς γα εχ ει χεῖρας της μαντεια τον μισθὸν, κατὰ την κατάςασιν του ποκειμενου, καιτην ἀξίαν της ποθεσεως. Aυτη λοιπον η παιδίσκη φερε μαρτυρίαν ἀληθη τοι 'Aποςόλοις. Oυτοι καταγγελ- λουσιν μῖν ου σωτηρίας. Καὶ αυτοὶ οι Ἐθνικοὶ γνωριζαν λίγον την λεεινὴν καὶ ἁξιοδάκρυτον κατά ασιν της ἀνθρωπότητος, και η διὰ την σωτηρίαν χρεία των, και τουτο τον κεῖνο, το ποῖον αυτοὶ εξε- τασαν. Εἰπε λοιπον αυτή, υτοι εἶναι ι

ανθρωποι οἴτινες α δεικνυουν κεῖνο, που ματαίως ζητίσαμεν διὰ της δεισιδαίμονος, καὶ ἀκάρπου προσηλωσεως μας ις τους ερεῖς καὶ τὰ μαντεῖα μας. Ἀλλὰ πως εκβηκεν η μαρτυρία αυτη ἀποτο-όμα μιας, τις εἰχε πνευμα ΙΠύθωνος Διαιρεῖται o Σατανῆς κατὰ του εαυτ οὐ του Θελει τάχα εγκωμιάσειν κείνους τω οποίων τ εργον εἰναι ν τον καταςρεψωσι , Δυ- νατα αυτ νὰ θεωρηθη εἰς δίω τρόπους. 1. ς παρακινηθεῖσα ἀπο της μαντείας το πνευμα διὰ την τιμην του Eυαγγε

του Θεοῖ. ' Ἀλήθεια μεγαλύνεται πολλάκις διὰ της μολογία των ναντίων της, εἰς την οποίαν αὐτοὶ εἰναι μάρτυρες κατα

2. ς οδηγηθεῖσα ἀπο το πονηρον πνευμα τον πανούργο εκεῖνον οφιν, διὰ την ἀτιμίαν του Eυαγγελίου. ινες νομίζουν οτι Σατανῶς, ο ις δύναται τὰ μεταμορφωθη εἰς αγγελον φωτος, καὶ δύναται ν εἴπη τι χρη μον εἰς το τελος του, μελετα με τουτονα ζημιωση του Ἀπο όλους ως ν ησαν οἱ

θεῖοι οὐτοι ἄνδρες της αὐτης ἁδελφότητος μετὰ των μάγων αὐτων, διότι αὐτοὶ μαρτυρηθησαν παρὰ τούτων Ἐκεῖνοι δε οἰοποῖοι το πιθανώτατον νὰ δεχθωσι την διδασκαλίαν ων Ἀποςόλων, σαν σοι πηρχον προκατειλημμενοι κατὰ των πνευμάτων τούτων της μαντείας διο θελον, διὰ της μαρτυρίας ταύτης ν προκαταληφθῶσι καὶεναντίον του Eυαγγελίου.

πω την νεανίσκην γενομενην ργανον του

Σατανῆ διὰ νὰ πλανα τον λαον, καὶ Θεωρῶν τον λαον πλανωμενον ἀπο τὰς μαντείας της. Ἐσυγχίζετο ἀκούων μίαν ἱερὰν ἀλη- θειαν ἴτω βεβηλωμενην, καὶ καλούς λόγους

προφερομενους εὐτοιούτου κακου στόματος, με τοσουτον πονηρον σκοπόν. Ἱσως οἱ λογοι ουτοι λεγοντο με εἰρωνικον καὶ ροπαικ-

119쪽

τικοὶ προς τους ποστόλους. Ἐκεῖνο το ὁποῖον παρωξυνεν του κυρίους της παιδίσκης τον, τι πείδη και αὐτητωρα ἡλθεν εις τον εαυτόν της, ο κύριοι της

ἴδον, ὁτι ἡ λπὶς του κερδους των διελύθη.IΠαρατήρησον ενταυθα πόσου κακοὐ ρίζα εἶναι ἡ φιλαργυρία 'Ab του Εὐαγγελίου τοκήρυγμα ἀφανίζη των ἀργυροκόπων το κερδος, κεφ ιθ . 24. πολλω ἀλλον το κερδος των μάντεων διὸ καὶ γερθη ενταυθα μεγας Θόρυβος, ἄφοὐ κατηργήθη ἡ πατηλη του

Σατανα δύναμις εντευθεν μίσουν καὶ οι ἱερεῖς et Εὐαγγελιον, πειδη αὐτο στρεφε του ανθρωπους απὸ την τυφλῆν λατρείαν των αλάλων ειδωλων, καὶ ουτως ἡ ελπὶς του κερδους των ξελειπεν. δύναμις του Xρις οὐ, ῆτις καμεν εὐδιάθετον την γυναῖκα,

καὶ η μεγάλη πρὸς αυτην χάρις του τι ἡλευθερωθη ἄπο τὰς χεῖρας του Σατανἀ, δεντους προξενησεν εντύπωσιν, διότι συλλογίζοντο, τι μελλον να χάσωσι τα χρήματαε τούτου.

A κατηγορίαι του χλου ναντίον των 'Aπο όλων εἰναι, τι αὐτοὶ διδάσκου εθη, ταυποῖα δεν εἰναι συγχωρημενον - δεχθη μία Ῥωμαίων ποικία. ιχ. 21. οἱ Ρωμαῖοι φθόνουν μεγάλως τους νεωτερισμους ει την θρησκείαν ὀρθην η σφαλερὰν ἡθελον νὰ ἡναι προσκολλημενοι ις κείνην, οσον ματαία καὶ αν θελεν εἶσθαι, την ποίαν αὐτοὶ ειχον λάβειν εὐπαραδόσεως ἀπο τους πατερα των καμμία ξενη η νεοφανης

Θεότης δε πρεπε ν συγχωρηθη, χωρὶς

την επικύρωσιν της Βουλης. οὐτο τους διήγειρε κατὰ των Ἀποστόλων, πειδ ουτοι κηρυττον Θρησκείαν ἀνατρεπουσαν την πολυθεῖαν καὶ εἰδωλολατρείαν. οῖτο ι Ῥωμαῖοι δεν δύναντο ν ὐποφερωσιν 'Aντοῖτο, λεγον, μας κολουθήση, ει ολίγον καιρὸν θελομεν χάσειν την Θρησκείανμας. H διαγωγη των αρχόντων τον ἀσχη- μονε ατος. D 'Aπόστολος αναφερε τοῖτο,

τον ποῖον του μετεχειρίσθησαν οι Φίλιπποι. ά. Θεσσαλ. . 2. Αὐτοὶ επρόσταξαννὰ τους δείρωσιν ως πλάνους, ο ραβδουχοι, οἴτινες πηρετου ει τὰ πραιτωρια, καὶεφερον με; εαυτων ραβδία επὶ τουτου Αὐτηητο μία των τριων φορων, ὁτι ερρα δίσθη οΠαυλος με ράβδον, κατὰ την Ρωμαῖκῆν συνήθειαν, τις δε ητον υπὸ συμπαθητικὸν προσδιορισμὸν του ἀριθμο τεσσαράκοντα πληγων .' ' Ἐνταὐθα δε λεγεται, τι αὐτοὶ τους επεθεσαν πολλὰς πληγὰς, χωρις νὰ μετρήσωσι πόσας. Δευτ κέ. 3.)D δεσμοφύλαξ κατε ησε τον φυλακισμόν των πολλὰ αὐ ηρόν. υτὸς γνωριζεν, ὁτι ι ἄρχοντες εἰχον μεγάλην ὀργὴν εναντίον των ανθρωπων τουτων, καὶ θελησε νὰ φανηαbrηρὸς πρὸς τουτους, νομίζων τι θελεν

εὐχαρι ἡσειν κείνους, καταθετων σαύτως πἀσά του κατὰ των φυλακωθεντων δύναμιν. Oταν οἰ ηγεμόνες εἰνα απηνεῖς δεν εἰναι παράδοξον, ὁτι καὶ ο ὐπηρεταιτων εἰναι τοιουτοι Αὐτὸς τους βαλεν εις την εσωτερα φυλακην, την βαθεῖαν εις την οποίαν δε ητο

συνήθεια νὰ βάλληται ἄλλος τις, παρὰ τους

καταδικασμενους κακούργους' ἡ σκοτεινη εν

καιρω μερας, γρὰν καὶ κρύαν, ἀκάθαρτον, ἴσως καὶ νοσωδη, ως κείνην εις την ποίαν

εφθανε τοῖτο, αὐτὸς σφάλισε του πόδας αὐτων ει το ξύλον Αὐτοὶ δε δεν σαν iπρωτο ἁπό ολοι το Θεοὐ των ποίων οἱ πόδε εβάλθησαν ει το ξύλον. Ἱερεμίας επαθε τὰ δια, καὶ μάλις δημοσία, εις et ν ψηλὴν πύλην οὐ Βενιαμίν. Ιερ. c. 2 οἱ πόδες το Ἱωσὴφ εταπεινωθησα εν πέδαις. Ψαλ. δ . 18. 's της σκληρῶς μεταχειρίσεως, τὴν ποίαν απήντησαν οι ὐπηρέται το Θεοὐ l'o ιμόθεος, καὶ Λουκῆς, καὶ οι λοιποι της ταιρείας οὐ Παύλου καὶ Σίλα, ως ὀλιγωτερον σημαντικοὶ, ξηρεθησαν απὸ τὴν αὐ ηρὰν ταύτην βάσανον.

25. Κατα δε το μεσονυκτιον Παυ-

όταν ὁμιλη περὶ τοὐ βριπικοῖ τρόπου μ λος ψαίλας προσευχόμενοι - νουν

120쪽

πάντων τὰ δεσμὰ υεθη. 27. Ἐξυπνος ὁ γενόμενος ο δεσμοφυλα ἰδων ἀνσωγμενα τὰς θύρας της

φυλακης, σπασαμενος μαχαιραν,εμελλε εαυτον αναιρειν νομιέων εκ

πεφευγέναι τοῦ δεσμίους. 28. Ἐφω σε δε φωii μεγάλη ο Ιαυλος, λέγων Μηδεν πράξης σεαυτ κακόν απαντες γάρ σμεν ενθάδε.29. ιτησας δε φωτα ει σεπηδησε,

και εντρομος γενομενος προσεπεσε τω Ιαυλω και τω Σίλα. O. Και

καὶ βαπτίσθη αυτος, καὶ οἱ αὐτουπάντες παραχρημα. 34. Ἀναγα-

οέθηκε τράπεζαν, ηγαλλιασατο

καὶ Σίλας θελον βυθισθην ει θρήνους καὶ

κλαυθμους εναντίον της σκληρότητος καὶ αδικίας με την οποίαν του μετεχειρίσθησαν. Πλη εν τω μεσω της νυκτος, ότε φυσικως α πληγαὶ καὶ συντρίψεις των θελον τους προξενειν πονον διπλάσιον, αὐτοὶ πρωτον παρεδωκαν τὰς καμία των εις την προσευ- χην, και νεθυμήθησαν ναμφιβόλως τους διωκτα των, καὶ μάλι α τον δεσμοφύλακα'

καὶ πληρωθεντες υτ θείας παραμυθίας, εφαλλον μετὰ χαρῆ υανους προ τον Θεον, τόσον μεγαλοφωνως, ως τους κουσαν οι

λοιποι φυλακωμενοι.

Αὐτοὶ σαν χαροποὶ εις κρον χαροποί ποτε δυ υχεῖς φυλακωμενοι δε ε άθησαν τόσον ληθω γηθόσυνοι, υτ τόσον μακραν απὸ τὸ να διαπεράση την καρδία των ὁ πρὸς αυτους απάνθρωπος τρόπος 'A σκεφθωμεν ποία ςάθη- κατάφασίς των οἱ ρατηγοι λεταε των Ρωμαίων ειχον πηρετας, ἰτίνες φερον ράβδους εμπροσθέν ων, καὶ ἀξ - νας δεμενας πάνω των ράβδων οἱ δύο

Ἀπόζολοι δη δοκίμασαν τον πονον Τωνμας γων' αλλὰ τοὐτο δε ητον ὀλον αυτοὶ ειχον τωρ δίκαιον να φοβωνται κολουθως τὰς ἀξίνας. Διδάσκαλος αυτων, ὀ Ἀη- σοῖς, μα γώθη πρωτον, καὶ εpαυρωθη πειτα καὶ αὐτοὶ δύναντο ν περιμενωσι τοομοιον EI τον ἴδιον καιρὸν αὐτοὶ σαν εις την σωτεραν φυλακὴν οἱ πόδες των εις τὸ ξυλον ὁμως ν τω μεσω της νυκτὸς, νωεπρεπε νὰ δοκιμάσωσιν, αν το δυνατὸν ναλάβωσι μικρὰν ἀνάπαυσιν, αὐτοὶ προσηυχοντο καὶ υμνουν τον Θεον. Αὐτοι προσηυχοντο μου παρεκάλουντον Θεον ν τους επισκεφθη, ως πεσκεφθη τον Ἱωση εις την φυλακὴν καὶ ἁ ναι με αὐτων' -προσηυχοντο διὰ νὰ πληθύνωνται αἰ εν ρις παρηγορία των ως ηὐξανο α δ αυτὸν θλίψεις ωW-προσηυχοντο ὁπως καὶ αὐτὰ τὰ δεσμὰ καὶ αἱ

πληγαίτων χρησιμεύσωσιν εις την του υ- αγγελιου πρόοδον -προσηυχοντο περ των

διωκτων των διὰ ν του χαρίση ο Θεὸς συγχωρησιν, καὶ ἁ μεταβάλη τὰ καρδίαιτων Κανενας τόπος, καμμία ρα δε εἶναι ανοίκειος διὰ την προσευχην, ν η καρδίαυψοὐτα ει τον Θεόν. Eκεῖνοι ὁσοι εἰνα των παθων συμμετοχοι, πρέπει ν συμπροσεύχωνται. Καμμία σύγχυσις οσον καὶ νεἰναι λυπηρὰ δε πρέπει ἁ μας διακόπτη

απὸ την προσευχην.